คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : ตอนที่ 17 : The Decision [Chapter : 6]
******6*****
“เราน่าจะไปเยี่ยมแฮกริดกันนะ”
รอนพูดกับเพื่อนทั้งสองขณะเอื้อมมือไปขยับตัวหมากรุกบนกระดานตรงหน้า เช้าวันนี้พวกเขาไม่มีวิชาเรียนจนกระทั่งบ่าย รอนกับแฮร์รี่จึงได้มานั่งเล่นหมากรุกด้วยกันโดยที่เฮอร์ไมโอนี่นั่งอ่านหนังสืออยู่ข้าง ๆ - - นี่เป็นเหมือนกิจวัตรประจำวันของพวกเขาหลังจากเปิดเทอมมาได้เกือบหนึ่งสัปดาห์แล้ว
“ดีเหมือนกัน” แฮร์รี่เห็นด้วย เขาเข้าใจที่รอนพูดถึงแฮกริดขึ้นมา รอนอาจจะอยากจะให้เขาได้คิดถึงเรื่องอื่นนอกจากซีเรียสบ้างและเขาก็ไม่ควรจะทำตัวอมทุกข์จนเพื่อนต้องเป็นห่วง
“เธอจะไปกับเราไหมล่ะ เฮอร์ไมโอนี่” รอนหันไปถามเด็กหญิง แต่กว่าเธอจะตอบมาได้ก็ใช้เวลาเรียกอยู่หลายครั้ง
“ฮื่อ ไปสิ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ
รอนกับแฮร์รี่ส่ายศรีษะแล้วมองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ พวกเขาคิดเหมือนกันคือเฮอร์ไมโอนี่มีอาการแปลก ๆ ตั้งแต่กลับบ้านไป - - ใช่ว่าพวกเขาไม่ได้สนใจจะถาม แต่รู้ดีว่าเฮอร์ไมโอนี่ต้องตอบว่า “ไม่มีอะไร” เหมือนกับที่ผ่านมาแน่
“ถ้างั้นก็ไปกันเถอะ” แฮร์รี่ยืนขึ้น
ระยะทางระหว่างโรงเรียนกับกระท่อมของแฮกริดไม่ไกลจากกันมากนัก ดังนั้นไม่นานพวกเขาก็เริ่มเห็นแปลงปลูกผักหน้าบ้านของแฮกริดซึ่งในเวลานี้มีพืชไม้เลื้อยหน้าตาเหมือนต้นมะเขือเทศกำลังออกลูกใหญ่ กะหล่ำปลีอวบอ้วนและฟักทองที่กำลังออกดอกเต็มต้นเพื่อที่จะมีผลทันงานฮัลโลวีนที่จะมาถึง สามสหายเคาะประตูสองสามครั้ง ไม่ช้าชายร่างยักษ์ก็เปิดประตูออกมาต้อนรับ
“หวัดดีครับ / ค่ะ แฮกริด” ทั้งสามคนทัก
“อ้าว พวกเธอนั่นเองเข้ามาสิ” แฮกริดเชิญ
แฮร์รี่ รอนและเฮอร์ไมโอนี่เดินเข้าไปนั่งบนเก้าอี้ไม้ที่โต๊ะตัวใหญ่ในบ้าน รอนมองไปรอบ ๆ อย่างระแวงเพราะยังกลัวว่าแฮกริดอาจจะเอาตัวอะไรประหลาดมาเลี้ยงไว้อีกแต่ก็มีเพียงเจ้าเขี้ยวสุนัขแสนรักของเขาที่นอนน้ำลายไหลยืดอยู่ตรงมุมห้อง
“มาได้จังหวะเหมาะเลย ฉันเพิ่งได้ชาดีมาจากคนรู้จัก” แฮกริดรินน้ำชาร้อน ๆ ในกาใส่แก้วแจกให้กับทุกคนก่อนจะหันไปเปิดเตาอบหยิบเค้กผลไม้ออกมาแจกก่อนที่ตัวเขาจะเลื่อนเก้าอี้ลงนั่งบ้าง
“คุณสบายดีเหรอฮะ” แฮร์รี่ถาม
