บทที่2 เรื่องวุ่นๆก่อนวันเปิดเรียน
ก่อนวันเปิดเรียนหนึ่งวัน...
"พรุ่งนี้เเล้วสินะ ที่ฉันจะต้องใส่ชุดนี้ไปโรงเรียนนะ..."
ฉันพึมพำกับตัวเอง ขณะที่ยกเสื้อชุดยูนิฟอร์มนักเรียนของโรงเรียนไรมงที่ฉันสอบเข้าได้ขึ้นมาดู ฉันภูมิใจมากนะที่สอบเข้าโรงเรียนในเเถบเมืองหลวงได้ มันเป็นอะไรที่ดีมาก เเบบว่าฉันมาที่นี้เพื่อเเสวงหาความรู้นี่เนอะ อยากรู้จังว่าคุณพ่อคุณเเม่จะรู้สึกยังไงถ้ารู้ว่าฉันสอบเข้าที่นี้ได้ เเต่ก็นะ... พวกท่านจะไปรู้ได้ไงละ... ตัวฉันเองยังไม่รู้เลยว่าพ่อเเม่ที่เเท้จริงเป็นใคร... ฉันถอนหายใจเป็นรอบที่ห้าของวัน พอคิดถึงเเต่เรื่องนี้ทีไร ก็รู้สึกหดหู่ทุกทีเลย...
' ยัยเด็กกำพร้าเอ้ยยย~ ฮ่า ๆๆๆ... '
เสียงสะท้อนของพวกเด็กกิเลสหนาลอยเข้ามาในหัวทันทีที่ฉันคิดถึงเเต่เรื่องนั่น มันฉายภาพนั่นในหัวทุกครั้งที่คิดถึงเเต่เรื่องปมด้อยของตัวเอง เเละฉันเองก็ต้องเสียน้ำตาให้กับภาพนั่นทุกครั้ง ไม่เว้นเเม้กระทั้งตอนนี้หรอก...
ทำไมกันนะ... ทำไมฉันถึงต้องเสียน้ำตาให้มันทุกครั้ง ทั้งๆที่ฉันไม่เคยรู้สึกว่าขาดความรัก... ทั้งๆที่ไม่เคยคิดจะตามหาพวกเค้า... เเต่น้ำตาของฉันมันก็ยังไม่ยอมหยุดไหลออกจากเบ้าตาฉันสักที... ทำไมฉันถึงรู้สึกเหงา ทั้งๆรู้ตัวว่ามีคนมากมายที่อยู่เคียงข้างฉัน ทั้งคุณย่า ทั้งคุณน้าไอโกะ ทั้งคุณอานิคุระ ทั้งพี่ยูอิจิ ทั้ง...
ไม่มีทาง!! นายสึรุงิไม่มีทางจะอยู่เคียงข้างฉันได้หรอก! ขนาดจะเป็นเพื่อนกัน นายนั่นยังไม่อยากจะเป็นเพื่อนกับฉันเลย! พูดไปก็น่าโมโห... ทำอย่างอื่นดีกว่า!
หลังจากที่คิดเเบบนั้นได้ ฉันก็ลุกขึ้น เเล้วไปจัดนู้นทำนี่ทำนั้น ตามประสาคนว่างจัด โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าน้ำตาหยุดไหลไปตั้งเเต่ตอนไหน...
"เสร็จเเล้ว!"
ฉันพูดด้วยความดีใจ เมื่อเห็นว่าตัวเองจัดของทำนู้นทำนี่เสร็จเรียบร้อยเเล้ว จะว่าไป ฉันจัดเร็วกว่าที่คิดนะเนี่ย~ เวลามีเหลือเยอะเเยะ จะทำอะไรดีละ? -3-
ก้อก ก้อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ฉันเดินไปเปิดประตู เพราะกลัวว่าถ้าเกิดเป็นนายสึรุงิ มันจะลำบากเอา คนอะไรก็ไม่รู้ เย็นชา ขี้เก้ก ตายด้าน เเถมปากเสียอีกต่างหาก ใครเจอเเบบนี้ก็ต้องรู้สึกหมั่นไส้กันทั้งนั่นเเหละ เเต่ตอนที่นายนั่นยืนเก้ก ก็ดูเท่นะ หล่อบาดใจดีเหมือนกัน เเต่ฉันไม่ได้ชมนะ! เเล้วอย่าเข้าใจผิดว่าฉันชอบนายสึรุงินี่ด้วย! เข้าใจตรงกันนะ!
