คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [Naruto] Happy Birth Day (SasuNaru)
หลังการฝึกซ้อมมหาโหด นารุโตะ ซาสึเกะ ซากุระ รวมถึงอาจารย์ผู้ฝึกสอนคนเก่งก็มักจะไปนั่งหาอะไรทานคุยนู่นนี่ประจำ และไม่วายจะตกที่ร้านราเม็ง วันนี้ก็เช่นกัน แต่ระยะนี้ขาดใครไปบางคน สาวน้อยคนเดียวของกลุ่มที่มักจะชอบหายตัวไปก่อนเสมอๆ
" ซากุระจังไปไหนของเขานะ?? " ดวงตาใสแหงนมองร่างสูงกว่าทั้งสองสลับไปมา
" จะรู้ไหมไม่ได้ตัวติดกัน.... " เสียงทุ้มเอ่ยตอบอย่างกวนๆตามนิสัย
นารุโตะทำท่าจะเถียงต่อ แต่จู่ๆก็เปลี่ยนความคิด เขาหันหน้าเดินหนีไปเสียเฉยๆ ทำเอาคนพูดกวนกับคนยืนดูอยู่ต่างงงไปตามๆกัน คาคาชิเห็นสายตาของลูกศิษย์ที่มองมาเป็นเชิงถาม แต่ก็ได้แค่ยักไหล่ตอบกลับ
" คงไปตามหาซากุระละมั๊ง.... " เจ้าของผมสีอ่อนว่า
ทางฝั่งร่างบางได้แต่เดินจ้ำอ้าวอย่างไม่สนใจอะไร หมู่นี้เป็นอะไรก็ไม่รู้ พอถูกซาสึเกะกวนประสาททีไร ไม่อยากจะเถียงกลับทุกที ยิ่งเวลาที่นัยน์ตาสีดำทมิฬนั่นจ้องมองมาที่เขา ยิ่งทำอะไรไม่ถูก
" เฮ้อ.....เห....??? " นารุโตะถอนหายใจ พลางที่ดวงตาสีฟ้าของเขาเหลือบไปเห็นหญิงสาวผู้เป็นเพื่อนสนิทเดินออกมาจากร้านขายของพร้อมกับหอบของอะไรมาถุงใหญ่
เด็กหนุ่มตามดูอยู่ห่างๆ ในใจคิดสงสัยถึงไอ้เจ้าสิ่งที่อยู่ในถุงนั่นเสียเหลือเกิน มันคืออะไรกันแน่ ซากุระจังถึงได้ประคบประหงมขนาดนั้น แถมใบหน้าหวานยังยิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลาอีก
" ซื้ออะไรหรือซากุระจัง?? " อยู่ๆเจ้าตัวก็โผล่ไปถามเสียแบบนั้น ทำเอาหญิงสาวตกใจข้าวของตกหล่นกระจายเสียหมด
" กรี๊ด!!ตาบ้านารุโตะ!!ใครใช้ให้โผล่มาไม่ให้ซุ่มให้เสียงยะ!! " ซากุระวีนใส่ พลางเก็บข้าวของที่ตกหล่นอย่างรีบๆ
" แป้งทำขนม??ซากุระจังเอาไปทำอะไรเหรอ?? " นารุโตะถามต่อ
และนั่นก็ทำให้เขาโดนพายุฝ่ามือของซากุระเข้าไปเต็มๆอีกหนด้วยความโมโห เด็กหนุ่มนั่งกุมใบหน้าเนียนที่ตอนนี้แดงเป็นรอยฝ่ามือแน่น น้ำใสคลอดวงตาคู่สวยอย่างเลี่ยงไม่ได้
" ก็ทำขนมสิยะ!!!ไปๆๆจะเข้าบ้านแล้ว " เธอไล่
" ทำให้ใคร...ให้ฉันหรอ!! " นิ้วเรียวชี้มายังตนเอง ทำเอาคนถูกถามอารมณ์ขึ้นจะใส่อีกสักป้าบสองป้าบ
" ทำให้ซาสึเกะคุงเขายะ!!!อย่างนายน่ะไม่มีวันได้หรอก!! " ว่าเสร็จก็ปิดประตูใส่หน้าเด็กหนุ่ม
ร่างบางพาตนเองเดินมาตามถนนเรื่อยๆอย่างไม่สนใจอะไร น้ำใสเริ่มรื้นขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เขารู้เพียงแต่ว่า คำสุดท้าย ประโยคสุดท้ายนั่น ช่างทิ่มแทงใจของเขาเสียเหลือเกิน
' อย่างนายน่ะไม่มีวันได้หรอก!! '
แขนเรียวเช็ดน้ำตาทิ้งอย่างลวกๆ เขาน่าจะชินกับคำพูดแบบนั้นแล้วนี่ วันเกิดที่ไม่มีใครสนใจจะจำ ไม่มีใครสนใจจะนึกถึง ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บใจ ยิ่งเสียใจมากขึ้น
" เป็นอะไรของนาย? " เสียงคุ้นเคยดังขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายแปลกๆไป
นารุโตะสะดุ้ง โชคดีที่เขาเช็ดน้ำตานั่นออกไปหมดแล้ว แต่ก็ยังไม่สามารถรอดพ้นสายตาอันหลักแหลมนั่นได้ ซาสึเกะเลิกคิ้วสูงเป็นเชิงถาม แต่พอเห็นอีกฝ่ายทำท่าจะเดินหนี เขาจึงเอื้อมมือไปรั้งไว้
" นายร้องไห้....ทำไม....ใครเป็นคนทำ? " เขาถามเสียงเข้ม นารุโตะสัมผัสได้ถึงความจริงจังในน้ำเสียงนั้น
" จะมาสนใจอะไรคนอย่างฉัน.....ไอ้คนที่อยากจะได้อะไรแล้วก็ได้อย่างนายน่ะ ไม่มีทางเข้าใจหรอก!!! " เสียงหวานตะโกนใส่ ก่อนจะสะบัดตัวหลุดออกจากมือแกร่งนั่น
ซาสึเกะยืนนิ่ง เขาไม่เข้าใจ ไม่สิ....เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับนารุโตะเลยตั้งหาก ทั้งๆที่อยากจะรู้ อยากจะเข้าใจมากกว่าใครทั้งหมด ทั้งๆที่อยากจะปกป้อง อยากโอบกอดไว้ไม่ให้ห่างตัว.....อยากที่จะ.....รัก...
