คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 6 - หมึก [ใต้น้ำ]
เสียงจากกำไลเฮงซวยนั่นกำลังจะทำให้เขาเจ๊งกะบ๊ง!
“ไปเดือดร้อนตอนอื่นสิวะยัยเจ๊!”
สบถด่าออกมาอีกสองสามประโยค ประโยคขอความช่วยเหลือจาก ฮิโนซารุ มิคัง - ยัยเจ๊หัวทอง แสดงผลขึ้นกลางอากาศ เขาตวัดมือปิดมันลงโดยไม่คิด คราเคนนั่นขยับตัวแล้ว และต่างจากทีแรก...มันเหมือนเพิ่งได้ขยับตัวหลังจากนิ่งสงบมาหลายร้อยปี แม้อยู่ใต้น้ำก็ยังรู้สึกถึงแรงกระเพื่อมจากการสั่นไหวของมัน ดวงตาคู่นั้นมองมาทางยานประดาน้ำราวกับรู้ว่าเขาอยู่ทางนี้ แม้ว่าเขาจะดับไฟในยานจนมืดสนิทแล้วก็ตาม
ระยะห่างระหว่างเขากับมันกำลังมากขึ้น… ตัวเลขแสดงผลบอกว่าเขาขึ้นไปที่ความลึกระดับเก้าร้อยเมตร
ตึง!
โลกทั้งใบของเขาสั่นสะเทือน
มันเห็นเขา หนวดของมันกำลังกระชากยานทั้งลำด้วยแรงมหาศาล ชายหนุ่มร่วงลงจากเบาะนั่ง มือคว้าเอากระเป๋าเหล็กไว้แนบตัว เสียงกรีดร้องและไฟสีแดงจากยานประดาน้ำบอกว่าอยู่ในภาวะฉุกเฉิน เสียงประกาศจากระบบร้องลั่น “ฉุกเฉิน ยานถูกโจมตี”
“ไอ้หมึกเฮงซวย!”
ถ้าจบงานนี้...ถ้ารอดไปได้...เขาจะผลาญงบส่วนตัวของไอ้จอมพลเวรตะไลให้หนักกว่าที่เคย เขาสาบานกับตัวเองแบบนั้น แรงบีบรัดจากหนวดคราเคนมหาศาล จอโฮโลแกรมแจ้งเตือนว่ายานได้รับความเสียหายเกินยี่สิบเปอร์เซ็นต์
ยังพอไหว
เรเว่นเรียกจอควบคุมขึ้นมา และสั่งยิง
ปืนอัดอากาศแรงดันสูงนับสิบพุ่งเข้าใส่หนวดของคราเคน เสียงกัมปนาทกึกก้องเงียบๆภายใต้มหาสมุทร แรงสั่นไหวจากระเบิดทำให้น้ำกระเพื่อม แรงระเบิดพวกนั้นมากพอจะถล่มหมู่บ้านเล็กๆได้สักแห่ง ทว่าทั้งหมดที่หน้าจอรายงานคือ...ไร้ผล
ไม่ มันได้ผล เขาเห็นจากรอยแผลบางๆที่กำลังสมานตัวเข้าหากัน…
ความสามารถในการฟื้นฟูของมันมากเกินไป หรืออาจเพราะแรงระเบิดพวกนี้ไม่มากพอ เรเว่นเปิดระบบบังคับการ แสดงพลังงานและอาวุธทั้งหมดที่มี สภาพยานเหลืออยู่ที่หกสิบห้าเปอร์เซ็นต์ เขาเปิดระบบโจมตี
ขีปนาวุธและมิซไซล์นับร้อยพุ่งเข้าโจมตีที่หนวดของมัน เขาต้องทำให้มันปล่อยยานนี่ก่อน ก่อนที่ยานจะพัง...ก่อนที่เขาจะตาย
