ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Demons Aliance พันธมิตรรักร้าย

    ลำดับตอนที่ #1 : Lesson 1 : โลกแห่งความเป็นจริง

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 5.03K
      21
      15 มี.ค. 57

    “เอาล่ะ ได้เวลาวินาทีแห่งความสุขแล้ว ลืมตาเลยลูกรัก”

    “น...หนูไม่กล้า”

    “ต้องกล้าลูก นี่คือโลกใบใหม่ ที่หนูใฝ่ฝันมาเกือบ 8 ปีที่จะได้เห็นมัน ลืมตาเร็วเมลานี”

    ทุกคนในครอบครัวต่างรอคอยแสงสว่างที่จะเข้ามาในชีวิตฉันอีกครั้งหนึ่งอย่างใจจดจ่อ ตอนนี้หัวใจของฉันกำลังเต้นเร็วและแรงแทบจะระเบิดออกมาเป็นภูเขาไฟที่รอคอยการปลดปล่อย ฉันจะมองเห็นอีกครั้งหรือไม่ ขึ้นอยู่กับการลืมตาครั้งนี้

    เปลือกตาหนาๆของฉันค่อยๆยกขึ้น แสงสว่างสีขาวพร่าเลือนค่อยๆก้าวเข้ามาในชีวิตฉันทีละนิด จากแสงกลายเป็นภาพเบลอๆ จากนั้นใบหน้าที่แสนคุ้นเคยของแต่ละคนก็เข้ามาในจอรับภาพของฉัน

    “เป็นไงบ้างเมลานี...ห...เห็นพวกเรามั้ย”

    พี่ชายของฉันถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ลุ้นเหลือเกินว่าน้องสาวคนนี้จะได้เห็นหน้าเขามั้ย

    “พี่หน้าตาไม่เหมือนเดิมเลย”

    “เธอเห็นแล้ว O_o

    “พี่หล่อขึ้นนะเนี่ย”

    “เมลานีมองเห็นแล้ว!

    “เฮ!!!

    ทุกคนกระโดดกอดกันอย่างมีความสุขเมื่อรู้ว่าฉันมองเห็น แม่ถึงกับหันไปกอดพ่อด้วยความปลื้มปิติแล้วร้องไห้ออกมา

    โลกใบใหม่ของฉันได้ตื่นขึ้นอีกครั้ง

    ฉันกลับมาแล้ว!!!

     

    1

    โลกแห่งความเป็นจริง

    ติ๊งต่อง เต๊งต่อง...เต่งต๊องติงต่อง

    ทำไมเสียงออดโรงเรียนของฉันมันช่างแลดูติงต๊อง =__= หรือหูฉันฟังผิดเพี้ยน แต่เอาเถอะ ถ้ามองข้ามเสียงออดโรงเรียนแห่งใหม่นี่ทุกอย่างเพอร์เฟคไปหมด

    “สวัสดีโรงเรียนใหม่ ฮิ้ว!!!

    ฉันตะโกนโดยไม่สนใจเพื่อนนักเรียนที่ต่างก็มองมาทางฉันแล้วหัวเราะ จากนั้นก็วิ่งกระโดดราวกับเล่นโฆษณาตามป้ายชอปปิ้งบนทางด่วนที่ชูมือขึ้นฟ้าแล้วหมุนๆ โดยที่มีดอกไม้โปรยออกมาจากตัวของฉันเป็นสีเหลือง สีขาว สีชมพู (นี่คือจินตนาการนะ อย่าอิน -__-) ในที่สุด ฉันก็ได้มีช่วงเวลาเหมือนคนทั่วไป ได้มาโรงเรียน ได้ฟังเสียงออด ได้เคารพธงชาติ และจะได้อ่านหนังสือ!

    อา...การมองเห็นนี่มันเยี่ยมยอดจริงๆ เอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอมเชียวล่ะ

    “ในดวงตา”

    “คะ?”