“โอ๊ย ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันสบายดีทุกอย่าง อาจจะต้องออกไปทำงานให้ดัมเบิลดอร์บ้างก็เท่านั้นแต่ไม่มีอะไรร้ายแรง” แฮกริดพูดอย่างอารมณ์ดีแล้วชูแก้วชาของตัวเองขึ้น
“ปีที่แล้วเราหนักหนาสาหัสกันจริง ๆ แต่ฉันคิดว่าปีนี้เราต้องดีขึ้นแน่” แฮกริดยิ้มให้กับเด็กทั้งสามก่อนจะร่วมดื่มชาอึกใหญ่ไปกับทุกคน
“แต่พวกผู้เสพความตายอาจจะยังอยู่ข้างนอกกันเกลื่อนเมืองก็ได้นะครับ” รอนพูดอย่างห่วง ๆ - - ข้างนอกที่เขาหมายถึงก็คือนอกอัซคาบัน
“พวกนั้นอาจจะก่อเรื่องอะไรอีกก็ได้”
“ฮอกวอตส์จะปกป้องเราทุกคนอย่างดี” แฮกริดบอกอย่างเชื่อมันก่อนจะหันไปพูดกับแฮร์รี่ที่ยังดูไม่แจ่มใสนัก
“เธออย่าคิดมากไปเลยนะแฮร์รี่ - - ฉันมั่นใจว่าซีเรียสยินดีที่ได้ปกป้องเธอ ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน”
“ครับ” แฮร์รี่รับคำก่อนที่พวกเขาจะฝืนตักเค้กผลไม้เข้าปาก มันเป็นการเสี่ยงพอสมควรถ้าจะกินอาหารฝีมือแฮกริด แต่แล้วทั้งสามก็ต้องแปลกใจที่รสชาติอร่อยกว่าทุกครั้ง
“ฉันเพิ่งได้สูตรขนมใหม่มาจากคนรู้จัก เขาว่าฉันน่าจะใส่น้ำตาลน้อยลงแล้วก็ปรับปรุงอีกนิดหน่อย” แฮกริดยิ้ม ทั้งสามคนเดาว่า “คนรู้จัก” คนนั้นของแฮกริดคงจะหมายถึงมาดามมักซีมแน่ ๆ (และเธอก็คงไม่ได้แนะนำเขาแค่ว่าให้เติมน้ำตาลน้อยลงเท่านั้นหรอก)
“เออ นี่แน่ะ ตอนนี้ฉันมีคนมาอยู่ด้วยสักระยะ” แฮกริดเปลี่ยนเรื่องเพื่อไม่ให้บรรยากาศเพิ่งเปิดเทอมได้ไม่นานอย่างนี้เศร้าลงไป
“ใช่น้องชายคุณหรือเปล่าครับ” รอนพยายามบังคับหน้าแหยง ๆ ของตัวเองเป็นรอยยิ้มยินดี(แต่ว่าไม่เป็นผล) เขาได้ยินเรื่องกอรว์ปจากแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่มาแล้ว
“ไม่ใช่หรอก น่าเสียดายฉันอยากแนะนำให้เธอรู้จักเหมือนกัน เขานิสัยดีมากเลยนะ แต่ว่าศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์แนะนำให้ฉันพาเขาไปฝึกเรื่องการใช้ชีวิตกับคนของกระทรวงเวทมนตร์ระยะหนึ่งก่อนเพื่อความปลอดภัยของเขาเอง”
แฮร์รี่กับรอนมองหน้ากัน - - และเพื่อให้คนอื่นปลอดภัยด้วย! พวกเขาเดาในใจได้อย่างไม่ยากเย็นว่าไปฝึกเรื่องการใช้ชีวิตกับคนก็คือการฝึกให้กอรว์ปไม่ทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้าเหมือนเมื่อก่อนเท่านั้นเอง
“อีกอย่างก็คือระยะนี้ฉันอาจจะไม่ค่อยอยู่บ้านนะ ฉันอยากจะหาทางไปเยี่ยมกรอว์ปให้บ่อยที่สุด”
“ถ้างั้นคนที่จะมาอยู่กับคุณเขาเป็นใครครับ” แฮร์รี่ถาม
“เขาก็...”