หน้าจอล็อคเป้าแสดงผล [ทาร์เก็ต ล็อคออน] เรเว่นสั่งโจมตีโดยไม่ต้องคิด ลำแสงความร้อนสูงพุ่งเข้าใส่ การโจมตีทั้งหมดเขาเล็งไปที่หนวดของมัน เส้นนั้นเส้นเดียว เส้นที่กำลังรัดยานลำนี้อยู่
เสียงกรีดร้องและไฟสีแดงในห้องควบคุมกระพริบถี่ -- ความทนทานเหลือห้าสิบเปอร์เซ็นต์ -- แค่สามนาที -- นับจากคราเคนเวรนี่รัดยาน ความทนทานหายไปเกินครึ่ง
เขาต้องการเวลามากกว่านี้...ห้านาที… เขาต้องการแค่ห้านาที ก่อนที่เรือนี่จะพัง
“สั่งการโจมตีอัตโนมัติ ใช้ทุกอย่างที่มี” ชายหนุ่มสั่งกร้าว ระบบคอมพิวเตอร์กระพริบ หวังว่ามันยังไม่…
“ยืนยันการเจ้าตี ล็อคเป้าหมาย เริ่มทำการโจมตี”
เสียงยืนยันจากระบบ เครื่องยังไม่พัง แล้วอาวุธทุกอย่างที่มีอยู่บนเรือลำนี้ก็ถูกหันเข้าไอ้หมึกนั่น แรงสั่นสะเทือน เสียงจุดระเบิด ลำแสงความร้อนสูง แรงดันอากาศ จอแสดงผลบอกเขาว่ามันได้รับบาดเจ็บ...แต่เพียงไม่กี่วินาที ร่องรอยทั้งหมดหายไป
ความสามารถในการฟื้นฟูของมันมหาศาล เร็ว...เร็วจนเกินไป
ยังไงก็พัง เขารู้ ยังไงไอ้ยานเฮงซวยนี่ก็พังแน่ ยานของควีนกระจอกกว่าที่คิด ชายหนุ่มเปิดกระเป๋าเหล็ก หลอดยามากมายที่อยู่ภายในกับหลอดทดลอง...ของจำเป็นอยู่ในนั้น
ดวงตาปราดมองหลอดหลากสีที่เรียงรายอยู่ภายใน หยิบเอายาสี่หรือห้าชนิดขึ้นมา แล้วเริ่มทำการ ผสม
ถ้ายานบ้านี่พัง เขาต้องการร่างกายที่ทนทานใต้แรงดันน้ำมหาศาล ต้องการการหายใจ ยานไม่มีชุดประดาน้ำสำหรับความลึกระดับนี้ และถึงมีก็เทอะทะเกินกว่าจะหนีคราเคนนั่นพ้น เขาต้องการระบบการหายใจที่อยู่ใต้น้ำทะเลลึก...การมองเห็น...การได้ยิน...เขาต้องการร่างกายที่ทนกับของพวกนั้น…
เหลือสี่นาทีกับอีกสามสิบห้าวิ มันต้องทัน ยาในมือพร้อมแล้ว เข็มอัตโนมัติดูดและแทงยานั่นเข้าไปที่เส้นเลือด ความร้อนผ่านแล่นกระจายไปทั่วร่างกาย
ความทนทานลดเหลือสามสิบเปอร์เซ็นต์ ยังต้องถ่วงมันเอาไว้ ภาพในห้องบังคับการเริ่มพร่าเลือน และจอแสดงผลเริ่มติดๆดับๆ เขาล้วงเข้าไปในเสื้อ ยาอีกสองสามตัวถูกฉีดเข้าเส้นเลือด ก่อนที่เขาจะถอดกาวน์นั่นโยนลงไปในกระเป๋าเหล็ก ภาพแสดงอาวุธที่น่าจะได้ผลสองอย่างสุดท้าย ถ้าใช้พร้อมกัน เขาต้องเปิดใช้พลังงานจากยานทั้งลำ
“เฮ้ย ยัยเด็กผี!” เขาตวาดกร้าว ติดต่อหล่อนผ่านทางสายรัดข้อมือ “ระวังไฟดูด แล้วเตรียมอุดหูได้เลย!”
