คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Lesson 1 : โลกแห่งความเป็นจริง
“เอาล่ะ ได้เวลาวินาทีแห่งความสุขแล้ว ลืมตาเลยลูกรัก”
“น...หนูไม่กล้า”
“ต้องกล้าลูก นี่คือโลกใบใหม่ ที่หนูใฝ่ฝันมาเกือบ 8 ปีที่จะได้เห็นมัน ลืมตาเร็วเมลานี”
ทุกคนในครอบครัวต่างรอคอยแสงสว่างที่จะเข้ามาในชีวิตฉันอีกครั้งหนึ่งอย่างใจจดจ่อ ตอนนี้หัวใจของฉันกำลังเต้นเร็วและแรงแทบจะระเบิดออกมาเป็นภูเขาไฟที่รอคอยการปลดปล่อย ฉันจะมองเห็นอีกครั้งหรือไม่ ขึ้นอยู่กับการลืมตาครั้งนี้
เปลือกตาหนาๆของฉันค่อยๆยกขึ้น แสงสว่างสีขาวพร่าเลือนค่อยๆก้าวเข้ามาในชีวิตฉันทีละนิด จากแสงกลายเป็นภาพเบลอๆ จากนั้นใบหน้าที่แสนคุ้นเคยของแต่ละคนก็เข้ามาในจอรับภาพของฉัน
“เป็นไงบ้างเมลานี...ห...เห็นพวกเรามั้ย”
พี่ชายของฉันถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ลุ้นเหลือเกินว่าน้องสาวคนนี้จะได้เห็นหน้าเขามั้ย
“พี่หน้าตาไม่เหมือนเดิมเลย”
“เธอเห็นแล้ว O_o”
“พี่หล่อขึ้นนะเนี่ย”
“เมลานีมองเห็นแล้ว!”
“เฮ!!!”
ทุกคนกระโดดกอดกันอย่างมีความสุขเมื่อรู้ว่าฉันมองเห็น แม่ถึงกับหันไปกอดพ่อด้วยความปลื้มปิติแล้วร้องไห้ออกมา
โลกใบใหม่ของฉันได้ตื่นขึ้นอีกครั้ง
ฉันกลับมาแล้ว!!!
1
โลกแห่งความเป็นจริง
ติ๊งต่อง เต๊งต่อง...เต่งต๊องติงต่อง
ทำไมเสียงออดโรงเรียนของฉันมันช่างแลดูติงต๊อง =__= หรือหูฉันฟังผิดเพี้ยน แต่เอาเถอะ ถ้ามองข้ามเสียงออดโรงเรียนแห่งใหม่นี่ทุกอย่างเพอร์เฟคไปหมด
“สวัสดีโรงเรียนใหม่ ฮิ้ว!!!”
ฉันตะโกนโดยไม่สนใจเพื่อนนักเรียนที่ต่างก็มองมาทางฉันแล้วหัวเราะ จากนั้นก็วิ่งกระโดดราวกับเล่นโฆษณาตามป้ายชอปปิ้งบนทางด่วนที่ชูมือขึ้นฟ้าแล้วหมุนๆ โดยที่มีดอกไม้โปรยออกมาจากตัวของฉันเป็นสีเหลือง สีขาว สีชมพู (นี่คือจินตนาการนะ อย่าอิน -__-) ในที่สุด ฉันก็ได้มีช่วงเวลาเหมือนคนทั่วไป ได้มาโรงเรียน ได้ฟังเสียงออด ได้เคารพธงชาติ และจะได้อ่านหนังสือ!
อา...การมองเห็นนี่มันเยี่ยมยอดจริงๆ เอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอมเชียวล่ะ
“ในดวงตา”
“คะ?”
