คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : การผูกมัด
ผมค่อยๆลืมตาที่หนักอึ้งขึ้นทีละนิด ความรู้สึกเมื่อยล้าแผ่ลงมาที่ตัวผม ผมค่อยๆลุกอย่างช้าๆ ในขณะที่ดวงตาเริ่มปรับสภาพ
ใบหน้าหนึ่งจ้องมองผม ผมเองก็จ้องมองใบหน้านั้นอยู่นาน ผมกระพริบตาปิ๊บๆเพื่อมองใบหน้านั้นให้ชัดเจนขึ้น แต่เมื่อใบหน้านั้นชัดเจน ผมกลับตกใจอย่างสุดขีดเมื่อใบหน้าที่ผมกำลังจ้องมองอยู่นั้น กำลังห้อยหัวมองผมอยู่!
ผมเขยิบถอยหลังอย่างเร็วจนชิดขอบเตียง เหงื่อบนใบหน้าผุดขึ้นมาอย่างกับท่อประปาแตก ห้องทั้งห้องที่ผมอยู่นั้น ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เหมือนอยู่ในโรงแรม ผ้าขนหนูซึ่งอยู่ข้างเตียงบ่งบอกถึงหลักฐานได้อย่างดี
‘โรงแรม อควอเลี่ยม’
ผมค่อยๆหันไปมองหนุ่มหล่อผมสีเทาที่กำลังยิ้มระรื่นมาทางผม ผมหน้าซีดเผือด ค่อยๆก้าวขาลงจากเตียง จากนั้นผมจึงเดินไปทางประตู โดยที่สายตาผมนั้นยังไม่อาจละจากชายหน้าระรื่นคนนั้นได้
...ไม่นะ นี่ผมกำลังโดนผีหลอกอยู่หรอ
ผมปิดประตูอย่างเบามือ ก่อนจะทรุดฮวบอย่างหมดแรงอยู่ตรงนั้น ผมค่อยๆตั้งสติ เรื่องราวทั้งหมดถูกเรียงปะติดปะต่ออยู่ในหัวสมองผม
เมื่อตั้งสติได้ ผมก็ลุกขึ้นเพื่อเดินออกจากโรงแรมพิลึกนี่
“สวัสดี...” ผู้ชายคนนั้นยื่นหัวของเขาออกมาจากกำแพงข้างๆตัวผม
“ว้ากกกกกก” ผมสติแตกทันที พร้อมกับวิ่งหนีเขาไปทางอื่น
“เดี๋ยวก่อนสิ” ชายคนนั้นใช้มือดึงคอเสื้อของผมไว้ ไม่ว่าผมจะออกแรงวิ่งซักเท่าไหร่ มันก็ไม่เขยื้อนออกไปจากที่เลย
...เขาเป็นผีไม่ใช่หรอ ไม่น่าจะจับตัวเราได้นี่!
“เสียมารยาท ฉันไม่ใช่ผีอย่างที่นายคิดซักหน่อย -*-” เขาพูดก่อนจะปล่อยให้ผมเป็นอิสระ ผมค่อยๆเดินถอยห่างอย่างกล้าๆกลัวๆ จนไปหลบอยู่หลังตู้อันหนึ่ง
…เขาอ่านความคิดของผมได้!
“เฮ้อ...” ผีตนนั้นถอนหายใจระอา “นายชื่ออะไร”
“...” ผมยังคงนิ่งเงียบ
“ฉันไม่ใช่ผี เลิกกลัวฉันได้แล้ว”
“...”
“ฉันชื่อ อัลเบิร์ด อัลฟีเน่ลินคอร์น นายละ”
“...”
“นี่เจ้าเด็กน้อย ถ้านายยังไม่ตอบคำถามฉัน ฉันจะกลายเป็นผีไปหลอกนายแล้วนะ แบร่” ผมมองไอ้หน้าผี ที่ตอนนี้กำลังทำตัวติ๊งต๊องเพื่อหลอกให้ผมกลัวอีกครั้ง หึ ผมไม่กลัวคุณซ้ำสองหรอกนะ
“...ผมชื่อคอร์น” ผมก้าวออกมาจากตู้เพื่อเผชิญหน้ากับผีติ๊งต๊องตัวนี้
“ฮึ...ฮะ ฮุ ฮุ ฮา ฮา”
“...=*=?” ผมมองอาการประหลาดที่กำลังเกิดกับคนหน้าหล่อตรงหน้าผม
เขาเป็นอะไร? อาการโรคเขากำเริบหรือไง
“ฮึ ฮึ ฮุ ฮะ ฮะ” เสียงนั้นยังดังออกมาจากปากเขา จนในที่สุด เขาก็ไขข้อสงสัยผม
“ชื่อนายนี่มัน...ฮ่าๆ เชยชะมัดเลย”
“= =!!”
เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจผม ผมเลือดปุดๆ แต่ก็ยังคงเก็บอารมณ์ไว้ แม้ว่ามันจะเก็บไม่ได้ดีเท่าที่ผ่านมา
“ฮ่าๆๆ คอร์นเน่ ชื่อนายนี่น่าขำสุดๆเลยรู้ป่ะ ฮึฮึ ฮ่าๆๆ” อัลเบิร์ดยังคงขำต่อไปโดยไม่มีท่าทีว่าจะหยุด ความอดทนของผมเริ่มต่ำลงไปเรื่อยๆ จนในที่สุด...ผมเริ่มยกขาเข้าถีบยังยอดดวงใจของหมอนั่น แต่มันกลับไม่โดนเขา
“ทำร้ายผู้ใหญ่ไม่ดีนะเด็กน้อยคอร์นเน่” หมอนั่นยิ้มระรื่นอีกครั้ง เดินมาจับไหล่ผมทั้งสองข้าง “พร้อมที่จะผูกมัดสัญญากับฉันหรือยัง?”
“?” ผมมองเขาหน้านิ่งไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด “ถ้าผมบอกว่ายังละ”
“คำตอบของฉันมีแค่คำว่าพร้อมเท่านั้น” อัลเบิร์ดชนหน้าผากตัวเองเข้ากับหน้าผากผม ความรู้สึก ความทรงจำของเขาเหมือนกำลังไหลผ่านมายังสมองผม จนในที่สุด ภาพต่างๆก็ก่อเกิดขึ้น+
ความคิดเห็น