จดหมายมรณะ

ลำดับตอนที่ #3 : วันเกิดของพล (ต่อ)

                  ตำรวจมากันทั้งหมด 5 นาย มีตำรวจคนหนึ่งดูท่าทางแล้วน่าจะมียศใหญ่ที่สุดในนั้น เขาคุยกับลูกน้องก่อนที่จะสั่งงานต่างๆ ซึ่งผมก็ได้ยินไม่ชัด  หลังจากนั้นเขาก็เดินมุ่งหน้ามาที่ศพ เขาตรวจสอบศพของพลกับโอปออยู่นานมากก่อนที่จะหันมาถามคนแถวนั้นว่า "ใครเป็นผู้พบศพเป็นคนแรก" ซึ่งเจ้าของบ้านข้างๆ คนที่ล็อกผมเอาไว้นั้นก็ตอบกับตำรวจด้วยน้ำเสียงดุดันว่า "คุณตำรวจครับ คนที่ผมล็อกเอาไว้นี่หละครับ"  หลังจากนั้นตำรวจคนนั้นก็พูดว่า "น่าจะเป็นการฆาตรกรรมหรือไม่ก็เป็นอุบัติเหตุ แต่สถานที่เกิดไม่มีอะไรเสียหายเลย ถ้าทั้งคู่ตายด้วยไฟฟ้าช็อคก็ต้องรอยไหม้ของสายไฟหรือเครื่องใช้ไฟฟ้าบางอย่างบ้าง แต่ในที่นี้ไม่เป็นอย่างนั้น ส่วนจะเกิดจากไฟไหม้นั้นยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่ ผมจึงต้องควบคุมตัวคุณไปโรงพัก และขอให้ทุกคนในที่นี้ไปให้ปากคำที่โรงพักด้วยนะครับ" ปอฝ้ายมองหน้าผมก่อนที่จะพูดกับคุณตำรวจว่า "คุณตำรวจค่ะ ตะวันเขาเป็นเพื่อนรักกับพลมาตั้งแต่อนุบาลแล้วนะค่ะ ทั้งสองคนรักกันมากจนขนาดตายแทนกันได้เลยนะค่ะ" ซักพักก็มีเสียงจากศักดิ์ที่อยู่ข้างๆของ ปอฝ้ายพูดขึ้นมาว่า "ถ้าตะวันไม่ได้ทำแล้วใครจะทำ" และหันไปถามคำถามเดียวกันกับที่ถามปอฝ้ายกับคนที่อยู่ในบ้านของพลทั้งหมดว่า "จริงไหม ถ้าเขาไม่ได้ทำแล้วใครจะทำ" คนเริ่มที่จะเถียงกันดังขึ้นเรื่อยๆจนตำรวจคนนั้นทนไม่ไหวจึงตะโกนด้วยเสียงที่ดังมากว่า "หยุด!  พอซักทีเถอะ ผมเริ่มจะทนไม่ไหวแล้วนะ จ่าจับผู้ต้องสงสัยไปขึ้นรถ แล้วทุกคนตามผมไปให้ปากคำที่โรกพัก" เมื่อเขาพูดจบตำรวจสองคนก็มาล็อกผมแทนเจ้าของบ้านข้างๆ คนนั้นทันที ตำรวจใส่กุญแจมือผมและพาผมไปที่รถ ระหว่างทางผมหันกลับไปดู ผมเห็นปอฝ้ายเธอร้องไห้ ผมไม่เคยเห็นเธอเสียใจขนาดนี้มาก่อน ส่วนขวัญเธอยังคงไม่หายตกใจ เพราะสีหน้าเธอดูไม่ดีเลย
        ผมนั่งบนกระบะของรถตำรวจมีตำรวจ 2 คนนั่งอยู่กับผม ส่วนตำรวจที่เหลือนั่งกันข้างใน เมื่อรถออกไปได้ซักพัก ผมก็เริ่มถามตัวเองว่ามันเกิดอะไรขึ้น และทำไมผมต้องมาตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ด้วย ผมคิดไปคิดมา ไม่นานก็ถึงสถานีตำรวจ ตำรวจพาผมไปห้องสอบสวนทันที โดยที่ผมยังไม่ได้คิดคำตอบที่จะตอบตำรวจเลย ห้องนั้นมันมืดมากจนผมเริ่มกลัว  พวกเขาจับผมนั่งลงบนเก้าอี้ และตำรวจคนที่ยศใหญ่ที่สุดที่ผมเจอในบ้านพลก็เอาไฟฉายที่ตั้งบนโต๊ะฉายมายังผม ทำให้ผมแสบตาไปพักหนึ่ง แล้วเขาก็เริ่มคำถามแรก ซึ่งเป็นคำถามที่ทำให้ผมอึ่งไปพักใหญ่ เขาถามว่า "คุณทำได้ไง คุณฆ่าพวกเขาได้ยังไงโดยไม่ทิ้งหลักฐานไว้ในที่เกิดเหตุเลย คุณทำได้ยังไง "ผมรวบรวมสติและตอบตำรวจไปว่า "ผมไม่ได้ทำ ผมตั้งใจจะมางานวันเกิดของพลเขา ถ้าผมทำผมจะยังอยู่ที่บ้านเขาทำไม" ตำรวจคนนั้นตอบด้วยน้ำเสียงดุดันว่า "คุณอาจจะท้าทายตำรวจอย่างผมก็ได้ คุณคงมั่นใจละซิว่าตำรวจอย่างผมจะจับคุณไม่ได้" การสอบสวนเริ่มนานขึ้นๆ แต่ยังไงผมก็ไม่ยอมรับความผิดที่ผมไม่ได้ทำเด็ดขาด ในที่สุดตำรวจคนนั้นก็ทนไม่ไหว และบอกกับผมว่า "ถึงผมจะกักตัวคุณได้แค่ 24 ชั่วโมงก็ตาม แต่คุณจำไว้เลยผมไม่ปล่อยให้คุณรอดจากคดีนี้ไปได้หรอก จ่าเอาเขาไปขังไว้ก่อน"

มีเพลงให้ฟัง (คลิ๊กด้านล่าง)

"http://media.hunsa.com/we_mediastation/frame/frame.asp?id=10707"></iframe>