[Fic inazuma eleven go] Cozy Love the series

ลำดับตอนที่ #3 : Love story 1: บทนำ (ภาค เทพธิดาดอกซากุระกับหิมะยามเย็น)

[ 29/03/2015 ]
 มาเเล้วๆ รอหน่อยนะจ้ะ

บทนำ
 ภาค เทพธิดาดอกซากุระกับหิมะยามเย็น





ว่ากันว่าดอกไม้ที่งดงามที่สุด...
      คือ ดอกไม้ได้รับความรักเเละความเอาใจใส่อย่างดีงาม...
 ความงดงาม คือของขวัญล่ำค่าสำหรับโลกใบนี้....
     ไม่ว่าที่ไหนก็ตาม หากมีความงดงามอยู่...
 ที่เเห่งนั้นก็จะดูสวยงาม น่าค้นหา เเละน่าหลงใหล...

     ดอกไม้สีชมพูบานสะพรั่งท่ามกลางบรรยากาศอันสดชื่น สายลมอ่อนค่อยๆพัดมาอย่างบริสุทธิ์ความเงียบสงบ ที่เเม้เเต่เสียงของรถไฟที่กำลังเคลื่อนที่อยู่บนราง ยังมิอาจเลดลอด เข้ามาในโสตประสาทของใครบางคนได้เลย ข้างในรถไฟขบวนใหญ่ที่เหมือนจะว่างเปล่า ความว่างเปล่าที่ทำให้รู้สึกขนลุกซู่ หากเเต่เมื่อสายตามองไปยังเเสงอาทิตย์ที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างของรถไฟ ความกลัวก็มลายหายไปจนหมดสิ้น  เงาสีหม่นตกกระทบมาจากปลายรองเท้าคัชชูสีชมพูอ่อนลายดอกไม้ผมมัดเปียสีน้ำตาลอ่อนสวยกับดวงหน้าสีขาวนวลเเละจมูกเล็กได้รูป เผยความอ่อนหวานที่ซ่อนเร้นภายใต้นัยน์ตาสีเขียวสวย ร่างเล็กขยับตัวหันไปมองข้างนอกหน้าต่างช้าๆ ทุ่งหญ้าอันเเสนกว้างใหญ่ค่อยๆเล็กลงไปเรื่อยๆ ความคุ้นเคยเริ่มห่างไกลจากมันเข้าไปทุกที ร่างกายขยับหันกลับมาที่เดิม เสียงอันเเผ่วเบากับรอยยิ้มเล็กๆ เผยออกมาก่อนจะหลับตาลง พักใจด้วยความสงบ เเละรอเวลาที่จะต้องเริ่มต้นชีวิตใหม่ในเวลาอีกไม่นาน

"เเล้วเจอกันใหม่นะ..."



- สถานีรถไฟโตเกียว -

  รองเท้าคัชชูสีหวานย่างกรายออกจากรถไฟ โดยไม่ลืมใช้พละในการลากกระเป๋าสีขาวสวยของเธอออกมาด้วย เพราะร่างกายที่เล็กกระทัดรัด ทำให้เดินไปไหนมาไหนได้สะดวก มือบางๆยกขึ้นมาอย่างช้าๆ พล่างจับจ้องใบกระดาษสีขาวเล็กบนมือ ดวงตาค่อยๆจับใจความจากตัวอักษรสีดำเล็กที่พอจะอ่านได้ เมื่ออ่านจบก็เงยหน้ากลับขึ้นมา เเละลากกระเป๋าไปอีกทางหนึ่งด้วยพละกำลังเดิม อย่างไม่เร่งรีบ  รอยยิ้มเล็กๆค่อยๆเผยออกมาอีกครั้ง เมื่อเห็นร่างใหญ่เเต่ดูกระทัดรัดร่างหนึ่งที่กำลังยืนหันหลังให้ เเต่เเม้ว่าจะไม่เห็นใบหน้า ความคุ้นเคยก็เป็นสิ่งที่ฟ้องตัวตนของร่างนั้นได้เป็นอย่างดี  เสียงสั่นหนึ่งก็ดังขึ้นมาจากกระเป๋าสะพายข้างสีขาวที่อยู่น ร่างเล็กรีบเปิดซิปกระเป๋า หยิบมือถือที่กำลังสั่นอยู๋ออกมาเเละมองหน้าจอที่ฉายชื่อที่เเสนคุ้นเคยบนหน้าจอ ก่อนกดปุ่มรูปโทรศัพท์สีเขียว เเละยกมันขึ้นมาไว้ข้างหู  

  (สวัสดี ซากุระโกะจัง พี่มารับเเล้วนะ ตอนนี้อยู่ที่ไหนเหรอ?)

