ความทรงจำที่ดีของมัลฟอยและเฮอร์ไมโอนี่

ลำดับตอนที่ #32 : ตอน : THE END [Chapter : 40]

+ - บทที่ 40 - +

        ทางด้านมุมในสุดของห้องครัว… บรรยากาศน่าอึดอัดกำลังค่อยๆ ก่อตัวขึ้นช้าๆ ท่ามกลางสงครามปะทะสายตาระหว่างหนึ่งสาวผมบลอนด์และอีกหนึ่งสาวผมแดงที่กำลังจ้องหน้ากันอย่างเอาเป็นเอาตาย… บรรยากาศรอบตัวตึงเครียดมากเสียจนได้ยินเสียงลั่นเปรี๊ยะในอากาศ

“มองหน้าทำไมนักหนา” เด็กสาวผมแดงโพล่งออกมาอย่างทนไม่ไหว… ‘หิวก็หิว แถมยังไม่คนมานั่งจ้องหน้าอีก! อารมณ์เสีย!’

“อย่าว่าแต่ชั้นเลย เธอนั่นแหละ มองหาอะไร” คำตอบกลับกวนประสาท พร้อมกับสายตาเย็นชาไร้อารมณ์ นั่นยิ่งทวีอารมณ์โมโห(หิว)ของอีกฝ่ายให้เพิ่มมากขึ้น

“เธอนี่ช่างไม่ต่างกับพวกบ้านเดียวกันเลยนะ… หยาบคายและไร้มารยาท” เด็กสาวผมแดงว่า หลังจากเหลือบเห็นสัญลักษณ์ประจำบ้านสลิธีรินบนเสื้อคลุมของมัลฟอย

“หึ! งั้นเธอคงจะเป็นญาติฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งของพวกวิสลี่ย์สินะ ผมแดง ตกกระ ปากมาก แถมยังอวดเก่ง” มัลฟอยว่าเข้าบ้าง หลังจากเห็นตราประจำบ้านกริฟฟินดอร์ที่หน้าอกเสื้อของอีกฝ่าย… ตามจริงเขาก็ไม่แน่ใจหรอกว่าเด็กสาวตรงหน้าจะเป็นพวกวิสลี่ย์ แต่หากจะถากถางเหมารวมทั้งบ้านกริฟฟินดอร์ นั่นก็จะหมายรวมถึง ‘ยัยเลือดสีโคลน’ ของเขาด้วย เขาจึงเลือกที่จะว่ากระทบพวกวิสลี่ย์ไปก่อน เพราะถึงแม้มันจะผิด แต่อย่างน้อยพวกนั้นก็เป็นศัตรูอยู่แล้ว

“เธอ! อย่ามากล่าวหาครอบครัวชั้นอย่างนั้นนะ!!” เด็กสาวผมแดงตะโกนลั่น พลางทุบโต๊ะและลุกขึ้นยืนอย่างไม่พอใจ ร่างทั้งร่างสั่นเทิ้มไปด้วยความโกรธ (และอาจผนวกกับความหิวด้วย) สายตาจ้องมองอีกฝ่ายอย่างเกลียดชัง

“โอ๊ะโอ! นี่ชั้นทายถูกด้วยหรือเนี่ย” มัลฟอยแสร้งกวนประสาทต่อ แล้วลุกขึ้นยืนประจันหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัว รอยยิ้มผุดพรายขึ้นบนใบหน้าหวานด้วยความกวนอย่างหาที่สุดไม่ได้ “ว่าแต่เธอเป็นญาติฝ่ายไหนของพวก ‘วีเซิล’ ล่ะ?”

“แก! แกมันชักจะหยาบคายมากเกินไปแล้วนะ!” ว่าจบ เด็กสาวผมแดงก็หยิบไม้กายาสิทธิขึ้นมาจ่อหน้าของมัลฟอย พร้อมกับหัวใจที่สั่นระรัวด้วยความโกรธที่พุ่งพล่านไปทั่วร่าง และก่อนที่จะพร่ำพูดคาถาอะไรออกไป แสงสีชมพูดสดก็พุ่งทะลุออกมาจากทุกส่วนของร่างกายของเด็กสาวผมแดงอย่างไม่มีสัญญาณอะไรบอกล่วงหน้า จนทำให้มัลฟอยที่กำลังจะชักไม้กาสิทธิ์ขึ้นมาบ้าง ต้องผงะถอยหลังไปติดกำแพงครัว

