ความทรงจำที่ดีของมัลฟอยและเฮอร์ไมโอนี่

ลำดับตอนที่ #23 : ตอน : THE END [Chapter : 31]

+ - บทที่ 31 - +

“ยิ้มหน่อยสิ” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างออดอ้อน พลางเอนศีรษะไปซบกับไหล่ของเด็กหนุ่มที่นั่งทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ข้างๆ ซึ่งท่าทางขี้อ้อนอย่างนั้นก็ทำให้อารมณ์ที่กำลังคุกรุ่นของเขาคลายลงไปกว่าครึ่ง ใบหน้าที่กำลังบึ้งตึงฉายแววอ่อนลงพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ ที่ปรากฏขึ้นตามคำร้องขอ

“ง่วงหรือยัง” มัลฟอยถามพลางเอื้อมมือไปกุมมือของอีกฝ่ายอย่างนุ่มนวล พลันไอร้อนมากมายจากมือของเธอก็ถูกถ่ายทอดมายังเขามากเสียจนน่าตกใจ ก็ในเมื่ออากาศที่นี่เย็นขนาดนี้ แล้วทำไมมือของเธอถึงได้ร้อนจัดขนาดนี้ล่ะ

“ก็ง่วงแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่ตอบแล้วหลับตาลง ก่อนที่จะสะดุ้งสุดตัวเพราะความรู้สึกเย็นเฉียบที่สัมผัสอยู่ที่ต้นคอ

“มือนายเย็นเป็นบ้า!” เด็กสาวยกมือขึ้นลูบต้นคอ พลางจ้องหน้าเจ้าของมือเย็นเฉียบที่อยู่ดีๆ ก็เอามาแตะที่คอของเธออย่างคาดโทษ

“ตัวเธอร้อนต่างหากล่ะ” สิ่งที่มัลฟอยบอกนั้นทำให้คนที่กำลังจะอ้าปากโวยวายอะไรต่อชะงักไปทันที คำว่า ‘ตัวร้อน’ ไม่ใช่คำศัพท์ที่จะใช้กับคนที่แข็งแรงดี แต่มันเป็นคำที่ใช้ในการบอกเล่าอาการของคนป่วยต่างหาก!

“ตัวร้อนหรอ!” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำอย่างตกใจ พลางยกมือขึ้นลูบหน้าลูบตาตัวเองอย่างสำรวจอาการ มันก็จริงอย่างที่เขาว่าเพราะเธอรู้สึกว่ามีไอร้อนระเหยออกมาจากร่างกายตลอดเวลา แต่ถึงยังไงเธอก็ไม่อยากยอมรับอาการไม่สบายอยู่ดี ก็เพราะว่าการที่เธอไม่สบายคือต้องไปรักษา และการที่จะไปรักษาคือเธอต้องไปที่ห้องพยาบาล และการที่จะต้องไปที่ห้องพยาบาลนั้นก็ไม่ต่างอะไรกับการฆ่าตัวตายทางอ้อมเพราะมาดามพอมฟรีย์คงจะให้เธอนอนที่นั่นจนกระทั่งเฉาตายแน่ๆ

“ปวดหัวรึเปล่า?” คำถามนั้นราวกับสั่งการให้เจ้าไวรัสในร่างกายของเธอเริ่มทำงาน เพราะพอเขาพูดจบปุ๊บ เธอก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันทีทันใด

“ไม่” เฮอร์ไมโอนี่โกหกตาใส พร้อมกับส่ายหน้าไปมาเป็นการยืนยันความปกติของเธอให้หนักแน่นขึ้นอีก

“แล้วตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง” มัลฟอยถามอย่างเป็นห่วง ก็เธอคนเนี้ยปากแข็งเป็นที่หนึ่ง

“สบายดี” เฮอร์ไมโอนี่พูดปดอีกครั้ง ก่อนจะส่งยิ้มหวานไปให้อีกฝ่ายเพื่อเป็นการกลบเกลื่อน

“กลัวชั้นจะพาไปห้องพยาบาลหรือไง” คำพูดจี้ใจดำนั้นทำให้เด็กสาวหน้าเสียก่อนจะหันมาจ้องเขาเขม็ง... รู้ได้ไง!!

