คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ความน่ากลัวของจดหมาย
"แกไม่รอดหรอก ผู้กองท่านเก่งมาก เขาสามารถปิดคดียากๆ มาหลายคดีแล้ว" จ่าคนหนึ่งพูดกับผม ก่อนจะใส่กุญแจกงขัง
"จ่าครับ อีก 24 ชั่วโมง คุณจะปล่อยผมไปใช่ไหมครับ" ผมถาม
"ตามกฎก็คงเป็นอย่างนั้น แต่ผมไม่รับประกันหรอกนะ เดี๋ยวถึงเวลาเธอก็รู้เองนั้นหละ" จ่าตอบด้วยสีหน้าไม่แน่ใจ
"มีอะไรจะถามอีกไหมผมต้องกลับไปทำหน้าที่ของผมต่อ" จ่าพูดจบแล้วก็เดินจากไป
"จ่าครับ แล้วจ่าชื่ออะไรครับ" ผมตะโกนเสียงดัง
"ผมชื่อสมหมาย" จ่าคนนั้นตะโกนตอบกลับมาจากบันไดหน้าโรงพัก
เมื่อจ่าไปแล้ว ผมก็เริ่มทบทวนเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้ ผมคิดเท่าไรก็คิดไม่ออกสักทีว่าพลกับโอปอทั้งคู่ตายได้อย่างไร และถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่เชื่อเลยว่าเขาทั้งสองจะจากผมไปแล้ว การตายของพลและโอปอเป็นเรื่องที่แปลกมากๆ ไม่น่าจะมีใครที่สามารถฆ่าคนโดยไม่เหลือหลักฐานอะไรเลยไว้ในที่เกิดเหตุได้ และที่หน้าแปลกก็คือไม่มีการต่อสู้ใดๆ เกิดขึ้นเลย ผมเห็นหน้าของพลกับโอปอตอนที่ทั้งคู่ตาย หน้าของทั้งคู่เหมือนคนที่ถูกผีหรอกมาไม่มีผิด ปากของทั้งคู่ยังค้างอยู่เลย ภาพของทั้งคู่ทำให้ผมนอนไม่หลับ ผมเริ่มคิดอะไรเรื่อยเปื่อย คิดถึงความหลังของผมกับพลตั้งแต่สมัยที่เราเรียนด้วยกัน เล่นด้วยกันและผ่านเรื่องราวต่างๆ ด้วยกันไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์เราก็ผ่านมาหมดแล้ว ถ้าพลเป็นผู้หญิงผมคงบอกรักเขาไปแล้วยิ่งคิดผมก็ยิ่งเสียใจ ผมสาบานว่าผมจะจับไอ้คนที่มันฆ่าพลกับโอปอมาให้ได้
เวลาผ่านไปเร็วมาก ไม่น่าเชื่อว่าตอนนี้จะ 6 โมงเช้า แสงแดดเริ่มส่องมาถึงกงขังแล้ว ไม่นาน ก็มีเสียงคนเรียกผม เขาคนนั้นคือจ่าสมหมายนั้นเอง
"เป็นยังไงบ้างหละ สบายดีไหม เมื่อคืนคงจะไม่ได้นอนเลยใช่ไหม" จ่าถาม
"ใช่ครับ ผมนอนไม่หลับเลย ผมคงคิดมากเกินไป" ผมตอบ
"อย่าห่วงเลย ถ้าเธอไม่ได้ทำ ตำรวจก็ต้องปล่อยเธอไป" จ่าพูดปลอบใจผม
"จ่าครับเจอเพื่อนๆ ผมบ้างไหมครับ" ผมถาม
"ใช่ผู้หญิงสวยๆ 2 คนกับผู้ชายที่เสียงใหญ่ๆ หรือเปล่า" จ่าถามกลับ
"ใช่ครับ" ผมตอบอย่างมั่นใจ
