คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter : 3 - รังควาน
3
รังควาน
ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้คาดหวังให้ผลมันออกมาเป็นแบบนี้ แต่ก็นับว่าไม่เลวนัก *0* หลังจากที่ฉันสามารถควบคุมเหตุการณ์กองทัพลิงและงูได้ ตอนนี้ฉันก็เลยกลายเป็นที่รู้จักทั้งในส่วนของรุ่นพี่และรุ่นน้อง ไม่อยากจะคุย ฉันถึงขั้นมีแฟนคลับแล้วด้วย เคยเห็นมั้ยล่ะ เป็นเจ้าหญิงแต่มีแฟนคลับ กรี๊ดกร๊าด >O<
“ปริ๊นซ์เซสคะ เราจะจัดทำออฟฟิเชียลเวปไซต์ให้ ถ้าทำเสร็จแล้วอย่าลืมคลิกเข้าไปทักทายพี่ๆน้องๆที่มาสมัครกันด้วยนะคะ”
“ปริ๊นซ์เซสคะ ฉันรู้ว่ามันคงจะดูแปลกที่พูดแบบนี้...คือฉันว่าฉันหลงรักปริ๊นซ์เซสแล้วล่ะค่า!!!”
“ปริ๊นซ์เซสครับ ก่อนนอนผมจะกอดหมอนข้างแล้วคิดว่าเป็นปริ๊นซ์เซสเสมอเลย ผมโรคจิตมั้ยครับ”
คือพี่ๆน้องๆมาทักทายฉันกันอย่างอุ่นหนาฝาคั่งจนฉันรู้สึกขนลุก =__+ บางรายแทบจะด่าออกไปแล้วว่าวิตถาร แต่ฉันก็ทำได้แค่ยิ้มเพื่อสร้างภาพในการเป็นเจ้าหญิงน้อย
ทุกๆย่างก้าวที่ฉันเดิน จะมีผู้คนคอยจับจ้องและเป็นปลื้มเสมอ ถ้าฉันไม่ยิ้มให้ จะมีรังสีแห่งความเหงาหงอยเศร้าสร้อยห้อยกลับไป แต่ถ้าฉันยิ้มให้ หรือหันไปสบตาเพียงสักนิด พวกเขาก็จะมีความหวังว่า...สักวันฉันอาจจะเดทด้วย มันอ่านได้ลึกซึ้งถึงขั้นนั้นเชียวนะ TT^TT
“โกรธ -__-^” พี่เจอราไมล์
“เป็นอะไร ทำไมอยู่ๆก็โกรธ”
“โกรธอ้ะ แงๆๆๆๆ (TTOTT )( TTOTT) ทำใจยอมรับไม่ได้จริงที่เธอป๊อบปูล่าในหมู่ผู้หญิงมากกว่าพี่เสียอีก เสียดาย! ถ้าวันนั้นพี่อยู่ด้วย พี่ก็คงจะเป็นคนเข้าไปทำเท่ต่อหน้าสาวๆแล้ว ฮึ่ย!”
“ไม่มีใครรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าทั้งนั้นแหละ”
“แล้วก็ไม่อยากจะเชื่อด้วยว่าไอ้คนที่ขโมยเสื้อผ้าพี่นั่นจะได้เข้ามาเรียนที่นี่ แถมไม่ใช่นักโทษประหารอย่างที่ไอ้คนพวกนั้นบอกด้วย!”
“หมอนั่นจะเป็นใครก็ช่างเหอะพี่ แต่อาจารย์ยืนยันกับฉันว่าเขาไม่ใช่นักโทษประหารแน่นอน แปลว่าไอ้คนชุดดำบนเครื่องบินสองคนนั่นโกหกเรา คิดแล้วอยากจะตบหัวกบาลมันสักทีสองที!”
“น้องหญิงของพี่ห้าวนัก =[]= พูดจาไม่ไพเราะเลยนะคะ หน้าตาก็ออกจะน่ารัก”
“ก็มันจริงนี่พี่ ทำให้หญิงหน้าแหกในห้องสอบสวน ยืนยันอย่างมั่นใจเลยว่าเขาไม่ใช่นักเรียนที่นี่แน่ จนกระทั่งอาจารย์เอาสมุดระเบียนมาให้ดูนั่นแหละหญิงถึงได้ยอมจำนน เฮอะ! ไอ้ชายชุดดำสองคนนั่นมันโกหกหญิง น่าฆ่าเหลือเกิน!”
