คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Happy Valentine (All27)
และแล้ววันวาเลนไทม์ที่สึนะเคยเกลียดแสนเกลียดก็มาถึงจนได้ แต่มันคงให้ความรู้สึกแตกต่างจากทุกปีแน่ ๆ ก็เพราะปีนี้เขาโตขึ้นแล้วน่ะสิ....โตขึ้นพร้อมกับความคิดที่ว่ามันเป็นวันที่ไม่มีทางสำคัญไปกว่าวันที่เขาและเหล่าพวกพ้องได้ร่วมเป็นร่วมตายกันหรอก
ดวงตากลมโตมองภาพเดิม ๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ภาพที่โกคุเทระตะโกนไล่พวกผู้หญิงที่แห่กันมาให้ชอคโกแลตตลอดช่วงเวลาพัก ภาพของยามาโมโตะที่ยืนยิ้มรับชอคโกแลตด้วยความยินดี
ต่างกันตรงนิสัยแต่ดันหน้าตาดีเหมือนกันเสียนี่ สึนะคิดแล้วก็ให้ขำ
และนั่นทำให้สึนะได้รู้อีกว่า พักกลางวันเพื่อนรักทั้งสองก็คงจะไม่ว่างไปกินข้าวกับเขาเช่นปกติ จึงตัดสินใจเดินไปซื้อขนมปังและขึ้นสู่ดาดฟ้าอาคาร ที่ ๆ แสนสงบและเหมาะแก่การพักผ่อนตอนกลางวันเป็นที่สุด
“ น่าอิจฉาจังน้า... ” เขาเอนหลังลงนอนบนพื้นปูน ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนจ้องมองไปยังท้องฟ้า
ก้อนเมฆก้อนแล้วก้อนเล่า ลอยเด่นเรื่อยตามสายลม มันเปลี่ยนไปตามจินตนาการของผู้เฝ้ามอง สึนะหัวเราะคิกคักให้กับความคิดของตัวเอง ก่อนที่หูซึ่งไวต่อสัมผัสเสียงจะได้ยินอะไรบางอย่าง
ตุบ
กล่องของขวัญขนาดเล็กล่วงลงบนใบหน้า สึนะสะดุ้งมองเห็นแต่เพียงเจ้านกสีเหลืองตัวอวบอ้วน มันหยุดตีปีกเล็ก ๆ นิ่ง “ ให้ ๆ เจ้าสัตว์กินพืช ให้ ๆ ” เอ่ยเพียงแค่นั้นมันก็บินจากไป
งงสุดหูรูด....สึนะอ้าปากค้างมองกล่องของขวัญสลับกับนกฮิเบิร์ด มั่นใจแน่ ๆ ว่าเป็นนกสุดรักสุดหวงของฮิบาริเมฆาของเขา แต่ไหง.....แต่ไหงมันมีของขวัญติดมาด้วยล่ะเนี่ย!!??