"ค่าา~ พี่ยูอิจิมีอะไรรึเปล่าคะ?" ฉันถามพล่างเเอบโล่งอกที่ไม่ใช่นายสึรุงิ
"อ่าา ก็ไม่มีอะไรมากหรอก เเค่ไปซื้อของกับสึรุงิให้คุณเเม่เค้าหน่อยสิ พอดีพี่ไม่ว่างเพราะติดธุระนะ ช่วยพี่หน่อยนะ^^"
"อ้อ... ค่ะ ได้ค่ะ เเต่ไม่เอานายสึรุงิไปด้วยได้มั้ยคะ ^ ^ ;"
"ถ้าไม่เอาฉันไปด้วย เเล้วเธอจะไปถูกเหรอ~" ฉันหันไปมองหน้าเเบบเคืองๆ เมื่อได้ยินเสียงของคนที่ฉันไม่อยากจะได้ยินที่สุดเลย
"พี่ว่าถูกของเคียวสึเกะนะ เเล้วอีกอย่างให้เคียวสึเกะเค้าพาไป คราวหน้า ซากุระโกะจะได้ไปเองถูกไง^^"
ฉันถึงกลับหน้าเหี่ยวทันทีที่เห็นว่าพี่ยูอิจิเข้าข้างน้องชายของเขา เชอะ! - ^ - ส่วนนายสึรุงิก็เลิกคิ้วใส่ฉัน เเละเเเน่นอนว่าท่านั่น ไม่ว่าจะเห็นกี่ครั้ง มันก็ชวนฉันโมโหตลอด!
"ไปก็ได้ค่ะ..." ฉันพูดเสียงเบา พล่างทำหน้าห่อเหี่ยว ต่างจากพี่ยูอิจิที่เหมือนจะดีใจเชิงขอบคุณที่ฉันยอมช่วยเค้า
"ขอบคุณมากนะ ซากุระโกะจัง ถ้าอย่างนั้นก็ไปได้เเล้ว^^"
"ไปเดี๋ยวนี้เลยเหรอค่ะ!? o_O" ฉันเบิกตากว้างทันที่ที่ได้ยินเเบบนั้น
"ก็ไปเดี๋ยวนี้เลยนะสิ ทำหน้าเหมือนฉันจะลากเธอไปฆ่าอย่างนั้นเเหละ-__-^^ เอ้า! รีบไปได้เเล้ว ชักช้าอยู่ได้..."
นายสึรุงิพูดก่อนจะจับข้อมือฉัน เเละลากฉันลงไปข้างล่าง
เเล้วก็ลากฉันออกจากบ้าน นอกจากนี้ยังสั่งให้ฉันขึ้นซ้อนจักรยาน
พูดอย่างกับว่าฉันจะต้องทำตามคำสั่งไปซะทุกอย่าง
นอกจากจะขี้เก้กเเล้วยังเป็นพวกเผด็จการอีก คนอะไรก็ไม่รู้ เเปลกจริงๆเลย
เดี๋ยวเงียบ เดี๋ยวปากเสีย จะยังไงก็ช่าง
เพราะมันก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่หรอก เเย่พอๆกันเลย -__-;;;;
"เธอนี่มันเอาเเต่ใจชะมัดเลย
บอกให้ขึ้นนั่งซ้อนท้ายจักรยาน ก็ไม่ยอมขึ้น ต้องให้ฉันบังคับ คนอุสาหวังดี
กลัวเดินไกล เมื่อยขาเปล่าๆ อะไรของเธอก็ไม่รู้ -__- ^^^"
สึรุงิบ่น
นายนี้คิดว่าตัวเองเป็นเเม่ฉันหรือไง =__= ;;;; ที่ฉันอดทนยอมไปด้วยก็เพราะเห็นใจพี่ยูอิจิหรอกนะ!!
ถึงได้ทำนะ!
"เรื่องของฉัน
- ^ - นายจะทำอะไรก็ช่าง
ฉันไม่สนหรอก"
"ไม่สน? เเล้วขึ้นมานั่งทำไม? :) " สึรุงิพูด
"ก...ก็ขืนฉันไม่ยอมขึ้น
นายจจะเอามีดมาฆ่าหันศพฉันก็ได้นี่ O_O!!!"
"นี่เธอบ้ารึเปล่า
-_- + คิดว่าคนอย่างฉันจะยอมเสียเวลาเข้าไปหยิบมีดเพื่อฆ่าคนติ๊งต๊องอย่างเธอเหรอ!