  "ฮิฮิ ไม่ต้องไม่ต้องโทรมาก็ได้ค่ะ หนูอยู่ข้างหลังเเล้ว" เสียงหวานหัวเราะเบาๆ เรียกคำอุทานเเละสายตาที่หันกลับมาได้อย่างดี

  (หะ?)

เสียงครึมที่ปลายสายอุทานออกมา ก่อนหันมาสบตากับซากุระโกะ ร่างอันสูงใหญ่ ผมสีน้ำเงินเข้มเเละดวงหน้าสีขาวที่เข้ากันดีกับจมูกเป็นสันเเละนัยน์ตาสีน้ำตาลที่ฉายความอบอุ่นไว้ภายใน ร่างสูงเดินตรงเขามาหาเด็กสาวด้วยรอยยิ้ม ซากุระโกะเห็นดังนั้นจึงอมยิ้มให้ด้วยความเป็นมิตร ดั่งเครือญาติที่มีความสนิทชิดใกล้กันมาตั้งเเต่ไหนเเต่ไร 

เพราะเขาเหมือนเป็นพี่ชายคนเดียวที่เธอสามารถคุยด้วยได้ทุกเรื่อง...

  "ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลย พอได้ฟังจากคุณเเม่เมื่อเช้าว่า ซากุระโกะจังจะมา ก็เลยตกใจนิดหน่อย เพราะเหมือนจะกระทันหันไปหน่อยนะ" เด็กหนุ่มพูดพล่างลูบหัวตัวเองด้วยความเขินอาย

  "ขอโทษค่ะ ยูอิจิซัง คงกระทันหันเกินไป..."

  "ไม่เป็นไรหรอก เเค่นี้สบายมาก ว่าเเต่ ทำไมถึงเรียกว่ายุอจิซังหละ? คราวที่เเล้วก็บอกให้เรียกว่า พี่ยูอิจิไม่ใช่หรอ?"

เด็กหนุ่มพูดพล่างทวงสิทธิ์คำสัญญาที่เคยให้ไว้กับเด็กสาวตั้งเเต่ครั้นยังวัยเยาว์ที่ได้เจอกัน ซากุระโกะเเสดงสีหน้าประมาณว่า'พลาดเเล้ว' ก่อนพูดขอโทษ

  "อะ ขอโทษค่ะ ก็มันติด..."

  "ช่างเถอะๆ เอาเป็นว่า เราขึ้นรถกันก่อนดีกว่านะ เดี๋ยวค่อยไปคุยกันที่บ้าน"

  "ค่ะ" 

ซากุระโกะขานรับยูอิจิ ก่อนที่เธอจะลากกระเป๋าเดินตามยูอิจิไปที่รถยนต์คันสีดำเงา มีกระจกเลื่อนเปิดช่องโหว่อยู่ด้านหนึ่ง ซึ่งมีชายร่างสูงดูเป็นผู้ใหญ่กว่านั่งอยู่ในรถที่พนักคนขับพล่างนั่งอ่านหนังสือพิมพ์เพื่อรอพวกเธอ ซากุระโกะเมื่อเห็นว่าเป็นผู้ใหญ่ที่เธอคุ้นเคย เธอจึงรีบทักทายตามมารยาท

  "สวัสดีค่ะ คุณอานิคุระ" เสียงหวานทำให้ร่างสูงหลุดออกจากภวังค์ เขาหันมาทักทายเด็กสาวตามมารยาทของผู้ใหญ่เช่นกัน

  "อ่า สวัสดีเช่นกัน หนูซากุระโกะ รีบขึ้นรถเถอะ เดี๋ยวค่อยไปคุยกันที่บ้านนะ"

นิคุระทักทายตอบ เด็กสาวรีบโค้งตัว ก่อนลากกระเป๋าตามยูอิจิไปเพื่อนำกระเป๋าลากสีขาวของเธอไปเก็บไว้ที่กระโปรงท้ายรถ

