[Fic inazuma eleven go] Cozy Love the series

ลำดับตอนที่ #9 : Love story 1: บทที่6 ไข้หวัดหน้าร้อน

บทที่6 ไข้หวัดหน้าร้อน

เมื่อฤดูใบไม้ผลิผ่านไป ฤดูร้อนเริ่มเข้ามาเเทนที่ ตอนนี้เป็นช่วงกลางเดือนมิถุนายน ดังนั้นความร้อนก็เริ่มจะมีระดับที่สูงขึ้นมากกว่าช่วงฤดูใบไม้ผลิ ซึ่งเป็นสิ่งที่หลายๆคนไม่ชอบอย่างเเรง เเต่อีกสิ่งหนึ่งที่ฉันไม่ชอบเลย ก็คือฝนที่ตกลงมาอย่างเเรงในช่วงฤดูร้อน มันทั้งอบอ้าวเเละน่าเบื่อที่สุด ฝนตกเเบบเนี่ย สำหรับฉันเเล้ว ทำอะไรก็ยากไปหมด นี่คือเหตุผลที่ฉันไม่ชอบฝน

ฉันยืนถือร่มรอสึรุงิที่หน้าตึก ไม่นานนักสึรุงิก็เดินออกมาพร้อมกับถือร่มมาด้วย

"รอนานรึเปล่า?" เจ้าตัวถาม

"ไม่นิ"ฉันตอบ

"ไปกันเถอะ วันนี้ไม่มีจักรยาน คงจะไม่ชินหน่อยละนะ" สึรุงิพูดก่อนจะกางร่มเเละเดินออกจากตึกไปพร้อมๆฉัน

เพราะเมื่อวานก่อน ตอนที่สึรุงิกำลังขี่จักรยานอยู่ จู่ๆล้อจักรยานก็ยางเเตกซะงั้น-_- วันนี้เราเลยต้องเดินเท้าทั้งขามาเเละขากลับเองอย่างที่เห็นนี่เเหละ ซึ่งจริงๆมันก็ไม่ได้เเย่เท่าไหร่ ถ้าฝนไม่ตกอะนะ...

ฝนที่ตกกระหน่ำลงมาทำให้รู้สึกหนาวไปหมด ถึงจะดีเเค่ไหนที่มีร่ม เเต่ฝนก็ก็กระเด็นเข้ามาโดนตัวอยู่ดี

"ฝนตกเเบบนี้ ไม่ค่อยดีเลยนะ" สึรุงิพูด

"ก็นะ ฉันก็ว่าไม่ค่อยดีหรอก" ฉันตอบ

"เธอนะไม่ชอบฝนหรอกเหรอ?" สึรุงิถาม

"อืม ไม่ชอบเลยละ" ฉันตอบพลางทำสีหน้าเหนื่อยๆ

"ก็พอจะเข้าใจอยู่ ที่จริงเเต่ก่อนฉันก็ชอบฝนอะนะ..." สึรุงิพูดพลางเงยหน้ามองบนฟ้า ฉันมองหน้าเขาตอบอย่างสงสัยว่าเขาจะพูดอะไรต่อ

"ตอนนี้ฉันไม่ชอบฝน เพราะมันทำอะไรลำบากนะ" สึรุงิพูด

"อ้อ..."

"เเต่ถึงตอนนี้ฉันจะไม่ชอบฝนเเล้ว ฉันก็มีหลายอย่างที่ชอบทำตอนฝนตกละ" สึรุงิพูดพลางหันมาหาฉัน

"เอ๋? ทำอะไรละ?" ฉันถาม

"ก็...ถ้าอยู่ในร่มฉันจะชอบอ่านหนังสือเเละก็นั่งดูฝนที่ตกลงมาอยู่ข้างหน้าต่าง มันให้บรรยากาศดีนะ เเต่ถ้าอยู่ข้างนอกเเบบนี้ ฉันก็จะชอบ..." สึรุงิพูดค้างก่อนจะเอามือข้างหนึ่งรองรับน้ำที่ไหลจากร่มลงมา ก่อนจะสาดใส่ฉัน

"เห!" ฉันอุทานเเละหลบเขยื้อนตัวหนีจากน้ำก่อนจะมองสึรุงิที่ยิ้มน้อยๆอย่างชอบใจ

"ชอบเล่นเเบบนี้ไง^^"

