คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 6 การต่อสู้บนเกาะคันน่อน
บทที่ 6
การต่อสู้บนเกาะคันน่อน
เทพีเนเมซิสกำลังเผชิญหน้าหนึ่งในคณะเทพีฟูรี่ ซึ่งนั่นก็คือเทพีอเลกโต เนเมซิสรู้ดีว่าฝีมือของเธอไม่อาจจะเทียบได้กับเทพีอเลกโต ความหวาดกลัวเข้าเกาะกินจิตใจของเนเมซิสทีละช้าๆ หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ แต่เนเมซิสก็พยายามข่มความกลัวเพื่อไม่ให้อเลกโตรู้ อเลกโตเดินเข้ามาใกล้ที่ประตูกรง เนเมซิสเมื่อเห็นอเลกโตเดินเข้ามาเธอก็เดินถอยหลังหลบ หลีกไปอยู่ในมุมมืดที่อเลกโตไม่สามารถมองเห็นได้ ทั้งนี้ก็เพื่อความปลอดภัยของเธอ
“ ฮ่า ๆๆ ข้าไม่นึกเลยว่าเทพีอย่างเจ้าจะตกต่ำได้ถึงเพียงนี้ เนเมซิส “
“หุบปากของเจ้าเดี๋ยวนี้ อเลกโต เจ้าจะทำอะไรเจ้าก็รีบทำเถอะ”
เนเมซิสตะคอกใส่อเลกโตด้วยน้ำเสียงที่กล้าๆกลัวอยู่ในมุมมืด
“งั้นเจ้าก็คงรู้ตัวดีนะ ว่าข้ามาที่นี่ทำไม หึหึหึ ยิ่งเห็นเจ้าข้าก็นึกสมเพชเจ้า กับอีแค่เซนต์ชั้นต่ำของอาเธน่าเพียงไม่กี่คนเจ้ายังจัดการไม่ได้ หนำซ้ำยังถูกพวกมันเล่นงานอีก มันก็น่าแล้วละที่ท่านเฮร่าจะทรงกริ้วเอา”
ในมุมมืดนั้นเทพีอเลกโตไม่รู้เลยว่า ใบหน้าของเนเมซิสตอนนี้กำลังโกรธจัด ร่างกายของเธอสั่นสะท้านไปด้วยแรงอาฆาต คำพูดเหยียดหยามของอเลกโตแทบจะทำให้เธอคลั่งเลยทีเดียว
“แล้วเจ้ารู้ได้ยังไงว่าข้าอยู่ที่นี่”
“มันไม่ใช่เรื่องยากเลยกับการจะตามหาเจ้า ตราบใดที่ท่านเฮร่ายังมีเทพีไอริสคอยเป็นดวงตาให้”
เมื่อเนเมซิสได้ยินจากอเลกโตว่าเทพีไอริสเป็นคนบอกว่าเธออยู่ที่ไหน เธอก็พลุนพลันออกมาจากที่มืด เข้ามาประจันหน้ากับอเลกโตที่ตอนนี้ยืนอยู่ประตูกรงทันที
“เจ้าว่าไอริส เป็นคนบอกเจ้าว่าข้าอยู่ที่ไหนใช่ไหม”
“ก็ใช่นะสิ แล้วจะมีใครที่ไหนที่จะทำได้อย่างนาง”
เมื่อได้ยินคำตอบอย่างแน่ชัดแล้ว เนเมซิสก็แค้นใจมาก เธอเกลียดเทพีไอริสมานานแล้ว เพราะด้วยการกระทำของเทพีเฮร่าที่มีต่อเนเมซิสกับเทพีไอริสช่างห่างกันราวฟ้ากับเหว ทำให้เธอคิดว่าเทพีเฮร่ามีเธอไว้แค่ใช้งานที่หนักไม่เหมือนกับเทพีไอริสที่เทพีไอริสคอนถนุถนอมราวกับแก้วตาดวงใจ เนเมซิสอาละวาดออกแรงพังกรง แต่ก็ไม่เป็นผลอีกเหมือนเดิม เธอทำอย่างนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกระทั่งเธอก็หยุดลงไปเอง มือทั้งสองข้างของเธอโชกไปด้วยเลือด ดวงตาเริ่มมีน้ำตาคลอ เธอพยายามกลั้นมันไว้แต่ก็ไม่เป็นผล น้ำตาอาบไปทั้งสองแก้มของเธอ