มันเล่นเอาคนที่เคยแต่โดนตวาดกับโดนซ้อมถึงกับอึ้งสุดกู่ มือเล็กค่อย ๆ หยิบการ์ดที่ผูกไว้ขึ้นอ่าน กล้า ๆ กลัว ๆ มือเจ้ากรรมก็ไม่ยอมหยุดสั่นเสียที
ตามธรรมเนียม
เขียนไว้แค่นั้นจริง ๆ สึนะพยายามหาทุกซอกทุกมุมแต่ก็ยังไม่พบตัวอักษรหรือแม้แต่จุดปากกาที่ใด ๆ เลย เขานั่งมองมัน ๆ ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างไม่อายใคร
“ ตามธรรมเนียมสินะครับ ” เสียงหวานเอ่ยกลั้วหัวเราะ
ชอคโกแลตชิ้นแรกของวันกลับเป็นคนที่คาดไม่ถึง แค่คำว่าตามธรรมเนียมก็เล่นเอาสึนะหัวเราะเสียท้องแข็งไปหมด โชคดีว่าฮิบาริไม่มาเห็น ไม่อย่างนั้นจากเสียงหัวเราะคงได้กลายเป็นน้ำตาและน้ำเลือดแน่ ๆ
ในขณะที่เขากำลังจะลุกขึ้นเพื่อกลับห้องเรียนในคาบบ่ายนั่นเอง เสียงฝีเท้าสองคู่ก็ตรงดิ่งเข้ามา เขาจำมันได้ มันเป็นของสองเพื่อนรัก คนดังประจำวันนี้
“ รุ่นที่สิบ!!มาอยู่นี่เองผมตามหาตั้งนาน ” โกคุเทระมาถึงก็โวยวายใหญ่
ยามาโมโตะหัวเราะ “ นั่นสิ ๆ ว่าแต่เอ้านี่ ” เด็กหนุ่มโยนกล่องของขวัญขนาดฝ่ามือให้ สึนะรีบรับมันไว้อย่างเคยชิน
เขาพินิจมองมันอยู่ครู่ก่อนยิ้มออกมา “ ขอบคุณนะยามาโมโตะ แฮปปี้วันวาเลนไทม์นะ ”
แค่รอยยิ้มที่ไม่ได้มีให้แก่เขาเท่านั้นแหละ ทำเอาพ่อสายลมช่างโวยวายถึงกับสติขาดผึ่ง คว้าเอาคอเสื้อของผู้ที่อยู่ข้าง ๆ พร้อมทั้งแสดงอาการเช่นทุกครั้ง “ แก๊!! ตัดหน้าฉันเหรอเจ้าเบสบอล!! ”
พอเห็นมือขวาจอมโวยวายกับมือซ้ายจอมซื่อที่เริ่มจะก่อสงครามก็ทำเอาส่ายหัว แม้จะเห็นจนชินตาแต่ก็ไม่อยากให้เกิดขึ้นบ่อย ๆ อยู่ดี แล้วยิ่งเป็นวันนี้ด้วยแล้ว มันก็ยิ่งไม่สมควรใหญ่
“ ไม่ต้องห่วงหรอกโกคุเทระคุง ยามาโมโตะไม่ใช่คนแรกที่ให้ ” ไม่รู้ว่าจะห้ามทัพหรือจะกลายเป็นชนวนให้ระเบิดมันลั่นตูมตามก็ไม่รู้
สองผู้พิทักษ์หันหน้ามองมายังท้องฟ้าที่สดใสพร้อมกัน “ ว่าอะไรนะ??? ”
“ ก็.... ” สึนะหยิบกล่องเล็ก ๆ ขึ้นมา “ คุณฮิบาริให้มา....พวกนายไม่ได้หรอ? ”
อย่าว่าแต่สึนะตอนแรกเลย คนที่ฟังยังอึ้งไปตาม ๆ กัน แม่เจ้า.....ไอ้เจ้าชายเย็นชานั่นมันให้ชอคโกแลตเป็นด้วย ไม่สิ....มันรู้ว่าวันนี้เป็นวันอะไรกับชาวบ้านเขาด้วยหรอ เห็นวัน ๆ มีแต่ฟาด ฟาดและฟาด
โกคุเทระหันมองคู่กรณีในตอนแรก ก่อนจะยอมปล่อยมือแต่โดยดี “ เอาเถอะ ให้ก่อนให้หลังก็เหมือนกัน ”