“เปล่าสักหน่อย ทำไมชั้นต้องกลัวด้วย” เฮอร์ไมโอนี่ปฏิเสธ ก่อนจะพูดอวดดีโดยที่ไม่รู้เลยว่าคำพูดอย่างนั้นเข้าทางเขาเข้าแล้ว

“ดี! งั้นไปห้องพยาบาลกัน!” ว่าจบเขาก็ฉุดเธอลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก่อนจะลากเธอออกไปจากงาน โดยไม่สนใจเสียงประท้วง(ปะปนกับคำสบถ)ของเฮอร์ไมโอนี่ที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามหลังเขาไปเลย

“สองคนนั้น สงสัยคงทะเลาะกันอีกตามเคย” เรอคลอฟบอกเพื่อนร่วมโต๊ะอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะมองตามคนทั้งสองที่กำลังเถียงกันไปตลอดทาง

“อ้าว! พี่เดรโกลืมไวโอลินหนิคะ” เสียงของอแมนด้าเรียกความสนใจของเรอคลอฟกลับมาที่โต๊ะอีกครั้ง

“น่าแปลก! เดรโกลืมของรักของหวงของตัวเองได้ยังไงกันเนี่ย” มารีนพูดพลางมองไวโอลินตัวสวยที่เจ้าของของมันไม่เคยละเลยอย่างนี้มาก่อนอย่างแปลกใจ

“เดรโกไม่ได้ลืมสักหน่อย” เรอคลอฟพูดพลางมองหน้ามารีนที่เลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่เข้าใจ เขาจึงชี้ไปที่มัลฟอยที่กำลังพาเฮอร์ไมโอนี่ไปยังประตูทางออก ก่อนจะพูดต่อ

“นั่นไง มันพาของรักของหวงของมันกลับไปแล้ว…”

...+*+*+...

“ไม่เข้า!!!” เฮอร์ไมโอนี่ประกาศเสียงดังลั่น พร้อมกับขืนตัวอย่างสุดกำลังอยู่ที่หน้าห้องพยาบาล ไม่ว่าจะเป็นจะตายยังไงวันนี้เธอก็ไม่ยอมให้มัลฟอยลากเธอเข้าไปข้างในนั้นเด็ดขาด แล้วสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อมัลฟอยปล่อยมือเจ้าหล่อนให้เป็นอิสระ เป็นผลทำให้อีกฝ่ายล้มโครมลงไปอยู่บนพื้นหินเย็นเฉียบ

“โอ้ย! จะปล่อยก็ไม่บอก!! ชั้นเจ็บนะ” เสียงต่อว่าจากเฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกสำนึกผิดขึ้นมาเลย แถมมันยังเรียกรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขาให้ปรากฏขึ้นเป็นครั้งแรกหลังจากที่ความทรงจำที่หายไปกลับคืนมา

“ไหนบอกไม่กลัวไง” คำถามนั่นทำเอาคนอวดดีที่เคยบอกว่าไม่กลัวหน้าเปลี่ยนสี ก็เพราะคำพูดและการกระทำของเธอมันขัดแย้งกันอย่างที่เขาว่าจริงๆ

“ก็ไม่กลัวอ่ะ แต่ไม่อยากเข้าไป” เฮอร์ไมโอนี่เถียงออกไปทันควัน หลังจากที่สมองสั่งการอย่างหนักให้หาประโยคดีๆ มาสวนกลับไป แล้วคำว่า ‘ไม่อยากเข้าไป’ ดูเป็นอะไรที่น่าฟังมากที่สุดแล้ว

“อืม” มัลฟอยรับคำ พร้อมกับกลั้นหัวเราะกับคำเถียงข้างๆ คูๆ ของเธอ “เธอคงไม่อยากเข้าไปมาก”

“ถือว่าถูก” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำเห็นด้วยกับเขา ทั้งๆ ที่รู้ว่าอีกฝ่ายพูดกวนประสาท แต่เธอก็ไม่ได้สนใจเพราะถ้าเธอมัวแต่ไปฮึดฮัดกับคำยั่วของเขาก็ไร้ประโยชน์ สู้เอาพลังมาลุกขึ้นยืนจากพื้นเย็นเฉียบนี่ไม่ดีกว่าหรอ คิดแล้วเธอก็ยันตัวลุกขึ้นแล้วทำท่าจะเดินกลับหอ แต่ก็ถูกมือของอีกฝ่ายดึงไว้เสียก่อน

“ใครบอกว่าเธอไม่อยากเข้าแล้วชั้นจะเออออตามเธอไปด้วยน่ะ” มัลฟอยเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ผุดพราวอยู่ที่มุมปาก ทำเอาคนฟังหน้าบูดที่อีกฝ่ายยังไม่ยอมแพ้เสียที

