ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เมื่อเขาและเธอมาเจอกัน
ไม่นานฉันกับนูนาก็เดินมาถึงร้านโออิชิ ทันทีที่พี่เลิฟเห็นฉันกับนูนาเข้ามาในร้านก็บ่นเลย
“แกไปฉี่ถึงต่างประเทศหรือไง”
“อืม.. แวะไปหาป๊ากับม๊ามาด้วยนะ ป๊าม๊าบ่นถึงพี่เลิฟด้วยนะ”
“ไอ้น้องบ้า” ในขณะที่ฉันกับนูนากำลังนั่งลงก็ได้พบกับกองอาหารมากมายบนโต๊ะเต็มไปหมด อะไรกันพี่ชายฉัน ก่ะจะเอาแบบว่าให้อิ่มไปถึงปีหน้าเลยหรือไงเนี่ย
“O_O น้อยไปไหมเนี่ย” รู้ใช่ไหมคะว่าฉันประชด
“น้อยไปเหรอ สั่งเพิ่มสิ่” กรรม พี่ชายใครฟะ
“ประชดเหอะ”
“กินไม่หมดหรือไง”
“จะเหลือเหรอ” หลังจากนั้นพวกเราก็ลงมือกำจัดอาหารที่พี่เลิฟสั่งมาอย่างรวดเร็ว จะว่าไปแล้วก็หิวนะเนี่ย มัวแต่ไปทะเลาะกับไอ้บ้านั่น เสียเวลาในการรับประทานอาหารจริงๆ
“บายๆ ไว้เจอกันนะ” ขณะนี้เราอยู่หน้าบ้านนูนา หลังจากที่ทานอาหารกันอิ่มแปล้แล้ว ก็เดินซ็อปซะหน่อย แล้วก็มาส่งนูนาที่บ้าน พอล่ำลากันเสร็จ พี่เลิฟก็ขับรถเข้าบ้านข้างๆนูนา เฮ้อ..ง่วงนอนจังเลย Zzz
“อ้าว ตัวแสบ ถึงบ้านแล้ว ง่วงนักก็ขึ้นไปอาบน้ำนอนไป” พี่เลิฟปลุกฉันขณะที่รถจอดอยู่หน้าบ้าน
“งืมๆ รักไปนอนนะ ฝันดีนะคะพี่ชายสุดที่เลิฟ” โงนเงนๆ โหย..ง่วงจริงจัง อยากจะหลับตาแล้วไปโผล่บนเตียงนุ่มๆ
“ไหวไหมเนี่ยเรา ระวังสะดุด...”
“โอ๊ย....T_<” ยังไม่ทันที่พี่เลิฟพูดจบ ฉันก็สะดุดเอากับธรณีประตู เจ็บหง่ะ ข้อเท้าแพลงแน่ๆเลย
“เป็นไงหล่ะเรา ซุ่มซ่ามไม่เคยจางหาย” บ่นจังเลยพี่ชายใครเนี่ย
“แห่ะๆ....เจ็บอ่ะ” แล้วพี่เลิฟก็พาฉันเดินเข้าบ้าน
“ทายานวดหน่อยล่ะกันนะ”
“ไม่ทาได้ไหม เดี๋ยวมันก็หายไปเองแหละ รักขึ้นไปนอนดีกว่า ไม่ไหวแล้ว” ยาเหรอ ไม่เอาเป็นอันขาด ฉันไม่ชอบยาทุดชนิดเลยหล่ะ เกลียดมากมาย ไม่ว่าจะเป็นยานวด ยาทา ยากิน หรือยาดมก็ไม่ชอบ ฉันชอบที่จะปล่อยให้มันหายไปเองตามธรรมชาติหน่ะ ไม่รู้จะไปยุ่งกับมันทำไม ปล่อยไว้เดี๋ยวมันก็หายเองนั่นแหละ จริงไหม
“เคๆ ขึ้นไปนอนดีๆหล่ะ ระวังตกบันไดนะ คราวนี้จับทายาแน่”
“คร้าบๆ พี่เลิฟก็อย่านอนดึกหล่ะ Good night” ที่นอนจ๋า รอรักก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวจะขึ้นไปหา
