คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter : 5 - พระจักรพรรดิ
5
พระจักรพรรดิ
และแล้ววันที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง วันเปิดตัวโรงเรียนอย่างเป็นทางการ ที่ฉันบอกว่าทุกคนรอคอย เพราะเห็นสาวๆที่นี่ต่างดี๊ด๊าที่จะได้สวมชุดที่สวยงามแลดูดีมียี่ห้อเดินเฉิดฉายแล้วก็หว่านเสน่ห์ใส่หนุ่มๆ ซึ่งก็เป็นที่รู้ๆกันดีอยู่แล้วว่าโรงเรียนนี้มีแต่พวกผู้ลากมากดีมาเรียนกันทั้งนั้น แม้แต่ฉันเอง ยังได้ชุดที่สวยแบบโอเว่อร์มาสวมใส่ในงานนี้เลย
“ชุดของน้องหญิงสวยมาก ทำไมเราต้องเกิดเป็นพี่น้องกันด้วย พี่จะได้จีบ T^T”
“ถ้าเราไม่ใช่พี่น้องกัน พี่ชายจะเป็นคนแรกและคนเดียวในโลกที่หญิงเกลียดที่สุด”
“ใจร้าย เกลียดเค้าทำไม (TT^TT )( TT^TT)”
“ใครมีลูกสาวก็คงไม่อยากให้รู้จักกับพี่ชายหรอกค่ะ!”
ฉันก็ไม่รู้ว่าพี่เจอราไมล์ไปได้เชื้อเจ้าชู้มาจากใคร เพราะพ่อฉันก็เป็นคนรักเดียวใจเดียวมาโดยตลอด จะบอกว่าพี่ป้าน้าอาเป็นคนเจ้าชู้ก็คงไม่ใช่...เอ๊ะ หรือจะเหมือนท่านลุง เดย์ไลท์...ฉันเคยได้ยินว่าท่านลุงนั้นทรงเสน่ห์และเจ้าชู้ที่สุดในโลก =__= จะต้องเหมือนเขาแน่ๆเลย
“น้องหญิงว่าใครเลือกเสื้อผ้าให้เรา”
“ก็คงจะเป็นพ่อนั่นแหละ พี่ก็รู้ว่าพ่อเราน่ะพิถีพิถันเรื่องเสื้อผ้าขนาดไหน อีกอย่างนี่ก็เป็นงานเลี้ยงระดับโลกด้วย พ่อคงไม่ยอมให้ตัวเองขายขี้หน้าด้วยการเอาดีไซน์เนอร์เห่ยๆมาออกแบบให้หรอก”
“ทำไมน้องหญิงของพี่ฉลาด”
“พูดอีกนัยก็คือทำไมพี่ชายโง่นั่นเอง”
“ใจร้ายกับเค้า TTOTT”
“แล้วคู่ของพี่ในคืนนี้อยู่ไหนละคะ (O_o )( o_O) หญิงมองหาอยู่นานแล้วยังไม่เจอเลย”
“ไม่มีหรอก”
“เอ๋?”
“เพราะพี่ตั้งใจจะไปแย่งคู่เต้นรำของคนอื่นน่ะ”
“แรง =__=”
“ปริ๊นเซสเรเน่ >O</”
ทำไมเสียงมันคุ้นหูอย่างนี้นะ (-_- )( -_-) ใครกันทีเรียกฉัน เสียงที่แลดูน่ารำคาญนี่มันช่างคุ้นเคยเหลือเกิน!!
