เพราะรักมากไป เพราะซื่อสัตย์ไป

เนื้อเรื่อง

สวัสดีครับ!

ผมชื่อ ต้นข้าว ตั้งแต่เกิดมาจนถึง ม.3ผมไม่เคยมีแฟนสักคน จนถึง ม.4ผมมีแฟนคนแรก เธอเป็นเพื่อนของพี่ผม วันนั้นเป็นวันเกิดของพี่ผมและนั่นก็เป็นครั้งแรกที่ผมกับเธอได้เจอกัน สำหรับผมเธอก็น่ารักดีนะครับเป็นกันเองมากเลย และหลังจากวันเกิดพี่ผมสัก 2 วัน พี่ผมก็บอกผมว่า “ข้าว !เพื่อนพี่ชอบ” ครับ คนๆนั้นก็คือเธอที่ผมกล่าวถึง ผมเลยบอกพี่ผมไปว่า “จริงหรอ พี่เขาก็น่ารักดีนะ ข้าวก็ชอบ ติดต่อให้หน่อยสิพี่” และพี่ผมก็บอกมาว่า “แกเอาจริงหรอวะ มันมีแฟนแล้วนะโว้ย” ผมเลยบอกไปว่า “ก็ถ้าพี่เขาชอบผมจริง ผมก็เอาด้วย เอาน่ะพี่ แค่เล่นๆ” หลังจากนั้นเราก็โทรฯคุยกันอยู่ประมาณ 1 เดือน โดยที่แฟนของพี่เขาไม่รู้เรื่องของผมเลย และแล้ววันหนึ่งเธอก็บอกกับผมว่าเธอเลิกกับแฟนแล้ว แฟนที่เขาคบกันมา 5 ปี กับผมที่เพิ่งจะรู้จักกันได้แค่ 1 เดือน เธอเลือกผม ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเธอถึงเลือกคนที่เพิ่งรู้จักกัน แทนที่จะเลือกคนรักของเธอ ผมตัดสินใจถามเธอ