เเล้วหน้าฉันมันเหมือนพวกนักเลงเเถวหน้าร้านเกมเซ็นเตอร์ขนาดนั้นเลยรึไง!?"
เออ จริง
คนอย่างหมอนี่จะยอมเสียเวลาไปเอามีดมาฆ่าฉันเหรอ
เเค่เอาไม้หน้าสามที่วางอยู่หน้าบ้านมาทุบหัวฉันก็สิ้นเรื่อง
ดูเหมือนว่าฉันอยากจะไปตายมากเลยมั้งเนี่ย ถึงเอาเเต่คิดถึงเรื่องนี้นะ -___-'' แต่ไอ้ที่บอกว่าเหมือนพวกนักเลงแถวหน้าร้านเกมเซ็นเตอร์
อันนั้นฉันว่าเหมือนเลยละ 555
"ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง
U_U"
"เธอนี่มันกวนประสาทจริงๆเลยนะ
ใครได้เป็นเเฟนคงโชคร้านน่าดู -_- ;;" ใครกันเเน่ที่กวนประสาทยะ -*- พูดไม่ดูตัวเองเลยนะ
"ก็ช่างสิ~
ไม่ได้อยากมี เเล้วก็ไม่คิดจะหาด้วย~"
"ไม่คิดจะหา...
หรือหาไม่ได้... :)" เอาเข้าไปนายนี่! จะกวนประสาทไปถึงไหน!?
"จ...จะยังไงมันก็เรื่องของฉัน!
ว่าเเต่นายเหอะ ถ้าให้ฉันเดา... นายก็ไม่น่าจะมีใครเอาหรอก
เพราะนอกจากนายจะเป็นพวกขี้เก้ก ตายด้าน เย็นชา กวนประสาท
เเถมเผด็จการเเล้วเนี่ยนะ ยังเป็นพวกปากเสียอีก! ผู้หญิงที่ไหนเค้าจะเอาU^U"
"ไม่เห็นต้องกังวลเลย
เพราะผู้หญิงนะเรื่องมาก ขี้บ่น น่ารำคาญ ฉันไม่เห็นอยากจะมีเลยสักนิด ยิ่งถ้าเป็นเธอด้วยละก็
ฉันไม่เอาเด็ดขาด!" ปากเสียจริงๆเลย นายนี่ พูดได้เจ็บสุดๆเลย!
รู้สึกเหมือนตัวเองโดนปฏิเสธเลยวุ้ย! =__=
"ก็ดี
เพราะฉันก็ไม่อยากได้ผู้ชายอย่างนายมาเป็นเเฟนเหมือนกัน U^U"
"พอเลย!
ฉันไม่เถียงกับเธอเเล้ว! ถ้าถึงเวลาเเล้ว เดี๋ยวเรื่องเเบบนั้นมันก็โผล่มาเองเเหละ!!
-_+ "
"เชอะ!
- ^ -"
ฉันทำหน้าเอือมระอา
เเต่ก็ดีเหมือนกัน เพราะฉันก็เริ่มจะเหนื่อยเเล้วกับการต่อปากต่อคำก็นายขี้เก้กนี่
เเต่พอจบบทสนทนาเเล้ว ทุกอย่างก็เงียบลงฉับพลัน สักพักฉันก็เริ่มเบื่อ
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน
ความเงียบคลอบคลุมเรื่อยๆมาถึงจนร้านมินิมาท์ธเล็กๆ ซึ่งมีสินค้าวางจัดจำหน่าย อยู่ทั่วไปทั้งของใช้ของกินเรียกว่ามีเยอะมาก ถึงเเม้จะเป็นร้านเล็กๆก็เถอะ =v= สึรุงิลากฉันเข้ามาในร้าน ก่อนจะยื่นกระดาษเล็กสีขาวๆให้
"นี่เป็นรายการของที่ต้องซื้อ เธอเอาไปดูก่อน"
"เเล้วนายละ ไม่เอาไปดูก่อนละ? 0^0" ฉันถามเมื่อเห็นว่าสึรุงิยื่นกระดาษให้ฉัน ทั้งๆที่เค้ายังไม่ได้อ่านก่อน
"ฉันมาซื้อของให้เเม่บ่อย เลยพอจำได้ว่าต้องซื้ออะไรบ้าง ไม่ต้องพูดมาก รีบไปหยิบได้เเล้ว! -_-"
พูดจบ นายสึรุงิก็ลากฉันไปตรงนั้นตรงนี้ทั่วทั้งร้าน จับข้อมือฉันลากไปมาเเถมยังให้ถือตะกร้าเดินตามเป็นคนใช้ -___-^^^ คงคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าพ่อมาเฟีย(?)มากนักสิ อย่าเอาเเต่สั่งจะได้ไหม! ฉันไม่ใช่คนใช้นายนะ!! >[]<
เเต่นายนี่ดูท่าจะจำได้จริงๆเเหะ หยิบถูกตรงตามในกระดาษเป้ะ เผลอๆหยิบของลงตะกร้าโดยที่หลับตาได้ด้วยเเหละ-__-'' คงจำได้เเม้กระทั่งว่าของชิ้นไหนวางตรงไหนเลยสิ
"เธอนะ ช่วยหยิบมั้งสิ คนหยิบก็เหนื่อยเหมือนกันนะ! -__-"
"รู้เเล้วน่า! ก็นายหยิบเองเกือบจะหมดเเล้วนี่ -3-" โธ่เอ้ย! เพลียใจ! ตัวเองเล่นจำได้ว่าต้องหยิบอันไหนบ้างจนหยิบจะเกือบหมดรายการเเล้ว ยัง มีหน้าจะมาสั่งอีก ตาบ้านี่!!