เสียงเรียกของอาจารย์ประจำชั้นทำให้ฉันเลิกกระดี๊กระด๊าเป็นแรดมีปีก หันไปส่งยิ้มทักทายอาจารย์ด้วยรอยยิ้มที่สวยที่สุดในปฐพี
“ฉันรู้ว่าเธอดีใจ แต่ก็ควรจะระงับมันเอาไว้บ้างเดี๋ยวเพื่อนจะมองว่าเธอเป็นตัวประหลาดเอาได้นะ” อาจารย์มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วพยักหน้า “(_ _) เธอแต่งตัวได้เรียบร้อยดีมาก อย่าดีแตกทีหลังล่ะ”
“จริงๆหนูอยากใส่เครื่องแบบนักเรียนมากกว่า มันให้ความรู้สึกขลังดี”
“จริงๆจะใส่เครื่องแบบก็ได้ แต่สำหรับที่นี่พวกเขาคงมองว่าเธอเป็นตัวตลก เด็กพวกนี้ได้รับการสปอยล์จากผู้ปกครองเสียจนไม่สนใจระเบียบ ผู้หลักผู้ใหญ่โรงเรียนนี้ก็ไม่เคร่งครัดเรื่องระเบียบ ฉันล่ะอยากจะเป็น ผ.อ.!”
“=[]=”
“อย่าไปพูดให้ใครได้ยินล่ะ ตามอาจารย์มา วันนี้เธอต้องไปแนะนำตัวกับเพื่อนร่วมชั้น”
“แบบในหนังฝรั่งน่ะเหรอคะ ที่แนะนำตัว ทำให้เพื่อนประทับใจในตัวเราหน้าชั้นเรียนอะไรแบบนั้น”
“ก็คงอะไรทำนองนั้น”
อาจารย์สมทรง เป็นป้าวัยดึกดำบรรพ์ที่ดูเหมือนจะดุแต่ก็แฝงความใจดีไว้บนใบหน้า นางเดินนำหน้าฉันไปโดยที่บ่นตลอดทางเกี่ยวกับระเบียบที่ไม่เคร่งครัดของโรงเรียนนี้ แต่สำหรับฉันฉันว่ามันก็โอเคดีนะ แลดูเหมือนไฮสคูลเมืองนอก นักเรียนใส่ชุดนอกเครื่องแบบกันมาเรียน ไม่จำกัดจำเขี่ยว่าจะต้องใส่ถูกหรือแพง ทุกอย่างแล้วแต่สไตล์ของแต่ละคน ฉันเห็นบางคนแต่งคอสเพลย์ไอ้มดแดงมาเรียนด้วยซ้ำและอาจารย์สมทรงเองก็บ่นกระปอดกระแปดเกี่ยวกับมดแดงแรงฤทธิ์ที่ไม่ถูกจริตนางสักเท่าไหร่
“ทำไมไม่ใส่ชุดหนุมาน ไม่อนุรักษ์วัฒนธรรม!”
=__= บางทีการเป็นไอ้มดแดงนั้นคงดีกว่า ไม่โชว์หัวนมด้วยนะ แต่ไม่อยากจะขัดอาจารย์แก ฉันควรจะทำตัวเป็นนักเรียนที่แสนเรียบร้อยจะดีกว่า
ที่นี่เป็นโรงเรียนที่ค่าเทอมสูงมากกกกก ฉันเข้ามากลางเทอมเพราะพ่อของฉันมีอิทธิพลมากมายพอที่จะบังคับขู่เข็น ผอ.ให้รับฉันเข้ามาได้ พูดกันแบบตรงๆเลยก็คือ ‘ไม่รวยเรียนไม่ได้นะจ๊ะ’ แบบนั้นเลยจะดีกว่า หรือพูดในอีกนัยหนึ่งก็คือ (ยืนกระมิดกระเมี้ยนเอาขาไขว้กันแล้วบิดไปมาพร้อมทั้งใช้นิ้วชี้ม้วนปอยผม) ฉันรวยค่ะ >O<
ความรวยไม่ใช่เรื่องน่าอาย และฉันรวย ฉันสวย ฉันเริด ฮ่าฮ่าฮ่า ^O^
“หัวเราะอะไร ถึงห้องแล้ว -__-“
“เอิ๊กกก ขอโทษค่ะ”
ฉันหัวเราะไม่ได้ยาวนานสักหน่อย ทำไมถึงห้องเร็วขนาดนี้ อา...ช่วงเวลาแห่งการเป็นนักเรียนไฮสคูลแบบในหนังได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว ฉันจะกลับบ้าน ไปเขียนไดอารี่เพื่อจดจำเรื่องราวดีๆนี่เอาไว้
สู้!