"เมื่อวานพวกเขามาให้ปากคำที่โรงพัก เวลาเดียวกับเธอที่โดนสอบสวนนั้นแหละ อยากรู้หรือเปล่าว่าเพื่อนเธอพูดว่าอะไร" จ่าพูด
"อยากซิครับ จ่าช่วยเล่าให้ผมฟังหน่อยได้ไหมครับ" ผมพูดด้วยน้ำเสียงขอร้อง
ในที่สุดจ่าก็เริ่มเล่า ผู้หญิงคนที่ชื่อปอฝ้าย เธอเหมือนจะมั่นใจในตัวของคุณมาก เธอยืนยันว่าคุณไม่มีทางที่จะฆ่าคนเด็ดขาด "คุณเป็นอะไรกับเธอหรือ" จ่าถาม
"เราเคยเป็นแฟนกัน" ผมตอบด้วยเสียงเบาๆ
แต่ผู้ชายที่เสียงใหญ่ๆ ดูเหมือนจะไม่มั่นในตัวคุณสักเท่าไร แต่เขาก็ไม่ได้บอกว่าคุณเป็นคนทำ ส่วนผู้หญิงอีกคนเธอไม่ได้พูดอะไรเลย ถามเท่าไรเธอก็ไม่ตอบดูเหมือนเธอยังกลัวและยังไม่หายตกใจกับเรื่อง ที่เกิดขึ้น เธอเป็นคนที่เจอคุณเป็นคนแรกในที่เกิดเหตุ คำให้การณ์ขอเธอจะมีความสำคัญมากต่อรูปคดี
"จ่าครับ จ่าคิดว่าผมเป็นคนทำหรือเปล่า" ผมถามจ่าอยากจริงจัง
"ไม่รู้ซินะ แต่ผมคิดว่าหน้าอ่อนๆ อย่างคุณไม่น่าฆ่าคนได้" จ่ามองหน้าผมแล้วตอบ
"จ่าครับแล้วเพื่อนผมจะมาให้ปากคำอีกหรือเปล่าครับ ผมอยากเจอพวกเขามาก" ผมถาม
"จะมีก็แต่ขวัญเท่านั้นที่ต้องมาให้ปากคำใหม่ ส่วนคนอื่นผมก็ไม่รู้เหมือนกัน" จ่าตอบ
"จ่าครับ ผมขอโทรหาเพื่อนๆ ได้ไหมครับ" ผมของร้องจ่า
"ไม่ได้หรอกนะ มันผิดกฎ เอาอย่างนี้แล้วกันเดี๋ยวผมโทรหาเพื่อนของคุณให้มาหาคุณก็แล้วกัน" จ่ายื่นข้อเสนอให้ผม
"ขอบคุณมากครับ จ่าเป็นคนใจดีมากเลยนะครับ" ผมชมจากใจจริง
จ่าได้โทรหาเพื่อนของผมแต่ไม่มีใครรับสายเลยสักคน จ่าบอกกับผมว่า "เสียใจด้วยนะ ไม่มีใครรับสายเลย ผมสงสารคุณผมจะไปเอามือถือของคุณมาให้ก็แล้วกัน" จ่าหายไปซักพัก แล้วก็เดินกลับมา "อ้าว! นี่มือถือของคุณ เพื่อเพื่อนของคุณจะโทรมาหาคุณ และอย่าทำประเจิดประเจ้อหละ เดี๋ยวผมจะซวยไปด้วย" จ่าให้มือถือผมแล้วก็จากไป แบตมือถือผมเหลือไม่มาก แต่ก็น่าจะพอถึงตอนที่ผมถูกปล่อยตัว ผมลองโทรหาเพื่อนอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีใครรับสายเหมือนเดิม
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ อย่างช้าๆ การถูกกักขังมันชั่งเหงาและทรมานมาก ในที่สุดก็เหลือแค่ 1 ชั่วโมง ตอนนี้ก็จะ 1 ทุ่มแล้ว เสียงโทรศัพท์เสียงแรกของวันนี้ก็ดังขึ้น
มีเพลงให้ฟัง (คลิ๊กด้านล่าง)
"http://media.hunsa.com/we_mediastation/frame/frame.asp?id=8631"></iframe>
ความคิดเห็น