  "มา พี่ช่วย" ยูอิจิพูดก่อนทำหน้าที่พี่ชาย ช่วยซากุระโกะเก็บกระเป๋าไว้กระโปรงหลังรถ

  "ขอบคุณค่ะ"

ซากุระโกะตอบด้วยมารยาทก่อนเดินไปเปิดประตูรถเเละโน้มตัวเข้ารถไป ตามด้วยยูอิจิที่ขึ้นที่นั่งข้างหน้าข้างคนขับ ไม่นาน นิคุระก็เหยียบคันเร่ง เพื่อขับรถออกไปยังจุดหมายปลายทาง

เด็กสาวมองออกไปข้างนอกด้วยนัยน์ตาสีเขียวใสของเธอ เเน่นอนว่าเธอไม่เคยเห็นอะไรเช่นนี้มาก่อน ทั้งตึกระฟ้าอันสูงใหญ่ที่ตั้งตระง่านอยู่ใจกลางเมือง ทั้งร้านขายของสินค้าชั้นนำ เเละผู้คนที่เเต่งตัวทันสมัย เสื้อผ้าที่ถูกจัดโชว์อยู่หน้าร้าน งดงามราวกับกำลังเชิญชวนความหลงใหลของผู้คนให้เดินเข้าร้าน เด็กสาวกลอกตามองไปมาอย่างสนอกสนใจ ก่อนหันกลับมา เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มกำลังเอ่ยปากพูดคุยกับเธอ 

  "เห็นเเม่บอกว่าที่ซากุระโกะมาที่นี้เพราะสอบเข้าที่โรงเรียนไรมงได้ สุดยอดเลยนะ อย่างนี้ เจ้าเคียวสุเกะก็มีเพื่อนคุยด้วยเเล้วสิ"

  "เคียวสุเกะ? ที่ยูอิจ...ไม่ใช่สิ พี่ยูอิจิเล่าให้ฟังทางโทรศัพท์เหรอคะ?"

เด็กสาวซักถามเมื่อเธอนึกถึงช่วงเวลาที่เธอได้คุยโทรศัพท์กับยูอิจิซึ่งมักจะเล่าถึงเรื่องน้องชายตัวดีของเขาอยู่เป็นประจำ เเน่นอนว่าเด็กสาวจำชื่อของคนๆนั้นๆได้ขึ้นใจ

  "อ่า ใช่เเล้วละ ทั้งสองคนยังไม่เคยเห็นหน้ากันเลยนี่เนอะ เดี๋ยวพอถึงบ้านเเล้วจะเเนะนำให้รู้จักนะ"

  "ค่ะ"

  "ว่าเเต่ปีนี้ขึ้นม.2ด้วยนี่ ก็ชั้นปีเดียวกับเคียวสุเกะอีกละ ถ้าอย่างนั้น..."

  " ? "   เด็กสาวมองหน้าเด็กหนุ่มที่กำลังหันหลังมายิ้มให้ราวกับจะให้ทำอะไรบางอย่าง

  "พี่ฝากดูเเลเจ้าเคียวสุเกะด้วยนะ" เด็กหนุ่มขยิบตาให้ด้วยรอยยิ้ม เด็กสาวยิ้มตอบก่อนขานรับด้วยนัยน์ตาสีเขียวใส

  "ค่ะ"

นั่งรถมาได้สักพักใหญ่ รถสีดำคันเล็กก็ขับผ่านข้ามสะพานที่มีรูปสายฟ้าอยู่ใจกลางไป ก่อนตรงไปจอดที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง บ้านหลังเล็กอบอุ่น ตกเเต่งด้วยหลังคาสีน้ำเงินเข้มสวย เด็กสาวยืนมองบ้านหลังเล็กตรงหน้าหลังจากที่โน้มตัวออกจากรถเเล้ว 

  "ในที่สุดก็ถึงสักทีนะ..."