    เสียงเรียกของอาจารย์ประจำชั้นทำให้ฉันเลิกกระดี๊กระด๊าเป็นแรดมีปีก หันไปส่งยิ้มทักทายอาจารย์ด้วยรอยยิ้มที่สวยที่สุดในปฐพี

    “ฉันรู้ว่าเธอดีใจ แต่ก็ควรจะระงับมันเอาไว้บ้างเดี๋ยวเพื่อนจะมองว่าเธอเป็นตัวประหลาดเอาได้นะ” อาจารย์มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วพยักหน้า “(_ _) เธอแต่งตัวได้เรียบร้อยดีมาก อย่าดีแตกทีหลังล่ะ”

    “จริงๆหนูอยากใส่เครื่องแบบนักเรียนมากกว่า มันให้ความรู้สึกขลังดี”

    “จริงๆจะใส่เครื่องแบบก็ได้ แต่สำหรับที่นี่พวกเขาคงมองว่าเธอเป็นตัวตลก เด็กพวกนี้ได้รับการสปอยล์จากผู้ปกครองเสียจนไม่สนใจระเบียบ ผู้หลักผู้ใหญ่โรงเรียนนี้ก็ไม่เคร่งครัดเรื่องระเบียบ ฉันล่ะอยากจะเป็น ผ.อ.!

    =[]=

    “อย่าไปพูดให้ใครได้ยินล่ะ ตามอาจารย์มา วันนี้เธอต้องไปแนะนำตัวกับเพื่อนร่วมชั้น”

    “แบบในหนังฝรั่งน่ะเหรอคะ ที่แนะนำตัว ทำให้เพื่อนประทับใจในตัวเราหน้าชั้นเรียนอะไรแบบนั้น”

    “ก็คงอะไรทำนองนั้น”

    อาจารย์สมทรง เป็นป้าวัยดึกดำบรรพ์ที่ดูเหมือนจะดุแต่ก็แฝงความใจดีไว้บนใบหน้า นางเดินนำหน้าฉันไปโดยที่บ่นตลอดทางเกี่ยวกับระเบียบที่ไม่เคร่งครัดของโรงเรียนนี้ แต่สำหรับฉันฉันว่ามันก็โอเคดีนะ แลดูเหมือนไฮสคูลเมืองนอก นักเรียนใส่ชุดนอกเครื่องแบบกันมาเรียน ไม่จำกัดจำเขี่ยว่าจะต้องใส่ถูกหรือแพง ทุกอย่างแล้วแต่สไตล์ของแต่ละคน ฉันเห็นบางคนแต่งคอสเพลย์ไอ้มดแดงมาเรียนด้วยซ้ำและอาจารย์สมทรงเองก็บ่นกระปอดกระแปดเกี่ยวกับมดแดงแรงฤทธิ์ที่ไม่ถูกจริตนางสักเท่าไหร่

    “ทำไมไม่ใส่ชุดหนุมาน ไม่อนุรักษ์วัฒนธรรม!

    =__= บางทีการเป็นไอ้มดแดงนั้นคงดีกว่า ไม่โชว์หัวนมด้วยนะ แต่ไม่อยากจะขัดอาจารย์แก ฉันควรจะทำตัวเป็นนักเรียนที่แสนเรียบร้อยจะดีกว่า

    ที่นี่เป็นโรงเรียนที่ค่าเทอมสูงมากกกกก ฉันเข้ามากลางเทอมเพราะพ่อของฉันมีอิทธิพลมากมายพอที่จะบังคับขู่เข็น ผอ.ให้รับฉันเข้ามาได้ พูดกันแบบตรงๆเลยก็คือ ไม่รวยเรียนไม่ได้นะจ๊ะ แบบนั้นเลยจะดีกว่า หรือพูดในอีกนัยหนึ่งก็คือ (ยืนกระมิดกระเมี้ยนเอาขาไขว้กันแล้วบิดไปมาพร้อมทั้งใช้นิ้วชี้ม้วนปอยผม) ฉันรวยค่ะ >O<

    ความรวยไม่ใช่เรื่องน่าอาย และฉันรวย ฉันสวย ฉันเริด ฮ่าฮ่าฮ่า ^O^

    “หัวเราะอะไร ถึงห้องแล้ว -__-

    “เอิ๊กกก ขอโทษค่ะ”

    ฉันหัวเราะไม่ได้ยาวนานสักหน่อย ทำไมถึงห้องเร็วขนาดนี้ อา...ช่วงเวลาแห่งการเป็นนักเรียนไฮสคูลแบบในหนังได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว ฉันจะกลับบ้าน ไปเขียนไดอารี่เพื่อจดจำเรื่องราวดีๆนี่เอาไว้

    สู้!