“เกิดอะไรขึ้น!” เฮอร์ไมโอนี่ที่เพิ่งวิ่งฝ่าฝูงเอลฟ์ประจำบ้านที่เพียรพยายามจะทักทายเธอในฐานะ ‘เพื่อนของแฮร์รี่ พอตเตอร์’ มาได้สำเร็จร้องขึ้นอย่างตกใจ

“ไม่รู้!” มัลฟอยตอบ พลางมองร่างเด็กสาวผมแดงที่ถูกแสงสีชมพูห่อหุ้มจนมิดทั้งร่าง

“นายทำอะไรจินนี่?” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างตระหนก หลังจากเห็นร่างน้องสาวของเพื่อนกลายเป็นมนุษย์แสงสีชมพู

“เปล่า” มัลฟอยปฏิเสธ “ชั้นยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย แล้วอีกอย่างยัยนั่นก็ไม่ใช่น้องสาวของเพื่อนเธอซักหน่อย”

“แล้วอยู่ๆ มันเป็นแบบนี้ได้ไง” เฮอร์ไมโอนี่ถามอีก อย่างไม่สนใจว่าคนตรงหน้าจะใช่จินนี่ วิสลี่ย์หรือไม่

“ไม่รู้! ก็บอกแล้วไงว่าชั้นไม่รู้!” มัลฟอยตอบเสียงดัง เขาเองก็ตกใจไม่น้อยไปกว่าเธอเลย

“เกิดอะไรขึ้นครับ” เสียงด๊อบบี้ดังขึ้นเรียกความสนใจของเฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอยให้หันไปมอง ไม่รู้ว่ามันเข้ามาอยู่ในนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

“ไม่รู้สิ ชั้นเข้ามาเขาก็กลายเป็นอย่างนี้แล้ว” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ ทำให้ด๊อบบี้หันหน้าไปมองมัลฟอยครั้งหนึ่งก่อนจะพยักหน้าเบาๆ อย่างเข้าใจอะไรไปเอง

“เฮ้ย! ชั้นยังไม่ได้ทำอะไรนะ” มัลฟอยรีบแก้ตัว

“เปล่าครับ ด๊อบบี้ไม่ได้หมายความว่านายน้อยทำ” ด๊อบบี้รีบปฏิเสธ แล้วส่ายหัวไปมาจนน่ากลัวว่าลูกตามันอาจจะกระเด็นออกมา “ด๊อบบี้กำลังคิดว่าเขาอาจจะเป็นเหมือนนายน้อย”

“เป็นเหมือนชั้น เป็นยังไง?” มัลฟอยถาม ขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่สบอารมณ์… การเป็นเหมือนพวกตระกูลวิสลี่ย์ไม่ใช่สิ่งที่เขาปรารถนาเอาซะเลย

“ก็… เป็นอย่างนี้ไงครับ” ด๊อบบี้บอกเสียงแหลม แล้วพยักเพยิดไปทางร่างหมดสติที่นอนกองอยู่บนพื้น โดยมีไอสีชมพูจางๆ ลอยอยู่เหนือร่าง

“รอน!” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง แล้วถลาไปยังร่างของเด็กหนุ่มผมแดงที่นอนหมดสติอยู่บนพื้น แทนที่ร่างที่ควรจะเป็นของเด็กสาวที่อ้างว่าตัวเองคือ จินนี่ วิสลี่ย์

“แสดงว่าคนที่ทะเลาะกับชั้นเมื่อกี้ก็คือไอ้วิสลี่ย์ในร่างผู้หญิงใช่มั๊ย” มัลฟอยถาม แล้วเดินไปมองรอนใกล้ๆ

“รอน! ตื่นสิตื่น!” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำ พลางตบหน้าเพื่อนเบาๆ โดยไม่สนใจคำถามของมัลฟอย

“สงสัยมันคงหิวจนสลบไปแล้วมั้ง” มัลฟอยพูดกลั้วหัวเราะ ก่อนจะหันไปสั่งด๊อบบี้ “ไปหาอะไรมาให้มันกินหน่อยสิ เดี๋ยวจะตายไปซะก่อน”

