วุ่นนักรักคุณหมอจอมซน

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter:2

 

งานเลี้ยงเปิดตัวแบรนด์สินค้าจบไปอย่างประทับใจทั้งแขกผู้มาร่วมงานและเจ้าของงานเอง
สมิตาไม่เคยทำให้ใครต้องผิดหวัง ประธานบริษัทเซ็นทรัลพ็อยท์ทรีติดต่อเข้ามาหาลิลลี่โดยตรง เพราะเขาได้รับผลตอบแทนที่น่าพอใจเป็นอย่างมากเลยทีเดียว ทำเอาผู้จัดการของเธอนั่งไม่ติดเบาะรถ กระโดดกระเต้นเเทบจะบินอยู่แล้ว 

สุดท้ายสมิตาคงทนฟังเสียงกรี๊ดกร๊าดของผู้จัดการเธอไม่ไหว เลยเอ่ยปากบอกไปพร้อมเหลือกตาทะเล้น
"วันหลังก็ออกไปเดินเองเลยสิคะพี่ลิลลี่ ถ้าจะปริ่มขนาดนี้"

ลิลลี่ชะงักหวีดร้องอุทานเบาๆก่อนจะหยุดพูดถึงเรื่องที่น่าพอใจที่สุดในรอบอาทิตย์นี้ เธอค่อยเลื่อนรถออกจากที่จอดวีไอพีของทางอาคาร ที่เตรียมไว้ให้นางแบบสาว และเริ่มเล่าเรื่องที่เธอไปยืนปะปนกับแขกด้านล่างตอนที่สมิตากำลังวาดลีลาบนแคทวอล์คเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว

"นี่ น้องนิคะ เมื่อกี้ตอนที่พี่ไปเสนอหน้าข้างล่างเวทีมานะคะ พี่อยากเล่ามากเลย มันแซ่บมากแซ่บสุดอยากเม้าท์กับน้องนิจนคันปากเลยหล่ะค่ะ!" ผู้จัดการพูดออกมาอย่างใส่อารมณ์อยากเล่าเต็มที่พลางโบกมือสะบัดประมาณว่า 'ตั้งใจฟังนะยะ' ก็ไม่เชิง

"หืม.. ขนาดนั้นเลย นิต้าว่าพี่ลี่ควรจะมาเดินแทนจริงๆนะคะ แล้วเดี๋ยวนิต้าจะลงไปอยู่ข้างล่างเอง" หญิงสาวเอ่ยตอบผู้จัดการด้วยน้ำเสียงประชดเธออย่างเล่นๆพลางเอื้อมมือไปคว้ากระเป๋าจากเบาะหลังมาไว้บนตัก

"อ้วกแตกสิคะ! ให้พี่ขึ้นไปเดิน ค่าจงค่าจ้างไม่ต้องเอามันหรอกค่ะ จะโดนยามไล่ด้วย!"ผู้จัดการคนสวยของเธอตอบกลับมาทำให้สมิตาหลุดหัวเราะออกมาฮาใหญ่

จริงๆแล้วพี่ลิลลี่ไม่ใช่กระเทยที่น่ากลัวอะไรสักหน่อย สมิตาคิด เพราะลิลลี่เป็นสาวประเภทสองที่ตลกมากๆในสายตาเธอ เธอชอบอยู่กับลิลลี่มากกว่าอยู่กับเพื่อนร่วมงาน จึงทำให้สองคนนี้ตัวติดกันตลอด ถ้างานไหนไม่มีลิลลี่ สมิตาก็ไม่ไปทำอย่างเด็ดขาด!

"เล่ามาสิคะ นิต้ารอฟังอยู่"

"คืองี้ค่ะน้องนิ ตอนน้องนิเดินออกมานะคะ พวกเสือสิงทั้งหลายอ้าปากค้างเลยค่ะ! อือหือ.. พูดแล้วอยากจะถ่ายเป็นคลิปมาให้ดูแต่สมองพี่ช้าไปหน่อย คิดไม่ทันค่ะ!"