    ทันทีที่เข้าไปในห้อง เพื่อนนักเรียนทุกคนก็วิ่งกรูเข้าที่ของตัวเอง แอบได้ยินคำว่า สมทรงแม่มึงมา ด้วย แหม ช่างเป็นชั้นเรียนที่น่าหฤหรรษ์จริงๆ >O<

    “ทุกคน วันนี้มีนักเรียนใหม่มาร่วมเรียนกับเรา เอ้า...เธอแนะนำตัว”

    “ฉันชื่อ...”

    “บอลเมื่อคืนใครชนะวะ!

    ฉันอ้าปากเตรียมจะรายงาน แต่เพื่อนๆกลับหันไปคุยกันเองราวกับฉันเป็นอากาศธาตุ แต่ฉันก็ยังคงพยายามแนะนำตัวเองต่อไปอย่างไม่ย่อท้อ

    “ฉันชื่อในดวงตา ชื่อเล่นว่าเมลานี ขอฝากเนื้อฝากตัวทุกคนด้วยนะคะ”

    “โรส...ครูฝากเพื่อนเอาไว้กับเธอด้วย ช่วยแนะนำกฎระเบียบต่างๆแล้วพาไปสำรวจโรงเรียนนี้ด้วยล่ะ...เอ้า! เบาเสียงกันหน่อย ฉันจะสอนหนังสือ!

    พออาจารย์สมทรงเสียงดังทุกคนก็พร้อมเพรียงกันเงียบเสียงแล้วเรียนหนังสืออย่างจำใจ ฉันเดินมานั่งตรงข้างๆโรส พร้อมทั้งยิ้มให้ แต่โรสก็แค่ยักไหล่อย่างไม่ค่อยยี่หระเท่าไหร่ ทำไมไม่เป็นมิตรเลยหว่า =__=

    “เธอคงเข้ามาเรียนที่นี่ด้วยความหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเพื่อนทุกคนจะต้อนรับเธอเป็นอย่างดีสิ แบบประมาณว่าแนะนำตัวเสร็จได้รับเสียงปรบมืออะไรทำนองนั้น”

    =[]= ฉันแสดงออกขนาดนั้นเลยเหรอวะ

    “จำเอาไว้เถอะน่า โรงเรียนนี้ไม่ได้น่าพิสมัยอย่างที่โฆษณาหรือตามเสียงลือเสียงเล่าอ้างหรอก นอกจากการศึกษาที่ดีแล้ว นอกนั้นแย่หมดเลย”

    “เธอดูไม่ปลื้มเลยนะ”

    “ฉันมาเรียนที่นี่เพียงเพราะฉันรวยก็เท่านั้นแหละ ไว้พักกลางวันฉันจะพาไปทัวร์โรงเรียน ฉันจะเรียนละ”

    โรงเรียนนี้ทำให้คนที่เพิ่งเข้ามาใหม่หวาดกลัวได้เหมือนกันแฮะ =__= แต่เอาเถอะ เพิ่งจะเริ่มต้น ยังมีอะไรอีกเยอะแยะให้ผจญภัยในโลกกว้าง สู้!!!

     

    พักกลางวัน...

    โรสเดินนำฉันไปยังโรงอาหาร ระหว่างทางนางก็จะคอยชี้แนะว่าตรงนี้คืออะไร ห้องน้ำอยู่ที่ไหน ตึกนี้มีความสำคัญยังไง ฉันกระพริบตาปริบๆแล้วจ้องมองไปยังโรสผู้ที่หน้าไม่ค่อยจะเป็นมิตรเท่าไหร่อย่างทึ่งๆ บางทีสมทรงคงจะดูออกว่าควรจะมอบหมายหน้าที่แนะนำโรงเรียนให้กับโรส เพราะนางรู้ลึก รู้จริง!

