คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 1.5 - Before that day : ก่อนหน้านั้นอีกหลายๆวัน...
‘0154 AM ไม่ได้รับ 1 สาย ไม่ระบุที่มา’
การแจ้งเตือนบนจอแสดงผลที่ฉายออกมาจากฝ่ามือนั่นทำให้เรเว่นเลิกคิ้ว เขาพลาดการติดต่อจากใครสักคน...และไม่มีการทิ้งไว้แม้แต่ข้อความเสียง เป็นผลมาจากการตั้งค่าไว้ว่าห้ามรบกวน
เวลาระบุว่าตั้งแต่เมื่อคืน...เขายังไม่นอน...อันที่จริงคือเขาไม่ได้นอน และไม่คิดจะนอน ในเมื่อฤทธิ์ยาที่พล่านอยู่ในกระแสเลือดมันไม่ได้ทำให้เขารู้สึกง่วงเลยสักนิด ออกจะสดชื่นกระปรี้กระเปร่าเหมือนเด็กอนุบาล แม้จะมีอาการปวดเมื่อยตามตัวบ้างจากการยืนเป็นเวลาหลายชั่วโมงก็ตามที
1142 AM
นาฬิกาดิจิตอลบนจอแสดงผลที่เขาติดตั้งไว้บนชั้นยาบอกเวลานั้น ข้างๆตัวเลขบอกเวลาคือข้อมูลวัตถุดิบและตัวยาที่วางเอาไว้ ดูเหมือนยาชนิดใหม่ที่เขาเพิ่งกลั่นได้สำเร็จจะแช่ไว้จนได้ที่แล้ว และมันผ่านมาสิบกว่าชั่วโมงแล้วนับจากเวลาที่มีคนติดต่อมา
คงไม่ใช่เรื่องสำคัญนัก
มีเพียงไม่กี่คนที่จะติดต่อเขาผ่านเข้ามาทางระบบส่วนตัว ซึ่งก็พอจะเดาได้อยู่ว่ามันเป็นใคร แม้จะไม่อยากเดานักก็ตาม
โดยมาก ผู้คนจะสื่อสารกับเขาผ่านทางรหัสของคลินิกซึ่งเปิดบริการวันเว้นวัน ตั้งแต่เที่ยงวันจนถึงเที่ยงคืน แน่นอนว่าไม่สามารถเรียกหานอกเวลาทำการได้
เขาไม่ใช่คุณหมอผู้ใจบุญอย่างที่คนอื่นอยากให้เป็นนักหรอก...
เรเว่นทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ เหลือเวลาอีกเล็กน้อยก่อนจะถึงเวลาเปิดร้าน บรรดาหนูตะเภาเกือบห้าสิบตัวในกรงที่ตั้งบนเคาท์เตอร์ส่งเสียงประท้วงเซ็งแซ่ จนต้องลุกขึ้นมาและควานหาอาหารเม็ดสำหรับสัตว์เล็ก (สูตรใหม่! เพื่อฟันที่แข็งแรงและขนที่เงางามของหนูและกระต่าย! คุ้มค่ากว่าเดิมด้วยปริมาณที่มากขึ้นถึง20%!!!) ไปเทให้
ถ้าหนูพวกนี้ยอมดื่มยาแบบเดียวกับที่เขาใช้ คงประหยัดค่าอาหารสัตว์เลี้ยงไปได้อีกโข
อันที่จริงเขากำลังพัฒนายาสำหรับสัตว์อยู่เหมือนกัน...เพื่อความสะดวกของตัวเองนี่แหละ
จากถุงอาหารสัตว์ เลื่อนไปยังบรรดาหลอดยาที่ตั้งอยู่บนเคาท์เตอร์ เขาเพิ่งใช้ยาบำรุงร่างกายไปเพราะฉะนั้นจึงไม่ได้มีความต้องการยาตัวไหนเป็นพิเศษนัก
แต่ถ้าได้บำรุงเพิ่มอีกหน่อยก็คงดี
หลอดแก้วบรรจุยาสีเขียว –สดชื่นและตื่นตัว- หนึ่งในบรรดาตัวโปรดของเขา ไม่ได้ตั้งใจจะใช้ชื่อทื่อๆแบบนี้ แต่มันก็จำง่ายและไม่มีทางหยิบผิดอย่างแน่นอน
กริ๊ง~
เสียงกระดิ่งขัดจังหวะเข็มที่กำลังจะจ่อเข้าไปตรงคอ มันนำชายในชุดกาวน์ที่เต็มไปด้วยคราบเขม่าและน้ำมันเข้ามาในร้าน หมอนี่ผมกระเซอะกระเซิง สวมแว่นหนาเตอะ หนวดเครารุงรังเหมือนคนไม่เคยคิดจะโกนหนวด
ให้บอกว่ามันดูคล้ายเขา...ก็ไม่อยากจะยอมรับนัก...