“แทนแท้นนนนนนนนนน >O</ คิดถึงหม่อมฉันมั้ยดวงใจที่รัก หม่อมฉันไจแอนท์ไง”
“นายมาที่นี่ได้ยังไง O_O”
“หม่อมฉันย้ายมาเรียนที่นี่กับฝ่าบาทแล้วล่ะ >O<”
ถ้าบอกว่าความรู้สึกเหมือนโลกถล่มลงมากองตรงหน้านี่จะโอเว่อร์ไปมั้ย? ผ่านมาตั้ง สี่ตอนแล้วยังอุตส่าห์โผล่หน้ามาอี๊กกกกก TT^TT
ไจแอนท์ เป็นลูกชายคนเดียวของราชิต องครักษ์คนสนิทของพ่อฉันเอง เขากับฉันเราเกิดมาในปีเดียวกัน ก็เลยกลายเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เล็กๆ แต่พอโตขึ้น เขาก็เริ่มทำตัวน่ารำคาญด้วยการตามติดฉันไปทุกที แล้วก็เที่ยวประกาศบอกกับคนทั้งโลกว่า
“ฝ่าบาทคือดวงใจของหม่อมฉัน”
โอ้ หนีมานี่แล้วยังตามมาอีก อยากตายมาก TT^TT
“ไจแอนท์ คิดถึงนายมากเลยนะเนี่ย ทำไมมาเรียนที่นี่ได้ล่ะ เขาไม่รับคนโง่ไม่ใช่เหรอ”
“ถ้าเขาไม่รับคนโง่ ฝ่าบาทเจอราไมล์มาเรียนที่นี่ไม่ได้หรอก”
“ยอกย้อนนัก คิดถึงจังเลย”
“หม่อมฉันด้วย เย้ๆ >O<”
พี่เจอราไมล์ทักทายอย่างโคตรรรรสนิท! ทั้งสองคนกันกลมดิ๊กเหมือนกาวดักหนู -*- ปกติอยู่ที่วังไจแอนท์ก็เหมือนเป็นมือขวาให้พี่ฉันอยู่แล้ว พ่อถึงกับเคยพูดว่า เขาได้เชื้อพ่อมา องครักษ์ราชิตปกป้องดูแลพ่อ ไจแอนท์ที่เกิดทีหลังก็จะคอยดูแลปกป้องฉันกับพี่ชายเหมือนกัน!
“แล้วนี่พ่อกับแม่ฉันมาด้วยหรือเปล่า” พี่ชาย
“ไม่มาฝ่าบาท แต่ส่งหม่อมฉันกับพ่อมาแทน ตอนนี้พ่อกำลังคุยเรื่องเหตุบ้านการเมืองอยู่ตรงโน้น นี่แอบหนีมาเพื่อมาทักทายพระองค์ทั้งสอง >_<”
“ทำไมพ่อกับแม่ไม่มา เสียใจ T^T”
“ทรงติดงานเร่งด่วนต้องบินไปอเมริกาน่ะฝ่าบาท”
“เชอะ”
“หญิงของจรลีก่อนนะ”
ฉันรีบบอกขอตัวอย่างรวดเร็วกะไม่ให้ใครแทรกได้ แต่ไจแอนท์ที่จ้องฉันตาเป็นมันราวกับฉันเป็นเมียมันไปแล้วเอื้อมมือมาจับแขนหมับ แล้วมองด้วยดวงตาที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำ...-*- เว่อร์ซะ
“ดวงใจของหม่อมฉันจะไปไหน T^T”
“เลิกเรียกอะไรน่าอ้วกแบบนีเสียที วันนี้มีแต่แขกผุ้มาเกียรติมาร่วมงาน ใครได้ยินเข้าเขาจะมองฉันผู้เป็นเจ้าหญิงยังไง .V.!”
“ทำไมต้องดุด้วยอ่ะ T^T ...ฝ่าบาทเจอราไมล์ขา เค้าถูกเจ้าหญิงน้อยดุง่ะ”
“ไม่ใช่นายคนเดียวที่ถูกดุหรอก เค้าก็ด้วยล่ะตัวเอง แงๆๆๆ (TT^TT)”
เข้ากันได้ดีจนน่าขนลุก ฉันว่ารีบหนีไประหว่างที่สองคนนี้กำลังซาบซึ้งจะดีกว่า -*- ทั่วทั้งงานฉันกำลังมองหาคนๆหนึ่งอยู่ ซึ่งแน่นอนว่า เขาเป็นคนที่ฉันเฝ้าจับตามองอยู่ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาจนกระทั่งมาถึงงานวันนี้...จูเนียร์ คืนนี้ฉันยังไม่เห็นเขาเลย ไปไหนนะ...