“ รุ่นที่สิบครับ....มีความสุขมาก ๆ นะครับ ” โกคุเทระหยิบกล่องชอคโกแลตขนาดใหญ่ออกมา พร้อมค้อมศีรษะลงคล้ายกับคนมาขอความรักแบบนั้นแหละ
“ ขอบใจนะโกคุเทระคุง ” สึนะยิ้มหวาน เป็นยิ้มที่เล่นเอาคนมองแทบละลาย
วันนี้สึนะได้ชอคโกแลตมาสามกล่องแล้ว เป็นครั้งแรกที่ได้มากขนาดนี้ก่อนกลับบ้าน และพอพูดถึง มันก็เป็นอีกช่วงเวลาที่เขาจะต้องกลับคนเดียว เพราะยามาโมโตะต้องไปชมรม แบะโกคุเทระต้องหาช่องทางหลบอะไรบางอย่าง ดูเหมือนเจ้าตัวจะชอบมีธุระอยู่ประจำด้วยสิ
แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้หมดแค่สามกล่อง เพราะกล่องที่สี่และกล่องที่ห้ากำลังยืนอยู่หน้าห้องของเขา เคียวโกะกับเรียวเฮมายืนรอพร้อมของขวัญ และยื่นให้เขาด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร
“ แฮปปี้วันวาเลนไทม์นะจ๊ะ สึนะคุง ” คนถูกเรียกรับมันอย่างขวยเขิน ใครจะไม่เขินล่ะ ได้รับจากสาวที่ตนเองตกหลุมรักนี่นา
“ แฮปปี้สุดหูรุด!!!ซาวาดะ!!! ” คุณพี่จอมคึกตะโกนลั่น
เขาต้องดีใจใช่ไหม?? สึนะเฝ้าถามตนเองมาตลอดการเดินทางกลับจากโรงเรียน แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกเฉย ๆ ไม่สิ....รู้สึกไม่ได้ต่างอะไรกับการรับของขวัญจากเพื่อนคนอื่น ๆ เลย นี่เขาเป็นอะไรไปแล้วเนี่ย!!
“ สึนะคุงงงงงงงงงงงงงงงง!!! ” เสียงตะโกนเรียกที่ดังมาแต่ไกลทำเอาสึนะสะดุ้งเฮือก
ฮารุสาวน้อยแสนสดใสเกินความจำเป็นวิ่งถลาเข้ามาพร้อมกับของขวัญใหญ่เว่อร์ของเธอ สึนะมองมันอย่างเกรง ๆ นี่ถ้าไม่ใช่วันนี้เขาคงคิดว่ามันเป็นกล่องเครื่องใช้สักอย่างเป็นแน่
“ เจอกันเย็นนี้นะจ๊ะ ” ให้เสร็จก็จรลีอย่างรวดเร็ว
กล่องที่หกของวัน.....ทำไมมันใหญ่มากมายแบบนี้ล่ะเนี่ย!!
แต่จนแล้วจนรอดเขาก็พามันกลับมาบ้านได้อย่างปลอดภัย พอมาถึงก็ได้รับจากคุณแม่สุดสวย อี้ผิง จากพ่องี่เง่า เบียงกี้ และก็บาจิลที่ดูเหมือนจะตั้งใจตรงมาเพื่อมอบให้โดยเฉพาะ
สึนะมองกล่องชอคโกแลตที่วางเรียงอยู่บนเตียง รอยยิ้มสดใสแย้มกว้าง ดีใจที่ทุกคนเห็นคุณค่าของเขา ดีใจที่ทุกคนไม่ลืมเขา และดีใจที่ทุกคน ‘รัก’ เขา
เสียงกระจกเลื่อนเปิดดัง สึนะสะดุ้งพลางหันมอง สายลมเย็นพัดผ่านเอาผืนผ้าม่านบางปลิวไหว ทาบปิดร่างของใครคนหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก เขาที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าถือเสื้อไว้แนบตัว ค่อย ๆ เมียงมองอย่างระแวดระวัง
