ปาฏิหาริย์รัก . . . จากฟากฟ้า

ลำดับตอนที่ #1 : 1

หญิงสาวขึ้นรถแล้วเปิดเครื่องเล่น Mp3 ฟัง   ใบหน้าที่งดงามคล้ายภาพวาดนั้นเต็มไปด้วยความเศร้า . . . สายตาของเธอเหม่อมองไปนอกหน้าต่างรถอย่างคนไม่รู้สึกตัว 

                ‘ หวานเราเลิกกันเถอะ ‘

                ' ทะ . . . ทำไม '

                ' ฉันต้องขอโทษเธอด้วยนะ . . . แต่ฉันคงทนไม่ได้ที่เธอมัวแต่ใส่ใจหนังสือจนลืมฉันไปอย่างนี้ . . . ฉันขอให้เธอมีความสุขกับหนังสือของเธอต่อไปนะ . . . ลาก่อน '

                ' มิวนิค . . .ฉันขอโทษ . . . นายอย่าไปเลยนะ . . . ฉันผิดไปแล้ว  ฉันสัญญาว่าฉันจะปรับปรุงตัวใหม่ . . . นายให้โอกาสฉันนะ'

                ' มันสายไปแล้วล่ะน้ำหวาน '

                " มิวนิค . . . ฉันผิดไปแล้ว . . . "

                " คุณหนูว่าอะไรนะครับ " ลุงศรถามขึ้น เมื่อได้ยินคุณหนูพูดไม่ค่อยจะได้ยิน หากก็ไม่ได้สังเกตถึงใบหน้าคุณหนูของเขา ที่เพิ่งรู้สึกตัวว่าไม่ได้อยู่เพียงลำพัง

                " ปะ . . . เปล่าจ้ะ . . . หวานแค่อยากจะให้ลุงศรช่วยขับเร็ว ๆ หน่อยน่ะค่ะ นัดกับยัยหม่อนไว้เดี๋ยวเค้าจะรอนาน "  หญิงสาวกล่าวแก้ ทำให้ลุงศรรีบเร่งขับรถทันที

                เมื่อรถคันหรูจอดสนิท เธอรีบลงจากรถโดยไม่รอให้ลุงศรเปิดประตูให้แต่อย่างใด เธอรีบจ้ำเข้าไปในรั้วมหาวิทยาลัย 

" เฮ้ย!!! . . ."

" โอ๊ย!!! . . . "  เธอล้มลงกองกับพื้น เพราะชนกับคนข้างหน้าเข้าอย่างจัง

                " นี่. . . เธอ เดินยังไงน่ะ ไม่มีตาหรือไง... เสื้อฉันเปื้อนหมดเลย" 

               เสียงทุ้มของชายหนุ่มนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเป็นประกาย ที่ขณะนี้กำลังมองเธอด้วยความขุ่นเคือง
 ผมสีน้ำตาลเงาของเขาทำให้เขาดูแตกต่างจากบุคคลทั่วไป หากเป็นเวลาอื่นแล้วเธอคิดว่าเขาคงจะเป็นบุคคลที่น่าสนใจอยู่ไม่น้อย แต่ในขณะนี้เขากำลังโวยวายใส่เธออยู่ เนื่องจากเสื้อขาวที่เขาสวมใส่อยู่ตอนนี้เปียกน้ำไปกว่าครึ่ง

" เอ๊ะ . . . นาย  ก็ฉันไม่ได้ตั้งใจนี่ ฉันกำลังรีบ จะไปรู้ได้ไงว่านายมายืนบื้ออยู่ตรงนี้"

หญิงสาวตอบเขาอย่างไม่ยอมแพ้ ความรู้สึกผิดจางหายไป เมื่อเห็นว่าบุคคลตรงหน้าพูดจาไม่ดีใส่เธอก่อน

" อ้าว... พูดจาอย่างนี้ได้ไง. . . เธอน่ะเดินมาชนฉันนะ เธอต้องรับผิดชอบสิ" ชายหนุ่มกล่าว

" เรื่องอะไร ฉันจะพูดของฉันอย่างนี้... นอกจากฉันจะไม่ขอโทษคุณแล้ว ฉันจะสมน้ำหน้าอีกต่างหาก . . . หลีกไป"    หญิงสาวแลบลิ้นใส่เขาก่อนที่จะเดินกระแทกไหล่เขาออกมา

'ตาบ้านี่ คนไม่ได้ตั้งใจนี่นา แล้วฉันก็ล้มลงไปกองอีกด้วย แทนที่จะช่วยฉัน กลับมาว่าฉันไม่มีตาซะได้... เชอะ... สมน้ำหน้าแล้ว'