ปาฏิหาริย์รัก . . . จากฟากฟ้า

ลำดับตอนที่ #4 : 4

 ‘ อะไรวะ ยัยนี่ผีเข้าผีออกจริง ๆ เลย   หน้าตาก็น่ารักดี แต่สงสัยจะโรคจิต . . . ’  ชายหนุ่มมองตามหลังน้ำหวานพลางคิดอะไรบางอย่าง

                   “ น้อง ๆ ครับ ต่อไปพี่จะให้น้องตามหาพี่รหัสของตัวเองนะครับ พี่จะให้น้อง ๆ ไปถามหาพี่รหัสของตัวเอง จากรหัสนักศึกษา 4 หลักทางด้านหลังของน้องๆนะครับ  . . . ถ้าใครหาพี่รหัสของตัวเองเจอก็ให้พาพี่รหัสมานั่งรอตรงนี้นะครับ   เพราะเดี๋ยวพวกพี่ๆจะมีกิจกรรมให้ทำร่วมกับพี่รหัสของน้องๆต่อ . . . อืม . . . พี่ให้เวลาถึงสองโมงครึ่งนะ พยายามเข้านะครับ  แล้วถ้าใครหาพี่รหัสของตัวเองไม่เจอนะครับ . . . พวกพี่จะมีการลงโทษเล็กๆน้อยๆเพื่อความสนุกสนาน . . . ครับตอนนี้ได้เวลาไปตามหาพี่รหัสของน้องๆแล้ว . . . ” รุ่นพี่คนหนึ่งประกาศกิจกรรมต่อไปขึ้นเมื่อเรียกน้อง ๆ มารวมตัวเรียบร้อยแล้ว  หลังจากนั้นจึงปล่อยให้น้องๆในคณะออกตามหาพี่รหัสของตัวเอง
                                                                                                                                                                                       “ ขอโทษนะคะ พี่รหัส 0039 รึเปล่าคะ” เธอถามรุ่นพี่คนหนึ่ง
                                                                                                                                                                                      “ ไม่ใช่ครับน้อง . . . ”  รุ่นพี่ตอบเธอ ซึ่งเป็นคำตอบที่เธอเบื่อแล้วก็ว่าได้ เธอถามหาพี่รหัสของเธอหลายสิบคนแล้ว แต่ก็ยังไม่เจอพี่รหัสของเธออยู่ดี

                    “ ค่ะ . . . ขอบคุณนะคะ  ” หญิงสาวเดินจากมาด้วยใบหน้าที่แสดงถึงความรู้สึกผิดหวัง  เธออยากจะเจอพี่รหัสของเธอเร็ว ๆ เพราะในตอนนี้แผลที่หัวเข่าของเธอเริ่มแสบมากขึ้นเรื่อยๆ

                   ‘เฮ้อ... พี่รหัสของฉันไปนั่งมุดหัวอยู่ที่ไหนนะ . . . เดินจนเหนื่อยแล้วนะเนี่ย . . . ยิ่งแสบแผลอยู่ . . . นี่ก็จะบ่ายสองอยู่แล้ว ฉันไม่อยากไปเต้นแร้งเต้นกา เพราะหาพี่รหัสไม่เจอนะ!!!… อ๊ะ... นั่นมันตาบ้านี่นา... แหมมีสาว ๆ ล้อมรอบตัวตลอดเลยนะ สงสัยพวกผู้หญิงนั่นจะไม่รู้ธาตุแท้ตานี่ซะแล้ว เอ๊ะ... หรือว่าเขาจะเป็นพี่รหัสฉันนะ . . . ลองกลั้นใจเข้าไปถามดูละกัน’ เธอคิดก่อนที่จะเดินไปถามชายหนุ่มหน้าหวานที่ยืนคุยพร้อมกับส่งยิ้มให้กับหญิงสาวรอบตัว

                  “ นาย . . . รหัสอะไรอ่ะ . . . ” หญิงสาวลดเสียงลงพอที่จะให้ชายหนุ่มได้ยินเพียงผู้เดียว
                                                                                                                                                                                    “ ว่าอะไรนะ..!!!” ชายหนุ่มตะโกนถามเธอ

เธอทำเสียงในลำคออย่างไม่พอใจ ที่เขาทำให้เธอต้องพูดซ้ำอีกครั้ง

                   “ ฉันถามว่า... นายน่ะรหัสอะไร ” เธอพูดดังขึ้น แต่ก็คงรักษาระดับไว้เพียงแค่ให้เขากับเธอได้ยินได้ยินเท่านั้น
                                                                                                                                                                                    “ หึ . . . นี่เธอก็แอบชอบฉันเหมือนกันล่ะสิ ” บุคคลรอบ ๆ ตัวเธอ และเขาหันมาสนใจเมื่อชายหนุ่มถามเธอด้วยเสียงดัง ซึ่งทำให้เธอรู้สึกทั้งอายและโกรธจนบอกไม่ถูก
                                                                                                                                                                                    “ โอ๊ย... ตาบ้าเอ้ย . . .ใครเค้าจะชอบนาย !!! หลงตัวเองไปหน่อยแล้วมั้ง ที่ฉันถามนายก็เพราะฉันหาพี่รหัสของฉันไม่เจอซักที . . . เผื่อนายอาจจะเป็นพี่รหัสของฉันก็ได้ “ หญิงสาวตะโกนตอบไปด้วยความโกรธ แต่ก็ต้องรู้สึกอายมากขึ้น เพราะขณะนี้ทุกคนหันมาจ้องเธอและเขาเป็นตาเดียวกัน

      “ ฮ่า ๆๆๆ นั่นแหละ . . . เธอแอบชอบฉันซะแล้วล่ะสิ ” ชายหนุ่มหัวเราะร่วน

      “ ตาบ้า... ฉันไม่ยุ่งกับนายแล้ว” เธอพูดพร้อมกับผลักเขาออกไปก่อนที่จะรีบวิ่งออกมาด้วยความอาย

 ‘ตาบ้า... ฉันไม่น่าเข้าไปถามเลย... เจ็บใจชะมัด ฝากไว้ก่อนเหอะ...’ เธอคิดในใจก่อนที่จะหยุดเดินเพราะรู้สึกเจ็บเข่าของตนมากขึ้นจากการวิ่ง