    “มองหน้าฉันทำไม มีอะไรติด”

    “ป...เปล่า แค่รู้สึกทึ่งเฉยๆ เธอรู้เรื่องโรงเรียนนี้เยอะขนาดนี้ได้ยังไงกัน”

    “ก็โรงเรียนนี้มันไม่มีอะไรให้ทำ ส่วนใหญ่ฉันก็เข้าห้องสมุดแล้วเอาสารานุกรมของโรงเรียนมาอ่านบ่อยๆเลยพอจะรู้ประวัติความเป็นมาบ้าง”

    “อย่างเธอไม่เรียกว่าพอรู้นะโรส เธอน่ะเป็น ผ.อ.คนต่อไปได้เลย”

    “ไม่ล่ะ ฉันอยากจะรีบเรียนจบจากที่นี่ไปให้ไวเลย”

    “ทำไมเธอดูไม่ชอบที่นี่เอาซะเลย”

    “จะให้ร่ายก็คงยาว”

    “ฉันมีเวลาฟัง เล่ามาเลย”

    เราทั้งคู่เดินมายังแคนทีนหรือโรงอาหารซึ่งเป็นเป้าหมายหลัก ที่นี่เต็มไปด้วยนักเรียนมากมายในชุดหลากหลาย โรสหยุดยืนแล้วชี้ไปยังกลุ่มที่แต่งคอสเพลย์

    “อย่างแรกคือไอ้พวกเนิร์ด ที่ไม่มีที่พึ่งพาทางใจเลยโอนเอนใจให้กับตัวการ์ตูนต่างๆ การชอบตัวการ์ตูนก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรหรอกนะ แต่ฉันร้อนแทน บางวันแต่งตัวเป็นกันดั้มมาโรงเรียน”

    =[]=

    “แล้วดูทางฝั่งนั้น...เห็นผู้หญิงที่แต่งตัวเป็นเชียร์หลีดเดอร์ตลอดเวลามั้ย”

    “อะฮะ”

    “ยัยพวกนั้นคิดว่าการใส่ชุดแบบนั้นจะทำให้เป็นที่ต้องตาต้องใจชาย คือโรงเรียนนี้ให้ใส่ชุดได้ตามใจก็จริงแต่ต้องเรียบร้อย ไม่งั้นสมทรงก็จะหักคะแนนการแต่งกายต้องโดนทำโทษ ยัยพวกนั้นที่อยากโชว์เนื้อหนังมังสาเลยหาวิธีที่จะไม่โดนทำโทษนั่นคือการใส่ชุดเชียร์หลีดเดอร์โชว์เนินอก ขาก่อน สะโพก เฮอะ!

    “เธอดูอคติกับกลุ่มนั้นเกินไปนะ”

    “ฉันไม่ชอบผู้หญิงไร้สมอง!

    =[]= อ...โอเค แล้วกลุ่มไหนที่เธอถูกใจบ้าง”

    “นั่นเลย (  ++-__-)—๙ กลุ่มรุ่นพี่ปี 3 แก๊งเดอะบอย”

    “โรงเรียนนี้มีแก๊งด้วย อย่างกับเอฟโฟร์แน่ะ >O<

    ฉันหันไปมองตามการบอกเล่าของโรส แล้วก็แทบหยุดหายใจกับผู้ชายกลุ่มนั้น สมาชิกทุกคนล้วนดูดีมีเสน่ห์ ตอนพวกเขาเดินผ่านมีแต่พวกรุ่นน้องผู้หญิงคอยกรี๊ดกร๊าดมากมาย

    “ฉันชอบกลุ่มนั้นอยู่กลุ่มเดียว”

    “เพราะเขาหล่อเหรอ”

    “เพราะมีสาระ กลุ่มนี้ประกอบไปด้วยผู้ชายมีความสามารถ 4 คน อันได้แก่ ไซม่อน อ้ายเหริน ไมโล ไอยคุปต์”

    หนึ่งในรุ่นพี่ที่เดินผ่านฉันหันมามองหน้านิดหน่อยแล้วส่งยิ้มให้ก่อนจะเดินจากไป ฉันมองไปยังโรสที่มองรุ่นพี่พวกนั้นอย่างชื่นชม

