คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : 8 - คำสาป
เคยเห็นปีศาจในร่างมนุษย์ไหม?
เคยได้ยินเรื่องของโลกมายารึเปล่า?
ขยับมาทางนี้สิ...
แล้วข้าจะเล่าให้ฟัง
--------
การงดยาทำให้โลกกลายเป็นสีเทา…
อันที่จริงมันไม่ได้เป็นสีเทาแบบนั้น...แต่ทุกอย่างมันจืดชืดจนเกินไป ท้องฟ้าที่หม่นมัว ผู้คนไร้สีสัน ตัวเมืองที่น่าเบื่อหน่าย จักรกลไร้ชีวิต…
มันเป็นโลกที่จืดชืดสิ้นดี
ห้านาทีที่ยาวนาน...เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะคลั่ง อารมณ์สนุกจากการป่วนประสาทคนกำลังถูกกลืนไปด้วยมรสุมจากภายใน เขากำลังจะบ้า มือสั่นเทาฟ้องว่าร่างกายต้องการพวกมัน เขาต้องการยาพวกนั้น และยานบินก็ชักช้าเสียเหลือเกิน
เมื่อถึงดีพวอร์เทอร์...เมืองแห่งการประมง สิ่งแรกที่ทำคือจัดการติดต่อไปยังฐานทัพเพื่อเบิกยานบิน โดยไม่ลืมสำทับว่าขอรุ่นที่ดีและเร็วที่สุด แน่นอนว่าแม้กระทั่งเวลาที่อารมณ์เสีย เขาก็ไม่ลืมที่จะทำตามเจตนารมณ์ของตัวเอง
การถลุงงบควีนเป็นหน้าที่ของเขา
หมอนั่นได้ภาษีจากพวกเขาไปเยอะ แถมด้วยความน่าหมั่นไส้แบบไม่มีใครเหมือน เขาจึงต้องทำตามปณิธานให้ถึงที่สุด คาร์เดียกลับขึ้นยานมาพร้อมกัน ซากคราเคนที่ขนขึ้นยานพวกนั้นทำให้เจ้าเด็กหัวทอง (ที่รู้ภายหลังว่าชื่อคริส) ทำหน้าเหยเกเหมือนเจอของแปลก
นับว่าโชคดีที่ถุงหมึกและถุงพิษของมันไม่โดนระเบิดไปด้วย เขารวบสองสิ่งนั้นและซากหนวดอีกหนึ่งชิ้น ส่วนชิ้นอื่น...รู้สึกว่าหนึ่งในนั้นจะมีดวงตาของมัน...ที่ย่อส่วนลงได้อย่างน่าประหลาด เขายกมันให้ยัยเด็กผีไป ถือเป็นค่าตอบแทนสำหรับการที่เจ้าหล่อนลงทุนงมเขาขึ้นมาจากทะเล (ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น เขาไม่คิดว่าเจ้าเด็กคริสนั่นจะยอมลงมางมหาเขาได้) และสำหรับการที่เธอเป็นคนกู้ซากมัน
มันเป็นเวลาเที่ยง
ฐานทัพว่างเปล่าไร้วี่แววมนุษย์ ไม่มีแม้กระทั่งแพะ ไม่แน่ใจว่าคนอื่นหายหัวไปไหนกันหมด สิ่งแรกที่ทำเมื่อมาถึงคือการเอา ‘ของเล่น’ ใหม่กลับเข้าไปที่ห้อง ท้องร้องจนเขารู้สึกหงุดหงิด ไม่ง่วงเท่าไหร่จากการนอนมามากเกินพอ แต่ภาพที่เห็นมันจืดชืดเสียจนน่าโมโห
โลกที่น่าเบื่อ สีของโลหะ สีของต้นไม้ มันไม่ชัดเจนเอาเสียเลย หรือบางทีอาจเพราะยา...สีสันมันจึงสดใสกว่าความเป็นจริง เขาไม่แน่ใจนัก
ลากสังขารตัวเองไปที่ห้องครัว ไม่นึกว่าจะต้องกินอะไรตอนนี้ หากเป็นไปได้เขาคงฉีดยาเข้าไป และปล่อยให้มันทำงาน แต่ดูปฏิกิริยาที่เหมือนจะเกิดขึ้นกับเกล็ดแล้ว เขายังไม่อยากเสี่ยงเพิ่มยาอะไรเข้าเส้นเลือด ปลายนิ้วสัมผัสจอรับคำสั่ง เลือกเมนูขึ้นมาส่งๆ ได้ลาซาญญ่าเนื้อ รู้สึกโชคดีเล็กน้อยที่ไม่ต้องเจออาหารทะเล อย่างน้อยอาหารสำเร็จรูปก็ยังช่วยชีวิตเขาไว้ มือสั่นจนการตักของกินเป็นเรื่องน่ารำคาญ