"หน๊อยเเหน่ะ! เจอนี่หน่อยเป็นไง!" ฉันเอามือรองรับน้ำ เเละสาดใส่สึรุงิบ้าง

"เห! เล่นทีเผลอนี่น่า เจอนี่บ้าง!" สึรุงิสาดน้ำใส่ฉันต่อ

 สุดท้ายพวกเราก็หลุดจากคันร่มเเละเล่นฝ่าฝนกันมาตลอดทาง พอกลับมาถึงบ้านพวกเราก็เปียกโชกด้วยกันทั้งคู่

"สึรุงิ เล่นเเบบนี้อีกเเล้วเหรอ พี่บอกไม่ให้เล่นไม่ใช่เหรอ ถ้าเป็นหวัดขึ้นมาจะเเย่เอานะ"พี่ยูอิจิบ่นเป็นชุดพลางมองสึรุงิกำลังเอาผ้าขนหนูเช็ดผมขณะที่เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นหลังจากที่อาบน้ำเสร็จเเล้ว ฉันที่อาบน้ำเสร็จก่อนเขาก็เป่าผมจนเเห้ง เเละเดินลงมาที่ห้องนั่งเล่น

'' ขอโทษฮะ พี่" สึรุงิพูด

"ซากุระโกะจังก็เล่นกับสึรุงิอีก ระวังจะเป็นหวัดเอานะ" พี่ยูอิจิเอ็ด

"ค่า ฮ...ฮัดชิ้ว!!" ฉันจาม

"นั่นไง พูดไม่ทันขาดคำเลย-_-" พี่ยูอิจิพูด ก่อนจะเดินมาเเละเอาหลังมือเเตะที่หน้าผากฉัน

"ตัวอุ่นๆนะ เเต่คงจะไม่เป็นอะไรมาก เเค่ทานยาเเล้วพักผ่อนก็คงหายเเล้วละ ทั้งสองคนก็ไปทำการบ้านก่อนเเล้วเดี๋ยวข้าวเย็นเสร็จพี่จะไปเรียกนะ" พี่ยูอิจิพูดก่อนเดินตรงไปที่ห้องรับประทานอาหาร

"เป็นหวัดซะได้นะเธอเนี่ย" สึรุงิพูด

"ใครชวนเล่นก่อนละU_U" ฉันตอบพลางเบ้ปากใส่ จริงๆเเล้วฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันนะ ว่าทำไมคนไม่คิดจะเล่นก่อนถึงต้องเป็นหวัดเเทนคนที่ชอบเล่นด้วยอะ โลกนี้มันไม่ยุติธรรมจริงๆด้วย-^-

"เเต่เป็นหวัดหน้าร้อนมันก็ไม่ดีจริงๆนั่นเเหละ-.-" ฉันพูดขึ้น

"ทำไมละ?" สึรุงิถามด้วยความสงสัย

"ก็ถ้าบอกใครว่าเป็นหวัดหน้าร้อน เค้าคงหาว่าบ้า ป่วยการเมืองใช่มั้ย ไรประมาณนั่นเเหละ-w-"

"หึ ก็เข้าใจอยู่หรอกนะ เเต่มันคงไม่โหดร้ายขนาดนั้นหรอกมั้ง -_- เพราะคำพูดเเบบนั้นใช้ได้เฉพาะช่วงที่ไม่มีฝนตกเลยนะสิ"สึรุงิเลิกคิ้ว

"อืม...ก็จริงน้าา..." ฉันตอบ

"...."

"...."

ความเงียบเริ่มเข้ามารุมเร้า เมื่อตัวฉันไม่รู้จะพูดอะไรต่อ สึรุงิเองก็เงียบพอๆกัน ฉันนิ่งเงียบอยู่สักพัก ก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟา

"เอ่อ...งั้นฉันขึ้นไปทำการบ้านก่อนนะ" ฉันยิ้มเเหยะๆก่อนจะหันเดินหนี หายขึ้นไปยังข้างบน

ฉันนั่งลงที่โต๊ะทำการบ้าน ก่อนจะหยิบสมุดงานขึ้นมา ฉันนั่งจับปากกาหมุนไปเริ่อย ฉันรู้สึกได้ว่าตัวเองไม่มีสมาธิเลย เพราะในหัวของฉันในตอนนี้มีเเต่ภาพของสึรุงิที่สาดน้ำใส่ฉันด้วยรอยยิ้ม มันช่างเป็นภาพที่ทำให้ฉันรู้สึกลืมไม่ล

'ก็...ถ้าอยู่ในร่มฉันจะชอบอ่านหนังสือเเละก็นั่งดูฝนที่ตกลงมาอยู่ข้างหน้าต่าง มันให้บรรยากาศดีนะ เเต่ถ้าอยู่ข้างนอกเเบบนี้ ฉันก็จะชอบ...'