“ฮ่าๆๆๆ น่าขันสิ้นดีที่เทพีอย่างเจ้าต้องมาหลั่งน้ำตาต่อหน้าข้า เทพีอย่างเจ้าเมื่อไม่มีประโยชน์ ท่านเฮร่าไม่ต้องการหรอก ฮ่าๆๆๆ”
“หยุดเดี๋ยวนี้ จงหายไปซะอเลกโต อาย ออฟ โพรวิเด้นท์”
เนเมซิสทนไม่ไหวกับคำพูดของอเลกโตที่พูดเสียดแทงเธออยู่ตลอดเวลา เธอปล่อยท่าไม้ตายของเธอออกมาโจมตีอเลกโต ด้วยความโกรธ โดยที่อเลกโตไม่ทันระวังตัว ก้อนหินที่เซย่าก่อขึ้นมาเพื่อกั้นน้ำทะเลไม่ให้เข้ามาท่วมคุกศิลาแห่งนี้ กลับถูกทำลายไปด้วยพลังของเนเมซิส น้ำทะเลเริ่มไหลเข้ามาท่วมคุกศิลาอย่างรวดเร็ว
“อ๊ะ นี่มันเกิดอะไรขึ้น “
“ เจ้ากำลังจะตายนะสิ เนเมซิส ฮ่าๆๆๆ”
เทพีอเลกโตหัวเราะถึงความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของเนเมซิส ดูเหมือนว่าพลังของเนเมซิสนั้นไม่สามารถทำอะไรอเลกโตได้เลย อย่างมากสุดก็แค่ทำให้ชุดของอเลกโตขาดไปเท่านั้น
“เจ้าหมายความว่าอย่างไร”
“นี่เจ้าไม่รู้ตัวเลยหรือว่าที่ๆเจ้าถูกคุมตัวอยู่นะ มันคืออะไร ถ้าไม่รู้ข้าจะบอกเจ้าก็ได้มันคือคุกศิลาแห่งแหลมสุนิออน ที่อาเธน่าไว้ใช้คุมขังนักโทษเมื่อสมัยโบราณกาล เป็นคุกที่แข็งแกร่งที่ไม่มีใครจะทำลายลงได้ นอกจากผู้นั้นจะมีพลังขั้นเทพ ข้าก็ไม่รู้อีกหรอกนะว่าเทพีอย่างเจ้าทำไมทำลายกรงขังนี้ไม่ได้ อาจจะเป็นเพราะเจ้ามันกระจอกเกินไปก็ได้ ...หึหึ เจ้านี่มันหาเรื่องใส่ตัวจริงนะ ดูเหมือนว่าเจ้าเซนต์คนใดคนหนึ่งของอาเธน่าจะก่อหินที่เจ้าทำลายไปเมื่อครู่กั้นน้ำทะเลไว้ไม่ให้ท่วมเจ้า เจ้าถึงไม่จมน้ำตายไป แต่เจ้าก็ทำลายความหวังดีของมันไป ฮ่าๆๆ”
เนเมซิสพูดไม่ออกกับชะตากรรมที่จะเกิดขึ้นกับเธอในอนาคตอันใกล้นี้ ระดับน้ำตอนนี้ท่วมขึ้นมาระดับอกของเธอแล้ว
“อีกไม่ช้าเจ้าก็คงจะจมน้ำทะเลตายไปเอง ข้าอยากจะเห็นสีหน้าของเจ้าตอนหมดลมหายใจเหลือเกิน แต่น่าเสียดายที่ข้าบังเอิญมีธุระสำคัญที่ต้องทำ........อืมเพื่อความแน่ใจว่าเจ้าจะตายแน่ๆข้าจะเป็นคนฝังเจ้าเองดีกว่า จงภูมิใจเสียเถิดที่ต้องตายด้วยน้ำมือข้า.....ตายซะเถิดเนเมซิส ฮ่าๆๆ”