ประตูด้านหน้าของแฮกริดเปิดออกพร้อมกับเด็กชายคนหนึ่งเดินเข้ามา แขนเสื้อสีขาวที่เขาสวมอยู่ถูกพับขึ้นไปถึงข้อศอกและชายกางเกงที่พับขึ้นก็เปียกน้ำไปหมด ทั้งสามคนแปลกใจ
“หวัดดียาช่า” แฮร์รี่กับรอนทัก เฮอร์ไมโอนี่มองเด็กชายหมาป่าที่เธอคุ้นเคยดีอย่างประหลาดใจ
“หวัดดีครับ” ยาช่าทักตอบพร้อมกับยิ้มให้เมื่อเห็นพวกเขานั่งกันอยู่ ในมือของเด็กชายมีตาข่ายที่เหมือนห่อปลาตัวโตสองตัวมา
“นายไม่ไปโรงเรียนรึไง” รอนถามอย่างงง ๆ
“โรงเรียนผมจมอยู่ใต้หิมะมาอาทิตย์หนึ่งแล้ว พ่อมดจากหน่วยกู้ภัยบอกว่าต้องใช้เวลาเกือบเดือนถึงจะขุดเจอหลังคา” เขาอธิบายพลางหัวเราะแล้วยื่นตาข่ายให้แฮกริด
“ข่าวหิมะถล่มนั่นน่ะคือแถวโรงเรียนนายเองเหรอ”
“ครับผม ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์เลยชวนผมมาอยู่กับแฮกริดพลาง ๆ ก่อน - - ผมเองก็อยากมาเพราะเขาชำนาญเรื่องสัตว์วิเศษ”
ร่างกายใหญ่ยักษ์ของแฮกริดดูพองขึ้นเกือบเท่าเมื่อได้ยินคำว่า “ชำนาญ”
“นายสนใจเรื่องสัตว์วิเศษเป็นพิเศษรึไง” รอนถาม
“เปล่าครับ แต่ถ้าพวกมันไม่เข้าใกล้ผม ๆ ก็ลำบาก”
“ทำไมพวกมันไม่กล้าเข้าใกล้นายล่ะ”
“เออ สัตว์เล็กบางชนิดก็ตื่นคน” แฮกริดรีบขัดขึ้น ดูเขารู้เรื่องยาช่าดีและดูเหมือนจะรู้ดีด้วยว่าแม้แต่สัตว์ขนาดสมองเล็กที่สุด(หรืออาจจะไม่มีเลยก็ได้)อย่างหนอนฟลอบเบอร์ก็ยังกินผักกาดหอมแทบไม่ลงถ้าถูกยาช่าจับตัวเข้า (“มันน่าจะรู้นะว่าต่อให้ผมจะอดตายผมก็ไม่มีทางกินมันแน่” ยาช่าบอก)
“แล้วผมก็รู้เรื่องสัตว์วิเศษน้อยมาก” เด็กชายหมาป่าโกหกไปด้วย
“เออ อีกอย่างหนึ่งถ้ายังไงพวกเธอสามคนจะช่วยอะไรฉันหน่อยได้ไหมระหว่างที่ฉันอาจจะไม่อยู่ ออกมาข้างนอกกันหน่อยสิ” แฮกริดลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินนำแฮร์รี่กับรอนออกไปส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นอาสาล้างถ้วยชาและจานเค้กทั้งหมดให้
เมื่อทั้งสามคนออกไปแล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็ชะเง้อมองเข้าไปในบ้านเหมือนหาใครอีกคน ยาช่าหัวเราะ
“กาเบรียลเขาไม่มากับผมหรอกเขาต้องไปโรงเรียนนะฮะ”
เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มฝืน ๆ แล้วพยักหน้า เด็กชายพูดต่อ
“ว่าแต่คุณเถอะ - - เขาสบายดีเหรอฮะ”