บางทีนะ...บางทีอาจจะอยู่บริเวณเดียวกับพระจักรพรรดิโบเฮเมียก็ได้! ว้าย เลิศค่า! ทำไมฉันฉลาดขนาดนี้ พอคิดขึ้นได้ก็เห็นทันที เขายืนอยู่ตรงนั้นจริงๆ สอดแนมดีกว่า คุคุคุ >O<
ฉันค่อยๆสืบเท้าเข้าไปใกล้ตำแหน่งที่นั่งของพระจักรพรรดิโบเฮเมีย ท่าทางน่าเกรงขามของเขาทำให้ไม่มีใครอยากเข้าใกล้ แม้แต่จูเนียร์เองยังยืนกอดอกไม่ยอมเข้าไปคุยหรือทักทายใดๆทั้งสิ้น ได้แต่มองหน้าพระจักพรรดิด้วยนัยตาไม่เป็นมิตร
“อะแฮ่มๆ”
“เธออีกแล้ว!!”
ฉันมองการแต่งตัวของเขาอย่างทึ่งจัด ชุดสูทสีขาวตัดกับสีดำซึ่งออกแบบมาอย่างดีในลวดลายของโน๊ตดนตรีและเปียโนบนนั้นทำให้เขาดูวัยรุ่นขึ้นเป็นกอง
“วันนี้นายดูดีนะ”
“อย่ามาหลงรักฉันล่ะ”
“อี๋!”
“ขอบใจที่ชม ไสหัวไปได้แล้ว”
และมันก็ยังคงไม่เคยให้เกียรติฉันเหมือนเคยด้วย!
“มายืนหลบมุมทำอะไรตรงนี้ ไม่เข้าไปทักทายพระจักรพรรดิหน่อยเหรอ”
“ทำไมฉันต้องเข้าไปทักด้วย!”
“ก็นายกับเขารู้จักกันนี่”
“ฉันไม่รู้จัก”
“แต่นายชื่อเหมือนเขานะ”
“คนเราจะชื่อเหมือนกันไม่ได้หรือไง”
“นายหน้าตาเหมือนเขาด้วย”
“บังเอิญเท่านั้นแหละ”
“ฉันไม่เชื่อหรอก”
พลั่ก!!!
ฉันผลักหลังจูเนียร์ จนร่างกายเขาแหวกอากาศพุ่งตัวเข้าไปหาพระจักรพรรดิแบบเสียหลัก อีกนิดเดียวหน้าเขาก็จะจูบกับองค์ราชันผู้ยิ่งใหญ่แล้ว ถ้าไม่มีองครักษ์สามสีคนเอามือกั้นเอาไว้เสียก่อน
“ไม่เป็นไร ปล่อยเขาได้แล้ว”
เสียงทรงอำนาจของพระจักรพรรดิโบเฮเมียสั่งให้ปล่อย องครักษทุกคนแทบจะกระโดดหนีไปคนละฝั่งด้วยความเกรงกลัว แม้แต่ฉันเองที่ได้ยินเสียงอย่างนั้นยังอดไม่ได้ที่จะยืนตัวตรงอย่างกับถูกสั่งให้ทำตามระเบียบพัก อะไรเทือกนั้นเลย
“คิดไม่ถึงว่าจะมาทักฉันเองเลยนะ ไอ้ตัวแสบ!”
