คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 6 - หมึก [บนน้ำ]
แสงสว่างจากโลกเบื้องบนทำให้เขาเห็นมันชัดเจน อยู่ใต้ทะเลมันเป็นสีดำ แต่ตอนนี้สีมันเหมือนโขดหินและกองดินที่โดนตะไคร่น้ำเกาะ มันเปลี่ยนสีได้ เหมือนหมึก กระทั่งรสชาติและกลิ่นคาวที่คาอยู่ในปากเขาตอนนี้ก็เป็นรสหมึก
เสียงกรีดร้องจากเหนือน้ำ
เสียงแหลมสูงของยัยเด็กผีนั่นลอยมา เขาเห็น หล่อนกำลังโดนรัดในสภาพไร้เกราะ ไอ้สิ่งที่เหมือนเป็นอดีตเกราะกำลังพุ่งเข้าใส่หนวดหมึก
ฉิบหาย
ถ้าคาร์เดียโดนงาบไปตอนนี้ รายต่อไปที่มันจะหันมาเล่นงาน - แบบไม่มีตัวล่ออื่นแล้ว - อาจเป็นเขา
อันที่จริงการปล่อยยัยเด็กปากมากนั่นให้โดนกินเข้าไปอาจทำให้มันหงุดหงิดน้อยลง ศพเดียวอาจมากพอสำหรับมัน...เขาไม่แน่ใจนัก ความลังเลผุดขึ้นในใจ ไม่ต้องฟังมันพล่ามด้วย การเอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยงออกจะเป็นเรื่องที่อยู่นอกเหนือจินตนาการของเขาไปหน่อย
แล้วหนวดอีกเส้นก็โจมตีเขาอีกครั้ง เขาเห็นมันจากหางตา พุ่งตัวหลบไปอีกทาง โอเค! อย่างน้อยการมีเหยื่อล่อไอ้หมึกเวรนี่อีกคนก็ดูจะปลอดภัยกว่านิดหน่อย
- ร่างของคาร์เดียถูกกระชากลง - ปากของคราเคนอ้ากว้าง เขี้ยวมากมายของมันเต็มไปด้วยคราบสกปรกจากอดีตเหยื่อ เขาเห็นกระทั่งซากเรือไม้ ต้องเป็นเหยื่อเมื่อหลายร้อยปีก่อน หรืออาจเป็นพวกแฟนตาเซีย -เขาไม่สนใจ- อีกไม่กี่เมตรร่างของคาเดียกำลังจะเข้าไปในปากนั่น เขารับเอาออกซิเจนเข้าร่างให้มากที่สุด ออกแรงทั้งหมด ดีดร่างพุ่งขึ้นไปเหนือน้ำ ฟันและกรงเล็บเตรียมพร้อมเหมือนสิงห์ที่พุ่งเข้าหาเหยื่อ...
พริบตาเดียว หนวดเส้นนั้นขาดกระจาย ร่างของเด็กสาวพุ่งขึ้นสูงด้วยแรงส่งจากไอพ่นที่เท้า การโจมตีมันที่ผิวน้ำทำให้รู้ว่ามันมีเศษซากของเหลวเหนียวหนืดติดปาก ฟัน และร่างของเขา ชายหนุ่มพุ่งกลับสู่ผืนทะเล ตอนนี้รู้สึกเหมือนทะเลคือโลกของเขา เรี่ยวแรงและกำลังทั้งหมดมาจากมัน