“แล้วโบเฮเมียอะไรนั่นมันเป็นลูกเต้าเหล่าใคร ทำไมถึงมาเรียนที่นี่ได้ ไหนบอกว่าโรงเรียนนี้มันมีคุณภาพนักหนา คัดแต่เด็กระดับสุดยอดทั้งนั้น”
“ถ้าเขาคัดจริงๆพี่จะได้เข้ามามั้ยล่ะ”
“นั่นสินะ...อ้าว ทำไมหญิงน้อยด่าพี่ล่ะคะ พี่ไม่ดีตรงไหน T^T”
“ก็มันจริง วันๆพี่เอาแต่เที่ยวเล่นจีบผู้หญิงไปทั่ว เอาอะไรมาระดับสุดยอด”
“พี่จีบหญิงเก่งที่สุดในโลกนะคะ โรงเรียนนี้อาจจะเห็นความสามารถของพี่ตรงนี้ก็ได้ >O<”
“พี่ชายรู้เอาไว้เถอะ ส่วนหนึ่งที่หญิงไม่อยากมีแฟนเพราะพี่ชายนั่นแหละ กลัวเหลือเกินว่ากรรมมันจะสนอง พี่ชายเจ้าชู้จีบคนนั้นไปทั่ว ได้แล้วก็ทิ้ง! สักวันหนึ่งมันต้องกลับมาเล่นงานหญิงแน่”
“พี่จะไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้นหรอก และขอแก้ข่าว คำว่าได้แล้วทิ้งมันเป็นคำที่ไม่งดงามเลยนะคะ พี่ไม่เคยได้ใครทั้งนั้น!”
“แล้วไอ้ที่ร้องห่มร้องไห้เข้ามาในวังแทบทุกวันนั่นมันตัวอะไรคะ”
“ที่พี่กำลังจะบอกก็คือ คนพวกนั้นได้พี่ พี่ไม่เคยได้เขานะ =O=”
“ลาก่อน หญิงไปเรียนดีกว่า”
“น้องหญิงทิ้งพี่ TTOTT”
แต่มันก็จริงของพี่เจอราไมล์เขานะ โรงเรียนนี้เท่าที่รู้มาคัดแต่ระดับสุดยอดทั้งนั้น คนที่จะเข้ามาเรียนที่นี่ได้จะต้องเป็นคนที่จะนำความรู้ความสามารถไปพัฒนาต่อยอดได้ คนที่เข้ามาเรียนที่นี่จึงมีแต่ลูกๆผู้นำ ไม่ว่าจะเป็นลูกกษัตริย์ ลูกประธานาธิบดี ลูกรัฐมนตรีฯ แต่ทำไมหมอนั่น...โบเฮเมีย จูเนียร์ ที่สร้างแต่เรื่องเมื่อแรกเจอ เดี๋ยวเอามีดมาจี้ฉัน เดี๋ยวก็ก่อเรื่องปล่อยลิง ปล่อยงูอะไรนั่น ทำไมถึงมาเรียนที่นี่ได้
หมอนั่นเป็นใคร!!!
ไม่...ฉันจะไม่สนใจ (>< )( ><) มันไม่ใช่เรื่องของฉัน ไม่มีอะไรเกี่ยวกับฉัน!