เขาต้องการยา เขาต้องการยา เขาต้องการยา
เสียงเล็กๆในสมองกรีดร้องลั่น รู้สึกอยากร้องไห้เหมือนเด็กเล็กๆที่หิวโหย ความทรมานจากภายในกำลังกัดกินเขา มันทำลายส่วนเสี้ยวในชีวิต ลาซาญญ่านั่นอร่อย แต่กลับพะอืดพะอม เขาหยุดยามานานเกินไปแล้ว รู้สึกเหมือนเป็นเด็กที่ถูกสั่งห้ามเล่นเกม ขวดยาภายใต้เสื้อกาวน์กำลังกระซิบอยู่ในหัว หยิบฉันสิ! ฉีดฉันเข้าไปในเส้นเลือดของนาย สัมผัสฉันที่วิ่งพล่านในตัวนาย
มันกำเรียกร้องเขา ให้ฉันสร้างนาย ให้ฉันพานายเข้าสู่โลกที่มีสีสัน
เขาอยากอาละวาด อยากเขวี้ยงปาข้าวของ แต่ทั้งหมดที่ทำได้คือการซบหน้าลงบนฝ่ามือ ปล่อยให้ทั้งร่างสั่นเทา
ไม่มีใครต้องการแก! ไม่มีใครรอแก!
เสียงหลอกหลอนในหัว มันกำลังจะทำลายเขา แกมันก็แค่พวกต้มตุ๋น ไอ้ขี้ยาไร้ค่า
หัวสมองกำลังจะระเบิด...อะไรก็ได้...ใครก็ได้...ยังไงก็ได้…
เรเว่นผลักจานออกจากตัว ปล่อยให้ระบบทำความสะอาดอัตโนมัติจัดการ ชายหนุ่มผละจากโต๊ะ วิ่งพรวดไปยังลิฟต์ และผลุนผลันเข้าห้อง เขาต้องการยา ไม่ได้ ยังใช้ไม่ได้ อีกส่วนในหัวค้าน ถ้าแกไม่อยากเป็นมนุษย์มีเกล็ดไปตลอดชีวิต ตอนนี้แกก็ควรหยุดมันซะ…
แค่ไม่กี่วัน เขาปลอบตัวเอง ไข่มุกดำจากเพิร์ลเกือบสองร้อยเม็ดนอนอวดอยู่ในโหลแก้ว มันส่องสะท้อนแสงไฟ เหมือนขวดยา ราวกับกำลังยั่วเย้าให้เขาหยิบยาออกมาใช้
แกมันไร้ค่า แกมันเด็กไร้ค่า แกมันต้มตุ๋น ไอ้เด็กน่าสมเพช
ไม่มีใครอยู่รอคนไร้ค่าอย่างแก!
ส่วนเสี้ยวหนึ่งในสมองกำลังหลอกหลอน ชายหนุ่มกัดริมฝีปากจนห้อเลือด ทั่วร่างสั่นเทาไร้การควบคุม เขาทิ้งตัวลงบนเตียง ดึงเอาผ้าห่มขึ้นห่อหุ้มร่างกายตนเอง
โลกโหดร้ายและจืดชืด
เสียงกระซิบที่หลอกหลอน ราวกับกำลังขุดคุ้ยเอาความรู้สึกที่กดซ่อนไว้ภายในออกมา เขากำลังจะบ้า เขาต้องการโลกที่มีสีสัน ไม่หิวโหย ไม่เศร้าสร้อย ไม่จำเป็นต้องนอน ไม่ต้องเผชิญกับฝันร้าย…
ใครก็ได้...อะไรก็ได้…
ทำได้เพียงยกฝ่ามือขึ้นและเก็บซ่อนใบหน้าไว้ภายในนั้น สัมผัสได้ถึงความรู้สึกชุ่มชื้น ไม่ เขาไม่ได้ร้อง...
พร่ำบอกตัวเองซ้ำๆ กระซิบกับฝ่ามือเหมือนคนบ้า
ยาไม่ได้อยู่กับเขา...มันไม่อยู่กับเขา...เขาใช้มันไม่ได้…
ทั้งหมดที่ทำได้มีเพียงการพยายามกดทุกสิ่งลงลึก กรีดร้องจากภายใน
ใครก็ได้...ช่วยด้วย…
----------------
โลกใบนี้โหดร้าย...
มันเต็มไปด้วยคำสาป...
เต็มไปด้วยปีศาจมากมาย...
ที่น่ากลัวกว่าคราเคน...
ความคิดเห็น