ฉันเบ้ปากใส่ลับหลังพลางนึกหัวเสีย บางทีฉันก็คงต้องทบทวนใหม่ซะเเล้วละมั้ง ฉันมาทำอะไรตรงนี้เนี่ย!!
"ยืนเหม่ออยู่ได้! รีบเดินตามมาได้เเล้ว!"
"เออ!!" ฉันตะโกนกลับไปพลางเดินตามนายสึรุงิไปต้อยๆ...
นายสึรุงิเดินไปยังเเเคชเชียร์จ่ายเงิน ก่อนจะควักเงินออกมา ตามด้วยฉันที่วางตะกร้าลงบนเคาน์เตอร์
"อ้าว! ไง สึรุงิ วันนี้มากับเเฟนเหรอ?" ฉันเบิกตากว้าง หน้าอย่างนี้นะเหรอเเฟนฉัน -__-" กะพี่ยูอิจิก็ทีนึงละ นี่กะพร้อมใจกันให้ฉันเอาทั้งพี่ทั้งน้องเลยใช่ม่ะ!!
"เอ่อ...ไม่ใช่นะคะ หนูกับหมอนี่ไม่ได้เป็นอะไรกัน"
"อ้าวเหรอ นึกว่าเป็นเเฟนกันซะอีก -3-" ฉันคุยกับพี่พนักงาน ส่วนนายสึรุงินะเหรอ... ไม่พูดอะไรสักคำ -__- พูดอะไรหน่อยก็ได้นะยะ!!
"ใช่ฮะ เพราะผมไม่ได้อยากเป็นอะไรกับยัยนี่" พูดเเทงฉันอีกเเล้ว เหมือนโดนปฏิเสธครั้ง2เลยวุ้ย! ฟังกี่ทีก็เจ็บ+__-
"หนูก็ไม่ได้อยากเป็นอะไรกับหมอนี่เหมือนกัน! หึ!" ฉันพูดกระเเทกเสียง พลางหันหน้าหนีอย่างเอือมระอา
"ฮ่า ๆๆ ไม่ต้องเถียงกันเเล้ว 974เยนครับ ^^" พี่พนักงานพูดพลางยิ้มให้ นายสึรุงิมองหน้าพี่เค้าพลางหยิบเงินวางไว้ที่เคาน์เตอร์ ก่อนรับถุงที่ใส่ของมาไว้
"ไปได้เเล้ว ยัยเพี้ยน!" นายสึรุงิพูดพลางจับข้อมือฉันลากไป
"รู้เเล้วน่า! ปล่อยนะ ฉันเดินเองได้!"
"ขอบคุณที่อุดหนุนคร้าบ^^"เสียงพี่พนักงานดังขึ้นไล่หลังตามมา ยังมีอารมณืพูดอีกนะ-__-
หลังจากที่พวกฉันเดินออกไปเเล้ว ก็ไม่ได้ยินเสียงที่พี่พนักงานเค้าคุยกันอีกเลย
"นั่นใช่เด็กที่มาซื้อของบ่อยๆรึเปล่า วันนี้พาเเฟนมาด้ยเหรอ น่ารักดีนะ^^" พี่พนักงานสาวที่ยืนเเอบฟังอยู่ข้างๆพูดขึ้น
"ช่ายย เเต่เค้าปฏิเสธพร้อมกันเลยนะว่าไม่ใช่เเฟนกันนะ ตลกดี" พี่พนักงานหนุ่มพูดขึ้นพลางนึกหัวเราะ
"ทำไมละ?" พี่พนักงานสาวถาม
"ก็คู่เเบบเนี่ย ฉันเจอมาบ่อยเเล้วละ ที่ตอนเเรกไม่ใช่เเฟนกัน เกลียดกันเข้าไส้ เเต่สุดท้ายดันได้กันนะ ฉํนว่าอีกหน่อย น้อง2คนนั้นก็ต้องเป็นเหมือนกันเเหละ เชื่อฉันสิ 0_< ~*" พี่พนักงานหนุ่มพูดพลางขยิบตาให้
กลับมาทางซากุระโกะ...