“แล้วนายจะทำยังไง จะบังคับชั้นหรือไง ขอบอกว่าชั้นไม่ยอมหรอกนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงแข็ง พลางจ้องตาอีกฝ่ายเขม็ง

“เปล่าสักหน่อย ใครว่าชั้นจะบังคับเธอ” มัลฟอยพูดเสียงเรียบ ไม่มีท่าทีเกรงกลัวต่อสายตาข่มขู่ของเฮอร์ไมโอนี่เลยแม้แต่น้อย

“ไม่บังคับ?” เฮอร์ไมโอนี่ทวน สีหน้าเปลี่ยนเป็นประหลาดใจจนทำให้อีกฝ่ายยิ้มอย่างพอใจกับท่าทางสงสัยของเธอ

“ใช่ ไม่บังคับ” เขาบอกอีกครั้ง ก่อนจะตอบในสิ่งที่เฮอร์ไมโอนี่อยากรู้แต่ไม่ได้ถามออกมา “แต่ชั้นจะขอพรเธอต่างหาก”

“ขอพร!” เฮอร์ไมโอนี่ทวนคำเสียงดัง พลางนึกถึงพรสามประการที่เธอติดค้างเขาไว้... โอ้ย! ไม่น่าเลยเรา

“พรข้อแรกที่ชั้นจะขอก็คือ ขอให้เธอเข้าไปในห้องพยาบาลเดี๋ยวนี้” คำขอพรแกมขู่บังคับนั้นทำให้เฮอร์ไมโอนี่คอตก ก็ในเมื่อเธอตกลงกับเขาไว้แล้วว่า ‘ชั้นจะยอมทำตามที่นายสั่งสามอย่าง…’ แล้วสิ่งที่เขาขอนี่ก็ไม่ได้เป็นอะไรที่น่าเกลียดเสียด้วย ดังนั้น พรข้อแรกของเขาก็ผ่านกองเซ็นเซอร์

“ให้มันได้อย่างนี้สิ” เฮอร์ไมโอนี่ครางอย่างหัวเสีย ก่อนจะเดินอย่างยอมจำนนเข้าไปในห้องพยาบาล ทำให้คนขอพรแอบหัวเราะน้อยๆ กับท่าทางไม่เต็มใจของเธอ แล้วเสียงหัวเราะนั้นก็ดังขึ้นอีกระลอก เมื่อได้ยินเสียงคาดโทษจากคนๆ เดิมที่ดังออกมาจากห้องพยาบาล

“อย่าให้ถึงคราวชั้นบ้างก็แล้วกัน!!”

…+*+*+…

                แสงจากเทียนไขในห้องพยาบาลสว่างพรึบขึ้นพร้อมกับทันทีที่ร่างของผู้มาเยือนคนแรกก้าวเข้ามา ตามด้วยเด็กหนุ่มอีกคน ก่อนที่ประตูจะถูกปิดลงอย่างแผ่วเบา เมื่อหันซ้ายหันขวาไปมองแล้วไม่มีแม้แต่วี่แววของใครสักคน รอยยิ้มบางๆ ก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคนที่อ้างว่า ‘ก็ไม่กลัวอ่ะ แต่ไม่อยากเข้าไป’ ทันที

“มาดามพอมฟรีย์ไม่อยู่” เสียงของเฮอร์ไมโอนี่ราวกับประกาศชัยชนะ ทำให้ฝ่ายคนที่พาเธอเข้ามาที่นี่สำเร็จขมวดคิ้วมุ่นทันที

“งั้นก็คงต้องกลับ” เฮอร์ไมโอนี่สรุป แล้วเดินฉับๆ ไปจับลูกบิดประตู แต่ก่อนที่จะได้หมุนมันเปิดออก เสียงของใครคนหนึ่งที่ใช่มัลฟอยก็ดังขึ้น

“ใจร้อนจังเลยนะคะ” เสียงหวานที่ทอดผ่านโสตประสาทเข้ามาทำให้คนทั้งคู่หันไปมอง แล้วความคิดแรกที่แวบเข้ามาในสมองของเฮอร์ไมโอนี่เมื่อได้เห็นเจ้าของเสียงนั่นก็คือ ‘เสียงช่างไม่เข้ากับตัวจริงๆ’