แต่ไปสืบสักหน่อยดีกว่า (อ้าว)
ฉันเข้าห้องสมุดแล้วนั่งหน้าคอมเพื่อเสิร์ชหาชื่อที่แสนจะคุ้นเคยใน กิ๊กกิ้ว (Giggiw) และเมื่อกดเอนเทอร์สั่งเสริ์ชปุ๊บ ฉันก็อ้าปากหวอตอนเห็นภาพที่โชว์ขึ้นมา พร้อมทั้งเวปอื่นๆที่มีรายชื่อเกี่ยวกับชื่อแบบนี้
ก็ว่า! ทำไมมันถึงคุ้นนักคุ้นหนา ชื่อนี้มันเป็นพระนามของพระจักรพรรดิ์โบเฮเมีย ของไลน์เซนไทน์ นี่เอง! ว่าแต่หมอนั่นมาจากประเทศอะไรกันแน่นะ แต่...ต่อให้ชื่อโบเฮเมีย จริงๆ ก็คงไม่แปลก ในประเทศเขาอาจจะมีกฎหมาย ให้ใช้ชื่อเหมือนพระนามของกษัตริย์ได้ (แน่นอนว่าประเทศฉันห้าม แต่ก็พอรู้มาเหมือนกันว่าประเทศอื่นอนุญาต) แต่ดูจากเค้าโครงหน้าของทั้งสองคนแล้ว มันจะเหมือนกันเกินไปหรือเปล่า =__= เพียงแต่พระจักรพรรดิดูภูมิฐานกว่า เพราะมีอายุมากกว่า ส่วนจูเนียร์เขาดูเป็นเด็กหนุ่มวัยรุ่นจอมซ่า (>< )( ><) ไม่น่า... คนเลวร้ายแบบนั้นจะเกี่ยวข้องกับพระจักรพรรดิโบเฮเมียได้ยังไง พระองค์สง่าขนาดนี้ เทียบกันไม่ได้หรอก (น้อยไปสิยะ -*-) ฉันว่าไปถามให้รู้เรื่องเลยดีกว่า!
ฉันตรงไปยังห้องน้ำที่จูเนียร์จะต้องมาทำความสะอาดเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์อย่างรีบเร่งที่จะรู้ ว่าคนแบบนั้นเกี่ยวข้องอะไรกับพระจักรพรรดิ์โบเฮเมียผู้สูงศักดิ์คนนั้นได้ แต่เมื่อมาถึง ฉันก็ต้องหยุดชะงักแล้วซ่อนตัวอยู่หลังวงกบประตูเพื่อแอบมองจูเนียร์กับนักเรียนหญิงในชุดเครื่องแบบสีน้ำตาลกำลังคุยกันอย่างร่าเริง...
“คุณจูเนียร์พูดได้สองภาษาเลยใช่มั้ยคะ ภาษาไทยมันยากมั้ย สอนฉันได้หรือเปล่า”
“-___-^”
“แล้วที่ประเทศไทยอากาศเป็นยังไงบ้างคะ ได้ยินว่าเป็นประเทศที่อยู่ในเขตร้อน งี้ก็ว่ายน้ำได้แบบไม่กลัวหนาวเลยน่ะสิ >_<”
“เมื่อไหร่เธอจะไสหัวออกไปเสียที รำคาญ!”
“-3- ใจร้ายจัง ฉันอยากคุยด้วยนี่นา”
“ฉันจำไม่ได้ว่ารู้จักเธอตอนไหน อย่าให้ฉันต้องรู้สึกรำคาญมากไปกว่านี้ ฉันฆ่าคนโดยไม่กระพริบตาได้เลยนะจะบอกให้รู้”
“งั้นฉันไม่พูดก็ได้ให้ฉันช่วยขัดห้องน้ำนะคะ”
“ฉันกำลังโกรธอยู่นะ!”
“T3T”
“ไป!!!”
สาวน้อยคนนั้นรีบลุกขึ้นแล้วตั้งท่าวิ่งหนี แต่ก็ไม่ลืมที่จะหันไปแนะนำตัว
“ฉันชื่อมินนี่นะคะ อยู่ปี 1 จำชื่อฉันเอาไว้นะ”
“ชิ่วๆๆ”
มินนี่ที่ถูกไล่ก็วิ่งออกไปอย่างร่าเริง ทำไมคนโรงเรียนนี้อารมณ์ดีกันจังนะ -*- เป็นมนุษย์สายพันธุ์เดียวกับพี่ชายฉันกันหมดเลยหรือไง
“ใจร้ายจริงๆเลยนะ สาวเขาอุตส่าห์มาชวนคุยกลัวว่าจะเหงาแท้ๆ”
พอฉันพ่นเสียงของตัวเองออกไป จูเนียร์ก็เงยหน้าขึ้นแล้วเขวี้ยงแปรงขัดห้องน้ำมาอย่างแรงจนมันแฉลบผ่านหน้าฉันไปอย่างเฉียดฉิว
“เฮ้ย >O< ฉันเป็นเจ้าหญิงนะ ให้เกียรติกันบ้า...ว้าย!”
แล้วน้ำยาล้างห้องน้ำก็ลอยข้ามหัวฉันไปอีก -*- มันจะมากเกินไปแล้วนะ!
