คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : ตอนที่ 17 : The Decision [Chapter : 4]
********4******
พระอาทิตย์ยามเช้าเคลื่อนตัวจากขอบฟ้าขึ้นมาอย่างช้า ๆ แสงอันอบอุ่นเริ่มสาดส่องมายังปราสาทของตระกูลมัลฟอยเหมือนกับทุกวัน ที่ห้องนอนห้องหนึ่งภายในตัวปราสาทนั้นผู้ที่นอนอยู่ยังคงหลับสนิททั้งสองคน กระทั่งเด็กชายผมสีบลอนด์ที่นอนเหยียดยาวอยู่บนเตียงเริ่มขยับตัวแล้วลืมตาขึ้น เขารู้สึกคอแห้งผากแต่ก็ตัวเบาขึ้นมากทีเดียว เดรโก มัลฟอยมองเพดานเตียงที่นอนอยู่เป็นครู่ขณะคิดถึงสาเหตุอาการป่วยของตัวเองซึ่งเกิดจากการที่เขานั่งคิดโน่นคิดนี่จนเผลอหลับในห้องนั่งเล่นไปเมื่อสัปดาห์ก่อน - - บางทีตอนนี้ไข้คงลดไปเยอะแล้วกระมัง
มัลฟอยลุกขึ้นนั่งพลางขยี้ผมตัวเอง บางสิ่งแว่บเข้ามาในสมอง...หรือเมื่อคืนเขาฝันเห็นเฮอร์ไมโอนี่? ฝันว่าเธอโผล่ออกมาจากเตาผิงของบ้าน ถึงจะคิดว่าฝันไปแต่มันก็แจ่มชัดราวกับเรื่องจริง
เป็นไปไม่ได้หรอก! เด็กชายตัดบทในใจแล้วสะบัดศีรษะ มันก็ไม่ต่างกับความฝันที่เห็นเธอทุกครั้งตรงไหน หรือถ้าจะต่างก็คือเขาฝันเพียงแค่ได้เถียงกับเธอเท่านั้น
ทั้งที่ทุกครั้งเขาฝันว่าได้ทำมากกว่านั้นเสมอ!
มัลฟอยพลิกม่านก้าวเท้าลงจากเตียงแล้วเขาก็เหยียบลงไปบนหมอนใบใหญ่ของคนที่นอนหลับสนิทอยู่บนพื้น เขาแทบร้องออกมาด้วยความตกใจ ภาพที่คิดว่าเป็นความฝันเมื่อคืนราวกับปรากฏขึ้นตรงหน้าอีก
เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์!
มัลฟอยขยี้ตาและคิดว่าตัวเองคงไข้ขึ้นจนเห็นภาพหลอนไปเสียแล้ว แต่ภาพตรงหน้ามันก็ชัดเจนไม่น่าเชื่อ เขาลอง เอื้อมมือไปจับผมอีกฝ่าย เฮอร์ไมโอนี่ขยับตัวหนีเหมือนรำคาญแล้วเอาหน้าซุกหมอนอีก
“เกรนเจอร์ เกรนเจอร์” มัลฟอยเรียกชื่อแล้วเขย่าตัวเธอ
เด็กหญิงงัวเงียลืมตาขึ้นในที่สุด เมื่อเห็นว่ามัลฟอยตื่นแล้วและกำลังจ้องมาอย่างไม่วางตาเธอก็ร้องออกมาเสียงดัง รวบผ้าห่มที่คลุมตัวอยู่มาแนบอกแล้วลุกขึ้นนั่ง
“อ๊ะ - - เธอ เธอตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่” เฮอร์ไมโอนี่ลูบผมยุ่ง ๆ ของตัวเอง แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไรต่อมัลฟอยก็เป็นฝ่ายตั้งคำถาม
“เธอมานอน....กับฉันที่นี่ได้ยังไงเนี่ย” เด็กชายหรี่ตาแล้วกวาดตามองไปทั่วอีกฝ่าย ถึงจะเคยนอนใกล้กันมากกว่านี้มาแล้วแต่เขาก็ไม่ชินกับการเห็นเธอในชุดนอนสักที เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงจัดกับสายตาของมัลฟอยเธอขยับผ้าห่มบนตัวให้สูงขึ้น นึกไม่พอใจที่ถูกพูดว่า ‘นอน’ กับเขา
“ฉันหลงทางมาเพราะผงฟลู - - แล้วที่ต้องนอนที่นี่เพราะเฝ้าไข้เธอน่ะสิ” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงขุ่น
“เฝ้าไข้?” มัลฟอยขมวดคิ้ว แต่เมื่อก้มดูเสื้อผ้าที่ตัวเองใส่แก้มซีดเซียวของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำเพราะจำได้ว่ามันไม่ใช่ตัวเดียวกับเมื่อวาน เด็กชายมองอีกฝ่ายที่เขาคิดว่าเป็นตัวการก่อนจะพูดเหมือนตะโกน
“เห็นหมดแล้วสิ!”
เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งโหยง
“ฉันเปล่านะ!” เธอโต้ด้วยน้ำเสียดังไม่แพ้กัน หน้าแดงมากขึ้นอีก
เสียงป๊อบเบา ๆ ดังขึ้นเหมือนห้ามทัพได้ทันเวลาพร้อมกับทูดาปรากฏตัวขึ้นตรงประตูห้อง
“เป็นนายน้อยหายแล้ว!”
มัลฟอยฉวยเสื้อที่พาดอยู่ตรงเก้าอี้ข้างเตียงแล้วตั้งท่าจะขว้างใส่มัน
“อย่านะ!” เฮอร์ไมโอนี่กระโจนไปคว้าแขนเขาไว้ได้ - - จริงอยู่ที่เธอเป็นประธานสรร-สอ แต่ทว่าในเวลานี้มีเพียงทูดาเท่านั้นที่กล้าหาญพอที่จะออกมาดูแลมัลฟอยได้ ถ้ามันต้องไปจากที่นี่มัลฟอยก็จะไม่เหลือใครอีกแล้ว
“เอลฟ์ทุกตัวห้ามโผล่หน้าออกมาให้นายเห็น!” มัลฟอยตะคอก
“ถ้าเขาไม่ออกมาก็ช่วยฉันดูแลเธอไม่ได้!” เฮอร์ไมโอนี่เถียงกลับทันทีแต่เขายักไหล่ไม่แยแส
“เสียใจ ฉันไม่ได้ขอร้องสักหน่อย”
“หมายถึงฉันด้วยใช่ไหม!” เด็กหญิงจ้องเขานิ่งและตัวสั่นด้วยความโกรธก่อนจะสะบัดหน้าก้าวฉับ ๆ ไปที่ประตูแต่มัลฟอยวิ่งไปดึงแขนเธอไว้ได้ทัน
“ขอโทษ ฉันหมายถึง…ขอบใจ”
พูดจบเขาก็รวบตัวเธอเข้ามาแนบอกและก้มหน้าลงมาแตะริมฝีปากกับเธออย่างรวดเร็วก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะได้ทันตั้งตัว เพียงเท่านั้นมัลฟอยก็ยกศีรษะขึ้นตามเดิมแล้วจ้องเธอด้วยดวงตาเจ็บปวดจนเธอรู้สึกใจหายกับแววตาคู่นั้น
“แต่ฉันเสียใจ...ที่เธอทำให้พ่อฉันต้องเดือดร้อน!” มัลฟอยปล่อยมือจากเด็กหญิงแล้วเลี่ยงไปเกาะขอบหน้าต่าง เขามองไปข้างนอกเหมือนพยายามสงบสติอารมณ์ที่พุ่งพล่านขึ้นมา
เฮอร์ไมโอนี่กัดริมฝีปากเพราะเธอเข้าใจในสิ่งที่เขาพูดดี - - เรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้นมากมายในฮอกวอตส์ทำให้ปีที่ผ่านมานั้นเลวร้ายยิ่งนัก โรงเรียนปราศจากความสงบโดยสิ้นเชิง โดโลโรส อัมบริดจ์อาจารย์สอนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดคนใหม่ใช้อำนาจจากกระทรวงเวทมนตร์ปั่นหัวอาจารย์และเด็กนักเรียนทุกคนจนแทบไม่เป็นอันเรียนหนังสือ เฟร็ดกับจอร์จกระทำการที่แทบจะเรียกว่าเป็นการก่อกบฏและหนีออกจากโรงเรียนกลางคัน มีแต่แฮร์รี่กับเพื่อน ๆ ที่เป็นสมาชิกของ "กองทัพดัมเบิลดอร์" ที่เขาก่อตั้งขึ้นเท่านั้นที่ช่วยให้สถานการณ์ทุกอย่างคลี่คลายไปได้ แต่สุดท้ายแล้วเรื่องเลวร้ายเหล่านี้ก็จบลงด้วยการเสียสละชีวิตของซีเรียส แบล็กเพื่อปกป้องแฮร์รี่จากลอร์ดโวลเดอร์มอร์ที่กลับมาอีกครั้ง
แต่นั่นไม่สำคัญสำหรับมัลฟอยเท่ากับคนมากมายที่ถูกจับส่งเข้าคุกอัซคาบันและหนึ่งในนั้นก็รวมถึงนายลูเซียส มัลฟอย…
พ่อของเขา!