เทพีอเลกโต ใส่พลังโจมตีเข้าโจมตีใส่เนเมซิสอย่างบ้าคลั่งติดต่อกัน เนเมซิสถอยจากกรงหลบเข้าไปจากรัศมีการมองเห็นของอเลกโตในมุมมืด อเลกโตที่มองไม่เห็นเนเมซิสในที่มืดก็ระดมยิ่งพลังเข้าไปไม่ยั้งเพื่อหวังว่าเนเมซิสต้องตายไม่ด้วยพลังอันใดก็อันหนึ่ง ระดับน้ำตอนนี้เกือบถึงระดับหัวแล้ว ไม่มีการตอบสนองกลับมาจากเนเมซิสคงมีเพียงเลือดที่ไหลปนอยู่กับน้ำทะเลจนทำให้น้ำทะเลสีฟ้าถูกย้อมไปด้วยสีแดงเต็มไปหมด อเลกโตจึงหยุดยิงพลังเพราะน้ำทะเลทำให้เธอขยับตัวไม่ได้ดังใจ และเธอก็คิดว่าอย่างไรเนเมซิสก็คงไม่รอดแล้ว เธอจึงว่ายน้ำทะเลกลับขึ้นไปบนบกเพื่อเดินทางกลับไปโอลิมปัสรายงานถึงหน้าที่ที่เทพีเฮร่าให้ทำจนสำเร็จ อเลกโตไม่รู้เลยว่าการโจมตีอย่างบ้าคลั่งของเธอจะทำให้ยันต์ของอาเธน่าที่เซย่าแปะซ่อนเอาไว้ที่คุกศิลาหลุดออกมาโดยบังเอิญ
*******************************************************************
“ท้องฟ้าวันนี้ดูปั่นป่วนผิดปกติกว่าทุกวัน น่ากลัวว่าต้องเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแน่ๆ”
มารีนรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี เพราะเหตุว่าท้องฟ้าบนเกาะคันน่อนนั้นแดงฉานเหมือนสีเลือด ทั้งที่เธอเองก็อยู่ที่นี่มาเป็นเดือนแล้วแต่ก็ไม่เคยเห็นท้องเป็นสีแดงเหมือนวันนี้มาก่อน มารีนรู้สึกกังวลใจเพราะเธอเป็นห่วง ชิริว เฮียวกะ และโทมะน้องชายเธอที่ตอนนี้บาดเจ็บสาหัสโดยไม่มีทีท่าที่จะฟื้นคืนสติได้เลย เธอกลัวว่าลำพังแค่เธอคนเดียวอาจจะไม่สามารถปกป้องพวกเขาไว้ได้ แต่ยังไงเธอก็พร้อมที่จะปกป้องพวกเขาแม้ต้องแลกด้วยชีวิตเธอก็ตาม
แต่มารีนก็พยายามมองโลกในแง่ดีเข้าไว้ว่าเธอคงคิดมากไปเอง มารีนหยุดความคิดที่ฟุ้งซ่านเข้าไปดูแล เซนต์ของอาเธน่าที่กำลังบาดเจ็บ เธอมองดูพวกเขาแล้วก็รู้สึกสบายใจ เพราะสีหน้าของพวกเขานั้นดูดีกว่าทุกวัน ดูท่าพวกเขาคงกำลังจะฟื้นได้สติคืนมาไม่วันใดก็วันหนึ่งในเร็วๆนี้แน่ๆแต่แล้วมารีนก็ต้องสะดุ้งเมื่อเธอสัมผัสได้ถึงพลังอันแข็งแกร่งที่มุ่งเข้ามาหาเธอ มารีนยืนตั้งหลักมองออกไปรอบๆ ค้นหาที่มาของพลังลึกลับอันนั้นอย่างระวังตัว แต่แล้วเธอก็สะดุ้งขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเธอรู้สึกเหมือนมีลมหายใจรดต้นคอเธออยู่
“เจ้าหาข้าอยู่หรือเปล่าเซนต์หญิง”
มารีนหันหลังกลับไปหาเจ้าของเสียงที่เรียกเธอแต่แล้วเจ้าของเสียงนั้นก็อันตธานหายไปอย่างรวดเร็ว แล้วมารีนรู้สึกได้ว่า
