=ยุ่งนัก...เมื่อรักสลับร่าง=

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ

อากาศในยามนี้ช่างหนาวเหน็บแต่มันแลกมาด้วยความเบิกบานใจ เสียงเพลงประกอบกับวันสำคัญอย่างนี้ก็ยังร้องก้องไปไม่หยุดหย่อน Merry x' mas เป็นเรื่องที่ชินสำหรับฉันซะแล้วในทุกๆวันเกิด แทนที่จะเป็นเพลง แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แต่ก็เอาน่า... ยังไงซะมันก็ทำให้หัวใจเบิกบานได้เหมือนกันนั่นแหละ

มายืนรอแฟนผู้น่ารักของฉันด้วยใจอันตุ๊มๆต่อมๆ จริงๆก็ไม่ใช่การเดทอะไรกันหรอกเพราะความที่คบกันมานาน แต่มันพิเศษตรงที่วันนี้มันเป็นวันเกิดของฉันเอง

 'วันเกิดแกเคยขออะไรจริงจังหรือยัง'

'จริงจัง? ทำไมต้องจริงจังล่ะ การขอทุกครั้งฉันก็จริงจังทุกครั้งอ่ะแหละ'

'ไม่ใช่สิ แบบอยากได้จริงแบบชีวีจะหาไม่เลยน่ะขอหรือยัง'

ส่ายหัวไปมาเหมือนหมางง?? งงอะไรก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน มีนาเพื่อนซี้ตีแขนฉันเบาๆอย่างไม่ได้ดั่งใจ

'ทำไมไม่ขอไปล่ะ'

'แกเชื่อเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอนา'

'ใช่สิ ฉันเคยได้ยินมาว่า มนุษย์เราเกิดมาชีวิตหนึ่งจะมีพรหนึ่งขอติดตัวมาด้วย อยู่ที่ว่าเราจะใช้สิทธิ์นั้นเมื่อไหร่'

'อ๋อถ้างั้นฉันก็หมดสิทธิ์แล้วล่ะ ขอมาทุกๆวันเกิดเลย เช่น ขอให้ได้เงิน ขอให้ได้ตุ๊กตา อะไรงี้น่ะ'

'อันนั้นมันเด็กเล่น เอาแบบจริงๆสิเช่น ขอให้มีรักแท้ ขอให้แต่งงานมีลูกสักสามคนอะไรงี้สิ'

'แบ้ ไกลตัวไป ไม่เอาหรอก'

'เฮ้ย ไม่ไกลตัวเราเลยนะเฟ้ย ผู้หญิงเราก็ขอได้เท่านี้แหละ เอาสิ ขอปีนี้เลย'

'ไม่รู้จะขออะไร'

'แกนี่ไม่ได้อย่างใจเลย!' ถูกเพื่อนซี้ตีเข้าที่ไหล่แรงๆอีกที เล่นเอาฉันหน้าหงิก ทำเสียงจิ๊จ๊ะในปากนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรออกไปเพราะเข้าใจว่ามีนากำลังเข้าถึงอารมณ์ในตอนพูด

'อะไรล่ะ'

'ขอให้แฟนแกอยู่กับแกตราบชั่วนิรันดร์ไง'

'แหวะ โหคิดมาได้ไง น้ำเน่าจัง'

'ไม่เชื่ออย่าลบหลู่นะเฟ้ย!'

บทสนทนาที่เคยคุยไว้กับเพื่อนแล่นเข้าหัวอย่างไม่ตั้งใจความคิดบ้าบอก็พากันไหลเข้ามาในหัว เอ...หรือจะลองขอดีนะ แบบว่า เราจะรักกันชั่วลูกชั่วหลาน …

เน่าสนิท...ไม่เห็นต้องถามเลย แบ้!

เฮอะ! ช่างมันเถอะตอนนี้เราก็สวีทกันจะแย่อยู่แล้วไม่จำเป็นต้องไปพึ่งพรบ้าบอนั้นหรอก

เสียงโทรศัพท์ดังขัดจังหวะความคิดที่เตลิดไปไกลของฉัน หงุดหงิดนิดหน่อยแต่พอคิดว่าคนที่โทรมาเป็นแพทก็รีบกุลีกุจอรับสายขึ้นทันควัน แอบทำหน้าเซ็งๆเมื่อมองเบอร์ที่หน้าจอโทรศัพท์แล้วมันไม่ใช่

"ว่าไงจ๊ะแม่จ๋า"

"ฮือ...เม...มาโรงพยาบาลเร็วๆนะลูก ฮือ..." เสียงที่ปลายสายของแม่ทำเอาฉันมือสั่น การที่แม่โทรมาร้องไห้รับรู้ได้ในทันทีว่ามันไม่ใช่เรื่องดี

"แม่จ๋าเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม...มีอะไรหรือเปล่า"

"โม...โมเป็นลมล้มตึงไปแล้ว มาเร็วๆนะ!"