“สิ่งมีชีวิตบนโลกใบนี้นอกจาก ‘เขา’ แล้ว เธอคือสิ่งที่ฉันเกลียดรองลงไป โผล่หัวมาทำไม แค่นี้ยังไม่สาแก่ใจเธออีกเรอะ!”
“โอ๊ะโอ...สติแตกเลยเหรอที่เห็นฉัน ก็แหม...มันต้องมาเยี่ยมเยียนบ้างล่ะ ก็นายเล่นประกาศบอกจะจองล้างจองผลาญฉัน นี่ก็ผ่านไปสามวันแล้วยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ฉันก็นึกว่านายตกส้วมตายไปแล้วน่ะสิ ชิส์”
“รอให้ฉันจัดการธุระทั้งหมดทั้งปวงนี่ก่อน ฉันสั่งสอนเธอแน่!”
“จ้า จะรอนะจ๊ะ”
“ไปไกลๆเลยไป!”
“ฉันไปแน่ แต่ก่อนไป ขอถามอะไรที่มันติดค้างภายในใจฉันหน่อย”
“ไม่ว่าจะถามอะไรฉันก็จะไม่ตอบ รังเกียจ!” จูเนียร์เดินผ่านตัวฉันออกไปข้างนอกเพื่อหยิบแปรงกับน้ำยาขัดห้องน้ำที่เพิ่งจะโยนออกมา “ผู้หญิงบนโลกนี้จะน่ารำคาญทุกคนเลยหรือไง นอกจากแม่แล้วฉันไม่เห็นจะมีใครดีสักคน!”
ฉันเม้มปาก หมอนี่ดูถูกผู้หญิงเหลือเกินนะ! และการดูถูกเป็นสิ่งที่ฉันรับไม่ได้ อยากจะบีบคอมันจริงๆเลย
“นายกับพระจักรพรรดิ์โบเฮเมียเป็นอะไรกัน”
ได้ผล เขาที่ทำท่าไม่สนใจฉันถึงกับชะงัก
“ฉันไปเสิร์ชหาในอินเตอร์เนทมา ตอนแรกฉันรู้สึกคุ้นๆว่าชื่อนายมันคล้ายๆกับใครสักคนที่ฉันรู้จักแต่ฉันนึกไม่ออก แต่พอไปเสิร์ช ถึงได้รู้ว่านายมีชื่อเหมือนพระจักรพรรดิโบเฮเมีย แถมหน้าตายังคล้ายกันอีกด้วยเพียงแต่เขาหล่อกว่า”
“ฉันหล่อกว่า!!!”
“อี๋ กล้านะยะ”
“ฉันตัวสูงกว่าด้วย นิสัยก็ดีกว่า ฉันมีดีกว่าเขาทุกอย่างนั่นแหละ อย่าได้เอาฉันไปเปรียบเทียบ คนละชั้น!”
“คนละชั้นแน่ล่ะ เขาเป็นพระจักรพรรดิแต่นายเป็นนักโทษประหาร แล้วสรุปว่าไง นายเป็นอะไรกับเขา”
“เธอเป็นใคร”
“นายอย่าบอกว่าจำชื่อฉันไม่ได้ ฉันก็คือเจ้าฟ้าหญิงเรเน่ ผู้สวยสดงามน่ะเซ่ โฮ่ๆๆๆ ^O^”
“ฉันกำลังจะต่อว่า เธอเป็นใคร ทำไมฉันต้องบอก นอกจากจะไม่สวยแล้วยังไร้สาระด้วยนะเธอเนี่ย”
ฉันกอดอก ไพล่ขามาข้างหน้าแล้วเอาตัวพิงกับวงกบประตู แล้วยิ้มเยาะ
“นายต้องเกี่ยวข้องอะไรกับพระจักรพรรดิแน่ๆ ไม่อย่างนั้นคนอย่างนายไม่มีทางเข้าเรียนที่นี่ได้”
“แล้วทำไมฉันต้องเข้าเรียนที่นี่ไม่ได้”
“นายจะไปมีความสามารถอะไร นอกจากหน้าตาที่พอดูได้ ก็เหมือนว่านายจะไม่มีประโยชน์อะไรบนโลกใบนี้เลย”
จูเนียร์หันมา ( -_-) แล้วมองฉันตั้งหัวจรดเท้า (-_-)(_ _) ก่อนจะแสยะยิ้ม
“จริงๆแล้วเธอกลัวฉันนี่”