คนผู้นั้นได้ยืนอยู่ข้างหลังเธออีกแล้ว มารีนจึงพูดกับชายลึกลับโดยที่เขายังอยู่ข้างหลังเธอ
“แกเป็นใครกัน ต้องการอะไร”
“หึหึหึ เซนต์หญิง เจ้าอยากจะรู้ชื่อข้าไปทำไม อีกไม่ช้าเจ้าก็ต้องตายไปพร้อมกับเจ้าพวกนี้แล้ว”
“หึ ก็ลองดูสิว่าแกกับข้าใครจะตายก่อนกัน ………รับนี่ไปซะ หมัดดาวตก”
มารีนหันหลังกลับไปปล่อยหมัดดาวตกอย่างรวดเร็ว ชายลึกลับรับหมัดดาวตกของมารีนไว้ได้หมด
“นี่ นะหรือหมัดของเจ้า เซนต์หญิง หมัดนุ่มนิ่มของเจ้านะทำอะไรข้าไม่ได้หรอก...พลังหมัดที่แท้จริงมันต้องอย่างนี้ ย้าก”
ชายลึกลับปล่อยหมัดกลับไปหามารีนอย่างรุนแรงและหนักหน่วง ส่งผลให้มารีนถึงกับกระอักเลือดออกมา
“อ้าก”
มารีนกระเด็นออกไปไกล เธอล้มลงไป สักพักนึงเธอก็ฝืนลุกขึ้นมาเพื่อที่จะต่อสู้กับศัตรู แต่ชายผู้นั้นไม่ให้มารีนได้ตั้งตัว เขาวิ่งไปหามารีนอย่างรวดเร็วและต่อยเข้าไปที่หน้าท้องมารีนอีกที มารีนทรุดลงไป ชายแปลกหน้าใช้เท้ากระทืบซ้ำทำให้มารีนลงไปนอนกับพื้น
“ฮ่า ๆๆ เจ้าว่าใครจะตายก่อนนะ เซนต์หญิง ฮ่าๆๆๆ………..อ้าก...นั้นใครลอบโจมตีข้า”
ชายลึกลับหยุดโจมตีมารีนชั่วขณะ เพราะเขาถูกใครบางคนโจมตีใส่ ชายลึกลึกลับหันไปหาคนที่โจมตีเขา และคนที่เขาพบนั่นก็คือ โทมะ อิคารัส ที่ฟื้นจากอาการโคม่าแล้ว
“คนของเทพอาเรสมาทำอะไรในที่แห่งนี้ ตอบข้ามาหน่อยสิแอนเทรอส”
“อ้อ นึกว่าใคร ที่แท้เจ้าแองเจิ้ล อิคารอสนั้นเอง ข้ามาที่นี่ทำไมข้าไม่เห็นต้องบอกเจ้า หึ ตอนแรกข้ากะจะมาสังหารเซนต์ของอาเธน่าให้หมดแล้วละเว้นเจ้าไว้ในฐานะแองเจิ้ลคนหนึ่ง แต่ตอนนี้เห็นทีข้าจะเอาเจ้าไว้ไม่ได้แล้ว อิคารอส”
“อย่ามัวแต่พูดเลย แอนเทรอส เจ้าจะทำอะไรก็เข้ามาเลย”
แอนเทรอสไม่รอช้าบุกเข้าโจมตีใส่โทมะทันที แต่โทมะหลบหมัดของแอนเทรอสอย่างทันท่วงที พร้อมกับปล่อยไฟฟ้าอัดเข้าร่างแอนเทรอสอย่างรุนแรง แอนเทรอสถึงกับจุกและล้มลงไป
“แกเจ้า อิคารอส แกทำกับข้าแสบนักนะ”
“อ้าว เป็นอะไรไปละแอนเทรอส ไหนว่าเจ้าจัดการข้ายังไงละ”
“ได้ปากดีนักนะเจ้าอิคารอส ข้าจะให้เจ้าตายด้วยไม้ตายข้า จงรับไปซะ แฟลช เดสทรัคชั่น Flash Destruction
แอนเทรอสใช้ท่าไม้ตายโจมตีโทมะ โทมะหลีกไม่พ้นรับท่าไม้ตายเข้าไปเต็มๆ มารีนร้องเสียงหลงร้องเรียกโทมะ เพราะคิดว่าเขาได้รับอันตราย
“โทมะ………..”