สิ้นคำของแม่ฉันเหมือนคนเป็นอัมพาตไปชั่วขณะ ไม่มีสติสัมปชัญญะในตัวฉันอีกต่อไป ดวงตาเริ่มพล่าเลือน ขาเริ่มไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ทางไหนนะ ทางไปโรงพยาบาลมันทางไหน แล้วฉันจะเดิน หรือจะวิ่งไปดี หรือฉันควรจะบินไป นี่อะไรกัน ฉันสับสนไปหมด แล้วฉันจะบินไปได้ยังไง ฉันจะเหาะไปได้ไหม ฮึก...พี่โมอย่าเป็นอะไรนะ ฮึก...ฮือ

ฉันคิดอะไรไม่ออก หันหลังวิ่งฝ่าฝูงคนไปไหนสักทาง ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะวิ่งไปทางไหนแต่ก็ก้าวข้าเตรียมจะออกวิ่ง

"เมอ้วน...เม.."

เสียงเรียกจากไกลๆทำให้ฉันหยุดชะงัก ก่อนจะได้ยินเสียงอื่นแทรกในวินาทีต่อมา

เอี๊ยด!!

ปึง!

เสียงของยางรถยนต์ที่เสียดสีกับถนนเพราะเกิดจากการเบรก เรียกสายตาทุกคนที่เดินกันอย่างขวักไขว่รวมทั้งฉัน เมื่อหันไปยังต้นเสียงนั่น เหมือนเวลาหยุดนิ่งอยู่กับที่ ที่พื้นถนนแห่งนี้มีร่างชายที่ฉันคุ้นตาเป็นอย่างดีนอนหน้าคว่ำลงกับพื้นถนน

"รถชน!!"

เกิดเสียงอื้ออึงขึ้นอีกครั้งท่ามกลางฝูงชน ดุจคลื่นของมหาสมุทรที่ถาโถมพัดเข้าสู่ฝั่งพุ่งตรงไปยังร่างที่นอนอยู่บนพื้นถนน ฉันได้แต่ยืนนิ่งไม่ไหวติงเพราะยังคงตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นสดๆร้อนๆ

ตึกตึก...

ตึกตึก...ตึกตึก

หัวสมองเริ่มชินชา แต่ขาก็ก้าวเดินเข้าไปหาร่างนั้นท่ามกลางฝูงชน เจ้าของรถที่ชนเปิดประตูลงมาดูร่างของผู้ชายคนนั้นที่นอนหน้าคว่ำกับพื้นถนนอยู่ ท่าทางลนลานรีบพลิกร่างนั้นหงายขึ้น เลือดสีแดงเข้มทะลักออกมาจากปาก และนั่นก็ทำให้ฉันยิ่งตัวสั่นจนเข้าขั้นชาไปทั่วร่าง

แพท...

"รถพยาบาล...รถพยาบาล!!"

ไม่มีใครขยับจะเรียกรถพยาบาลสักคน ทุกคนได้แต่ยืนนิ่งเป็นหินเพราะยังคงช็อกและอยากรู้เหตุการณ์ต่อไปผสมกัน ฉันเดินเบียดผู้คนเข้าไปยืนจังก้ามองร่างที่นอนพะงาบๆนั่น อาจเป็นเพราะฉันตาฝาด หรือประสาทพร่าเลือนถึงได้ยินคำพูดเขาที่หลุดมาจากปากว่า...

"สุขสันต์วันเกิด...เมอ้วน"

 To be continue...

 To be continue...

อะโลฮ้า มาทักทายกันก่อน อิอิ ในที่สุดก็ได้เอาลง T^T หลังจากห่างหายไป 4 เดือน โห นานเหมือนกันนะ ไม่รู้จะลืมกันหรือเปล่า เอามาลงแก้เครียดเฉยๆ จริงๆเรื่องนี้ส่ง สนพ ไปแล้วแหละ (แต่งเสร็จแล้ว) คือที่มาคุยเพื่อจะบอกว่า "อ่านเร็วๆนะจ๊ะ เพราะจะลงแบบติดเทอร์โบเหมือนเทพนิยายและลบแบบไฮสปีดอินเตอร์เนทเลย" ฮ่าๆๆๆๆ แต่...มันจะลงไม่จบน่ะสิ ฮือ อย่าโกดกันเลย อยากให้ลองอ่านดู เพราะเรื่องนี้ต้องการคอมเม้นจริงๆ

อะโลฮ้า มาทักทายกันก่อน อิอิ ในที่สุดก็ได้เอาลง T^T หลังจากห่างหายไป 4 เดือน โห นานเหมือนกันนะ ไม่รู้จะลืมกันหรือเปล่า เอามาลงแก้เครียดเฉยๆ จริงๆเรื่องนี้ส่ง สนพ ไปแล้วแหละ (แต่งเสร็จแล้ว) คือที่มาคุยเพื่อจะบอกว่า "อ่านเร็วๆนะจ๊ะ เพราะจะลงแบบติดเทอร์โบเหมือนเทพนิยายและลบแบบไฮสปีดอินเตอร์เนทเลย" ฮ่าๆๆๆๆ แต่...มันจะลงไม่จบน่ะสิ ฮือ อย่าโกดกันเลย อยากให้ลองอ่านดู เพราะเรื่องนี้ต้องการคอมเม้นจริงๆ

เป็นเรื่องที่ก้ำกึ่งอยู่อ่ะ บางคนอาจจะอ่านแล้วอ้วกไปเลย (เป็ฯมาแล้ว) บางคนอาจจะเข้าใจหัวอก คือจะบอกว่า มันเป็นนิยายที่เหมือนคำถามว่า "ถ้าเป็นคุณจะทำยังไง" มากกว่า อิอิ

แล้วเจอกันจ้ะ จะมาตอบคอมเม้นเน้อ