เด็กสาวเอ่ยปากพึมพำเหมือนเหน็ดเหนื่อยหลังจากที่เดินทางมาเป็นเวลานานก่อนที่ร่างบางจะเดินไปที่ท้ายรถเพื่อเอากระเป๋าลากของตัวเอง

  "ขอบคุณค่ะ"เด็กสาวเอ่ยปากขอบคุณเมื่อยูอิจิยื่นกระเป๋าลากของเธอส่งมาให้

  "เข้าบ้านกันเถอะ"

  "เเล้วคุณอานิคุระละคะ?" เด็กสาวเอ่ยปากถามเมื่อเห็นว่ารถคันสีดำเงาเคลื่อนที่ออกไปโดยคนขับคือคุณอานิคุระ

  "คุณพ่อเค้าลางานครึ่งวันเพื่อมารับซากุระโกะจังนะ ตอนนี้ก็เกือบจะบ่ายโมงเเล้ว คุณพ่อก็คงไปทำงานต่อนะ"

  "อย่างนั้นเหรอค่ะ"

  "พี่ว่าเราเข้าบ้านกันก่อนดีกว่านะ เดี๋ยวพี่จะเเนะนำเคียวสุเกะให้รู้จักด้วย"

ยูอิจิพูดพล่างเปิดประตูเข้าไปในบ้าน ก่อนส่งเสียงชวนเรียกใครบางคนที่อยู่ในบ้าน

  "กลับมาเเล้วครับ!"

  "อ้าว กลับมาเเล้วเหรอจ้ะ" 

เสียงหวานพร้อมร่างหญิงสาวร่างสูงในชุดผ้ากันเปื้อนโผล่ออกมาจากห้องครัว ด้วยท่าทางสุภาพเเบบผู้ใหญ่ เด็กสาวเห็นว่าเป็นผู้ใหญ่อีกคนที่เธอคุ้นเคย เธอจึงทักทายตามมารยาทอีกครั้ง

  "สวัสดีค่ะ คุณน้าไอโกะ"

  "สวัสดีจ้ะ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะจ้ะ หนูซากุระโกะ ยินดีต้อนรับนะจ้ะ"

  "เเม่ครับ เเล้วเคียวสุเกะละครับ?" เด็กหนุ่มถามถึงบุคคลที่พวกเขากำลังตามหาอยู่ทันทีที่หญิงสาวพูดจบ

  "อ้อ เคียวสุเกะ เค้าออกไปเตะบอลกับเพื่อนเเล้วละจ้ะ"

  "อ้าว เหรอครับ น่าเสียดายจัง" เด็กหนุ่มพูดพล่างเเสดงสีหน้าผิดหวังอย่างเเรง

  "ไม่เป็นไรค่ะ พี่ยูอิจิ เดี๋ยวตอนเย็นก็เจอกันเเล้ว คงไม่เป็นไรหรอกค่ะ" ซากุระโกะพูดขึ้นเพื่อให้ยูอิจิสบายใจ

  "นั่นสิเนอะ พี่ว่าเราเอากระเป๋าขึ้นไปเก็บดีกว่าเนอะ"

  "ค่ะ" เด็กสาวขานตอบทั้งรอยยิ้มเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มเริ่มมีรอยยิ้มอีกครั้ง

  "เเม่เก็บห้องให้หมดเเล้วละจ้ะ ขึ้นไปได้เลยนะ"

  "ขอบคุณมากค่ะ"

ว่าจบเเล้ว ทั้งสองก็รีบขึ้นไปชั้นบนของบ้าน ยูอิจิเดินนำซากุระโกะไปที่ห้องๆหนึ่ง ก่อนที่ตัวเขาจะเปิดประตูเข้าไป ห้องเล็กที่ว่างเปล่าเเต่ดูสะอาด เเค่จัดของเข้าไปนิดน้อย ห้องก็จะดูไม่จืดชืด

  "เเต่เดิมเเล้ว ห้องนี้เป็นของเคียวสุเกะเค้านะ เเต่พอซากุระโกะจังจะมา เคียวสุเกะเลยต้องมานอนกับพี่นะ"

  "ดูเป็นการรบกวนจังเลยค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ" เด็กสาวโค้งตัวให้ในเชิงว่าขอโทษ เด็กหนุ่มเห็นดังนั้นก็ยิ้มให้ เเละยกมือขึ้นมาในเชิงว่าไม่เป็นไร

  "ไม่หรอกๆ เคียวสุเกะเองก็ไม่ได้ว่าอะไรเลยนะ อีกอย่าง ถ้าไม่ให้ซากุระโกะนอนห้องนี้ ซากุระโกะจะนอนที่ไหนได้ละ"

  "ถ้าอย่างนั้น ขอรบกวนด้วยนะคะ"

