คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 5 - ลงน้ำ
ยานประดาน้ำถูกเตรียมพร้อมไว้แล้ว
ว่องไวสมกับที่ออกคำสั่งไปในนามควีนเวอกัส ยานดำน้ำความทนทานสูงทรงรีที่เหมาะสำหรับการสำรวจทะเลลึก ไปจนถึงการรบใต้ทะเลลำนี้ไม่ทำให้เขาผิดหวัง แผงควบคุมอัตโนมัติที่ไม่จำเป็นต้องดูแลเอง และเบาะนั่งนุ่มๆที่เดาว่าคงทำมาจากหนังสัตว์ชั้นเลิศ พื้นที่ในยานแม้ไม่กว้างขวางแต่ก็สะดวกสบายพอตัว…
จากการสอบถามชาวประมงแถวนั้น ดูเหมือนคนพวกนั้นจะเดือดร้อนเรื่องเครื่องจักรที่กลายเป็นสีดำและล้างไม่ออก ส่วนเรื่องไข่มุกเปลี่ยนสีเป็นเรื่องรอง ทว่าด้วยอิทฤทธิ์ของชื่อ ‘จอมพลเวอกัส’ มันทำให้เขากว้านเอาบรรดาไข่มุกดำเหล่านั้นมาได้มากจนเกินพอ
ภารกิจส่วนตัวของเขา...เสร็จเรียบร้อย
เหลือแต่งานสำรวจ ที่คาร์เดียบอกว่ามันคือน้ำหมึก...เพียงแต่เยอะเสียจนต้องดำน้ำลงไปดูว่าเกิดบ้าอะไรให้ไอ้ตัวหยึกหยึยมีหนวดพร้อมใจกันพ่นน้ำหมึกเสียจนย้อมน้ำทะเลได้
คงไม่ใช่ปลาหมึกยักษ์ทะเลาะกันแย่งมรดกหรอกนะ...
‘มาค่ะลุง ซักรูปก่อนลงน้ำนะคะ นายท่านจะได้ไม่ว่าพวกเราอู้’
นั่นเป็นประโยคจากยัยเด็กผี ก่อนที่มันจะกระโดดโน้มคอเขาให้ลงไปใกล้ๆจอรับภาพจากกำไลของเจ้าหล่อน
ชายหนุ่มไม่ปฎิเสธ เขาเลิกคิ้วให้กล้อง ทำหน้าแบบที่คิดว่าท่านควีนจะต้องรู้สึก ปลื้มปริ่ม เป็นที่สุด
และคาร์เดียก็ทำหน้าทะเล้น ชูสองนิ้ว จัดการถ่ายรูปส่งไป พร้อมข้อความจากใจ
“ขอบคุณสำหรับยานดำน้ำ ท่านควีน” ของเขา
และ
“พร้อมลุยดงหมึกละจ้า~” ที่ไม่จำเป็นต้องลงท้ายว่าเป็นของใคร
แค่คิดภาพราชินีหงส์หยกทำท่าปวดกบาลตอนเห็นรูปพวกนี้ก็สนุกแล้ว…
คาร์เดียที่เกาะหลังคายานดำน้ำของเขามาตลอดทางจนถึงจุดที่กำหนดด้วยเหตุผลว่า “หนูจะเก็บแรงไว้ดำน้ำอะ” จัดแจงกับอุปกรณ์ของตน ก่อนจะกระโดดลงน้ำไป ไม่วายหันเคาะและทำท่าวันทยาหัตถ์ล้อเลียนผ่านทางกระจกยาน ให้เขาได้แต่ส่ายหน้า และเริ่มคิดว่าควรจะใช้ยาตัวไหนดีเพื่อการทำงานกับยัยนี่อย่างสงบสุข
คาร์เดียนำลงไปก่อน เจ้าหล่อนใส่ชุดดำน้ำที่รู้สึกว่าจะออกแบบและสร้างเองเพื่อการนี้โดยเฉพาะ สิ้นเปลืองงบส่วนตัวเปล่าๆปลี้ๆ
จะให้ย้ำอีกกี่รอบก็ได้...การถลุงงบของควีน คือเรื่องที่น่าทำ…
หรืออาจต้องใช้คำใหม่ว่า เป็นเรื่องที่สมควรทำ นั่นแหละ
ระดับความลึกของน้ำมากขึ้น ทิวทัศน์รอบด้านไม่มีอะไรนอกจากความมืด ไอ้ความคิดที่ว่าจะมาดำน้ำดูปะการังเป็นอันหายเกลี้ยง ในเมื่อน้ำหมึกที่ยัยเด็กผีนั่นพูดถึงลอยเต็มไปหมด
หมึกอยากกินหอยขึ้นมารึไง?
