คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : 6.5 - Same time , Other place : เวลาเดียวกัน อีกที่หนึ่ง
ร้านลุงหมอไม่เปิดมาหลายวันแล้ว
เด็กหนุ่มมองป้ายร้านที่ติดไว้ “ขี้เกียจเปิด” มันเขียนไว้ว่าอย่างนั้น
ประหลาด...
ปกติคลีนิกแห่งนี้จะเปิดวันเว้นวันและไม่เคยหยุด ภาพที่เห็นเสมอคือลุงหมอคนนั้นนั่งเหยียดอยู่บนเก้าอี้ หลับตา เหมือนหลุดเข้าไปอีกโลกหนึ่ง
‘ลุงหมอ’ เขาเรียกชายคนนั้นแบบนั้น ไม่มีใครรู้ชื่อจริงของลุงหมอ หลายๆคนในแถบนี้จึงเรียกกันว่า ‘เรเว่น’ ตามลักษณะที่เห็น เส้นผมสีดำสนิท และดวงตาสีดำทึบแสงที่มองแทบไม่เห็นแวว
ไม่รู้ว่ามาจากที่ไหน ไม่รู้ว่าอายุเท่าไหร่ ใบหน้ารกครึ้มซีดเซียวเหมือนไม่เคยนอนหลับ
คลินิกนั้นขายยาทุกประเภทในโลกนี้ เด็กหนุ่มเชื่ออย่างนั้น ไม่ว่าเขาต้องการยาอะไร แค่ถามไป แล้วเขาจะได้มา ในราคาที่สมเหตุสมผล
บางครั้งก็ฟรี หากยาที่ต้องการเป็นยาที่ไม่เคยผ่านการทดลองมาก่อน
ครั้งสุดท้ายที่เขามา คือเมื่อไม่กี่วันก่อน วันนั้นเขามาซื้อยาอารมณ์ดีให้แม่ที่หงุดหงิดไม่เลิก และเจอตอนที่ลุงหมอกำลังฉีดยาเข้าที่คออยู่พอดี จำได้ว่าลุงหมอพูดประโยคเดียวกันกับที่เคยพูดบ่อยๆ
“สิบนาที...และหุบปากซะ”
ดวงตาเหลือบมองแขนตัวเองที่เป็นรอยจ้ำ มันเป็นผลจากยาตัวที่เขามักฉีดเข้าไปเมื่อต้องการให้สมองแล่น
‘อย่าใช้บ่อย ไม่งั้นเอ็งติด’ ลุงหมอเคยเตือนเขาแบบนั้น ตอนที่เขาไปถามหามันครั้งแรก ยาที่ทำให้ร่าเริง
ตอนนั้นลุงหมอเลิกคิ้ว มองหน้าเขา ‘ซึมเศร้ารึไง’
‘เปล่า ผมแค่อยากเข้ากับเพื่อนได้’
รอยยิ้มแสยะมุมปาก เขาจำมันได้ดี ลุงหมอมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า ดวงตาดำทึบคู่นั้นไม่ฉายแววใด น้ำเสียงที่ตามมาคือเหยียดหยาม…
‘สันดานไม่เปลี่ยน ช่วยไม่ได้นะ’ นั่นคือคำตอบ ตอนนั้นเขาชะงัก
เขาเกลียดตัวเอง ไม่มีใครคุยด้วย ไม่มีใครทักตอนเดินเข้าห้องเรียน ไม่มีใครที่อยากสนิทด้วย เขาอยากเป็นเหมือนคนอื่น มีเพื่อน มีคนที่สนิท…
เด็กหนุ่ม...ตอนนั้นเป็นเด็กชาย ก้มมองเท้าตัวเอง...แม้แต่ร้านที่ร่ำลือว่ามียาทุกอย่างก็ช่วยเขาไม่ได้
แล้วเข็มที่บรรจุยาจนเต็มก็ลอยใส่หน้า ‘เอาไป'
‘เส้นเลือดใหญ่ที่ข้อพับแขน ให้สมองทำงานหน่อย’ บางทีในดวงตาคู่นั้นอาจฉายแววเย้ยหยัน เขาไม่แน่ใจ ‘เข็มทดลอง ข้าให้ฟรี’
เด็กชายในวันนั้นเงยหน้ามองลุงหมอ...และกดเข็มลงบนข้อพับแขนของตน…
ในตอนแรก เขาไม่รู้สึกอะไร…
ทว่าเมื่อเวลาผ่านไปไม่นาน...เหมือนทุกอย่างในหัวสมองก็ทำงานได้ดีกว่าที่เคย…
เขาเงยหน้ามองเจ้าของร้าน ลุงหมอ คนนั้น และก้มหัวให้
‘ขอบคุณฮะ’
อีกฝ่ายไม่ตอบ มีเพียงรอยยิ้มแสยะที่มุมปาก ‘รายงานผลข้าด้วย’
หลังจากนั้นสองเดือนเขากลับไปที่ร้านนั้น
‘ลุงหมอฮะ ผมอยากได้ยา’
‘ยา...แบบตอนนั้น’ ดวงตาคู่นั้นยังคงไม่ฉายแววใดเช่นเดิม มีเพียงคิ้วที่เลิกขึ้น…
แล้วคำถามก็ตามมา ‘ยาใช้ได้?’