ฮ้าว....ได้นอนเต็มอิ่มซักที หลังจากอดหลับอดนอนอ่านหนังสือมาเนิ่นนาน ฮิๆๆ ว่าแต่ทำไมมีผ้ามาพันไว้ที่ขาหว่า หรือว่า...พี่เลิฟแอบมาทายาให้อีกแน่เลย ว่าแล้วก็หิว อาบน้ำเสร็จลงไปกินข้าวดีกว่า ใช้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมงในการอาบน้ำ ไม่นานเนอะ ฮิๆ
“พี่เลิฟฟ....เค้าหิวแล้ว”
“ข้าวต้มเสร็จพอดี แหม... ได้เวลาก็มาตามกลิ่นเลยนะ จมูกดีจริงๆ ไหนมาจับหน่อยจมูกเปียกเปล่า” ไม่พูดเปล่า ยังยื่นมือจะมาจับอีก ว่าแต่จมูกเปียก จมูกดี เฮ้ย..มันสุนัขนี่หว่า เชอะๆ
“แอบทายาให้เค้าอีกแล้วนะ”
“ก็เราไม่ให้พี่ทาตอนรู้สึกตัวเนี่ย เลยต้องทาตอนเราหลับเนี่ยหล่ะ ไม่งั้นเดี๋ยวข้อเท้าบวมขึ้นมาจะหนัก”
“คร้าบ....ขอบคุณค่ะพี่ชายสุดที่เลิฟ รักที่สุดเลย พี่คนนี้”
“ใช่สิ..ก็มีพี่ชายอยู่คนเดียวนี่ เข้ามหาลัยแล้ว เดี๋ยวก็มีหนุ่มๆมาจีบ พี่ก็ตกกระป๋อง” พี่เลิฟพูดพลางทำท่าปาดน้ำตา
“โอ๋ๆ..ไม่มีทาง เค้าจะอยู่กับพี่ตลอดไปเลย ก็เรามีกันอยู่แค่นี้นี่ ไม่รักพี่ชายคนนี้แล้วจะไปรักสุนัขที่ไหนหล่ะ จริงมั๊ย” ถึงฉันกับพี่เลิฟจะอายุห่างกัน 5 ปี แต่พวกเราก็คุยกันได้ทุกเรื่องเลย อายุที่ห่างกันไม่เป็นปัญหาสักนิด
“เออ เมื่อคืนม๊ากับป๊าโทรมาด้วยนะ”
“เหรอๆ เป็นไงบ้าง แล้วทำไมพี่เลิฟไม่ปลุกเค้าหล่ะ แอบคุยไม่บอกน้อง ชิส์” งอนๆ
“ม๊าบอกว่าไม่ต้องปลุก ไว้เดี๋ยวโทรมาใหม่”
“เหรอๆ แล้วไป ชิส์”
“โอ๋ๆ หายงอนนะๆ”
“แล้วม๊ากับป๊าจะกลับมาเมื่อไหร่อ่ะ” สงสัยทำงานกันเพลิน ลืมลูกไปแล้วแน่ๆเลย
“ยังไม่รู้เลย คงกลับพร้อมคุณลุงกับคุณป้านั่นหล่ะ เห็นท่านบอกว่าจะอยู่เที่ยวซักพัก แล้วก็บอกว่าส่งคนมาดูแลนูนาแล้วด้วย”
~อ็อดดด~
ในขณะที่ฉันกำลังคุยกับพี่เลิฟอยู่ก็มีเสียงออดที่หน้าประตูบ้าน สงสัยยัยนูนาแน่เลย
“ว่าไงนูนา” O_O เฮ้ย! เปิดประตูออกไปก่ะว่าเป็นนูนาเต็มที่
“ว่าไงเด็กน้อย” กรี๊ดดด ไม่ใช่นูนาหล่ะ แต่เป็นผู้ชายคนหนึ่ง ใบหน้าเรียวยาว ผิวขาว ใส่แว่น ผมยาวซอยสั้น สูงไล่เลี่ยกับพี่เลิฟ ทันทีที่เห็นคนหน้าประตูทำเอาฉันเกือบจะปิดประตูแทบไม่ทัน
“ใครมาเหรอ รัก” พี่เลิฟเดินออกมาดูผู้มาเยือนที่ฉันยังไม่เชิญเข้าไปข้างในบ้านซักที
“หวัดดีเว้ยไอ้เลิฟ” ทันทีที่ผู้มาเยือนเห็นหน้าพี่เลิฟก็เข้ามาทักทายกันตามประสาผู้ชาย