'ชอบเล่นเเบบนี้ไง^^'

ทำไมสมองฉันชอบผุดขึ้นมาเเต่ภาพของนายกันนะ... สึรุงิ เคียวสุเกะ...

ฉันนั่งทำการบ้านอยู่สักพัก จนเริ่มรู้สึกปวดหัว เเละจามออกมาอีกครั้ง

"ฮัดชิ้ว!!"

"เฮ้อ... หวัดกินซะเเล้ว"

ฉันตะหนักได้ว่าควรจะกินยาได้เเล้ว เเต่เพราะการบ้านตรงหน้าที่เหลือเพียงเเค่บทเดียว ฉันเลยพยายามฝืนทำต่อเเม้จะรู้สึกปวดหัวก็ตาม เวลาผ่านไปสักพักใหญ่ ฉันทำต่อจนเสร็จบท ก่อนจะลุกจากเก้าอี้ เพื่อลงไปหยิบยามากิน

"เสร็จสักที..."ฉันเอ่ยออกมาทั้งความเหนื่อย

 ฉันลุกยืนจากเก้าอี้ เเต่ขาที่เคยเเข็งเเรง ตอนนี้กลับรู้สึกอ่อนเเรง ราวกับกระจกอันบอบบางที่ใกล้จะเเตกเป็นเสี่ยง ฉันยังคงพยายามเดินไปยังประตู เเต่เพราะร่างกายที่อ่อนเเอ ก็ทำให้ฉันทรุดลงนอนกับพื้นอย่างอ่อนเเรง...

Tsurugi part

เช้าวันถัดมา…

     ผมลุกขึ้นมาจากเตียง ก่อนจะสาวเท้าไปยังห้องน้ำ วันนี้เเปลก ปกติซากุระโกะจะต้องมาใช้ห้องน้ำก่อนเสมอ พูดง่ายๆคือตื่นก่อนนั้นเเหละ เเต่ตื่นก่อนผมเเค่วิเดียวนะ วิเดียวจริงๆ! เเต่เผลอช้าทุกที ยัยนี้ก็เลยได้ใช้ก่อนประจำเลย-^- ช่างเรื่องนั้นเหอะ เอาเป็นว่า วันนี้มันเเปลก...

หรือ ยัยนี้จะตื่นก่อน...

ไม่มั้งหรือจะยังไม่ตื่น...

เเต่ความเป็นไปได้มันน่าจะอันเเรกมากกว่า...

เเล้วผมจะคิดมากทำไมเนี่ย!!

ผมคิดมากระหว่างเเปรงฟัน ต่อให้มันจะเป็นเรื่องของยัยนั้น เเต่มันก็อดคิดไม่ได้อยู่ดี...

เพราะยัยนี้ดันสำคัญกับผมไปซะเเล้ว...

ผมออกมาจากห้องน้ำ ก่อนจะเจอกับเเม่ผมที่เดินขึ้นมาทางบันได

"เเม่ฮะ ซากุระโกะลงไปยังฮะ?" ผมถาม

"ยังนี่จ้ะ น่าจะยังไม่ตื่นนะ ลองไปปลุกดูสิ" เเม่ผมพูด

"อืม..." ผมพยักหน้า

ผมยืนอยู่หน้าประตูห้องนอนเก่าของผม ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆ

ผมเอื้อมมือเพื่อหมุนลูกบิดก่อนจะชะงักเพราะความคิดทึ่ผุดขึ้นมาโดยบังเอิญ

ถ้าเปิดเข้าไปเเล้ว ยัยนี้กำลังเเต่งตัวอยู่อะ....

เฮ้ย!!! ไม่ๆๆๆๆๆๆ ฉันจะคิดลามกเเบบนี้ไม่ได้นะเว้ยยย!

เอาวะ เป็นไงเป็นกันอะคราวนี้!