    “เธอต้องชอบพวกเขามากแน่ๆ”

    “ใช่ ฉันปลื้มพวกเขามาก แต่ละคนล้วนมีอนาคตยาวไกล โดยเฉพาะรุ่นพี่ไมโล คนนั้นฉันชอบมากเป็นพิเศษ เพราะเป็นผู้ชายอบอุ่น เต็มไปด้วยความสามารถทางดนตรี และเขามีความใฝ่ฝันจะเป็นทูต ฉันตั้งใจเรียนเพราะเขาเชียวล่ะ >O<

    “เยี่ยมไปเลย แต่พี่เขาไปแล้วล่ะ ตื่นจากฝันแล้วแนะนำฉันต่อเร็ว =__=

    “เธอทำให้ฉันเสียอารมณ์ ต่อ...และก็กลุ่มที่ฉันไม่ชอบขี้หน้าเท่าไหร่ เป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันกับเรา ชั้นเดียวกันกับเรา โชคดีที่คนละห้อง คงอยากจะโด่งดังเหมือนแก๊งเดอะบอย แต่มันดิบ เถื่อน ชอบหาเรื่อง กักขฬะ”

    “แย่ขนาดนั้นเลยเหรอ”

    “ใช่ และไอ้กลุ่มนั้นก็คือ...”

    “สวัสดีเด็กใหม่ >_O

    โรสถอนหายใจแล้วหันไปตามเสียงที่ทักทายฉัน ท่าทางของโรสไม่สบอารมณ์เอามากๆเมื่อเจอกับเขา

    “ไอ้นี่แหละ...มาเล่”

    “เจอหน้าก็พูดจาไม่สุภาพเลย เมื่อไหร่จะพูดจาดีๆกับฉันสักทีนะ”

    “ฉันไม่ชอบหน้านาย”

    “แล้วฉันทักทายเธอเมื่อไหร่กัน ฉันบอกแล้วไงว่ามาทักทายเด็กใหม่” มาเล่ยื่นมือมาให้ฉัน “ยินดีต้อนรับโลกใบใหม่ของเธอ”

    “อ...อืม”

    “เธอโอเคหรือเปล่า -*-“

    “ฉันโอเค ไม่ต้องเป็นห่วงไป”

    “งั้นก็ดี ถ้ามีปัญหาอะไรบอกฉันได้ทุกเรื่องนะ...ว่าแต่เธอกับยัยโรสเป็นเพื่อนกันเหรอ อย่าไปฟังยัยนี่มากนักล่ะ ชอบพูดให้คนอื่นเขาเสียหาย มองโลกในแง่ลบ แล้วจะทำให้เธอกลายเป็นคนใจแคบเหมือนยัยนี่ได้”

    “หุบปากไปเลยนะ!

    โรสง้างมือจะตีมาเล่ แต่เจ้าตัวดีหัวเราะแล้วกระโดดถอยหลังมาก้าวหนึ่ง

    “รุนแรงจริงๆ โอเคๆ ฉันไม่ยุ่งด้วยก็ได้ อยากจะทักทายเด็กใหม่เฉยๆ เธอก็ทำหน้าที่ของเธอไปละกัน อย่าทิ้งให้เด็กใหม่ต้องโดดเดี่ยวล่ะ”

    มาเล่เดินจากไป โรสยังคงทำหน้าหงุดหงิด ฉันเลยเอามือสะกิดเพื่อนร่วมห้องแล้วถามไถ่

    “เธอค่อนข้างจะไม่ชอบเขามากเลยนะ”

    “ฉันเกลียดเขาเลยล่ะ”

    “ทำไมล่ะ O_o

    “คนนิสัยเลว ชอบทำตัวเป็นอันธพาล อยากจะเทียบรัศมีกับรุ่นพี่แก๊งเดอะบอยเลยตั้งตัวเป็นหัวหน้าแก๊งบ้าง”

    “หมอนั่นก็มีชื่อแก๊งเหรอ”

    “ไม่มีชื่อแก๊งหรอก แต่ที่นี่ใครๆก็เรียกหมอนั่นว่าคาสโนว่า เลยพาลเรียกแก๊งคาสโนว่าไปด้วย ผู้หญิงคนไหนรู้จักกับมาเล่เสร็จทุกราย”

    “โอ้ว”

    “ดูเหมือนมันจะหมายตาเธอเอาไว้ ระวังตัวให้ดี”

    “มาเล่คงไม่ทำอะไรหรอกมั้ง”

    “มาเล่น่ะไม่ แต่คนอื่นน่ะทำ”

    “คนอื่น?”

