+Plan of LovE+ วางแผนรักของหัวใจ

ลำดับตอนที่ #2 : เมื่อเขาและเธอมาเจอกัน

วันประกาศผล

“เฮ้ย....รัก...แก ! เป็นไงบ้าง”

“เดี๋ยวนะ ขอหาก่อนๆ แล้วแกล่ะ เจอยัง”

“ยังเลยๆ”

ขณะนี้ฉันกำลังกวาดสายตาไล่ตามรายชื่อบนบอร์ดประกาศผลเอ็นท์ของมหาวิทยาลัยรัฐบาลชื่อดังแห่งหนึ่งกับยัยนูนา เพื่อนสนิทที่สุดของฉัน ลุ้นจังเลย จะติดไหมน๊า สอเสือๆ อยู่ไหนน๊า โผล่ออกมาซักทีสิ่ จะหลบอยู่ในป่าอีกนานไหม

สุดที่รัก เฮ้ย!! ชื่อฉัน โย่วๆ ในที่สุดเสือก็โผล่ออกมาแล้ว ใช่แล้ว นี่คือชื่อเสียงเรียงนามที่บุพการีที่น่ารักทั้งสองช่วยกันตั้งให้กับฉันแหล่ะ

“นูนาๆ แกมาดูดิ่ ชื่อฉันหรือเปล่า แกมาช่วยฉันดูหน่อย ว่าฉันตาไม่ฝาด”

“ไหนๆ แกเจอแล้วเหรอ” นูนาละสายตาจากบอร์ดที่มันหา แล้วหันมาดูตำแหน่งที่ฉันชี้ “จริงๆด้วยแก ชื่อแกจริงๆ อ๊าคคคค ดีใจด้วยๆ”

“แล้วแกล่ะ เจอยัง มีชื่อฉันก็ต้องมีชื่อแกด้วย”

อัมพกา

อาภาภัทร

อินทิพร“เฮ้ย! นี่ไงนูนา ชื่อแก” ฉันพูดพลางเรียกนูนามาดู

“เย้ๆ เราสองคนเอ็นท์ติด คณะเดียวกันด้วย” ฉันกับนูนากระโดดกอดกันพร้อมส่งเสียงดีใจดังลั่น ก็จะไม่ให้ดีใจได้ไงล่ะ กว่าจะฝ่าฟันมาได้ ต้องยอมอดดูทีวี เล่นคอม เพื่อมาอ่านหนังสือเอ็นท์ แล้วในที่สุดก็ประสบความสำเร็จจนได้ ฉันกับนูนาก็ได้เป็นเฟรซซี่ของมหาวิทยาลัยรัฐบาลชื่อดัง ในคณะศิลปะศาสตร์ สาขาภาษาอังกฤษ แบบนี้ต้องมีเลี้ยงฉลอง

“ไปเลี้ยงฉลองกัน” ฉันบอกนูนา

“ที่ไหนแก แกเลี้ยงนะ”

“ไม่มีเงินว่ะ แต่เดี๋ยวนะ ฉันหาเจ้ามือได้ คนที่คุณก็รู้ว่าใคร”

“แกจะให้หลอดโวเดอร์มอดมาเลี้ยงเหรอเนี่ย”

“ตลกหล่ะ แกจะไปกินกับแฮร์รี่เลยไหมหล่ะ”

ฉันเป็นเพื่อนกับนูนามาก็อย่างที่บอก สนิทกันตั้งแต่เกิด นูนาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดเลย เราเข้าใจซึ่งกันและกัน ประมาณว่า มองตาก็รู้ใจ รู้กันถึงตับไต ไส้ พุง ม้าม ตับ แม้กระทั่งกระเพาะเลยก็ว่าได้ ทั้งๆที่นิสัยเราก็ต่างกันเลย สงสัยความต่างของเราสองคนอาจจะเป็นสิ่งที่เติมเต็มซึ่งกันและกันหล่ะมั้ง