"เอ่อ...ขอเข้าไปหน่อยนะ"

เมื่อผมเปิดประตูเข้าไป ก็เห็นซากุระโกะนอนล้มอยู่ที่พื้น ผมถอนหายใจอย่างโล่งใจ ดีที่เธอไม่ได้เเต่งตัวอยู่ เเต่ทำไมถึงลงมานอนอยู่ที่พื้นได้หว่า?

"ซากุระโกะ ตื่นได้เเล้ว เดี๋ยวไปโรงเรียนสาย..." ผมหยุดพูดต่อเมื่อมือผมสัมผัสได้ถึงอุณภูมิร่างกายในตัวของซากุระโกะที่ผิดปกติ

ร้อน...

ผมเเตะที่หน้าผากของเธออีกครั้ง ก่อนจะเเน่ใจเเล้วว่าเธอ...

"ตัวร้อนจี้เลย ความผิดของนายเลย เคียวสุเกะ" พี่ยูอิจิบ่นระหว่างที่กำลังเเตะหน้าผากของซากุระโกะ ผมอุ้มเธอขึ้นมา ก่อนจะประคองเธอไปวางไว้บนเตียง ก่อนจะเรียกพี่กับเเม่มาดู

"ก็ใครมันจะไปรู้เล่า นึกว่ายัยนี้จะอึด-_-"ผมเถียง ทั้งๆในใจผมไม่ได้คิดเเบบนั้น...

"นายนี้จริงๆเลย เวลาเเบบนี้ยังพูดเเบบนี้อีก ดีนะ ซากุระโกะจังไม่ได้ยินที่นายพูด" พี่ยูอิจิบ่นด้วยสีหน้าเคืองๆ

"ถึงจะได้ยินผมก็ไม่เเคร์หรอก" ผมเถียงต่อ

"เอาละๆ  เดี๋ยวเเม่ดูเเลซากุระโกะจังเอง ทั้งสองคนไปโรงเรียนได้เเล้ว สึรุงิอย่าลืมตามงานให้ซากุระโกะด้วยนะ"

"คร้าบๆ" ผมพูดปัดๆก่อนจะลงไปข้างล่าง ทำให้ไม่ได้ยินบทสนทนาที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้

"จริงๆเลย น้องคนนี้" ยูอิจิบ่น

"เป็นห่วงก็น่าจะบอกกันตรงๆนะ"

"น้องเราปากไม่ตรงกับใจก็น่าจะรู้นี่จ้ะ" ไอโกะพูดพร้อมกับยิ้มเล็กๆ

"เเต่ผมรู้สึกได้นะ...รู้สึกได้ว่าเคียวสุเกะร่าเริงขึ้นเยอะเลย เพราะใครกันนะ..." ยูอิจิพูดพลางมองซากุระโกะที่นอนซมอยู่ทั้งรอยยิ้ม

"นั่นสินะ เเม่คงต้องเตรียมสินสอดไว้ซะเเล้วมั้งเนี่ย" ไอโกะยิ้มตามเเละหัวเราะเล็กๆ

"น้อยๆหน่อยครับเเม่ เคียวสุเกะเพิ่งจะ14เองนะครับ" ยูอิจิเลิกคิ้วก่อนจะยิ้มขำเล็กน้อย

"เเต่ถ้าเป็นซากุระโกะจัง เเม่ก็ยอมเลยนะ^^" ไอโกะพูดต่อ

"คร้าบๆเเม่ ผมไปก่อนนะครับ" ยูอิจิพูด

"จ้า ตั้งใจเรียนนะ" ยูอิจิเดินลงบันได ทั้งรอยิ้ม พลางคิดถึงอนาคตวันข้างหน้าที่เขาพอจะคาดเดาได้ ก่อนจะยิ้มขำ

"อนาคตได้เป็นพี่เขยเเน่เลยเเหะเรา"

 ที่โรงเรียน

     ผมเรียนหนังสือโดยไม่มีซากุระโกะเรียนด้วย จนกระทังเลิกเรียน ทั้งวันมีเเต่คนถามถึงซากุระโกะ ตั้งเเต่เจ้าเทนมะยันศัตรูตัวฉกาดอย่างรุ่นพี่ชินโด บอกตามตรง ผมไม่มีสมาธิจะทำอะไรเลย เเม้เเต่ตอนที่กำลังเตะบอล เพราะเอาเเต่นึกถึงยัยตัวดีของผมที่นอนซมอยู่ที่บ้าน

ปานนี้จะเป็นไงบ้างนะ...