“มัลฟอย!” เฮอร์ไมโอนี่ปรามเสียงดุ ขณะเดียวกันกับที่ด๊อบบี้พยักหน้ารับหลายที ก่อนจะหายตัวไปตามคำสั่ง

“ทำไมจ้ะ เรียกทำไม” มัลฟอยกวนประสาท แล้วเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิม

“ไม่ช่วยก็อย่ากวนได้ไหม” เธอว่า แล้วหันไปเรียกรอนต่อ

“โอเค ชั้นจะนั่งเงียบๆ ก็ได้” มัลฟอยบอก แล้วหยิบไม้กายาสิทธิ์มาโบกไปโบกมาเหมือนเด็กๆ

“รอนคงไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้า” เฮอร์ไมโอนี่พูดเหมือนชวนคุย พลางพยุงร่างของเด็กหนุ่มให้ลุกขึ้นนั่ง

“ตอนแรกเขาอยู่ในร่างผู้หญิงหรอ” เธอถามอีก แต่เด็กหนุ่มจอมกวนก็ไม่ยอมตอบ

“นี่! ชั้นถาม ไม่ได้ยินหรือไง!” เฮอร์ไมโอนี่หันมาถามเสียงดัง แต่ความกวนของเด็กหนุ่มก็ยังคงใช้งานได้เต็มประสิทธิภาพ เขายังไม่ยอมตอบอะไรเช่นเดิม

“สาธุ ขอให้หูหนวกถาวร” เฮอร์ไมโอนี่กวนกลับบ้าง ทำให้ฝ่ายจอมกวนที่กำลังโบกไม้กายาสิทธิ์เล่นอยู่ เสกให้แจกันลายสวยแถวนั้นลอยข้ามหัวเธอไปได้อย่างเฉียดฉิว

“ชักจะเล่นแรงไปแล้วนะ เดรโก มัลฟอย!” เด็กสาวหันมาตะโกนเสียงดัง เพราะไอ้สิ่งที่บินข้ามหัวเธอไปเมื่อกี้คือแจกันที่ทำจากเซรามิกชั้นดี หรือจะพูดให้ถูกก็คือของแข็งชั้นดีที่สามารถทำให้หัวเธอแตกได้โดยไม่ต้องกระแทกด้วยแรงมากนัก

“ก็เธออยากมาแช่งชั้นก่อนทำไมล่ะ” เด็กหนุ่มเปิดปากพูดในที่สุด พลางสะบัดไม้กายาสิทธิ์อีกครั้ง แล้วสติสัมปะชัญญะของรอนก็กลับคืนสู่ร่างทันที

“อ๊ากกกกกกกกกกกก!” เสียงของรอนดังก้องไปทั้งห้องครัว พร้อมกับร่างของเด็กหนุ่มที่กระโดดพรวดขึ้นมายืนราวกับโดนลวกด้วยของร้อน ก่อนจะเต้นไปเต้นมาราวกับเสียสติ

“นายทำอะไรเค้า” เฮอร์ไมโอนี่ร้องถาม ขณะส่งสายตาคาดโทษมาให้มัลฟอย ที่กำลังยิ้มอย่างกวนประสาท

“ก็ช่วยมันฟื้นเร็วขึ้นไง เธอจะได้เลิกหาเรื่องชั้นซักที” เสียงหวานตอบกลับมา ขณะที่เจ้าตัวเก็บไม้กายาสิทธิ์ลงในกระเป๋าเสื้อคลุมดังเดิม

“รอน… รอน… ใจเย็นๆ ใจเย็นนะ” เฮอร์ไมโอนี่เลิกต่อปากต่อคำกับผู้หวังดี และลุกขึ้นไปดึงร่างของเพื่อนรักเขามาปลอบเพื่อให้เขาเลิกเต้นไปมาเสียที

 “โอเค… ชั้นโอเคแล้ว” รอนตอบ ขณะพยายามควบคุมสติด้วยการผ่อนลมหายใจเข้าออกช้าๆ

“ตอนนี้นายกลับคืนร่างเดิมแล้วนะ รอน” เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นในที่สุด หลังจากปล่อยให้เพื่อนรักยืนลำดับความคิดอยู่นาน

“จริงหรอ” ดูเหมือนรอนจะไม่รู้ตัวว่าเขากลับร่างเดิมแล้ว เพระ ท่าทางเขาดีใจมาก เมื่อได้ยินเฮอร์ไมโอนี่พูดเช่นนั้น “จริงๆ หรอ?”