  "อืม เดี๋ยวซากุระโกะก็จัดของเข้าที่ซะนะ มีอะไรให้ช่วยก็บอกพี่"

  "ค่ะ"

  "งั้นพี่ไปทำธุระก่อนนะ เดี๋ยวเจอกัน"

  "ค่า" เด็กสาวขานรับให้ก่อนที่ยูอิจิจะเดินออกจากห้องไป

ซากุระโกะเปิดซิปกระเป๋า ก่อนบรรจงหยิบเสื้อผ้าที่พับเเล้วของเธอเข้าไปในตู้ รวมทั้งของใช้ส่วนตัวเล็กๆน้อยๆของเธอเองด้วย เด็กสาวจัดของทุกอย่างเข้าที่เข้าทางอย่างเหน็ดเหนื่อย เธอเองก็รู้สึกเกรงใจที่จะต้องมาใช้ของที่เป็นของคนๆนั้น เเต่เพราะเธอต้องย้ายมาอยู่ที่นี้ ทำให้เขาต้องไปนอนอยู่ห้องเดียวกับยูอิจิ  เธออยากรู้เหมือนกันว่าจริงๆเเล้วเขาคนนั้นรู้สึกยังไงกันเเน่ คงจะไม่ชอบใจเเน่ๆที่ต้องให้ห้องของตัวเองกลายเป็นห้องของคนอื่น จะว่าไปเเล้วอีกเรื่องนึงที่เธออยากรู้คือเธอต้องทำหน้ายังไงเวลาเจอกับเขาคนนั้น น่าเเปลกที่เธอถึงกลัวการเจอกับเขาคนนั้น หรือเป็นเพราะเธอคิดว่าเขาคงไม่ชอบใจที่เธอมาอยู่ที่นี้เเน่ๆ ทั้งๆที่ยังไม่ได้เห็นหน้ากันเเท้ๆ

  ''เราคงจะ...คิดไปเองมากกว่ามั้ง...'' เด็กสาวพึมพำก่อนจะล้มตัวลงนอนที่เตียงสีขาวที่ตั้งอยู่ใกล้ พล่างคิดอะไรบางอย่าง

  'เตียงนี้ เขาก็เป็นเจ้าของสินะ...' เด็กสาวคิดพล่างทำหน้าเศร้าสร้อย ก่อนจะดีดตัวขึ้นมาด้วยกำลังเเรงที่ทำให้ตกใจได้ รวมทั้งสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเธอ

  "ไม่ใช่ๆ เขาอาจจะใจดีเหมือนพี่ยูอิจิ เป็นพี่น้องกันก็ต้องคล้ายๆกันสิ เเล้วทำไมเราต้องไปคิดมากขนาดนั้นด้วยนะ!"

เด็กสาวส่ายหัวไปมาก่อนที่สายตาจะสะดุดไปเห็นกระดาษสีขาวเเผ่นบางที่อยู่ในกระเป๋าลากที่กำลังเปิดอ้าอยู่ เด็กสาวเห็นดังนั้นก็หยิบขึ้นมา ก่อนจะจับใจความจากรูปภาพเเละตัวหนังสือเล็กๆที่กระจักกระจายอยู่ตามกระดาษ

"เเผ่นที่ไปโรงเรียนไรมงนี่"

เด็กสาวฉีกยิ้มอย่างชอบใจ ราวกับคิดอะไรบางอย่างได้ เด็กสาวมองไปรอบๆห้องที่ดูสดใสขึ้นเมื่อของทั้งหมดถูกจัดวางเข้าที่ รวมทั้งกระเป๋นลาากที่ว่างเปล่า เเน่นนอนว่าเธอจัดของเข้าที่หมดเเล้ว เด็กสาวฉีกยิ้มอีกครั้ง ก่อนจะรูดซิปปิดกระเป๋า เเละออกจากห้องไปพร้อมกระเป๋าสะพายข้างคู่ใจ เเละเเผ่นที่ 

  "ไปเเล้วนะค่า"

  "อ้าว ไปไหนเหรอจ้ะ ซากุระโกะจัง"

เมื่อได้ยินเสียงของเด็กสาว ไอโกะก็ออกมาจากครัว เเละซักถามเมื่อเห็นว่าเด็กสาวใส่รองเท้าเหมือนเตรียมตัวออกไปที่ไหนสักเเห่ง

  "ไปดูโรงเรียนไรมงค่ะ" เสียงใสเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้ม

  "เเล้วรู้ทางเหรอจ้ะ?"

