เรื่องเล่า Doppel ganger และ แม่มดในโรงเรียน

ข้อมูลเบื้องต้น

ล้าๆ ล้า ๆๆ นี้ผลงานแบบนิยาย ครั้งแรก คนที่อ่านแบบผ่านๆก็จะงงหน่อยละกันน้อ  ควรอ่านทุกตัวอักษรแม้เพียงเศษเสี้ยวคำก็นำพาไปสูฉากจบได้น้อ  โอเค แค่นี้แหละ   อ้อ อย่าลืมติชมด้วยนะ 
   

เนื้อเรื่อง

       “ มะวานก็เจออีกแล้วละเห็นเขาว่างั้นนะ...ไอเรื่องนั้นไง”

           “ อ้อเรื่องนั้น หรอ ใครโดนอีกละ”

           “ ห้อง 3/3อะ เด็กที่ชื่อ หย..โอ้ย!!”  เสียงกระแทกดังสนั่น ลั่นห้อง เกิดขึ้นพร้อมกับเสียงร้องสบถด้วยความเจ็บปวด  “ ทำไรวะ!” เจ้าของเสียงหันหลังควบ พร้อมกับเตรียมจะตะโกน ด่า เจ้าของมือดีที่เอาหนังสือฟาดที่หัวเขาอย่างเต็มแรง แต่เมื่อหันหลังกลับพบว่ามีหญิงวัยกลางคนสวมแว่นหน้าเตอะยืนยิ้มอยู่แทน ที่จะเป็นเพื่อนๆของเขา

            “……….โดว่! …อาจารย์ผมกำลังคุยปรึกษาเรื่องงานที่อาจารย์สั่งเมื่อกี้กับเพื่อนนะครับ”

           “ อ้อ!  งั้นหรอจ๊ะ!”  อาจารย์แสยะยิ้ม ทำให้คนทั้งห้องหัวเราะ ฮาครืน เพราะพวกเขาได้ยินว่าชายหนุ่มไม่ได้คุยเรื่องงานตามที่ตัวเขาเองพูดแน่ๆ  

.......................................................................................................................................................................

“  ไอเรื่องที่ว่าคืออะไรหรอ”  เด็กหนุ่ม ถามเด็กหญิงที่นั่งอยู่ข้างๆ   เด็กคนนี้ชื่อกวินเพราะพึ่งย้ายมาเรียนที่โรงเรียนนี้ได้ยังไม่ถึงอาทิตย์ จึงไม่รู้เรื่องราว อะไร เลย

          แต่ดูเหมือนเด็กสาวที่นั่งข้างๆจะไม่ได้ยินที่เขาถามเลยแม้แต่น้อยนั้นเพราะทั้งห้องกำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง(?) พร้อมกับดูภาพเด็กจอมแถคนมะกี้โดนทำโทษด้วยวิธีพิสดารอยู่หน้าห้อง เห็นดังนันกวินจึงสะกิดเธอแทนที่จะเรียกเอา    

          “ ฮะฮ่าฮ่าฮ่า อะ มีอะไร ...หรอ”  เด็กสาวกลั้นยิ้มพร้อมกับเอามือปาดน้ำตา กิ๊ป ติดผม สีขาวของเด็กสาว กำลังสะท้อนแสงแดดโดนตาของเขา

         “ ไอเรื่องที่ว่าคืออะไรเรอะ”

         “  อ้อ ไอเรื่องนั้นหรอ  อยากรู้เรอะ?แต่แนะนำว่าไม่รู้จะดีกว่าหูของเธอมากกว่านะ ที่จริงในโรงเรียนนี้เขาห้ามพูดถึงเรื่องนั้น  ผ.อ เขาก็ห้ามให้นักเรียนนำข่าวต่างๆออกไปบอกคนนอกโรงเรียนด้วยเรียกว่าปิด ข่าวนั้นละ  ...แต่ถ้าเธออยากฟังชั้นเล่าให้ฟังก็ได้นะ ”  กวินมองเด็กสาวที่ตอบกลับยาวเป็นต่อยหอยทั้งๆที่เขาถามแค่วรรคสั้นๆ     