เสียงโวยวายของคาร์เดียโต้กลับมาลั่น “ไฟดูด? ลุงจะทำอะไรเนี่ย??? เดี๋ยวปลาแถวนี้ก็ตายหมดหรอก!”
“มีปลาที่ไหนล่ะโว้ยยยย”
พร้อมๆกับมือที่สั่งการ [ยิงปืนใหญ่คลื่นไฟฟ้าความแรงสูง] [ยิงกระสุนเสียง]
แรงจากอาวุธสองชนิดทำยานทั้งลำสะเทือน พลังงานแทบทั้งหมดที่มีถูกใช้ไปกับการโจมตีมากไปจนเรียกกลับคืนมาไม่ทัน ไอ้ตัวยักษ์นั่นหยุดชะงัก คลื่นเสียงหลายร้อยเดซิเบลและไฟฟ้ามากหลายหมื่นโวลต์พอจะทำให้มันคลายการรัดยานได้ - ไม่ใช่ - หนวดเส้นนั้นขาดออกมาแล้ว แต่สิ่งที่เขาเห็นคือมันกำลังผุดขึ้นมาใหม่...จากบริเวณที่โดนตัด...เร็วเกินไป ความทนทานเหลือเพียงห้าเปอร์เซ็นต์
อีกแค่นาทีเดียว เขาต้องการอีกแค่นาทีเดียว ความเจ็บปวดจากทั่วผิวกายกำลังกัดกินเขา มันกำลังแทงทะลุผ่านผิวหนังออกมา เหมือนเนื้อกำลังถูกแล่เป็นชิ้น และแทนที่ด้วยสิ่งอื่น...ที่เหมาะกับการอยู่ใต้น้ำมากกว่า...เกล็ด...
“ขอขนาดของไอ้ตัวบ้านี่ เดี๋ยวนี้!” ตวาดสั่งระบบคอมพิวเตอร์ ภาพการแสดงผลบนหน้าจอแสดงข้อมูลจากการแสกนคร่าวๆ…ปากของเขา...มันกำลังจะออกเสียงไม่ได้อย่างเคย มือสั่นเทากวาดเอาเข็มและหลอดยาขนาดใหญ่พิเศษ และพันพวกมันไว้รอบกระเป๋าเหล็กประจำตัว
ขนาดเท่าที่แสกนได้...สี่ร้อยเมตร…
ชายหนุ่มอ้าปากหอบหายใจ อากาศที่เคยกรองและผ่านเข้าทางจมูกเริ่มหายไปแล้ว รูจมูกที่เคยมีตีบตันลง เช่นเดียวกับดวงตาที่เริ่มปวดร้อน ภายในร่างกายกำลังร้าว ออกซิเจนกับการปรับแรงดันของห้องบังคับการกำลังจะฆ่าเขา หูที่เคยได้ยินเสียงกลับอื้ออึง
เรเว่นกุมคอ เขาต้องการอากาศ สัมผัสที่ปลายนิ้วบ่งบอก...บางสิ่งกำลังผุดขึ้นมาแทน มันเป็นชั้นบางๆ เหงือกปลา มันคือสิ่งนั้น
เสียง โครม เข้าปะทะเมื่อหนวดเส้นใหม่พุ่งเข้าจู่โจมอีกครั้ง เหมือนคนพยายามไล่ตบยุง
เสียงแจ้งเตือนฉุกเฉินจากยานกรีดร้องเหมือนเป็นวาระสุดท้ายของชีวิต ชายหนุ่มคว้าปืนที่ถูกเก็บไว้สำหรับกรณีฉุกเฉิน[สลักชื่อเวอกัส] กับกระเป๋าเหล็กใบเขื่องขึ้น ปรับเป็นสายคาดและนำขึ้นสะพายหลังด้วยมือที่สั่นพร่าและดวงตาที่แสบร้อน ยาเข็มสุดท้ายถูกฉีดซ้ำเพื่อความมั่นใจว่าฤทธิ์ของมันจะอยู่ได้นานพอ