“เฮ้ย! ไอ้นิวเยียร์” ใช่เลย พี่นิวเยียร์ พี่ชายของนูนา ผู้ชายอีกคนที่ฉันเห็นมาตั้งแต่เกิด
ปกติพวกเราสี่คนจะไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด แต่พอพี่นิวเยียร์ไปช่วยงานคุณลุงที่ต่างประเทศในช่วงปิดเทอม พวกเราก็เหลือเพียงแค่สามคน (จะพูดเพื่อ -*-) ตอนแรกพี่นิวเยียร์ไม่อยากไปซักเท่าไหร่ ด้วยความเป็นห่วงนูนา แต่เมื่อพี่นิวเยียร์เห็นว่าพี่เลิฟยังอยู่ที่นี่ น่าจะคอยดูแลได้ แถมนูนาก็โตแล้ว เลยไปช่วยคุณลุงคุณป้าทำงาน
“เป็นไงบ้างวะ แล้วกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วทางนู้นเป็นไงบ้าง พวกท่านพูดว่าไงกันบ้าง แล้ว...”
“พอก่อนแก ถามขนาดนี้ เอาเสื่อมาปูนั่งหน้าบ้านเลยไหม ร้อนนะเว้ย พึ่งกลับมาถึงแต่ยังได้เข้าบ้านเลย รอเซอร์ไพร้นูนา”
“แล้วนั่นยัยรัก จะยืนเฝ้าหน้าประตูอีกนานไหม” พี่เลิฟตะโกนขึ้นมาเมื่อเห็นว่าฉันยังยืนตะลึงอยู่
“ว่าไงตัวเล็ก ยินดีด้วยนะ เอ็นท์ติดแล้วสมกับที่พยายาม” ถามไม่ถามเปล่ายังเอามือมาขยี้ผมอีก ขยี้ผมเค้าอีกแล้ว ทำไมชอบขยี้ผมเค้าจังเลย
“อะไร ใครตัวเล็ก ไหนๆ ไม่เห็นมีเลย” ฉันไม่ได้ตัวเล็กซักหน่อย พวกพี่นั่นแหล่ะ สูงกันเอง
“แล้วนี่เลี้ยงฉลองกันยัง เดี๋ยวพี่เป็นเจ้ามือให้”
“เรียบร้อยแล้ว เมื่อวานพอยัยนี่รู้ผลเสร็จก็โทรเรียกให้ฉันไปเป็นเจ้ามือเลย” พี่เลิฟพูดแทรกขึ้นขณะที่เอาน้ำมาให้พี่นิวเยียร์
~อ็อดดด~
“สังสัยเป็นยัยนูนา ไปแอบก่อนดีกว่า นายกับรักอย่าพึ่งบอกนะ”
นั่นดู จะเซอร์ไพร้น้องตัวเอง ฉันเลยเดินไปเปิดประตู แล้วก็เป็นจริง เป็นนูนาจริงๆ
“ว่าไงแก หน้ามุ่ยมาเลย” ฉันทักพลางเปิดประตูให้นูนาเดินเข้ามาในบ้าน
“ก็เมื่อกี้แม่กับพ่อโทรมาบอกว่าจะส่งคนมาดูแลฉันน่ะสิ” มันบ่น มันจะรู้ไหมเนี่ยว่าคนที่พวกท่านส่งมาเป็นพี่ชายมันเอง
“แล้วแกไม่ได้ถามเหรอว่าคนดูแลแกเป็นใคร”
“ไม่ได้ถาม แค่บอกว่าไม่เห็นต้องส่งคนมาดูแลเลย โตแล้ว ดูแลเองได้ แล้วพี่เลิฟก็อยู่ แกก็อยู่ บ้านก็ใกล้กันแค่เนี้ย -*-”
“แล้วไม่อยากให้พี่ชายมาดูแลเหรอ” เสียงคนดูแลนูนาโผล่ออกมาจากห้องครัวพร้อมเจ้าตัวเดินยิ้มแป้นออกมา
“เฮ้ย!พี่นิวเยียร์ มาได้ไงเนี่ย นึกว่าลืมน้องไปแล้วนะเนี่ย แล้วมาเมื่อไหร่ แล้วพ่อแม่ได้บอกเปล่าว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ แล้ว...”