เฮอร์ไมโอนี่พยายามนึกหาคำพูดที่ดีที่สุดก่อนจะพูดเสียงค่อย
“ฉันเสียใจ....เรื่องพ่อของเธอ”
“แต่เธอก็ทำ!”
มัลฟอยหันกลับมามองเฮอร์ไมโอนี่ ต่างฝ่ายต่างมีสีหน้าเจ็บปวดไม่แพ้กัน
“ถ้าเป็นเจ้าพอตเตอร์คนเดียวยังพอว่า”
“แฮร์รี่เป็นเพื่อนฉัน...” เด็กหญิงพยายามอธิบาย
“แล้วฉันล่ะ - - ฉันไม่สำคัญกับเธอเลยซักนิดรึไง!”
“ฉันไม่เคยคิดอย่างนั้นเลยนะ!” เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกว่าน้ำตาเริ่มเอ่อขึ้นมา
มัลฟอยส่ายศีรษะ สีหน้าเสียใจ
“มันเป็นไปแล้ว เกรนเจอร์...พ่อฉันต้องติดคุกและแม่ฉันก็เข้าโรงพยาบาล”
เฮอร์ไมโอนี่ตกใจเมื่อได้รู้ว่าตอนนี้นางมัลฟอยอยู่ที่ไหน เด็กชายยิ้มหยันเหมือนกับต้องการจะเยาะเย้ยตัวเอง
“เซนต์มังโก - - เธอคงไม่คิดว่าเรื่องของพ่อฉันจะทำให้แม่สบายดีหรอกนะ”
ทั้งสองมองหน้ากัน ปล่อยให้ความเงียบทำให้บรรยากาศยิ่งเลวร้ายลงไป
“ทูดา” มัลฟอยก็เรียกทูดาที่กำลังยืนมองเหตุการณ์ในที่สุด มันรีบเดินมาหาเขาทันที
“ในตู้เก็บของชั้นล่างมีผงฟลูอยู่ เอาให้เขาไปซะ”
“แต่ว่า...” มันอึกอัก
“ถ้าขืนแกยังชักช้าล่ะก็เตรียมขนของออกไปได้เลย!” มัลฟอยพูดเสียงเฉียบขาดแล้วหันหลังให้กับทั้งสอง
ทูดาสะดุ้งกับคำขู่นั้น มันถอยหลังแล้วหายตัวไปพริบตาเดียวก็กลับมาพร้อมกับกระถางสีเทาในมือ เฮอร์ไมโอนี่จ้องเขานิ่ง น้ำตาเอ่อคลอ แต่เด็กหญิงก็เดินไปยังประตูห้องและพูดกับเขาเป็นครั้งสุดท้ายด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“ลาก่อน” เธอเดินออกจากห้องไปโดยมีทูดาตามไปติด ๆ แต่มันก็ยังคงมองมาที่มัลฟอยจนนาทีสุดท้ายราวกับหวังว่าเด็กชายอาจจะเปลี่ยนใจ
แต่มัลฟอยไม่ได้พูดอะไรสักคำ...
ทูดาพาเฮอร์ไมโอนี่ไปเปลี่ยนเป็นชุดเดิมที่เธอเดินทางมาที่นี่ก่อนจะเดินมายังห้องนั่งเล่นของปราสาท เด็กหญิงก้าวเข้าไปในเตาผิงและเอื้อมมือจะมาหยิบผงฟลูจากกระถางในมือของทูดา แต่มันกลับเบี่ยงกระถางหลบด้วยสีหน้าลังเล
“เป็นกลับไปคุยกับนายน้อยเป็นไม่ดีกว่าเหรอคะ”
เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้าแล้วพูด
“เธอไม่เข้าใจหรอก ทูดา” เฮอร์ไมโอนี่พูด ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาขณะหยิบผงฟลูมาจากกระถาง
“เราต่างกันมากเกินไป ฉันเคยคิดเหมือนกันว่าสักวันเขาอาจจะตัดสินใจแบบนี้แล้วมันก็เป็นจริง ๆ” เฮอร์ไมโอนี่กัดริมฝีปากกลั้นเสียงสะอื้น ทั้งสองมองหน้ากันเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะปล่อยผงฟลูให้หล่นลงบนพื้นเตา - - ไฟสีเขียวลุกพรึ่บขึ้นอาบร่างของเด็กหญิงหายไป
ทูดาปรากฏตัวที่ห้องของมัลฟอยอีกครั้งพร้อมกับรายงานเขาว่าเฮอร์ไมโอนี่ออกไปแล้ว มัลฟอยที่นั่งเหม่ออยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่ในห้องไม่ตอบว่าอะไร
“เป็นนายน้อยทำไมพูดกับเธอแบบนั้นคะ” ทูดาถาม มีแววกลัวเกรงเขาอยู่ในน้ำเสียงไม่น้อยแต่มันก็รู้สึกสงสารเฮอร์ไมโอนี่มากเกินกว่าจะปล่อยให้เธอเศร้าใจกลับไป
“ไม่ใช่เรื่องที่แกต้องรู้!” เด็กชายหันไปตวาดใส่ทั้งที่ในใจกำลังตะโกนด่าว่าในสิ่งที่ตัวเองทำลงไป
“รู้ไว้แค่ว่ายายหัวฟูนั่นทำให้นายแกติดคุกคนหนึ่งส่วนอีกคนต้องเข้าโรงพยาบาล!”