แล้วยานก็พังทลาย
น้ำทะเลที่วนอยู่รอบตัวช่วยให้เขารู้สึกเหมือนกลับมามีชีวิตอีกครั้ง เหงือก ที่ลำคอช่วยพัดเอาออกซิเจนเข้าร่างกาย น้ำทะเลหล่อเลี้ยงดวงตาให้หายจากความแสบร้อน หูของเขาได้ยินชัดเจนเสียยิ่งกว่าตอนอยู่บนบก เกล็ดบนลำตัวช่วยให้ร่างกายเขาเคลื่อนไหวเข้ากับกระแสน้ำ แรงดันมหาศาลจากใต้ทะเลลึกไม่มีผลใดๆอีกต่อไป
คราเคนนั่นกำลังกรีดร้องอย่างหงุดหงิด หนวดเส้นนั้นของมันยังวุ่นอยู่กับยานประดาน้ำที่พังพินาศ
--อีกนิดเดียว--
เรเว่นเริ่มเคลื่อนไหว เขาขยับกายออกไป ตอนนี้รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของทะเล เขารับรู้ได้ถึงทิศทางของน้ำที่กำลังแปรปรวนจากการอาละวาดของคราเคน การเคลื่อนที่ใต้น้ำไม่ควรจะเป็นปัญหาสำหรับเขา ทว่าหมึกของคราเคนนั่น...มันมีพิษ ไม่ทำให้ถึงตาย ความรู้สึกบอกเขาเช่นนั้น ทว่ามันทำให้การเคลื่อนที่ช้าลงเกินกว่าที่คาดไว้
มันมีตาแปดดวง! ก่อนยานจะพัง ผลแสกนบอกเขาไว้แบบนั้น ที่รอบตัวมัน และหนึ่งในดวงตาพวกนั้นกำลังจ้องมา หนวดอีกเส้นของคราเคนพุ่งเข้าใส่เขาเร็วเหมือนงูฉกเหยื่อ
เขาขยับกายหลบไปด้านข้าง ลั่นไกปืนสวนกลับโดยไม่คิด ลำแสงความร้อนสูงกว่าหนึ่งพันองศาพุ่งตรงเข้าหาไอ้หมึกเวรนั่น
ฉิบหาย...กลายเป็นแค่น้ำโคตรเดือด
ชายหนุ่มสบถอย่างหงุดหงิด ปืนของเวอกัสไม่ควรเป็นแค่เลเซอร์กระจอกๆ เขาปรับโหมดมัน...ให้เป็นปืนกล...แล้วลั่นไก
แรงดีดกลับของมันทำให้เขาลอยไปด้านหลังเล็กน้อย ลำแสงความร้อนสูงจำนวนมากพุ่งเข้าใส่หนวดเส้นนั้นที่กำลังจะโจมตีเขา
“ไอ้นี่!”
แล้วเขาก็ถูกกระชาก
หนวดมหึมานั่นรัดและดึงเอาตัวเขาสู่เบื้องล่างของผืนสมุทร เขาเกลียดมัน! ปรับโหมดปืนให้เป็นเรลกันขนาดเล็ก ยิงช็อตมันอีกครั้ง มีแค่บาดแผลเล็กๆกับอาการชะงัก
คราเคนนั่นกำลังจะงาบเขา! ยัยเด็กผีคาร์เดียอาจโดนงาบไปก่อนแล้ว ร่างถูกกระชากเข้าไปใกล้ลำตัวปรุประที่เหมือนซากหินโสโครก เกล็ดที่มีไร้ประโยชน์ หนวดหมึกมีตัวดูดจับ...และคราเคนก็เป็นหมึก ไอ้ควีนเฮงซวย มันฆ่าเขาทางอ้อมชัดๆ!