"ปล่อยมือได้เเล้ว ฉันเจ็บ!-__-" ฉันพูดเสียงดังอย่างเคืองๆ นายสึรุงิได้ยินดังนั้น ก็หันกลับมา เเต่ก็ยังไม่ปล่อยมือฉัน ฉันมองหน้าเขากลับอย่างเอือมระอา เเรงคนหรือเเรงกระทิงวะเนี่ย! เจ็บโว้ย!!
"อย่าพูดมาก รีบเดิน!" สึรุงิพูด เเน่นอนว่าเขาก็ยังไม่ปล่อยมือฉัน ฉันรู้อยู่เเล้วละว่าให้ตายยังไง เขาก็ไม่ปล่อยหรอก
-__-" เเต่ก็ต้องเข้าใจกันบ้างสิ! เเรงเขาเหมือนเเรงกระทิงจริงๆนะ จำไว้เลย!!
นายสึรุงิลากฉันมาจนถึงที่จอดจักรยานใกล้ร้านมินิมาทธ์ ฉันรีบสะบัดมือออกทันทีที่เดินไปใกล้จักรยาน
"ฉันจะวางของ!" ฉันมองหน้าสึรุงิที่กำลังฉงนกับการกระทำของฉันเมื่อกี้ ก่อนจะวางถุงี่ใส่ของนั้นลงตะกร้าของจักรยาน นายสึรุงิหน้าย่นจมูกใส่ฉัน ก่อนจะขึ้นขี่จักรยาน ฉันมองเเผ่นหลังของเขาก่อนจะขึ้นซ้อนท้ายไปอย่างไม่เต็มใจ เเต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้นั่งลงเต็มๆ นายสึรุงิก็ดันรีบขยับล้อก่อน ฉันจึงเซไปชนกับเเผ่นหลังของเขาเต็มๆ นี่กะจงใจเเกล้งฉันใช่ม่ะ!!!
"โอ้ย!! เจ็บนะ! อีตาบ้า!" ฉันบ่น ในขณะที่นายสึรุงิหัวเราะ นี่คงสะใจมากใช่ไหมเนี่ย!! -__-"
"ฮะๆ นั่งดีๆละ" นายสึรุงิพูด ก่อนจะขี่จักรยานออกไป
สายลมที่พัดผ่านมา ทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก ฉันรู้สึกผ่อนคลายจนเริ่มรู้สึกง่วง ตาของฉันเริ่มจะปิดลง เเต่ฉันกลับไม่กล้าหลับตาลง เพราะกลัวว่าศีรษะของฉันมันจะโดนกับเเผ่นหลังของนายสึรุงิ เดี๋ยวนายนี่จะรำคาญอีก
ตอนนี้ฉันรู้สึกได้เลยว่าหัวของฉันมันเริ่มจะห้อยลงๆทุกที เเต่อย่างที่บอก ถ้าหลับเดี๋ยวก็มีเรื่องกับนายนี่อีก
"ถ้าง่วงจะหลับไปก่อนก็ได้นะ ซบหลังฉันได้" นายสึรุงิพูด เขาคงจะเริ่มรู้สึกได้ว่าฉันเริ่มง่วง คงเพราะหัวฉันโยกเยกไปโดนหลังของเขาอยู่หลายที ฉันได้เเต่เงียบ ในขณะที่นัยน์ตาของฉันเริ่มจะปิดลงเเล้วจริงๆ ฉันไม่พูดอะไรก่อนที่หัวของฉันซบหลังไปกับเเผ่นหลังของสึรุงิ เเผ่นหลังของเขาทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นเเปลกๆ มือของฉันเลื่อนไปกุมที่เอวของเขาอัตโนมัติ โดยไม่ได้ตั้งใจ เเต่สึรุงิกลับไม่พูดอะไร ไม่ว่าไม่ด่าอะไรเลย พอฉันเห็นดังนั้นนัยน์ตาของฉันก็เริ่มปิดลง ก่อนจะผล้อยหลับไป...
