ความทรงจำที่ดีของมัลฟอยและเฮอร์ไมโอนี่

ลำดับตอนที่ #27 : ตอน : THE END [Chapter : 35]

+ - บทที่ 35 - +

                เมื่อเดินกลับมาถึงหน้าหอ พวกเขาก็พบกับรูปภาพของสุภาพสตรีอ้วนที่มีเพียงเก้าอี้สีแดงและโต๊ะวางตระกร้าผลไม้เท่านั้นที่เหลืออยู่ในภาพ

"เธอคงไปดื่มน้ำชายามดึก" เฮอร์ไมโอนี่พึมพำบอกคนข้างตัวที่ยืนเบียดกันอยู่ภายใต้ผ้าคลุมล่องหน

"ตอนตีหนึ่งกว่าเนี่ยนะ" มัลฟอยแย้งด้วยเหตุผลที่ทำให้เฮอร์ไมโอนี่อึ้งไป "มันไม่ดึกไปหน่อยหรอ"

"นั่นสินะ" เธอครางอย่างเห็นด้วย แล้วทำสีหน้าครุ่นคิด

"แล้วเขาไปไหนของเขานะ" มัลฟอยถามแกมบ่นอย่างไม่สบอารมณ์ "มันต้องเป็นแผนของพวกเพื่อนเธออย่างไม่ต้องสงสัย"

"ถ้านายจะช่วยเงียบสักหน่อยก็คงไม่มีใครหาว่าเป็นใบ้หรอกนะ" เพื่อนของคนที่ถูกใส่ร้ายหันมาแยกเขี้ยวใส่ ก่อนจะกลับไปใช้ความคิดอีกครั้ง

"เธอจะคิดอะไรนักหนา คิดไปสุภาพสตรีอ้วนก็ไม่กลับมาหรอกน่า" มัลฟอยว่า ทำให้อีกฝ่ายหันมาจ้องเขาตาเขียว

"ก็เพราะว่าเธอไม่กลับมาน่ะสิ ชั้นถึงต้องคิด คิดว่าจะมีวิธีไหนบ้างที่จะเข้าไปในหอได้โดยไม่ต้องอาศัยสุภาพสตรีอ้วน" เฮอร์ไมโอนี่หันมาตอบ ทำให้มัลฟอยหัวเราะเบาๆ กับความคิดที่ไม่มีโอกาสเป็นไปได้ของเด็กสาว

"คิดไปก็เท่านั้น คิดออกเมื่อไหร่ก็บอกด้วยล่ะกัน"  ว่าแล้วมัลฟอยก็เดินออกจากผ้าคลุมล่องหน ไปนั่งลงบนพื้นข้างหน้าทางเข้าหอ แล้วเอนหลังพิงกับกำแพงด้วยท่าทางสบายๆ

"ออกไปนั่งตรงนั้นเดี๋ยวก็โดนฟิลช์จับได้หรอก" เฮอร์ไมโอนี่ว่า แล้วดึงผ้าคลุมล่องหนออกจากตัว

"แล้วเธอน่ะ ไม่หนาวรึไง ดึงผ้าคลุมล่องหนออกมาเนี่ย" มัลฟอยถามกลับด้วยสาเหตุเดียวกันแต่คนละเหตุผล ทำเอาเด็กสาวแอบดีใจเล็กๆ ที่เขายังอุตส่าห์เป็นห่วงเธออีก

"หนาวสิ" เฮอร์ไมโอนี่ตอบสั้นๆ แล้วเดินไปนั่งลงบนพื้นหินข้างๆ เขา

"ก็เพราะหนาวนี่ไง ถึงต้องมานั่งใกล้ๆ นาย" ว่าแล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็เขยิบเข้าไปใกล้เขาจนร่างของทั้งสองติดกัน ก่อนจะดึงผ้าคลุมล่องหนขึ้นมาห่มให้เขาและตัวเอง "แล้วอีกอย่าง ชั้นกลัวว่านายจะหนาวตายซะก่อน…" คำพูดห่วงใยแบบแข็งๆ นั้นทำให้เด็กหนุ่มแอบปลื้มอยู่ในใจ