“จริงสิ ดีใจด้วยนะ” เฮอร์ไมโอนี่กล่าว แล้วตบลงบนบ่าของเด็กหนุ่มผมสีแดงเพลิง ที่ถึงแม้ตอนนี้จะกลับร่างเดิมแล้ว แต่ผมของเขาก็ยังยาวถึงกลางหลังเหมือนเดิม

“ขอบใจนะ เฮอร์ไมโอนี่… ชั้นควรจะทำอะไรต่อไปดีเนี่ย ชั้นดีใจจนทำอะไรไม่ถูกเลย” รอนพูดรัวจนแทบฟังไม่รู้เรื่อง

“ก่อนอื่น…” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำ พลางมองสำรวจเพื่อนรักตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า “นายควรขึ้นไปอาบน้ำก่อน ชั้นเดาว่านายคงไม่ได้อาบน้ำมาตั้งแต่เมื่อวาน ใช่ไหม” รอนพยักหน้ารับเบาๆ ด้วยความอาย ก่อนจะฟังคำแนะนำของเด็กสาวต่อไป

“ต่อมา นายก็ควรจะตัดผมสีสวยของนายให้สั้นเท่าเดิม” เฮอร์ไมโอนี่ค่อยๆ พูด เพื่อให้รอนที่ยังดูงงๆ กับชีวิตฟังให้เข้าใจ

“หลังจากนั้น นายก็ควรไปหาอะไรกิน สมองนายจะได้ทำงานได้เป็นปกติเหมือนเดิมสักที” ว่าจบเฮอร์ไมโอนี่ก็หัวเราะคิกคัก กับสีหน้าตั้งใจฟังอย่างถึงที่สุดของเด็กหนุ่มผมแดง

“เอ่อ ชั้น… ขอบใจมากนะ แล้วก็ เอ่อ ขอบใจเธอด้วยนะ” หลังจากขอบคุณเฮอร์ไมโอนี่เสร็จ รอนก็หันมาขอบคุณมัลฟอยที่นั่งหน้างงกับคำขอบคุณที่เพิ่งได้รับ

“แล้ว… เอ่อ ชั้นไปนะ” ว่าแล้วรอนก็ยกมือขึ้นมาโบกลาอย่างคนที่ยังมึนๆ กับชีวิต ก่อนจะรีบสาวเท้าออกไปจากห้องครัวทันที

“มันบ้าหรือสมองเสื่อมกันแน่” มัลฟอยถามหลังจากที่รอนออกไปเรียบร้อยแล้ว

“ไม่ใช่ทั้งสองอย่างนั่นแหละ” เฮอร์ไมโอนี่หันมาตอบอย่างไม่สบอารมณ์ พลางนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเด็กสาวจอมกวน

“แล้วอยู่ๆ มันมาขอบคุณชั้นเรื่องอะไร” มัลฟอยถามอีก

“ไม่รู้สิ สงสัยรอนคนเดิมยังกลับมาไม่เต็มร้อยล่ะมั้ง” เฮอร์ไมโอนี่ยักไหล่ ก่อนจะขมวดคิ้ว แล้วเงียบไปอย่างคนใช้ความคิด

“คิดอะไรอีกล่ะ” มัลฟอยถาม พลางเอื้อมมือมาขยี้ผมเด็กสาว

“ชั้นกำลังคิดว่าทำไมรอนกับปัทมาถึงกลับร่างของตัวเองได้โดยที่ไม่ได้จูบกับเพศตรงข้าม” เฮอร์ไมโอนี่บอก พลางเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายที่มีสีหน้ายิ้มแย้มขึ้นมาทันที เมื่อมองเห็นทางออกอื่นที่ไม่ต้องได้รับจุมพิตจากเพศตรงข้าม

“นั่นสินะ” มัลฟอยร้องอย่างเห็นด้วย “อยู่ดีๆ เจ้านั่นก็กลับร่างเดิม”

