คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro : Reven The Charlatan
ความเจ็บปวดที่คุ้นชินแล่นขึ้นมาวูบหนึ่ง ตามด้วยความรู้สึกร้อนฉ่า และการเต้นตุบของเส้นเลือดที่ลำคอ...
ปัง!
“ลุงหมอ! มียาที่ทำให้อารมณ์ดีบ้างมั้ย?”
เสียงตะโกนถามพร้อมการเปิดประตูพรวดพราดเข้ามาทำให้คนถูกเรียกว่าลุงสะดุ้งเฮือก ก่อนจะร้องโอ๊ย เมื่อเข็มที่ทิ่มเข้าไปตรงคอการกระตุกตามตัว
“ไอ้เวรนี่”
สบถด่าเบาพร้อมตาขวางไปยังคนถาม ยกมือที่สั่นเทาขึ้นลูบใบหน้าตัวเองแรงๆทีหนึ่ง หนวดเคราสากๆถูกับฝ่ามือทำให้รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย
“นั่งรอไปโว้ย คนกำลังยุ่ง”
“ผมเห็นลุงโด๊ปยา” อีกฝ่ายย้อน ทว่ายอมคอยแต่โดยดี “นานไหมลุง?”
“สิบนาที และหุบปากซะ” เขาแยกเขี้ยวใส่มัน “แกต้องหัดซึมซาบความรู้สึกตอนยากำลังวิ่งบ้าง ไม่ใช่สักแต่ทิ่มๆแล้วฉีด”
ชายหนุ่มทิ้งตัวลงบนเก้าอี้หลังเคาท์เตอร์ ดึงเข็มออก หลับตา
และเริ่มนับเวลา…
ความรู้สึกแรก คือร้อนผ่าวตรงที่แทงเข็มลงไป เส้นเลือดใหญ่เต้นตุบอย่างบ้าคลั่ง ผสานกันระหว่างความร้อนแทบระเบิดภายใน จนกลายเป็นชา...
สองหรือสามนาทีต่อมา...มันอุ่น…เหมือนมีแก้วกาแฟมาแนบคอในวันที่อากาศหนาวจัด
แล้วความรู้สึกแบบนั้นก็แล่นพล่านไปตามกระแสเลือด...อุ่นที่หัวใจ...ผ่านไปทั่วร่างกาย…
ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น...โลกขาวดำก็กลายเป็นสีสันสดใส เสียงผู้คนนอกร้านลอยเข้าหู น่าฟังกว่าเดิม ภาพเจ้าเด็กลูกค้าที่นั่งคอยอยู่ตรงนั้นชัดเจนขึ้น...เขาจำมันได้แล้ว
มันคือหนึ่งในเด็กจากสลัมแถวนี้ มาอุดหนุนสินค้าจากร้านเขาเป็นพักๆ บางครั้งมากับเพื่อนเป็นฝูง อายุน้อยกว่าเขาแค่ไม่กี่ปี แต่ดันเรียกเขาว่าลุงอย่างเต็มปากเต็มคำ
“ยาที่ทำให้อารมณ์ดี?”
เขาเลิกคิ้ว ถามมัน หลังจากที่ผ่านไปสิบนาทีพอดีเป๊ะ และเด็กนั่นเริ่มนั่งไม่ติด “เอาไปทำอะไร?”
“ช่วงนี้แม่วีนตลอด อารมณ์เสียเหมือนคนวัยทองน่ะ”
“อ้อ” พวกครอบครัวอบอุ่น ชายหนุ่มก้มลงไปหลังเคาท์เตอร์ที่รกรุงรัง คว้าเอาขวดแก้วบรรจุยาสีชมพูขึ้นมา พร้อมกับเข็มดูดยาอัตโนมัติ
“เข็มละร้อยห้าสิบ หนึ่งเข็มอยู่หนึ่งอาทิตย์ อารมณ์ดีเหมือนกินเห็ดหัวเราะ แต่อย่าฉีดติดกันเกินสาม ไม่งั้นแม่แกม่อง”
ตกลงซื้อขายกันเรียบร้อย เจ้าเด็กนั่นก็จากไปพร้อมห่อใส่เข็ม ส่วนเขาก็ทิ้งตัวลงไปบนเก้าอี้อีกครั้ง
มือที่สั่นเทาก่อนหน้านี้หยุดแล้ว บานกระจกฝุ่นเขรอะที่ประตูตู้ยา สะท้อนภาพผู้ชายผิวขาวซีด ผอมเหมือนเสาไฟฟ้าอดอยาก เสื้อกาวน์ขาว กำลังนั่งแผ่เหมือนคนสิ้นสภาพ
หมอนั่นใบหน้าซีดเซียว ผมยุ่งเหยิงสีดำสนิท ดวงตาสีเดียวกันดูไร้แวว ริมฝีปากซีดเผือด หนวดเคราครึ้ม และใต้ตาดำคล้ำเหมือนอดนอนมานานโข
มันคือเขาเอง…
เรเว่น
ทุกคนเรียกเขาแบบนี้ แทนชื่อจริงที่ถูกลืม
ไม่แน่ใจนักว่านานแค่ไหน...สี่ปี...ห้าปี...หรือมากกว่านั้น ตั้งแต่ตอนที่เขาเลือกหยิบเอาเสื้อกาวน์นี่มาใส่ อ้างว่ารักษาใครต่อใครได้ รู้ตัวอีกที เขาก็มีคลีนิกเป็นของตัวเอง พร้อมกับชื่อเสียงที่ดังกระฉ่อนไปทั่วโลกใต้ดิน...