“ใครเขาอยากมาทักกัน ฮึ่ย” จูเนียร์หันมาทางฉันแล้วมองด้วยสายตาคมกริบ พร้อมทั้งกอดอก “ก็แค่บังเอิญผ่านมา”
“ทำไมพูดจามะนาวไม่มีน้ำอย่างนี้นะ คิดถูกแล้วที่ส่งแกมาเรียนที่นี่”
“อย่าคิดว่าฉั...หม่อมฉันจะออกไปจากที่นี่ไม่ได้”
ทั้งคู่รู้จักกันจริงๆด้วย O_o แถมพระจักรพรรดิยังพูดจาเหมือนกับว่ารู้เห็นเรื่องการมาเรียนของเขา แน่นอนเลย เขารู้จักกับพระจักรพรรดิจริงๆ แล้วก็ต้องมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันด้วย O_O ซื้อหวยนี่คงได้บ้านมาหลังนึงแล้วเนี่ย!
“อยากเห็นน้ำหน้าแกเหมือนกันว่าจะออกไปได้หรือเปล่า ชิ”
แถมยังทำท่ายะโสโอหังได้อย่างกับถอดกันมา โอ..จะมีใครบนโลกใบนี้เหมือนได้มากกว่านี้อีก ไม่มีอีกแล้ว!
“แล้วสาวน้อยคนนั้นเป็นใคร เมียเหรอ”
“บ้า!!!”
“ตะโกนใส่หน้าฉันว่าบ้าเลยนะไอ้เด็กเหลือขอ” พระจักรพรรดิลุกขึ้น ท่าทางเหมือนคนโกรธฉัน จนทุกคนในงานเงียบกริบมองมาทางจูเนียร์อย่างแปลกใจ แต่แล้วความน่าเกรงขามก็เปลี่ยนเป็นเรื่องตลก เมื่อพระจักรพรรดิยกมือขึ้นบิดหูเขา “สามหาวเหลือเกิน ถ้าไม่ได้ฉันแกจะได้เรียนที่ดีๆอย่างนี้มั้ยล่ะ!”
“จะฟ้องแม่!”
“=O= ว่าไงนะ”
“จะฟ้องแม่ว่าฝ่าบาททำร้าย!”
ได้ผลชะงัด พระจักรพรรดิปล่อยมือออกอย่างรวดเร็วเหมือนไปจับกาน้ำร้อน
“แม่แกเขาไม่ฟังหรอก เขามอบแกให้ฉันแล้ว ชิ”
“หยุดทั้งคู่เลย ทะเลาะอะไรกัน!”
ตัวละครอีกตัวออกมาแล้ว ผู้หญิงท่าทางเด๋อๆด๋าๆ โผล่พรวดออกมาจากไหนไม่รู้ จากชุดที่สวมใส่ดูยังไงก็มีตำแหน่งใหญ่โตแน่ๆ แต่ทำไมวิ่งหัวคะมำมาแบบนั้นล่ะ
“ทำตัวให้มันดีๆหน่อยได้มั้ยเนี่ยยัยหมู! เป็นถึงพระชายาเชียวนะ”
กรี๊ด! นั่นพระชายาเรอะ =[]=
“นายท่าน หม่อมฉันปวดขี้จะตาย”
“หุบปากเลย!”
“ก็ได้ๆ เรื่องจริงไม่ให้พูด พูดเรื่องโกหกก็ได้ หม่อมฉันไปล้างมือมา แต่หายไปแป๊บเดียวกลับมามีเรื่องเลย มีคนไปรายงานว่านายท่านทำร้ายจูเนียร์เหรอ โกรธ!”
พูดจบพระชายาก็รีบเดินไปคล้องแขนจูเนียร์แล้วทำปากยื่นปากยาว “อย่ามายุ่งกับผู้ชายของฉันนะ -*-“
“ยัยหมู เธอปล่อยแขนออกมาเลยนะ เธอเป้นเมียฉันนะเว้ย!”
“แบร่” จูเนียร์แลบลิ้นให้พระจักรพรรดิ “สมน้ำหน้า เมียไม่รัก”
“แก๊!!!”
“รีบหนีไปเร็วจุเนียร์ เดี๋ยวเขาคลั่งขึ้นมาเรื่องใหญ่อีก”
“ชิ เห็นแกเลิฟของฉันหรอกนะ แล้วก็อีกอย่าง...ฉันจะหนีออกไปจากที่นี่ให้ได้ ภายในวันนี้ด้วย คอยดู!”
