Sweet Ghost วิญญาณร้ายพาใจให้เจอรัก

ลำดับตอนที่ #1 : แหวนสีเงิน

M U S I C CAFE : LUN LA

© Tenpoints!





 

     ตอนนี้ผมอยู่ที่มหาวิทยาลัยชื่อดังระดับโลกแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นมหา’ลัยที่มีแต่นักศึกษาระดับหัวกะทิเท่านั้นที่จะสามารถสอบเข้ามาในนี้ได้ (ซึ่งผมเองก็เป็นหนึ่งในนักศึกษาหัวกะทิพวกนั้นด้วย)

     วันนี้ผมได้รับเป็นตัวแทนในการกล่าวคำปฐมนิเทศ เนื่องจากผมสอบได้ที่ 1 ของโคลอส (ชื่อของมหาวิทยาลัย) แต่นั่นทำให้ผมเซ็งสุดชีวิต เพราะการขึ้นปฐมนิเทศนั้น เป็นสิ่งที่ผมเกลียดมากที่สุด ทำไมนะเหรอ? เพราะนั่นเป็นการเปิดเผยตัวตน ว่าผมนี่แหล่ะ! ที่สอบได้ที่ 1 ของโคลอส แถมยังเป็นคนที่หน้าตาเนิร์ดสุดๆ ไม่มีใครเลยที่จะเข้ามาหาผมเพียงเพราะหน้าตาของผมไม่น่าเข้าใกล้ และนั่นก็ทำให้ผมกลายเป็นคนไม่มีเพื่อนในที่สุด

     “Welcome to the Kolos University. I represent the students who will be inaugurated ...” (ยินดีต้อนรับสู่มหาวิทยาลัยโคลอส ผมเป็นตัวแทนนักศึกษาที่จะมากล่าวเปิดงาน...)

     ผมซึ่งกำลังกล่าวถ้อยคำพูดภาษาอังกฤษที่ถูกเตรียมไว้บนแท่นด้วยใบหน้าเงียบสงบ โดยที่มีแว่นหนาเตอะบดบังดวงตาผมอยู่ และบังเอิญผมได้หันไปมองหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังซุบซิบพูดคุยกับเพื่อนข้างๆโดยที่ตาของเธอนั้นจ้องมองผมแทบไม่กระพริบ แต่แทนที่ผมจะเลิกสนใจแล้วหันกลับมาอ่านบทพูดไร้สาระนี่ ผมกลับเอาแต่มองและอ่านคำพูดจากปากของเธอ และนั่นก็ทำให้ผมรู้ว่า...เธอกำลังนินทาผมอยู่จริงๆ

    “ดูสิ ผู้ชายคนนั้นหน้าเนิร์ดสุดๆเลย ทำไมคนที่เรียนเก่งๆถึงได้มีแต่หน้าตาอย่างนี้นะ”

     “ไม่รู้สิ แต่ท่าทางหมอนั่นก็น่ากลัวอยู่ไม่ใช่น้อยนะ ดูผมของเขาสิ บรื๋อ~ อย่างกับผีเลย”

     “ใช่ๆ รู้สึกยิ่งมองก็ยิ่งขนลุกขึ้นทุกทีเลยอ่ะ T^T”

     “เราอย่าไปเข้าใกล้เขาจะดีกว่านะ”

     “ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหล่ะเธอ”

     “นั่นสิ แต่ว่า... ว้าย คนนั้นใครนะ หล่อมากเลยนะ” หญิงสาวชี้ไปทางชายหนุ่มคนหนึ่ง ซึ่งผมเองก็มองตามที่เธอชี้ด้วย ชายคนนั้นมีรูปร่างสูงผอม ผิวขาวสวยเนียน รูปหน้าเรียวยาว ผมยาวประบ่าสีเทา ดวงตาคมสวย ปากกระจับได้รูป ซึ่งผมคาดว่าเขาน่าจะติดอันดับชายที่ผู้หญิงอยากควงด้วยมากที่สุดแน่ๆ แต่สิ่งที่แปลกคือ สายตาของเขาแทนที่จะมองผมแบบนักศึกษาทั่วไป เขากลับมองผมแบบจ้องแทบไม่กระพริบ ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่า แต่สิ่งที่เขากระทำอยู่นั้น มันทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่าเขา...กำลังจับตามองผมอยู่