“ลุง!” เสียงกรีดร้องของคาร์เดียร้องมาจากกำไลข้อมืออีกครั้ง “เห็นไอ้ตัวเมื่อกี้มั้ย คราเคนมันมีลูกน้องด้วยนะ ตัวหนา ๆ ตัน ๆ น่าเกลียดที่สุด จัดการมันเลยลุง”
“ยัยเด็กผี!” เขาสบถ ออกจะดังไปหน่อย จึงหลุดไปให้มันได้ยิน “ข้าเองโว้ยยยย”
“ดะ เดี๋ยวลุง ลุงทำได้ไงอะ” หนวดอีกเส้น อีกเส้น และอีกเส้น มากมายเต็มไปหมด แถมยังเสียงของยัยเด็กนั่น “แปลงร่างได้เหรอ หรือนี่ร่างจริงปะ? ลุงเป็นเงือกเหรอ ไม่สิเงือกคงไม่น่าเกลียดขนาดนี้ กรี้ด! ทำไมมีเกล็ดมีเขี้ยวด้วย ลุงว่ายช้า ๆ หน่อยจับภาพไม่ทัน”
เรเว่นต้องการยา ทว่าสภาพการณ์ตอนนี้ไม่เอื้ออำนวย ไม่ว่าเขาจะทำลายมันลงเท่าไหร่ มันก็งอกกลับมาด้วยความเร็วเท่านั้น
“ไปสนหมึกเลยเอ็ง!!!” เขาเข่นเขี้ยวกลับไป ปัดหนวดเส้นหนึ่งออกจากตัว เรี่ยวแรงที่ดูเหมือนไม่มีวันหมด รู้สึกถึงเลือดลมที่พุ่งพล่าน
“ลุงอะน่าสนกว่าหมึกอีก” เสียงของยัยเด็กนั่นยังคงลอยมาจากกำไลไม่หยุดหย่อน “หมึกมันตอบไม่ได้ไง เห็นป้ะเอาแต่ร้องคำรามอย่างเดียวเลย” ชายหนุ่มใช้แรงที่มีซัดเข้าไปที่หนวดอีกเส้น เห็นคาร์เดียกำลังยิงกระสุนพลาสม่าไปที่ดวงตาของมัน “ลุงเคยคิดมั้ยว่า ถ้าหนูทดลองของลุงมันพูดตอบได้นี่ การทดลองจะน่าสนุกขึ้นอีกขนาดไหน เล่นไปคุยไป โอ๊ยเพลิน! ความฝันของนักวิจัยเลยนะลุง”
“น่าจะปล่อยให้โดนงาบไปซะ” งึมงำในลำคอ การพยายามเอาตัวรอดจากหนวดสิบกว่าเส้นพร้อมกับการฟังเจ้าหล่อนพล่ามไปด้วยเป็นอะไรที่ลำบากกว่าที่คิด
เพราะการโจมตีที่ดวงตาของยัยเด็กผี คราเคนพ่นหมึกของมันออกมาจนทะเลกลายเป็นสีดำ แม้ร่างกายจะยังมีเรี่ยวแรง แต่ความเร็วดูจะลดลง
น้ำหมึกของมัน เรเว่นยอมรับว่าเขากลัวตาย เขาไม่ต้องการความตาย ดิ้นรนหนีจากมัน ทว่าส่วนเสี้ยวหนึ่งของความคิดกลับสนใจ เป็นไปได้ไหม? หากเขานำหมึกมันมาใช้
จะรู้สึกดีขนาดไหน หากฉีดเข้าไป แล้วทุกสิ่งในร่างกายทำงานช้าลง? จะเหมือนเต่าไหม? ที่อายุยืนได้หลายร้อยปี?