ความคิดงี่เง่าแต่น่าสนใจบังเกิดขึ้นขณะนั่งเหยียดกายอยู่บนเก้าอี้นุ่มๆ ฤทธิ์ยาที่เพิ่งฉีดก่อนลงน้ำยังคงพล่านในกระแสเลือด มันทำให้เขาอยู่ได้อย่างเป็นสุขอีกประมาณสี่ชั่วโมง มันดูเป็นเหตุผลที่รองรับกันดีกับการที่ไข่มุกเป็นสีดำ...บางทีช่วงนี้ฝูงหมึกอาจนิยมกินหอย แต่แกะลำบากจนหงุดหงิด เลยพ่นหมึกใส่แก้โมโหก็ได้?
“ฮัลโหลวววว คิทเทนถึงอังเคิล ข้างล่างมืดสนิทเลยค่าาาา” เสียงรายงานจากยัยเด็กผีติดต่อมา เขาพยักหน้ารับ แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายมองไม่เห็น
แล้ว...คิทเทนกับอังเคิลนั่นมันอะไรวะ?
แต่คำถามที่กลับไปดันเป็นอีกเรื่อง “ไหนหมึกเอ็ง?”
“โหย ลุง เป็นห่วงหนูหน่อย หนูเป็นเด็กผู้หญิงนะ ลุงปล่อยหนูมาดำน้ำลึกๆงี้ เกิดหนูเป็นอะไรขึ้นมาจะว่าไง?”
คู่สนทนาตอบกลับคนละเรื่อง พล่ามอะไรยาวๆที่เขาขี้เกียจจะฟัง “ไหนหมึก?”
“ลุงตาถั่วรึไงเนี่ย ลอยเต็มน้ำไปหมด ดำปี๋ขนาดนี้ แถมตรวจเจอ tetradotoxin เพียบ เนี่ยแหละหมึก(ของหมึก)”
ศัพท์ประหลาดๆทางวิทยาศาสตร์...เขาไม่สนใจเท่าไหร่นัก แยกเขี้ยวและโต้กลับไป “หมึกแปดหนวดโว้ย ยังไม่เห็นเงาซักกะตัว”
“คุณลุงที่รัก” เหมือนวิญญาณตัวอะไรสักอย่างจะเข้าสิงยัยเด็กผีนั่น...มันเริ่มเอ่ยปาก…โดยที่เขาไม่สามารถตัดสัญญาณการติดต่อทิ้งได้ “ได้เรียนวิทยาศาสตร์มาไหมคะ?” คำถามนั้นออกจะติดเสียงยียวน และเขาขี้เกียจตอบไปว่าเขาเรียนไม่จบการศึกษาขั้นพื้นฐาน
“ที่ระดับความลึก… ของหนูตอนนี้1025 เมตร ของลุงหนูไม่รู้นะ ถึง 400 รึยัง” เรเว่นเลิกคิ้วเล็กน้อย ตัวเลขบนจอแสดงผลของเขาบอกว่าอยู่ที่ระดับ 950 เมตรจากผิวน้ำ
มืดขนาดแสงไฟจากยานดำน้ำชั้นดีนี่ยังตัดผ่านไปแทบไม่ได้...
