คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : BAD GRIL รักนะยัยตัวร้าย! [บทนำ]
บทนำ
ทุกอย่างราวกับต้องมนต์ เมื่อเธอย่างเท้าเข้ามาให้คฤหาสน์แห่งนี้
นัยน์ตาสีไพลินกวาดมองทุกคนอย่างเป็นมิตร ยกเว้นผมคนเดียว ที่เธอมองอย่าง...อาฆาต ราวกับจะฆ่าผมให้ตายอยู่ตรงนี้
เหมือนที่เธอเคยเข้าใจว่า...ผมเคยฆ่าเธอให้ตายทั้งเป็น!
และเธอก็ไม่สามารถจะให้อภัยเรื่องราวเหล่านั้นได้แน่นอน ข้อนี้ผมรู้ดี
ฉันกวาดสายตาไปมองทุกคนก่อนที่จะหยุดลงที่เขา...เขาที่เคยทำลายฉันจนพังย่อยยับยับ ไม่เหลือความเป็นผู้เป็นคนเลยสักนิด
ฉันอยากจะถามเขา ว่าเขาทำมันได้ยังไง?
นายทำลายฉันแบบนั้นได้ยังไง...เพTรา?
“ยัยกรณ์!” เสียงแหลมสูงของคุณย่าตะโกนออกมาจากห้องครัวตามมาติดๆด้วยคนรับใช้คนสนิทอย่างป้าเย็น
ฉันมองท่านยิ้มๆ ก่อนจะวิ่งเข้าไปกระโดดกอดท่านด้วยความคิดถึง
“สวัสดีคะ คุณย่า” ฉันยกมือสวัสดีท่าน และเผยแพร่ไปถึงคนอื่นๆด้วย
“มาทำไมไม่บอกย่าก่อน ฮ่ะ!” ท่านทำเสียงดุฉัน
“ก็กรณ์อยากมาเซอร์ไพรส์คุณย่านี่คะ”
“เซอร์ไพรส์ได้ดีมากนะ ยัยหลานตัวแสบ”
ฉันขำแทนคำตอบ
“นานแล้วนะ ที่เราไม่ได้เจอกัน” คุณป้าหันมาทักฉันก่อนจะโอบกอดฉันอย่างเอ็นดู ฉันลูบหลังท่านเบาๆ และผละออกมาจากยกท่าน
“นานแล้วละคะ ตั้งแต่งานศพคุณพ่อคุณแม่ของกรณ์” ฉันยิ้มเจื่อนๆส่งให้ทุกคน
เรื่องที่คุณพ่อและคุณแม่ฉันเสียชีวิตเป็นเรื่องส่งผลกระทบต่อฉันและครอบครัวนี้มาก
หลังจากที่ท่านทั้งสองคนเสีย ฉันก็อยู่โดยไร้ญาติขาดมิตร คุณป้า...แม่ของเพทราก็รับฉันมาอุปะการะเลี้ยงดู และฉันกลับไม่ยอมรับความช่วยเหลือเหล่านั้น ฉันหนีไปเรียนที่เชียงใหม่ แต่จะมีหรือที่คุณป้าจะไม่รู้ ท่านส่งเงินมาให้ฉันใช้ทุกเดือน แต่มันก็เท่านั้นละ ฉันไม่เคยใช้มันเลย
ถึงแม้เรื่องราวเหล่านั้นจะผ่านมานานถึงสามปีแล้วก็ตาม แต่ฉันก็ไม่เคยที่จะลบภาพเหล่านั้นออกจากหัวสมองฉันได้เลยสักครั้ง
ไม่เลย แม้แต่นิดเดียว...