นูนานั้นจะออกแนวหวาน กุลสตรี แต่ก็ไม่ได้กุลสตรีจ๋าขนาดแบบว่า นั่งพับเพียบร้อยพวงมาลัย คะขา ทุกคำหรอกนะ มันก็แค่ทำงานบ้านเป็น ทำอาหารเก่ง มันมีทุกอย่างที่เพียบพร้อมแบบผู้หญิง รวมทั้งมีใบหน้าที่น่ารัก หวาน ตรงกับลักษณะนิสัย ดวงตากลมโต แก้มป่อง ผมยาวเป็นลอนโดยธรรมชาติ ที่ได้มาจากแม่ของเธอ  จมูกโด่งสุดๆ ทำให้ฉันนึกอิจฉา ในใบหน้าที่หวานของมันจริงๆเลย ส่วนสูงก็ 163 ซ.ม.ได้

ส่วนฉันน่ะเหรอ ก็แค่มีใบหน้ารูปไข่ ตาที่ไม่โตเหมือนนูนา เพราะเชื้อจีนจากป๊านั่นเอง แต่ก็ไม่ได้ตี่จนเล็กขนาดนั้น จมูกก็พอมีดั้งนะ ปากชมพูที่ไม่ต้องอาศัยลิปสติกใดๆทั้งสิ้น ผมที่ไม่เคยยาวถึงกลางหลังสักที เพราะถ้ามันยาวถึงกลางหลัง ฉันก็จะตัดอยู่เรื่อย แบบว่าเป็นคนขี้ร้อน แล้วไม่มีความสามารถในการอดทนที่จะรอให้ผมยาวไปมากกว่านี้ได้ แค่ประบ่านี่ก็ยาวมากแล้วนะสำหรับฉัน ส่วนสูงก็ ไม่ต่างจากนูนาเท่าไหร่

และที่เราสนิทกันก็เป็นเพราะเราเห็นกันมาตั้งแต่ลืมตาดูโลกเลยหล่ะ เพราะพ่อแม่พวกเราสนิทกัน เป็นเพื่อนกันมาก่อน แถมยังปลูกบ้านอยู่ใกล้กันอีก พ่อแม่ฉันทำบริษัทเกี่ยวธุรกิจส่งออกร่วมหุ้นกับคุณลุงคุณป้าซึ่งก็คือพ่อแม่ของนูนานั่นเอง ซึ่งพวกท่านก็ต้องไปต่างประเทศกันบ่อยๆ ไม่ค่อยได้อยู่บ้านเท่าไหร่

หลังจากที่รอสัญญาณโทรศัพท์ซักพักก็มีคนรับสาย

“ฮัลโหล...พี่เลิฟ”

“รัก เป็นไงบ้าง ผลเป็นอย่างไรบ้าง” น้ำเสียงตื่นเต้นสุดๆพี่ชายฉัน

“ผลเหรอ ผลก็เป็น ลูกกลมๆ ออกมาจากต้นไม้ ก่อนจะเป็นผลก็ต้อง เป็นมะ..”

“พอเลย ไม่ตลก ซีเรียส” พี่เลิฟเบรกก่อนที่ฉันจะพูดจบ แต่ดีแล้วที่เบรก ไม่อย่างนั้น ยาว

“แหม ล้อเล่นแค่นี้ ซีเรียสไปได้ ผลก็คือ...”

“คือ” นั่นแน่ะ ลุ้นเชียว

“คือ....”

“ไอ้รัก ถ้าขืนแกคืออีกทีนะ ฉันจะไปเตะแกเดี๋ยวนี้แหละ” ขู่เชียวๆ คิดว่ากลัวเหรอ

“ไม่กลัวหรอก มาเลย เพราะว่ากำลังรอเจ้ามือเลี้ยงอาหารหรูๆอยู่”

“หมายความว่า...” พี่เลิฟพูดด้วยน้ำเสียงที่เริ่มดีขึ้นนิดหนึ่ง

“อืม...เอ็นท์ติดครับผม” เท่านั้นหล่ะ เสียงพี่เลิฟเฮลั่นเลย

“เออ..แกรออยู่นั่นแหละ เดี๋ยวเลี้ยงเต็มที่เลย นูนาก็ติดใช่ไหม”