แลบลิ้นเลียฟันที่คมกริบ เขาอยากรู้ เขาอยากสัมผัส...เขาอยากลองมัน บางทีผลข้างเคียงที่มากับยาที่ใช้อยู่ อาจเป็นความบ้าบิ่นที่เพิ่มขึ้น ดวงตาวาวโรจน์ ถ้าเขาจะเอามันมาได้
วูบหนึ่ง ความคิดวิปลาสแล่นเข้ามาในหัว ก่อนจะรีบไล่มันออกไปจากสมอง การเสี่ยงตายไม่ใช่เรื่องสนุก ผลข้างเคียงจากการใช้ยาหลายชนิดพร้อมกันทำให้ระบบความคิดของเขาเริ่มรวน และความนึกคิดผิดเพี้ยนไป ต้องลุยกับมันอีกนานแค่ไหน
ความคิดปกติเริ่มกลับมา เขาอยากกดปุ่มฉุกเฉินเรียกท่านควีนมาตบกับไอ้หมึกเวรนี่ด้วยตัวเอง เขาเชื่อว่ามันรู้ -- น่าจะรู้ -- ไม่งั้นคงไม่ทะลึ่งส่งหน่วยพิเศษมาตรวจ กับแค่เรื่องหมึกอพยพ ไอ้ควีนเฮงซวย แล้วเสียงยัยเด็กผีก็ดังมาจากกำไลอีกครั้ง
"ทาด๊า เพื่อนหนูมาแล้วลุง พร้อมลุยยย"
บนฟ้า เด็กสาวกำลังชี้ไปทางอะไรบางอย่างที่แล่นมา มันเป็นกลุ่มวัตถุ...ฟังจากเสียงสะท้อนที่มาจากคลื่น...มันคือกองเรือ...แปดลำ
“อะไรของเอ็งวะนั่น?” กลั้วหัวเราะ...ยัยเด็กนั่นเริ่มรู้จักการผลาญงบควีนแล้ว ถือเป็นเรื่องน่ายินดีที่มีเพื่อนร่วมอุดมการณ์
"กองเรือรบไร้คนไงคะ ส่งสัญญาณควบคุมระยะไกลโดยสมองกลอัจฉริยะตรงนี้” ท่าทางจะภูมิใจจัด เขาไม่ได้ใส่ใจมากนัก "หนูก็บอกตั้งแต่เช้าแล้วไม่ใช่เหรอคะว่าอาจมีหมึกอพยพ ลุงคงไม่คิดว่าสาวน้อยบอบบางอย่างหนูจะดำลงไปเจรจากับหมึกตัวเปล่าหรอกนะคะ"
คำว่าสาวน้อยบอบบางนั่นออกจะ ผิดจากความเป็นจริง ไปไม่น้อย แต่เขาไม่สน เขารอดแล้ว
“... ลุง .. คิดงั้นจริงเหรอ”
คราเคนดูจะบ้าคลั่งขึ้น หากเป็นเวลาปกติ เขาอาจจะเลิกคิ้วและยกฝ่ามือขึ้นถูเคราตัวเอง ค่อนข้างมั่นใจว่าเมื่อครู่นี้เขาแค่คิด ยังไม่ทันพูดออกไปแน่ๆ “เอ็งลุยไปเลย” ตัดบทสั้นๆ และพุ่งตัวออกห่างจากมัน มีกองเรือแล้ว หมายความว่ามีเหยื่อใหม่ที่ใหญ่กว่าให้มัน ไม่รู้ว่าคราเคนสัมผัสหาเหยื่อจากอะไร แต่หากมาจากการเคลื่อนไหว ทัพไร้มนุษย์นั่นเป็นเหยื่อล่อที่ดีมาก
“งั้น ... หลบเองนะคะ หนูจะถล่มพลาสมาใส่หมึกบ้าตัวนี้ให้กลายเป็นเศษหมึกเลย”
“ชิบ!”
ไม่ทันสิ้นคำ กระสุนพลาสม่าจากกองเรือกระหน่ำยิงเข้ามา ยัยเด็กเวร! เจ้าหล่อนคิดจะฆ่าเขาแน่ เขาดีดตัวจากหนวดหมึกเส้นหนึ่งที่กำลังโจมตีมา เสียงระเบิดกึกก้อง ชายหนุ่มพุ่งตัวลงน้ำ เกล็ดที่มีช่วยป้องกันตัวจากแรงปะทะและลูกหลงเล็กๆน้อยๆ
เยี่ยม! คราวนี้เขาต้องหลบทั้งหนวดแล้วก็กระสุนด้วย! เขากัดฟันกรอด น่าจะปล่อยให้คาร์เดียโดนหมึกงาบไปเสียแต่แรก อย่างน้อยตอนนี้ก็ไม่ต้องคอยระวังตัวสองทาง เรเว่นไม่แปลกใจนักหากเด็กสาวจะสั่งเรือพวกนั้นให้ยิงเขาด้วย...จากประโยคสนทนา...เหมือนเธอจะอยากจับเขาผ่าใจจะขาด
“DS 08 เข้าจากสามนาฬิกา 06 เปิดฉากยิงจากด้านหลังแล้วจ้า ลุงอยู่ไหนเอ่ยยย” น้ำเสียงรื่นเริงเกินเหตุนั่นทำให้เขาสาปแช่งอยู่ในใจ ที่จริงตอนยัยนี่โดนหมึกรัด เขาควรรีบถีบตัวหล่อนลงปากหมึกไปซะ
ซากเรือลำหนึ่งจมลงมา เขายันกายหลบจากมัน พร้อมกับกระชากหนวดเส้นหนึ่งที่ขวางทางออก “03 จะเริ่มถล่มที่แปดนาฬิกาละน้าาาา ยังมีชีวิตอยู่ใช่มั้ยค้า ~”
“ยัยเด็กเวร!”
