[Fic inazuma eleven go] Cozy Love the series

ลำดับตอนที่ #11 : Love story 1: บทที่7 มรกตที่เลอค่าที่สุด

บทที่7 มรกตที่เลอค่าที่สุด

Tsurugi part

คงเป็นเพราะผมไม่เคยรู้จักกับความรัก... ไม่เคยได้รู้สึกรัก... ไม่เคยเเม้เเต่จะรักใครเป็นเลยสักครั้ง

ชีวิตของผมเลยมีเเต่ความเบื่อหน่ายมาตลอเ ราวกับพื้นที่สีขาวที่ไม่เคยมีร่องรอยของสิ่งอื่น อยู่เเบบมีชีวิต เเต่ไม่เคยได้ใช้ชีวิต ...

เเต่เพราะเป็นเธอ ที่ทำให้ชีวิตของผมเริ่มเปลี่ยนเเปลง ผมเริ่มที่จะรักคนอื่นเป็น เริ่มได้ใช้ชีวิต...อย่างที่ใจผมลึกๆต้องการมันมาตลอด...

เเละนั่นก็ทำให้ผม...ตกหลุมรักเธอ

มิทสุเระ ซากุระโกะ...

ปัง!

ผมปิดประตูเดินเข้าห้องของตัวเอง ก่อนจะยันประตูไปเบื้องหลัง

มือหนาที่เคยเเข็งเเกร่ง ตอนนี้กลับรู้สึกอ่อนเเรง...

เมื่อกี้ เราทำอะไรลงไปนะ...

ในที่สุดผมก็เเน่ใจเเล้วว่า ผมรักเธอ...

ผมรักเธอใช่มั้ย..

ความรู้สึกที่ผมไม่เคยได้รับรู้ ณ ตอนนั้นมันกลับเข้ายึดครองพื้นที่ในใจผมได้อย่างง่ายดายนัก....

เเต่ความรู้สึกที่ผมต้องเเบกรับจริงๆ คือความจริงที่ผมรู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้

เธอจะเลิกมองหน้าผมรึเปล่า...

ถ้าผมจูบเธอจริงๆ...

เธอจะเกลียดกับผมรึเปล่า...

ถ้าผมจะบอกว่าผม รักเธอ...

นี่ ผมควรจะทำยังไงดี...

ผมนอนอยู่บ้านเตียงใหญ่ที่ข้างผม มีพี่ชายตัวดีของผมนอนอยู่ข้างๆ

ผมนอนไม่ค่อยหลับเพราะ เรื่องของยัยซากุระโกะ ยิ่งผมนึกถึงหน้าเธอ หน้าผมก็ยิ่งเเดงก่ำ  อีกทั้งยังรู้สึกกังวลกับสิ่งน่าอายที่ผมเผลอทำลงไป ผมกระสับกระส่ายไปมา จนเผลอไปทำให้พี่ยูอิจิตื่น

"งืม... อะไรของนายเนี่ย เคียวสุเกะ ฉันนอนไม่หลับเลยนะ" พี่ยูอิจิบ่น

"ขอโทษฮะ ...พี่ฮะ"

"ว่าไง"

"ผมมีเรื่องอยากถามหน่อย" ผมถามด้วยสีหน้าเรียบเฉยซึ่งตรงข้ามกับความรู้สึกในใจ

"ถามอะไรละ?"พี่ยูอิจิถามต่อ

"...พี่...เคยรักใครรึเปล่า?" ผมถามไปอย่างกล้าๆกลัวๆ

"อ่า มีสิ ก็รักพ่อเเม่ เคียวสุเกะ ซากุระโกะ อ้อ!เพื่อนๆด้วยนะ" พี่ผมตอบพลางอมยิ้ม

ตอบเเบบนี้เเสดงว่าพี่เเกไม่เคยมีความรักสินะ-_-

ถามผิดคนรึเปล่าวะ...

"ไม่ใช่รักเเบบนั้น-_-" ผมพูดด้วยสีหน้าเหนื่อยๆ

"เเล้วรักเเบบไหนละ?" พี่ยูอิจิถามต่อ

"ก็...เเบบคนรัก..." ผมตอบ

"ถ้ารักเเบบนั้น ก็... ไม่เคยอะ" นั่นไง ถามผิดคนจริงด้วย-_-

"เเล้วถ้าพี่ได้รักใครสักคนเเบบนั้น พี่จะทำยังไง?" ผมถามต่อ

"ก็รักเค้า" เเน่ใจว่านั่นคือคำตอบ-___-

"เเล้ว?"

