คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เที่ยวแสนระทึก.....(1)
เช้าตรู่ของอีกวัน บนถนนสายหนึ่ง มีจำนวนรถบนถนนไม่น้อยที่สัญจรไปมาอย่างคับคั่ง ซึ่ง1ในนั้น มีรถเก๋งคันหนึ่ง ขนาดกลาง สีขาว ลายสีดำเล็กน้อย กำลังสัญจรอยู่บนถนนสายนี้
'วิน ลูก' ผู้เป็นแม่เรียก
...................
'วิน ลูก!!' ผู้เป็นแม่ขานเรียกซ้ำอีกครั้ง
'หือ...อะไรครับ' เขาสะลืมสะลือตื่นขึ้นมา
'เดี๋ยวเลี้ยวซ้ายข้างหน้าก็ถึงโรงเรียนแล้วลูก' แม่ของเขาพูด
'ครับ' เขาตอบ
'พ่อเขาออกไปทำงานแต่เช้า คงมาส่งลูกแบบนี้ไม่ได้หรอก'
'ครับๆ' เขาตอบ
รถถูกจอดใกล้กลับประตูโรงเรียน
'เอาล่ะ ถึงละ' แม่เขาพูดไป
วินไหว้แม่แล้วเปิดประตูรถออกมา เดินลงมาจากรถ และกำลังเดินเข้าไปในโรงเรียน จู่ๆ กระจกรถของเขาก็ถูกเลื่อนลง
'เดี๋ยวตอนเย็นแม่มารับนะลูก เวลาเดิมนะ' แม่ของเขาย้ำ
วินหันหลังพยักหน้า แล้วเดินกลับเข้าไป แม่ของเขาก็กลับรถกลับบ้าน
ในช่วงพักระหว่างเรียน วินเก็บของของเขาลงในเก๊ะใต้โต๊ะ จู่ๆ เพื่อนในห้องของเขาคนนึงก็ออกไปยืนหน้าห้อง
'พวกเรา ตั้งแต่พวกเราเปิดเทอมกันมา พวกเราเองก็ยังไม่เคยไปเที่ยวไหนกันยกห้องเลยใช่มั้ย' เพื่อนหญิงคนหนึ่งพูดเสียงดัง
'ใช่แล้ววว' เสียงในห้องหลายเสียงตอบรับ
'ซึ่ง พวกเราก็จะมีนัด ไปดูหนังกัน เที่ยวเล่นกัน กินอะไรกัน หลายๆคน วันเสาร์นี้ 11 โมง โอเคนะ'
'โอเค!!' เสียงตอบดังขึ้นอีก
'อื้ม งั้น... เราจะขอชื่อคนที่จะไปวันเสาร์นี้ด้วย' หลังสิ้นเสียง เพื่อนของพวกเธอก็ออกมาจดชื่อคนที่จะไปกัน
หนึ่งที่นั่งอยู่ข้างหน้าก็หันหน้ามา
'เห้ย วิน ไปกันเปล่า เราไปนะเว่ย' หนึ่งถาม
'หะ..หา เราหรอ เราเฉยๆอ่ะ ไม่ค่อยสนใจพวกนี้เท่าไหร่นัก' วินตอบไป
'โห่ว เซ็งเลย ถ้าวินไม่ไปนะเว่ย พวกเราก็ไม่ไปอ่ะ เอาดิ' หนึ่งหันไปหาพวก พยายามกดดันให้วินไป
วินหน้าเครียดๆ สักพัก เพื่อนผู้หญิงในห้องของเขาก็มาถามวิน
'เอาไง วิน ไปกันเปล่า'
'ระ..เรา หรอ ก็...' วินตอบอย่างตะกุกตะกัก
หนึ่งพร้อมเพื่อนของเขาก็มองอย่างลุ้นๆ
'คง ...ไม่ไปอ่ะ' วินตอบ
'เห้ยย!! อะไรกันวะ เซ็งเลย' หนึ่งตอบกลับ
'อยู่บ้านแม่งสนุกอะไรว่ะ เซ็งเลยอ่ะ' หนึ่งตอบ
'เห้ย อย่าเถียงกัน เค้าไม่ไปก็คือไม่ไป จะไปคาดคั้นอะไรนักหนา' เพื่อนเขาตอบ
'แล้วพวกแกล่ะ จะไปมั้ย' เพื่อนเขาถามอีก
'ไม่ไปเว่ย วินไม่ไปเราก็ไม่ไปเว่ย' หนึ่งเสียงหนัก พร้อมหันไปถามเพื่อน
'ใช่มั้ย พวกเรา' หนึ่งถาม
'ไปครับ!!!!' เสียงเพื่อนของเขาตอบ
'เอ้า ไอเดีย' หนึ่งเซ็ง
'อ่าว ก็ดูสิ จิ๊บแม่งก็ไปนะเว่ย ถ้ากูไม่ไปอ่ะ เสียดายแย่เลย' เดียตอบพลางชี้ไปที่จิ๊บ
ทั้งคู่ก็พูดกันอย่างเมามัน วินได้ยินพลันหันไปหาเพียง วินเห็นเพียงทำหน้าลังเลใจ
..............
