คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 7 สาส์นจากอาเธน่ากับบุรุษแห่งคอเคเซียน
บทที่ 7
สาส์นจากอาเธน่ากับบุรุษแห่งคอเคเซียน
“คุณมารีนครับ เป็นอะไรไปครับ ตื่นขึ้นมาสิครับ” มารีนได้ยินเสียงเรียกจากชายคนหนึ่งให้เธอรู้สึกตัว ซึ่งเป็นน้ำเสียงที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดี เมื่อเธอลืมตาขึ้นมาเธอก็ได้เห็นเจ้าของน้ำเสียงนั้น นั่นก็คือ ชิริว นั่นเอง
“ชิริวเจ้าไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหมแล้วเฮียวกะละ”
“ผมไม่เป็นอะไรแล้วครับคุณมารีน”
เฮียวกะตอบมารีนกลับไปเขาเดินเข้ามาหามารีนแล้วช่วยชิริวพยุงเธอขึ้นมา เมื่อมารีนยืนขึ้นมาได้เธอก็กวาดสายตาไปรอบมองหาโทมะ ชิริวแปลกใจกับท่าทางของเธอจึงถามกลับไป
“คุณมารีนมองหาอะไรอยู่หรือครับ”
“ไม่มีอะไรหรอกชิริว”
มารีนพูดโกหกกับชิริวไป แต่ดูเหมือนชิริวจะมั่นใจว่าเธอกำลังหาอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่กล้าถามกลับไป ในช่วงนั้นเองเฮียวกะก็ถามมารีนว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ
“มันเกิดอะไรขึ้นที่นี่ครับคุณมารีน”
“คนของโอลิมปัสบุกเข้ามาเพื่อทำการสังหารพวกเจ้า และหวังที่จะทำลายเกาะแห่งนี้ แต่โชคดีที่พวกนั้นรามือกลับไปก่อน พวกเจ้าถึงได้ปลอดภัย “
“ แล้วทำไมคุณมารีนถึงสลบไปครับ”
เมื่อได้ยินคำถามของเฮียวกะอีกข้อ มารีนทำท่าลังเลใจเล็กน้อยว่าจะตอบดีหรือไม่ ว่าที่เธอสลบไปเป็นเพราะโทมะน้องชายของเธอ แล้วเธอก็ตัดสินใจที่จะไม่ตอบ
“ฉันสลบไปได้อย่างไรมันไม่สำคัญหรอก เอาละในเมื่อพวกเจ้าทั้งสองฟื้นขึ้นมาแล้ว ก็จงรับจดหมายนี้ไป”
ชิริวและเฮียวกะรับจดหมายจากมารีนไปแล้วชิริวถามเธอไปว่า
“นี่มันจดหมายอะไรครับ”
“นี่ก็คือจดหมายที่อาเธน่าสั่งให้ฉันมอบให้พวกเจ้าตอนที่ฟื้นได้สติขึ้นมาแล้ว นางกำชับว่าห้ามให้ใครอ่านนอกจากเจ้าทั้งสอง และนางก็บอกว่าเมื่อพวกเจ้าได้อ่านจดหมายฉบับนี้จบลงแล้วให้รีบทำตามที่นางสั่งทันที”
ชิริวและเฮียวกะเมื่อได้ยินมารีนพูดดังนั้นก็เปิดผนึกจดหมายออกมาอ่านทันทีใจความในจดหมายมีข้อความดังนี้