    “ช่างเถอะ ต่อให้มีคนมาทำอะไรเธอก็ไม่ใช่เรื่องของฉัน”

    เย็นชาชะมัด ยัยนี่ต้องเป็นคนที่ไม่มีเพื่อนแน่ๆ แถมยังใจแคบอย่างที่มาเล่บอกจริงๆ ถ้าหล่อนเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีกว่านี้สักหน่อยคงจะทำให้ชีวิตมีความสุขมากขึ้นกว่านี้แน่ๆ

    เราทั้งคู่แวะซื้อกับข้าวกินกันอย่างรวดเร็วเพื่อทำเวลาในการแนะนำสถานที่อื่นๆต่อ จริงๆแล้วเราจะใช้เวลากันสองหรือสามวันก็ได้ในการจะทำความรู้จักที่นี่อย่างค่อยเป็นค่อยไป แต่การอยู่กับโรสมันทำให้ฉันอึดอัดและเจ้าหล่อนก็ดูไม่ได้อยากจะแนะนำอะไรฉํนมากมายนัก เอาเป็นว่ากอบโกยทุกสิ่งทุกอย่างที่หล่อนรู้ให้ได้มากที่สุดก็พอ

    จากนั้นโรสก็พาฉันไปดูตึกที่เป็นอนุสรณ์ จากนั้นก็พาไปสนามกีฬา สระว่ายน้ำ สถานที่ทำกิจกรรมต่างๆเช่น ชมรม

    “ฉันแนะนำเธอคร่าวๆได้เท่านี้แหละ ไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามซะ”

    “เอ่อ...ก็ไม่ได้ไม่เข้าใจตรงไหนนะ”

    “งั้นก็ดี จบกันแค่นี้”

    โรสเดินตีจากออกไปอย่างง่ายๆ โดยทิ้งฉันไว้เบื้องหลัง ยัยคนใจดำ! หล่อนทำตามหน้าที่จริงๆเลยสินะ ไม่คิดจะมีเพื่อนฝูงอะไรกับเขาเลยรึไง เดินคนเดียวก็ได้ ง้อตายชัก!

    ฉันผละจากโรสเช่นกันแล้วเดินสำรวจที่ทางต่างๆจนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่สนามเทนนิส ขณะที่กำลังจะเดินตัดผ่านสนามนั่นฉันก็ได้ยินเสียงเป่านกหวีดดังปรี๊ดดดดด ราวกับมีใครมากู้ชาติ

    “หยุดนะ!

    เสียงตะโกนจากไกลๆของอาจารย์ที่ฉันไม่คุ้นหน้าเท่าไหร่ทำให้ฉันหันไปมองเหตุการณ์ แต่ทันใดนั้น!!!

    เหมือนกับมีอะไรบางอย่างกดอยู่บนหัวไหล่

    ร่างขนาดใหญ่ลอยอยู่เหนือหัวด้วยความเร็วสูง

    เงาสีดำทาบทับกับร่างบดบังแสงอาทิตย์จนมุมที่เงยมองกลายเป็นภาพซีลูเอดด (ภาพที่มีแต่เงาสีดำ)

    ตัวของฉันล้มลงหงายหลัง แต่ร่างใหญ่นั่นตีลังกาลงกับพื้นอย่างสวยงามแล้วหันมามอง

    “เธอเป็นอะไรหรือเปล่า”

    ชั่ววินาทีที่เราสบตากัน หัวใจฉันเต้นรัวเร็วด้วยจังหวะที่บอกไม่ถูก

    “เธอ...”

    “หยุด!