ดวงตาสีเขียวโปน ๆ ของเอลฟ์เบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจหลังจากที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนายและนางมัลฟอย
เด็กชายทิ้งตัวลงกับพนักพิงอีกครั้งอย่างอ่อนแรงแล้วกุมขมับ ความร้อนในตัวเหมือนจะทวีขึ้นอีกครั้ง
“ฉันเสียใจที่มันต้องเป็นแบบนี้ เกรนเจอร์ - - เสียใจจริง ๆ”
**~~:**~~:**:~~:**:~~:**:~~:**:~~:**:
ร่างของเฮอร์ไมโอนี่หมุนคว้างอยู่ชั่วระยะหนึ่งจนในที่สุดเธอก็รู้สึกว่าเท้าสัมผัสกับพื้น - - อันที่จริงการเดินทางด้วยผงฟลูเป็นการเดินทางที่สะดวกมากอย่างหนึ่งถ้าใช้ได้อย่างถูกวิธี เด็กหญิงลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ ก็เห็นภาพคุ้นตาของห้องนั่งเล่นภายในบ้านโพรงกระต่ายที่เธอจากมา
แต่เฮอร์ไมโอนี่ยังไม่ยอมขยับออกจากเตาผิง น้ำตาอุ่น ๆ ไหลพรากลงมาอย่างคุมไม่ได้ กระทั่งเสียงฝีเท้าหลายคู่ที่กำลังวิ่งมาที่เธอดังขึ้นเด็กหญิงจึงรีบปาดน้ำตาและทำสีหน้าเป็นปกติให้มากที่สุด พวกเขาก็คือแฮร์รี่ รอนแล้วก็จินนี่นั่นเอง
“เฮอร์ไมโอนี่ กลับมาแล้วเหรอ” รอนทัก
“มีคนเขาเป็นห่วง” แฮร์รี่พูดพลางยิ้ม
รอนใช้ศอกถองเพื่อนเข้าให้แล้วเปลี่ยนท่าทีเป็นไม่พอใจ
“เธอหายไปทั้งคืน ถึงบ้านรึเปล่าก็ไม่ส่งข่าวมา ถ้าเช้านี้เธอไม่กลับพ่อฉันว่าจะไปตามเธอพอดี”
“ฉัน...อยู่กับพ่อแม่ฉันนี่ ไม่เห็นต้องห่วง” เฮอร์ไมโอนี่โกหก เธอจะพูดได้อย่างไรว่าไปพบใคร - - และเกิดอะไรขึ้นระหว่างเขาและเธอ
รอนทำหน้าสงสัยเมื่อเห็นสีหน้าอีกฝ่ายดูไม่ค่อยดีนัก
“หน้าเธอแปลก ๆ นะ”
“เปล่าหรอก...คือ - - เอ่อ ฉันลืมหยิบการบ้านมาตอนออกจากบ้าน คงต้องกลับไปอีก”
“ปัทโธ่...” รอนลากเสียงเหนื่อยหน่ายเพราะมันเป็นเรื่องผิดพลาดที่ยากจะเชื่อ แต่ถ้าเกิดขึ้นจริงเฮอร์ไมโอนี่ก็ลืมแม้กระทั่งจุดประสงค์ที่กลับบ้านไปครั้งนี้ นางวิสลีย์ที่ได้ยินเสียงพูดคุยกันจึงเดินมายังเตาผิงอีกคน เมื่อเห็นว่าเฮอร์ไมโอนี่กลับมาแล้วเธอก็พูดด้วยน้ำเสียงโล่งใจ
“เรากำลังเป็นห่วงพอดี ทำไมไม่ส่งนกฮูกมาบอกเราล่ะจ๊ะ”
“เฮอร์ไมโอนี่ไม่มีนกฮูกฮะแม่...เขามีแต่เจ้าครุกแชงก์ที่ไม่ค่อยว่างจากการเที่ยวเล่น” รอนประชด
“นายก็ให้เขายืมพิกไปสิ เดี๋ยวก็ต้องกลับไปอีกไม่ใช่เหรอเฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่หันไปถามเด็กหญิง