          “ อืม ผมอยากรู้” เด็กหนุ่มเลือกที่จะไม่ปฎิเสธความคิดตัวเอง

          “  อ้อ นั้นสินะ! คืองี้ๆ  มันมีคดีที่อยู่ๆคนหาย ไปเองเกิดขึ้นในโรงเรียนนี้นะ มาเรียนครึ่งวันแล้วอีกครึ่งวันก็หาย ไป  หายไปเองเลย! หายวับไปเลยละ”

           ถ้าจะ hiper แหะยัย นี้

        กวินทำเป็นไม่สนใจกับเด็กสาวที่ทำท่าเลียนแบบการร่ายมนต์ของหนังพ่อมดแม่มดชื่อดังเรื่องนึง เขาจึงเริ่มถามต่อ “ อ้าวงั้นก็เรื่อง ใหญ่สิ แล้วทำไมไม่แจ้งตำรวจ”

          “  แจ้งแล้วเขาก็ไม่เชื่ออะ จะว่าไงดี ก็นักเรียนที่หายไปวันรุ่งขึ้นดันโผล่มาเรียนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นซะงั้นแหนะ! แถมถามคนที่หายไปนะ ก็บอกแต่ว่า ก็เข้าเรียนตามปกตินะ ไม่ได้หายไปไหนซักหน่อย   อะไรประมาณนั้น แหละ”

         “ อ่าว ก็แค่นักเรียนโดดเรียนธรรมดานี้หว่า! ” เด็กชายตะโกนตบมุข

         “ ไม่สิ ๆ เรื่องแปลกมันอยู่นี้ๆ ตอนแรกครูฝ่ายปกครองก็หาว่านักเรียนโดดเรียนอะแหละ แต่ปัญหาคือ

พอโทรแจ้งผู้ปกครองก็ได้รับคำยืนยันว่า เด็กไปธุระ ไปต่างจังหวัดบ้างไปหาหมอบ้างงั้นแหละ ไม่ได้มาเรียนตั้งหลายวันแล้ว  แบบนั้นทุกรายเลย นี้ก็รอบที่ร้อยกว่าๆจนชินชาแล้วละ”

         เด็กหนุ่มฟังแล้วคิดตาม

         “ ถ้าตัวจริงๆไม่ได้มาเรียนแล้วคนที่มาเรียนนั้นคือใครละ .........เธอก็ระวังด้วยนะ ห้ามอยู่คน เดียว บนตึกตอนที่ไม่มีใคร เพราะ ส่วนใหญ่ที่จะเกิดถี่  ก็ตรงใกล้ๆห้องประจำเรา   ”

          “ สรุป คือ มาเรียนครึ่งวันแต่ครึ่งวันหาย พอไปถามผู้ปกครอง ก็บอกว่าไปอยู่ที่อื่นไม่ได้มาเรียนตั้งหลายวันแล้ว สินะ”  เด็กหนุ่มตอบหวนๆ เพราะ คิดว่าเด็กสาวคนนี้ เล่าเรื่องได้วกไปวนมา งงดีแท้

..........................................................................................................................................................................

         “ นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ”

         “ ขอบคุณครับ /คะ”

         หลัง จากที่หมดคาบเรียนก็ต้องเปลี่ยนไปเรียนห้องอื่นทำให้ต้องเดินตลอดทุกครั้งที่หมดคาบ นี้คือกิจวัตรประจำวันของโรงเรียนนี้   ในขณะที่กวินพร้อมกับเพื่อนๆทั้งห้อง กำลังเดินไปตามทางเดินเพื่อไปยังห้องเรียนของคาบต่อไป กวินก็ต้องเบิกตากว้าง กับสิ่งที่เห็น 

         สิ่งที่อยู่ข้างหน้าเด็กหนุ่ม และเพื่อนๆ คือเด็กสาวแต่งชุดเมดโกธิคโลลิต้า ลายขาวดำ ที่ส่วนกระโปรงยาวลากไปกับพื้น ผมสีน้ำชายาวถึงกลางหลัง ผิวที่ขาวอ่อนอมชมพูนิดๆ และปากที่ชมพู ระเรื่อ  เธอคนนั้นกำลังเดินสวนกันกับกลุ่มของเขา  ความงามของเธอทำให้เด็กหนุ่มต้องหันหลังกลับไปมอง

          อะไรหว่า  โรงเรียนนี้ไม่ห้ามคนแต่งคอสมาโรงเรียนเรอะ  แต่คนที่แต่งก็ต้องใจกล้าหน้าดูแหะ 

         เด็กหนุ่ม ก็หันกลับมาและเดินต่อไป หารู้ไม่ว่าในกลุ่มเพื่อนของเขาไม่มีใครเห็นอย่างที่เขาเห็นเลยสักคนเดียว

..........................................................................................................................................................