ทันทีที่เข้าไปในห้อง เพื่อนนักเรียนทุกคนก็วิ่งกรูเข้าที่ของตัวเอง แอบได้ยินคำว่า ‘สมทรงแม่มึงมา’ ด้วย แหม ช่างเป็นชั้นเรียนที่น่าหฤหรรษ์จริงๆ >O<
“ทุกคน วันนี้มีนักเรียนใหม่มาร่วมเรียนกับเรา เอ้า...เธอแนะนำตัว”
“ฉันชื่อ...”
“บอลเมื่อคืนใครชนะวะ!”
ฉันอ้าปากเตรียมจะรายงาน แต่เพื่อนๆกลับหันไปคุยกันเองราวกับฉันเป็นอากาศธาตุ แต่ฉันก็ยังคงพยายามแนะนำตัวเองต่อไปอย่างไม่ย่อท้อ
“ฉันชื่อในดวงตา ชื่อเล่นว่าเมลานี ขอฝากเนื้อฝากตัวทุกคนด้วยนะคะ”
“โรส...ครูฝากเพื่อนเอาไว้กับเธอด้วย ช่วยแนะนำกฎระเบียบต่างๆแล้วพาไปสำรวจโรงเรียนนี้ด้วยล่ะ...เอ้า! เบาเสียงกันหน่อย ฉันจะสอนหนังสือ!”
พออาจารย์สมทรงเสียงดังทุกคนก็พร้อมเพรียงกันเงียบเสียงแล้วเรียนหนังสืออย่างจำใจ ฉันเดินมานั่งตรงข้างๆโรส พร้อมทั้งยิ้มให้ แต่โรสก็แค่ยักไหล่อย่างไม่ค่อยยี่หระเท่าไหร่ ทำไมไม่เป็นมิตรเลยหว่า =__=
“เธอคงเข้ามาเรียนที่นี่ด้วยความหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเพื่อนทุกคนจะต้อนรับเธอเป็นอย่างดีสิ แบบประมาณว่าแนะนำตัวเสร็จได้รับเสียงปรบมืออะไรทำนองนั้น”
=[]= ฉันแสดงออกขนาดนั้นเลยเหรอวะ
“จำเอาไว้เถอะน่า โรงเรียนนี้ไม่ได้น่าพิสมัยอย่างที่โฆษณาหรือตามเสียงลือเสียงเล่าอ้างหรอก นอกจากการศึกษาที่ดีแล้ว นอกนั้นแย่หมดเลย”
“เธอดูไม่ปลื้มเลยนะ”
“ฉันมาเรียนที่นี่เพียงเพราะฉันรวยก็เท่านั้นแหละ ไว้พักกลางวันฉันจะพาไปทัวร์โรงเรียน ฉันจะเรียนละ”
โรงเรียนนี้ทำให้คนที่เพิ่งเข้ามาใหม่หวาดกลัวได้เหมือนกันแฮะ =__= แต่เอาเถอะ เพิ่งจะเริ่มต้น ยังมีอะไรอีกเยอะแยะให้ผจญภัยในโลกกว้าง สู้!!!
พักกลางวัน...
โรสเดินนำฉันไปยังโรงอาหาร ระหว่างทางนางก็จะคอยชี้แนะว่าตรงนี้คืออะไร ห้องน้ำอยู่ที่ไหน ตึกนี้มีความสำคัญยังไง ฉันกระพริบตาปริบๆแล้วจ้องมองไปยังโรสผู้ที่หน้าไม่ค่อยจะเป็นมิตรเท่าไหร่อย่างทึ่งๆ บางทีสมทรงคงจะดูออกว่าควรจะมอบหมายหน้าที่แนะนำโรงเรียนให้กับโรส เพราะนางรู้ลึก รู้จริง!
