คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : 18 - แด่ผู้ล่วงลับ
1254 PM
เรเว่นเหยียดกายพิงโคนเสารับสัญญาณวาร์ป โกสต์ในร่างแพะกำลังตะกุยดินหรือไม่ก็คุ้ยหาหญ้า ต้นไม้เพียงต้นเดียวด้านนอกนั่นโดนลูกหลงจากสายฟ้าของหญิงสาวจนไม่น่านั่ง
ร่องรอยบนร่างกายเหลือไม่มาก ทิ้งความรู้สึกแปลกพิลึกบนขาข้างที่งอกขึ้นมาใหม่ สิ่งที่ต้องการจากตอนนั้นมีแค่การปิดปากแผลที่โคตรเจ็บก่อนที่จะช็อคตาย แต่ผลลัพธ์กลับเป็นขาที่ฟื้นฟู เขาควรทดลองยา -ฟื้นฟู- มากกว่านี้
งานยังไม่จบ ยังต้องเฝ้าเสาโง่ๆพวกนี้ต่อ อย่างน้อยจนกว่าพวกทหารยามจะกลับมา เพื่อรับประกันว่าจะไม่มีพวกคลั่งไสยศาสตร์นั่นบุกเข้ามาอีกเป็นระลอกที่สอง
สาปแช่งท่านควีนอยู่ในใจเป็นรอบที่ร้อยกว่าๆ เวลาที่แสดงบนสายรัดข้อมือทำให้รู้ว่าเขารับมือกับแม่ด้วนแฟนตาเซียนั่นเกือบสองชั่วโมง เร็วกว่าที่คิด การต่อสู้ไม่ใช่เรื่องที่เขาถนัด แต่ละวินาทีที่ผ่านไปตอนนั้นนานเหมือนศตวรรษ
อากาศร้อนจนอบอ้าว ปักยาเข็มที่เท่าไหร่ของวันไม่รู้เข้าไปในร่างกาย แล้วสั่งสายรัดข้อมือให้แสดงสถานการณ์โดยรวม สงครามเริ่มมาหลายชั่วโมงแล้ว สถานการณ์ดูจะตึงเครียด แม้อยู่ในสถานที่ ที่เรียกได้ว่าห่างไกลจากสมรภูมิ แต่เพราะติดพรมแดน เสียงการปะทะจึงลอยแว่วมาให้ได้ยิน
เสียงของความพินาศ
บรรดาลูกค้าทหารส่งข้อความขอซื้อยาบำรุงตั้งแต่วันประกาศสงคราม จำนวนที่ขายไปทำให้รู้ว่าพวกมันคงเตรียมจะไม่พักผ่อน การสั่งซื้ออาวุธเพิ่มสูงจนน่าหัวเราะ
ท่ามกลางความพินาศ...เขายังอยู่รอด…
เหลือบเห็นการแจ้งเตือนสถานะของหน่วยพิเศษที่กระพริบแปลก เรียกให้มันแสดงผล และนิ่งงัน
[3.13 am] Alien is dead.
[8.53 am] Cardia C. Arrest is dead.
สามคนแล้ว
เอเลี่ยน -หัวขาว- กับคาร์เดีย -ยัยเด็กผี- ตายแล้ว
ไม่ได้สนิทกับหัวขาวนั่นเป็นพิเศษ นอกจากตอนเล่นไพ่ ที่ถือว่ามันเป็นพวกเรียนรู้ไว สีหน้าไร้ความรู้สึกแทบจะโดยสิ้นเชิง
และนาโนแมชชีนในขวดแก้วที่ยัยเด็กผีให้มายังปลอดภัยอยู่บนคอเขา เหมือนเพชรที่เก็บในห้องนิรภัย
น่าขัน เขาโดนฟ้าผ่าจนเกือบตาย ขวดแก้วเล็กๆนี่ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน
แต่คนให้กลับตายเสียตั้งแต่ตอนที่เขายังนั่งจิบกาแฟ
ท่ามกลางคนตาย...เขายังคงมีชีวิต
ท่ามกลางเสียงสาปแช่งและก่นด่า ถ้อยคำสบถผลักไสให้เขาหายหัวไปให้พ้น ตายไปจากโลกใบนี้ แต่เขายังคงรอดชีวิต มันเป็นอย่างนั้นเสมอ
หมาขี้แพ้ไร้ค่าที่เอาตัวรอด...
นับเป็นตลกร้ายที่เข้าท่าอีกเรื่องหนึ่งในภาวะสงคราม...
โกสต์ที่คืนร่างเป็นมนุษย์แล้วเดินมาทั้งที่กำลังจิบกาแฟ มันเอียงคอเล็กน้อย มองหน้าเขา ก่อนจะอ่านข้อมูลเหล่านั้นบนจอโฮโลแกรมที่ฉายอยู่
ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมา นอกจากเสียงดื่มกาแฟ และ เสียงกรีดร้องของสงครามที่อยู่ห่างไกล
เพื่อไว้อาลัยให้แก่ผู้ล่วงลับ
ความคิดเห็น