“หึหึ เซนต์หญิงไม่ต้องไปเรียกหามันหรอก ยังไงมันก็ไม่รอดอยู่แล้ว ไม่มีใครรอดพ้นจากท่าไม้ตายของข้าไปได้ ฮ่าๆๆ”
“เป็นเช่นนั้นจริงหรือแอนเทรอส”
“ไม่จริง ! เป็นไปไม่ได้!!! อิคารอสทำไมแกถึงยังไม่ตาย”
“หมัดของเจ้าที่ปล่อยออกมาเมื่อครู่นี้ เทียบไม่ได้เลยกับหมัดของเจ้าเปกาซัสที่เคยชนะข้าเลย พลังที่ด้อยกว่าอย่างนี้แกทำอะไรข้าไม่ได้หรอกแอนเทรอส .....พลังหมัดที่แท้จริง...มันเป็นอย่างนี้รับไปซะ แอนเทรอส ........ไฮเอสท์ แอลทิทูด”
พลังอัสนีบาตของโทมะพุ่งเข้าหาแอนเทรอสอย่างรวดเร็วและทรงพลัง แอนเทรอสหลบไม่พ้นรับพลังเข้าไปอย่างจัง
“อ้าก”
แอนเทรอสล้มลงไปกับพื้นแล้วเขาก็ลุกขึ้นมาด้วยอารมณ์โกรธพลุ่งพล่าน กล่าวอาฆาตโทมะ
“แก......อิคารอส.....แกบังอาจทำกับข้าถึงเพียงนี้ข้าจะทำให้เจ้าหายไปพร้อมกับเจ้าพวกเซนต์ทั้งหมด จงหายไปซะ”
“หยุด เดี๋ยวนี้ แอนทารอส”
เสียงๆหนึ่งตะโกนบอกให้แอนทารอสหยุดโจมตี ดูเหมือนว่าแอนทารอสจะคุ้นเคยกับน้ำเสียงนี้ดีจึงหยุดลงมือ ชายผู้นั้นเดินเข้าไปใกล้มารีนแล้วช่วยพยุงมารีนที่บาดเจ็บจากการโจมตีให้ลุกขึ้นมา
“ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหม เซนต์หญิง”
ชายผู้นั้นเมื่อพยุงมารีนขึ้นมาเขาก็มีความรู้สึกแปลกเมื่ออยยู่ต่อหน้ามารีน แต่มารีนเมื่อเห็นชายที่พยุงเธอขึ้นมาเธอก็ตกใจแล้วผละออกจากชายผู้นั้นทันที
“อ๊ะ นี่เจ้าแอนเทรอส”
ชายที่มารีนได้เห็นนั้นเป็นชายที่มีรูปร่างเหมือนกับแอนเทรอสไม่มีผิดเพี้ยน
“อย่าเพิ่งตกใจ ข้าไม่ใช่คนที่ท่านคิดหรอก ต้องขอโทษที่ทำให้ท่านตกใจ ข้าเป็นพี่ชายของแอนเทรอส นามว่า อีรอส”
ชายผู้นั้นเอ่ยนามของเขาให้ทุกคนได้รู้ ว่าเขาคืออีรอสซึ่งเป็นพี่ชายของแอนทารอส ถึงแม้ว่าเขาจะมีรูปร่างหน้าเหมือนแอนเทรอสยังกับแกะ แต่นิสัยของเขานั้นต่างจากแอนเทรอสราวฟ้ากับดินเลยทีเดียว
“แกมายุ่งอะไรกับเรื่องของข้า อีรอส กลับไปซะ”
“ที่ข้ามานี่ข้าจะมารับตัวเจ้ากลับไปโอลิมปัส จงกลับไปกับข้าเสียดีๆ”