          “เฮ้อทำงานดีกว่าแหะ”

          ตอนนี้กวินอยู่ในชุดนอน อยู่ที่บ้าน หลัง จากที่เขาดึงตัวเองออกจากคอมได้สำเร็จ เขาจัดแจงพาร่างตัวเองกลิ้งไปหาโต๊ะทำงานเพื่อจะดูสมุดเล่มที่ตัวเองต้องทำงานส่งอาจารย์วันพรุ่งนี้

          “ อะชิบหาย!”

         เขา  สบถออกมาดังลั่น เพราะเขานึกขึ้นได้ว่าตัวเขาลืมสมุดไว้ใต้โต๊ะเรียนในห้องประจำ

         “  อ๊ากกกกกกกก!!”

         และตัวยืนยันสิ่งนั้นคือของในกระเป่าเรียนซิ่งไม่มีแม้แต่เงาของสมุดเล่มนั้น

.................................................................................................................................................................

           บัดนี้กวิน  ยืนอยู่ข้างหน้ารั่วโรงเรียนของเขา  เด็กหนุ่มมองเข้าไป ในตึกที่ในตอนนี้มืดถมึน เพราะภารโรงเปิดไว้แค่ไฟด้านล่างสนาม

           การที่เด็กหนุ่มเรื่องที่จะมาโรงเรียนเพื่อมาเอาสมุดแทนที่จะไปลอกตอนเช้า  นั้นเพราะว่ามันเยอะเกินที่จะทำชั่วโมงเดียวเสร็จได้ และเด็กหนุ่มก็ได้ยินเกียรติศัพท์ต่างๆนาๆของอาจารย์ที่ออกการบ้านคนนั้นมามากถึงมากที่สุด ว่าถ้าส่งการบ้านไม่ทันจะต้องพบกับอะไรบ้าง บวกกลับบ้านของเด็กหนุ่มไม่ไกลจากโรงเรียนเท่าไหรนักวินมอไซด์ต่อเดียวก็มาถึงได้ 

           เด็กหนุ่มเดินไปตรงป้อมยาม แล้วตะโกนเรียกยามที่หนังหลับมือกอดสมุดตารางเวรเอาไว้ทั้งๆที่นี้เป็นเวลาแค่ 1 ทุ่ม  

          “  มีอะไรไอหนุ่ม ดึกปานนี้มาทำอะไร ขโมย ของเปล่า หน้าไม่คุ้นเลยเด็กโรงเรียนนี้แน่เรอะ ”

          ลุงครับถ้ามาขโมยผมก็ไม่เรียกลุงหรอก  แล้วที่ไม่คุ้นหน้าเพราะผมเป็นนักเรียนใหม่ครับ

          กวินทำหน้าหน่าย  กับลุงหลับ ยาม ที่พยายามแก้ต่างการหลับของตัวเองด้วยการสนใจหน้าที่อย่างออกนอกหน้า พร้อมกับ โชว์บัตรนักเรียน

         “   มันเป็นเรื่องคอขาดบาดตายครับลุงผมมีของที่ลืมไว้ต้องเอาให้ได้ไม่งั้นผมโจ๊กแน่ ผมขอกุญแจ ห้อง 268 หน่อยได้มั้ย ?”  

          “ ก็ได้อะแหละอะนี้ไง เอามาคืนด้วยละ” 

          นึกว่าจะให้ยากกว่าที่คิดนะเนี้ย ป้องกันหละหลวมชะมัด

         “ ลุงไปเป็นเพื่อนกับผม ที มันมืดเดียวผมขโมยของนะ (น้ำเสียงกลัวๆ)”

         “ ไม่เอาลุงมีธุระ”   มันพูดพร้อมกับเอนหลังเอาหนังสือปิดหน้า

………………………………………………………………………………………………………………

         

