คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
ผมเคยได้ยินมาว่าความรักนั้น...มันมากไปด้วยนิยามแล้วแต่ว่าความรักในช่วงนั้นมันสุกงอมหอมกรุ่นดีแค่ไหน แต่ละนิยามก็แตกต่างกันไปไม่ว่าจะเป็น...
ความรัก...เป็นสิ่งที่จับต้องไม่ได้แต่รู้สึกได้
ความรัก...คือการเสียสละ
ผมยอมรับว่าตอนที่ได้ยินผมได้แต่ยิน และคิดว่าคนที่คิดอะไรพวกนี้จะต้องเป็นพวกเพ้อฝันและบ้าบอไปวันๆ ความรักน่ะไม่มีหรอก นอกเสียจากความพึงพอใจของทั้งสองฝ่าย เจอกันคบหากัน และเมื่อให้ในสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการไม่ได้ก็ต้องแยกย้ายกันไป
ใช่...ความคิดผมเป็นแบบนี้จริงๆ
จนกระทั่งวันหนึ่ง...ผมก็ได้รับรู้และรู้จักคำว่ารักกับเขาบ้าง
เธอคือผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งผมจะไม่เล่าอะไรมาก รู้แต่ว่าเธอเข้ามาเปลี่ยนความคิดอะไรหลายๆอย่างในตัวผมให้มีความคิดที่แตกต่างออกไป เธอไม่ได้สวยเด่นไปกว่าใคร แต่เธอทำให้ผมรู้สึกได้ถึงความ...รัก
รัก...จึงอยากจะให้
และเพราะรัก...จึงยอมให้ไป
ด้วยเหตุผลที่ว่า...เธอรักคนอื่นมากกว่า เนื่องจากมีความทรงจำร่วมกันเยอะ
ความรักคือการสร้างความทรงจำอย่างนั้นเหรอ ถ้าไม่มีความทรงจำเธอก็จะไม่รักอย่างนั้นสิ? ใช่ เท่าที่ผมพิสูจน์มาแล้วตอนที่เธอ ‘ไม่เหลือ’ ความทรงจำอยู่เลยมันทำให้ผมเชื่อได้จริงๆว่าเธอไม่ได้รักคนเก่าอยู่เลย แต่พอความทรงจำของเธอกลับมา
เธอก็กลับไปหาเขา เพราะมีความทรงจำร่วมกัน
แล้วผมล่ะ...
และนี่คือคำถาม ที่ผมถามตัวเองมาตลอดหนึ่งปีเต็ม การผิดหวังจากความรักทำให้ผมตัดสินใจขอแม่มาเรียนต่อที่กรุงเทพฯเพื่อจะลืมเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมา และก็กลับมายังวัฐจักรเดิม เจอคนที่ชอบใจก็คบหา พอไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการหรือหมดความเสน่หาแล้วก็จากไป
ไม่มีผู้หญิงคนไหนเหมือน ‘ลูกหมี’ สักคน (ติดตามรายละเอียดได้ใน 3 jigsaws)
ตอนนี้ผมชักคิดถึงความรู้สึกดีๆอย่าง ‘รัก’ ซะแล้วสิ ไปอ่านนิยายเรื่องไหนก็ไม่เห็นให้ความรู้สึกรักเหมือนอย่างที่เคยรู้สึก ทั้งเปิดอ่านกระทู้ในอินเตอร์เนตต่างๆนาๆเกี่ยวกับคนที่มีความรักก็ไม่ทำให้ผมมีอินเนอร์หรืออะไรได้เลย จนกระทั่งเลื่อนอ่านความคิดเห็นไปเรื่อยๆแล้วมีคนให้คอมเม้นต์ขำๆเล่นๆว่า...
‘ก็ประกาศหารักแท้ด้วยการเอาป้ายห้อยคอไปเลยสิ ใครอยากมีความทรงจำดีๆร่วมกันให้เดินเข้ามาจุ๊บ อะไรแบบนี้ โฮะๆๆ’
ถ้าอ่านผ่านๆมันก็จะเป็นคอมเม้นต์ที่ไร้สาระ ไม่น่าสนใจอะไร แต่ผมกลับรู้สึกต้องอ่านซ้ำอีกครั้ง เพราะมันคีย์เวิร์ดอย่างคำว่า
‘ความทรงจำ’
ผ่านตาพอดี...