สาบานได้ จบงานนี้ไป เขาจะเอายาพิษที่มีทั้งหมดไปรมในห้องแม่นี่! จากมุมด้านล่างของท้องน้ำ เขาเจอแต่หนวด หนวด แล้วก็หนวด รสชาติของน้ำหมึกที่ลอยล่องและเนื้อหมึกเต็มปาก คงเลิกทานเนื้อหมึกไปอีกพักใหญ่ แม้ว่าปกติเขาจะไม่กินข้าวอยู่แล้วก็ตาม…
การหายใจเริ่มติดขัด ชายหนุ่มเริ่มวิตก มือข้างหนึ่งเช็คที่ลำคอ...เหงือกยังคงอยู่...ไม่ใช่ยากำลังจะหมดฤทธิ์...ในน้ำทะเลมีอะไรปนมา
ไม่ต้องสงสัย มันต้องมาจากซากเรือของคาร์เดีย มันรบกวนการหายใจของเขา ออกซิเจนไม่สามารถพัดเข้าร่างได้เท่าที่เคย และคราเคนพ่นน้ำหมึกออกมามากกว่าเดิม “ขอบคุณ” พูดกับไอ้ตัวสิบแปดหนวดอย่างประชดประชัน
“เย็นๆนิดนึงนะคะลุง” เสียงเบาเหมือนไม่อยากจะเตือนจากกำไลทำเขาชะงัก แล้วน้ำก็เย็นเฉียบจนต้องดำลงลึกกว่าเดิม
ยัยนั่นกะฆ่าเขาจริงๆด้วย!
เรเว่นสบถคำด่าในลำคอ ปืนไนโตรเจน หากไม่ใช่เพราะหนวดหมึกที่ใหญ่ยุ่บยั่บไปทั่ว เขาคงโดนแช่แข็งไปเรียบร้อย ส่วนที่สีแดงที่ลอยอยู่เหนือน้ำนั่น...ยังไม่แน่ใจนัก แต่กลิ่นของมันเหมือนพลาสม่า
เสียงปะทะจากผิวน้ำดังสนั่น กองเรือกำลังร่วงลงสู่ก้นสมุทร เรเว่นเบิกตากว้าง พลาสม่าเหลวกระจายลอยทั่วผืนน้ำ ทัศนียภาพกลายเป็นสีแดง เขาโจนตัวออกจากบริเวณนั้น เกล็ดป้องกันผิวหนังได้ แต่ระบบหายใจเขาป้องกันสารเคมีพวกนี้ไม่ได้ หนวดคราเคนหลายเส้นทิ้งตัวตามเรือพวกนั้นไป
ชายหนุ่มโผล่ใบหน้าขึ้นเหนือผิวน้ำในระยะที่ห่างออกไป จากมุมนี้ถึงได้เห็น รอบคราเคนที่กำลังเดือดดาลและกรีดเสียงอาละวาดเต็มไปด้วยแอ่งน้ำสีแดง...พลาสม่า…
ยัยเด็กคาร์เดียลอยตัวอยู่เหนือน้ำ “ยิงมันไม่ระคายผิว งี้ต้องลุยจากข้างใน…”
หนวดสิบแปดเส้นของคราเคนกำลังเหวี่ยงไปทั่ว สารพิษจากพลาสม่าอาจทำให้มันระคายเคือง ความคิดของหล่อนทำให้เขาต้องถลึงตา “จะบ้าเรอะ?? เข้าไปก็ตายสิวะ!!!”