“มองหน้าฉันทำไม มีอะไรติด”
“ป...เปล่า แค่รู้สึกทึ่งเฉยๆ เธอรู้เรื่องโรงเรียนนี้เยอะขนาดนี้ได้ยังไงกัน”
“ก็โรงเรียนนี้มันไม่มีอะไรให้ทำ ส่วนใหญ่ฉันก็เข้าห้องสมุดแล้วเอาสารานุกรมของโรงเรียนมาอ่านบ่อยๆเลยพอจะรู้ประวัติความเป็นมาบ้าง”
“อย่างเธอไม่เรียกว่าพอรู้นะโรส เธอน่ะเป็น ผ.อ.คนต่อไปได้เลย”
“ไม่ล่ะ ฉันอยากจะรีบเรียนจบจากที่นี่ไปให้ไวเลย”
“ทำไมเธอดูไม่ชอบที่นี่เอาซะเลย”
“จะให้ร่ายก็คงยาว”
“ฉันมีเวลาฟัง เล่ามาเลย”
เราทั้งคู่เดินมายังแคนทีนหรือโรงอาหารซึ่งเป็นเป้าหมายหลัก ที่นี่เต็มไปด้วยนักเรียนมากมายในชุดหลากหลาย โรสหยุดยืนแล้วชี้ไปยังกลุ่มที่แต่งคอสเพลย์
“อย่างแรกคือไอ้พวกเนิร์ด ที่ไม่มีที่พึ่งพาทางใจเลยโอนเอนใจให้กับตัวการ์ตูนต่างๆ การชอบตัวการ์ตูนก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรหรอกนะ แต่ฉันร้อนแทน บางวันแต่งตัวเป็นกันดั้มมาโรงเรียน”
“=[]=”
“แล้วดูทางฝั่งนั้น...เห็นผู้หญิงที่แต่งตัวเป็นเชียร์หลีดเดอร์ตลอดเวลามั้ย”
“อะฮะ”
“ยัยพวกนั้นคิดว่าการใส่ชุดแบบนั้นจะทำให้เป็นที่ต้องตาต้องใจชาย คือโรงเรียนนี้ให้ใส่ชุดได้ตามใจก็จริงแต่ต้องเรียบร้อย ไม่งั้นสมทรงก็จะหักคะแนนการแต่งกายต้องโดนทำโทษ ยัยพวกนั้นที่อยากโชว์เนื้อหนังมังสาเลยหาวิธีที่จะไม่โดนทำโทษนั่นคือการใส่ชุดเชียร์หลีดเดอร์โชว์เนินอก ขาก่อน สะโพก เฮอะ!”
“เธอดูอคติกับกลุ่มนั้นเกินไปนะ”
“ฉันไม่ชอบผู้หญิงไร้สมอง!”
“=[]= อ...โอเค แล้วกลุ่มไหนที่เธอถูกใจบ้าง”
“นั่นเลย ( ++-__-)—๙ กลุ่มรุ่นพี่ปี 3 แก๊งเดอะบอย”
“โรงเรียนนี้มีแก๊งด้วย อย่างกับเอฟโฟร์แน่ะ >O<”
ฉันหันไปมองตามการบอกเล่าของโรส แล้วก็แทบหยุดหายใจกับผู้ชายกลุ่มนั้น สมาชิกทุกคนล้วนดูดีมีเสน่ห์ ตอนพวกเขาเดินผ่านมีแต่พวกรุ่นน้องผู้หญิงคอยกรี๊ดกร๊าดมากมาย
“ฉันชอบกลุ่มนั้นอยู่กลุ่มเดียว”
“เพราะเขาหล่อเหรอ”
“เพราะมีสาระ กลุ่มนี้ประกอบไปด้วยผู้ชายมีความสามารถ 4 คน อันได้แก่ ไซม่อน อ้ายเหริน ไมโล ไอยคุปต์”
หนึ่งในรุ่นพี่ที่เดินผ่านฉันหันมามองหน้านิดหน่อยแล้วส่งยิ้มให้ก่อนจะเดินจากไป ฉันมองไปยังโรสที่มองรุ่นพี่พวกนั้นอย่างชื่นชม
“เธอต้องชอบพวกเขามากแน่ๆ”