    “ฉันต้องไปแล้ว”

    เขาพูดเพียงเท่านั้นแล้วก็วิ่งหนีหายไปแล้วกระโดดสูงไต่กำแพงขึ้นไปชั้นสองราวกับจา พนมในต้มยำกุ้ง O_o!!!

    “นักเรียนหญิง เธอเป็นอะไรหรือเปล่า”

    “ป...เปล่าค่ะ”

    อาจารย์ที่วิ่งตามมาหยุดอยู่ตรงหน้าแล้วยื่นมือให้ฉันจับเพื่อพยุงให้ลุกขึ้นยืน ก่อนจะกระทืบเท้าเจ็บใจที่จับตัวผู้ชายคนนั้นไม่ได้

    “บ้าจริง เมื่อไหร่มันจะเป็นผู้เป็นคนกับเขาเสียที จับไม่เคยได้ไล่ไม่เคยทัน”

    “เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ”

    “ก็หมอนั่นมันโดดเรียนอีกแล้วน่ะสิ คราวนี้จับได้คาหนังคาเขาแต่วิ่งไล่มันไม่ทัน...ฮึ่ม เทวะ ถ้าฉันจัดการแกไม่ได้ ฉันจะไม่เป็นอาจารย์ฝ่ายปกครองที่นี่อีก”

    ว้าว...เข้ามาวันแรกก็มีเรื่องให้ตื่นเต้นแล้ว ฉันเจอเด็กหนีเรียนด้วยล่ะ แถมชื่อยังเท่อีกเสียด้วย

    เทวะ...

     

    ฉันเข้าเรียนตามเวลาปกติ แต่น่าแปลก...โรสหายไม่ยอมเข้าเรียนถึงสองคาบ!

    แต่ฉันก็ไม่ได้เอะใจอะไรจนกระทั่งขออาจารย์ไปเข้าห้องน้ำเพราะปวดท้องหนัก >O</ ความเจ็บปวดทรมานที่ไม่สามารถอันขี้และตดได้ในเวลาเดียวกันทำให้ฉันต้องตัดสินใจละสายตาจากกระดานดำเพื่อเข้ามานั่งจ้องประตูในห้องน้ำหญิงจะดีกว่า แต่ทว่า...เมื่อมาถึงห้องน้ำ เสียงร้องไห้ทำให้ทุกอย่างหดเข้าลำไส้ใหญ่อย่างเฉียบพลันด้วยความตกใจ

    ผีเหรอ...

    “ค...ใครน่ะ”

    เงียบฉี่...

    “ฉันถามว่าใคร มาร้องไห้ที่นี่”

    ด้วยความที่เป็นคนเลือดกรุ๊ปบี ฉันมันพวกอยากรู้อยากเห็นเลยเตะประตูทีละบานๆจนกระทั่งถึงห้องสุดท้ายที่เขียนว่า “ห้องเก็บของ” ที่ประตูมีไม้ถูพื้นขัดอยู่เหมือนไม่ต้องการให้ประตูถูกเปิดออกจากด้านใน ความ ส.ใส่เกือกของฉันเลยเปิดดูเพื่อพิสูจน์ดูให้แน่ใจ แล้วก็ต้องร้องว้ายเมื่อเจอกับ...

    “โรส!!! ทำไมมาอยู่ที่นี่ แล้วเนื้อตัวของเธอทำไมเปียกแม่กขนาดนี้”

    “ฉันเกลียดที่นี่”

    “ห...หา”

    “ฉันเกลียดโรงเรียนนี้ มีแต่พวกคนเลว ถ้าเป็นไปได้เธอลาออกไปซะ อย่าอยู่เลย ฉันขอเตือน!

    โรสกระแทกร่างฉันแล้ววิ่งหนีออกไป ฉันวิ่งตามไปจนถึงห้องเรียนแต่โรสก็ไม่อยู่ คาดว่าเธอคงไปซ่อนตัวที่ไหนสักแห่ง ทำไมที่นี่ไม่เห็นเหมือนในการ์ตูน ที่ทุกคนเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ รอยยิ้ม และมีน้ำใจให้แก่กัน

    นี่ฉันกะจะมาพบรักกับเต้าหมิงซื่อเลยนะเนี่ย!!!

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×