ความทรงจำที่ดีของมัลฟอยและเฮอร์ไมโอนี่

ลำดับตอนที่ #13 : ตอน : THE END [Chapter : 21]

+ - บทที่ 21 - +

                จนถึงตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่ก็ยังไม่รู้สึกว่าลูกแก้วเรืองแสงที่สเกเชียสให้มานั้นมีประโยชน์ตรงไหน เพราะว่า มันเรืองแสงอยู่ตลอดเวลา แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังคงถือมันอยู่ในมือ เผื่อว่าสเกเชียสอาจจะลืมบอกไปว่า มันจะเปลี่ยนเป็นสีแดงหากว่าพวกเขาพบดอกฟอร์เก็ตมีน๊อตแล้ว

“นายไม่หนาวเลยหรอ?” เฮอร์ไมโอนี่หันไปถามเด็กหนุ่มที่เดินอยู่ข้างๆ

“ก็หนาวล่ะ แต่ก็ไม่มาก” เขาตอบ ก่อนจะถามเธอกลับบ้าง “เธอหนาวหรอ?”

“อือ” เด็กสาวตอบก่อนจะถูมือไปมาเพื่อบรรเทาความหนาว ในขณะที่มัลฟอยมองไปที่เสื้อคลุมตัวใหญ่ของเขาที่เธอสวมทับชุดนอนลายหมีน้อยอยู่อย่างนึกตำหนิดัมเบิลดอร์ที่ลุกขึ้นมาจัดปาร์ตี้ชุดนอน จนทำให้เธอต้องใส่ชุดนอนยาวเพียงหัวเข่ามาเดินลุยป่าที่เต็มไปด้วยหิมะแบบนี้

“มานี่สิ” เขาพูด ก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งโอบไหล่ของเธอให้เข้ามาใกล้ แต่เธอก็ทำท่าจะปฏิเสธ เขาจึงพูดขึ้นก่อน “อยู่ข้างๆ ชั้นนี่ล่ะ จะได้ไม่ล้มลงไปอีก” เด็กหนุ่มพาดพิงถึงตอนที่เธอเกือบล้มเพราะก้าวขาไม่ออก ทำให้เฮอร์ไมโอนี่หน้าเป็นสีชมพูด้วยความอาย

“มันเป็นสิ่งที่โชคชะตากำหนดไว้แล้ว” มัลฟอยพูดเลียนแบบเฮคเตอร์ เมื่อเฮอร์ไมโอนี่ยอมเดินข้างเขาแต่โดยดี

…+*+*+…

“เดินมาตั้งนานแล้วทำไมยังถึงอีกนะ” มัลฟอยบ่นเสียงดัง พลางมองหลังของเฮคเตอร์ที่เดินนำพวกเขาอยู่หลายก้าว ตอนนี้เขาปล่อยเฮอร์ไมโอนี่ให้เดินอย่างอิสระแล้ว

“อีกเดี๋ยวก็ถึงแล้วล่ะท่าน” เฮคเตอร์หันมาบอก ก่อนจะหยุดเดินเพื่อให้พวกเขาเดินตามมาทัน “พวกท่านจะพักกันก่อนไหม?”

“ไม่ล่ะ เดินต่อเถอะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบแทนมัลฟอยที่กำลังจะตอบว่า ‘ดีเหมือนกัน’

“ตกลง” เฮคเตอร์พูด ก่อนจะหันหลังกลับไปเดินนำพวกเขาต่อ

“ไม่ต้องบ่นอะไรทั้งนั้นแหละ ถ้าขืนเราพักตอนนี้อาจจะไม่ทันเวลาก็ได้ เอาไว้ได้ดอกฟอร์เก็ตมีน๊อตมาเรียบร้อยแล้ว ชั้นจะให้นายพักเต็มที่เลย” เฮอร์ไมโอนี่พูดดักคอมัลฟอยที่กำลังจะอ้าปากต่อว่าเธอ

“ชั้นก็ยังไม่ได้ว่าอะไรหนิ” เด็กหนุ่มพูด ก่อนจะยักไหล่น้อยๆ

“ก็ดี งั้นก็รีบเดินสิจะได้ถึงเร็วๆ” เฮอร์ไมโอนี่พูด ก่อนจะดึงเขาให้รีบเดินตามเฮคเตอร์ไป

…+*+*+…

                ในที่สุด มัลฟอยก็ได้รู้ว่าคำว่า ‘อีกเดี๋ยว’ ของเฮคเตอร์นั้นก็คือคำว่า ‘อีกนาน’ ในนิยามของเขาเอง เพราะ นี่ก็ผ่านมายี่สิบนาทีแล้วพวกเขายังไม่ถึงที่หมายเลย… ระหว่างทางที่เดินมานั้นเฮอร์ไมโอนี่เกือบล้มลงไปหลายครั้ง แต่ก็ยังดีที่มัลฟอยดึงเธอขึ้นมาได้ทัน แต่นั่นก็เกือบจะทำให้เขาล้มลงไปพร้อมกับเธอด้วยเหมือนกัน