“… ระดับความลึกขนาดนี้ แสงอาทิตย์ส่องลงมาไม่ถึงค่ะ แล้วหนูต้องบอกไหมคะว่า การจะเกิดเงาได้ต้องมีแหล่งกำเนิดแสงอยู่ด้วย ซึ่งชุดดำน้ำของหนูใช้ระบบโซนาร์ในการแสดงภาพ ไม่เปิดไฟสว่างโร่แบบยานของลุง ดังนั้นการที่คุณลุงถามหา ‘เงา’ จึงเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ และสำหรับหมึกแปดหนวด ลุงรู้มั้ยว่า... ” ท้ายเสียงนั้นชะงักไปอย่างกระทันหัน และตามมาด้วย
“กรี้ดดดดดดดดดดด”
เสียงกรีดร้องแหลมสูงจากยัยเด็กผีทำเอาชายหนุ่มสะดุ้งแทบตกเก้าอี้ เขาแยกเขี้ยว สาบานในใจว่าถ้าไม่ใช่เรื่องเดือดร้อนจริงๆ สักวันเขาจะเอายาทำลายระบบทางเดินหายใจไปรมในห้องของแม่นี่เหมือนรมควันกำจัดแมลง อาจจะแถมยาทำลายเส้นเสียงอีกสักโหลใหญ่ๆให้มั่นใจว่าจะได้เลิกส่งเสียงง้องแง้งนั่นเสียที
“อะไรของเอ็งวะ?” ตะคอกถามกลับไปเสียงขุ่น หวังว่าคงไม่เจอเรื่องยุ่งยากอย่างหมึกยักษ์สองตัวกำลังเอาเรือประมงมาฟาดกันเอง หรืออะไรเทือกนั้น
“ว้าวววว ลุงต้องลงมาด่วน ๆ เลย มาดูด้วยตาตัวเองเลยลุง สุดยอดดดอะ คุ้มมากที่ถ่อมา”
ควรไว้ใจไหม?
คำพูดของเด็กสาวทำให้เขากลับรู้สึกไม่แน่ใจขึ้นมาเสียดื้อๆ แต่เพราะขี้เกียจจะต่อปากต่อคำด้วย จึงออกคำสั่งให้ยานดำน้ำลึกลงไปด้วยความเร็วที่มากกว่าเดิม
ไฟจากยานดำน้ำส่องตรงไปข้างหน้า ตามพิกัดที่ยัยเด็กผีนั่นระบุไว้ว่าเจอของดี...แล้วภาพที่เห็นเขาก็ต้องสบถ
“ฉิบหาย”
เสียงโอดครวญทำนอง “ลุงพูดอะไรเนี่ย! หยาบคาย!” ของคาร์เดียแทรกมาเป็นระยะขัดจังหวะคำผรุสวาทอื่นๆของเขา เมื่อไอ้ตัว “สุดยอดดดดดด อ่ะ” นั่นอยู่ตรงหน้า…
มันคืออะไรสักอย่างที่มีขนาด ใหญ่โตมโหฬาร
เหมือนเป็นซากเพรียงหรือปะการังที่ทับถมซ้อนกันมานับพันปี...เหมือนซากหินโสโครกที่พร้อมจะพังทลายเรือที่แล่นผ่านไป สีของมันกลมกลืนไปกับความมืดมิดของใต้มหาสมุทร...โผล่มาให้เขาเห็นเพียงบริเวณอันน้อยนิดที่ไฟจากยานดำน้ำส่องไปโดน
แต่มันกำลัง ขยับ เขาดูไม่ผิดแน่ ไอ้ที่เหมือนซากหินโสโครกนั่นกำลังขยับขึ้นลงช้าๆ ทั้งที่น้ำนิ่งสนิท...ที่สำคัญ...มันมี หนวด ที่กระเพื่อมไหวไปตามจังหวะการขยับของซากนั่น...ที่เดาได้ว่าควรจะเป็น ลำตัว
หนวดทั้งแปด...ไม่...มากกว่าแปด...เริ่มต้นจากกองซากนั่น ใหญ่...ยาวไปจนสุดที่ไหนสักที่บริเวณพื้นสมุทรที่ไฟจากยานดำน้ำส่องไปไม่ถึง…
“ลุง! ปิดไฟเดี๋ยวนี้นะ เห็นมั้ยว่ามันเริ่มขยับหลบไฟลุงแล้ว ถ้ามันหนีลุงต้องไปตามกลับมาให้หนูด้วย”