จู่ ๆ ร่างนั้นก็กระโดดตรงมาทางเขา เด็กหนุ่มเซถอยหลังจนติดข้างฝา “ แซนซัส!! ”
คนถูกเรียกเลิกคิ้วมอง ไล่ดวงตาคมตั้งแต่หัวจรดเท้า “ แกผอมไปรึเปล่า? ”
คำทักทายที่ทำเอาสึนะหน้าออกสี รีบสวมเสื้อที่ถือไว้อย่างรวดเร็ว “ มีธุระอะไร! ”
“ ไม่มีธุระแล้วมาไม่ได้หรือไง? ” อีกฝ่ายยียวนแบบใส่อารมณ์ สึนะเองก็เริ่มมีน้ำโหเหมือนกัน
พอเห็นว่าคนตัวเล็กกว่านิ่งเงียบไม่ต่อปากต่อคำ ก็โยนกล่องของขวัญให้ มันเป็นกล่องของขวัญที่ห่อด้วยกระดาษสีทองหรู “ อะไร? ”
“ นอกจากงี่เง่าแล้วยังโง่อีก แกคิดว่าวันนี้ให้ของขวัญจะมีอะไรล่ะ ” ได้ทีก็ใส่ใหญ่ สึนะที่รับไปเต็ม ๆ ถึงกับเถียงไม่ออกอีกครั้ง
แต่ยังไม่ทันอ้าปากถามก็มีเงาของใครคนหนึ่งกระโดดมาจากทางหน้าต่างเข้าใส่แซนซัน แซนซัสที่ไหวตัวทันชิงหลบได้หวุดหวิด ทอนฟาสีเงิน.....ฮิบาริ!!!
“ คุณฮิบาริ!!! ”
“ แกมาทำอะไรที่นี่? ” คนมาเยือนใหม่เอ่ยถามคู่กรณี
แซนซัสมองมาอย่างหยามเหยียดตามนิสัย “ ทำไมฉันต้องบอกแก ”
“ งั้นก็ตายซะ!!! ”
เอาแล้วไง สึนะแทบจะลมจับเมื่อทั้งสองกำลังจะก่อสงครามภายในห้องของเขา แค่พวกแรมโบ้เล่นกันก็จะบ้าแล้ว นี่ให้เสือมาเจอกับเสือแล้วถ้ำมันจะไปเหลืออะไร!!!
“ หยุดเถอะครับ!!! ”
“ สึนะ!!!คุณแรมโบ้มี... ”
อั่ก!!!!!
เสียงกระแทกอะไรกับอะไรบางอย่างดังสนั่น สึนะค่อย ๆ หันมอง ในขณะที่คนทั้งสองตัวต้นเหตุไม่มีทีท่าว่าจะสนใจ แรมโบ้โดนลูกหลงกระเด็นไปติดข้างฝา.....และลงอีหรอบเดิม
“ มะ.....ไม่....ฮึก....คุณแรมโบ้จะไม่....ฮึก....ร้อง.....แง!!!!!!! ”
ว่าแล้วพ่อก็ชักเอาบ้องบาซูก้าคู่ใจออกมายิงใส่ตัวเอง ควันสีขาวลอยโขมงไปทั่วห้อง ก่อนจะปรากฏร่างของแรมโบ้ผู้ใหญ่ที่ดูเหมือนว่ากำลังจะเดินทางไปไหนสักแห่ง
“ สวัสดีครับวองโกเล่สมัยหนุ่ม ” ผู้ข้ามเวลาเดินตรงมายังร่างบางที่นั่งอ้าปากทำอะไรไม่ถูก
“ ดีนะครับที่ลางสังหรณ์ผมแม่น สุขสันต์วันวาเลนไทม์ครับ ” ไม่ส่งของให้เปล่า แรมโบ้จับมือบางขึ้นยกหมายจะจุมพิตลงไป แต่เคราะห์ซ้ำกรรมกระทืบ ตื้บไม่เลี้ยง ฮิบาริและแซนซัสที่แลเห็นก็พุ่งเป้ามายังไอ้คนไม่เจียมเงาหัวทันที
ตุบ!!!!พลั่ก!!!