“ใช่ ฉันปลื้มพวกเขามาก แต่ละคนล้วนมีอนาคตยาวไกล โดยเฉพาะรุ่นพี่ไมโล คนนั้นฉันชอบมากเป็นพิเศษ เพราะเป็นผู้ชายอบอุ่น เต็มไปด้วยความสามารถทางดนตรี และเขามีความใฝ่ฝันจะเป็นทูต ฉันตั้งใจเรียนเพราะเขาเชียวล่ะ >O<”
“เยี่ยมไปเลย แต่พี่เขาไปแล้วล่ะ ตื่นจากฝันแล้วแนะนำฉันต่อเร็ว =__=”
“เธอทำให้ฉันเสียอารมณ์ ต่อ...และก็กลุ่มที่ฉันไม่ชอบขี้หน้าเท่าไหร่ เป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันกับเรา ชั้นเดียวกันกับเรา โชคดีที่คนละห้อง คงอยากจะโด่งดังเหมือนแก๊งเดอะบอย แต่มันดิบ เถื่อน ชอบหาเรื่อง กักขฬะ”
“แย่ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ใช่ และไอ้กลุ่มนั้นก็คือ...”
“สวัสดีเด็กใหม่ >_O”
โรสถอนหายใจแล้วหันไปตามเสียงที่ทักทายฉัน ท่าทางของโรสไม่สบอารมณ์เอามากๆเมื่อเจอกับเขา
“ไอ้นี่แหละ...มาเล่”
“เจอหน้าก็พูดจาไม่สุภาพเลย เมื่อไหร่จะพูดจาดีๆกับฉันสักทีนะ”
“ฉันไม่ชอบหน้านาย”
“แล้วฉันทักทายเธอเมื่อไหร่กัน ฉันบอกแล้วไงว่ามาทักทายเด็กใหม่” มาเล่ยื่นมือมาให้ฉัน “ยินดีต้อนรับโลกใบใหม่ของเธอ”
“อ...อืม”
“เธอโอเคหรือเปล่า -*-“
“ฉันโอเค ไม่ต้องเป็นห่วงไป”
“งั้นก็ดี ถ้ามีปัญหาอะไรบอกฉันได้ทุกเรื่องนะ...ว่าแต่เธอกับยัยโรสเป็นเพื่อนกันเหรอ อย่าไปฟังยัยนี่มากนักล่ะ ชอบพูดให้คนอื่นเขาเสียหาย มองโลกในแง่ลบ แล้วจะทำให้เธอกลายเป็นคนใจแคบเหมือนยัยนี่ได้”
“หุบปากไปเลยนะ!”
โรสง้างมือจะตีมาเล่ แต่เจ้าตัวดีหัวเราะแล้วกระโดดถอยหลังมาก้าวหนึ่ง
“รุนแรงจริงๆ โอเคๆ ฉันไม่ยุ่งด้วยก็ได้ อยากจะทักทายเด็กใหม่เฉยๆ เธอก็ทำหน้าที่ของเธอไปละกัน อย่าทิ้งให้เด็กใหม่ต้องโดดเดี่ยวล่ะ”
มาเล่เดินจากไป โรสยังคงทำหน้าหงุดหงิด ฉันเลยเอามือสะกิดเพื่อนร่วมห้องแล้วถามไถ่
“เธอค่อนข้างจะไม่ชอบเขามากเลยนะ”
“ฉันเกลียดเขาเลยล่ะ”
“ทำไมล่ะ O_o”
“คนนิสัยเลว ชอบทำตัวเป็นอันธพาล อยากจะเทียบรัศมีกับรุ่นพี่แก๊งเดอะบอยเลยตั้งตัวเป็นหัวหน้าแก๊งบ้าง”
“หมอนั่นก็มีชื่อแก๊งเหรอ”
“ไม่มีชื่อแก๊งหรอก แต่ที่นี่ใครๆก็เรียกหมอนั่นว่าคาสโนว่า เลยพาลเรียกแก๊งคาสโนว่าไปด้วย ผู้หญิงคนไหนรู้จักกับมาเล่เสร็จทุกราย”
“โอ้ว”
“ดูเหมือนมันจะหมายตาเธอเอาไว้ ระวังตัวให้ดี”
“มาเล่คงไม่ทำอะไรหรอกมั้ง”
“มาเล่น่ะไม่ แต่คนอื่นน่ะทำ”
“คนอื่น?”