                เจ้าของเสียงหวานนั้นก็คือเจ้าเอลฟ์ประจำบ้านตัวจ้อย ในชุดปลอกหมอนสีขาวสะอาดกว่าเอลฟ์ทั่วไปที่พวกเขาเคยเห็น ใบหน้าของมันยิ้มแย้มแจ่มใส บ่งบอกถึงความเป็นมิตร ส่วนเสียงของมันช่างไพเราะน่าฟัง จนเฮอร์ไมโอนี่แอบคิดว่าถ้ามันเปลี่ยนแนวจากเอลฟ์ประจำบ้านไปเป็นนักร้องคงจะรุ่งแน่ๆ

“มาดามพอมฟรีย์อยู่ที่งานเลี้ยงค่ะ คาดว่าอีกไม่นานคงจะกลับ พวกคุณจะรอมาดามก่อน หรือว่าจะให้ดิฉันรับใช้ก่อนคะ” เอลฟ์ตัวน้อยรายงานด้วยเสียงหวานๆ ก่อนจะเสนอทางเลือกสองทางที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเฮอร์ไมโอนี่จะต้องเลือกทางที่สองอย่างไม่ลังเล เพราะมันเป็นทางเดียวที่จะทำให้เธอไม่ต้องเผชิญหน้ากับมาดามพอมฟรีย์

“รับใช้ของเธอนี่หมายความว่ายังไง” มัลฟอยชิงถามตัดหน้าก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะตอบตกลงเลือกทางที่สอง

“ดิฉันพอจะมีความรู้เรื่องการรักษาเบื้องต้นอยู่บ้าง หากไม่ใช่อาการเจ็บป่วยรุนแรง ดิฉันก็พอจะจัดยารักษาให้ได้” เอลฟ์ตอบอย่างค่อนข้างภูมิใจในตัวเอง แต่มันกลับทำให้คนฟังรู้สึกแปลกใจ

“ไปเรียนมาจากไหน” มัลฟอยถามต่อ พลางมองท่าทางสุภาพเกินไปของเอลฟ์ข้างหน้าอย่างพินิจ

“เป็นความลับค่ะ” คำตอบนั้นทำให้เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะออกมาเสียงดัง ก็ไอ้คำตอบกวนอารมณ์แบบนี้ มันเป็นลิขสิทธิ์เฉพาะตัวของเดรโก มัลฟอย(และผองเพื่อน)นี่นา

“มาดามให้เธอเฝ้าห้องพยาบาลหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ถามบ้าง เจ้าเอลฟ์ตัวน้อยทำท่าอึกอักแล้วพยักหน้าครั้งหนึ่งแทนคำตอบ

“เธอคงเก่งมากสินะมาดามถึงได้วางใจ” เด็กสาวกล่าวชม ทำให้เอลฟ์ประจำบ้านค้อมตัวลงต่ำยอมรับคำชมนั้นอย่างสุภาพ “งั้นดีเลย ช่วยรักษาชั้นอย่างด่วนเลย ก่อนที่มาดามจะมา!”

“ค่ะ” เอลฟ์รับคำ ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องจัดยาหรือจะพูดให้ถูกคือห้องทำงานของมาดามพอมฟรีย์นั่นเอง

“เกรนเจอร์ เธอไม่รู้สึกว่ามันแปลกๆ ไปหน่อยหรอ” มัลฟอยถามขึ้นเบาๆ อย่างเกรงว่าเอลฟ์ข้างในห้องนั่นจะได้ยิน

“แปลกหรอ อืม ก็แปลกดี เอลฟ์ตัวน้อยมากความสามารถ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบแล้วส่งยิ้มให้กับคนถามที่แทบอยากกุมขมับ... ยัยนี่สอบได้ที่หนึ่งของชั้นปีได้ยังไงนะ!

“ไม่ใช่อย่างนั้น ชั้นหมายความว่า มาดามพอมฟรีย์ไม่เคยยอมให้ใครมายุ่งย่ามกับการรักษาของเธอเลย แล้วทำไมคราวนี้ถึงได้ยอม แถมไอ้ใครที่ว่าเนี่ยก็ไม่ใช่คน แต่เป็นเอลฟ์ประจำบ้าน” มัลฟอยอธิบายสิ่งที่เขาสงสัยให้เด็กสาวตรงหน้าฟัง ซึ่งเธอก็ค่อนข้างเห็นด้วยนะ แต่ว่า...