“ เมื่อเธอทั้งสองได้อ่านจดหมายฉบับนี้ ก็แสดงว่าเธอทั้งหายจากอาการบาดเจ็บแล้ว ฉันต้องขอโทษพวกเธอทั้งสอง ที่ไม่สามารถอยู่ดูแลเธอได้ เพราะฉันมีหน้าที่บางอย่างที่สำคัญมากที่จะต้องทำ มันเป็นเรื่องที่จำเป็นสำหรับพวกเธอและทุกๆคนด้วย ขอให้พวกเธอทั้งจงยกโทษให้ฉันด้วย ฉันฝากจดหมายฉบับนี้มากับมารีน เพื่อให้เขานำมาให้เธอทั้งสอง มีหน้าที่บางอย่างที่ฉันไม่สามารถทำได้ในเวลาเดียวกัน ฉันจึงอยากให้พวกเธอไปที่เทือกเขาคอเคเซียน เพื่อไปช่วยคนๆหนึ่งแล้วพาเขากลับมายังแซงค์ทัวรี่ เขาคนนั้นเป็นใคร เมื่อเธอไปพบเขาพวกเธอจะเข้าใจเอง และความสามารถของพวกเธอทั้งสองจะสามารถช่วยเหลือเขาได้ จงจำไว้ พวกเธอทั้งสองไม่ต้องเป็นห่วงฉัน ฉันอยู่ในที่ปลอดภัยและอีกไม่นานฉันจะกลับไปหาพวกเธอทั้งหมด
คิโดะ ซาโอริ “
************************************
ในที่สุดชิริวและเฮียวกะก็ได้เดินทางมาที่เทือกเขาคอเคเซียน ทั้งสองเดินฝ่าพายุหิมะที่เหน็บหนาวจับขั้วหัวใจ หากทั้งคู่ไม่ได้สวมชุดคลอธของเขาแล้วละก็ พวกเขาคงจะหนาวตายลงตรงทางขึ้นเขาเสียตั้งแต่ตรงนั้น การเดินทางเพื่อไปช่วยเหลือบุคคลที่อาเธน่ามอบหมายมา ดูท่าจะทำได้ลำบากนัก เส้นทางที่ใช้เดินทางขึ้นเขานั้นเป็นทางแคบๆขรุขระและอันตรายหากก้าวพลาดไป อาจต้องตกลงไปจบชีวิตที่ก้นหุบเขาเป็นแน่ อีกทั้งสภาพทัศนวิสัยนั้นเต็มไปด้วยพายุหิมะทำให้การเดินทางนั้นยากขึ้นไปอีก ถึงแม้ว่าหนทางจะยากลำบากเท่าไรทั้งคู่ก็สามารถเดินขึ้นมายอดเขานี้ได้สำเร็จ
สภาพบนยอดเขายังคงมีพายุหิมะพัดอยู่ตลอดเวลา ทั้งชิริวและเฮียวกะคิดไม่ตกเลยว่า จะตามหาคนที่ต้องการพบได้อย่างไร แต่นั่นเองชิริวสังเกตุเห็นอะไรบางอย่างตรงข้างหน้าของเขา
“เฮียวกะนายเห็นนั่นหรือไม่”
เฮียวกะหันไปมองตามที่ชิริวบอก แล้วเขาก็พบว่าตรงข้างหน้าของเขามีแสงไฟส่องสว่างอยู่ พวกเขาทั้งสองจึงตัดสินใจเดินไปหาต้นตอของแสงสว่างนั้น เมื่อเขาไปถึงที่หมายเขาก็ต้องพบกับสิ่งที่ทำให้เขาทั้งสองตกใจ
“ชิริว นี่มัน !!!”