อา...พออ่านมาถึงตรงนี้พอจะเดาออกแล้วใช่มั้ยว่าผมทำอะไร อย่า...อย่าคิดว่าผมบ้า ผมทำจริงๆ ก็ในเมื่อความรู้สึก ‘รัก’ ของผมมันตายด้าน งั้นก็ทำอะไรที่มันบ้าไปเลย บางทีอาจจะทำให้ชีวิตดูมสีสันและสนุกขึ้นมาบ้างก็ได้ ผมก็เลยจัดการไปร้านเครื่องเขียน ซื้อกระดาษแข็งขนาดใหญ่แล้วใช้ปากกาเมจิกเขียน
‘ใครต้องการหารักแท้และสร้างความทรงจำร่วมกัน ให้เข้ามาหาแล้วจูบผม...ไม่รับกระเทย’
ผมมันพวกชอบท้าทายอยู่แล้ว ตอนแรกแม้จะเขินอายแต่พอแขวนป้ายจริงๆกลับมีคนจำนวนมากที่เดินผ่านไปผ่านมาหัวเราะแล้วยกมือถือขึ้นมาถ่าย ผมว่าต้องมีบ้างแล้วล่ะที่รูปตัวเองจะไปโผล่อยู่บนหน้าเฟสใครสักคนแล้วแชร์ต่อๆกัน ซึ่งมันก็ดีนะ คนที่ต้องการรักแท้และอยากร่วมสนุกกับผมจะได้มาหาผมง่ายขึ้น
มีผู้หญิงมากมายส่งยิ้มให้ แต่ก็ไม่มีใครใจกล้าพอจะเข้ามาจูบ จะมีบ้างก็เป็นพวกป้าๆที่อยากจะทำอะไรท้าทายชีวิตตัวเองก่อนแก่ตาย =__= แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก ในเมื่อผมกล้าที่จะแสดงตัวเองต่อที่สาธารณะแล้วว่าอยากมีรักแท้ผมก็ต้องทนกับการจะต้องได้เจออะไรแบบนี้
3 ชม.ผ่านไปจนกระทั่งตอนนี้เป็น เวลา 4 ทุ่ม...
คนที่เคยเดินกันขวักไขว่เริ่มหายกลับบ้านกันไปทีละคน สองคน...และวันนี้ผมก็เป็นเพียงแค่มาสคอตเท่านั้น ไม่มีใครเดินมาจูบผมหรืออยากจะสร้างความทรงจำร่วมกันกับผมเลย T_T ขณะที่จะถอดใจ อยู่ๆก็มีแท็กซี่สีชมพูมาจอดตรงหน้า พร้อมกับหญิงสาวหน้าตาบ้านๆคนหนึ่งลงมาจากรถ
“เดี๋ยว!!”
“=__+”
ท่าทางจะเมาแอ๋เลยด้วย อายุเท่าไหร่กันเนี่ย...
“เฮ้ยน้ำ แกคิดจะทำอะไรน่ะ กลับบ้านเดี๋ยวนี้!”
เพื่อนที่ลงมาด้วยส่งยิ้มให้ผมอย่างเกรงอกเกรงใจแต่ก็ไม่วายเขินๆกับป้ายที่ผมแขวนคอเอาไว้อยู่ ผมยักคิ้วให้เธอครั้งหนึ่งแล้วชี้มาที่ป้าย
“สนใจจะสร้างความทรงจำร่วมกันหรือเปล่า”
“ไม่ดีกว่าค่ะ ^^;;”
“แต่ฉันสน!”
ยัยผู้หญิงขี้เมานั่นมองผมตาขวาง แล้วเดินเมาโต๋เต๋เอานิ้วจิ้มป้ายกระดาษที่ผมห้อยคอ “อยากมีรักแท้แต่มาเร่หาความรักอย่างนี้ ไม่กลัวความรักมันจะปะฉะดะหรือไง”
“อะไรคือปะฉะดะ”
“ได้ความรักมาในแบบที่มั่วซั่ว ไม่มีที่มาที่ไป เฮอะ! นายคิดจริงๆเหรอว่าทำแบบนี้แล้วจะมีความรักได้ แล้วนายคิดจริงๆเหรอว่าจะสามารถสร้างความทรงจำได้ ทำไมต้องสร้างความทรงจำ รักกันเลยไม่ได้รึไง!”