"เข้าใจอ้อนหนิ" คำชมจากปากของมัลฟอยทำให้อีกฝ่ายแสร้งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

"ใครอ้อน? ชั้นไม่ได้อ้อนสักหน่อย" เฮอร์ไมโอนี่พูด แล้วเบือนหน้าหนีไปอีกทาง

"ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ งั้นชั้นอ้อนเองก็ได้" มัลฟอยพูด แล้วเอนหัวไปซบกับไหล่ของเด็กสาวราวกับเด็กน้อย ทำให้คนถูกพิงปิดบังรอยยิ้มไว้ไม่อยู่

"ทำตัวเหมือนเด็กๆ" เด็กสาวแกล้งบ่น

"งั้นชั้นขอเป็นเด็กตลอดไป" มัลฟอยพึมพำ ก่อนจะหลับตาลง ซึ่งมันก็คงจะดูตลกมากถ้าใครได้มาเห็นเข้า เพราะฤทธิ์ของผ้าคลุมล่องหนที่ห่มร่างของพวกเขาจนเหลือแต่หัว ทำให้ภาพที่เห็นจากภายนอกตอนนี้จะมีเพียงแต่หัวของมัลฟอยที่กำลังซบอยู่กับอากาศ ใกล้ๆ กับหัวของเฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังหน้าแดงก่ำอยู่ข้างๆ

...+*+*+...

"นึกออกแล้ว!!" เฮอร์ไมโอนี่ร้องเสียงดัง ทำเอาคนที่กำลังนอนซบไหล่ของเธออยู่ถึงกับสะดุ้งตื่นขึ้นจากความฝัน

"ร้องซะดัง" มัลฟอยว่า แล้วผละออกจากเด็กสาว

"โทษที" เฮอร์ไมโอนี่ครางเสียงแผ่ว แล้วล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุม เพื่อหาของอะไรบางอย่างที่ได้รับมาเมื่อตอนเย็น

"ไม่เป็นไร ว่าแต่นึกอะไรออกล่ะ" มัลฟอยถาม ก่อนจะหาวหวอดหนึ่งแล้วตามด้วยการบิดขี้เกียจอีกหนึ่งครั้ง

"นี่ไง!" เด็กสาวบอกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น แล้วแบมือออก เผยให้เห็นลูกอมสีส้มเม็ดเล็กที่วางอยู่ในมือ

"ลูกอม?" มัลฟอยถาม แล้วเลิกคิ้วขึ้นอย่างฉงน

"ใช่ ลูกอมนี่มีชื่อว่า 'ลูกอมสมหวัง' " เฮอร์ไมโอนี่แนะนำชื่อลูกอมด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นเหมือนเดิม ทำให้มัลฟอยพอจะรู้ถึงสรรพคุณอันมาพร้อมกับชื่อของลูกอมเม็ดนี้แล้ว

"เอามาจากไหน" เขาถามก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะเริ่มประกาศความน่าทึ่งของลูกอมในมือ

"อ่อ พี่ชายของรอนเค้าให้มา" เฮอร์ไมโอนี่ตอบ

"ไอ้ฝาแฝดหัวแดงน่ะหรอ" คำถามของมัลฟอยทำให้เฮอร์ไมโอนี่ชักสีหน้าอย่างไม่สบอารมณ์ กับคำนำหน้าและลงท้ายกิตติมาศักดิ์ที่เขามอบให้ฝาแฝด

"เขามีชื่อนะ" เด็กสาวบอกเสียงดุ ส่วนเจ้าตัวคนถูกว่าก็ทำหน้ากวนประสาทอย่างจะถามว่า 'แล้วไง?' และด้วยความที่ไม่อยากต่อปากต่อคำอีก เธอจึงเลือกที่จะไม่พูดอะไรอีก

"ไม่พูดต่อแล้วหรือไง" มัลฟอยถามเสียงกวน ทำให้คนที่ตั้งใจว่าจะไม่พูดอะไรต่อ พ่นลมออกมาจากจมูกพรืดอย่างไม่พอใจ ก่อนจะอธิบายต่อ

