คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter : 7 จูบ...ของคนที่เกลียดที่สุดในโลก
7
จูบ...ของคนที่เกลียดที่สุดในโลก
หลังจากที่เอาเฝือกฟาดเข้าไปที่หน้าพี่ชายสุดที่รักแล้ว ฉันก็ได้ลองนั่งและหัดกับรถเข็นคันใหม่ที่โรงเรียนจัดหามาให้ และที่ต้องเอาเฝือกฟาดพี่เจอราไมล์ เพราะความโอเว่อร์ของเขาที่ทำเอาช็อคตาตั้ง พูดมาได้ว่าฉันเดินไม่ได้แล้ว กับอีแค่ขาหักเนี่ยนะ! -*- ลองคิดดูสิว่าจะโกรธไหม หลังจากฉันช็อคไปแล้ว ก็มาบอกว่า...แต่จะเดินได้อีกทีประมาณอีกหนึ่งเดือน ให้ความรู้สึกเหมือนบอกว่า ‘คุณเป็นมะเร็งนะครับ’ พอเราตกใจหมอก็บอกอีกว่า ‘เป็นมะเร็งในอารมณ์’ คนไข้ที่ฟังอย่างนั้นจะรู้สึกยังไงล่ะ ฮึ่ย!
“หญิงใจร้ายกับพี่ T^T”
“ทีหลังพูดให้มันจบประโยคเร็วกว่านี้หน่อยสิคะ หญิงเกือบเอามีดมาแทงตัวตายแล้วตอนที่ได้ยินว่าเดินไม่ได้น่ะ!”
“หญิงฟังไม่จบเอง พี่กำลังจะต่อประโยคพอดี เชอะ...แล้วนี่หญิงจะฝึกใช้รถเข็นอีกนานมั้ยคะ ไม่ร้อนหรือไง แดดจ้าขนาดนี้”
“ถ้าพี่ชายไม่ไหวปล่อยหญิงเอาไว้ก็ได้ เดี๋ยวหญิงกลับเอง”
“พี่ชายไม่ปล่อยให้หญิงอยู่คนเดียวหรอกค่ะ นี่ถ้าพ่อกับแม่รู้เข้าพี่ชายตายแน่เลย TTOTT”
“ก็ไม่ต้องบอกพ่อกับแม่สิคะ...ว่าแต่พี่ชายได้ไปขอบคุณจูเนียร์ให้หญิงหรือยัง”
“ทำไมต้องขอบคุณมันด้วย!” พอได้ยินชื่อจูเนียร์ร่างกายพี่ฉันก็เกิดเป็นออร่าสีทองเหมือนมีพลังซุปเปอร์ไซย่า”คนชั้นต่ำอย่างนั้น”
“ไปว่าเขาทำไมล่ะคะ”
“หญิงปกป้อง >O<!”
ฉันก็แอบแปลกใจตัวเองไม่น้อย แต่ก็คอยปลอบใจตัวเองว่า จูเนียร์เป็นคนช่วยฉันเอาไว้ ฉันต้องตอบแทนเขาบ้าง
“ก็ไม่ใช่แบบนั้น เขาช่วยหญิงไว้จะไม่ให้หญิงออกตัวรับแทนเขาได้ยังไง”
“พี่ไม่ขอบคุณมันหรอก ตอนนี้มันก็ได้รับความนิยมอย่างล้นหลามแล้ว ก็ถือซะว่าเป็นการขอบคุณมันไปแล้วก็แล้วกัน”
“ไอ้ที่พี่ชายบอกว่าเขาได้รับความนิยมนี่มันอะไรกันคะ”
“พี่จะพาหญิงไปดู!”
“O_o หือ?”
พี่เจอราไมล์เข็นรถฉันเข้าไปยังตัวอาคารเรียนที่มีฝ่ายประชาสัมพันธ์ตั้งตระหง่านอยู่หน้าตึก แล้วก็ดึงหนังสือพิมพ์รายวันที่ทางโรงเรียนมักจะมีไว้แจกนักเรียนทุกวันส่งมาให้ฉัน แล้วชี้ไปที่รูปจูเนียร์ที่เด่นออกมาจากปก
“ดูซะ ดูมันพาดหัวข่าวซะ! >O<”
‘วีรบุรุษคนใหม่ ที่ช่วยเจ้าหญิงแสนซนออกมาจากกองไฟ เขาคือหน้ากากโซโลของโรงเรียน โรยัล ไฮสคูล’
เจ้าหญิงแสนซนเหรอ =__= ฟังดูแล้วก็น่ารักดีเหมือนกันนะ
“ได้รับการชื่นชมขนาดนี้เชียว” ฉันเอง
“ใช่ไง ตอนนี้มีสำรวจผลโพลออกมาใหม่ว่า มันกลายเป็นที่หนึ่งในดวงใจของผู้หญิงหลายคน เพราะเหตุการณ์ที่ช่วยน้องหญิงออกมาจากกองไฟนั่น!”