ผู้หญิงคนนี้แม้จะเมาแต่เธอช่างคิดเหมือนผม คนเรา...จะรักกันเลยไม่ได้หรือไงกัน
“บางคนเขาก็มีความเชื่อว่า ความรักมันต้องเกิดจากการใช้เวลาร่วมกัน”
“แล้วนายคิดอย่างนั้นด้วยรึเปล่า”
“ถึงได้อยากลองไง”
“นายเจ๋งว่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า ^O^” เธอหัวเราะจนลิ้นไก่โผล่ออกมา “ได้ ฉันชอบ นายตรงไปตรงมาดี งั้นฉันจะเป็นรักแท้ที่นายตามหาเอง”
“จะดีเหรอ =__=”
บางทีผมก็เริ่มคิดแล้วล่ะว่าการที่ตัวเองมายืนทำอะไรแบบนี้มันช่างไม่ดีเอาเสียเลย ทำไมคนดีๆมากมายที่เดินผ่านไม่สนใจผมแต่คนที่สนใจจะสร้างความทรงจำด้วยกลับกลายเป็นยัยขี้เมาหยำเป
“นายมีสิทธิ์เลือกหรือไง จริงๆแล้วฉันสวยนะ” เธอสะบัดผมให้ดู กลิ่นแชมพูอ่อนๆแต่กลิ่นเหล้าเยอะกว่าทำให้ผมเมินหน้าหนี =__=
“ขอโทษนะคะ T^T ยัยนี่เมามากไปหน่อย ฉันจะพาเพื่อนกลับ” เพื่อน
“ไม่กลับ ฉันจะมีรักแท้แกอย่ายุ่ง!”
จากนั้นเธอก็ตรงเข้ามาใช้สองแขนโอบรอบคอผม ตาอันแสนจะหวานเยิ้มของเธอทำให้ผมได้แต่กระพริบตาปริบๆเพราะทำอะไรไม่ถูก
“จูบฉันสิ”
“เธอมีกลิ่นอ้วกด้วย”
“นายรังเกียจรักแท้ที่ตามหาได้ยังไง! นายไม่จูบ ฉันจูบเอง”
เจ้าหล่อนเขย่งขาก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งจิกหัวผมลงมาแล้วจุ๊บเข้าที่เส้นผม ตอนแรกผมงงๆ พอเงยหน้าเจ้าหล่อนก็ทำปากแหวะอย่างรังเกียจ
“มีแต่กลิ่นสเปรย์ แหวะ!”
“เธอทำอะไร”
“ก็นายบอกให้จูบผม ฉันก็จูบผม ฉันผิดตรงไหน”
“=[]=”
“แล้วนี่ก็เบอร์โทรศัพท์ของฉัน 088-555-xxxx ถ้าไม่โทรมา นายตายแน่!”
“เธอชื่ออะไร”
“น้ำ”
“โอเค”
“เฮ้ย ไม่โอเค ฉันเสียเปรียบทั้งจูบทั้งให้เบอร์ เราต้องถ่ายรูปด้วยกันนะเพื่อเป็นหลักฐานและสักขีพยาน ไอ้ก๋วย...แกถ่ายรูปฉันกับฟนใหม่หน่อยดิ๊ เอางามๆนะ”
แล้วยัยขี้เมานั่นก็เกาะแขนผมพร้อมทั้งถ่ายรูปราวกับว่ามีตู้สติ๊กเกอร์อยู่ตรงหน้า ผมเลยยื่นโทรศัพท์ของผมให้เพื่อนเธอถ่ายบ้าง จากนั้นเราก็แยกย้ายกัน แต่ก่อนขึ้นรถเพื่อนเธอหันมาขอโทษอีกครั้งแล้วรีบแก้ตัว
“จริงๆยัยน้ำไม่ใช่คนแบบนี้นะคะมันเพิ่งอกหักมา...ขอโทษอีกครั้งนะคะ อย่าถือสาเลย”
จากนั้นเธอทั้งคู่ก็ขึ้นรถแล้วเดินจากไป ถ้าจะเหลืออะไรไว้สักอย่างก็คงเป็นเบอร์โทรศัพท์และรูปถ่ายแรก...
นี่แหละ...ความทรงจำแรกของผมกับเธอ!!!
To be continued....
ความคิดเห็น