"สรุปคือ ถ้ากินเข้าไปแล้วจะสมหวัง" เฮอร์ไมโอนี่บอกสั้นๆ แล้วทำท่าจะกินลูกอมเข้าไป แต่ก็ถูกมือของเด็กหนุ่มดึงเอาไว้ก่อน

"เธออย่าเพิ่งกินดีกว่า ไม่รู้ว่าจะได้ผลจริงหรือเปล่า" เขาห้ามด้วยความเป็นห่วง แต่เฮอร์ไมโอนี่กลับถอนหายใจออกมาหนักๆ อย่างไม่ค่อยพอใจ

"ทำไมนายถึงอคติกับครอบครัวของรอนนักนะ" เธอแปลความหวังดีของเขาผิดไป

"ไอ้อคติน่ะมันไม่ผิดหรอก แต่ว่านี่เธอเพิ่งฟื้นขึ้นมานะ แล้วจะให้กินยาอีกแล้ว ชั้นกลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไปซะก่อน" มัลฟอยพูดด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิดนิดๆ ทำให้เฮอร์ไมโอนี่ที่เพิ่งรู้ตัวว่าผิดหน้าเจื่อนลงไปทันที

"แต่ชั้นคิดว่ามันไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนะ" เฮอร์ไมโอนี่แย้งด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ ทำให้คนข้างตัวที่นึกว่าเธอจะเชื่อฟังแล้วหันมองอย่างระอา

"ยังไงก็จะกินใช่ไหม" เขาถามอย่างจนปัญญา และเมื่อเห็นเด็กสาวพยักหน้ายืนยัน เขาก็เลยต้องยอม... ยอมให้ตัวเองเป็นคนกินลูกอมนั่นแทน

"ชั้นกินเอง" มือไวเท่าความคิด เด็กหนุ่มหยิบลูกอมสีส้มมาใส่ปากอย่างรวดเร็ว และทันทีที่ลูกอมแตะโดนลิ้น ความรู้สึกเย็นซ่าก็แผ่ซ่านไปทั่วทั้งปาก จนกระทั่งลามไปทั่วทุกส่วนของร่างกาย

"ต้องทำไงต่อ" มัลฟอยถาม ขณะที่รู้สึกชาไปทั่วทั้งปาก

"คิด คิดในใจว่าขอให้ประตูหอเปิดออก" คำพูดของเธอทำให้เด็กหนุ่มหลับตาลงก่อนจะคิดในใจตามที่เธอบอก พลันกรอบรูปซึ่งไร้เจ้าของภาพก็เปิดผางออก ทำให้เฮอร์ไมโอนี่เผลอกอดเขาอย่างดีใจ ก่อนจะดึงเขาลุกขึ้น

"เข้าไปข้างในเป็นเพื่อนหน่อยสิ" เฮอร์ไมโอนี่ขอร้อง พลางมองเข้าไปในห้องนั่งเล่นรวมมืดๆ อย่างนึกระแวง และเมื่อเด็กหนุ่มเห็นท่าทางกลัวจริงๆ ของเธอ เขาจึงไม่ปฏิเสธและเดินตามเธอเข้าไปอย่างว่าง่าย

…+*+*+…

                มัลฟอยเดินนำเด็กสาวเข้ามาข้างใน แล้วรูปภาพที่ทำหน้าที่เป็นประตูก็ปิดตามหลังทันทีอย่างรู้งาน ภายในหอยังเงียบสงบเหมือนเดิม แต่เฮอร์ไมโอนี่ก็ไม่รู้สึกกลัวเพราะอย่างน้อยก็มีมัลฟอยอยู่ที่นี่ด้วย มัลฟอยหยิบไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาก่อนจะพึมพำคาถา แล้วไฟในเตาผิงก็ถูกจุดขึ้นอีกครั้ง

"ไม่เห็นมีอะไรเลย" เด็กหนุ่มพูดอย่างยากลำบาก เพราะ ตอนนี้ปากทั้งปากของเขาชาจนไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว มัลฟอยจึงพยายามขยับปากให้เคลื่อนไหวได้คล่องแคล่วเหมือนเดิมอีกครั้ง แต่ฟันเจ้ากรรมก็ดันกัดไปโดนลูกอมจนแตกออกเป็นสองส่วน พลันร่างทั้งร่างของเด็กหนุ่มก็ชาวาบก่อนที่จะมีแสงเรืองจ้าสีส้มพุ่งออกจากร่าง