คำตอบที่ผมได้ก็คือ เธอเบื่อแฟนเก่า และเริ่มชอบผมมากขึ้น ผมเชื่อในคำตอบที่เธอตอบผม เวลาผ่านไป เธอดูแลผมดีมาก ตามใจผมทุกอย่าง ทำเพื่อผมทุกอย่าง ผมไม่รู้ตัวเลยว่าผมเริ่มรักเธอตั้งแต่เมื่อไร ผมเคยบอกว่า...ผมจะเล่นๆ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ครับ ผมรักเธอเข้าจริงๆซะแล้ว รักจนทำทุกอย่างเพื่อเธอได้ ผมไม่เคยคิดว่าจะรักใครได้ง่ายขนาดนี้มาก่อน เวลาแค่ 7 เดือนที่รู้จักกัน เวลา 6 เดือนที่คบกัน ทำไมผมถึงรักเธอมากขนาดนี้ แล้วในวันที่ผมรักเธอหมดหัวใจ เธอ...ก็หมดรักผม เช่นกัน ผมเริ่มให้เธอแค่ 1% แล้วก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ส่วนเธอให้ผม 100% แล้วก็ลดลงเรื่อยๆ เอาล่ะครับ พอถึงตอนนี้ตอนที่เราคบกันได้ประมาณ 6 เดือน เธอก็เริ่มมีอาการเปลี่ยนไป ไม่โทรฯหา ไม่มาให้เห็นหน้า จนผมตัดสินใจถามเธอไปว่า “เตงมีคนใหม่รึเปล่า ทำไมช่วงนี้เป็นแปลกๆ”  ส่วนคำตอบที่ผมได้จากปากเธอก็คือ “ใช่ แต่ไม่ใช่คนใหม่ คนเก่าต่างหาก” น้ำตาผมไหลลงมาไม่หยุด ขาแทบจะยืนไม่อยู่ ผมไม่เข้าใจว่าที่เคยบอกว่า...รัก...รักผมมากที่สุด เธอพูดมาทำไม แล้วความจริงที่ผมได้รู้คือ เธอขอคืนดีกับคนเก่าได้ประมาณ 1 อาทิตย์แล้ว โดยที่ผมไม่รู้เรื่องเลย เพราะคำๆเดียวครับ...เชื่อใจ  แต่เธอก็ทำกับผมได้ลง ผมทั้งรัก ทั้งแคร์ ทั้งดูแล ทำทุกอย่างเพื่อเธอ และที่สำคัญ ผมเชื่อใจคนที่ผมรักมาตลอด ช่วงนั้นผมเสียใจมากผมไม่กินข้าวประมาณ 1 อาทิตย์ ไม่ใช่เพราะอยากจะทรมานตัวเองนะครับ แต่มันกินไม่ลงจริงๆ แล้วผมก็เข้าโรงพยาบาลด้วยโรคเครียดลงกระเพาะ พอออกจากโรงพยาบาลผมก็พยายามทำใจ พยายามหาใครสักคนมาแทนที่ ใครสักคนที่สามารถทำให้ผมหายทุกข์ได้ แล้วผมก็เริ่มคุยกับเพื่อนคนหนึ่ง ซึ่งผมคิดว่าเธอนี่แหละที่จะช่วยผมได้ แต่มันไม่ใช่ครับ จะทำยังไงผมก็ลืมเธอคนนั้นของผมไม่ได้ ผมทำให้เพื่อนคนนั้นชอบผมมาก แต่ผมกลับไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาเลย และในที่สุดผมก็ต้องสารภาพไปว่า ผมไม่ได้คิดอะไรกับเธอ ผมทำให้คนที่ไม่รู้เรื่องคนที่ไม่เกี่ยว คนหนึ่งต้องเสียใจเพราะผม เพียงเพราะผมอยากจะหาใครมาแทนที่ อยากจะทำให้เธอคนนั้นได้รู้ว่าไม่มีเธอผมก็อยู่ได้ แต่สุดท้ายผมก็ทำไม่ได้  ที่ผมทำได้คือจมอยู่กับอดีตต่อไป รอใครสักคนที่ใช่จริงๆ คนที่รักผมด้วยใจจริงๆ คนที่จะไม่ทำให้ผมเสียใจ ผมทำได้แค่รอคนๆนั้น คนที่ผมไม่รู้ว่าใคร และไม่รู้ว่าเธอมีตัวตนบนโลกนี้รึเปล่า……….

และสิ่งที่ผมอยากจะบอกทุกคนไว้เป็นข้อคิดคือ...

-  อย่าเชื่อใจใครง่ายๆ เพียงแค่เขาเอ่ยคำว่า...รัก

-  อย่ารักใครเต็ม 100 เพราะมันจะไม่เหลือไว้รักตัวเอง

-  อย่าหาใครมาแทนที่ใคร เพียงเพราะแค่คุณเหงา เพราะมันอาจจะทำให้ใครบางคนต้องเสียใจเพราะคุณ

-  ส่วนคนที่มีคนรักอยู่แล้ว การเชื่อใจกันเป็นสิ่งดีครับ เพราะถ้าวันไหนที่ความรักหมดไป คุณยังเหลือความเชื่อใจที่จะทำให้คุณอยู่กันได้ตลอดไป แค่ผมอยากจะบอกว่า เชื่อใจในเรื่องที่ควรเชื่อ ระแวงในเรื่องที่ควรระแวง อย่าระแวงซะทุกเรื่อง และอย่าเชื่อใจซะทุกเรื่อง

-  สิ่งที่ไม่ใช่ของเรา จะทำยังไงก็ไม่มีวันเป็นของเรา แม้เราจะแย้งเจ้าของเขามาได้ แต่สุดท้ายมันก็ต้องจากเราไปเหมือนเดิม