'เอาไงเพียง ไปดิ จิ๊บมันก็ไปนะ'
เพียงคิดสักพัก 'อื้ม.... ไปก็ได้'
ตาของวินโตขึ้นทันที พร้อมหันไปหาเพื่อนที่มาถาม วินทำหน้าลังเลอย่างสุดๆ
'เออๆ มึงไปก็ไปวะ กูไม่ไป....' หนึ่งตอบ
'ก็หมดสนุกสิวะ ฮ่าๆ' หนึ่งตอบ พร้อมทั้งไปบอกเพื่อนของเขา
'โห่ วิน ไม่ไปอย่ามาถามเรานะเว่ยว่าเป็นยัง.....'
'เดี๋ยว...!' วินเรียกเพื่อนของเขา
'เรา...ไปครับ' วินตอบ
เพื่อนของเขาได้ยินก็ดีใจไปพร้อมๆกัน วินเองก็แอบอมยิ้มคนเดียวเล็กน้อย
วันเวลาผ่านไป จนมาถึงวันเสาร์ วันที่วินเองก็ตั้งตารออยู่ไม่น้อย เขาออกจากบ้านไป โดยไม่อาศัยรถของที่บ้าน
วินรอรถเมล์อยู่นาน แล้วก็ขึ้นไป วินเป็นคนชอบมองวิว เขาจึงเลือกนั่งริมหน้าต่าง เขามองออกไป มองบ้าน มอง ต้นไม้ แม้กระทั่งป้ายรถเมล์ที่จะจอดเป็นระยะๆ
'ป้ายหน้า ..หมู่บ้านพฤกลดาค่ะ' กระเป๋าบอก
วินมองไปที่ป้ายรถเมล์ แล้วเขาก็ตกใจ เมื่อเห็นเพียง เดินขึ้นมาบนรถเมล์สายที่เขานั่งอยู่ วินอาย พยายามหาอะไรบัง ซึ่งเขาไม่มี เลยหันหน้าชิดกระจกอย่างสุดๆ คนที่นั่งข้างๆเขาก็มองวินอย่าง งงๆ
เพียงเดินขึ้นมาหาที่นั่ง วินตื่นเต้นมาก ไม่รู้จะทำอะไร เลยแกล้งทำเป็นก้มๆ เพื่อไม่ให้เห็น
'อ้าว วิน มาทางนี้หรอ' เพียงถามเขา
วินเงยหน้าขึ้นมา
'หะ..หา เราเจอได้ไง..อ่ะ'
'แหม ก็เห็นก้มๆทำอะไรไม่รู้ แปลกกว่าคนอื่น เลยเห็นนะสิ' เพียงตอบ
'เอ่อ... พวกหนูจะนั่งตรงนี้มั้ย เดี๋ยวน้าไปนั่งข้างหลังเอง' คนนั่งข้างๆวินพูดออกมา
'อุ้ย ขอโทษค่ะ เอ่อ...'
วินมองไปที่เพียงอย่างตกใจ พูดอะไรไม่ถูก ได้แต่หน้าเหนียมอาย
'นั่งก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ'
วินสะดุ้งฮวกขึ้นทันที หันไปหาเพียง
เพียงนั่งลงบนที่นั่งข้างๆวิน เขาหันหน้าหนีไปที่กระจก ซึ่งเขาหน้าค่อยๆแดงขึ้น
'เออใช่... วินนั่งรถเมล์สายนี้ ก็แสดงว่า มาโรงเรียนทางเดียวกับเราเลยสิ' เพียงตอบ
วินหันหน้ามา 'อ่ะ...อ่อ น่าจะใช่นะ'
'เย้ เจอเพื่อนละ เรากลับบ้านคนเดียวตลอดอ่ะ' เพียงพูดไป
'แต่....ทำไมเราไม่เห็นวินที่ป้ายรถเมล์เลยล่ะ' เพียงถาม
'อ๋อ พอดีแม่....' วินพูดไม่ทันจบ เขาคิด
'แม่อะไรหรอ' เพียงถาม
'แม่..เอ่อ.. อ้อ .. แม่เราชอบให้นั่งแท็กซี่กลับบ้านน่ะ จะได้ไม่ต้องรอรถเมล์นานๆ' วินพูดเก้ๆกังๆ
'หรอ... แล้ว.. กลับรถเมล์ไมได้หรอ ประหยัดเงินกว่าตั้งเยอะ' เพียงตอบ
'อ๋อ ได้สิ ได้อยู่แล้วล่ะ' วินตอบ
'เย้ เราจะได้มีเพื่อนกลับละ' เพียงตอบ หลังสิ้นเสียง โทรศัพท์มือถือของเพียงก็ดังขึ้น เพียงรับสายพร้อมคุย