     ผมเอาเเต่คิดถึงเธอทั้งวัน ผมเลิกคิดถึงเธอไม่ได้เลย เอาเเต่เฝ้ารอเวลาเพื่อที่จะกลับไปดูอาการของเธอ ไม่นึกเลยว่าเธอจะทำให้ผมเป็นมากขนาดนี้.... เพราะเธอเเท้เลย ยัยบ้า...

Sakurako part

     ฉันยังคงนอนซมอยู่บนเตียงในสภาพที่อ่อนล้า หนังตาที่เคยเปิดออกได้ ตอนนี้กลับหนักอึ้งจนฉันลืมตาได้เพียงนิดเดียว(ควรเรียกว่าเเทบลืมตาไม่ขึ้นมากกว่า) ฉันหันไปมองอ่างที่ใส่น้ำเกือบเต็ม ซึ่งมีผ้าสีขาวที่คุณน้าไอโกะเพิ่งใช้เช็ดตัวฉันไปเมื่อกี้พาดอยู่ที่ขอบอ่าง

ลงไปกินยาตั้งเเต่ตอนนั้นซะก็สิ้นเรื่องเเท้ๆ...

เเล้วสึรุงิละ? นายนั้นทำอะไรอยู่นะ? เวลาเเบบนี้ คงกำลังซ้อมฟุตบอลอยู่เเน่ๆ...

 ฉันพยายามเหลือบมองนาฬิกาที่วางอยู่ที่โต๊ะข้างเตียง

บ่ายสามยี่สิบเอ็ด...คงจะซ้อมบอลอยู่จริงๆนั่นละ...

ฉันหลับตาอันหนักอึ้งของฉันลงอีกครั้ง ก่อนจะหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า...

      ฉันตื่นขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากที่หลับไปนานเเสนนาน ฉันเริ่มที่จะลืมตาขึ้นได้อย่างเต็มที่ คงเพราะได้ยาดีจากคุณน้าไอโกะละมั้ง ถ้าให้พูดตรงๆ วันนี้ฉันหลับไปหลายรอบมาก หลายรอบจนเเทบไม่ได้ขยับตัว-_-

นี่ยังดีที่ตอนนี้เริ่มขยับได้บ้างเเล้ว ตอนนี้ฉันเลยเริ่มคิดที่จะออกจากห้องเพื่อลงไปข้างล่าง

"เดินลงมาสภาพนั้นนะ ไหวเหรอ? ยัยเพี้ยน" เสียงเข้มของคนที่คุ้นเคยดังมาจากด้านล่าง ในรัศมีที่ฉันมองลงไปถึง  สึรุงิที่เพิ่งกลับมาจากโรงเรียน มองฉันที่พยายามก้าวเท้าลงจากบันได

"ไหวน่า~ เเล้วนายละ ทำไมถึงกลับมาเร็วจัง ปกติต้องไปซ้อมตอนเย็นนี่" ฉันถามเมื่อจำได้ว่าสึรุงิมีซ้อมบอลปกติตอนเย็นเกือบค่ำ

"มาดูเเลเธอนะสิ ยัยบ้า เธอป่วยอยู่นะ-_- ให้ฉันนิ่งนอนใจได้ไง" สึรุงิตอบ รู้สึกเหมือนโดนด่าT^T

"เเค่นี้เอง ฉันดูเเลตัวเองได้น่า~ว้าย!"ฉันพูดระหว่างที่กำลังลงจากบันไดขั้นที่สอง เเต่ด้วยความอ่อนล้าที่ยังไม่หายไป ทำให้ฉันเผลอทรุล้มลงกับบันได สึรุงิเข้ามารับตัวฉันไว้ ก่อนจะต่อว่า

"เเน่ใจว่า ดูเเลตัวเองได้นะ ถ้าฉันไม่อยู่ตรงนี้ เธอคงได้เป็นผีเฝ้าบ้านฉันเเหงๆ-_-" มุกไหนละเนี่ย-=-

"ไปนั่งที่ห้องกินข้าวก่อน" สึรุงิพูดพลางประคองฉันไปนั่งตรงเก้าอี้ในห้องกินข้าว

"เเม่ไม่อยู่เหรอ?" สึรุงิถาม

"อืม... เเต่ไม่รู้ว่าไปไหน"

