คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : 9.1 - บุหรี่
การหยุดยานับเป็นเรื่องทรมาน
มันทำให้ตารางชีวิตของเขาเปลี่ยนแปลงไปโดยสิ้นเชิง ความง่วงทำให้เขาต้องนอน เสียเวลาช่วงกลางคืนไปโดยไม่จำเป็นอย่างน้อยแปดชั่วโมง ความหิวทำให้เขาต้องไปที่ห้องครัว นั่นทำให้เขาพบกับยัยเจ๊หัวทอง - มิคัง - คนที่เขานึกอยากจะงับหัวสักที โทษฐานกดปุ่มขอความช่วยเหลือฉุกเฉินจนเขาเกือบตายเพราะคราเคน แต่แล้วก็ตัดสินใจเลิกความคิดนั้นไป เมื่อพบว่าเจ้าหล่อนทำเสต็กเนื้อและเบอร์เกอร์ได้อร่อยเกินคาด รวมไปถึงอาหารมื้ออื่นๆที่ไม่ได้พิสดารมาก แต่ก็รสชาติดีกว่าของสำเร็จรูปโข
เรื่องน่าประหลาดใจอีกข้อ แม่ทัพปริภูมิมักโผล่มานั่งเล่นที่ฐานทัพของหน่วยพิเศษ เจ้าตัวให้เหตุผลว่า ‘ของใหม่ ต้องใช้งาน’ และค้นพบว่าหมอนี่เป็นผู้ร่วมอุดมการณ์ผลาญงบประมาณควีน จากสารพัดของที่มันอวดอย่างภูมิใจ ‘ตูใช้เงินไอ้เวอซื้อมาเฟ้ย’
ไม่ค่อยมีเหตุให้สนทนากันมากนัก นอกจากตอนที่เห็นมันดูดบุหรี่ และเขานึกอยาก
อย่างน้อยบุหรี่ก็ยังพอทดแทนยาได้บ้าง เสียงกระซิบที่หลอกหลอนในหัวลดลงเมื่ออัดควันเข้าไป เขาไม่นิยมการทำแบบนั้นนัก ความรู้สึกไม่ดีเหมือนเวลาที่ยาพล่านเข้าไปในเส้นเลือด บุหรี่ยี่ห้อเพลงไทยรสชาติดีที่สุด ท่านแม่ทัพว่าอย่างนั้น แต่เรเว่นคิดว่าเขาแยกความแตกต่างของแต่ละยี่ห้อไม่ออก ก็แค่อัดควันเข้าปอด มันต่างจากยาที่ให้ความรู้สึกชัดเจนและสัมผัสได้
วันที่สองหลังกลับจากเพิร์ล เขาพบว่าเกล็ดบนตัวเริ่มหลุดออกไป เหมือนขี้ไคล อย่างน้อยตามแขนและขาก็หายไปพอสมควร ทำให้รู้สึกว่าเป็นมนุษย์ขึ้นมาหน่อย
ถ้าไม่จำเป็นจะไม่ใช้ยานั่นอีกเลย
บอกกับตัวเองแบบนั้น ในขณะที่ทอดร่างอยู่บนเตียง ไม่รู้สึกอยากทำอะไร ไม่แม้แต่อยากจะขยับกาย เสียงกระซิบที่หลอกหลอนในหูนั่นทำให้เขาแทบบ้า นายต้องการฉัน ฉันรู้ ขวดยาพวกนั้นพร่ำเรียกเขา เร็วสิ หยิบฉันสิ
เรเว่นหลับตา ซองบุหรี่ที่ปริภูมิแบ่งให้วางอยู่ข้างมือ เขาคว้ามัน ดึงออกมาหนึ่งมวน และจุดสูบ
สัมผัสถึงควันที่ไหลจากปากสู่ภายใน กลิ่นเผาไหม้และความเย็นที่คอส่งไปถึงสมอง ก่อนจะพ่นมันออกมา นึกขอบคุณท่านแม่ทัพที่ยกมันให้เขา อีกนิดแกกระอักเลือดแหง เอานี่ไปใช้ก่อนละกัน ว่าอย่างนั้นพร้อมโยนใส่หน้ามาสองซอง
ความเย็นของมันไม่น่าประทับใจเท่าไหร่นัก แต่ก็พอรับได้
เขาลืมนึกถึงเหล้าไปสนิท บางทีแอลกอฮอล์ก็ให้ความรู้สึกที่ใกล้เคียงกว่า รสชาติที่ริมฝีปาก ความร้อนที่แล่นผ่านลำคอ ก่อนจะพล่านไปทั่วร่าง รูขุมขนเปิดกว้าง และหัวใจที่เต้นถี่รัว
กลุ่มควันลอยคลุ้งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วระบบระบายอากาศก็กำจัดมันออกไป เหลือทิ้งไว้เพียงกลิ่นเบาบางจากต้นขั้ว เสียงกระซิบซ้ำซากน่ารำคาญนั่นชวนให้หงุดหงิดจนอดทึ้งหัวตัวเองไม่ได้ หุบปาก! ตะคอกมันกลับไป และดูดควันเข้าปอดมากกว่าเคย ความเย็นพุ่งขึ้นสมองช่วยกลบเสียงกรีดร้องนั่นได้ชั่วขณะ
เพดานสีเมทิลลิคดูหดหู่ มันจืดชืดและน่าเบื่อ เสียงของความเงียบลอยก้องในบรรยากาศ กลุ่มควันไร้รูปร่างไม่ได้ช่วยให้ดีขึ้น อัดควันเข้าไปครั้งแล้วครั้งเล่า เพื่อดับเสียงสาปแช่งที่หลอกหลอน พร่ำกระซิบกับตนเองซ้ำๆ...