เสียงแหลมๆของยัยเด็กผีกระแทกเข้ามาในหูทำให้เขาสะดุ้ง เหงื่อเย็นเฉียบซึมชื้น ขยับมือสั่งปิดไฟอย่างที่เจ้าหล่อนว่า
เหมือนจะช้าไปนิด วูบหนึ่ง เขาเห็นบางสิ่งที่แวววาว สีแดง สะท้อนเข้ามาบนหน้าจอแสดงผล
ไฟจากยานดำน้ำดับวูบ เหงื่อไหลจากขมับนั่นเยอะจนรู้สึกได้ ดวงตา ของมัน…
“ไหนว่าหมึกไงวะ?” เรเว่นกัดฟันกรอด ยาสี่หรือห้าเข็มจากในเสื้อถูกหยิบขึ้นมาแทงเข้าที่ลำคอ นาทีนี้เขาต้องการพวกมันมากกว่าที่เคย ความตึงเครียดในโสตประสาทและกล้ามเนื้อที่เกร็งเขม็งลดลง...ทว่าเส้นเลือดที่ขมับนั้นเต้นตุบจนสัมผัสได้
คาร์เดียอยู่ที่ไหนสักแห่งแถวๆนั้น ก่อนปิดไฟจำได้ว่าเห็นเจ้าหล่อนระริกระรี้วนไปมาอยู่รอบไอ้ตัวยักษ์นี่ด้วยท่าทางเหมือนเด็กห้าขวบได้ของเล่นชิ้นใหม่ ที่เทียบขนาดตัวของเด็กสาวกับไอ้สิ่งนั้นแล้ว...เหมือน ลูกมดเจอพญาแมมมอธ
คราเค่น
สิ่งมีชีวิตโบราณใต้ท้องทะเลที่โค่นเรือประมงของมนุษย์ในอดีตมานักต่อนัก...มันมีหนวดยุ่บยั่บสิบแปดหนวด ร่างกายมหึมา กับความอันตรายที่ไม่ควรจะเฉียดเข้าไปใกล้…
ชายหนุ่มสั่งการให้ยานดำน้ำถอยออกห่างและลอยตัวขึ้น
ข้อสันนิษฐานของเด็กสาวที่ว่ามันอาจจะเป็น “หมึกอพยพ” เมื่อตอนก่อนจะลงน้ำ เป็นอันต้องตกไป และแน่นอนว่าความคิดเรื่องหมึกยักษ์ทะเลาะกันของเขาก็ใช้ไม่ได้…
นั่นมันโคตรเหง้าศักราชหมึกชัดๆ
เซนเซอร์ของยานดำน้ำบอกว่ามันกำลังขยับตัว ไฟที่ส่องไปแยงตามันเมื่อกี๊อาจทำให้มันตื่น ชายหนุ่มสั่งเรือดำน้ำให้ขยับหนีออกจากไอ้ตัวประหลาดนั่นให้ไวขึ้นอีก คาร์เดียยังคงอยู่ที่ไหนสักแห่งแถวๆนั้น แต่ขนาดกระจิ๋วหลิวของเจ้าหล่อนเมื่อเทียบกับไซส์ตัวคราเค่นแล้วคงไม่ทำให้มันสังเกต เขาควรถ่ายภาพไอ้ตัวบ้านี่ส่งไปให้ควีนดูพร้อมรายงานว่าเจอต้นเหตุแล้ว ส่วนการจัดการก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกทหารไป
ยานดำน้ำขยับหนีขึ้นอย่างเงียบเชียบและไม่เป็นที่สังเกต...จนกระทั่ง...ไอ้เสียงนรกนั่น พร้อมๆกับเสียงที่ดังอยู่ภายนอก...จากกำไลของเขาที่กรีดลั่นห้องบังคับการ และจากกำไลของยัยเด็กผีนั่น
ตี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แล้วคราเค่นตัวนั้น...ก็ขยับตัว…
ดวงตาของมัน…มองมาทางเขา...
“ระยำ”
---------------------------------------
อ่านตอนนี้จากมุมมองของยัยเด็กผี และสาเหตุการกดปุ่มฉุกเฉินของยัยเจ๊หัวทองได้ที่ลิงค์ด้านล่าง
ความคิดเห็น