"ไม่รู้สิ ก็ไม่เคยรักใครเเบบนั้น"ผมทำหน้ามุ่ยกับคำตอบของพี่อีกครั้ง-3-

"เเต่ว่านะ... เคียวสุเกะ"

"ฮืม?" ผมเบิกตากว้างด้วยความสงสัย

"ถ้านายจะรักใครชอบใคร มันก็ไม่ใช่เรื่องที่นายจะต้องกังวล เพราะความรักมันเป็นเรื่องที่ดี ใช่มั้ยละ ดังนั้นมันก็ไม่มีเหตุผลที่นายจะต้องกลัวที่จะรักใครสักคน ถูกมั้ยละ?"

"เเต่ถ้าคนที่เรารัก เค้าไม่ได้รักเราละ?" ผมถามต่อ

"ถึงเค้าจะไม่รัก เรื่องอะไรที่เราจะต้องหยุดรักเค้าด้วยละ"พี่ชายผมเถียง

"เเต่ไม่อย่างนั้น เราก็จะต้องเจ็บอะดิ" ผมเถียง

"นายนี่ถามอะไรเหมือนเด็กจริงๆเลย-_- เเต่ละอย่างที่นายถามมานี่เหมือนว่านายมีความรักเลยนะ????" พี่ยูอิจิพูด

"ไม่มี..." ผมปฏิเสธด้วยสีหน้านิ่งตามประสาผม

"อ่าๆ ฉันก็เเซวเล่น อย่างนายไม่น่าชอบหรือรักใครง่ายๆหรอก นอนได้เเล้ว พรุ่งนี้มีเรียนนะ" พี่ยูอิจิพูดตัดจบก่อนจะพลิกตัวนอนไปอีกข้าง ผมยังคงลืมตาอยู่ พลางคิดถึงประโยคที่พี่พูด

'ถ้านายจะรักใครชอบใคร มันก็ไม่ใช่เรื่องที่นายจะต้องกังวล เพราะความรักมันเป็นเรื่องที่ดี ใช่มั้ยละ ดังนั้นมันก็ไม่มีเหตุผลที่นายจะต้องกลัวที่จะรักใครสักคน ถูกมั้ยละ?'

'ถึงเค้าจะไม่รัก เรื่องอะไรที่เราจะต้องหยุดรักเค้าด้วยละ'

บางที...สิ่งที่พี่คิดอาจจะถูกก็ได้...

ผมน่าจะลองดู....

Sakurako part

หลายวันถัดมา หลังจากที่ฉันหายจากไข้หวัดดีเเล้ว ฉันก็ไปโรงเรียนตามปกติ จักรยานคุณอานิคุระ ก็ซ่อมให้จนกลับมาใช้ได้เเล้ว ตอนนี้ก็เลยกลับมาขี่จักรยานไปโรงเรียนเหมือนเดิม ทุกอย่างมันเหมือนเดิมปกติ ยกเว้นเเต่สึรุงิคนเดียว... เมื่อหลายวันก่อนหลังจากที่เขาเกือบจะจูบฉัน (ควรเรียกว่าไงถ้าริมฝีปากเเค่เเตะโดนกัน-_-) เขาก็หนีเข้าห้องเเละไม่ยอมพูดอะไร จนบัดนี้เขาก็เอาเเต่หลบหน้าหลบตาไม่พูดกับฉัน ฉันเองก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดยังไงดี พูดตรงๆว่าทุกครั้งที่ฉันมองหน้าเขา หน้าฉันก็เเดงฉ่าขึ้นมา เเต่ฉันก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เเม้ว่าเสียงหัวใจของฉันมันจะเต้นเเรงทุกครั้งที่คิดถึงฉากนั้นขึ้นมา ฉันรู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะถลำลึกเข้าไปซะทุกที ซึ่งมันทำให้ฉันกลัว... กลัวที่จะล้ำเส้นระหว่างความสัมพันธ์ของเราสองคน เเต่ใจของฉันกลับตอบตรงข้ามไปซะทุกครั้ง เเละทุกครั้งคำตอบจากใจฉันมันก็มักจะเบนมาที่สึรุงิเสมอ...