  "มีเเผ่นที่ค่ะ" เด็กสาวเอ่ยเสียงใส พร้อมชูกระดาษสีขาวเเผ่นบางให้หญิงสาวดู เมื่อหญิงสาวเห็นดังนัน ก็ฉีกยิ้มอย่างอ่อนโยน เหมือนกับโล่งใจมากขึ้น

  "ถ้าอย่างนั้น พอดูเสร็จเเล้ว ให้รีบกลับเลยนะจ้ะ เดี๋ยวหนูจะหลงเอาซะก่อน"

  "เข้าใจเเล้วค่ะ จะรีบไปรีบกลับนะค่ะ"

  "จ้า" ไอโกะเอ่ยปากทิ้งท้าย ก่อนที่ซากุระโกะจะเปิดประตูออกจากบ้านไป

เด็กสาวย่ำเท้าเดินไปอย่างสบายอารมณ์ พล่างดูเเผ่นที่ไปด้วย เด็กสาวเดินตามที่เเผ่นที่บอกไปได้สักพักใหญ่ ไม่นานนัก เมื่อเเผ่นที่บอกให้เธอเดินตรงมา เธอก็เดินตรงมาเรื่อยๆ ก่อนเงยหน้าขึ้นมา เเละสังเกตเห็นป้ายสีน้ำตาลทอง ที่สลักชื่อว่า "โรงเรียนไรมง" เด็กสาวมีท่าทีเอ๋อๆก่อนที่จะ กระโดดตัวโย้งด้วยความดีใจ

  "ที่นี้สินะ! โรงเรียนไรมง สัญลักษณ์สายฟ้าเเบบนั้น ใช่เเน่ๆเลย! ตื่นเต้นจังเลย!"

นัยน์ตาของเด็กสาวเปล่งประกายเมื่อมองไปยังสายฟ้าที่ประดับอยู่เหนือตึกอาคารเรียนสีน้ำเงินที่ตั้งอยู่ ภายในรั้วโรงเรียนข้างหน้าเด็กสาว เด็กสาวอดใจเอาไว้ไม่อยู่ เธอย่างก้าวเข้าไปใกล้ๆรั้ว ก่อนจะสังเกตเห็นเเม่กุญเเจที่ล็อครั้วอยู่

  "ล็อคเหรอเนี่ย น่าเสียดายจัง อยากเข้าไปดูเเท้ๆเลย..." เด็กสาวเริ่มมีสีหน้าหม่นหมองลงก่อนที่จะกลับมายิ้มเเย้มอีกครั้ง

  "ไม่เป็นไร เดี๋ยวเปิดเทอมก็เจอกันอีกนี่เนอะ" เด็กสาวฉีกยิ้มก่อนจะหันหลังเดินกลับไปทางเดิม

  "กลับบ้านดีกว่า เดี่ยวคุณน้าไอโกะจะเป็นห่วง"

เสียงใสเอ่ยขึ้นระหว่างที่เธอสาวเท้าเดินกลับอย่างสบายใจ เธอเดินไปได้สักพัก สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นสนามที่อยุู่ใกล้ๆ

  "สนามคาเซ็นชิกิ" เด็กสาวพูดขึ้นเมื่อสายตาหันมาจับจ้องกระดาษบนมือ ก่อนจะเหลือบไปเห็นบางสิ่งที่เคลื่อนไหวอยู่ในสนาม

  "ส่งมาเลย! เทนมะ!" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยปากเสียงดัง เรียก เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลที่กำลังเขี่ยบอลอยู่