"เกิดอะไรขึ้น" เฮอร์ไมโอนี่อุทานอย่างตกใจ แล้วหันไปมองร่างของเด็กหนุ่มที่ถูกลำแสงสีส้มบดบังจนมิด

"อะไรเนี่ย!" เสียงพูดดังมาจากร่างตรงหน้าของเฮอร์ไมโอนี่ก็จริง แต่มันกลับไม่เหมือนเสียงของมัลฟอยเลย แล้วคำถามที่คาใจก็ถูกไขออก เมื่อแสงสีส้มจางหายไปจนสิ้น

"มัลฟอย!" เฮอร์ไมโอนี่ครางด้วยเสียงอันเบา พร้อมกับลมหายใจที่ติดขัดพร้อมกับหัวใจที่แทบหยุดเต้น ก็ร่างตรงหน้านี่ใช่ร่างของเด็กหนุ่มจอมยียวนคนเดิมเสียที่ไหนล่ะ แต่มันกลับเป็นร่างของเด็กสาวหุ่นบอบบางกำลังยืนอยู่ต่างหาก! มองโดยรวมแล้วเด็กสาวคนนี้ก็เหมือนมัลฟอยแทบไม่มีผิดเพี้ยน เว้นแต่ ผมสีบลอนด์ที่เคยสั้นกลับยาวสลวยลงมาถึงกลางหลัง และใบหน้าที่เคยคมคายในแบบเด็กหนุ่มนั้นได้เปลี่ยนไปเป็นดวงหน้าอ่อนหวานของเด็กสาว... แถมเป็นเด็กสาวที่น่ารักเสียด้วย

"เกิดอะไรขึ้นกับชั้น?" เสียงหวานจากปากของคนตรงหน้าดังขึ้น ทำให้เจ้าตัวยกมือขึ้นปิดปากตัวเองอย่างตกใจ

"นะ... นาย... ชั้น... แล้ว... มัน..." เฮอร์ไมโอนี่ถึงกับพูดไม่เป็นภาษา พลางมองเสื้อคลุมหลวมโครกที่คนตรงหน้าสวมอยู่อย่างไม่อยากจะเชื่อ ก็ในเมื่อเมื่อกี้นี้เขายังใส่มันพอดีอยู่เลย ใบหน้าของเด็กสาวเริ่มซีดลง แต่มันก็เทียบไม่ได้เลยกับสีหน้าซีดเผือดของมัลฟอยที่เพิ่งค้นพบสิ่งปกติบางอย่างตรงหน้าอกของเขา

"เฮ้ย!! มันอะไรเนี่ย!!" เสียงร้องแหลมสูงนั่นยิ่งทำให้เจ้าของเสียงอยากจะบ้าตาย ก็ในเมื่อมันคือเสียงของผู้หญิงชัดๆ

"ไม่นะ!!" มัลฟอยพึมพำ แล้วเงยหน้าซีดเผือดของเขาขึ้นมามองเฮอร์ไมโอนี่ที่หน้าถอดสี

"นาย... กลายเป็น..." เฮอร์ไมโอนี่อึกอักอย่างพยายามเรียบเรียงคำพูด แล้วกลืนน้ำลายฝืดๆ ลงคอ ก่อนจะพูดในสิ่งที่ทำให้หัวใจของคนฟังหล่นวูบลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม "ผู้หญิงหรอ..."