“แน่นอนสิ่ เร็วๆด้วยนะ อย่าปล่อยให้สาวสวยทั้งสองรอนาน” แล้วฉันก็วางสายไป

 

“ไหน สาวๆ จะทานอะไร บัญชามา ข้าน้อยพร้อมรับคำสั่ง” หลังจากที่วางสายไปไม่กี่นาที ก็มีผู้ชายคนหนึ่งหน้าโคตรเกาหลีเลย หล่อสุดๆ ใบหน้ารูปไข่ ผมยาวซอยรากไทรระต้นคอ คิ้วหนาวเข้ม จมูกโด่ง สูง185ซ.ม. หุ่นนักกีฬามากๆ เดินมาทางที่พวกเรากำลังยืนรออยู่ ทำเอานักเรียนที่มาฟังผลสอบมองกันเหลียวหลังเลย เมื่อฉันเห็นดังนั้น ฉันเลยวิ่งเข้าไปควงแขนพี่เลิฟเพื่อให้พวกที่มองพี่ชายฉันอิจฉาเล่น พี่ชายข้า ใครห้ามเตะ เอ้ย!ใครห้ามแตะ

“อ้าว..คิดได้ยังว่าจะกินอะไรกัน” พี่เลิฟถามพลางเอามือมาขยี้หัวฉัน แง่งๆ..ผมเสียทรงหมด

“กินอะไรเหรอ เอ...กินอะไรดีน๊า” นึกไม่ออกแหะ หันไปถามนูนาดีกว่า เผื่อว่ามันอยากจะกินอะไรเป็นพิเศษ “นูนา กินอะไร”

“นั่นน่ะสิ่ กินอะไรดีหล่ะ ไม่รู้สิ่ แกเลือกเถอะ ฉันยังไงก็ได้ ไม่ว่ากัน” นั่น ฉันถามมัน ให้มันตอบ ไม่ใช่ให้มันมาถามกลับ

“นับ 1ถึง1 ถ้ายังไม่ได้คำตอบว่าจะกินอะไรกัน พี่จะไม่เลี้ยงนะ” โหยไอ้พี่บ้า พูดมาได้ นับ1ถึง1 แน่จริงนับหนึ่งถึงศูนย์เลยไหมหล่ะ

“งั้น เอานี่เลย โออิชิ” ฉันรีบพูดขึ้นมาทันที ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวอดกินหมด “เอาไงแก กินไหม” ฉันหันไปถามนูนา

“เอาเถอะ ยังไงก็ได้ ไม่ซีเรียส” กระจ่างเลย คำตอบมัน -*-

“ตกลงได้แล้วใช่ไหม งั้นไป โออิชิ” พี่เลิฟพูดพลางเดินนำไปยังร้านเป้าหมาย

“ไปรอกันก่อนได้ไหมอ่ะ เค้าปวดฉิ้งฉ่องอ่ะ เดี๋ยวตามไป” ฉันพูดพลางรีบวิ่งไปห้องน้ำ ไม่ไหวหล่ะ ปวดมาก

~ ตึง ~

“อุ้ย! ขอโทษนะคะ เป็นอะไรมากไหมคะ” ด้วยความที่รีบมากไป ทำให้ฉันวิ่งไปชนกับเด็กคนหนึ่ง ดีนะที่รับทัน ถ้าล้มไปล่ะ แย่เลย

“น้องคะ พี่ขอโทษนะคะ พี่รีบไปหน่อย” เด็กที่ฉันชนเงยหน้าขึ้นมาสบตา ซักพักฉันเริ่มรู้สึกถึงความซวยมาเยือน ไม่นะ

“แง....T_T ผมหลงทางครับพี่สาว” อะ..อ้าว หลงทางหรอกเหรอ ไอ้เราก็นึกว่าเจ็บ

“หลงทางกับใครเหรอจ๊ะ บอกพี่สาวได้ไหม”

“ฮือ..T_T ผมหลงทางกับพี่ชายครับ ไม่รู้ว่าพี่ชายอยู่ไหน” กรรม ทำไงดีล่ะเนี่ย อ่อ...ประชาสัมพันธ์ ใช่ๆ ประชาสัมพันธ์เลย