ใครก็ได้...
“อยู่นี่เอง เจ้าตัวพ่นมะเร็ง!”
เรเว่นสะดุ้งสุดตัว เห็นคาร์เดียยืนแยกเขี้ยวอยู่ที่ประตู เด็กสาวจ้ำพรวดๆเข้ามาในห้องโดยไม่ขออนุญาต แล้วแย่งมันออกไปจากมือ พร้อมเสียงแหลมๆที่ยังคงเทศนาไม่หยุด “เมื่อตอนเที่ยงก็สงสัยอยู่ว่า เซนเซย์ไม่อยู่ทำไมได้กลิ่นบุหรี่ ที่แท้ มีตัวพ่นควันมาเพิ่มอีกละ กลัวตายช้ารึไงคะลุง รู้มั้ยว่าคนสูบบุหรี่จะมีกลิ่นปาก ฟันเหลือง โรคตับ โรคปอด กระดูกพรุน โรคหัวใจ อัมพาตและก็ความจำเสื่อม อ้อ นี่ยังไม่ได้พูดถึงมะเร็งเลยนะ”
ชายหนุ่มกลอกตา...ใครก็ได้ที่ว่านี่...ไม่นับรวมแม่นี่ แล้วถามไปอีกเรื่อง “เข้ามายังไงวะ?”
ห้องเป็นระบบล็อคอัตโนมัติแน่นอน และเขาเห็นเด็กสาวยิ้มหวานกลับ
“ต้องการคำอธิบาย หรือแค่พูดลอยๆคะ?”
ในหัวคิดไปถึงตอนที่เห็นชุดดำน้ำสร้างเองโดยคาร์เดีย แล้วคำถามก็ได้รับคำตอบ แฮคเข้ามาแหง…
“มีอะไร?”
“แค่กำลังคิดว่า คนถอนยาบางคนอาจจะอยากได้ความช่วยเหลือ … มั้งคะ”
ชายหนุ่มเลิกคิ้ว มองหน้าคาร์เดียที่ยืนฉีกยิ้มกว้าง "ลุงได้อ่านเมล์บ้างรึเปล่าคะเนี่ย หนูกับพี่มิคังจะจัดปาร์ตี้ อ่านบ้างนะคะ"
ข้อความที่ไม่ได้อ่าน 1 ฉบับ เขาเพิ่งสังเกตเมื่อตอนเด็กสาวทักนี่เอง มันเป็นข้อความชวนร่วมงานปาร์ตี้
“อย่าลืมเตรียมของขวัญไปให้คู่ที่สุ่มได้นะคะ” คาร์เดียสำทับ “อาหารคนละอย่างด้วย”
เขาเลิกคิ้ว รายละเอียดงานบอกว่าจัดพรุ่งนี้เย็น กดไอคอน ‘สุ่ม’ แล้วชื่อของคนที่เขาจะต้องเอาของขวัญไปให้ก็โผล่มา ‘ปริภูมิ’
“ของขวัญเรอะ?” นึกไม่ออกว่าจะให้อะไรนอกจากบุหรี่สักโหล แต่เจ้าตัวน่าจะมีเยอะจนไม่จำเป็นที่เขาต้องซื้อให้เปลืองตังค์เล่น
“คงไม่เอามะเร็งไปยัดเพิ่มให้เซ็นเซย์นะคะ” เด็กสาวนั่งแหมะลงที่เตียง "ก็เข้าใจอยู่ว่าตอนหยุดยามันทรมาน แต่ลุงอย่าแก้ปัญหาด้วยการสร้างปัญหาใหม่ได้มั้ยคะ"
ชายหนุ่มหันไปมอง...ถ้าเขาสายตาเขาไม่ได้เพี้ยน หรือหัวสมองเบลอเพราะขาดยานานเกินไป...เหมือนเธอกำลังส่งสายตาแปลกประหลาดที่เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร...ไม่เหมือนการสงสารและความสมเพช...
ไม่เคยเห็นแบบนี้มานานเกินไปจนนึกไม่ออก แต่มันทำให้ต้องชะงัก และหันหน้าหนีอย่างไร้เหตุผล
“เออ”
รับคำส่งๆ บางทีอาจเป็นเพราะอัดบุหรี่เข้าไปมาก...ในหัวกำลังมึนงง “ไม่ใช่บุหรี่ก็พอใช่ไหม ยัยเรื่องมาก”
เขาเห็นคาร์เดียมุ่นคิ้วจากหางตา เธอพูดอะไรอีกสองสามประโยคที่ไม่ได้เข้าหู ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
เรเว่นถอนหายใจ หันไปจะคว้าซองบุหรี่ขึ้นมาอีกครั้ง แต่แล้วก็ต้องสะดุด…
ยัยเด็กนั่นคว้าซองบุหรี่ของเขาออกไปทิ้งเรียบร้อยแล้ว
“เวร”
ก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อเสียงแหลมลอยมา
“หนูได้ยินนะ!”
------------------------------
เจ๊มิคังและคาร์เดีย
ความคิดเห็น