 เนื้องจาก 268 อยู่ชั้น 6 ตึก 2 ที่อยู่ในสุดทำให้กวินเสียเวลาเดินไม่ใช่น้อย

         “  รีบเอาๆแล้วกลับไปทำดีกว่า ”  เด็กหนุ่มลุกลีลุกลนในขณะที่ไขห้องทำให้กุญแจตกลงในพื้นที่แตกเป็นร่องลึกๆ “ อ่าวชิบหาย ” กวินพยายามเอานิ้วเขี่ยขึ้นมาแต่  มันลึกเกินไป

           “ เวรละทำไงดี” ยิ่งกลัวยิ่งลนจนทำให้คิดไม่ออกเพราะทางเดินที่ไม่ได้เปิดไฟของโรงเรียนที่ติดใกล้วัดแบบนี้ได้อารมณ์พอๆกับ ไป ไปนั่งปลดทุกข์หนักในบ้านร้างตอนดึกก็ไม่ปาน  ยิ่งอยู่ชั้นบนสุดซึ่งชั้นล่างลงไปเป็นห้องดนตรีไทยที่ทุกโรงเรียนจะต้องมีเรื่องเล่าแปลกๆเกี่ยวกับมันอยู่แน่นอน

           อะจริงด้วยสิในทางเก็บของตรงลิฟท์ น่าจะมีอะไรยาวพอจะคีบมันขึ้นมาได้

           เด็กหนุ่มเดินไปจนกลางชั้นแล้วก่มลงมุดช่องๆเล็กๆ ที่สูงถึงเอวเขาเพื่อหาของ  คงมีคนที่กล้าทำอย่างกวินที่หันหลังให้ทางลงบันไดมืดๆแล้วข้างซ้ายกับข้างขวาเป็นทางเดินมืดๆที่ทอดยาว ดูไปราวกับอยู่ตรงกลางทางแยกสามแพร่งที่เห็นตามป่าช้าต่างๆ

          “ อะ  เจอแล้ว”

          เด็กหนุ่มได้ตะเกียบคู่นึงมาจากห้องเก็บของ ต้องขอบคุณเด็กแหกกฎของโรงเรียนที่นำอาหารขึ้นมากินบนตึกและปล่อยทิ้งไว้ไม่ลงไปเก็บหน้าเด็กหนุ่มจึงมีจานช้อนส้อม และถ้วยต่างๆ  วางซุกหลบมุมเอาไว้

         กวินวิ่งไปคีบกุญแจขึ้นแล้วปักตะเกียบทั้งคู่ลงไปในร่องนั้นแทนหลังจากก้าวเข้าห้องแล้วจึงมองตรวจสอบรอบๆห้องวามีอะไร(?) อยู่หรือเปล่า เมื่อพบว่าไม่มีจึง วิ่งไปที่โต๊ะตัวเองแล้วล่วงดูใต้โต๊ะ

   “ฮ่าๆ  ๆ  ได้สักที ได้เวลาสลายโต๋ละเฟ้ย ”

         กวินสะดุ้งสุดตัวไม่ทันจะก้าวท้าวออกเขาก็สัมผัสได้ว่าข้างหลังมีอะไรบางอย่างกำลังสะกิดเขาอยู่  และเมื่อเขาหันไปดู

.

.

.

.

.

.

.

ก็พบสาวน้อยแต่งคอสเมื่อกลางวันกำลังเอาเท้าสะกิดเขาอยู่ แต่ ที่ร้ายกว่านั้น คือสาวน้อยไม่จำเป็นต้องก้มตัวแม่แต่น้อย ไม่สิเธอห้อยโตงเตงอยู่ในระดับที่เท้า แตะไหล่กวิ้นได้

          “ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ” (ผู้ชายไม่ควรกรี๊ดอย่างนี้นะ –w-*)

          เมือแหงนหน้ามองขึ้น...เธอเด็กสาวผู้มีผมสีชาก็ลอยลงช้าๆก้มตัวบรรจงจุมพิตลงที่ปลายหน้าผากของ เด็กหนุ่มจากนั้นกวินก็ตาเหลือกเหลือแต่ตาขาวน้ำลายฟูมปากมือกุมที่หน้าอกแล้วล้มลงหมดสติไป  

.....................................................................................................................................................................