“ช่างเถอะ ต่อให้มีคนมาทำอะไรเธอก็ไม่ใช่เรื่องของฉัน”
เย็นชาชะมัด ยัยนี่ต้องเป็นคนที่ไม่มีเพื่อนแน่ๆ แถมยังใจแคบอย่างที่มาเล่บอกจริงๆ ถ้าหล่อนเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีกว่านี้สักหน่อยคงจะทำให้ชีวิตมีความสุขมากขึ้นกว่านี้แน่ๆ
เราทั้งคู่แวะซื้อกับข้าวกินกันอย่างรวดเร็วเพื่อทำเวลาในการแนะนำสถานที่อื่นๆต่อ จริงๆแล้วเราจะใช้เวลากันสองหรือสามวันก็ได้ในการจะทำความรู้จักที่นี่อย่างค่อยเป็นค่อยไป แต่การอยู่กับโรสมันทำให้ฉันอึดอัดและเจ้าหล่อนก็ดูไม่ได้อยากจะแนะนำอะไรฉํนมากมายนัก เอาเป็นว่ากอบโกยทุกสิ่งทุกอย่างที่หล่อนรู้ให้ได้มากที่สุดก็พอ
จากนั้นโรสก็พาฉันไปดูตึกที่เป็นอนุสรณ์ จากนั้นก็พาไปสนามกีฬา สระว่ายน้ำ สถานที่ทำกิจกรรมต่างๆเช่น ชมรม
“ฉันแนะนำเธอคร่าวๆได้เท่านี้แหละ ไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามซะ”
“เอ่อ...ก็ไม่ได้ไม่เข้าใจตรงไหนนะ”
“งั้นก็ดี จบกันแค่นี้”
โรสเดินตีจากออกไปอย่างง่ายๆ โดยทิ้งฉันไว้เบื้องหลัง ยัยคนใจดำ! หล่อนทำตามหน้าที่จริงๆเลยสินะ ไม่คิดจะมีเพื่อนฝูงอะไรกับเขาเลยรึไง เดินคนเดียวก็ได้ ง้อตายชัก!
ฉันผละจากโรสเช่นกันแล้วเดินสำรวจที่ทางต่างๆจนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่สนามเทนนิส ขณะที่กำลังจะเดินตัดผ่านสนามนั่นฉันก็ได้ยินเสียงเป่านกหวีดดังปรี๊ดดดดด ราวกับมีใครมากู้ชาติ
“หยุดนะ!”
เสียงตะโกนจากไกลๆของอาจารย์ที่ฉันไม่คุ้นหน้าเท่าไหร่ทำให้ฉันหันไปมองเหตุการณ์ แต่ทันใดนั้น!!!
เหมือนกับมีอะไรบางอย่างกดอยู่บนหัวไหล่
ร่างขนาดใหญ่ลอยอยู่เหนือหัวด้วยความเร็วสูง
เงาสีดำทาบทับกับร่างบดบังแสงอาทิตย์จนมุมที่เงยมองกลายเป็นภาพซีลูเอดด (ภาพที่มีแต่เงาสีดำ)
ตัวของฉันล้มลงหงายหลัง แต่ร่างใหญ่นั่นตีลังกาลงกับพื้นอย่างสวยงามแล้วหันมามอง
“เธอเป็นอะไรหรือเปล่า”
ชั่ววินาทีที่เราสบตากัน หัวใจฉันเต้นรัวเร็วด้วยจังหวะที่บอกไม่ถูก
“เธอ...”
“หยุด!”