“พอเลย ไอ้พวกนี้เนี่ยนะ ถามนี่หายใจกันบ้างหรือเปล่า” พี่นิวเยียร์ยกมือห้ามก่อนที่นูนาจะถามยาวเหยียดไปมากกว่านี้
“เออว่ะ แกยังไม่ได้บอกฉันเลยนี่หว่า ว่าเป็นไงมาไง” พี่เลิฟพูดขึ้นมา
“เออๆ เดี๋ยวเล่าให้ฟัง ว่าแต่ มากอดทีเด๊ะ คิดถึงจังเลยน้องสาว” พี่นิวเยียร์พูดพลางเดินเข้าไปกอดนูนา อยากกอดบ้างอ่ะ ฮิๆ
“แหมๆ มองๆ อยากกอดบ้างอ่ะเด๊” ยัยนูนาพูดแซว นี่มันไปฝึกอ่านใจที่ไหนมาเนี่ย เอ๊ะหรือหน้าเราแสดงออก
“ไม่ได้หรอก พี่ชายเค้า เค้าก็หวง”นูนาพูดพลางกอดพี่นิวเยียร์แน่นกว่าเดิม
“ชิส์ ไม่สนหรอก พี่เลิฟมาให้รักกอดบ้างจิ่” ฉันพูดพลางหันหน้าไปอ้อนพี่เลิฟ
“โอ๋ๆ มาๆ มากอดกันๆ” พี่นิวเยียร์พูดพลางดึงฉันเข้ามากอดด้วยกัน กรี๊ดดด >_<
“ว่าแต่ ไม่เห็นสูงขึ้นเลยนะพวกเราเนี่ย” ทีนทีที่พี่นิวเยียร์พูดจบ พวกเราถึงกับผละออกกันเลยทีเดียว หมด’รมณ์ “แล้วนี่ไปทำซุ่มซ่ามที่ไหนมาอีกหล่ะ ขาถึงได้พันเป็นมัมมี่แบบนี้” พี่นิวเยียร์พูดขึ้นหลังจากเห็นขาที่พันด้วยผ้าพันแผลด้วยฝีมือของพี่เลิฟ
“สะดุดมดที่เดินอยู่หน้าประตู” ทันทีที่พี่เลิฟพูดจบก็เรียกเสียงหัวเราะให้กับทุกคนได้เป็นอย่างดี จะมีก็แต่ฉันเนี่ยหล่ะ มันน่าขำตรงไหน กับอีแค่เดินสะดุดธรณีประตู ชิส์
“แล้วตกลงแกจะตอบคำถามพวกเราได้ยัง” พี่เลิฟยังคงทวงคำถามจากพี่นิวเยียร์
“ก็ไม่มีอะไรมาก ทางนู้นไม่มีปัญหาอะไรแล้ว พ่อแม่ฉันเลยให้กลับมาช่วยแกดูแลน้องๆที่ซนพวกนี้ ก็แค่นั้น ส่วนพวกท่านก็จะอยู่เที่ยวกันก่อน เห็นว่าจะเที่ยวให้รอบโลกเลย ส่วนนี่ของฝาก”
แล้วพี่นิวเยียร์ก็ยื่นถุงแต่ละใบมาให้พวกเรา ฉันพึ่งจะสังเกตเห็นว่าสัมภาระพี่นิวเยียร์ไม่มีอะไรมาก นอกจากกระเป๋าเสื้อผ้า1ใบ กับของฝากของพวกเรา พอแต่ละคนได้ของฝากจากพี่นิวเยียร์ก็รีบแกะพร้อมกับชื่นชมของกันใหญ่
“ไปๆ เที่ยงกว่าแล้ว ไปหาอะไรกินกัน กลับมาเนี่ย ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย หิวสุดๆ” พี่นิวเยียร์บ่น พวกเราก็ลืมไปเลยว่าพี่นิวเยียร์พึ่งลงจากเครื่องมาสดๆร้อนๆ
“งั้นเค้าขอขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ”