ฉันยืนจับสายกระเป๋าสะพายขณะที่สึรุงิเตรียมหมุนล้อ ฉันจ้องหน้าเขาเเละหน้าเเดงก่ำเมื่อเขาหันมามองหน้าฉันด้วยสีหน้าเย็นชาปกติ

"..........."

 เขาไม่พูดอะไร เเต่กวักมือเรียกให้ฉันขึ้นซ้อนท้ายจักรยาน ฉันขึ้นซ้อนท้ายไป ก่อนที่สึรุงิจะขี่จักรยานไปข้างหน้า

".............." เงียบ....

".............." เงียบ....

".............." เเล้วก็เงียบ...

ทำไมฉันต้องมาติดเเหงกกับสถานการ์ณเเบบนี้ด้วยนะ T^T สถานการ์ณที่ต้องนั่งเกร็งบิดไปบิดมา ด้วยท่าทีเขินอายเเบบนี้ เเม้เเต่จะจับไหล่เขาเเบบที่ทำปกติยังไม่กล้าเลยQ^Q  เเต่ถ้าไม่พูดอะไรสักคำ ฉันก็ต้องรูดซิปปากอยู่เเบบนี้นะสิ! ไม่เอาด้วยหรอก!!>[]< เเต่จะทำไงดีวะ( -_-)(-_- ) เอางี้ละกัน!!!

ฉันไม่คิดพร่ำเพรือต่อ เเละจับไหล่เขาอย่างกล้าๆกลัว

ปฏิกิริยาที่1 หันมา

ปฏิกิริยาที่2 ชำเลืองมอง

ปฏิกิริยาที่3 หันกลับไป...

เฮ้ย... บทง่ายไปปะ อย่างน้อยพูดอะไรบ้างสิยะ-_-"

"เอ่อ... สึรุงิ การบ้าน..." ฉันพยายามต่อ เเต่คราวนี้ใช้เรื่องการบ้านมาต่อรองเเทน

"เดี๋ยวถึงเเล้วจะให้ลอก" สึรุงิพูด เเล้วก็เงียบเหมือนเดิม...

ไหงคราวนี้บทน้อยจัง ทุกทีเสียงอย่างกับgoogle translate =_=

"เฮ้อ~" ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆ จริงๆเเล้ว ฉันอยากให้สึรุงิพูดถึงตอนนั้นที่เขาตั้งใจจะจูบฉัน อยากจะให้เขาพูดอะไรออกมาบ้าง เพราะฉันไม่อยากสับสนกับความรู้สึกนี้อีกเเล้ว ฉันสัมผัสได้ถึงคำว่า"ชอบ"ที่อยู่ภายในอก เเต่เเค่ไม่อยากพูดถึงมันมากเพราะยังไม่เเน่ใจกับความรู้สึกที่เป็นอยู่ เเต่ฉันก็รู้ดีว่ากำลังหลอกตัวเองว่ายังไม่เเน่ใจ เพราะใจจริงเเล้ว ฉันนะ... ฉันนะ...

"เรื่องในตอนนั้น ขอโทษนะ" เสียงทุ้มต่ำกับคำตอบที่รอมาเนิ่นนานดังขึ้นมา ฉันเเหงนหน้ามองที่หลังของสึรุงิ เเละทำหน้าสงสัย

"เเต่อย่าถามเหตุผลที่ทำเเบบนั้นเลยนะ..."

"เพราะฉันย้งไม่กล้าพอ..."

ฉันเงียบก่อนจะตอบไปโดยไม่ทันได้ติดอะไร....

"อืม..."

'อย่าถามเหตุผลที่ทำเเบบนั้นเลยนะ...'

'เพราะฉันยังไม่กล้าพอ...'

เหตุผล?...ยังไม่กล้าพอ?... เหตุผลที่เขาทำเเบบนั้น... หรือเขาจะคิดเหมือนกันกับฉัน...

เพี๊ยะ!