“ฉันต้องไปแล้ว”
เขาพูดเพียงเท่านั้นแล้วก็วิ่งหนีหายไปแล้วกระโดดสูงไต่กำแพงขึ้นไปชั้นสองราวกับจา พนมในต้มยำกุ้ง O_o!!!
“นักเรียนหญิง เธอเป็นอะไรหรือเปล่า”
“ป...เปล่าค่ะ”
อาจารย์ที่วิ่งตามมาหยุดอยู่ตรงหน้าแล้วยื่นมือให้ฉันจับเพื่อพยุงให้ลุกขึ้นยืน ก่อนจะกระทืบเท้าเจ็บใจที่จับตัวผู้ชายคนนั้นไม่ได้
“บ้าจริง เมื่อไหร่มันจะเป็นผู้เป็นคนกับเขาเสียที จับไม่เคยได้ไล่ไม่เคยทัน”
“เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ”
“ก็หมอนั่นมันโดดเรียนอีกแล้วน่ะสิ คราวนี้จับได้คาหนังคาเขาแต่วิ่งไล่มันไม่ทัน...ฮึ่ม ‘เทวะ’ ถ้าฉันจัดการแกไม่ได้ ฉันจะไม่เป็นอาจารย์ฝ่ายปกครองที่นี่อีก”
ว้าว...เข้ามาวันแรกก็มีเรื่องให้ตื่นเต้นแล้ว ฉันเจอเด็กหนีเรียนด้วยล่ะ แถมชื่อยังเท่อีกเสียด้วย
เทวะ...
ฉันเข้าเรียนตามเวลาปกติ แต่น่าแปลก...โรสหายไม่ยอมเข้าเรียนถึงสองคาบ!
แต่ฉันก็ไม่ได้เอะใจอะไรจนกระทั่งขออาจารย์ไปเข้าห้องน้ำเพราะปวดท้องหนัก >O</ ความเจ็บปวดทรมานที่ไม่สามารถอันขี้และตดได้ในเวลาเดียวกันทำให้ฉันต้องตัดสินใจละสายตาจากกระดานดำเพื่อเข้ามานั่งจ้องประตูในห้องน้ำหญิงจะดีกว่า แต่ทว่า...เมื่อมาถึงห้องน้ำ เสียงร้องไห้ทำให้ทุกอย่างหดเข้าลำไส้ใหญ่อย่างเฉียบพลันด้วยความตกใจ
ผีเหรอ...
“ค...ใครน่ะ”
เงียบฉี่...
“ฉันถามว่าใคร มาร้องไห้ที่นี่”
ด้วยความที่เป็นคนเลือดกรุ๊ปบี ฉันมันพวกอยากรู้อยากเห็นเลยเตะประตูทีละบานๆจนกระทั่งถึงห้องสุดท้ายที่เขียนว่า “ห้องเก็บของ” ที่ประตูมีไม้ถูพื้นขัดอยู่เหมือนไม่ต้องการให้ประตูถูกเปิดออกจากด้านใน ความ ส.ใส่เกือกของฉันเลยเปิดดูเพื่อพิสูจน์ดูให้แน่ใจ แล้วก็ต้องร้องว้ายเมื่อเจอกับ...
“โรส!!! ทำไมมาอยู่ที่นี่ แล้วเนื้อตัวของเธอทำไมเปียกแม่กขนาดนี้”
“ฉันเกลียดที่นี่”
“ห...หา”
“ฉันเกลียดโรงเรียนนี้ มีแต่พวกคนเลว ถ้าเป็นไปได้เธอลาออกไปซะ อย่าอยู่เลย ฉันขอเตือน!”
โรสกระแทกร่างฉันแล้ววิ่งหนีออกไป ฉันวิ่งตามไปจนถึงห้องเรียนแต่โรสก็ไม่อยู่ คาดว่าเธอคงไปซ่อนตัวที่ไหนสักแห่ง ทำไมที่นี่ไม่เห็นเหมือนในการ์ตูน ที่ทุกคนเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ รอยยิ้ม และมีน้ำใจให้แก่กัน
นี่ฉันกะจะมาพบรักกับเต้าหมิงซื่อเลยนะเนี่ย!!!
ความคิดเห็น