คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Fanfiction Ren x Aoba : Deeds, not words By Mink Viva
Deeds, not words
Title : Deeds, not words
Pairing : เร็น x อาโอบะ
Writer : Minkviva
ตอนที่เร็นหายไป ฉันคิดว่าเราคงไม่มีวันได้พบกันอีกแล้ว
แต่ในที่สุดเขาก็กลับมาหาฉัน
เมื่อเห็นเร็นนอนบนเตียงผู้ป่วยแล้วเรียกชื่อฉันด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา อารมณ์หลากหลายประดังประเดเข้ามาจนแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่ ฉันสวมกอดเขาไว้ เอ่ยคำพูดที่เอ่อล้นมาจากหัวใจ
‘ยินดีต้อนรับกลับนะ’
ใช้เวลาในโรงพยาบาลเกือบหนึ่งปีทำกายภาพบำบัดเพื่อฟื้นฟูสภาพร่างกายที่อ่อนแอ
จนในที่สุดเร็นก็ได้กลับบ้านใช้ชีวิตตามปกติ
ทุกวันเต็มไปด้วยความสนุกสนาน
เร็นที่เป็นมนุษย์ไม่ใช่ออลเมทมักมีปฏิกิริยาน่ารักๆปนขบขันให้ได้เห็นตลอด แม้จะเกิดเรื่องวุ่นวายตามมาบ้างเล็กน้อย แต่ก็ทำให้ในบ้านมีสีสัน ฉันมีความสุขทีได้เฝ้าดูเร็นในมุมมองต่างๆ ถึงอย่างนั้นเขาก็เรียนรู้ได้ค่อนข้างรวดเร็วจนน่าตกใจทีเดียว
ในตอนแรกแม้เร็นจะกังวลเกี่ยวกับการใช้ร่างกายของเซย์เพื่อความต้องการของตัวเองอยู่บ้าง ฉันเองก็รู้ความจริงข้อนั้นดี แต่พอได้พูดคุยปรับความเข้าใจกัน ทั้งฉันและเขาต่างก็พร้อมที่จะก้าวเดินต่อไปข้างหน้าด้วยกัน
ต่อให้เท้าต้องชุ่มโชกด้วยเลือดของขวากหนามอันแหลมคม ฉันก็ไม่สนใจ
เพราะนี่เป็นทางที่พวกเราเลือกเอง และฉันก็เชื่อมั่นในตัวเร็น
วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วและแล้วฤดูร้อนก็มาเยือนฉันใช้เวลาพักผ่อนในวันหยุดตามปกติ คุณยายที่ไม่อยู่ออกไปทำธุระข้างนอกบ้านเพื่อนทำอาหารมือเที่ยงทิ้งไว้ให้อย่างเช่นทุกที
ฉันถือโอกาสนี้ลากเร็นเข้าครัวมาเป็นลูกมือเสียเลย เพราะคราวก่อนเผลอทำพลาด ซุปออกมารสจัดไปนิด แต่ถึงอย่างนั้นเร็นก็กินมันเพื่อฉันแล้วบอกว่าอร่อย เลยอยากแก้ตัวอีกสักครั้ง
“ใช้ได้แล้วล่ะมั้ง?” ฉันแลบลิ้นหลังจากที่ใช้ช้อนตักชิมรสชาติ รู้สึกเหมือนได้รับชัยนะก่อนส่งให้เร็นลองดูบ้าง เขาจับมือฉันไว้คงเพราะกลัวทำหล่น ฉันรอคำตอบด้วยใจลุ้นระทึก เขาช้อนตามองฉันเล็กน้อยแล้วยิ้ม
“อร่อย” ได้ยินแบบนั้นฉันก็ดีใจ ยกกับทั้งหมดไปวางไว้ที่โต๊ะกินข้าวโดยมีเร็นคอยช่วยอีกแรง
ร่างกายของเร็นแข็งแรงขึ้นมาก ทำให้มีส่วนร่วมกับกิจกรรมในบ้านมากยิ่งขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นคุณหมอก็บอกว่าให้ออกกำลังเบาๆสม่ำเสมอเพื่อสุขภาพที่ดี ด้วยความเคยชินบางครั้งฉันก็ชวนเร็นทำกายภาพบำบัดเล็กๆน้อยๆเป็นประจำ