"จริงหรอคะ พี่ลี่พูดเว่อร์เกินอะ เชื่อได้ป่ะเนี่ย"อ้าปากค้างกันเลยหรอ.. อะไรจะขนาดนั้นกัน บ้าไปแล้วแน่ๆ สมิตาคิดเอาเองอยู่ในใจเงียบ ปรกติแล้วเธอมีงานเดินแบบพวกเสื้อผ้าแฟชั่นบ่อย แต่แขกในงานส่วนใหญ่ก็เป็นผู้หญฺิง ไม่ก็แบบพี่ลิลลี่ ครั้งนี้คงจะนับเป็นครั้งแรกก็ว่าได้ที่เธอได้วาดลวดลายต่อหน้าเพศผู้เยอะขนาดนี้ เพราะนี่เป็นงานแสดงความยินดีนี่นา ไม่ใช่งานเดินแบบกับพวกแฟชั่นนิสตาร์ทั้งหลาย

"พี่แอบได้ยิน ลูกคุณหญิงเพ็ญพักต์ที่เค้าเป็นหมออ่ะ น้องนิรู้จักมั้ย?"

"ไม่รู้จักหรอกพี่ลี่ ไม่ชอบเข้าสังคมง่ะ"สมิตาเอ่ยเสียงอ่อยๆเพราะรู้ว่าจะต้องโดนบ่นเรื่องมนุษย์สัมพันธ์ที่แย่เอามากๆของเธอ

"คนที่ชื่อโรเบิร์ตไงน้องนิ ที่คุณหญฺิงส่งไปเรียนหมอที่อเมริกาหน่ะ"ผู้จัดการพารถของเธอเลื่อนไปเรื่อยๆจนมาติดไฟแดงก็ได้จังหวะหันหน้ามาคุยกับนางแบบสาวดีๆซักที

"ไม่รู้จักอยู่ดีนั่นแหละ-_-"

"โอ๊ย ชั่งมันเถอะ คืองี้ เขามากับนังเพียงขวัญ นางเดินควงเขาไปทักคนนู้นทักคนนี้ พอน้องนิออกมาเดินนะ พี่เห็นเขามองไม่หยุดเลย จ้องไม่วางตา นังเพียงขวัญเห็นนะแทบจะลงไปดิ้นๆๆ"
ลิลลี่พูดออกมาด้วยความสะใจหัวเราะร่า เพียงขวัญ เคยเป็นเด็กในความดูแลของลิลลี่เมื่อครั้งยังไม่โด่งดังอะไรมาก เธอนั่นแหละเป็นคนกระเสือกกระสนพาไปแคสงานจนได้ดีแล้วลืมตีน เอ้ย! ลืมตัว ถีบหัวส่งเธออย่างกับกระไรดี เธอเลยปักหลักตั้งใจจะไม่มีวันญาติดีกับนังดาราคนนี้เป็นอันขาด!

"พี่ลี่ก็นะ อย่าไปอะไรกับเขาเลย หนักหัวเปล่าๆ" สมิตาพูดอย่างให้ลิลลี่ปลงซะบ้าง

"พี่ได้ยินคุณโรเบิร์ตเขาชมน้องนิว่า น่ารัก ด้วยนะ" ลิลลี่ส่งยิ้มมาอย่างล้อเลียนสมิตาที่ตอนนี้หน้าแดงผ่าวนั่งบิดด้วยความเขิน

บ้าจริง! เธอไม่เคยเขินอะไรแบบนี้เลย ปรกติเธอจะได้คำชมบ่อยๆว่า 'สวย'  'เซ็กซี่'  'มีระดับ' อะไรพวกนี้มากกว่า เธอไม่คุ้นเลยกับการที่มีคนมาชมว่าเธอน่ารัก คิดแล้วมันร้อนๆ เขินแบบแปลกๆ เธอถึงกับงงกับอาการของเธอเองทั้งที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอีตาโรเบิร์ตที่ว่าเนี่ย หน้าตาเป็นยังไง
 

............................................................................................................................