“ผมโทรหาคุณเมื่อคืนไม่รับสาย มาซื้อที่ร้านเลยแล้วกัน”
นั่นเป็นประโยคทักทาย
คิดไม่ผิดตัว คนที่โทรมาคือหมอนี่
‘หยง’ หรือ ‘ไอ้แว่น’ ตามชื่อที่เขาเรียก
พวกประหลาดที่ยังใส่แว่น ในยุคที่ความผิดปกติทางสายตาสามารถแก้ได้ง่ายๆภายในเวลาไม่ถึงห้านาที
มันเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่ทำอยู่กับหน่วยงานอะไรสักอย่างที่เป็นของรัฐ ถ้าเขาจำไม่ผิด และดูเหมือนจะเป็นอัจฉริยะ ถ้าดูจากบรรดาผลงานที่มันเคยเอามาแง้มๆเล่าให้ฟังด้วยความคันปาก ตอนที่ต้องการวัตถุดิบ และคำพูดคำจาที่หลายๆครั้งฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง
อัจฉริยะกับคนบ้าห่างกันแค่เส้นคั่นบางๆ...และหมอนี่คือคนที่อัจฉริยะจนบ้า
จากระดับความบ้าของมัน ทำให้เขาไม่ได้อยากรู้จักเท่าไหร่ แต่ถือเป็นลูกค้าชั้นดีที่มีทั้งเงินและวัตถุดิบที่สามารถทำการแลกเปลี่ยนได้เสมอ
เรเว่นเลิกคิ้ว “เอ็งโทรมานอกเวลางาน ข้าไม่ว่างรับสาย” มือที่ค้างไว้นำเข็มอัตโนมัติจ่อเข้าไปที่เส้นเลือดใหญ่บริเวณคอ และปล่อยให้เครื่องมือทำงาน
“ผมได้รับคำสั่งให้ทำชุดเกราะเจ๋งๆน่ะ” ไอ้แว่นเริ่มตั้งท่าจะพล่ามความคิดของมันอีกตามเคย ในขณะที่เข็มฉีดยาแทงเข้าไปและยา –สดชื่นและตื่นตัว- ค่อยๆพล่านเข้าไปในร่างกาย
ที่จริงยาแบบดื่มก็ไม่เลวนัก...แต่เขานิยมแบบฉีดที่ให้ผลได้เร็วกว่า ยาตัวนี้ใช้เวลาไม่ถึงสามนาทีในการออกฤทธิ์ ร่างกายเขาสดชื่นขึ้นอย่างเห็นได้ชัด อย่างน้อยอาการปวดเมื่อยตามร่างกายและความรู้สึกอยากบิดขี้เกียจก็ไม่มารังควานอีกต่อไป
หยงยังคงพล่ามอะไรสักอย่างที่เกี่ยวกับ เกราะบินได้ความทนทานสูง แพะ เพลงประกอบ และปืนใหญ่ที่ยิงจากหัวนม...
“เดี๋ยว...อะไรนะ?” ชายหนุ่มยกมือข้างหนึ่งขึ้นเบรกตรงหน้าคู่สนทนา (อันที่จริงคือฝ่ายนั้นพูดคนเดียว) รู้สึกถึงการเต้นตุบๆแปลกๆแถวขมับ “เอ็งพูดว่าปืนใหญ่ที่ ยิงจากหัวนม?”