"ไม่" มัลฟอยเถียงทันควัน แต่ถึงยังไงเสียงหวานๆ นั่นก็ยังเป็นเครื่องยืนยันชั้นดีว่าเฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้พูดผิดแม้แต่น้อย

"ไม่อยากจะเชื่อเลย" เฮอร์ไมโอนี่พึมพำ แล้วทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาหน้าเตาผิง

"เป็นเพราะไอ้ลูกอมบ้านั่น ชั้นถึงต้องเป็นอย่างนี้! ให้ตายสิ! ไว้ใจไม่ได้จริงๆ" มัลฟอยบ่นเสียงดัง ซึ่งมันแปลกอยู่ไม่ใช่น้อย เพราะเสียงนั่นยังหวานเจี๊ยบแม้เวลาที่เจ้าของเสียงกำลังหัวเสียอยู่ก็ตาม

"แต่พูดถึงนายเป็นผู้หญิงก็น่ารักดีนะ" คำพูดของเฮอร์ไมโอนี่ทำเอาคนที่กำลังเดินไปเดินมาอย่างร้อนรนหันกลับมามองตาเขียว

"ชั้นไม่ใช่ผู้หญิงเกรนเจอร์" เสียงข่มขู่ออกจะฟังดูหวานไปหน่อย แต่ก็ทำให้เฮอร์ไมโอนี่หน้าเจื่อนไปทันที

"อืม แล้วอย่างนี้จะทำไงดีล่ะ" เฮอร์ไมโอนี่เปลี่ยนเรื่อง

"ไม่รู้เหมือนกัน" มัลฟอยพูด แล้วทรุดตัวลงนั่งข้างๆ เธอ

"ไม่แน่ถ้านายอมลูกอมนั่นหมด มันอาจจะหมดฤทธิ์ก็ได้นะ" เฮอร์ไมโอนี่พูด แต่มัลฟอยกลับส่ายหน้าอย่างจะบอกว่า 'ไม่ใช่'

"ชั้นกินลูกอมหมดไปแล้ว" มัลฟอยตอบ แล้วมองสภาพตัวเองที่ยังความเป็นผู้หญิงไว้อย่างสมบูรณ์

"งั้นคงต้องถามเฟร็ดกันจอร์จ" เฮอร์ไมโอนี่บอก แล้วหันไปมองมัลฟอยที่นั่งกุมขมับอย่างใช้ความคิด "คงต้องเป็นพรุ่งนี้แหละ"

"ไม่ได้ ต้องถามวันนี้" มัลฟอยขัดขึ้นเสียงขุ่น เพราะเขาคงทนอยู่ในร่างบอบบางนี้ได้อีกไม่นาน

"แต่ไม่มีใครอยู่ที่หอเลย" เฮอร์ไมโอนี่บอก ทำให้อีกฝ่ายหน้านิ่วคิ้วขมวดอย่างขัดใจ

"เธอแน่ใจหรอ" มัลฟอยถาม แล้วลุกพรวดขึ้นจากโซฟา

"ก็ในหอนอนกับห้องนั่งเล่นรวมไม่มีใครสักคนนี่" เฮอร์ไมโอนี่ตอบ ก่อนจะเสริมอีกเล็กน้อยเมื่อเห็นอีกฝ่ายหน้าบูด "หอนอนหญิงน่ะไม่มี แต่หอนอนชายชั้นไม่รู้"

"งั้นขึ้นไปหอนอนชายกัน" มัลฟอยว่า แล้วดึงให้เธอลุกขึ้น

"เดี๋ยวนี้น่ะหรอ" เฮอร์ไมโอนี่ถาม ทำให้มัลฟอยในร่างเด็กสาวส่งเสียงจิ๊กจั๊กอย่างไม่พอใจในลำคอ ก่อนจะหันมาตอบ

"ใช่ เดี๋ยวนี้" มัลฟอยตอบแกมบังคับ แล้วดึงมาคลุมล่องหนขึ้นคลุมตัว

"แล้วนายคลุมผ้าคลุมล่องหนทำไม" เฮอร์ไมโอนี่ถาม แล้วพยายามดึงผ้าคลุมออกจากร่างของเขา

"อย่าถามมากน่า อ่อ แล้วก็ทำเป็นว่าเธอมาคนเดียว ไม่มีชั้นมาด้วยล่ะกัน ไปกันเถอะ" มัลฟอยตัดบท แล้วรุนหลังของเด็กสาวให้ออกเดิน

"ได้ค่ะ มิสมัลฟอย"

2 b con+

มาอัพแล้วค่ะ
ช่วยคอมเม้นต์ด้วยน้า
อิอิ

แต๊งกิ้วค่า

ด้วยจิตคาราวะ
เด็กผมฟู