คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : The Goonies
เสียงกึกก้องกัมปนาทดังทั่วน่านน้ำ เปลวไฟแห่งการต่อสู้ลุกโชดช่วง เรือลำใหญ่ตกอยู่ท่ามกลางวงล้อมของกองเรือนับร้อย
..ตูม..ลูกกระสุนปืนใหญ่พุ่งเข้าชนเสากระโดงเรือลำนั้น ชายในเรือกระโดดหลบเสากระโดงที่หักตกลงมา ธงสีดำรูปหัวกระโหลกปลิวตกลงท้องทะเลที่กำลังปั่นป่วน
"ยอมซะเถอะ"ผู้เหนือกว่าตะโกนฝ่าเสียงการต่อสู้ ขณะที่เรือราชนาวีอังกฤษเคลื่อนตัวเข้าหาเรือที่เพิ่งถูกโจมตี
"แกไปไหนไม่รอดแล้วล่ะ"
ผู้ถูกหัวเราะเยาะแสยะยิ้มเชิดหน้าขึ้นสูง
"งั้นหรือ?"ก่อนจะหันไปสั่งลูกเรืออย่างห้าวหาญ"เบนหัวเรือ"
เรือใหญ่ปราศจากเสากระโดงฝ่าวงล้อม มุ่งหน้าไปยังถ้ำใต้หน้าผา ผู้บังคับการกองเรืออังกฤษมองตามไปอย่างประหลาดใจ ก่อนจะร้องสั่งพลทหารปืนใหญ่ของตน"หยุด! อย่ายิง!" แต่สายไปเสียแล้ว เรือที่ถูกหมายตาหายไปในถ้ำ หินก้อนแล้วก้อนเล่าถล่มปิดปากถ้ำจนมิด
ผู้บังคับบัญชากองเรือมองฝ่าฝุ่นคละคลุ้งอย่างเสียดาย มือกำแน่น
"ช่างมันเถอะ ผู้กอง" นายพลคนสนิทเอ่ยขึ้น"ยังไงมันก็ไปไหนไม่รอดแล้วล่ะ"
"นั่นสินะ"ผู้กองหัวเราะ"เจ้าไปสั่งพลทหารเตรียมกลับขึ้นฝั่งได้"
นายพลน้อมรับ คละไปออกคำสั่งแก่ทหาร"ออกเรือได้ เตรียมยกพลขึ้นฝั่ง เราชนะแล้ว!"
เสียงโห่ร้องแสดงความยินดีดังทั่ว แทนที่เสียงปืนใหญ่เมื่อสิบนาทีก่อน ทัพเรือแห่งราชนาวีอังกฤษเคลื่อนตัวไปช้าๆ
ผู้ได้ชัยมองถ้ำที่ถูกปิดตายเป็นครั้งสุดท้าย"แกไม่มีโอกาสได้ปล้นเยี่ยงโจรสลัดอีกแล้ว"ผู้กองโบกมือลา"เดอะ วัน-อาย วิลลี่"
"เฮ้อ...ฉันอยากไปจากที่นี่เต็มทนแล้ว"เด็กชายที่กำลังมองผ่านหน้าต่างพึมพำเบาๆ
"จริงหรือ ไมค์กี้"พี่ชายเขาหัวเราะจากอีกเตียง"ฉันคิดว่านายจะอาลัยอาวรบ้านนี้ซะอีก"
"พี่จะไปรู้อะไรล่ะ แบรนด์"ไมค์กี้ว่าก่อนจะถอนหายใจ "ก็ถูกของพี่ ฉันก็แค่อยากกำหนดตัวเองเท่านั้น"
"ไม่ใช่สิ"ไมค์กี้ทำหน้าครุ่นคิด "ฉันหมายความว่า..."
"นายโกหกตัวเอง"แบรนด์ดอนขัด
"นั่นแหละที่ฉันหมายถึง"
ไมค์กี้ลุกจากเตียง เดินมาหาพี่ชาย
"พี่คงไม่คิดว่าเราต้องไปจากที่นี้จริงๆใช่ไหม"
แบรนด์ดึงไมค์กี้มากอดไว้
"มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว"แบรนด์ตอบ
"ไม่หรอกน่า ยังไงพ่อก็ต้องช่วยเราได้"
"อย่าหลอกตัวเองอีกเลย"
เกิดความเงียบชั่วครู่ จนกระทั่งไมค์กี้หยิบยาแก้หอบขึ้นพ่น
แบรนด์หัวเราะ
"ขี้โรค"
"เปล่าซะหน่อย"
"ขี้โรค ขี้โรค"
"หุบปากน่า แบรนด์งี่เง่า"
เสียงเคาะประตูดังขึ้นข้างล่าง แบรนด์ลุกพรวด ไมค์กี้หล่นลงกองกับพื้น
"เจ็บนะ"ไมค์กี้ตะโกนไล่หลัง และตามแบรนด์ลงบันไดไป
หน้าประตูบ้าน เด็กชายอีกคนหนึ่งยืนรออยู่
"ไง เม้าท์"แบรนด์ทักขณะเปิดประตูให้
"ดี แบรนด์" เม้าท์เดินเข้ามาในบ้าน
ไมค์กี้นั่งบนโซฟาโทรมๆตัวหนึ่ง ไม่สนใจผู้มาใหม่
"เฮ้ มิคกี้"เม้าท์ล้อเลียน
"ฉันไม่ใช่ มิคกี้" ไมค์กี้ตะคอกอย่างไม่สบอารมณ์
"ล้อเล่นน่า เพื่อน"
ความคิดเห็น