“เฮ้ย! ระวัง!” มัลฟอยร้อง แล้วดึงเฮอร์ไมโอนี่ที่เกือบจะล้มลงไปเป็นรอบที่ห้าขึ้นมา

“ขาชั้นแข็งไปหมดแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่คราง พลางเกาะมัลฟอยไว้แน่น

“ยังไม่ถึงอีกหรอเนี่ย” เด็กหนุ่มถามเฮคเตอร์ที่หยุดเดินและหันหน้าที่มีริ้วรอยแห่งความกังวลมาหาพวกเขา

“คือ...ข้าไม่แน่ใจว่าข้าพาพวกท่านมาถูกทางรึเปล่า” เฮคเตอร์บอก และนั่นทำให้เฮอร์ไมโอนี่ที่เกือบจะล้มอยู่แล้ว ทรุดลงไปกองกับพื้นจริงๆ

“คุณว่าอะไรนะคะ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก

“พวกท่านคงได้ยินสิ่งที่เฮดีสประณามข้าเมื่อครู่... ข้ายังมิรู้เลยว่าดาวเหนืออยู่ทางใด...” เฮคเตอร์สารภาพเสียงแผ่ว พร้อมกับก้มหน้าลงอย่างยอมรับความผิด

“นี่นายคิดจะเล่นตลกอะไร” มัลฟอยพูด และหรี่ตามองเซนทอร์หนุ่มตรงหน้า

“ข้าขอโทษ…” เฮคเตอร์คราง ในขณะที่มัลฟอยกัดฟันแน่น เพื่อพยายามข่มอารมณ์โมโหที่กำลังพุ่งพล่านไปทั่วร่างกาย

“ทำไมคุณไม่บอกเราตั้งแต่ทีแรกคะ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม พลางรู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้

“ข้า... ข้าเชื่อมั่นในตนเองมากเกินไป... ข้าเสียใจ... ข้าน่าจะฟังคำเตือนของเฮดีส...” เฮคเตอร์พูดเสียงเบา

“ไปให้พ้น” มัลฟอยบอกเสียงเย็น สายตาของเขาที่จ้องไปยังเฮคเตอร์นั้นทำให้เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกกลัวเขาขึ้นมาจับใจ

“ข้า...” เฮคเตอร์กำลังจะพูด แต่มัลฟอยก็ขัดขึ้น

“ไปให้พ้น” เด็กหนุ่มย้ำเสียงเย็น ทำให้เฮคเตอร์ก้มตัวลงต่ำเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะพึมพำเสียงเบา

“มันคงเป็นสิ่งที่โชคชะตากำหนดไว้แล้ว…” พูดจบ เซนทอร์หนุ่มก็วิ่งหายลับไปท่ามกลางหิมะที่เริ่มตกหนัก

…+*+*+…

                ความหวังทั้งหมดของพวกเขาทั้งสองพังทลายลงพร้อมกับลมหนาวที่พัดมาวูบหนึ่ง หิมะมากมายโปรยปรายลงมาจากฟากฟ้าสีดำสนิทราวกับต้องการจะตอกย้ำความผิดหวังของพวกเขาให้ทวีคูณขึ้นไปอีก

“ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ” เฮอร์ไมโอนี่ครางเสียงแผ่ว ขณะที่เด็กหนุ่มย่อตัวลงมาข้างๆ เธอ “ทำไมโชคชะตาต้องกำหนดให้เป็นแบบนี้” เธอพูดเสียงสั่น ก่อนจะก้มหน้าลงอย่างสับสน แล้วเด็กหนุ่มก็เห็นน้ำตาใสๆ ร่วงเผาะลงมาบนมือของเธอที่ถือลูกแก้วเรืองแสงไว้แน่น

“อย่าร้องไห้สิ” มัลฟอยปลอบ พลางรั้งร่างเด็กสาวมากอดไว้อย่างอ่อนโยน

“เราจะทำยังไงต่อไปดี” เฮอร์ไมโอนี่ถามเสียงสั่น เธอรู้ว่าการร้องไห้อยู่อย่างนี้เป็นเรื่องที่งี่เง่ามาก แต่จะพยายามอย่างไรก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาได้เลย “ถ้าเราหาไม่เจอล่ะ... จะทำยังไงดี”

“อย่าพูดอย่างนั้นสิ... เราต้องหาเจอแน่” มัลฟอยพยายามปลอบ ถึงแม้ว่าเขาเองก็ยังมองไม่เห็นทางออกเช่นกัน “ถ้าเราช่วยกัน ก็ต้องสำเร็จแน่”

“แล้ว... ถ้าไม่สำเร็จล่ะ” เธอถามอย่างกังวล ทำให้เด็กหนุ่มกระชับวงแขนแน่นขึ้นอีก

“ตอนนี้เราไม่มีทางเลือกอย่างอื่นแล้ว… นอกจากช่วยกันหา และภาวนาให้หาเจอ…”

 To be continued +

P.S. ช่วยคอมเม้นต์หน่อยนะจ้ะ ^^

ด้วยจิตคาราวะ
เด็กผมฟู