"โอ็ย! เธอทำอะไรนะ?! ยัยเพี้ยน!!" สึรุงิโว้ยวาย หลังจากที่ฉันตบหัวสึรุงิไปฉาดใหญ่

"เเล้วเรื่องเเค่เนี่ย ทำไมต้องเงียบด้วยเล่า!!-3-

นายรู้มั้ยว่าฉันต้องกังวลเรื่องของนายมากเท่าไหร่! กับการที่นายหลบหน้าฉันไม่พูดไม่จาเเบบนั้นนะ! มันไม่สมเป็นนายเลยนะยะ!" ฉันต่อว่าเเล้วเบ้ปากใส่ สึรุงิหน้าบูดบึ้งไม่ค่อยพอใจนัก ก่อนจะเถียงกลับ

"เเล้วทำไมต้องมากังวลเรื่องของฉันด้วยละ-_- มันไม่ใช่เรื่องของเธอ" ไม่ใช่เรื่องของฉันได้ไง! ก็นายเป็นคนที่จูบฉันอะ!! ฉันเป็นผู้เสียหายนะยะ!! ฉันถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะกระซิบไปยังที่หูของสึรุงิ

"ก็ฉันชอบนายอย่างที่นายเป็นมากกว่า"

"………" เงียบ

หรือฉันไม่ควรพูดปะโยคนี้ออกไปT^T

"เธอนี่... ขี้โกงจังนะ" สึรุงิพูด

"ขี้โกง? หมายความว่ายังไง?0^0" ฉันถามต่อ

"หมายความว่ายังงั้นเเหละ" กวนตีนอีก-_-

"ยังงั้นนะยังไงละ?-_-"

"ก็ยังงั้นเเหละ" ......

ถ้าไม่ติดว่าซ้อนจักรยานอยู่ ฉันขอถีบหน้านายนี่สักทีเหอะ รู้สึกคันเท้า-_-"

"เรื่องของนายเลย ฉันไม่อยากรู้เเล้ว-_-"

"ก็ไม่ได้อยากให้รู้" สึรุงิตอบ ฉันเบ้ปากอย่างเอือมระอา ก่อนจะทุบบ่าสึรุงิด้วยความหมั่นไส้

"โอ็ย! เจ็บ! อย่าทุบสิ-_- โอ้ย!!! ก็บอกว่าอย่าทุบไง ยัยเพี้ยน!"

Tsurugi part

ผมเอาจักรยานมาจอดไว้ตรงลานที่จอดจะกรยาน ก่อนที่จะหันมานวดไหล่ตัวเองด้วยความเจ็บ

ยัยเพี้ยนซากุระโกะ เเรงเยอะใช่ย่อย ทุบบ่าจนไหล่จะหักเป็นกระดูกหมา-_- ถ้าไม่ติดว่าไหล่ยังไม่หัก ผมก็คงจะกระเทาะกระดูกไหล่ตัวเองไปให้หมาเเทะเเล้ว เเต่ที่พูดนี่ไม่ได้จะทำจริงนะ! เเค่ประชด-_-

ผมบ่นกับตัวเองก่อนจะหยิบกระเป๋าเเละเดินตรงไปยังห้องเรียน

ครืด~

ผมเปิดประตูเข้ามาในห้องเรียน ก่อนจะเดินตรงมาที่นั่งของตัวเอง เเต่ว่า...

ทำไมพวกผู้หญิงชอบมองผมกันจัง-_-"

ผมเดินฝ่ากระเเสสายตาของพวกผู้หญิงมาที่โต๊ะของตัวเอง ก่อนจะเห็นเทนมะนั่งอยู่ที่โต๊ะของผมพร้อมกับอาโออิ เเละชินสุเกะรวมทั้งซากุระโกะที่คุยกันอย่างสนุกสนาน

"ที่นั่งฉัน-_-" ผมพูดพร้อมส่งกระเเสจิกมายังเทนมะ

"โธ่เอ้ย! ยืมนั่งเเปปเดียวเอง-3- ให้เมียนั่งเเปปนึงก็ยังดี*^*"

"ใครเมียกู-_-" ผมพูดเเบบไม่เกรงใจพลางเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้

"หมามั้ง ทำหน้าจริงจังอีก กูเเค่ล้อเล่น-_-" เทนมะพูด

"ล้อเล่นเสร็จเเล้วก็ลุกๆไปสักที=_=+" ผมพูดต่อ พลางทำหน้าโหดใส่

"เออๆ โธ่เอ้ย เเค่นั่งนิดหน่อยก็ด่า เชอะ!-^-"