“กลัว!!!” ฉันสะดุ้ง ปล่อยมือแล้วตะโกนดังลั่น “เอาอะไรมาพูดว่าฉันกลัว”
“ก็ท่าทางเธอมันฟ้องว่าเธอกลัวฉัน ทำมาเป็นพูดนั่นพูดนี่ แต่ความจริงแล้วก็ป้องกันตัวสุดฤทธิ์ สงสัยจะกลัวฉันแก้แค้นจริงๆ สองสามคืนที่ผ่านมานี่นอนหลับเป็นปกติบ้างมั้ยล่ะ”
หรือกระบอกตาฉันจะคล้ำจนเขาเห็น O_O แต่ฉันก็ทาแป้งปิดไว้แล้วนี่!! ไม่อยากจะยอมรับแต่ก็ต้องยอมรับ ว่าสองสามวันที่ผ่านมาหลังจากถูกเขาพ่นคำอาฆาตฉันก็หวาดระแวงไปเสียทุกอย่าง ตั้งแต่เรียนยันเข้านอน แถมตอนเข้านอนฉันยังสะดุ้งตื่นสามสี่ทีด้วยเพราะกลัวเขาจะแกล้งตอนหลับ
“หึ”
“หึอะไร!” ฉันแหว
“จริงๆแล้วเรื่องจะแก้แค้นเธอมันเป็นเรื่องที่ไม่ได้อยู่ในหัวสมองแล้ว แต่การที่เห็นเธอเป็นแบบนี้...มันสะใจดี สงสัยฉันคงต้องคิดเรื่องแกล้งเธอเอามาไว้เป็นอันดับแรกๆแล้วล่ะ”
“นายจะแกล้งอะไรฉัน! และก็ขอบอกอีกครั้งว่าฉันไม่ได้กลัวนาย เอาอะไรมาพูด!”
“ท่ายืนของเธอไง”
“O_O”
“เธอยืนกอดอก เอาขาไพล่กัน มันเป็นลักษณะของภาษาทางกายที่ฟ้องฉันว่า เธอกำลังกลัว...เธอกอดอกเพราะต้องการป้องกันอันตรายจากตัวเอง เธอไพล่ขาเพราะกลัวจะมีใครเข้าไปล่วงเกินทางเพศ”
“จะบ้าเหรอ กับอีแค่กอดอกเนี่ยนะ”
“ความหมายรวมๆกันของมันก็คือเธอระวังตัว และก็กำลังกลัวฉัน ถึงปากเธอจะทำเก่งยังไง แต่เธอไม่สามารถหลอกตัวเองได้จากภาษากายที่เธอแสดงออกมา”
“นายคิดเองเออเอง ฉันไม่มีวันกลัวนายหรอก!”
“ก็มาดูกัน และฟังเอาไว้...ต่อแต่นี้ฉันจะเริ่มรังควาญเธอบ้างแล้ว!”
“O_O”
ฮึ่ย!
วันต่อมา...
คำพูดของจูเนียร์ทำให้ฉันกลับมาเครียดยิ่งกว่าเดิม เขากำลังสะกดจิตฉัน โดยเอาหลักจิตวิทยามาข่มขู่ บ้าเหรอ กับอีแค่กอดอกเขาไพล่กันมันจะแปลว่าฉันกลัวเขาได้ยังไง ป้องกันอันตราย ล่วงละเมิดทางเพศ เหลวไหลสิ้นดี! คนอย่างหมอนั่นจะมาทำอะไรฉันได้ เขาไม่มีปัญญาทำอะไรคนที่เก่งกล้าสามารถอย่างฉัน
เพล้ง!!!
เสียงเหมือนกระเบื้องแตกดังมาจากด้านหลังทำให้ฉันหันไปมอง ก็พบว่าเป็นกระถางต้นไม้กับดินสีดำแตกละเอียดอยู่อย่างนั้น พอเงยหน้าขึ้นไปก็เห็นเป็นเงาตะคุ่มๆ
“ใครน่ะ!”
พอตะโกนร่างนั้นก็หายวับไปกับตา แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันมองเห็นไม่ผิดแน่นั่นคือสีของเครื่องแบบนักเรียน...
มันเป็นสีน้ำตาล!
หรือเขาจะเริ่มรังควานฉันบ้างแล้ว!!!
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ความคิดเห็น