"คงจะไปซื้อของทำข้าวเย็นมั้ง... เธอกินอะไรยัง?" สึรุงิถามต่อ

"เอ่อ... ยังอะ นงได้เเต่นอนซมอยู่บนเตียง"

"งั้นเหรอ..." สึรุงิพูดก่อนจะเงียบไปเเล้วเดินไปที่ตู้เย็น ก่อนจะขนของบางอย่างออกมา

ฉันที่ยืนมองด้านหลังของเขา เลยไม่รู้ว่าเขาทำอะไร ผ่านไปสักพักใหญ่ ฉันก็เพิ่งเห็นว่าเขาทำอาหารอยู่ จนเผลอเขาก็ยื่นชามข้าวต้มหมูมาให้ฉันเสียเเล้ว

พ่อบ้านสุดๆ-_-"

"ฉันทำข้าวต้มให้ กินเสร็จเเล้วไปกินยา เเล้วก็ขึ้นนอนซะ" สั่งอย่างกับเเม่มาเอง-_-

"ฉันกินข้าวเย็นเลยก็ได้นี่ จริงๆนายไม่ต้องเสียเวลานายเลยด้วยซ้ำ-3-" ฉันเถียง

"ดูจากอาการเธอ ถึงจะดีขึ้น เเต่ก็ไม่น่าอยู่รอดจนถึงเวลาข้าวเย็นหรอก-_- รีบๆกินเข้าไปซะ" อีกเเค่2ชั่วโมงเนี่ยนะ! เขาใช้ตรรกะไหนในการวัดค่าความตายของฉันเนี่ยToT

"หน้าฉันมีอะไรติดอยู่รึไง-_- กินๆเข้าไปสักที"

มีความโหดร้ายติดอยู่ไงT.T

"ไม่กิน งั้นฉันป้อน" สึรุงิตักข้าวต้มขึ้นมาก่อนที่จะเอามันมาจ้อที่ปากฉัน

"ฉันกินเองได้!!!>[]<" ฉันพูด

"ไม่ เธอตอบช้า ฉันเปลี่ยนใจเเล้ว ฉันจะป้อนให้เธอเอง-_-" เปลี่ยนใจเร็วจริงวุ้ย!!

"ไม่ ฉันจะกินเอง!" ฉันพูดพลางเเย่งช้อนมาจากนายสึรุงิ พอเเย่งช้อนมาได้เเล้วฉันก็รีบโซยข้าวต้มด้วยความระเเวง ปนรู้สึกอาย โดยไม่ได้ทันสังเกตเห็นนายสึรุงิที่ยิ้มขำๆอยู่...

     ฉันซัดข้าวต้มคำสุดท้ายเข้าปากด้วยความเกร็ง เพราะนายสึรุงิ จ้องฉันตั้งเเต่คำเเรกยันคำสุดท้าย-_- ความโรคจิตไม่มีใครเกินสึรุงิจริงๆด้วยT^T ฉันเเอบเห็นสึรุงิยิ้มกรุ่มกริ่มที่มุมปากอย่างชอบใจ ก่อนจะทำหน้าโหด เมื่อเห็นฉันเงยหน้ากลับขึ้นมา

"เสร็จเเล้วก็กินยา เเล้วขึ้นนอนซะ" เขาบอก

"ค่าๆ-_-" ฉันตอบด้วยท่าทีเหนื่อยใจ ก่อนจะกินยา กระดกน้ำไปสองสามอึก เเละเดินตรงดิ่งไปยังบันได ก่อนจะหันกลับมาเจอนายสึรุงิที่เดินตามมา

"นายเดินตามมาทำไมเนี่ย?-_-" ฉันถาม

"ก็เดี๋ยวเธอตกบันไดอีก ฉันไม่มีบัตรประกันความปลอดภัยให้เธอนะ" ก็จริงของเขา-.-

"ฉันเดินเองได้น่า-_-" ฉันพูดพลางก้าวเดินขึ้นบันได เเต่ถึงจะพูดยังไง นายสึรุงิก็ยังตามขึ้นมาอยู่ดี

ฉันเดินกลับเข้าห้องไปเเต่ด้วยความที่คราวนี้ซุ่มซาม มือเลยเผลอไปชนกับโต็ะข้างเตียง ฉันเลยเซถอยเท้าก้าวสั้นๆไปชนกับนายสึรุงิที่อยู่ด้านหลัง