ภาพที่ชิริวและเฮียวกะเห็นนั้นเป็นภาพของชายผู้หนึ่งถูกโซ่พันธนาการตรึงไว้กับเสาหิน ร่างกายซูบผอม หนวดเครารุงรัง ร่างของเขากำลังถูกแร้งตะกละรุมจิกกิน พวกมันใช้จะงอยปากและอุ้งเล็บฉีกสีข้าง หมายจะกินตับของเขา แต่ชายผู้นี้เขาก็ไม่ปริปากร้องออกมาเลยแม้แต่นิดเดียว
ชิริวเมื่อเห็นดังนั้นจึงเข้าโจมตีเจ้านกแร้งเหล่านั้นจนพวกมันตายและบางตัวก็บินหนีไป
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
ชิริวถามชายคนนั้นด้วยความเป็นห่วง ชายคนนั้นหันมามองชิริวและเฮียวกะแล้วพยายามใช้สายตาเพ่งมองว่าพวกเขาทั้งเป็นคนที่เขารู้จักหรือเปล่าแต่เมื่อมองแล้วไม่ใช้จึงเอ่ยปากถามออกไป
“พวกเจ้าทั้งสองเป็นใคร มีธุระอะไรกับข้า”
“พวกเราสองคนเป็นเซนต์ของอาเธน่าครับ อาเธน่าขอให้พวกเรามาช่วยเหลือท่านแล้วพากลับไปแซงค์ทัวรี่นะครับ”
เฮียวกะตอบคำถามของชายที่ถูกพันธนาการอยู่ เมื่อเขาได้ยินว่าเซนต์ของอาเธน่าจะมาช่วยเขาก็หัวเราะออกมาอย่างเสียงดัง
“ฮ่า ๆๆๆ พวกเจ้านะหรือจะมาช่วยข้า อย่ามาล้อข้าเล่นไม่มีใครหน้าไหนหรอกที่ช่วยข้าได้”
คำพูดของชายผู้นั้นทำให้ชิริวและเฮียวกะหงุดหงิดเล็กน้อย เมื่อโดนดูถูกว่าพวกเขาไม่มีวันจะช่วยคนที่อาเธน่าขอมาได้
“ไม่ลองก็ไม่รู้หรอก ข้าจะทำลายโซ่ที่รัดท่านอยู่คอยดูละกัน ย้าก”
ชิริวปล่อยหมัดของเขาใส่โซ่เส้นยักษ์ เสียงกระดูกที่มือของชิริวดังลั่นออกมา เลือดไหลออกมาจากหมัดที่เขาปล่อย
“ชิริว !!! นายเป็นอย่างไรบ้าง”
เฮียวกะวิ่งเข้ามาหาชิริวด้วยความเป็นห่วง โซ่นั้นแข็งแกร่งมากหมัดของชิริวไม่สามารถทำอะไรโซ่นี้ได้เลยแม้แต่รอยขีดข่วน
“เห็นไหมละ หากเจ้าทั้งสองคน หากเจ้ายังทำลายโซ่ที่ล่ามข้าไว้ไม่ได้ เจ้าก็ไม่มีวันช่วยข้าได้หรอก จงกลับไปซะ ก่อนที่พวกมันจะรู้ตัวก่อนว่าพวกเจ้ามา”
ชายผู้นั้นบอกให้ชิริวและเฮียวกะกลับไป แต่เฮียวกะก็ยังไม่ตัดใจเขาขอลองที่ทำลายโซ่เส้นนี้ดู
“ในเมื่อหมัดใช้ไม่ได้ผล งั้นลองเจอความเย็นศูนย์องศาสัมบูรณ์ที่ทำลายได้แม้แต่โกลด์คลอธดู”
เฮียวกะใช้พลังน้ำแข็งของเขาแช่แข็งหมายจะทำลายโซ่อันมหึมาที่พันธนาการชายผู้นั้น ความเย็นเกาะจับโซ่เส้นนั้น แต่แล้วมันก็ระเหยกลายเป็นไอน้ำปะปนไปกลับพายุหิมะไป
“นี่ ความเย็นศูนย์องศาสัมบูรณ์ของเราทำอะไรไม่ได้เลยหรือนี่ “