ทางด้านโรเบิร์ตหลังจากสะบัดมือเหนียวๆของเพียงขวัญได้ก็รีบเดินออกจากบริเวณงานโดยทันที ถ้าคุณแม่เขาไม่สั่งไว้ให้ดูแลเพียงขวัญตอนออกงาน ป่านนี้เขาคงขึ้นไปฉุดนางแบบคนนั้นลงจากเวที พาหนีไปไหนต่อไหนแล้ว คิดแล้วโรเบิร์ตก็ก้มหน้าเขินเอง เวลาคิดถึงดวงตาคู่นั้นมองมาเค้าอยากจะลักพาตัวจริงๆ!

โรเบิร์ตก้าวเท้ายาวๆไปหาบิดาของเชาซึ่งได้รับเชิญมางานนี้เช่นกัน

"พ่อครับ ผมมีเรื่องอย่างจะคุยด้วย"ชายหนุ่มเอ่ยกล่าวอย่างจริงจังกับผู้เป็นบิดาจนต้องหันมาสนใจลูกชายคนกลางของเขา

"มีอะไรอีกหล่ะ หน้าเครียดเชียว"วิลเลี่ยมผู้เป็นบิดาเอ่ยพร้อมรอยยิ้มที่ปรากฏมาพร้อมริ้วรอยบนใบหน้า

"เอ่อ.. คือ ผม คือ.. อ่าม แบบว่า.."พูดไม่ออกโว้ย จะให้พ่อติดต่อสาวให้ทำไมมันถึงไม่กล้าวะ ชายหนุ่มคิดในใจพลางหายใจเข้าลึกๆ

ทิ้งให้ผู้เป็นบิดาสงสัยที่เจ้าลูกชายของเขาไม่ยอมพูดอะไรออกมาซักที

"ผมอยากได้เบอร์นางแบบชุดฟินนาเล่อะพ่อ" ชายหนุ่มเอ่ยก่อนจะทำหน้างอหงิกอย่างเด็กเอาแต่ใจ

"โธ่เอ้ย ที่แท้ก็อยากรู้จักเขา ทำไมไมเดินไปขอเองหล่ะวะ"วิลเลี่ยมพูดเย้ยหยันลูกชายตัวดีของเขาที่ตอนนี้งอแงจะเอาเบอร์ผู้หญิงที่ว่า

"โห่พ่อ กว่าผมจะหลุดจากน้องเพียงขวัญเนี่ย เขาก็เดินหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ อีกอย่างนะพ่อมีแต่คนอยากจะได้เบอร์เธอทั้งงาน ไหนๆพ่อก็รู้จักกับเจ้าของงานแล้วนะเขาต้องมีเบอร์อะไรติดต่อได้บ้างแหละหน่า"

เรื่องจริงที่มีแต่คนพยายามจะติดต่อหานางแบบชุดฟินนาเล่คนนั้นแล้วโรเบิร์ตก็คิดว่าเขาต้องหาทางที่จะได้ติดต่อกับเธอก่อนที่ใครจะมาแย่งไป!

ผู็เป็นบิดานึกอย่างจะแกล้งลูกชายของเขาเล่นจึงปฏิเสธที่จะช่วยในภารกิจจีบหญิงครั้งนี้ของโรเบิร์ต

ทั้งที่จริงแล้ว เขานี่แหละที่เป็นคนแนะนำนางแบบมืออาชีพคนนี้ให้กับคุณกิตติเจ้าของงาน แต่นึกสนุกอยากจะแกล้งลูกชายเสียหน่อยเลยเก็บเงียบไว้ ปล่อยให้ลูกชายเดินหน้างอกลับไป
 

....................................................................................................

สวัสดีค่ะ