ประโยคนั้นเหมือนหินก้อนใหญ่ที่ทุ่มลงมาใส่ศีรษะ ประสาทเครียดเขม็งของเฮอร์ไมโอนี่ขาดสะบั้นลงในวินาทีนั้นนั่นเอง...ภาพของมัลฟอยและทุกสิ่งทุกอย่างถาโถมเข้ามาในความคิด ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอต้องอดทนไม่ให้ร้องไห้มากเกินไปเพราะกลัวบรรดาสมาชิกที่บ้านโพรงกระต่ายหรือแม้แต่แฮร์รี่และรอนจะจับได้ แต่ในวันนี้เธอต้องการร้อง...ร้องไห้ให้เต็มที่กับใครสักคน
ยาช่าตกใจเมื่อเฮอร์ไมโอนี่ถลามากอดเขาไว้แน่นและร้องไห้ราวกับคนเสียสติ เด็กหญิงแนบหน้ากรีดร้องกับอกของอีกฝ่ายและตะกุยตะกายเสื้อผ้าของเขา
ฉันรักเธอ - - ยายเลือดสีโคลน
“มัล...ฟอย…” เธอเรียกชื่อคนที่เธอคิดถึงมาตลอด ยาช่าอ้าปากค้างแต่เมื่อได้ยินชื่อ “มัลฟอย” เด็กชายก็ปล่อยให้เธอขยุ้มเสื้อของเขา
ฉันไม่สำคัญกับเธอเลยสักนิดรึไง!
“ไม่ ไม่!” เฮอร์ไมโอนี่ส่ายศรีษะราวกับไม่ต้องการให้สมองคิดถึงมัลฟอย - - คิดถึงคำพูดที่ผ่านมาของเขา
ฉันรักเธอ - - เดรโก
ดีมาก เด็กดี
เด็กหญิงกดริมฝีปากกับอกของอีกฝ่ายแน่นขึ้นเพื่อไม่ให้เสียงกรีดร้องพราะความเจ็บปวดในใจที่เธอเก็บเอาไว้ดังออกมาให้เพื่อนรักทั้งสองที่อยู่ภายนอกได้ยิน ยาช่ากัดฟันเมื่อเล็บของเด็กหญิงเกร็งกดลงมาบนผิวของเขา กระทั่งเวลาผ่านไปเป็นครู่ยาช่าถึงรู้สึกตัวว่าเธอค่อยสงบลง
“ฉัน...จะทำยังไงดี” เด็กหญิงสะอื้นฮัก ๆ และขยับหน้าออกห่างจากอีกฝ่าย
ยาช่าพาเธอไปนั่งที่โต๊ะ ยื่นผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าให้ก่อนจะฟังเรื่องราวทั้งหมด ความจริงเขาก็ได้อ่านข่าวจากเดลี่พรอเพ็ดมาบ้างแล้วแต่ไม่อยากเชื่อว่ารายชื่อหนึ่งในผู้ที่ต้องเข้าไปอยู่ในอัซคาบันที่ชื่อ “ลูเซียส มัลฟอย” นั้นคือพ่อของมัลฟอยจริง ๆ
“ขอโทษถ้าผมจะพูดแรงไปนะ แต่เขามัน งี่เง่ า” เด็กชายหมาป่าถอนหายใจ
“ฉันคงต้องทำเหมือนที่เขาทำ พยายามลืมเรื่องทั้งหมด” เฮอร์ไมโอนี่เช็ดน้ำตาแล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเข้มแข็งขึ้น
ยาช่ามองสีหน้าของอีกฝ่ายก่อนจะส่ายหน้าอย่างไม่ค่อยเชื่อนัก เขาพูดประโยคเดิมด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ
“เขามัน งี่เง่า จริง ๆ”
ทั้งสองคนเงียบกันไปชั่วขณะกระทั่งเสียงรอนตะโกนเรียกมาจากหน้าบ้าน
To be continued+
มาอัพตามคำเรียกร้องนะคะ
ขอให้อ่านกันอย่างมีความสุข
และก้ออย่าเผลอเศร้ากันจนร้องไห้ออกมานะคะ อิอิ
คอมเม้นต์ด้วยนะคะ
คนแต่งและคนอัพจะได้มีกำลังใจ
ขอบคุณค่ะ
ด้วยจิตคาราวะ
เด็กผมฟู + Peterpan
ความคิดเห็น