“ไม่มีทาง เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาสั่งข้าอีรอส ข้ารับคำสั่งมาจากบิดาของข้าเทพอาเรส ให้มาสังหารพวกเซนต์ของอาเธน่าและทำลายเกาะที่พวกเซนต์ใช้พักรักษาตัวให้หายไป เมื่อบิดาสั่งมาเจ้าจะกล้าขัดคำสั่งหรืออีรอส”
“หึ แอนทารอสเอ๋ย แล้วเจ้ารู้ไหม คนที่สั่งให้เจ้ากลับโอลิมปัสน่ะ ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็บิดาของพวกเราทั้งสองนั่นแหละ”
“ว่าไงนะ”
“ท่านซุสรู้เรื่องราวทั้งหมดแล้วที่ท่านเฮร่าสั่งการพวกเทพบนโอลิมปัสให้ทำการโดยพละการโดยที่ไม่ปรึกษาท่าน ท่านโมโหมากเรียกเทพทั้งหมดที่ท่านเฮร่าสังการไปไม่เว้นบิดาของพวกเรา บิดาของเราเกรงท่านซุสมาก จึงสั่งให้ข้ามานำตัวเจ้ากลับไป”
“ได้ ข้าจะกลับไปก็ได้ แต่ข้าขอฆ่าเจ้าแองเจิ้ลชั้นต่ำอิคารอส ให้ตายไปเสียก่อนไม่นั้นแล้วข้าคงนอนตายตาไม่หลับ”
“แอนเทรอส!!!!!!”
แอนเทรอสยังดึงดันที่จะสังหารโทมะให้สิ้นชีพไปเสียก่อน อีรอสจึงเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงที่มีอำนาจและทรงพลัง ทำให้แอนเทรอสถึงกับหยุดชะงักไป
“หรือว่าเจ้าอยากจะลองดีกับข้า”
แอนเทรอสนิ่งเงียบไม่ตอบอะไร เห็นได้ว่าเขามีความยำเกรงอีรอสอยู่ไม่น้อย เขาได้แต่เก็บความโกรธแค้นที่มีต่อโทมะไว้ในใจ
“ก็ได้ ข้าจะกลับไปแต่จำไว้นะ อิคารอส คราวหน้าข้าจะไปปล่อยเจ้าไปแน่”
แอนเทรอสทำท่าหุนหันและถอยกลับไป อีรอสเมื่อเห็นแอนเทรอสเดินออกไปแล้วจึงเดินเข้ามาหามารีนและกล่าวขอโทษมารีน
“ต้องขออภัยในความหยาบคายของน้องชายข้า ยกโทษให้น้องชายข้าด้วยเถิดเซนต์หญิง”
“ยกโทษให้นะหรือ อีรอสไม่มีทางซักหรอก กับสิ่งที่เจ้านั้นทำกับพี่สาวของข้า”
โทมะรู้สึกไม่พอใจกับสิ่งที่อีรอสกระทำอยู่ตรงหน้าเขา เขามีความรู้สึกว่าคำขอโทษที่ง่ายๆอย่างนี้ มันคงยังไม่พอที่จะลบล้างความผิดได้
“งั้นเจ้าจะให้ข้าทำอะไรละ อิคารอส เพื่อจะลบล้างความผิดนี้”
“งั้นเจ้าตายแทนเจ้าแอนเทรอสได้ไหมละอีรอส”
โทมะจ้องหน้าอีรอสด้วยความโกรธแค้น อีรอสก็มองเข้ากลับไปด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยไม่แสดงอะไรออกมา