แล้วเสียงที่ตอบกลับมาแบบคนร่าเริงเกินเหตุนั่น “เลือดแลกเลือดไงลุงงงงง”
เขามองไม่เห็น...แต่คิดว่าแม่นั่นกำลังยิ้ม
กระแสน้ำรอบกายเริ่มปั่นป่วน ท่ามกลางแสงแดดจัดจ้า คลื่นทะเลกลับบ้าคลั่งราวพายุหมุน เสียงของทะเลบอกเขาว่าอีกไม่กี่วิมันต้องกลายเป็นน้ำวน ถ้าหากเป็นเวลาปกติเหงื่อคงชุ่มแผ่นหลัง ทว่าตอนนี้อยู่ในน้ำ เลยไม่รู้ว่ามีเหงื่อออกบ้างไหม “ใครมันจะบ้าเข้าไปวะ???” แยกเขี้ยวใส่แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายมองไม่เห็นก็ตามที
น้ำวน มันมาจริงๆ เคยได้ยินนิทานบอกว่าเรื่องน่ากลัวของคราเคนคือมันสร้างน้ำวนได้ และตอนนี้เขากำลังอยู่ในสายน้ำของมัน
และก่อนจะรู้ตัว ร่างของเขาก็ผลุบเข้าไปในปากคราเคน
เรเว่นกัดฟันกรอด เขากำลัง หลุด เข้ามาในปากหมึกยักษ์นั่น ฟันของมัน ถ้าดูไม่ผิดมีสามแถว เต็มไปด้วยเศษซากและแหลมคม จากความรู้สึก มันต้องมีพิษ
น้ำวนดูดเขาเข้าปากมัน พูดให้ถูกคือหนวดมันพัดน้ำเข้าปากจนเป็นน้ำวน พยายามอย่างยิ่งที่จะหลบเลี่ยงจากฟันพวกนั้น ขอบคุณร่างกายของเขาตอนนี้ที่ทำให้ว่ายน้ำได้ง่ายเหมือนปลา
ผ่านจากคมเขี้ยวของมัน ไม่แน่ใจว่าถูกส่งผ่านไปทางไหน แต่ร่างกายหมึกทั่วไประบบทางเดินอาหารไม่ซับซ้อน เป็นเส้นตรง จำง่ายๆ
“ว้าว! ลุง” เสียกรี๊ดกร๊าดดังมาจากกำไลข้อมือ เขาเบี่ยงตัวหลบซากของอะไรสักอย่างที่พุ่งเข้ามา “เปิดกล้องหน่อยลุงเปิดกล้อง หนูอยากดูว่าเครื่องในคราเคนมันเหมือนหมึกตัวอื่นรึเปล่า”
“เข้ามาเองสิโว้ยยยย”
“แหมลุงคะ เมื่อกี้ไม่ใช่ลุงเหรอคะที่ห้ามไม่ให้หนูเข้าไปน่ะ” อย่างน้อยระบบสื่อสารก็ยังไม่พัง กระแสน้ำเชี่ยวกรากพัดเขาเข้าไปด้านใน น่าจะผ่านลำไส้ ลื่นเกินกว่าจะเกาะเอาไว้ได้ ต้องทำอะไรสักอย่าง แต่ไม่รู้ว่าต้องทำอะไร กรงเล็บที่มีจิกและเกี่ยวกับผนังลำไส้มันเอาไว้ ทว่าน้ำที่พัดเข้ามาแรงเกินกว่าที่จะต้านเอาไว้ได้ ก่อให้เกิดรอยฉีกกระชากเป็นทางยาว
น่าขยะแขยงเกินกว่าจะใช้ฟันงับ ไม่แน่ใจนักว่าถ้าปล่อยจนไปถึงกระเพาะมันต้องใช้เวลาขนาดไหน หากเทียบกับขนาดตัว
“ความจริงแล้ว ลุงอยากเข้าไปเองมากกว่าสินะคะ” ประโยคนั้นทำเอาเขาแทบจะด่า หากไม่ติดว่ามีอะไรสักอย่างพุ่งพรวดผ่านไปให้เขาหลบแทบไม่ทัน น้ำเสียงต่อมาคือออดอ้อนอย่างไม่น่าให้อภัย “งั้นไหน ๆ ก็เข้าไปแล้ว ลุงช่วยเก็บหัวใจออกมาฝากหนูสักดวงสิคะ เมื่อกี้หนูสแกนเจอตั้งสามดวงแหนะ”
“สามล้าน!” โต้กลับไปด้วยราคา ที่จริงแค่สามล้านออกจะน้อยไป “ไม่! สิบสามล้าน!!!”