“ฮื่อ” เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้า
“เอาล่ะจ้ะ - - เอาล่ะจ้ะ ไปกินอาหารเช้ากันได้แล้ว” นางวิสลีย์ปรบมือ
เด็กทุกคนรับคำแล้วเดินไปที่โต๊ะในห้องครัวด้วยกัน โดยไม่มีใครสังเกตเลยว่าเฮอร์ไมโอนี่ยังคงมีสีหน้ากังวลและถอนใจไปตลอดทาง
ที่โต๊ะอาหารในวันนี้มีรายการอาหารพิเศษเพิ่มขึ้นหลายอย่างทั้งพายไก่ สลัดมันฝรั่ง เค้กมะพร้าวกลิ่นหอมกรุ่นและพุดดิ้งข้าว เฟร็ดกับจอร์จหยิบรายชื่อลูกค้าที่สั่งของเล่นจากพวกเขาหลังจากได้รับของตัวอย่างในคอนเสิร์ตเดอะเวียร์ดซีสเตอร์เมื่อวานนี้ขึ้นอ่าน
“ลูกค้าเราคนหนึ่งนะเขากิน ''''ลูกอมไออุ่น'''' เข้าไปล่ะ ก็เลยมีขนนกสีม่วงงอกออกมาตรงคอเต็มไปหมดเลย เราบอกว่าอีกชั่วโมงมันจะหายไปเองแต่ถ้ากินยาแก้ก็หายทันที เขาก็เลยไม่กินบอกว่าจะเอาไปอวดเพื่อน ๆ ในคอนเสิร์ต” เฟร็ดบอก
“แต่คนที่เขาไม่เอาก็มีนะ เพราะไม่ไว้ใจคนแปลกหน้าอย่างเรา” จอร์จพูด
“มันก็แน่อยู่แล้ว ถ้าเกิดมีกะหล่ำปลีงอกบนหัวขึ้นมาจะทำยังไง” รอนตักสลัดใส่ชาม
จินนี่หันไปมองเฮอร์ไมโอนี่ที่นั่งเขี่ยของในจานอย่างเหม่อลอย
“ท่าทางคุณไม่ค่อยดีเลยนะคะ” จินนี่ถาม
“เปล่าหรอก ฉัน...ก็แค่กังวลเรื่องโรงเรียน” เฮอร์ไมโอนี่แก้ตัวแล้วตักของในจานขึ้นมากิน
“ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์กลับมาแล้วนี่คะ ทุกอย่างจะต้องเป็นปกติ หนูมีโครงการจะลองฝึกควิดดิชให้เก่งขึ้นแล้วก็เลือกวิชาเรียนแบบเดียวกับที่พี่รอนเคยเรียนด้วยค่ะ” อีกฝ่ายชวนคุย
เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าแล้วฝืนยิ้มทั้งที่ในใจรู้ว่ามันไม่มีทางเป็นเหมือนเดิมได้อีกต่อไปและครั้งนี้เรื่องระหว่างเขากับเธอมันก็เป็นเรื่องใหญ่ยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ ที่ผ่านมา - - ไม่ใช่เพียงแค่การทะเลาะเพราะผิดใจแล้วก็คืนดีกัน!
คืนนั้นบรรดาเด็ก ๆ ต่างเริ่มเก็บข้าวของลงหีบ ทุกคนรอคอยที่จะไปโรงเรียนกันอย่างใจจดใจจ่อมาตลอดปิดเทอม และไม่ว่าปีนี้จะเกิดอะไรขึ้นก็ตามพวกเขาก็ยินดีที่จะต่อสู้ให้มันผ่านพ้นไปด้วยกัน....อีกครั้ง
To be continued+
+อัพต่อเนื่องค้าบบบบ
+อย่าลืมคอมเม้นต์ด้วยนะค้าบ
+ร้ากกกซ์ทุกคนค้าบบบ
ด้วยจิตคาราวะ
เด็กผมฟูค้าบ + Peterpan ด้วยค้าบบบ
ความคิดเห็น