เรเว่นกระชับปืนในมือ พลังงานเพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย ปรับโหมดมัน บีบองศาการยิงให้แคบ จ่อเข้าที่หนวดของคราเคน แล้วลั่นไก เปรี้ยง
เสียงกรีดร้องของคราเคนดังลั่นเข้ามาในหู พร้อมๆกันนั้น เลือดในกายเขากำลังเดือด
ร่างกายของเขากำลังแสบร้อนจากภายใน...ผิว...เกล็ด ของเขารู้สึกเหมือนมันกำลังจะปริแตก กล้ามเนื้อในร่างกายเขากำลังกรีดร้อง เสื้อที่เคยใส่กำลังคับแน่นและฉีกขาด มันกำลังขยายออก ร่างกายของเขา มันกำลังใหญ่ขึ้น กระเป๋าเหล็กที่สะพายไว้กำลังกลายเป็นเพียงสายรัดบ่าอันเล็กๆที่ตึงแน่นตรงไหล่ เหมือนเป็นเพียงเครื่องประดับอีกชิ้น รู้สึกได้ถึงฟันชุดใหม่ที่แหลมคม มือที่มีกลายเป็นกรงเล็บ...ยาพวกนี้ส่งผลแรงกว่าที่เขาคิดไว้
อยากพ้นจากปิศาจ ก็ต้องกลายเป็นปิศาจ
ตัวเขาใหญ่ขึ้น...กล้ามเนื้อที่มีสมบูรณ์ขึ้น รู้สึกได้ถึงเรี่ยวแรงที่มากกว่าเคย ทว่าน้ำหมึกของคราเคนทำให้อืดอาด l0เมตร คือความสูงของเขาตอนนี้ ไม่ได้ครึ่งและเป็นเพียงไม้จิ้มฟันของไอ้ตัวประหลาดบ้านี่ ปืนที่หยิบมากลายเป็นเหมือนของเล่นเล็กๆในมือเขา กระทั่งสอดนิ้วเข้าไปลั่นไกยังทำไม่ได้
ชายหนุ่มปล่อยมือจากปืน กรงเล็บฉีกกระชากไปยังบาดแผลของมัน ดึงตัวหลุดจากพันธนาการ และถีบตัวหนีให้พ้นก่อนที่มันจะจู่โจมซ้ำ
ถึงจะเป็นปิศาจ แต่ก็ไม่อาจสู้จอมมาร
แล้วภาพตรงหน้าก็เป็นสีดำ
อย่างไม่รู้สาเหตุ อยู่ๆมันก็พ่นน้ำหมึกออกมา ทัศนียภาพเบื้องหน้ากลายเป็นศูนย์ ดวงตาที่มองเห็นได้ในความมืดมิดของใต้ทะเลไร้ผล เขาว่ายน้ำขึ้นสู่ด้านบน ทว่าร่างกายที่เคยคิดว่าถูกทำให้ช้าแล้วกลับช้าลงยิ่งกว่าเดิม
แล้วเขาก็เห็นมัน ดวงตาวาวโรจน์สีแดงนั่นโกรธจัด ร่างกายของมันยังคงสมบูรณ์ดีเหมือนไม่เคยมีแผล มีเพียงซากของหนวดทิ้งตัวอยู่ก้นสมุทรที่บอกได้ว่าเขาตัดหนวดมันไปทิ้งไปได้เส้นหนึ่ง กับเศษซากอะไรบางอย่างคล้ายชิ้นเนื้อที่ล่องลอยอยู่ห่างออกไป
กรงเล็บแข็งแกร่งพอจะฉีกกระชาก ฟันชุดใหม่คมกริบมากพอ หากมันเป็นมอนสเตอร์ที่ตัวเล็กกว่านี้หลายๆเท่า เขาคงจัดการมันได้ในเวลาไม่ถึงห้านาที แต่ทั้งหมดที่ทำได้ในตอนนี้คือการหนีมันออกไปให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้ อยู่ๆมันก็ชะงักไป เป็นโอกาสที่ดี เขาใช้พลังงานทั้งหมดเท่าที่เค้นได้จากร่างกาย ใช้ประสาทสัมผัสทั้งหมดที่มี และพุ่งทะยานขึ้นสู่เบื้องบน หนีมันให้พ้น