ไอ้แว่นปัญญาอ่อนนั่นพยักหน้าหงึกหงัก พร้อมรอยยิ้มกว้างจนแทบจะอมแฮมสเตอร์เข้าไปได้ทั้งกรง “ช่ายยยยย เท่ดีนะ คุณว่าไหม? ผมตั้งชื่อมันว่าปืนใหญ่มินิหยงบลัสเตอร์”
เขาอยากจะเอาถุงอาหารสัตว์เล็ก (พิเศษ! สูตรเฉพาะเพื่อแฮมสเตอร์ของคุณ!) ปริมาณห้ากิโลกรัมที่ยังไม่ได้แกะปาใส่หัวมันเหลือเกิน ติดตรงที่ว่าไม่อยากจะเสียคู่ค้าดีๆไป จึงทำได้แค่นวดขมับ
“ใครมันสอนเอ็งวะ?” กัดฟันถาม อดที่จะเหน็บมันไม่ได้ “ยิงจากหัวนมนี่นะเท่? เอ็งมีปัญหาทางสมองแล้ว ไอ้แว่น”
คนโดนด่าขมวดคิ้วเล็กน้อย อ้าปากกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขายกมือห้ามมันอีกครั้ง
“คิดสิวะ การ์ตูนมีเป็นร้อยเรื่อง เคยเห็นเรื่องไหนที่หุ่นยนต์พระเอกยิงปืนใหญ่จากหัวนมไหม?” คำถามนั่นทำให้อีกฝ่ายทำท่าฉุกคิด “ไม่มี! เพราะมันจะโคตรอุบาทว์! เอ็งควรจะคิดได้ ถ้ามันเท่ ป่านนี้หุ่นยนต์กับแอนดรอยด์ที่วิ่งทั่วเมืองคงมีแสงเลเซอร์จากหัวนมแล้ว”
“เฮ้ย! คุณเจ๋งว่ะ! ผมลืมคิดเรื่องนี้ไป!” คำพูดเขาทำให้มันตาสว่าง ทุบกำปั้นลงบนฝ่ามือ “เปลี่ยนเป็นยิงจากมือดีไหม? หรือตรงไหนดีวะ? ผมอยากให้มันเท่ เล็งเป้าได้ง่าย และใช้งานได้จริงว่ะ”
“ไม่ยาก” รอยยิ้มผุดขึ้นที่ริมฝีปาก “ถ้าให้เท่ต้องยิงจากปากสิโว้ย”
เขากำลังกลายเป็นพระเจ้าลงมาชี้ทางสว่างให้ไอ้แว่นอัจฉริยะ เมื่อมันเบิกตากว้าง และทรุดลงไปนั่งที่พื้น
“คุณนี่มัน....เปิดโลกทัศน์ของผมสุดๆ”
เขาควรจะภูมิใจไหม?
เป็นคำถามที่ไม่ควรจะรู้คำตอบ เรเว่นตัดบทด้วยการเปลี่ยนเรื่อง “แล้วเอ็งอยากได้อะไร? คงไม่ได้มาให้ข้าช่วยคิดเรื่องปืนใหญ่งี่เง่านี่ใช่ไหม?”
“อ้อใช่” หยงอุทาน พยักหน้า “อย่างที่ผมบอกไปแล้ว ผมได้รับคำสั่งให้ทำชุดเกราะความทนทานสูง อันที่จริงผมตั้งชื่อให้ชุดเกราะที่ว่านี่เรียบร้อยแล้ว คือGorgeous Offensive Attacker Tactical Legendary Adventitious Incredible Transcendence Armor Nyan และผมต้องการวัตถุดิบ...คุณพอจะมีสินค้าน่าสนใจบ้างไหม?”
เขาไม่ได้สนใจฟังชื่อยาวๆนั่น แต่คำถามทำให้ต้องครุ่นคิด...ยกฝ่ามือขึ้นถูกับหนวดเคราสากๆของตนเบาๆ...มันเหมือนเป็นการกระตุ้นตัวเอง...