         ล้า ล้า ล้า ล้า ล้า   

         เด็กหนุ่มสะดุ้งตื่น ขึ้นพบว่าเขาอยู่ที่โรงพยาบาล ที่คุ้นเคยที่ปกติเข้าจะมาทำฟัน ที่นี้เสียงเพลงที่ประชาสัมพันธ์ของโรงพยาบาลเปิดปลุกเขาตื่นขึ้น เขานอนฟุบหน้าอยู่ตรงห้องรับรองรอหมอที่จะเรียกตามนัด เด็กหนุ่มดูนาฬิกาพบว่าเป็นเวลา 12.26 กวินตรวจเช็คสภาพร่างกายพบว่าเขาไม่ได้อยู่ในชุดนอนที่เข้าใส่เมื่อวานที่หมดสติไป แต่เป็นชุดตัวเก่งที่เขามักใส่ออกมาเที่ยวข้างนอก

         เด็กหนุ่มเมื่อไม่เห็นพ่อหรือแม่ อยู่ ใกล้ก็รีบควักโทรศัพท์โทรหาทันที

         “   พ่อ ทำไมผมมาอยู่ที่โรงพยาบาลเนี้ยเกิดอะไรขึ้น แล้วพ่ออยู่ไหน” เนื่องจากเด็กหนุ่มตื่นตระหนกและงุนงงทำให้ถามออกไปโดยไม่คิด

         “ …..แ.ก..ซ่า...ไ...ป...โรง...ซ่าซ่า.เ..ยน.....นะ...”  แม้เสียงอู้อี้ ทำให้จับใจความได้ยากแต่กวินก็รู้ว่าพ่อตัวเองจะสื่ออะไร

        “ หะนี้เรื่องอะไรกัน ไปเรียนแล้วทำไมผมอยู่น...” เด็กหนุ่มนึกขึ้นออกทันที ความทรงจำแล่นเข้าหัวโดยฉับพลัน ...ภาพของเด็กสาวไฮเปอร์ และคำพูดที่พูดเมื่อวาน...

         พอโทรแจ้งผู้ปกครองก็ได้รับคำยืนยันว่า เด็กไปธุระ ไปต่างจังหวัดบ้างไปหาหมอบ้างงั้นแหละ ไม่ได้มาเรียนตั้งหลายวันแล้ว  แบบนั้นทุกรายเลย นี้ก็รอบที่ร้อยกว่าๆจนชินชาแล้วละ

       เด็กหนุ่ม ทุบโต๊ะเสียงดัง ทำให้พยาบาลและคนไข้คนอื่นหันมองแต่เขาไม่สนใจกวินวิ่งพลักประตูออกไปข้างนอกใจจริงเด็กหนุ่มอยากกระโดดถีบมันด้วยซ้ำ เขารู้แต่ว่าเขาต้องไปโรงเรียนให้เร็วที่สุด  

        “ ใช่แล้ว ...ก่อนที่ตัวชั้นจะหายไป” เด็กหนุ่มแสยะยิ้มในชัยชนt

……………………………………………………………………………………………………………

   ในห้องเรียน

      “ ข้อ 4 ครับ คำแปล คือ เขาต้องการ ความช่วยเหลือเพราะรถเขาน้ำมันหมดระหว่างทาง”

        “ ดีมาก !”  คำชมพร้อมกับเสียง  เสียงตบมือของเพื่อนๆ ดังลั่นห้องเพราะเขาเป็นตัวแทนทำให้ทั้งแถวไม่ให้โดนมหกรรมสังเวยก้นให้กับไม้เรียว หน้า 3

         “ ไอกวิน เก่งอีกแล้วนะมุง  หล่อเลยสิรอบเนี้ย”  เพื่อนซี้ที่นั่งข้าง ๆ  ต่อยไหล่เบาๆแล้วยิ้มค้อนอย่างเป็นมิตร

          “ หึหึหึ กุหล่ออยู่แล้วทุกรอบแหละ”  เด็กหนุ่มจมูกยื้นเหมือนตัวพินอคคิโอ้

         “แหวะ!”  เสียงจากคนทั้งห้องสบถขึ้นลั่นพร้อมกับเสียงหัวเราะของอาจารย์ผู้สอน

......................................................................................................................................................................