“คงไม่ได้อยู่ดีๆ หรอก นายคงต้องไปทำอะไรรอนซักอย่าง” เฮอร์ไมโอนี่พูด พลางมองหน้าอีกฝ่ายอย่างจับผิด

“ก็บอกไปตั้งหลายทีแล้วว่าชั้นยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย อยู่ดีๆ เจ้านั่นก็โมโหหิว แล้วก็มาพาลใส่ชั้น” มัลฟอยบอก ทำให้ความคิดบางอย่างผุดขึ้นในสมองของเฮอร์ไมโอนี่

“หรือว่า ถ้าโมโหแล้วจะกลับร่างเดิมได้” เฮอร์ไมโอนี่สันนิษฐานอย่างพอจะมีความหวัง แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อเห็นเด็กหนุ่มส่ายหน้า

“เมื่อกี้ชั้นก็โมโหเหมือนกัน ไม่เห็นจะกลับร่างเดิมได้เลย” มัลฟอยพูด

“งั้นเมื่อกี้นายทะเลาะกับรอนเรื่องอะไรล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม

“หึ ก็อยู่ดีๆ เจ้านั่นก็หาว่าชั้นมองหน้ามัน แล้วก็เลยมีปากเสียงกันนิดหน่อย มันก็เอาไม้กายาสิทธิ์มาชี้หน้าชั้น แล้วมันก็กลายร่างเลย” มัลฟอยพยายามเล่าในส่วนที่เขาผิดน้อยที่สุด ก่อนจะเสริมเพื่อให้ตัวเองดูน่าสงสารมากขึ้น “ดีนะเนี่ยที่มันแปลงร่างซะก่อน ไม่งั้นชั้นต้องแย่แน่”

“แหม รอนนี่ใจร้ายจังนะ” เฮอร์ไมโอนี่แกล้งประชด พลางรู้สึกหมั่นไส้คนน่าสงสารตรงหน้า “ไม่แน่ที่เขาเปลี่ยนร่างกลับมาเป็นอย่างเดิม อาจจะเป็นเพราะ ความรู้สึกเกลียดนายมันพุ่งพล่านอยู่ในกระแสเลือดล่ะมั้ง” เด็กสาวแกล้งพูด

“ชั้นก็เกลียดมันไปไม่น้อยกว่าที่มันเกลียดชั้นหรอกน่า” มัลฟอยบอก ทำให้เฮอร์ไมโอนี่ต้องหัวเราะออกมาเบาๆ

“งั้นชั้นเลิกเดาดีกว่า เอาอย่างนี้เดี๋ยวพอเรากินข้าวเสร็จแล้ว ไปหาปัทมากัน” เฮอร์ไมโอนี่บอก ทำให้อีกฝ่ายหน้าเป็นเครื่องหมายคำถามทันที

“ไปทำไม”

“อ้าว ก็จะได้ไปถามให้รู้ยังไงล่ะ ว่าเค้ากลับร่างเดิมได้ยังไง โดยไม่ต้องอาศัยจุมพิตจากเพศตรงข้าม”

-2 b con-

อ่าค่ะ มาอัพช้าไปหน่อย...
แต่ยังไง อัพช้า ยังดีกว่าไม่อัพใช่ไหมคะ
อิอิ (แอบเอาตัวรอดเล็กน้อย)

ค่ะ ยังไงขอให้อ่านฟิกให้มีความสุขนะคะ
ตอนนี้แต่งต่อใกล้จบแล้วค่ะ
เหลืออีก 2-3 ตอนสุดท้าย นะคะ

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม
ขอบคุณทุกคนที่แวะเวียนเข้ามาทวงฟิก
ขอบคุณทุกคนที่เปิดเข้ามา
ขอบคุณมากค่ะ 
(เด็กผมฟูก้มลงกราบอย่างสวยงาม) 

P.S.
*ตอนนี้สอบโควต้าเสร็จแล้วค่า เลยว่างมาอัพ
*มีความสุขมากๆ นะคะ
*อย่าลืมติดตามกันต่อไปนะคะ
*โชคดีทุกคนค่ะ

ด้วยจิตคาราวะ (อย่างถึงที่สุด)
เด็ก(น้อย)ผมฟู ^^
อิอิ