“มันคงไม่มีอะไรหรอกน่า เค้าออกจะสุภาพเรียบร้อยขนาดนั้น คงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอก แล้วอีกอย่างก็ไม่ค่อยมีคนเกลียดชั้นมากเท่าไหร่ ยกเว้น พวกแฟนคลับของนายแล้วก็...” เฮอร์ไมโอนี่พูดเพียงเท่านั้นก็กลืนคำพูดที่กำลังจะพูดต่อลงคอไปทันที... ก็จะให้บอกได้ไงล่ะว่า ‘แล้วก็... พ่อของนาย’

“แล้วก็ใคร?” มัลฟอยถามทันทีที่เห็นเธอเงียบไปกระทันหัน ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ผู้พูดปดจนชินปากก็โกหกอีกครั้ง

“เปล่า” เธอตอบทันควัน ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เมื่อเอลฟ์ตัวน้อยเดินถือถาดยาออกมาจากห้องพอดี ทำให้ข้อพิพาทที่กำลังจะเกิดขึ้นถูกยุติลงในทันที

“เธอชื่ออะไรหรอ” เฮอร์ไมโอนี่แสร้งหันไปคุยกับเอลฟ์ประจำบ้านเพื่อหลบสายตาพิฆาตของเด็กหนุ่ม ส่วนเอลฟ์ตัวนั้นก็ไม่ตอบ มันส่งยิ้มให้พลางยื่นแก้วยาใบใหญ่ที่สุดเท่าที่เฮอร์ไมโอนี่เคยเห็นให้กับเธอ

“ยาอะไรเนี่ย ทำไมต้องใส่แก้วใบใหญ่ขนาดนี้” เฮอร์ไมโอนี่รับแก้วยาขนาดใหญ่เท่าแก้วเบียร์มาแล้วก้มลงมองยาสีชมพูอ่อนในถ้วยอย่างนึกระอา นี่จะฆ่ากันหรือไง!

“ขมรึเปล่า” เด็กสาวเอ่ยถาม หลังจากนึกจินตนาการรสชาติของมันไปต่างๆ นาๆ

“ไม่ค่ะ ไม่ขมแม้สักนิด” เอลฟ์ตัวจ้อยตอบเสียงหวานเช่นเดิม ทำเอาคนที่ได้รับคำตอบค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อย

“เดี๋ยวก่อน!” เสียงห้ามดังมาจากมัลฟอยที่ยืนมองการสนทนาอยู่อย่างเงียบๆ มานาน เฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังจะยกแก้วยาขึ้นดื่มจึงชะงักมือ ก่อนจะลดแก้วลงมาถือไว้ตามเดิม

“มีอะไรหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ถามทันที ขณะที่เอลฟ์ตัวน้อยหันหน้าไปมองมัลฟอยด้วยสายตาตำหนิเป็นครั้งแรก

“นี่เจ้าเอลฟ์ เธอยังไม่ได้ถามอาการคนป่วยเลย ก็ลงมือจัดยาให้แล้วหรอ” คำถามของมัลฟอยทำให้ทั้งคนจัดยาและคนที่กำลังจะกินยาอึ้งไปทันที อึ้งไปด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกัน ฝ่ายหนึ่งอึ้งเพราะมัลฟอยนั้นช่างรอบคอบเสียเหลือเกิน ส่วนอีกฝ่ายหนึ่งกำลังอึ้งเพราะลืมคิดไปว่าเอลฟ์น้อยยังไม่ได้ถามอาการของเธอเลยแม้แต่คำเดียว แต่กลับจัดยาแก้วใหญ่อย่างนี้มาให้ มันก็น่าแปลกอยู่นะ

“ยาแก้วนี้เป็นยาบำรุง” เอลฟ์ตอบสั้นๆ เสียงหวานเริ่มตวัดกลายเป็นรำคาญอย่างเห็นได้ชัด

“บำรุง?” มัลฟอยทวนคำ สีหน้าเริ่มฉายแววกวนประสาท

“ใช่ ยาบำรุง มันจะช่วยรักษาอาการเบื้องต้นของคนป่วยได้” เอลฟ์ตัวน้อยเริ่มตอบอย่างไม่สบอารมณ์ เห็นได้ชัดว่ามันกำลังถูกเด็กหนุ่มตรงหน้ากวนประสาทเข้าเต็มๆ