“ลุงก็ได้ไข่มุกไปตั้งเยอะแล้วนะคะ เอาอย่างนี้ละกันนะคะ ‘ไปเบิกเอาจากควีนนู่นสิวะ อย่าโง่’”
ท่อนหลังเป็นเสียงของเขาเองที่เหมือนเด็กสาวจะอัดไว้ ได้แต่สบถด่ากลับไป “ยัยเด็กผี!!!”
การพัดของน้ำสิ้นสุดลงพร้อมด้วยคลื่นขนาดใหญ่ที่ซัดสวนเข้ามา มันจบแล้ว ตอนนี้เขาอยู่ในกระเพาะมัน ใช้เวลาน้อยกว่าที่คิด และเริ่มไม่รู้ว่ารอบตัวของเขาคือน้ำย่อยหรือเป็นแค่น้ำทะเล รวมไปถึงไอ้ที่พัดเขาเข้ามาถึงกระเพาะนั่นเป็นน้ำลายมันด้วยหรือไม่ ถ้าดูไม่ผิด เขาเห็นซากกองเรือที่เพิ่งถูกซัดพังไปหยกๆอยู่บนนี้ด้วย
เขาเลียริมฝีปาก เหงือกที่ลำคอกำลังลีบลู่ลงเสมอผิว ยาตัวแรกกำลังหมดฤทธิ์ รูจมูกกำลังกลับมา นับว่าโชคดี เพราะมันรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่นักที่ต้องหายใจด้วยน้ำทะเลผสมน้ำย่อยคราเคน
กรงเล็บที่มียึดซากเรือลำหนึ่งเอาไว้ แล้วเหนี่ยวตัวขึ้นไปบนนั้น คว้าเอาหลอดและเข็มยาขนาดใหญ่พิเศษที่รัดไว้กับกระเป๋าเหล็กที่ติดไหล่มาพินิจ โชคดีที่พวกมันไม่บุบสลาย เข็มอัตโนมัติทนความดันน้ำได้ดี และหลอดยาที่เอามาก็ไม่ใช่หลอดแก้ว
ด้านในนี้อากาศไม่ค่อยดีนัก...กลิ่นคาว...เหมือนหมึก ไม่มีสิ่งมีชีวิต มีเพียงซากเรือที่เพิ่งถูกเรียกมา และเรือไม้ที่ดูเปราะบางจนแค่แตะก็คงพัง มันโดนย่อยมาหลายร้อยปี…เขาไม่เห็นแม้แต่ซากกระดูกของอดีตลูกเรือพวกนั้น
จัดการฉีดยาเข้าเส้นเลือดเรียบร้อย รู้สึกถึงหัวใจที่สงบขึ้น ถุงหมึก ถ้าอยากได้เขาคงต้องผ่ากระเพาะมันออกไป ไม่แน่ใจว่าจะทำได้ไหม ชายหนุ่มพุ่งตัวไปยังทิศที่เข้ามา ตวัดกรงเล็บเข้าไปยังผนังและฉีกกระชากมันสุดแรง ทว่าสิ่งที่ตามมามีเพียงรอยแผลที่ทิ้งเอาไว้
มันไม่สมานตัวเหมือนด้านนอก แต่ความเหนียวของมันมากกว่ากันเยอะ
ฉับพลัน รอบตัวเขาสั่นสะเทือน กรงเล็บพยายามจิกผนังกระเพาะมันไว้ คลื่นซัดแรงจนเขาร่วงลง ทิ้งรอยแผลเป็นทางยาว หมึกไม่มีเลือด และไอ้ตัวนี้ก็ไม่มีเลือด ไม่นับว่ามันสามารถรักษาตัวได้ในเสี้ยววิ มีสิบแปดหนวด ตาแปดดวง และร่างกายที่ใหญ่โตแถมลักษณะเหมือนหินโสโครก ไอ้นี่มันก็แค่หมึกยักษ์ธรรมดา เขาผุดขึ้นจากน้ำ น้ำย่อย น่าจะเป็นสิ่งนั้น และตะกายกลับไปยังซากเรือที่เพิ่งทิ้งมา