“จากคนที่ไม่เคยมีใครสนใจ ตอนนี้กลายเป็นคนดังขึ้นมาแล้ว”
“ผลโพลชนะน้องหญิงด้วยนะคะ ไม่แค้นใจบ้างเหรอ แค่น้องหญิงมีผลคะแนนมากกว่าพี่ชายก็เจ็บจะตายอยู่แล้ว นี่ยังมีไอ้คนแบบนั้นมาได้อันดับหนึ่งอีก พี่ชายอยากตายเมิก (TT^TT )( TT^TT)”
“เฮ้ ปริ๊นซ์เจอราไมล์!”
“ปริ๊นซ์เจอราร์ด TT^TT”
พี่ชายฉันโผเข้ากอดเพื่อนรักอย่างน่าสงสาร แล้วทำท่างอแงเหมือนเด็กปัญญาอ่อน -*-
“เป็นอะไรของนาย”
“เจ็บใจอ่ะ T^T”
“นี่ฉันตามหานายไปทั่วเลยนะ ตกใจแทบตายที่ไม่เจอเรเน่อยู่ห้องพยาบาล”
“ฉันให้พี่ชายเข็นมาเองน่ะค่ะปริ๊นซ์ อยู่แต่ในห้องนั้นมันน่าเบื่อ แล้วก็อยากรู้เรื่องราวภายนอกด้วย ท่าทางว่าจะมีอะไรๆที่ฉันพลาดไปเยอะขณะที่หลับอยู่ในห้องพยาบาล”
“งั้นมีเรื่องน่าเบื่อกว่าให้ทำแล้ว อาจารย์เขาให้พี่มาตามเรเน่ไปห้องสอบสวน อยากจะสอบถามเกี่ยวกับวันที่เกิดไฟไหม้น่ะ”
“เอ๋?”
ฉันถูกพาตัวมายังห้องสอบสวน อาจารย์ตั้งแต่ตำแหน่งเล็กสุด เลยไปจนถึงใหญ่สุดนั่งดาหน้าเป็นหน้ากระดานเพื่อสอบถามฉัน
“ต้องขอรบกวนปริ๊นซ์เซสเรเน่แล้วนะครับ” อาจารย์ใหญ่
“ไม่เป็นไรค่ะ จะถามอะไรเหรอคะ”
“คือทางเราสงสัยว่า เหตุการณ์วันนั้นมันเป็นยังไงมายังไง ทำไมปริ๊นเซสเรเน่ถึงเข้าไปอยู่ในตึกศิลปะได้”
“ฉันตามหาคนอยู่น่ะค่ะ พอดีมีเพื่อนบอกว่าคนที่ฉันตามหาอยู่ในตึกศิลปะ ฉันก็เลยตามมา”
“ปริ๊นซ์เซสเรเน่ไม่เห็นใครต้องสงสัยเลยเหรอครับ”
“เห็นค่ะ แต่ไม่รู้ว่าเป็นใคร เพราะในตึกไม่ได้เปิดไฟ มีแต่แสงจากทางหน้าต่างลอดมาได้เท่านั้น ฉันก็เลยเห็นแต่เงาคนดำๆวิ่งผ่านไปผ่านมาอยู่ใกล้ๆตัวฉัน”
“แล้วเรเน่เข้าไปทำอะไรในห้องนั้นครับ”
“ห้องนั้น?...อ๋อ ที่โดนขังใช่มั้ยคะ ก็ฉันเห็นเงาคนนั่นแหละวิ่งเข้าไปในนั้นเลยตามเข้าไป แต่พอตามเข้าไปแล้วฉันก็ถูกขังอยู่ข้างในทันที”
“ถูกขัง O_o”
คำว่าถูกขังเรียกเสียงฮือฮาจากทุกคนได้เป็นอย่างดี อาจารย์ท่านนั้นท่านนี้หันหน้าไปปรึกษากันแล้วพยักหน้า (-_-)(_ _) กันอย่างที่ฉันไม่เข้าใจเลยว่าเขาพูดอะไร =__= เสียมารยาทกันจริงๆ พาฉันมาสอบสวนแล้วก็ควรจะบอกสิ่งที่วินิจฉัยได้ด้วยสิ ฉันเองก็บาดเจ็บจากเรื่องนี้นะ เชอะ!