“โธ่! คุณป้าคะ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ” ฉันหันไปอ้อนออดท่านอีกครั้ง เรียกรอยยิ้มของท่านกลับมา
“ย่าว่า เราไปทานข้าวกันดีกว่านะ” คุณย่าพูดขึ้นมา เพื่อกลบบรรยากาศแย่ๆเหล่านั้นทิ้ง ฉันก็เลยเสแสร้งแกล้งยิ้มและหันไปออดอ้อนท่านอีกครั้ง
“ดีเลยคะ กรณ์กำลังหิวอยู่พอดี”
“งั้นก็ดีเลย”
“ไปทานข้าวกันนะคะ คุณป้า” ฉันจับมือท่านวิ่งไปที่ห้องรับประทานอาหาร แต่คิดหรอว่าท่านจะวิ่งตามฉันท่านนะ อย่าหวังเลย ฮ่าๆ ฉันสะบัดมือฉันทิ้งตั้งแต่ยังไม่ถึงห้องครัวด้วยซ้ำ
“เรานี่ยังไงนะ กรณ์ พาป้าวิ่ง” ฉันโวยฉันทันทีที่มาถึงห้องครัว
แล้วเราก็เริ่มต้นทานอาหารกัน
ใบหน้าของทุกคนเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มของความสุข แต่สำหรับเขากลับมีแต่แววตาของคนขี้สงสัย
ถ้าให้ฉันเดาว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่? ฉันคงเดาถูกแน่นอน เชื่อไหมละ?
เขากำลังคิดว่าฉันกลับมาที่นี่ทำไม?
“กรณ์!” น้ำเสียงทุ่มนุ่มเอ่ยเรียกฉันที่กำลังขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์คู่กาย
ฉันหันไปมองเสียงนั้น
“พี่มีเรื่องอยากถาม...ขอถามได้ไหม ถือว่าพี่ขอร้อง”
“ถ้านายจะถามว่า...ฉันกลับมาทำไมนะหรอ? ไม่ต้องถามหรอก เพราะนายรู้มันอยู่แก่ใจ ว่าฉันกลับมาทำไม?”
“นายหรอ?”
เขาดูจะตกใจไม่น้อยเลย กับสรรพนามที่ฉันตั้งให้เขาใหม่
ถ้าเป็นเหมือนก่อนฉันอาจจะเรียกเขาว่า ‘พี่’ แต่ถ้าเป็นตอนนี้คำว่า ‘นาย’ คงจะเหมาะกับเขามากกว่า
เพราะคำว่า ‘พี่’ สำหรับเขามันสูงเกินไป!
ความเย็นเข้าปกคลุมรอบคอฉัน หยดน้ำมากมายไหลกระทบลงบนพื้น เดือดร้อนแม่บ้านต้องมาทำความสะอาด
ฉันเงยหน้าขึ้นมองผู้มาเยือนก่อนจะหันกลับไปมองที่เดิม ที่ๆมีใครสองคนมองฉันอยู่
พ่อคะ แม่คะ! พ่อกับแม่ยังมองกรณ์อยู่ใช่ไหมคะ? มองกรณ์อยู่จากตรงนั้นใช่ไหมคะ?
“เจอเขาแล้วใช่ไหม กรณ์?” คีย์...เพื่อนสนิทของฉันเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของฉัน
ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับคีย์มันมากกว่าคำว่าเพื่อนแต่ก็ถึงกับคนรัก เราเข้ากันได้ดีในทุกเรื่อง คีย์เป็นคนฉลาด เขารู้ทุกเรื่องของฉัน เหมือนกับฉันที่รู้ทุกเรื่องของเขา เรามีปัญหาบางอย่างที่คล้ายกัน
...แต่ดูเหมือนของฉันจะมากกว่าของเขาซะอีก
“ใช่ ฉันเจอเขาแล้ว...แล้วนายละเจอ เธอ หรือยัง?” ฉันหันกลับไปมองคีย์
“ยัง แต่คงไม่นานหรอก” เขาตอบ
ความเงียบเข้าปกคลุมพวกเรา ก่อนจะกลืนกินพวกเราเข้าไปสู่ความเงียบงัน...ตลอดกาล
ผมไม่รู้ว่าเธอกลับมาเพื่ออะไร?
แต่ถ้าเธอจะกลับมาทำลายผม ผมก็ยินดีที่จะให้เธอทำมัน
ถ้ามันทำให้ผมกับเธอกลับมามีความรู้สึกดีๆต่อกันอีกครั้ง!
TO BE CON
ฝากติดตามด้วยนะคะ
ตอนนี้เป็นตอนที่ยังไม่ได้รีไรท์ อาจมีคำผิดบ้างก็ช่วยบอกด้วยนะคะ
ถึงจะรู้จักกันไม่นาน แต่ฉันก็รักคุณเสมอ
เปรียบดั่งเรารู้จักกันมาสิบชาติ
รักนักอ่านนะคะ J
ความคิดเห็น