“อืมใช่ ชั้นเคยอ่านเจอในหนังสือนะ” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยสนับสนุนทั้งที่จริงๆ แล้วเธอไม่เคยอ่านเจอหรอก แต่เธอรู้สึกสงสารเจ้าเอลฟ์น้อยที่ต้องมาปะทะคารมกับมัลฟอยอย่างนี้ แล้วอีกเหตุผลหนึ่งก็คือ เธอยังหาเหตุผลที่เอลฟ์ตัวนี้ต้องมาประสงค์ร้ายกับเธอไม่เจอเลย

“หรอ?” น้ำเสียงของเด็กหนุ่มฟังดูก็รู้ว่าเข้าไม่เชื่อ แต่เฮอร์ไมโอนี่ก็ยังพยักหน้ายืนยันความบริสุทธิ์ให้กับเจ้าเอลฟ์ แต่ก่อนที่เด็กหนุ่มจะพูดอะไรต่อ เฮอร์ไมโอนี่ก็ยกยาสีชมพูที่ยังเป็นประเด็นในการถกเถียงขึ้นดื่ม ทำให้มัลฟอยที่ไม่ทันคิดว่าเธอจะมือไวใจเร็วขนาดนี้ได้แต่กระชากแก้วยาที่เด็กสาวดื่มไปค่อนแก้วแล้วออกมาจากปาก เป็นผลทำให้เธอสำลักยานั้นเข้าเต็มรัก

“ทำ-บ้า-อะไร?” เฮอร์ไมโอนี่ถามไปก็ไอคอกแค่กไป พลางมองยาสีชมพูที่หกกระจายเต็มพื้น

“คำถามนั้นควรจะเป็นของชั้นต่างหาก!! เธอทำบ้าอะไร! ไม่กลัวตายหรือไง!” มัลฟอยตวาดเสียงสั่น ความรู้สึกทั้งโกรธและทั้งเป็นห่วงแล่นปราดเข้ามาภายในจิตใจ เพิ่งจะผ่านเรื่องเลวร้ายมาแท้ๆ แต่เธอกลับเดินเข้าไปหามันอีกแล้ว

“กลัวตายงั้นหรอ!?” เฮอร์ไมโอนี่ถามกลับ หน้าแดงจัดหลังจากที่ผ่านการไอมาอย่างหนักจากการสำลักยาเมื่อครู่ “ถ้าจะตายก็ตายเพราะนายนี่แหละ!”

“เกรนเจอร์!” น้ำเสียงดุดันจากอีกฝ่ายทำให้คนที่กำลังจะต่อปากต่อคำอีกเงียบไปทันที ก่อนที่เธอจะเริ่มพูดอีกครั้งเมื่อเห็นเขาเงียบไปนาน

“ขอโทษละกัน แต่ชั้นก็ยังไม่เป็นอะไรนี่ ยังสบายดี เห็นไหม” ว่าแล้วก็หมุนไปหมุนมาให้เขาดู แต่เด็กหนุ่มกลับไม่สนใจ เขาหันมองไปซ้ายทีขวาทีราวกับหาอะไร แต่ก่อนที่เธอจะได้ถามเด็กหนุ่มก็เฉลยสิ่งที่เธอสงสัยเสียก่อน

“เอลฟ์นั่นหายไปไหน” สิ่งที่มัลฟอยพึมพำนั้นไปสะกิดต่อมสงสัยของเฮอร์ไมโอนี่ให้เริ่มทำงานบ้าง

“นั่นสิ หายไปไหน” เฮอร์ไมโอนี่หันมองไปรอบตัว แต่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเอลฟ์ร่างน้อย ความรู้สึกกลัวตายเริ่มแล่นผ่านเข้ามาในใจ... หรืออาจจะจริงอย่างที่เขาสันนิษฐาน เจ้าเอลฟ์นั่นอาจจะคิดร้ายกับเธอจริงๆ ก็ได้... คงไม่หรอกมั้ง?

“ยานั่น!” มัลฟอยพึมพำอีกครั้ง คิ้วทั้งสองขมวดติดกินขณะมองไปที่พื้นห้องพยาบาลที่เคยมียาสีชมพูหกเต็มไปหมด แต่น่าแปลกที่บัดนี้ไม่มีแล้ว!

“หายไปแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่ครางเสียงแผ่ว พลางรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง... รนหาที่ตายแท้ๆ ชั้น!

 To be continued+

เย่!! หลังจากพยายาม login เข้ามาอัพหลายที
แต่ดันเข้าม่ายได้ซะงั้น...

แต่ในที่สุดก้อเข้าได้ ฮ่าฮ่า
ได้มาอัพซะที

ด้วยจิตคาราวะ
เด็กผมฟู