"เพราะอย่างนี้ ไงฉันถึงได้ตามเธอขึ้นมา คนป่วยอย่างเธอทำอะไรก็เหมือนคนเมาไปหมด" สึรุงิบ่น เขาคงไม่รู้หรอกใช่มั้ย ว่าเมื่อกี้ฉันเเค่ซุ่มซาม -.".-

"บ้าชะมัด ฉันชักทนไม่ไหวเเล้วนะ" สึรุงิบ่นพึมพำๆกับตัวเอง อะไรของเขา!?

เขาก้มหน้า ก่อนจะยันฉันให้ชนกับผนัง มือหนาของเขาทาบทีผนัง ทั้งสองข้าง เหมือนห้องขังที่ทำให้ฉันออกไม่ได้0[]0!!!

"จ...จะทำอะไรนะ!!!?" ฉันตกใจ 

สึรุงิไม่ยอมพูดอะไร เเต่นัยน์ตาของเขาดูเปลี่ยนไป ใบหน้าของเขาค่อยๆเลื่อนมาเรื่อยๆจนปลายจมูกของฉันกับเขาใกล้กันมาก ฉันหลับตาปรี่ ริมฝีปากของฉันกับเขาเริ่มที่จะสัมผัสกัน...

ตึก ตัก ตึก ตัก...

เสียงหัวใจของฉันเต้นโครมครามอยู่ภายในอก มันเต้นไม่เป็นจังหวะราวกับว่าอยู่ในฉากหน้งรักที่ถูกจัดฉากโดยผู้กำกับ เเต่สำหรับฉันมันกลับเป็นเรื่องจริงที่ทำให้ฉันรู้สึกหวิวๆภายในใจ เสียววินาทีที่ริมฝีปากของฉันเเละเขาเเตะกัน สมองของฉันมีเเต่ความว่างเปล่า เหลือไว้เพียงความรู้สึกเเปลกพิลึกที่ทำให้ฉันหน้าเเดง...

ความรู้สึกเเบบนี้...

เเอ้ด!

เสียงประตูดังขึ้นมาจากชั้นล่าง พร้อมด้วยเสียงฝีเท้าของคุณน้าไอโกะ สึรุงิ หยุดชะงักลง ในขณะที่ริมฝีปากของเราทั้งคู่สัมผัสกันเเค่ปลายริมฝีปาก

หน้าสึรุงิถอยออกมาจากหน้าฉัน เขาชะงัก  หูของเขาเเดงมาก จนฉันสังเกตุเห็นได้ เขาทำหน้านิ่ง ก่อนจะเดินหายกลับเข้าห้องของเขาไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ ปล่อยให้ฉันเขินอายกับสิ่งที่เขาเพิ่งทำไปเมื่อครู่อยู่เพียงลำพัง

เมื่อกี้... จูบเหรอ!!!?

.

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

     เย้ๆๆๆๆๆๆๆ ในที่สุดก็ได้ลงสักที^^ สวัสดีทุกๆคนนะคะ สบายดีมั้ยเอ่ย~ บอกเลยว่าหาโอกาสลงนิยายยากมาก เนื่องด้วยว่าเค้าอยู่ม.4เเหละ การเรียนก็ไม่ได้เก่งมากมาย ตอนนี้เลยขยันๆๆๆๆๆๆ เพื่อที่อยากจะติดมหาลัยที่ตัวเองอยากเข้า เเต่เค้าก็ยังไม่ลืมนิยายตัวเองนะ มันตามมาหลอกหลอนทุกคืนเลย 555 ซึ่งจริงๆเเล้วเรากะจะลงเมื่อวาน เเต่เมื่อวานป่วย นอนซมอยู่บนเตียง ตอนนี้เริ่มมีเเรงละเลยมาลงให้ได้^^ สุดท้ายนี้ก็ฝากนิยายเรื่องนี้อีกครั้งนะจ้ะ อ้อ!!

เเล้วเรามีช่องทางการติดต่อนิยายอีกทางนึงนะ ก็คือเเฟนเพจที่หน้าหลักค่ะ อย่าลืมกดไลค์ติดตามด้วยนะ^^

ฺัำฺBye nee~

SeFFila+

O W E N TM.