“หมายความว่าเจ้าจะปลิดชีวิตของข้าด้วยมือเจ้าเองใช่ไหม….เห็นทีคำขอนี้ข้าจะให้ไม่ได้....ในเมื่อเจ้าอยากจะสู้ข้าก็จะไม่ขัดเจ้า”
“งั้นก็เข้ามาเลยอีรอส....โอ้ย”
อยู่โทมะก็ทรุดลงไปมารีนตกใจจึงวิ่งเข้าไปหาโทมะเพื่อพยุงเขาขึ้นมา อีรอสมองไปที่โทมะแล้วก็ยิ้มที่มุมปาก
“ดูท่าว่าเจ้าคงจะปลิดชีพข้าไม่ได้แล้วมั้ง อิคารอส แผลที่เจ้าโดนศรทองคำของท่านอาร์เทมิส ดูท่ายังไม่หายดี เจ้านี่เก่งจริงๆอุตส่าห์ฝืนสังขารสู้กับแอนเทรอสได้ทั้งที่ยังบาดเจ็บ เอาเถอะอิคารอสไว้เจ้าหายดีเสียก่อน ข้าจะเป็นคู่มือให้เจ้าเอง”
เมื่ออีรอสพูดจบเขาก็เดินจากไป แต่ก่อนจากไปเขาหันกลับมามองมารีนเพียงครู่หนึ่ง มารีนรู้สึกแปลกใจที่อีรอสมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ แล้วสักพักเขาเขาก็ถอนหายใจก่อนที่จะเดินหายไปจนลับตา
“แกจะไปไหนอีรอส……..กลับมา”
“หยุดเดี๋ยวนะ โทมะ เจ้าอยากตายหรือไง”
มารีนตะคอกใส่โทมะที่อารมณ์ร้อนหุนหันที่จะตามอีรอสไป.....โทมะเมื่อได้สติเขาก็สงบสติอารมณ์ลง จากนั้นเขาก็ปัดมือมารีนที่โอบกอดเขาออกไปจากตัวเขา แล้วพยายามพาร่างที่บาดเจ็บเดินออกไป
“เธอจะไปไหน โทมะ”
“ผมจะไปไหนมันก็เรื่องของผม พี่อยากมาห้ามผมเหมือนเมื่อก่อนเลย”
“แล้วเธอยังมีที่ไหนที่เธอจะไปได้ละโทมะ ในเมื่อเธอก็กลับไปโอลิมปัสไม่ได้แล้ว”
โทมะเมื่อได้ยินที่มารีนพูดก็นิ่งเงียบไป สักพักเขาก็ยังคงเดินจากมารีนออกไปอีก มารีนทนไม่ไหวเข้าไปฉุดมือของโทมะเพื่อรั้งให้เขากลับมา แต่โทมะชกเข้าไปที่ท้องของมารีนทำให้เธอสลบไปเขาอุ้มร่างของพี่สาวเขาวางเธอไว้ที่โขดหินแล้วกล่าวขอโทษพี่สาวของเขา
“ขอโทษนะครับพี่ ขอโทษที่ผมไม่สามารถอยู่กับพี่ได้นานเหมือนเมื่อก่อน แต่ผมสัญญาว่าผมจะกลับมา พี่ต้องรอผมนะครับ”
เมื่อโทมะได้พูดจบเขาก็เดินทางออกจากเกาะคันน่อนไป เขาคลายความกังวลได้อย่างหนึ่งว่าคนของโอลิมปัสคงไม่มารังควานพี่สาวเขาอีกนาน จุดมุ่งหมายของเขาที่จะไปนั้นก็คือวิหารของเทพีอาร์เทมิส เพื่อไปพบเธอเป็นครั้งสุดท้าย
ความคิดเห็น