คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ความน่ากลัวของจดหมาย (ต่อ)
"เป็นอะไรไอ้พล" ศักดิ์ถามพล
"ข้าฝันร้ายอีกแล้ววะ" พลตั้งสติก่อนตอบกับศักดิ์
"ไม่เป็นไร มันก็แค่ความฝันนะ ไม่มีอะไรหรอก" ศักดิ์พูดปลอบขวัญพล
"แต่ข้าฝันเรื่องนี้มา 5 วันแล้วนะ ไอ้ศักดิ์" พลกระแทกเสียงใส่ศักดิ์
"แล้วแกฝันว่าไง" ศักดิ์เริ่มอยากรู้
"ข้าฝันว่า ข้าไปเที่ยวกับไอ้ตะวันที่ภูเขาแห่งหนึ่ง พอขึ้นไปถึงยอดเขาก็เกิดอยากได้อะไรไปฝากโอปอ มองไปมองมาก็เห็นดอกไม้ช่อหนึ่งสวยมาก อยู่บนต้นไม้ริมหน้าผา ข้ารู้ว่ามันอันตรายแต่ข้าก็อยากได้ ข้าเลยปีนขึ้นไปบนต้นไม้ แต่จังหวะที่จะเด็ดดอกไม้ กิ่งไม้มันดันหัก ข้าเลยตกลงมาจากต้นไม้ กระแทกก้อนหินก่อนที่จะตกลงไปด้านล่าง แล้วข้าก็สะดุ้งตื่น เป็นอย่างนี้มา 5 วัน หลังจากที่ดูจดหมายบ้าๆนั้นหละ แกคิดว่าไง" พลเล่าความฝันให้ศักดิ์ฟัง
"ความฝันของแกน่ากลัวมาก แต่ว่ามันไม่น่าเกี่ยวกับจดหมายนั้นหลอก อย่าคิดมากเลย นอนต่อเถอะ" เมื่อศักดิ์พูดจบ ทั้งคู่ก็นอนต่อ
"ไอ้ศักดิ์ความฝันของไอ้พลมันเหมือนกับที่ข้าฝันเมื่อวานนี้เลย" ผมพูดในสิ่งที่ผมฝันให้ศักดิ์ฟัง
พอตอนเช้าข้าก็ออกไปเสนอโครงการที่บริษัทกับขวัญ เออ! ข้าลืมบอกแกว่าข้ากับขวัญเราทำงานที่เดียวกัน พอกลับมาอีกที......... แกก็รู้อยู่แล้วว่าเป็นไง ตอนแรกข้าก็ไม่เชื่อแต่สิ่งที่เกิดในวันนี้ทำให้ข้าต้องเชื่อ
"แล้วมันเกิดอะไรขึ้น" ผมเริ่มกลัวแล้ว
ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นกับพล มันก็เกิดขึ้นกับข้าด้วย แกคงสงสัยว่าทำไมข้ารีบร้อนจนลืมโทรศัพท์ใช่ไหม ก็เพราะมีอีกาตัวหนึ่งมันมาเกาะที่ระเบียงบ้านของข้าเหมือนกับที่ไอ้พลมันเห็นนั่นแหละ ข้าจึงเอาไม้ไปตีมัน ปรากฏว่าโดนเข้าอย่างจัง มันร้องเสียงหลงก่อนจะตกลงไปข้างล่าง ข้ารีบวิ่งลงไปดูทันที ข้าอยากรู้ว่ามันตายหรือยัง แต่พอลงไปดูปรากฏว่า ไอ้อีกาตัวนั้นมันก็หายไปแล้ว แต่พอหันหลังไปเท่านั้นแหละ ไอ้อีกาตัวนั้นมันก็พุ่งตรงมาที่ข้า ข้ากลัวมากเลยเอามือปิดหน้าไว้ แต่แกรู้หรือเปล่าว่าเกิดอะไรขึ้น มันพุ่งทะลุตัวข้าไปเลย ข้ารู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผ่านตัวข้าไป ข้าหันหลังไปดูก็เห็นมันเกาะที่ต้นไม้หน้าบ้าน