“นักเรียนชาย โบเฮเมีย จูเนียร์ มาแล้วครับ”
อาจารย์จากหน้าห้องพาตัวเขาเข้ามาแล้วรายงานเสร็จสรรพ ฉันหันไปมองก็พบว่าเขามองมาทางฉันพร้อมทั้งแยกเขี้ยว ไม่เคยจะทำหน้าดีๆตอนเจอกันเลยนะไอ้คนๆนี้น่ะ -__-
“คุณจูเนียร์ ทางเราอยากจะสอบถามคุณอีกรอบเพื่อให้ข้อมูลมันสัมพันธ์กันกับของปริ๊นซ์เรเน่”
“ถามมาก็ได้คำตอบเดิมๆนั่นแหละ”
“คุณรู้ได้ยังไงว่ามีคนอยู่ในตึก”
“ได้ยินเสียงร้อง”
“คุณเป็นผู้พบว่าตึกไฟไหม้คนแรกใช่หรือไม่”
“ใครเห็นไฟก้ตกใจทั้งนั้นแหละ แล้วถ้าถามว่าเห็นคนแรกใช่มั้ย...ไม่รู้เหมือนกัน เพราะพอเห็นแล้วได้ยินเสียงร้องเลยวิ่งเข้ามาช่วย จบ”
คำตอบของเขาดูรวบรัดตัดความแบบที่อาจารย์ถามต่อไม่ได้ การสอบสวนเลยมีอยู่เท่านั้นและอาจารย์ก็กลับไปปวดหัวตามเดิม หลังจากถูกปล่อยตัวให้ออกมาแล้ว จูเนียร์ก็ทำท่าจะเดินหนีไปทันที ฉันกลัวจะหาตัวเขาลำบากเลยตะโกนเรียกเขาอย่างวางอำนาจ
“หยุดนะ!”
“( -_-) ว่าไงยัยง่อย”
“ง่อยเรอะ!!”
“ดูจากสภาพแล้วถ้าไม่ง่อยจะเรียกว่าอะไร โถ...นี่เหรอเจ้าหญิง เหมือนขอทานเลย ทำไมไม่ถือกระป๋องซะหน่อยล่ะ เผื่อฉันจะใจดีมีเมตตาโยนเหรียญให้...ดูสิ พอนึกภาพว่าเธอเป็นขอทานแล้วรู้สึกลำคอตีบตัน น้ำตาจะไหลพลัน ฮึกฮือ แค่กๆๆๆ”
เป็นผู้ชายที่ชอบแดกดันคนซะด้วย!
“ฉันอุตส่าห์จะมาขอบคุณดีๆ แดกดันอย่างนี้พูดไม่ลงเลย”
“ขอบคุณ? เรื่องอะไรไม่ทราบ”
“ก็นายช่วยฉันไว้นี่”
“ไม่ต้องหรอกเรื่องนั้น”
“ทำไม”
“ฉันไมได้ช่วยอะไรทั้งนั้น ความจำเป็นมันบังคับให้ฉันต้องเข้าไปช่วย ดังนั้นคิดซะว่าเราไม่มีอะไรติดค้างกัน ( ++-_-) และที่สำคัญนะ จากเหตุการณ์ที่ผ่านมา ฉันเกลียดเธอมากกว่าเดิมร้อยเท่าพันทวี!”
“ฉันก็ไม่ได้หวังให้นายมาชอบหรอกนะ แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเกลียดฉันมากกว่าเดิมด้วย ฉันแค่มาขอโทษ!”
“จริงๆฉันก็ไม่อยากจะพูดหรอกนะ แต่ก็จะบอกเธอเอาไว้จะได้เลิกซาบซึ้ง” จูเนียร์เดินตรงเข้ามาแล้วนั่งยองๆอยู่ข้างรถเข็นฉัน “ไฟไหม้นั่นน่ะ ฉันเป็นคนจุดมันเอง”
“O_o หมายความว่านาย...”
“ใช่ ฉันนี่แหละที่คิดเผาโรงเรียน!”
“งั้น...นายก็เป็นคนขังฉันเอาไว้ในห้อง กะให้ไฟไหม้ตายไปเลยใช่มั้ย ไอ้เลวเอ๊ย!!!” ฉันง้างหมัดกะจะฟาดเขาให้หนำใจ แต่จูเนียร์จับข้อมือฉันไว้ได้ก่อน
“ปัญญาอ่อนหรือเปล่า”
“O_O ว่าไงนะ”
“ถ้าฉันจะฆ่าเธอจะเข้าไปช่วยทำพระแสงหอกหักอะไรล่ะ ตัวก็หนัก กินควายเป็นอาหารมื้อเช้าหรือไงก็ไม่รู้ หลังฉันแอ่นไปหมดเลย!”