ในขณะที่เฮียวกะกำลังตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่นั้น เขากับชิริวสัมผัสได้ถึงพลังของใครคนหนึ่ง พวกเขาหันกลับไปมอง ทั้งสองเห็นร่างของใครคนหนึ่งรางๆ กำลังเดินเข้ามาหาเขาช้าๆ ชายผู้นั้นสักพักก็ยืนอยู่กลับที่ แต่พายุหิมะที่ยังพัดอย่างบ้าคลั่งทำให้ไม่สามารถเห็นใบหน้าของเขาได้ แล้วคนผู้นั้นก็พูดขึ้นมาว่า
“นี่นะหรือความเย็นศูนย์องศาสัมบูรณ์ที่เจ้าภาคภูมิใจ รู้สึกว่าการที่เจ้าต่อสู้กลับเทพมรณะทานาทอสในตอนนั้น มันไม่ทำให้เจ้าเรียนรู้อะไรเลยสินะ ซิกนัส เฮียวกะ “
เฮียวกะรู้สึกตกใจที่ชายผู้นั้นรู้จักตน เขาจึงตะโกนถามชายลึกลับกลับไป
“นี่แกเป็นใคร แกรู้จักข้าได้อย่างไร “
ชายผู้นั้นไม่ตอบเฮียวกะกลับไป แต่กลับเร่งพลังไอเย็นที่หนาวจับขั้วหัวใจออกมา ชิริวและเฮียวกะร่างกายหนาวสั่นขึ้นมาอย่างกะทันหัน ความเย็นของพายุหิมะที่ว่าหนาวแล้วเมื่อเจอพลังเย็นของชายผู้นั้นเทียบไม่ได้กันเลย
ชิริวรู้สึกหมดแรงและทรุดลงไปเพราะเขาไม่สามารถต้านทานความหนาวได้เท่ากับเฮียวกะ เฮียวกะเห็นท่าไม่ดีจึงโจมตีออกไป
“จงรับนี้ไป ไดมอนดัสต์ “
พลังไอเย็นไดมอนดัสต์พุ่งเข้าหาชายลึกลับ แต่ดูเหมือนว่าพลังของเฮียวกะจะไม่ได้ผล ชายผู้นั้นเพียงยกมือขึ้นมา พลังของไดมอนดัสต์ก็จางหายไป
“เป็นไปได้ยังไง พลังของเราทำอะไรไม่ได้เลย”
“นี่หรือไดมอนดัสต์ ที่เจ้าได้ร่ำเรียนมา จากไซบีเรีย เฮียวกะ เอ๋ย พลังที่แท้จริงมันเป็นแบบนี้จงรับไปซะเฮียวกะ ไดมอน...ดัสต์”
ชายผู้นั้นใช้พลังไดมอนดัสต์แบบเดียวกับเฮียวกะโจมตีใส่เฮียวกะและชิริว พลังของไอเย็นของชายผู้นั้นรุนแรงทำให้ทั้งคู่ได้รับบาดเจ็บสาหัสกระเด็นออกไป ร่างกายของทั้งคู่ถูกน้ำแข็งเกาะ และร่างกายบางส่วนถูกน้ำแข็งกัด
“อ้าก”
จากการโจมตีนั้นเองทำให้ชิริวสลบไป เฮียวกะฝืนลุกขึ้นมาด้วยอาการที่ร่อแร่เต็มที เขาคาดไม่ถึงเลยว่านอกจากเขาและอาจารย์ของเขาคามิวยังมีคนที่ใช่ท่านี้ได้
“เจ้าเป็นใคร ทำไมเจ้าถึงใช้ท่านี้ได้กัน”
“หึ ข้าเป็นใครนะหรือเฮียวกะ ข้าจะตอบเจ้าให้ก็ได้เฮียวกะ แต่ต้องเป็นหลังที่เจ้ารอดพ้นจากท่าไม้ตายนี้ได้เท่านั้นนะ เอาละจงรับนี่ไปเฮียวกะ ออโรร่า.... เอ็กซ์คิวชั่น “
พลังออโรร่า เอ๊กซ์คิวชั่นพุ่งเข้าเฮียวกะด้วยความรวดเร็วและรุนแรงในขณะที่เฮียวกะกำลังยืนงงไม่เชื่อในสิ่งที่ตนเองได้เห็น
ความคิดเห็น