หมอเถื่อนเขต 0 กับคลีนิกที่ไม่มีชื่อ
ในความเป็นจริง เขาไม่มีใบอนุญาต ไม่มีความรู้...ไม่จบการศึกษาภาคบังคับด้วยซ้ำ
อาจเพราะหน้าตาที่นำอายุไปไกลลิบ จนหลายๆคนคิดว่าเขาสี่สิบกว่า ทั้งที่อายุจริงแค่ยี่สิบต้นๆ ทำให้ผู้คนไว้ใจเขาในฐานะหมอ ที่มาพร้อมยารักษาโรคสารพัดชนิด
แต่ในตู้เสื้อผ้าของเขายังมีชุดฟอร์มของอาชีพอื่นอีกเพียบ กับความรู้สาขาอื่นอีกนิดหน่อยประดับหัว เผื่อวันดีคืนดี ผู้ตรวจการเกิดบ้าจี้บุกถล่มร้านเขาขึ้นมา ก็คงพอมีลู่ทางทำอาชีพอื่นต่อไปได้…
ถึงแม้ว่าผู้ตรวจการกับทหารบางนายก็เป็นลูกค้าของเขาก็เถอะ…
กริ๊ง~
กระดิ่งที่ติดไว้ถึงคราวได้ทำงานของมัน เมื่อผู้มาเยือนคราวนี้ผลักประตูเข้ามาอย่างเบามือ
เรเว่นปรือเปลือกตาขึ้นเล็กน้อย ภาพตรงหน้าสว่างจนแสบตา ลูกค้ารายใหม่โฉบเข้ามาในร้านอย่างเงียบเชียบ เครื่องแบบสีน้ำเงินของกองทัพกับผมที่ขาวเหมือนสีผิวนั่นทำเขาหน้ากระตุก
หมอนั่นเงียบและไม่พูดจา ยื่นกระดาษใบเล็กมาให้
ประหลาด...
“ศพลูกมังกร?” เขาเลิกคิ้ว วันนี้มีแต่ถามหาของแปลกๆ “กองทัพไม่มีปัญญาหาเองรึไง?”
ไม่มีคำตอบจากคู่สนทนา...เกิดเป็นช่องว่างของความเงียบขนาดใหญ่
ช่วงนี้แถวชายแดนมีข่าวปีศาจอาละวาดอย่างไร้สาเหตุ…บางทีอาจเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้
แต่นั่นไม่ใช่ธุระของเขา
“มีของเข้ามาเมื่อเช้า ในนั้นเหมือนจะมีอยู่ตัวนึง” เรเว่นยกฝ่ามือถูเคราสากๆของตนเอง “ล้านห้า”
ในเลือดมังกรมีแร่ธาตุที่ให้ทั้งประโยชน์และเป็นสารพิษอยู่มาก ทีแรกเขาคิดจะลองนำมันมาสกัดผสมกับยา
แต่ก็ต้องล้มเลิก
ในการสกัดเลือดของพวกตัวประหลาดและสกัดตัวยาบางชนิด ต้องใช้ยาที่ผลิตเฉพาะสำหรับทางการทหาร การตรวจสอบเข้มงวด ตั้งแต่ปริมาณที่ผลิตขึ้นและปริมาณที่ถูกใช้ไป การลักลอบนำมาใช้นั้น เสียค่าสินบนนั้นมหาศาล
เขาเคยเสียเงินหลักแสน เพื่อยาที่ว่านั้นเพียงไม่กี่ออนซ์
แม้จะพยายามสร้างยาเลียนแบบก็ทำได้ยิ่งกว่ายาก มันต้องอาศัยการควบคุมอุณหภูมิ ที่พลาดไม่ได้แม้แต่จุดทศนิยมสามตำแหน่ง แสงสม่ำเสมอ และปัจจัยอื่นๆ
เมื่อได้ข้อมูลคร่าวๆมาจากเจ้าหน้าที่ระดับสูงบางคน (แน่นอนว่าจ่ายไปหนักพอๆกับค่ายา) เขาก็ถึงกับต้องกุมขมับ
น่าเสียดาย ตัวยาที่ว่านั่นจะสามารถทำให้เขาสร้างยาบำรุงดีๆได้อีกโข…
ลูกค้าของเขา เจ้าหัวสีเงินนั่น ยื่นการ์ดให้เขาทันทีทันใดแบบไม่มีอาการลังเล
มีเงินทิ้งขว้าง สมกับที่เป็นพวกกองทัพ
เขายื่นมือ กำลังจะรับการ์ด...แล้วต้องกระตุก
กองทัพ…?
รอยยิ้มแสยะปรากฏขึ้นบนใบหน้ากระทันหัน กวาดสายตาพินิจเจ้าผมเงินตั้งแต่หัวจรดเท้า
เขาดูพวกยศจากตราสัญลักษณ์ไม่ออก มันวุ่นวายเกินไป
แต่ในเมื่อหมอนี่สามารถใช้การ์ดซื้อของหลักล้านได้โดยไม่คิด ต่อให้ไม่ใช่กองทัพสั่งซื้อมา มันก็ยังมีเงินมากกว่าพวกพลทหารทั่วไปอยู่ดี
พวกระดับสูง...
“ข้าคิดเก้าแสนห้า...”
เปรยด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย คู่ค้าของเขาชะงักไปนิด สายตาสงสัยชัดเจน
อยากของดีฟรีๆ ก็ต้องลงทุน
“บอกข้าซิ ถ้าอยากเข้ากับกองทัพ ข้าต้องทำยังไง?"
คู่สนทนายังคงเงียบ มันนิ่งไปนิด ก่อนพยักหน้ารับ
จัดการแสกนการ์ดรับเงินเรียบร้อย เจ้าหัวขาวจึงเปล่งเสียงเป็นครั้งแรก
“อีกสามวัน ผมจะมารับคุณ”
ความคิดเห็น