“ปากเรอะ! =[]=”
แต่จะว่าไปก็จริงนะ ถ้าเขาคิดจะฆ่าฉันจะเข้ามาช่วยทำไมกัน...
“ถ้านายไม่คิดจะฆ่าฉัน แล้วเผาโรงเรียนทำไม นายไม่ได้อาฆาตฉันหรอกเหรอ”
“เรื่องอาฆาตเธอน่ะมันเรื่องเล็กมากกับสิ่งที่ฉันคิดจะทำ ถ้าเธอไม่เข้าไปอยู่ในตึกนั้น ฉันก็ทำสำเร็จไปแล้ว!” จูเนียร์ผลักรถเข็นฉันอย่างโคตรแค้น “ตึกนั้นเป็นตึกที่ไฟไหม้ง่ายที่สุด แล้วมันจะค่อยๆลามไปยังส่วนอื่นๆ พอโรงเรียนไม่มี ฉันก็ไม่ต้องมาเรียนที่นี่ ทุกคนจะเป็นสักขีพยานว่าโรงเรียนนี้ไม่ได้คุณภาพ นักเรียนทุกคนก็จะได้กลับบ้าน แต่เพราะมีเธอ! เธอเข้าไปอยู่ในนั้น ฉันเลยต้องเข้าไปช่วย แล้วตอนนั้นดันมีคนเห็นฉันวิ่งเข้าไปช่วยพอดีเลยพากันตามอาจารย์รถดับเพลิง มาช่วยกันยกใหญ่ แผนฉันวอดวายหมดเลยเพราะเธอ!”
“ล้ำลึกมาก...แต่นายวางแผนการณ์ใหญ่เกินตัวไปนะ ใช่ว่าทำไปแล้วจะสำเร็จ”
หมอนี่เป็นคนน่ากลัวจริงๆด้วย ฉันคิดถูกหรือเปล่าที่ไปงัดข้อกับเขาน่ะ =[]=
“แต่อย่างน้อยพระจักรพรรดิก็จะได้เห็น ว่าฉันสามารถทำได้ แต่กลายเป็นว่าพอฉันเข้าไปช่วยเธอ ฉันกลับเป็นวีรบุรุษ!”
“=O=”
“รู้มั้ยว่าตอนพระจักรพรรดิเห็นฉันช่วยเธอออกมาจากตึกไฟไหม้ เขาหัวเราะจะเป็นจะตายแล้วพูดกับฉันว่า...ไอ้ไก่อ่อน ฉันแทบจะกรี๊ดดดดดดดดดดดดด ออกมาเลย”
“กรี๊ดเลยเหรอ –O-“
“เออ! มันเลยยิ่งทำให้ฉันเกลียดเธอ เกลียดๆๆๆๆๆๆๆ”
“ฉันก็ไม่โสภามากนักหรอกนะในยามที่มองหน้านายน่ะ ไอ้โจรโรคจิต ไอ้ฆาตกร!”
“เธอเกลียดอะไรมากที่สุดในโลก”
“คำถามอะไรเอ่ยหรือไง O-o”
“ถ้าถามฉัน...ตอนนี้ฉันเกลียดเธอรองลงมาจากพระจักรพรรดิ และก็เฉียดๆจะเกลียดเธอที่สุดแล้ว”
“แหมฉันรักนายตายเลย ในตอนนี้ไม่มีอะไรที่ฉันจะเกลียดมากไปกว่านายอีกแล้ว”
“ดี”
“เออ ดีเหมือนกัน”
ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย ต่อปากต่อคำกับเขาเหมือนคนปัญญาอ่อนเลย
“ถ้าอย่างนั้น ฉันจะทำให้เธออยู่อย่างไม่โสภา กินไม่ได้ นอนไม่หลับ กระอักความแค้น เพราะฉัน”
“นายจะทำอะไร”
“ทำแบบนี้”
จูเนียร์ใช้สองมือกระชากหัวฉันเข้าไปหาแล้วจูบฉันอย่างดุเดือด นี่มันบ้าอะไรกัน เขาทำอะไรเนี่ย
“หึ”
“O_o”
“ให้ความรู้สึกเหมือนถูกข่มขืนเลยใช่มั้ยล่ะ ที่ถูกผู้ชายที่เกลียดที่สุดในโลกเอาจูบของเธอไป”
“...”
“จงทุรนทุรายกับรอยจูบของคนที่เธอเกลียดที่สุดในโลกเถอะ!”
ความคิดเห็น