“ทำได้ให้มงกุฎเลย แบร่!”
“เป็นถึงพระจักรพรรดิแลบลิ้นได้ยังไง ไม่สง่างามเลยนะคะ”
“เธอก็หุบปากเลย ฟ่อดแฟ่ดๆๆๆ”
ฉันมองคู่ผัวเมียตรงหน้าทะเลาะกันแล้วรู้สึกว่าเขาสองคนช่างรักกันเหลือเกิน *0* แต่พอหันมาอีกที จูเนียร์ก็หายแว้บไปอย่างกับเสกคาถา มองซ้ายมองขวาก็หาไม่เจอแล้ว (O_o )( o_O)
“คนนี้น่ะเหรอเมียของจูเนียร์ ไวไฟนัก คิกๆๆ >O<”
ฉันถูกดึงข้อมืออย่างไม่ทันตั้งตัว พระชายาเลิฟฯ หัวเราะคิกคักๆแล้วเดินวนรอบตัวฉัน
“สวยมากเลยนะ แม้จะน้อยกว่าฉันหน่อยนึง ได้เสียกันมานานหรือยังจ๊ะ ^O^”
“พูดอะไรอย่างนั้นเพคะ หม่อมฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขานะ OoO”
“อ้าว ทำไมซ้ามีฉันบอกว่าเธอกับจูเนียร์คบกันอยู่”
“หม่อมฉันกับเขา...”
“เอาน่าๆ เขาไม่เคยพูดใช่มั้ยล่ะว่าชอบน่ะ”
“หา” ฉันงงเป็นไก่ตาแตก “เขาต้องไม่เคยพูดอยู่แล้ว เพราะว่า...”
“เพราะว่าเขาสองคนเหมือนกันยังไงล่ะ -__-“
“เอ๋?”
“ถ้าไม่ถึงที่สุดไม่ยอมพูดอะไรหรอก ฉันว่านะ เราสองคนไปนั่งคุยกันตรงนั้นดีกว่า จะได้แลกเปลี่ยนทรรศนคติที่เรามีต่อตัวเล็กของเราไง”
“แต่ว่า...”
“ไม่อยากรู้เรื่องของจูเนียร์เหรอ”
ฉันหุบปากฉับ แล้วพยักหน้าอย่างเห็นด้วยทันที แน่นอนสิ (-_-++) ฉันเฝ้ารอวันนี้เพื่อที่จะได้รู้ตื้นลึกหนาบางเกี่ยวกับหมอนั่นนั่นแหละ อยากรู้เหลือเกินว่ามันมีอะไรซับซ้อนซ่อนเงื่อนหนักนา ตั้งแต่...เขาเป็นใคร เป็นอะไรกับพระจักรพรรดิ และทำไมถึงหน้าเหมือนกัน คาดว่าฉันคงจะได้รู้ในวันนี้แน่แล้ว!!
โปรดติดตามตอนต่อไป....
**/*/*/******************************************************************************************************************
ขอโฆษณานิดนึง โปรเจค Badboy Brothers ขึ้นหน้าเวปแจ่มใสแล้วนะจ๊ะ ฝากติดตามผลงานและให้กำลังกันด้วย วางแผงพร้อมกันทั่วประเทศ 16 ตุลาคม 2553 นี้จ้ะ และพบพวกเราได้ในงานหนังสือแห่งชาติ วันที่ 25 นะจ๊ะ อิอิ
Badboy Brothers นิยายเรื่องนี้มีมาเฟียเป็นพระเอก : เจ้าปลาน้อย (คลิกเข้าไปชมรายละเอียดได้เลยจ้า)
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
ส่วนอันนี้เป็นผลงานของพวกเราสี่คน แสตมป์เบอรี่ เม112 หนุ่มกรุงโซล เจ้าปลาน้อย แล้วเจอกันจ้ะในโปรเจคแบ๊ดบอยบราเธอร์ อิอิอิ
ความคิดเห็น