  "อ่า! ไปเลย!" เด็กหนุ่มส่งเสียงตอบกลับ ก่อนจะส่งบอลต่อให้เพื่อน ร่างหนาร่างหนึ่งวิ่งขึ้นไปด้วยความเร็วสูง ชนิดที่เเม้เเต่ซากุระโกะยังทำไม่ได้ ณ จุดๆนั้นเอง เด็กสาวละสายตาจากทุกสิ่ง สิ่งที่เธอจับจ้องอยู่ณตอนนี้ คือเด็กหนุ่มผมทรงประหลาดสีน้ำเงินเข้มที่เข้ากับนัยน์ตาสีเหลืองทองคม เเละรูปร่างกระทัดรัดที่กำลังพุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูง ก่อนที่เรียวขาของเด็กหนุ่มจะเตะบอลที่อยู่ตรงหน้าเข้าโกลไปอย่างเเรง เเรงเเม้กระทั้ง ผู้รักษาประตูที่ยืนรับบอลอยู่ตรงนั้นยังรับไม่ได้ รวมทั้งความเเรงของบอลที่ยังทำให้ลูกบอลยังหมุนเเม้จะเข้าโกลไปเเล้ว ยังทำให้เด็กสาวตาค้างอย่างบอกไม่ถูก

  "ส...สุดยอดเลย" เด็กสาวอุทาน 

ซากุระโกะยืนจับจ้องเด็กหนุ่มตาไม่กระพริบ เมื่อเธอเห็นความสามารถของเขา พลังของเขาเหมือนต้องมนต์สะกดเอาไว้ เด็กสาวไม่รู้ตัวเลยว่าใบหน้าของเธอตอนนี้เเดงก่ำมาก ในความคิดของเธอ หน้าตาของเขาก็จัดว่าใช้ได้ เเต่ความสามารถของเขา ยิ่งทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเขาเท่มากอย่างบอกไม่ถูก บอลสีขาวลอยมาจากไหนไม่รู้ เด็กสาวเริ่มหลุดออกจากภวังค์ ก่อนจะรับลูกบอลที่ลอยมาไว้ 

"ช่วยส่งบอลมาให้ทีคร้าบบบ!!!" ซากุระโกะมองไปตามเสียง ก็เห็นเด็กหนุ่มผมน้ำตาลส่งเสียงเเละโบกไม้โบกมือให้เธออยู่

"เอ่อ...นี่ค่ะ!!" เด็กสาวไม่รอช้า รีบโยนลูกบอลส่งให้เด็กหนุ่มทันที

"ขอบคุณมากคร้าบบบ!!" เด็กหนุ่มรับลูกบอลไว้ เเละส่งเสียงตอบกลับมาก่อนวิ่งไปหาเพื่อนๆ

ซากุระโกะมองก่อนส่งยิ้มให้อย่างอ่อนโยน เเละหมุนตัวหันหลังกลับ เด็กสาวเดินต่อไป โดยที่ระยะห่างก็ไกลออกไปจากสนามคาเซ็นชิกิเรื่อยๆ ซึ่งนั้นทำให้เธอไม่มีทางได้สบตากับนัยน์ตาสีเหลืองทองที่กำลังมองมาทางเธอ

เสียงสั่นดังขึ้นเป็นจังหวะในกระเป๋าสะพายข้างใบขนาดปานกลาง มือหนาอันขาวซีดเอื้อมมือรูดซิปกระเป๋าอย่างเร่งรีบ ก่อนยกสิ่งที่ทำให้สั่นขึ้นมา ก่อนเอ่ยปากพูดกับใครบางคนที่ปลายสาย

"สึรุงิพูดครับ"

( ฮัลโหล นี่ยูอิจิเองนะ ว่าไง ซ้อมเตะบอลเป็นไง เตรียมตัวพร้อมเลยสิ ) เสียงทุ้มต่ำจากคนรู้จักทำให้ร่างหนาเริ่มเอ่ยปากพูดบ้าง

"ก็ดีครับ วันนี้โทรมา มีอะไรรึเปล่า?"

(ก็นะ ไม่มีอะไรมากหรอก นายจำซากุระโกะจังที่เเม่เล่าให้ฟังได้มั้ย?)

"อ่า จำได้สิ มิทสุเระ ซากุระโกะ"

(นั่นละ คือตอนนี้ซากุระโกะจัง เค้าออกไปดูโรงเรียนไรมงนะ นายน่าจะเห็นเธอนะ) ร่างหนาถึงกับเบิกตากว้างก่อนเงยหน้ากลับไปมองร่างบางที่เดินหันหลังให้

"ถ้าไม่บอกลักษณะท่าทางมา ก็คงไม่รู้หรอก" เด็กหนุ่มเอ่ยปากตอบ

(นั่นสินะ ก็เป็นเด็กผู้หญิงมัดเปีย ใส่ชุดกระโปรงลายดอกอะนะ ถ้าเจอก็กลับพร้อมกันเเล้วกันนะ เธอเพิ่งมาคงไม่คุ้นสักเท่าไหร่ เเต่พูดเเบบนี้คงไม่เจอหรอกมั้ง เอาเป็นว่าถ้าเจอก็ตามที่ว่านะ อย่าลืมนะ เเล้วเจอกันที่บ้าน บาย)

เสียงทุ้มต่ำหายเงียบไปพร้อมกับเสียงสัญญาณที่ตามไล่หลังมา เด็กหนุ่มปิดหน้าจอ ก่อนเอ่ยปากพูดออกมาเบาๆ

"ใครว่าไม่เจอกันละ..."