          กวิน ในชุดเที่ยวตัวเก่งได้เดินทางมาถึงหน้าโรงเรียน แล้วตอนนี้เขากำลังมองผ่านรั่ว และสังเกตเห็นลุงยามคนเดิม นอนหลับน้ำลายไหลนองฟุบอยู่กับโต๊ะ

           กลางวันยังนอนอีกหรอฟะ!!ลุงงง

          กวินคิดว่า  เขาไม่ควรเข้าทางประตูหน้าแน่ๆ ถ้าไม่อยากโดนลากเข้าห้องปกครองข้อหาโดดเรียนตอนนี้ ทางที่จะเข้าโรงเรียน ได้คือทางประตูป่าช้าที่ติดกับวัดซึ่งเป็นทางที่เด็กมักใช้โดดเรียน

          “ เอาน่า  ครั้งนี้ครั้งเดียวอะนะ”

……………………………………………………………………………………………………………..

          เด็กหนุ่มวิ่งสุดแรง  เพื่อให้ถึงประตูหลัง 

         “ อะนั้น  ประตูเปิดอยู่  ลัคกี้!” แล้วสายตาก็ไปสะดุดกับแสงที่แววส่องเข้ามาชั่วพริบตาชายหนุ่มหยุดวิ่งมองหาต้นแสงที่สะท้อนส่องเข้าตาเค้า ...ใช่แล้วมันเป็นแสงในสีที่คุ้นเคย เพราะเขาพึ่ง สัมผัสกับแสงที่มันเข้าตาอย่างรุนแรงแบบนี้จากกิ๊ปติดผมของสาวไฮเปอร์คนนึง ...

          “ อ่าหะ” เขาสบถเมื่อพบว่าแสงสะท้อนนั้น มันลอดมาจากช่องทางเดินเล็กๆที่โดนถังขยะ4-5 ถังปิดไว้  แล้วเมือเดินผ่านช่องนั้นไป  ก็เห็นกิ๊ปติดผมเจ้ากรรมตกอยู่กับพื้นพร้อมกับเลือดที่มีปริมาณมหาศาลป้ายไว้เต็มพื้นทางเดินและผนังเมื่อเด็กหนุ่มหันหลังมองตามรอยเลือดไป

        ก็พบกับศพที่แห้งกรังกองทับกันเป็นกองพะเนิน    หนอนแมลงวัน ยัวเยี้ย และในจำนวน นั้น และในจำนวนนั้นก็ดูเหมือนมีเจ้าของกิ๊ปอยู่ด้วย...พริบตาก็มีกลิ่นเหม็นเน่าโชยมา อย่างกับมันปิดกลิ่นไว้ตลอดแล้วอัดเข้าทางจมูกของเด็กหนุ่มในทีเดียวทำให้กวินทำหน้าเหงเก ด้วยความขยะแขยง พร้อมกับตื่นตกใจ

          ทำไมตอนแรกไม่ได้กลิ่นนี้?จากสภาพน่าจะตายก่อนที่เราจะย้ายมาด้วยซ้ำแล้วไอเมื่อวานนั้น....ชั้นคุยอยู่กับใคร

 “น่าจะมีประมาณ ร้อยกว่าคนจริงๆด้วย  game set  ยัยเด็กบ้าคอสนั้นทำไม่เนียนเลย”   เด็กหนุ่มควักโทรศัพท์ขึ้นและถ่ายรูปเก็บไว้

..........................................................................................................................................................................

         “ก็ประมาณตามที่ฉันอธิบายนั้นแหละ..นะ......ออกมาทุกคนไอนั้นมันตัวปลอมม!!!!”

          หลังจากที่ ออกจากกองศพได้กวินก็วิ่งขึ้นตึกแล้วก็บุกเข้ามาในห้องเรียนแล้วพบว่า มีตัวเขาอีกคนที่ตอนนี้มานั่งเรียนแทนอยู่  แล้วโชว์ภาพศพ ที่เขาถ่ายได้ และตอนนี้ทั้งสองคนกำลังเผชิญหน้ากัน 

          เพื่อนในห้องต่างงุนงงแต่ก็วิ่งหนีออกห่างจากทั้งสองคน ในจำนวนนั้น ก็มี เด็กสาวไฮเปอร์  คนนั้นอยู่ด้วย  

           “ อย่ามากล่าวหาฉันแกนั้นแหละตัวปลอม ที่อยู่ๆบุกเข้ามาในห้อง แกเป็นใคร!!! ”  กวินในชุดนักเรียนชี้หน้า เขาอีกคนนึง