สึนะที่กำลังจะอ้าปากเตือนถึงกับพูดไม่ออก แรมโบ้เจอพลังสองประสานลงไปนอนวัดพื้นแล้ว และก็อีหรอบเดิมรอบสอง พี่แกตื่นขึ้นมาร้องกระซิก ๆ ทำท่าจะยิงบาซูก้าใส่ตนเองอีกรอบ
“ แรมโบ้!! ” สึนะร้องเตือน ถ้าแรมโบ้ในอีกยี่สิบปีออกมา สงสัยไม่จบง่าย ๆ แน่
แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไร เจ้าของฉายาจอมซุ่มซ่ามก็โผล่พรวดมา ประตูกระแทกเอาบาซูก้าของแรมโบ้กระเด็น พร้อม ๆ กับแรมโบ้ที่กลับมาเป็นเด็กอีกครั้งหนึ่ง
“ อ้าวเคียวยะ....แซนซัส พวกนายทำอะไรกัน? ”
แขกผู้มาเยือนใหม่เอ่ยถาม “ จริงสิสึนะ ” ดีโน่เดินเข้ามาใกล้ พลางหยิบกล่องชอคโกแลตให้สึนะ พร้อมทั้งก้มลงหอมแก้มไปหนึ่งฟอดใหญ่ “ สุขสันต์วันวาเลนไทม์ ”
เอ๋อทั้งวัน....สึนะที่โดนไปแบบนั้นก็นั่งอ้าปากหวอ ทำอะไรไม่ถูก ไม่แม้แต่จะร้องห้ามดีโร่ที่กำลังถูกฮิบาริและแซนซัสรุมสหบาทา เอาเถอะ.....เหนื่อยจะห้ามแล้ว
จนแล้วจนรอดคนที่มาห้ามทัพก็เป็นอิเอมิสึกับรีบอร์น และดูเหมือนว่าวันนี้จะมีการสังสรรค์อย่างไม่ตั้งใจขึ้นจนได้
สรุปแล้วยอดของขวัญก็กลายเป็นสิบสี่กล่อง มากมายเป็นประวัติกาล แต่ก็นะ....ถ้ามามาก ๆ แบบนี้แล้วมีเรื่องมากตามมาด้วย เขายอมได้แค่กล่องสองกล่องยังดีเสียกว่า
เสียงกริ่งหน้าประตูดังขึ้นในขณะที่พวกเขากำลังนั่งทานอาหารกันอยู่ โครมสาวน้อยสายหมอกปรากฏกายพร้อมด้วยกล่องของขวัญเล็ก ๆ “ สุขสันต์วันวาเลนไทม์นะคะบอส ” เธอหอมแก้มนุ่มของว่าที่บอสตามนิสัย
และกลายมาเป็นแขกอีกคนโดยปริยาย....
สรุปแล้วนี่มันงานนัดเลี้ยงรุ่นหรือว่าวันวาเลนไทม์กันแน่!! คนเต็มไปหมดแบบนี้เล่นเอาบ้านที่ว่าเล็กอยู่แล้วยิ่งเล็กไปใหญ่ แต่พอเห็นแบบนี้แล้วก็อดคิดถึงใครบางคนไม่ได้.....