"ไปไหนต่อละเนี่ย?"

 เสียงหวานเอ่ยดังขึ้นตามด้วยคิ้วขมวดกับสายตาที่มองเเผ่นกระดาษด้วยความงุนงง ซากุระโกะเดินไปเรื่อยๆพร้อมกับสีหน้าที่เเสดงถึงความกระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก เเน่นอน ตอนนี้เด็กสาวหลงซะเเล้วสิ เธอเดินคิดเรื่องอื่นไปมาจนลืมไปว่ากำลังเดินไปทางไหน ทั้งๆที่เธอมาีเเผ่นที่อยู่ในมือ เเต่เพราะเเผ่นทีมันไม่ได้เจอะจงเเละละเอียดมากนัก จึงทำให้เธอยังต้องวนเวียนอยู่ในเเถบนี้ไปมาอย่างตึงเครียด

"หลงทางซะเเล้วเเฮะ" ซากุระโกกะเอ่ยขึ้นพร้อมสีหน้ากังวล

"จะว่าไป เราก็มีมือถือนี่นา" มือบางหยิบมือถือออกจากกระเป๋าเเละกดเบอร์มือถือของใครบางคน เด็กสาวเริ่มสบายใจเมื่อได้ยินเสียงอันคุ้นเคยที่ปลายสาย

(ฮัลโหล ซากุระโกะ ว่าไง ไปดูโรงเรียนเป็นยังไงบ้าง) เสียงหล่อของยูอิจิเปล่งออกมาที่ปลายสาย

" โรงเรียนดูดีมากเลยค่ะ เเต่ว่า...ตอนนี้กำลังหลงทางอยู่นะคะ ไม่รู้ว่าจะไปทางไหนดี..." เด็กสาวพูดด้วยสีหน้ากังวล

(ไม่ต้องห่วงนะ ซากุระโกะ ตอนนี้อยู่ที่ไหนเหรอเดี๋ยวพี่จะไปรับ ) เด็กสาวมองไปรอบๆก่อนจะเหลือบไปเห็นตัวเลขสีทองที่ติดอยู่หน้าสิ่งก่อสร้างเเถวๆนั้น

"ตอนนี้ซากุระโกะอยู่หน้าบ้านเลขที่ 39/3ค่ะ "

"หืม...ตัวเลขคุ้นๆนะ เอาเป็นว่าพี่จะไปรับนะ รออยู่ตรงนั้นก่อนละกัน"

"ค่ะ" เด็กสาวขานรับด้วยความสบายใจ

เด็กสาวลดมือลง หลังจากที่เด็กหนุ่มวางสายไปเเล้ว ซากุระโกะถอนหายใจ ตอนนี้เธอสบายใจที่เธอรอดเเล้ว เธอไม่ต้องหลงทาง หาทางกลับบ้านไม่เจอเเล้ว ก่อนที่จะมีเสียงหวานเอ่ยขึ้นจากด้านหลังของเด็กสาว

"เธอมาทำอะไรอยู่ตรงนี้เหรอจ้ะ?"

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ในที่สุดก็จบตอนเเล้วจ้า เย้ จุดพลุปุ้งๆ 555 กว่าจะได้ลงจบตอนเนี่ยก็นานเหมือนกันเนอะ เเน่นอนว่าเพราะเราไม่ว่างเลย ยิ่งตอนนี้เปิดเทอม โดนบังคับเรียนทั้งเสาร์กับอาทิตย์ (เศร้าใจ) เเถมการบ้านกองภูเขาอีก  ดังนั้นก็โปรดเข้าใจด้วยนะคะ อย่างที่บอกช่วงนี้ไม่ว่างเลยค่ะT^T

O W E N TM.