วินแอบดีใจอยู่ลึกๆ ซึ่งเขาพยายามกลั้นไม่ให้แสดงออกมาให้มากที่สุด
รถเมล์ที่วิ่งอยู่นาน ในที่สุดก็ถึงป้ายที่ทั้งสองต้องการเสียที วินและเพียงเดินลงมาจากรถ
'ว้าย!' เพียงร้องเสียงดัง
'หา? อะไร เกิดอะไรขึ้น' วินตกใจตาม
'เราลืมมือถือไว้บนรถเมล์อ่ะ' เพียงพูด แล้วจะหันหลังวิ่งตามไป
'สงสัยเราลืมตอนคุยกับจิ๊บบนรถเมล์แน่ๆเลย'
แล้วมือของวินก็มาบังเพียงไว้
'ไม่เป็นไร เราไปเอาให้' วินตอบ พร้อมทั้งวิ่งตามรถเมล์ที่ค่อยๆห่างออกไป
วินวิ่งอย่างสุดแรงเกิด พร้อมทั้งตะโกนให้รถหยุด วิ่งไปได้ระยะทางประมาณ 20 เมตร คนขับรถก็เห็นสิ่งแปลกๆ เลยหยุดจอด
วินวิ่งขึ้นไปบนรถเมล์ บอกกระเป๋ารถเมล์
'พอดี แฮ่กๆ ผม....ลืมโทรศัพท์มือถือไว้......บนรถน่ะครับ ขอโทษที'
กระเป๋ามองอย่างงงๆ แล้วก็พยักหน้าให้ไปเอาได้
'ขอบคุณครับ'
วินเดินมาที่ที่นั่งของเพียง คนที่โดยสารในนั้นก็มองวิน บางคนก็ไม่ชอบ บางคนก็แอบอมยิ้ม
วินเห็นโทรศัพท์ของเพียง สีชมพู มีคิตตี้เป็นพวงกุญแจ
'เจ้าเครื่องนี้สินะ' วินถอนหายใจ พร้อมทั้งลงมาจากรถ แล้วค่อยๆเดินไปหาเพียงอย่างเหนื่อยและหอบ
เพียงเห็นเข้าก็วิ่งเข้ามาหาวินอย่างตื่นเต้น
'ใช้เครื่องนี้ปะ' วินถาม
'ใช่ๆ เครื่องนี้เลย' เพียงยิ้มออกมา
'ขอบคุณนะวิน ขอบคุณจริงๆอ่ะ เราไม่รู้จะตอบแทนยังไงดี'
วินยื่นให้เพียง เพียงรับ
'ขอบคุณจริงๆนะวิน'
'อื้มๆ....... ไม่เป็นไรๆ' วินตอบ
เพียงคิด...เอางี้ เราให้ไอ้นี้เป็นของขวัญตอบแทนละกัน
เพียงแกะที่ห้อยโทรศัพท์ลายคิตตี้ออกมา พร้อมทั้งให้วิน
'คือ..เราไม่รู้จะขอบคุณยังไงดีจริงๆนะ รับไว้เหอะ' เพียงพูด
'เห้ย ไม่เป็นไร แค่นี้เอง ไม่เหนื่อยอะไรเลย จริงๆนะ แฮ่กๆ' วินตอบ
เพียงได้ยิน 'อื้ม ไม่เหนื่อยเลย ถ้าไม่เหนื่อยก็รับไว้ เอ้า'
เพียงเอามือวินออกมา แล้ววางลงบนมือวิน
วินมองที่มือของเพียงที่จับมาที่มือของเขา วินพลางคิดในใจ
'แค่นี้เราก็ดีใจจะแย่อยู่แล้ว!!'
'เออใช่ เราขอไรอย่างนึงได้ปะ' เพียงพูด
'ขอ...อะไรหรอ' วินถาม
'ขอถ่ายรูปเก็บไว้รูปนึงดิ จะได้จำไว้เป็นเม็มโมรี่ว่า วันนึงเราเคยลืมมือถือไว้บนรถเมล์ แล้ววินก็ไปเก็บมาให้' เพียงพูด
'นะๆ นะๆ' เพียงขอ
'เอ่อ....กะ..ก็ได้ๆ' วินตอบไป
'งั้น เอาละนะ' เพียงตั้งท่า
'หนึ่ง สอง....'
วินไม่รู้จะทำท่ายังไงดี เขาก้มมองที่ตัวเอง แล้วเงยหน้าขึ้นมาพอดี
'สาม!'
แชะ...!
เพียงมองที่รูปที่ถ่าย วินหัวเปียกบางๆ เสื้อสีขาวก็เปียกน้ำอ่อนๆ หน้าก็เหมือนเขินอาย...... เพียงแอบอมยิ้มให้กับรูปนี้อย่างไม่รู้ตัว....
ความคิดเห็น