แล้วเสียงของยัยเด็กผีก็ลอยมาจากเครื่องมือสื่อสาร อย่างถูกจังหวะ และน่าตบกบาลอย่างถึงที่สุด
“ขึ้นก่อนนะค้า ลาก่อนนะคุณลุง หนูคงจะคิดถึงลุงนะ”
ที่ชะงักไปคงเป็นฝีมือคาร์เดีย เจ้าหล่อนทำดีถูกจังหวะ แม้วาจาและน้ำเสียงอาวรณ์นั้นจะชวนให้กระชากคอหอย
มันตามมา เรเว่นกัดฟัน ร่างกายของเขาช้าลงกว่าทีแรกมาก เจ้าสัตว์ประหลาดนั่นตามมา เขาเห็นมันจากหางตา สัมผัสมันได้จากเสียงและการสั่นไหวของท้องทะเล กระแสน้ำแปรปรวน แสงสว่างใกล้เข้ามา และหมึกยักษ์สิบแปดหนวดนั่นก็ยังคงไล่ต้อน เขาเค้นเสียงตอบกลับไป
“ยังไม่ตายโว้ยยยยย”
เหยื่อของมันไม่ใช่แค่เขา ชายหนุ่มรู้ สัมผัสและเสียงเครื่องยนต์จากเบื้องบน เครื่องยนต์ขนาดเล็ก เสียงและคลื่นสะท้อนภาพเข้ามาในหัว แสงสว่างเหมือนหลอดไฟขนาดย่อมเคลื่อนที่ เหยื่ออีกคนที่กำลังพุ่งทะยานขึ้นสู่ผิวน้ำด้วยชุดเกราะติดไอพ่นที่เอางบตัวเองไปผลาญ คาร์เดียกำลังส่งตัวเองขึ้นสู่ผิวน้ำ
ร่างกายตอนนี้เขาไม่เหลือผิวหนัง มีเพียงเกล็ดที่ปกคลุม ทว่ายังช้าลง บางทีอาจมาจากออกซิเจนที่กรองผ่านน้ำ แต่ความรู้สึกของเขาบ่งบอกว่าไม่ใช่ ไม่รับรู้ถึงสิ่งแปลกปลอมใดที่วิ่งพล่านเข้าไปในกระแสเลือดอย่างที่ควรเป็น แค่สัมผัส
คราเคนเคลื่อนไหวได้ไวผิดกับขนาดตัว เสียงตะโกนที่ดังลั่นจากสายน้ำบอกเขา การขยับหนวด การเคลื่อนที่ ไม่ใช่เพราะขนาด แต่เพราะความเร็วของมันเอง พริบตาเดียวร่างมันปรากฏอยู่ด้านข้าง ดวงตาสีแดงประกายขนาดพอกับตัวเขาอยู่ตรงหน้า ไม่ต้องคิด เขาตวัดกรงเล็บ พร้อมกับที่หนวดเส้นยักษ์ตบร่างเขาออก -เหมือนรู้- เหมือนคนปัดแมลงด้วยความรำคาญ
ร่างเขากระเด็นไปไกล ทว่าไม่พ้นหนวดมัน --ไม่รู้ว่าเส้นไหน-- มันรัดร่างเขาไว้อีกครั้ง กระทั่งแขนสองข้างก็ถูกพันธนาการแน่นหนา
เรเว่นแยกเขี้ยว เหมือนหมาจนตรอก เขาอ้าปากกว้าง งับ กัด แล้วกระชากเนื้อมันออก ปลดปล่อยแขนสองข้างให้เป็นอิสระ แล้วตวัดกรงเล็บจนหนวดเส้นนั้นขาดกระจาย
รสชาติเหมือนหมึก
พร้อมๆกับที่มันงอกขึ้นมาใหม่อย่างรวดเร็ว เขาถีบหนวดเวรเส้นนั้นออกจากตัว พุ่งกายขึ้นสู่เบื้องบน - และใจตรงกับมัน -
คราเคนผุดขึ้นเหนือผิวน้ำ
ความคิดเห็น