“มีซากอุกกาบาตที่ตกลงมาเมื่อไม่นานมานี้” เขาเปรยขึ้น คู่สนทนาทำท่าสนใจเล็กน้อย “ข้าสำรวจดูแล้ว ไม่มีแร่ธาตุที่ใช้เป็นยา แต่แร่อื่นๆข้าไม่แน่ใจนัก”
มันอยู่ในที่เก็บของ และออกจะใหญ่จนเกะกะ ถ้ากำจัดออกไปได้ก็น่าจะดี
“เอ็งต้องเอาไปวิเคราะห์ ข้าให้ราคาพิเศษ ห้าล้าน”
เปลี่ยนสภาวะกะทันหัน จู่ๆอีกฝ่ายก็มีท่าทีเป็นงานเป็นการขึ้น “คุณไม่ได้ใช้ประโยชน์อยู่แล้ว ราคาถูกกว่านั้นคงไม่เดือดร้อน”
เขาถึงไม่อยากรู้จักหมอนี่! กู่ร้องด้วยความรำคาญยิ่งยวดในใจ สมองเริ่มประมวลผลสิ่งที่ได้ยินผ่านๆจากปากมัน...
ก่อนจะแสยะยิ้ม
“ข้าให้ฟรีก็ยังได้”
อีกฝ่ายหรี่ตาลงเล็กน้อย “คุณต้องการอะไร?”
“ข้าได้ยินเอ็งพูดว่าแพะ?” เกริ่นเล็กน้อย ให้คู่สนาทนามุ่นหัวคิ้วลง
“คงไม่บอกให้ผมเอาแพะแบะๆมาให้คุณทดลองแทนแฮมสเตอร์ใช่ไหม? ผมไม่ได้เลี้ยงไว้หรอกนะ”
“หยุดความคิดอุบาทว์ของเอ็งซะ” เขาถอนใจใส่มันเฮือกหนึ่งด้วยความรำคาญ “ช่วงนี้ข้ากำลังพัฒนาสูตรยาใช้ในสัตว์ เอ็งน่าจะมีข้อมูลสัตว์เท้ากีบนี่มากพอ เอามาให้ข้า แล้วข้าจะยกไอ้ซากอุกกาบาตนั่นให้”
“แพะ? ทำไมคุณต้องจำเพาะเจาะจง?” ท่าทีระแวงกะทันหันของมันทำให้ชายหนุ่มนึกแปลกใจ ทว่าไม่ได้ให้ความสำคัญอะไร
เขาแค่ขี้เกียจเกินกว่าจะรื้อตำราหาข้อมูลไอ้สัตว์เท้ากีบเคี้ยวเอื้องนั่นด้วยตัวเอง
“ถ้ามีข้อมูลพวกเฮอร์บิวอร์ชนิดอื่นอย่างละเอียดก็เอามาให้ข้า” เขายักไหล่ “เห็นพูดถึงแต่แพะ ข้านึกว่าเอ็งศึกษาอยู่ชนิดเดียว”
“อ้อ ได้” ท่าทีระแวงนั่นคลายลง รอยยิ้มงี่เง่าผุดขึ้นมาบนหน้าที่สวมแว่นหนาเตอะของมันอีกรอบ “แค่เฮอร์บิวอร์ใช่ไหม? ผมมีเป็นกุรุส”
“คาร์นิวอร์...อมนิวอร์ด้วยก็ไม่มีปัญหา”
ถึงเขาอาจจะขี้เกียจอ่านก็เถอะ
“จัดไป ผมจะดาวน์โหลดข้อมูลสัตว์พวกนี้ให้คุณเดี๋ยวนี้แหละ!”
มันเริ่มกลับมาทำท่าทางกระตือรือร้นเกินเหตุอีกครั้ง ตอนที่เขาหันไปเก็บหลอดยาสีเขียวนั่นเข้าที่
“อ้อ ผมมีอะไรจะบอกคุณอย่างนึงแน่ะ”
หยง ที่ตอนนี้ชี้มาทางหลอดยาของเขากำลังยิ้มและส่ายหน้าด้วยท่าทีดูถูก “ผมว่าชื่อ –สดชื่นและตื่นตัว- นั่น มันออกจะจืดชืดไปหน่อยว่ะ”
เรเว่นเลิกคิ้ว “ก็จำง่ายดี ทำไม?”
“คุณน่าจะตั้งชื่อให้มันน่าสนใจกว่านี้นะ? ‘Ultra Happy Ultimate refresh’ เป็นไง”
ฝาตู้เก็บยางับลงอัตโนมัติ...
และชายหนุ่มเลือกที่จะปล่อยมัน...
ให้เป็นคำถามที่ไร้คำตอบ...
ความคิดเห็น