‘เอ่อ...ฮะ’ เด็กชาย...ในเวลานั้นพยักหน้ารับ ‘ผม...มีเพื่อนแล้วนะ’
นั่นเป็นยาเข็มที่สอง...ที่เขาฉีดเข้าไปในเส้นเลือด
“ลุงหมอ ขอยารักษาแม่ผมหน่อย”
ในวันหนึ่งของฤดูร้อน เขาวิ่งเข้าไป ร้องลั่น งอแงเหมือนเด็กๆ “แม่ผมป่วย ลุงช่วยแม่ผมที”
แทบจะเป็นการอ้อนวอน เขาสะอื้นไม่หยุด
เขาเป็นเพียงเด็กในย่านสลัม...แม้รัฐจะมีบริการรักษาพยาบาล แต่มันไม่ครอบคลุมมากพอที่จะช่วยชีวิตแม่เขาได้…
ชายหลังเคาท์เตอร์เพียงเลิกคิ้ว ถอนหายใจ...และหยิบ กระเป๋าเหล็ก ใบนั้นขึ้นมา
“บ้านเอ็งอยู่ไหน?”
เป็นอีกครั้ง...ที่ลุงหมอช่วยเขา…
แม้จะมีราคาของมันก็ตามที...
และหลังจากนั้น...ระยะเวลาที่เขาไปคลินิกก็กระชั้นขึ้นเรื่อยๆ จากสองเดือนครั้ง เป็นเดือนละครั้ง และเป็นอาทิตย์ละครั้ง
เขาไม่ได้ติด...เขาเพียงแต่...รู้สึกสนุก เวลาที่เห็นเหตุการณ์ในร้าน บางครั้งเขาไปนั่งเล่นอยู่ในนั้นเป็นวันๆ โดยที่อีกฝ่ายไม่แม้แต่จะหันมารับรู้ว่าเขาเข้าไปอยู่ในร้าน
บางครั้ง เขาได้เห็นตอนที่หนูตะเภากำลังถูกทดลอง บางครั้ง เขาได้เห็นตอนลุงหมอสกัดยา หลายๆครั้งเป็นวัตถุดิบหน้าตาแปลกประหลาดจากอีกประเทศหนึ่ง...พวกคลั่งไสยศาสตร์ ลุงหมอเรียกคนพวกนั้นแบบนั้น
ยาของลุงหมอมีประโยชน์...มันช่วยเขาได้เยอะมาก...ไม่ว่าจะตอนที่อารมณ์ไม่ดี ตอนกำลังเครียด ตอนไม่สบาย เขาเชื่อกระทั่งว่าลุงหมออาจทำยาชุบชีวิตคนได้ มันเป็นแค่ความเชื่อ
มันพิลึก เขารู้ แต่เขารู้สึกนับถือหมอเถื่อนคนนี้...มากกว่าอาจารย์ที่โรงเรียนเสียอีก แม้ว่าท่าทางจะไม่ได้มีอะไรน่าเคารพแม้แต่นิด แต่ เขาอยากเป็นแบบนี้ แบบที่สามารถสร้างยาที่เจ๋งกว่าหมอที่ไหน
แม้หมอเถื่อนจะบอกกับเขาว่า “ไม่รับประกันว่าจะรักษาได้” ก็ตามที แต่ทุกวันนี้แม่ของเขาก็ยังแข็งแรง ถึงจะมีอาการหงุดหงิดตามภาษาคนวัยทอง นั่นเป็นเหตุผลที่เขาเชื่อมั่น
เชื่อในยา…
ร้านลุงหมอไม่เปิดมาหลายวันแล้ว...
และถึงอย่างนั้นก็ตาม…
เขาเชื่อว่า...มันจะต้องกลับมาเปิดอีกครั้ง…
อย่างแน่นอน...
ความคิดเห็น