     เมื่อผมกล่าวถ้อยคำในประโยคเสร็จ ผมก้มหัวให้ผู้ฟังทีหนึ่งก่อนจะเดินออกมาท่ามกลางเสียงปรบมือตามมารยาทของนักศึกษา ท่านรองผู้อำนวยการได้เดินออกมาติดๆเมื่อผมกลับเข้าไปยังหลังเวที ผมไม่สนใจฟังอะไรอีกหลังจากนั้น ผมรีบเก็บของเดินออกมาจากหอประชุมขนาดใหญ่ มุ่งไปทางศาลาลอยน้ำซึ่งตอนนี้ผมคาดว่าไม่น่าจะมีใครอยู่แถวนั้นแน่นอน

     เมื่อผมมาถึง ศาลาลอยน้ำที่ผมคาดว่าไม่น่าจะมีคนอยู่ กลับมีชายผมเทาที่ผมเคยเห็นในหอประชุมนั่งไขว่ห้างหันหลังให้ผม แหวนวงหนึ่งกลิ้งเข้ามายังปลายเท้า ผมก้มลงไปเก็บมันขึ้นมาดู ลวดลายแหวนถูกสลักอย่างบรรจงและประณีตมาก แหวนสีเงินส่องประกายระยิบระยับเมื่อต้องแสง ผมตั้งใจจะตะโกนถามว่าแหวนวงนี้ใช่ของเขาหรือเปล่า แต่พอหันไปอีกที เขาก็ไม่อยู่เสียแล้ว...เขาเป็นใครกันนะ

     ‘สวมฉันสิ’ เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นข้างหูผม ผมรีบหันหลังกลับไปมอง

     ‘สวมฉันสิ...สวมฉันที่นิ้วนางข้างซ้ายของนาย’ เสียงนั้นยังคงดังต่อไปเรื่อยๆ เสียงที่ชวนฟังให้หลงใหลคล้อยตาม

     ‘สวมฉัน...ฉันสัญญาว่าจะคอยปกป้องนายเอง...’ ประโยคสุดท้ายที่ผมได้ยิน ประโยคที่ฟังแล้วชวนให้จิตผมเริ่มล่องลอย ผมค่อยๆบรรจงสวมใส่แหวนวงนั้นลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของผมอย่างนุ่มนวล ความอบอุ่นจากแหวนค่อยๆถ่ายทอดมายังนิ้วของผม จากนั้นแสงสีทองอร่ามก็สว่างขึ้น!

     ผมหลับตาปี๋ ใช้มือบดบังแสงที่สว่างจ้านี้ออกเท่าที่จะทำได้ แสงสีทองค่อยๆลดลงจนเหลือเพียงแต่ความว่างเปล่า ทุกอย่างเป็นปกติหมด ยกเว้นเสียงๆหนึ่ง...ที่ยังคงก้องอยู่ในหู

     ‘ต่อไปนี้ นายเป็นของฉันแล้ว’

     พรึ่บ!

     ผมล่วงล้มไปทันที แรงที่เคยมีอยู่เหมือนกับถูกดูดหายไปหมด ดวงตาค่อยๆปิดลงด้วยความอ่อนแรง เท้าคู่หนึ่งเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม ก่อนจะอุ้มผมขึ้นไป...

     ใคร...ใครกัน

     ผมพยายามมองหน้าเขาอยู่นาน แต่ด้วยความอ่อนล้า ทำให้ผมได้แค่หลับตาลงเรื่อยๆ จนสุดท้าย ผมก็สลบไปในที่สุด

     “ฉันจะปกป้องนายเอง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...ฉันสัญญา” เสียงนุ่มทุ้มกล่าวออกมาอย่างอ่อนโยน ก่อนจะอุ้มเจ้าชายที่อยู่ในอ้อมแขน เดินออกไปยังสถานที่หนึ่ง...เจ้าชาย...ที่สักวันหนึ่ง เขาจะปั้นให้เด็กคนนี้ เป็นดาวที่สว่างเจิดจ้าในสายตาคนอื่นๆ