ข้าคิดว่าเป็นไม่ใช่เรื่องธรรมดาอีกแล้ว มันต้องเป็นนกผีสิงแน่ๆ ข้าตัดสินใจวิ่งออกจากบ้านทันที วิ่งไปก็หันมองรอบๆ ไปด้วย จนเกือบโดนรถแท็กซี่ชน ข้าจึงให้แท็กซี่คันนั้นไปส่งที่บ้านของปอฝ้าย พอไปถึงบ้านปอฝ้ายทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มดีขึ้น เธอคงสงสัยข้าไม่น้อยที่หน้าตาตื่นวิ่งเข้าบ้านของเธอ แต่ข้าก็ไม่ได้เล่าอะไรให้เธอฟัง เพราะกลัวว่าเธอจะกลัวจนเป็นอย่างขวัญ
"เดี๋ยวก่อนนะ จดหมายที่แกบอกใช่ที่ซองสีขาวใช่ไหม ที่พลส่งมาใช่ไหม" ผมถามอย่างตะกุตะกระ เพราะตอนนี้ผมเริ่มจะกลัวมันสักแล้ว
"ใช่แล้ว แล้วแกเปิดมันดูหรือยัง" ศักดิ์ถามน้ำเสียงดูจริงจังมาก
"ยัง" ผมพูดได้แค่คำเดียวศักดิ์ก็สวนขึ้นมาทันที
"แกรีบทำลายมันซัก" ศักดิ์ตะคอกใส่ผม
"ไม่ได้หรอกวะ เพราะข้าทำมันหายไปแล้ว" ผมพูดเสียงเบา
"อะไรนะ! แกทำมันหาย จะมีคนตายก็เพราะแกเป็นต้นเหตุ แกรู้ตัวไหมไอ้ตะวัน" ศักดิ์ตกใจก่อนจะถอนหายใจ แล้วเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา
"ตายหรือ ไม่จริงมั้ง" ผมก็ยังไม่เชื่ออยู่ดี
"พลกับโอปอก็เป็นตัวอย่างอยู่แล้ว หรือแกจะบอกว่ามันเป็นฆาตรกรรมเหมือนกับที่ไอ้ผู้กองคนนั้นมันพูดหรือ" ศักดิ์เริ่มโมโหผม
"แต่ 7 วันแล้วแกก็ยังไม่ตายนี่" ผมสงสัย
"ใครบอกว่า 7 วัน ยังเหลืออีกครึ่งชั่วโมงตังหากจะครบ 7วัน" ศักดิ์พูดเหมือนท้อใจ
"อะไรนะ งั้นแกก็เหลือเวลาอีกแค่ครึ่งชั่วโมงนะสิ" ผมพูดจบแล้วก็นิ่งไปซักพักหนึ่ง
"ถ้าพรุ่งนี้แกไม่ได้เจอข้าอีกแล้ว ฝากแกบอกกับขวัญด้วยนะว่าข้ารักเขามาก" ศักดิ์พูดไปร้องไห้ไป
"ไอ้ศักดิ์แกจะไม่ตาย ข้าจะไปหาแก ตอนนี้แกอยู่ไหน" ผมพูดขณะที่น้ำตาคอ
"ข้าอยู่ที่สวนสาธารณะที่ใกล้กับบ้านข้าที่สุด ข้าก็ไม่รู้เหมือนว่าตรงนี้เขาเรียกว่าอะไร" ศักดิ์ตอบเหมือนไม่อยากให้ผมไปหา
"แกรอข้าอยู่ที่นั่นนะ เดี๋ยวข้าไปหา ข้าให้สัญญา แล้วอยากวางหูหละ"
ผมพูดไปคิดไป เพราะผมยังถูกขังอยู่ที่กงขังอยู่เลย แต่ผมต้องไปหาศักดิ์ให้ทันในครึ่งชั่วโมงให้ได้ ทันใดนั้นจ่าสมหมายก็เดินมา แล้วผมก็คิดวิธีที่จะออกไปจากกงบ้า ๆนี่ได้แล้ว แต่ไม่รู้ว่าจ่าจะร่วมมือด้วยหรือเปล่า
มีเพลงให้ฟัง (คลิ๊กด้านล่าง)
"http://media.hunsa.com/we_mediastation/frame/frame.asp?id=10008"></iframe>
ความคิดเห็น