           กวินยกมือถือขึ้นถ่ายรูปตัวปลอมของตัวเองที่ยังตีหน้าใสซื่อและหันกล้องถ่ายเพื่อนร่วมห้องที่ยืนงงกองอยู่มุมห้อง
             “  Doppel ganger  เป็นความเชื่อในเยอรมัน เป็นคำที่ใช้เรียกกรณีที่มนุษย์คนหนึ่งได้ปรากฏตัวตนเพิ่มขึ้นมาจากเดิมอีกคนหนึ่งซึ่งจะมีลักษณะภายนอกเหมือนกันทุกประการ ”

         “ และ ตัวDoppelganger จะไม่มีเงา เพราะตัวมันนั้นเป็นส่วนหนึงถือว่าเป็นเงาของเจ้าของอยู่แล้ว  เล่นมุขนี้สินะ คุณเด็กบ้าคอสเดรส” กวินแสยะยิ้มในชัยชนะ ในขณะที่ชูโทรศัพท์โชว์รูปที่ถ่ายเมื่อกี้....และในรูปไม่มีตัวตนของ  ตัวปลอมเขา ที่บัดนี้ใบน่าดูเกรี้ยวกราดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด  

             “ หึหึหึ ยอมก็ได้” เสียงนั้นพ่นมาจากปากตัว doppel ganger แต่ที่แปลกคือมันเป็นเสียงใสๆ ของเด็กผู้หญิง แทนที่จะเสียงเด็กหนุ่มเจ้าของร่าง

            
              จากนั้นร่าง ช่วงบนตัวปลอมก็ระเบิดออกเลือดสาดกระเส้นทั่วห้องลำไส้กระจัดกระจายเกลื่อนทั่วพื้น มันยังพุ่งออกมาอย่างเนื้องไม่มีทีท่าว่าจะหยุด  จนย้อมตัวคนที่อยู่ในห้องเป็นสีแดงฉาน เด็กหนุ่มต้องเอามือปิดตาเพื่อให้ยังคงมองเห็นได้ต่อว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีก

             จากนั้นก็ปรากฏ เด็กหญิงผมสีชานมชุดโกธิคคนเดิม ทั้งๆ ที่ลอย ออกมาจากลำตัวที่ขาดครึ่งท้อนและเลือดพุ่งกระฉูดแต่ชุดของคนที่ออกมาไม่มีรอยเปื้อนแม่แต่นิดเดียว

             “  นายทำให้ชั้นหมดสนุกเลย ทั้งๆที่เกมส์ของฉันยังไม่จบแท้ๆ” เด็กหญิงลอยเหนือพื้นและก้มมองกวิน  ตอนนี้ คนในห้องเหลืออยู่เพียงประมาณครึ่งนึง  ไม่ใช่ว่าทุกคนวิ่งหนีออกไปแล้วแต่คน ที่เหลือ

คือคนจริงๆ  ที่ยังไม่ได้ถูกทำให้เป็น doppelganger  และตัวจริงโดนฆ่าปิดปากไปแล้ว ร้อยกว่าคนนั้น

            “ ก็เล่นกับใครไม่เล่นหนินะ”  เด็กหนุ่มยิ้มในชัยชนะพร้อมกับมองเพื่อนในห้องว่ามีสีหน้าเป็นเช่นไรกันบ้าง

             “ หรอ งั้น ชั้นคงต้องเปลี่ยนที่เล่นอีกแล้วสินะในเมื่อรู้กันแล้ว”  เด็กสาวยิ้มอย่างอ่อนหวาน หากถ้าเป็นคนจริงๆ คงทำให้ผู้ชายหลายๆคนหลงรักหัวปักหัวปำไปแล้ว  ...แต่ยัยนี้วิปริตเกินกว่าที่ใครจะมารักได้

            “ โอเคงั้น ไปให้ไกลๆเลย”   สาวผมสีชาพยักหน้าหนึ่งครั้งและลอยสูงขึ้นไป

         “ อะเดียว!!” กวิ้น ร้องตะโกนห้าม

ฉัวะ!!

เนื้องจากเธอลอยขึ้นสูงเกินไปทำให้ส่วนหัวไปโดนพัดลมทำให้มันถูกตัดขาดออกจากร่างทันทีและร่างของเธอก็ตกลงสู่พื้นตายสนิท....กวินมองและพูดว่า …“แล้วสมุดการบ้านฉันละ?”