 “อย่างนั้น เดี๋ยวพี่พาเราไปหาพี่ชายเรานะจ๊ะ” ฉันว่า พลางจูงเด็กไปประชาสัมพันธ์

“เฮ้ย..คุณ! คุณ”

“คะ เรียกฉันเหรอ มีอะไรหรือเปล่า” ในระหว่างกำลังพาเด็กน้อยผู้หลงทางไปที่ประชาสัมพันธ์ก็มีหนุ่มคนหนึ่งมาดึงแขนฉันไว้ ทำให้ฉันต้องหันมาดูว่าใครกันนะที่กล้าบังอาจมาแตะเนื้อต้องตัว เดี๋ยวจะโดน

“พี่ชายยยย” ทันทีที่หันมาเด็กน้อยคนนั้นก็วิ่งไปกอดขาคนที่เรียกได้ว่าคงจะเป็นพี่ชาย

“ใช่ คุณจะพาน้องผมไปไหนน่ะ หรือว่า คุณจะพาน้องผมไปขาย” กล่าวหานี่หว่า คนบ้าอะไร มองโลกในแง่ร้ายสุดๆ

“จะบ้าเหรอคุณ! ฉันจะพาน้องไปตามหาพี่ชายตั้งหาก” ทำคุณบูชาโทษแท้ๆเลย

“แน่ใจเหรอ น้องผมออกจะน่ารัก คุณอาจจะพาไปขายก็ได้ ใครจะไปรู้”

“ใช่! น้องนายน่ารัก ไม่เหมาะที่จะมีพี่ชายแบบนายเลย น่าสงสารจริงๆ” ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ หน้าตาก็ดี แต่คิดไปได้ นายนี่หน้าตาดีจริงๆนะ ไม่อยากจะยอมรับเลย ทั้งทรงผมที่ซอยระดับต้นคอและไม่ได้รับการเซ็ตทำให้ดูยุ่งๆ ผิวขาว ตาคม คิ้วหนา ปากชมพูน่าจูบ เฮ้ย! หน้าที่ขาวใส ส่วนสูงก็นายแบบเลยหล่ะ

“พี่ชายแบบผม มันทำไมเหรอครับ คุณผู้หญิง”

“ก็พี่ชายที่มีความคิดอกุศล มองโลกในแง่ร้ายแบบนายนี่ไงหล่ะ” ยอมไม่ได้ ฉันไม่ได้เริ่มก่อนนะ “แล้วดูสิ เป็นพี่ประสาอะไร ปล่อยให้น้องหลงทางได้ ไม่ได้เรื่อง!!”  

“ยัยรัก” เสียงใครเรียกฟะ อารมณ์ยิ่งไม่ดีอยู่ -*- แต่เสียงเหมือนนูนาเลยแฮะ ไม่ทันไรนูนาก็เดินมาถึงจุดที่ฉันยืนอยู่

“มัวทำอะไรอยู่ รอนานแล้วนะ พี่เลิฟให้มาตาม” เฮ้ย! ลืมไปเลยนะเนี่ยว่าจะมาเข้าห้องน้ำนี่ เพราะนายนี่คนเดียวเลย

“เกิดอะไรขึ้นวะแก” ดูท่าทางว่ามันจะรับรู้ถึงสถานการณ์ที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เลยหันมาถาม

“ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่โดนผู้ชายที่มีความคิดอกุศลคนหนึ่งหาเรื่องก็แค่นั้นเอง ไปเถอะ หิวแล้ว” เท่านั้นแหละ ฉันก็เดินจากมาทันที แต่ยังไปได้ไม่ไกล ก็ได้ยิน เสียงของนายนั่นตะโกนไล่หลังตามมา

“หนีเหรอคุณ! แต่จำไว้นะ ถ้าผมเจอคุณอีกรอบ ผมจะไม่ยอมให้คุณมาด่าผมฉอดๆ แล้วหนีไปได้แบบนี้แน่ คอยดู!!” ชิส์ คนอย่างฉันไม่เคยกลัวใครอยู่แล้ว ฉันเลยหันไปแลบลิ้นให้ตานั่นทีหนึ่ง :P