สึรุงิขี่จักรยานมาจนถึงบ้าน นายสึรุงิจอดจักรยานก่อนจะหันไปปลุกร่างบางที่ซบหลังเขาอยู่ ใบหน้าจิ้มลิ่มของเด็กสาว น่ารักจนทำให้สึรุงิหน้าเเดง เธอ น่ารัก... น่าเเกล้ง... ถึงเเม้เธอจะขี้วีนไปหน่อย เเต่มันกลับทำให้เขารู้สึกใจเต้นมากขึ้น... มากขึ้น... สึรุงิมองเธอเเวบเเรก รู้เลยว่าเธอเป็นคนน่าเเกล้งสุดๆ เพราะยิ่งเเกล้ง เธอยิ่ง... น่ารัก... เเต่ใช่ว่าเค้าจะชอบเธอหรอกนะ!! เขาเเค่สนุกเวลาเห็นเธอทำหน้าเเก้มป่องต่างหาก! จริงๆนะ!!
"นี่! ตื่นได้เเล้ว นี่เธอ!" สึรุงิ เขย่าร่างบางของซากุระโกะเบาๆ ซากุระโกะลืมตาขึ้นมาช้าๆ ตาสีเขียวประกายของเธอดูน่ารักขึ้นมาทันตา สึรุงิมองหน้าเด็กสาว เขาพยายามเก็บอาการเขิน เพราะตอนที่ซากุระโกะตื่นขึ้นมา เด็กสาวน่ารักเกินกว่าที่เขาจะควบคุมตัวเองให้อยู่ เเต่เขาไม่ได้ชอบเธอนะ! จริงๆ!!
"งือ~"เสียงใสของเด็กสาวดังเจี้อยเเจ้วขึ้นมา บ่งบอกว่าเธอตื่นเเล้ว สึรุงิเห็นดังนั้นก็เดินไปหยิบของที่ตะกร้าจีกรยาน เเละเดินตามทางเดินเข้าบ้านไป เเต่ก็ต้องหยุดชะงัก เหมือนเห็นว่าร่างบางไม่เดินตามมา เด็กหนุ่มสงสัย จึงหันไป พบว่าเด็กสาวที่ตื่นเมื่อกี้ กลับฟุบลงไปนอนอีกครั้งที่เบาะเล็กของคนขี่จักรยาน สึรุงิถอนหายใจด้วยความเอือมระอาเล็กน้อย ก่อนจะคิดหาทางเเก้ปัญหา
'เอาไงดีเนี่ย' ร่างหนาคิด เเน่นนอนว่าหลังจากนั้นเขาก็เขย่าปลุกร่างบางหลายที เเต่ก็ไม่มีทีท่าว่าร่างบางจะตื่น มันคงไม่ใช่เรื่องเเปลกหรอก เพราะเเม่เด็กหนุ่ม เคยบอกว่าซากุระโกะเป็นคนหลับง่ายเเต่ตื่นยาก! ซึ่งเรื่องนั้น มันดันเป็นปัญหาสำหรับสึรุงิในตอนนี้นะสิ! เด็กหนุ่มรู้สึกหมดปัญญา ไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องเเค่นี้จะทำให้เด็กหนุ่มหมดอะไรตายอยาก เขาไม่มีทางเลือก จึงเดืนเอาถุงเข้าไปเก็บก่อนจะกลับมาหาร่างบางที่จักรยาน ก่อนจะช้อนตัวเด็กสาวขึ้นมาในอ้อมเเขน เเละอุ้มขึ้นไปที่ห้องนอน
สึรุงิอุ้มซากุระโกะเข้ามาในห้อง ก่อนจะวางตัวเธอลงบนเตียง เด็กหนุ่มถอนหายใจเล็กน้อย เเละมองหน้าเด็กสาวที่กำลังหลับ ก่อนจะยิ้มเล็กๆ เเละพูดด้วยน้ำเสียงขุ้นเคืองเล็กๆ
"เธอเนี่ย จริงๆเลย~..." เด็กหนุ่มพูด ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป
"งือ~" ฉันลืมตาขึ้นมา หลังจากที่ได้งีบมาเเสนนาน ฉันส่ายหัวหลายทีเพื่อเรียกสติตนเอง ก่อนจะมองไปรอบๆ เเละพบว่าฉันนอนอยู่ในห้องของฉัน ว่าเเต่ฉันมาอยู่ในห้องนี้ได้ไงหว่า-_-?