นิดหน่อยอะไรละ เมื่อกี้เห็นนั่งเต็มๆก้นเเถมนั่งอยู่นานสองนาน-*-

"น่าๆ พอเเล้วๆ" อาโออิพูด

ผมนั่งลงที่เก้าอี้พลางหันตัวกลับมองหน้าซากุระโกะ

ทำไมกันนะ...ความรู้สึกนี้... ยังไม่กล้าพอจริงๆด้วย…

ผมพยายามไม่มองนัยน์ตาคู่สวยของเธอที่อยู่ตรงหน้าผม เเละพยายามทำตัวเหมือนว่าผมมองพวกเขา ไม่ได้มองเธอเพียงคนเดียว ผมยังนั่งฟังพวกเขาคุยกันอย่างสนุกสนานก่อนที่จะเริ่มเวลาเข้าเรียน พอกริ่งเรียกให้เข้าเรียน พวกเราจึงกลับเข้าที่นั่ง เเละเริ่มเรียนคาบเเรกของวัน....

วันทั้งวัน ช่างยาวนานกว่าที่ผมคิด บางสิ่งที่น่าจะเกิดขึ้น มันกลับไม่เกิด ผมกับซากุระโกะ เเทบไม่มองหน้ากันเลย เเทบจะไม่ได้คุยกันเหมือนเเต่ก่อ เธอคงเริ่มเว้นระยะห่างจากผมเเล้วสินะ...

"สึรุงิ... สึรุงิ... สึรุงิ เคียวสุเกะ!!!" เสียงเรียกดังมาเเต่ไกลจากหน้าห้องเรียน ผมสะดุ้งโย้ง ด้วยความตกใจกับเสียงเรียกนั้น ก่อนจะหันกลับมา เมื่อเห็นว่าครูสาวหน้าโหด จ้องมองผมพร้อมกับสายตาอีกนับสิบที่จ้องมองมายังผม

ชิบหายละ-_-"

"ค...ครับ!"

"มัวเหม่ออะไรอยู่นะ  งบประมาณเงินห้องเราทั้งหมดเท่าไหร่ละ" คุณครูสาวถามพลางยังทำสีหน้าโหด

"อ...เอ่อ ตอนนี้ได้ประมาณ...เยนครับ"

อย่างงว่าทำไมครูถึงถามเรื่องเงินห้องกับผม ก็เพราะว่าผมเป็นเหรัญญิกประจำห้องเรียนนี้

ด้วยสกิลการคิดเลขของผมอันยอดเยี่ยมกระเทียมดอง(?) ทุกคนเลยเลือกให้ผมเป็นเหรัญญิกโดยไม่ถามความสมัครใจสักคำ-___- จำได้ว่าตอนนั้นคนที่เสนอให้ผมเป็นคือ เจ้ามัทสึคาเสะ เทนมะ ะ คนที่เสียงเจี้ยวจ้าวมากสุดก็มันนี่เเหละ จะใครที่ไหนได้ พูดไปก็ยังเเค้นไม่หาย.\/.

"อะ ดีเลย เพราะเราจำเป็นต้องใช้เงินห้องในการไปทัศนศึกษาในครั้งนี้นะ ในฐานะที่เธอเป็นเหรัญญิก ครูยกหน้าที่ให้เธอดูเเลนะ" ครูสาวพูดพลางมองหน้าผม

เเหงสิ! ถ้าไม่มีผีที่ไหน คนดูเเลก็ต้องเป็นผมอยู่เเล้ว-_-

"อาทิตย์หน้า เราจะมีทัศนศึกษาที่พิพิธภัณฑ์เเห่งชาติโตเกียวกันนะจ้ะ เเน่นอนว่าให้เตรียมสัมภาระกันดีๆด้วยนะ อ้อ! เเล้วนักเรียนต้อง เลือกบัดดี้ในการทำรายงานในกระดาษที่ครูจะเเจกให้ด้วยนะจ้ะ"

"โหยย~" เด็กทุกคนส่งเสียงกันเบื่อหนาย ไม่เเปลกละ เพราะใครๆก็ขี้เกียจทำรายงานกันทั้งนั้น ไม่เว้นเเม้กระทั่งผมด้วย-_-

"ครูฮะ ไม่ทำไม่ได้เหรอฮะ-[]-" เพื่อนผู้ชายในห้องคนนึงถาม

"ไม่ได้จ้ะ เพราะคุณครูหัวหน้าฝ่ายวิชาการเป็นคนสั่งจ้ะ^^" ชัดเลยว่าคุณครูฝ่ายวิชาการเป็นคนยังไง-*- ลืมไปว่าการทำร้ายจิตใจเด็กคือกิจกรรมอย่างหนึ่งของครู

"เอาละจ้ะ ครูไปละ ที่จะพูดก็มีเท่านี้ละ หมดคาบโฮมรูมเเล้ว กลับบ้านกันได้เลยนะจ้ะ" ครูสาวพูดพลางอมยิ้มเเละเดินออกจากห้องไป

.

