รักร้ายๆของนายปีศาจ

ลำดับตอนที่ #1 : กระป๋องเจ้ากรรม //นายกวนประสาท

"เราเลิกกันเถอะ"

"อะไรนะเลิกกันหรอ"

"ใช่"

"เชอะ  ฉันจะบอกอะไรให้ ถึงนายไม่บอกเลิกฉันฉันก็ต้องบอกเลิกนายอยู่ดี"

ฉันชื่อ ฝน ค่ะ อยากจะร้องไห้ ทำไมคนน่าตาน่ารักอย่างฉัน ต้องถูกบอกเลิกด้วยนะ

ฉันเดินไปตามทางเรื่อยๆ"หงุดหงิดจังเลย"

ฉันหยิบกระป๋องน้ำอัดลมขึ้นมาปาไปสุดแรงเกิด

"โอ้ย คัยปามาว่ะ"

o_o!!!!!ซวยแน่ฉัน หนีดีกว่า

'หมับ' คัยคนหนึ่งจับไหล่ฉันไว้

ฉันหันหน้ามา โอ้ววววหล่อมั่กมาก หน้าเหมือนคนเกาหลีเลย

"จะหนีไปไหน"

"อะไร คัยหนี" ตอบได้หน้าตาเฉยมากฉัน

"ของเทอใช่มั้ย ยัยโรคจิต" หาว่าฉันโรคจิตหรอยะ

"แล้วจะทำไม"

"แล้วจะทำไมน่ะเหรอ" หมอนั้นยิ้ม "ก้อนี้ไง" หมอนั้นพูดจบก้อปากระป๋องใส่หัวฉัน

เต็มๆ แล้วเดินจากไป ทิ้งรอยแดงไว้บนหน้าผากฉันด้วย

"ฝากไว้ก่อนนะอีตาบ้าาาาาา" เจ็บใจนักเชียว

"กลับมาแล้วเหรอฝน"

นี้คือพี่ชายคนโตสุดชื่อเรย์ ดูชื่อพี่ฉันซิออกแนวอินเตอร์ ส่วนฉันชื่อโหลเชียว

"อือ"

"เป็นอะไรหงุดหงิดเชียว"

"ยุ่งหน่า"

พี่เรย์เป็นคนอ่อนโยนใจดีมากเป็นพี่ชายที่เข้าใจฉันสุดๆ ผืดกับไอ้พี่เจย์วันๆเอาแต่
กวนประสาทน้อง

พี่เรย์ตอนนี้อายุ19 ไอ้พี่เจย์17 ส่วนฉัน15น้องเล็กสุด

"ไงฝนตกพรำๆนั่งน้ำตาตก" นี่แหละไอ้พี่เจย์

"ไปไกลๆเลยเค้าอารมไม่ดี"

"ฉันเห็นหมดแล้ว  เราเลิกกันเถอะๆๆๆ 555" ไอ้พี่เจย์ทำท่าล้อเลียน

"หยุดแก้งน้องซะที่ เจย์" เสียงของพี่เรย์ บอกอย่างเฉียบขาด ทำให้ไอ้พี่เจย์หุบปากที่มีหมาไว้ได้

"ว่าแต่ฝนโดนบอกเลิกหรอ" พี่เรย์หันมาถาม

"หยุดพูดไปเลยทั้งสองคนนั้นแหละ" ฉันเดินกระทืบเท้าขึ้นห้องไป


"ฝนตื่นๆๆๆเช้าแล้ว" พี่เรย์จะปลุกอะไรแต่เช้าเนี่ย

"วันนี้ไปโรงเรียนนะ"

คำว่าโรงเรียนทำให้ตาสว่าง เพราะถ้าไปช้าได้โดนนังครูผีดิบดูดเลือดแหงๆ

"อื้มตื่นแล้ว" ฉันลุกขึ้นไปอาบน้ำอย่างรวดเร็ว

"ทำไมอาบน้ำเล่นจังฮะ ฝนพรำ"

"ชิ มันเรื่องของฉันพี่เจย์ไม่ต้องมายุ่ง"

ฉันคว้าขนมปังแล้ว เดินกระทืบเท้าออกจากบ้านไป

"อีตาพี่บ้า" ฉันรีบจ้ำด้วยความโมโหสุดๆ

"ฝนรอด้วยซิ" ฉันหันไปมองต้องเสียง อ่าวยัยน้ำนี้หว่า

"โทดที ลืมน่ะ"

"จ๊ะๆ เอ้อฉันได้ข่าวมาว่า จะมีนักเรียนใหม่มา4คน เห็นบอกว่าหล่อๆทั้งนั้นเลย"

"งั้นเหรอ" ฉันพูดอย่างไร้อารม

"ไม่อยากรู้หรอว่าเป็นใครน่ะ"

"ไม่เหนจะอยากตงไหนนนเลย"

ฉันกับยัยน้ำเดินคุยกันมาตลอดทางจนถึงห้องเรียน แล้วแยกกันนั้งที่ ยัยน้ำนั้งหน้าฉัน ที่ฉันนั้งแยกกันเพราะอะไรรู้มั้ย ก้อเพราะยัยครูพี่ดิบจับเราแยกเก้าอี้ข้างก้อเลยว่าง

ตึงๆๆๆ "ทุกคนฟังนี้ ห้องของเราจะมีนักเรียนใหม่มา1คน"

"ค่า"

"ตื่นเต้นจังเลย"มีเสียงนักเรียนบางคนพูด

'แก๊กะ'เสียงประตูเปิดออก

"เคาะประตูก่อนซิจีะ"ครูผีดิบบอก

"จำเปนด้วยเหรอ" O_Oนั้นมันอีตาบ้านั้นนี้นา

"จำเปนซิจ๊ะ"

"แต่สำหรับผมมันไม่จำเปน" อีตาบ้ามายืนอยู่กางห้อง  ฉันหันไปซบตาหับมันพอดี
เอือก~ฉันตายแน่

"ผม ชาแตอึน " หมอนั้นแนะนำตัวเส็จก้อเดินมานั้งข้างฉัน  ทุกคนมองมาที่ฉันอย่างอิฉา

"ไง ยัยโรคจิตเจอกันจนได้" แตอึนทำหน้ากวนประสาท

"เอาล่ะ" เสียงยัยครูผีดิบพูดขึ้น "งั้นมาเรียนกันดีกว่านะ"

"นี้ ยัยโรคจิต ยัยป้านั้นสอนวิชาอะไรน่ะ"

"ฉันไม่ได้ชื่อยัยโรคจิต" ฉันเริ่มโมโหแล้วนะ

"อ๋อหรอ แล้วชื่ออะไรหล่ะ"

"ฝน"

"อ๋อหรอ ชื่อโหลชะมัด 5555"

....................................................................