เเอด~
เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้นช้าๆ ซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหน คนที่เปิดเข้ามาคือ นายสึรุงิจอมเจ้าเล่ห์นั้นเอง
"ไง ตื่นเเล้วเหรอ นึกว่าจะตื่นวันพรุ่งนี้ซะอีก-3-" เข้ามาก็กวนประสาทเลยนะ!
"จะบ้าเหรอ! ฉันไม่ได้ขี้เซาขนาดนั้นนะ!" ฉันพูด
"ไม่ได้ขี้เซาเล้ย..." สึรุงพึมพำๆพลางมองมาที่ฉันซึ่งสร้างปัญหาให้เขาเมื่อตอนกลางวัน
เเน่นอนว่าฉันไม่รู้เรื่องนั้นหรอก...
"อะไร!" ฉันถามพลางทำสายตาจิกใส่สึรุงิ
"เปล่า! ไม่มีอะไร!" สึรุงิพูดเสียงสูงพลางเหลือกตาไปทางอื่น ฉันที่นั่งอยู่บนเตียงทำหน้าฉงนใส่เมื่อเห็นว่าเขาทำเเบบนั้น จริงๆฉันรู้อยู่เเล้วเเหละว่าเขาเเอบนินทาฉันอยู่ ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องอะไร เเต่ต่อให้เป็นเรื่องอะไรก็ช่าง ยังไงฉันก็เหม็นขี้หน้านายนี่อยู่ดี หึ!!
"เเม่ฉันทำอาหารเสร็จเเล้ว รีบลงไปกินซะละ" สึรุงิพูดด้วยน้ำเสียงปกติ ก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องไป
ฉันเดินออกจากห้องตามลงไปยังห้องครัว เมื่อเดินเข้าไป ก็เห็นอาหารน่ากินมากมายกองอยู่ที่โต๊ะ เเน่นอนว่าอาหารพวกนี้เป็นฝีมือของคุณน้าไอโกะ เเละเเน่นอนว่าอาหารที่คุณน้าไอโกะทำต้องอร่อยสุดๆ!
"อ้าว! มาเเล้วเหรอจ้ะ ซากุระโกะจัง^^" น้าไอโกะพูดพลางอมยิ้มให้ฉัน
"มากินด้วยกันสิ ซากุระโกะ^^" พี่ยูอิจิเรียกพลางงยื่นจานมาให้ฉัน
"ขอบคุณค่ะ พี่ยูอิจิ จะทานเเล้วนะคะ^^" ฉันรับจานมาก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะ เเละเริ่มใช้ส้อมเสียบกุ้งชุบเเป้งทอดที่อยู่ในจาน เเละกินมันเข้าไป
สัมผัสเเรกที่รับเข้าไปนะเหรอ... บอกได้เลยว่า...
อร่อย!!
"อร่อยจังเลยค่ะ คุณน้าไอโกะ" ฉันพูดชม คุณน้าไอโกะหันมาเลิกคิ้วเเละยิ้มเเเบบเขินๆ
"อ้อ ถ้าเป็นกุ้งละก็ ไม่ใช่ฝีมือน้าหรอกจ้ะ เเต่เป็นฝีมือของสึรุงิเค้านะ^^"
อุ้บ!! :X
ฉันทำตาเหลือกเเละเอามือปิดปากที่เกือบจะพรวดอาหารออกมา สึรุงิที่นั่งอยู่ตรงข้ามมองหน้าฉัน พร้อมกับยักคิ้วให้เเละยิ้มที่มุมปากนิดๆ คิ้วของฉันขมวดเข้าหากันทันที พร้อมกับใบหน้าอันเเดงฉ่า ไม่อยากจะเชื่อเลยว่านายนี่จะทำอาหารอร่อยขนาดนี้! หน้าตาไม่ให้feelingเเบบนั้นเเท้ๆ -*-
"เอ้าๆ เอามือปิดปากทำไมละ รีบกลืนเข้าไปเลย :)" สึรุงิล้อฉัน ฉันรีบกลืนอาหารลงคอไปเเบบไม่เต็มใจ รู้งี้ไม่ชมตั้งเเต่เเรกดีกว่า เเต่มันก็อร่อย... ไม่ใช่! ฝืดคอชะมัด! มันฝืดคอจริงๆนะ!!T^T
.
.
.