พอเก็บกวาดล้างจานเสร็จเรียบร้อยแล้วฉันกับเร็นก็กลับขึ้นห้อง
ฉันยืนพิงอยู่ริมระเบียง ยกมือขึ้นป้องหน้ากันแสงอาทิตย์ที่แยงตา อากาศร้อนอบอ้าวจนรู้สึกทรมานนิดหน่อย แต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคสำหรับชาวเมืองที่ดูกระตือรือร้นมากกว่าทุกปีที่ผ่านมา
ได้ยินว่าจะมีการจัดเทศกาลฤดูร้อนขึ้นที่ศาลเจ้ามิโดริจิมะ สมัยที่โทเอย์ใช้อำนาจควบคุม ประชาชนในย่านพลเมืองเก่าถูกจำกัดสิทธิ์ค่อนข้างมาก แม้แต่งานประเพณีเล็กๆยังถูกสั่งห้าม
ตอนนี้เมื่ออิทธิพลของโทเอย์หมดไปทุกคนจึงสนุกสนานกันได้เต็มที่
ฉันหมุนตัวกลับเข้าห้องตรงเข้าไปหาคนที่อยู่ข้างใน
“นี่เร็น ไปงานเทศกาลกันไหม?” เร็นที่นั่งอ่านนิตยสารอยู่บนเตียงเงยหน้าขึ้น เอียงคอนิดหน่อย ไม่ค่อยแสดงออกทางสีหน้าก็จริงแต่แววตาเป็นประกายอย่างเห็นได้ชัด ฉันเหมือนเห็นหูหมาบนหัวเขากระดิกดุ๊กดิ๊กด้วยซ้ำ
“อื้อ ไปสิ” เขาตอบตกลง
“เยี่ยมเลย” เร็นยกหนังสือหลบฉันที่พุ่งถลาลงนอนกับเตียง
“ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว อาโอบะชอบงานเทศกาลมากเลยเหรอ?” เร็นก้มลงมองฉัน
เร็นคงหมายถึงตอนที่ตัวเองเป็นออลเมท ฉันมักจะพาเขาตระเวนเที่ยวงานเทศกาลด้วยเสมอ แม้จะเป็นแค่การแอบจัดกันเล็กๆแต่มันก็สนุกและมีความหมายมาก ไม่นับปีนี้ที่เป็นงานใหญ่ซึ่งทุกคนตั้งตารอคอยมานาน
ที่สำคัญ แค่คิดว่าจะได้สร้างความทรงจำและประสบการณ์ใหม่ๆกับเร็น ฉันก็อดรนทนไม่ไหว อยากเร่งเวลาให้งานเทศกาลมาถึงเร็วๆแล้ว
“ใช่ นายไม่ชอบเหรอ?” ฉันนอนหงายสบตาตาเร็น
“ฉันก็ว่าสนุกดี แต่สำหรับฉันขอแค่อาโอบะมีความสุขก็พอใจแล้ว” เขาใช้มือสางผมฉันแผ่วเบา
ตั้งแต่หอคอยที่แพลตินั่มเจลถล่ม ผมฉันไม่หลงเหลือความรู้สึกอะไรอีกแล้ว แม้จะเผลอห่อไหล่กลัวเจ็บด้วยความลืมตัว ดูท่านิสัยเดิมๆจะแก้ยาก ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังรู้สึกดีกับสัมผัสของเร็นและยินดีที่จะอยู่อย่างนี้อีกสักพัก
เหมือนกับฝันไป
แวบหนึ่งหวนนึกถึงช่วงเวลาที่ต้องอยู่โดยไม่มีเร็น มันทั้งเจ็บปวดและทุกข์ทรมานเกินคำบรรยาย ราวกับว่าความคิดถึงกำลังจะฆ่าฉันให้ตายทั้งเป็น ไม่ว่าจะยามหลับหรือตื่นฉันได้แต่พร่ำเรียกหาเขา
ไม่น่าเชื่อว่าเร็นจะได้ยินเสียงของฉันจริงๆ
“อาโอบะ เป็นอะไรไป?” เร็นท่าทางเป็นห่วงไม่น้อย ฉันส่ายหน้าก่อนพูดว่า
“ดีจริงๆนะที่ฉันได้อยู่กับเร็นอย่างนี้” ดวงตาของเร็นอ่อนแสงลง
“ฉันก็เหมือนกัน”
Illust By ถังว์ ระเบิด https://www.facebook.com/aekanya.yongsawat?fref=ts
ติดตามในเล่มค่ะ
ความคิดเห็น