สึนะเหลือบมองไปยังโครมที่นั่งกินอาหารอย่างไร้เดียงสาเช่นเดิม อดคิดไม่ได้ว่ามุคุโร่จะเป็นยังไงบ้าง
ทุกคนค่อย ๆ ทยอยกลับ เริ่มจากฮิบาริคนแรก ตามด้วยแซนซัสที่รู้สึกว่าจะเจอปัญหาวุ่น ๆ ภายใน ตามด้วยบาจิล โกคุเทระและยามาโมโตะ
“ ผมกลับก่อนนะครับรุ่นที่สิบ ” มือขวาเอ่ย น้ำเสียงดูไม่อยากทำอย่างที่พูดสักเท่าไหร่
“ กลับดี ๆ นะโกคุเทระคุง ยามาโมโตะด้วย ฝันดีนะ ” สึนะยิ้มส่ง รอยยิ้มแบบนี้แหละที่ทำให้ไม่อยากไปไหนไกลเกินคืบ
“ เช่นกันสึนะ ” ยามาโมโตะหัวเราะ ก่อนจะลากเจ้าเพื่อนตัวดีออกมา เพราะไม่เช่นนั้นต่อให้ผ่านไปสามชั่วโมงก็คงไม่ยอมกระดิกตัวไปไหนแน่ ๆ
ดีโน่นอนค้างที่นี่ตามระเบียบ ส่วนโครมยังไม่กลับ สึนะเห็นเธออยู่บริเวณสวนของบ้าน ยืนอยู่ในความมืด ด้วยความเป็นห่วงจึงเดินเข้าไปถาม “ ไม่ไปนั่งในบ้านล่ะ เดี๋ยวโดนน้ำค้างจะไม่สบายเอานะ ”
เธอหันมายิ้ม พลางเดินเข้ามาใกล้....
“ คิดถึงผมอยู่รึเปล่าครับวองโกเล่? ” จู่ ๆ มือที่ทำท่าจะเอื้อมมาจับก็กลายเป็นมือของผู้ชาย โครมกลายเป็นมุคุโร่!!!
“ มุคุโร่!! ” สึนะตะโกนอย่างตกใจ แต่พอจะถอยหลังก็ถูกรั้งเอวไว้
“ คิดถึงผมอยู่ใช่ไหมครับ? ” มุคุโร่ถามย้ำ ก่อนหัวเราะตามนิสัย
นัยน์ตาสองสีมองมาอย่างอารมณ์ดี สึนะเบี่ยงหน้าหลบ จนแล้วจนรอดไอ้ใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มที่ยากจะอ่านนี่ก็ทำเอาเขาพ่ายแพ้อีกจนได้ “ ไม่ ”
มุคุโร่หัวเราะ “ ไม่ปฏิเสธสินะครับ ”
สึนะหันควับทำท่าจะเถียง แต่ก็โดนหอมแก้มเข้าไปเต็ม ๆ “ สุขสันต์วันวาเลนไทม์นะครับ ”
“ อะ.....อะ.... ”
“ ทำไมครับ? ไม่พอเหรอ? หรือว่าจะจูบเลยดี? ”
“ ไอ้บ้า!!! ปล่อยนะ!! ” สึนะดิ้นขลุกขลัก
สายหมอกแย้มยิ้มอย่างอารมณ์ดี มองดูท้องฟ้าที่บัดนี้อยู่ภายใต้อ้อมกอดขอเขา “ แล้วเจอกันนะครับ วองโกเล่ของผม ” เขาก้มลงหอมแก้มนุ่มอีกครั้ง ก่อนจะกลับเป็นโครมตามเดิม
โครมที่เพิ่งตื่นแหงนหน้ามองบอสของตนเอง ใบหน้าหวานแดงระเรื่อยังความสงสัยให้เธอเป็นอย่างมาก “ บอสเป็นอะไรไปคะ? ”
สึนะรีบปฏิเสธทันควัน “ มะ....ไม่มีอะไร ฉันเข้าบ้านก่อนนะ ”
จนแล้วจนรอดวันนี้ก็ผ่านพ้นไป เป็นปีแรกที่ได้ชอคโกแลตเยอะขนาดนี้ เป็นปีแรกที่วุ่นวายได้ขนาดนี้ สึนะไม่อยากจะคิดเลยว่า ปีหน้า.....หากเขาโตขึ้นกว่านี้ อะไรมันจะเกิดขึ้นบ้าง ความวุ่นวายมันจะเพิ่มขึ้นขนาดไหนกัน!!
===================END===================
ความคิดเห็น