"อิ่มเเล้วค่ะ^^; ขอขึ้นห้องก่อนนะคะ" ฉันพูดพลางยกจานที่มีเศษอาหารเหลือที่ขอบจานนิดๆหน่อยๆไปที่อ่างล้างจาน หลังจากที่ฉันรู้ว่าอาหารพวกนี้เป็นฝีมือใคร ฉันก็รีบๆยัดอาหารฝีมืออีตาบ้านี้เข้าปาก ก่อนจะรีบไปล้างเก็บจาน กระดกน้ำไปเเก้วนึง เเละรีบเผ่นเข้าห้องไปอย่างเร็ว เร็วจนเกือบจะทำเเก้วเเตก-__-'' (ดีนะที่ไม่เเตก)
ปัง!
ฉันปิดประตูทันทีที่เข้ามาในห้อง ก่อนจะซุกหน้าอันเเดงฉ่าไว้ที่หมอน
'โธ่เอ้ย!! ฉันนี่บ้าจริง!!' ฉันบ่นก็ตัวเอง พลางนึกถึงการกระทำที่ทำให้ตัวเองอับอายต่อหน้าสึรุงิ ยกตัวอย่างคือ ตอนที่ดื่มน้ำเสร็จ เผลอสะดุดพรมนิดหน่อยจนหัวโขกกับพื้น -__-^^^ (ดีที่รักษาเเก้วให้มีชีวิตรอดปลอยภัยมาได้) ไหนจะตเดินชนกำเเพงตอนที่กำลังเดินออกจากห้องครัวอีก(ซ้ำเเผลเดิมอีกต่างหาก!!-__-) ฉันนึกหน้านายนั้นในตอนนั้นได้ทันทีเลยอะ o[]o!! เเบบว่าต้องนึกสะใจอยู่เเน่ๆเลย ไม่น่าเลยเรา!T^T
เฮ้อ... คิดไปก็หนักใจเปล่าๆน่า...
ไปอาบน้ำดีกว่า ^ ^
เมื่อคิดได้ดังนั้น ฉันก็เดินไปหยิบเสื้อผ้า เเละอุปกรณ์อาบน้ำสารพัดอย่าง ก่อนเดินตรงไปที่ห้องน้ำ
ซ่า ซ่า...
เสียงน้ำจากฝักบัวดังตลอดเมื่อฉันบิดวาวน้ำ ฉันรู้สึกผ่อนคลายลง เพราะสบายตัว เเต่ระหว่างที่กำลังอาบน้ำ ก็เผลอคิดถึงหน้านายสึรุงิขึ้นมา
ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม... หน้าของหมอนั่น... มันต้องลอยเข้ามาในหัวฉันตลอด... ทั้งที่ไม่ได้อยากจะคิดถึงสักนิด...
คงเพราะ ชีวิตเรามีเเต่หมอนี่ที่เข้ามาป่วนละมั้ง! คงไม่มีอะไรหรอก ฉันเองเเหละที่คิดมากไป...
ฟึบ!
ฉันปิดวาวน้ำ ก่อนจะเดินออกจากที่อาบน้ำ เพื่อมาหยิบผ้าเช็ตตัวสีขาวผืนใหญมาเช็ดเเละพันรอบตัวไว้
เเอ้ดดด~
เสียงเปิดประตูห้องน้ำ เรียกฉันหันไปพบกับอีตาบ้าสึรุงิที่เปิดประตูเข้ามาในห้องน้ำ ขณะที่ฉันอยู่ในสภาพนี้!! -[]-
"กรี้ดดดดดดด!!!"
"เหวอ! ขอโทษ!!"
ปึง!
นายสึรุงิปิดประตูดังปังหลังจากที่ฉันกรี้ดออกมาสุดเสียง หน็อยยยยเเน่!-[]- ไอ้โรคจิต!!
ฉันทรุดนั่งลง พล่างคิดว่าวันพรุ่งนี้ คงได้วุ่นวายอีกเเน่ๆ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------seffila+
เย้! มาต่อเเล้วนะ คิดถึงนักอ่านทุกคนจัง^^ seff.จะจบม.3 ละนะ ปีหน้าม.4 เเล้ว เวลาที่มีให้กันคงน้อยลงไปอีกT^T(เเค่นี้ก็ไม่ว่างละอะ) เเต่seff. ก็จะพยายามมาเยี่ยมบ่อยๆนะ^^ Happy Fabrury น้า~ จะvalentine เเล้ว ใครมี
เเฟนอย่าลืมให้ของขวัญด้วยนะ^^ (seff.ก็มีคนที่จะให้ของขวัญละนะ^^) มีความสุขกันเยอะๆนะ bye neee~
O W E N TM.
ความคิดเห็น