.

.

ผมขี่จักรยานกลับบ้านโดยมีซากุระโกะซ้อนท้ายตามเคย ผมยังคงนึกถึง การเลือกบัดดี้ของครู ผมรู้สึกอยากได้ซากุระโกะมาก เเต่คิดว่าโอกาสมันไม่ได้มีเยอะขนาดนั้น ผมเองก็ได้เเต่หวังว่าจะได้เธอเป็นบัดดี้

ถึงจะพยายามคิดว่าให้ปล่อยวาง... เเต่ความคาดหวังที่จะได้เธอเป็นบัดดี้มันกลับมากขึ้นทุกที...

"นี่ ซากุระโกะ" ผมเรียกเธอ พลางได้ยินเสียงหัวใจของตนเองเต้นตึกตักๆถายในอก

"มีอะไรเหรอ?" ซากุระโกะถามด้วยเสียงหวาน  ซึ่งยิ่งทำให้ผมใจเต้นเข้าไปอีก

"ตอนทำรายงาน..." หยุดพูดทำไมฟะ-_-

"?"

"เธอ..." จะค้างอีกทำไม!

"?????"

"เธอมา..." พูดออกไปซิฟะ!>[]<

ครืด!!!

ผมหยุดจักรยานเเละหันหน้ามองมายังเธอ เมื่อซากุระโกะเห็นดังนั้นเธอก็ยิ่งตกใจ

"????!!!!"

"เธอมาเป็นบัดดี้ของฉันจะได้มั้ย?" พูดออกไปเเล้วโว้ย!

"........." ซากุระโกะเงียบ เธอจ้องหน้าผมด้วยดวงตาสีมรกต

นัยน์ตาสีเขียวประกายอันอ่อนโยน

...เเฝงไปด้วยเลสนัยที่ผมไม่สามารถรับรู้ได้...

เธอคิดอะไรอยู่นะ...

ซากุระโกะมองตาของผมกลับ ก่อนจะฉีกยิ้มออกมาบางๆ เธอจับเเก้มทั้งสองด้านของผม ก่อนจะเงยหน้า สบตาผมมากกว่าเดิม

มรกตเม็ดนี้...เลอค่ายิ่งกว่ามรกตใดๆที่ผมเคยสัมผัส...

คงต้องเป็นมรกตเม็ดนี้เท่านั้นสินะ...

ที่ตรึงตราตรึงใจผมได้ถึงขนาดนี้...

"ได้สิ... คนที่จะเป็นบัดดี้ของนายต้องเป็นฉันอยู่เเล้ว"

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Hello! ในที่สุดก็ได้ลงตอนที่7สักทีนะค่ะ คือตอนที่แจ้งข่าวเราบอกว่าไง บอกว่าจะหายไป3อาทิตย์ แล้วนี้ผ่านมากี่อาทิตย์-__-  4-5 อาทิตย์ ก็ต้องขอโทษด้วยในความล่าช้า เนื่องด้วยเราคำนวณวันสอบผิด อีกทั้งอาทิตย์หลังสองยังมีการซ้อมบูม ซึ่งก็ซ้อมหนัก และพี่ประจำสีก็ไฟแรงกันทั้งน้านนนน~ ดังนั้นก็ขออภัยในความล่าช้านะจ้ะ จากนี้ก็เป็นกำลังใจและติดตามเราไปเรื่อยๆนะ^^ มาคอมเม้นบ้าง เราจะได้รู้ว่าเราแต่งเป็นยังไง สิ่งที่ไม่ดีจะได้นำไปปรับปรุงแก้ไข และพัฒนาตัวเองต่อไปเรื่อยๆค่ะ^^ สุดท้ายกดไลค์เพจกันด้วยนะคะ^^ รักทุกคนคะ Bye nee~

SeFFila+

ขอเป็นข้ารองพระบาททุกซาติไป...

O W E N TM.