ไม่นานฉันก็เดินลงมา พร้อมกับเสื้อยืดกางเกงยีนส์ ไม่มีอะไรมากมาย
“พี่เลิฟ เค้าเอาผ้าออกนะ” อึดอัดชะมัดยากเลย
“หายปวดยังหล่ะ”
“หายแล้วๆ” แล้วฉันก็แกะผ้าออก ค่อยยังชั่วหน่อย นึกว่าจะต้องพันแบบนี้ไปเดินห้างซะอีก
“เดี๋ยวนะ พี่เลิฟ นี่คุ้กกี้ใครเหรอ นูนาทำมาเหรอ” ฉันหันไปถามหลังจากเห็นโหลคุ้กกี้บนโต๊ะหน้าทีวี ว่าแต่เมื่อกี้ตอนที่นูนาเข้ามาก็ไม่เห็นมีนี่หน่า จะว่าพี่นิวเยียร์เอามาก็ไม่น่าจะใช่
“อ่อ..เพื่อนบ้านใหม่เอามาให้ บ้านที่อยู่เยื้องกับบ้านเราไปหน่อยน่ะ”
พี่เลิฟไขข้อข้องใจ แล้วเราก็ออกไปหาอะไรทานกัน พร้อมกับซื้อข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ พรุ่งนี้ก็จะมีกิจกรรมรับน้องแล้ว จะเป็นไงบ้างน๊ากับชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย ตื่นเต้นดีแหะ พอพวกเราซื้อของกันเรียบร้อยก็กลับบ้าน เหนื่อยกันมาทั้งวันเลย
“เจอกันตอนเช้านะ สวัสดีค่ะพี่นิวเยียร์” แล้วเราก็แยกย้ายกันเข้าบ้าน เข้านอนๆ เตรียมตัวรับศึกกับพรุ่งนี้
“เค้าไปนอนแล้วนะพี่เลิฟ ฝันดีนะ” แล้วฉันก็เข้าสู้ห้วงนิทรา
“รักเสร็จยัง” อ๊าคคค..รีบอยู่ๆ ตอนนี้ฉันกำลังยัดทุกอย่างที่พี่เลิฟทำไว้เป็นอาหารเช้าเข้าปากอย่างรวดเร็ว ไม่ว่าจะเป็นขนมปัง นม หรือแม้แต่ไส้กรอก ตอนนี้จุกมากมาย
“เอ็ดแอ้วๆ(เสร็จแล้วๆ)” แล้วฉันก็วิ่งขึ้นรถพี่นิวเยียร์ที่อาสาไปส่งพวกเราไปที่มหาลัย
“ใจเย็นๆ เดี๋ยวก็ติดคอพอดี” พี่นิวเยียร์พูดขึ้นมา
“ไปนะพี่เลิฟ เฝ้าบ้านดีๆนะ ใครมาอย่าลืมกัดหล่ะ” ฉันรีบเข้าไปนั่งในรถทันทีก่อนที่พี่เลิฟจะโยนจานมาใส่ฉันแล้วรถก็เคลื่อนตัวออกไปพอดี
“แล้วนี่จะให้พี่มารับกี่โมงเนี่ยสาวๆ”
“ยังไม่รู้เลยว่าจะปล่อยกี่โมง ไว้โทรไปบอกแล้วกัน” ยัยนูนาเป็นคนตอบคำถานี้ พี่นิวเยียร์ก็ได้แต่พยักหน้ารับรู้แล้วขับออกไป ในตอนเช้าจะเป็นการเข้าหอประชุม ฟังข้อระเบียบต่างๆ เที่ยงก็มีการพักทานข้าว พอทานเสร็จพวกเราก็เดินไปซุ้มคณะ พอดีกับที่เค้ากำลังจัดแถวกันเลยพวกเราก็เลยเดินเข้าไปต่อแถว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น