ยาตัวที่สองกำลังจะหมดฤทธิ์ เขารู้สึกได้ กรงเล็บที่มีเริ่มไม่คมเหมือนเดิม เขี้ยวในปากกำลังถูกแทนที่ด้วยฟันชุดใหม่ เขาแลบลิ้นเลียมัน ความคมกริบนั่นหายไปแล้ว เหลือเกล็ดที่ยังคงปกคลุม
“ลุงคะ ได้ของที่ต้องการแล้วก็ออกมาเถอะค่ะ หนูว่า ลุงกำลังทำให้มันอาหารเป็นพิษอยู่นะ”
ได้ของอะไรวะ?
คราวนี้ขี้เกียจจะต่อปากต่อคำด้วย เขาคว้าเอาเข็มใหญ่อีกอันที่มียาเตรียมพร้อมไว้ด้านในปักเข้าที่ลำคอ
“หนูให้เวลาลุงหนีออกมาสิบวิ ไม่งั้นอย่าหาว่าไม่เตือนนะลุง” เสียงเด็กสาวสำทับมาอีกครั้ง
กล้ามเนื้อที่เคยมีหายไป เหมือนถูกละลายทิ้ง ความเจ็บปวดกัดกินจากภายใน มันเป็นการทำลายฤทธิ์ยาตัวสุดท้าย ไม่งั้นเขาจะทำอะไรกับของที่มีไม่ได้ มือสั่นพร่าเปิดกระเป๋าเหล็กที่ตกลงข้างตัว เขาต้องออกไป ไม่ใช่ยา สารเคมี ยาพิษจะไปทำอะไรมันได้หากแรงไม่พอ
ปราดตามองไปยังสิ่งที่บรรจุอยู่ภายใน...ยอมรับว่าเสียดายนิดหน่อย เขายังสนใจหมึกของคราเคนอยู่ หวังว่าจะได้เก็บถุงหมึก
สองมือคว้าเอาเสื้อกาวน์ขึ้นใส่ และหลอดบรรจุสารเคมีหลากชนิดขึ้น ให้มั่นใจว่าจะแรงพอ ในกระเพาะคราเคนมีน้ำย่อยอยู่แล้ว เขาใช้ประโยชน์จากมันได้ รอบกายสั่นสะเทือนอีกครั้ง เรเว่นสบถพึม กระเป๋าเหล็กยังไม่ร่วงไป ชายหนุ่มใช้เท้าเตะปิดกระเป๋าเมื่อได้ของที่ต้องการจนครบ และเหยียบมันไว้ คราวนี้มันสั่นสะเทือนกว่าที่เคย เหมือนกำลังดิ้น เขาจัดการกับสารเคมีในมือ ถ่ายเทมันจากหลอดสู่หลอดตามลำดับและปริมาณที่ควรจะเป็น ก่อนจะ…
เทมันลงสู่เบื้องล่าง
ชายหนุ่มคว้ากระเป๋าเหล็กขึ้นสะพาย หลบเข้าไปในซากเรือ เสียงและกลิ่นเหม็นไหม้กำลังลอยมา เขาหลับตาลง ไล้ปลายนิ้วไปยังบรรดาหลอดยาภายใต้เสื้อกาวน์...มันทำให้เขารู้สึกปลอดภัย
แล้วทุกอย่างก็ระเบิดตูม
-----------------------------
อ่านบทนี้ในมุมมองคาเดียได้ที่
ความคิดเห็น