" มีสิ....สิ่งที่ทั้งอยากได้มากที่สุดในชีวิต...แต่ทำอย่างไรก็ยังไม่ได้มา... " เขาเอ่ยเบาๆ ดวงตาสีดำเฉกเช่นรัตติกาลเพิ่งมองตามหลังร่างนั้นไปจนสุด
นารุโตะวิ่งไปเรื่อยๆ เขาไม่ได้กลับบ้าน หากแต่หยุดยืนอยู่หน้าประตูบานหนึ่ง ซึ่งทุกครั้งที่เขาไม่สบายใจ เสียใจ เศร้าใจ หรือแม้จะสุขที่สุดก็ตาม เขามักจะนึกถึงคนๆนี้เสมอ คนที่เรียกได้ว่าเป็น 'ครอบครัว' ของเขา
" หือ??นารุโตะ!!เป็นอะไรไป!! " ชายหนุ่มเปิดประตูตามเสียงเคาะเรียก พบกับร่างบางของลูกศิษย์ที่โผเข้ากอดพลางร้องไห้โฮไม่หยุด
" ใจเย็นๆ....เข้าไปข้างในก่อน... " อิรุกะว่าพลางประคองร่างนั้นเข้าด้านใน
เป็นเวลานานทีเดียวกว่าเสียงสะอื้นนั้นจะสิ้นสุดลง อดีตอาจารย์เอ่ยถามอีกฝ่าย นารุโตะค่อยๆเล่าความทุกข์ใจให้ฟังทีละน้อยๆ การได้ระบายอะไรให้ใครสักคนได้รับรู้ มันทำให้ความรู้สึกแน่นในอกเบาลงได้มากทีเดียว
" อย่าคิดมากสิ... " คนฟังยิ้ม พลางลูบเส้นผมสีทองไปมาเบาๆอย่างอ่อนโยน
" ซากุระคงพูดไปอย่างโมโห ไม่ได้คิดอะไรจริงๆหรอก.... " เขาพูดต่อ
นารุโตะพยักหน้า ตอนนี้ดวงตาสีฟ้าแดงก่ำ อิรุกะหัวเราะเบาๆ เขาดีใจที่นารุโตะเป็นแบบนี้ ไม่ได้ดีใจที่เด็กหนุ่มมีเรื่องทุกข์ใจหรอกนะ แต่ดีใจที่มีอะไรนารุโตะก็มักจะมาระบายเสมอ ไม่ได้เก็บกดไว้เหมือนกับใครบางคน
" ซาสึเกะคุงเขาอาจจะมีอะไรที่คล้ายๆเธอนะ.... " ชายหนุ่มพูดต่อ
" อย่างเจ้าบ้านั่นนะเหรอฮะ!! " คนฟังทำหน้ายู่
อิรุกะหัวเราะออกมาเบาๆ และนี่ก็เป็นข้อดีอีกอย่าง นารุโตะมักจะคิดเรื่องที่เป็นทุกข์ไม่นาน หากมีใครอยู่เป็นเพื่อน เขาพูดคุยกับเด็กหนุ่มในหลายๆเรื่อง รวมทั้งเรื่องของซาสึเกะด้วย
" ......... " ใบหน้าหวานนิ่งไปพักใหญ่เมื่อฟังจบ ไม่ใช่เขาคนเดียวใช่ไหม....ที่ต้องเผชิญกับความเหงาเพียงลำพัง....
" ครูครับ.....ถ้าเป็นครู....ครูอยากได้ของขวัญอะไรครับ? " นารุโตะเงยหน้าขึ้นถามเบาๆ
" อืม.....ไม่รู้สิ....ว่าแต่ถามทำไมรึ? " ชายหนุ่มถามกลับ
" ปะ....เปล่าฮะ!! " ใบหน้าหวานแดงระเรื่อขึ้น แค่นี้ผู้ถามก็รู้ได้ทันที
" ของขวัญน่ะไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าเป็น 'อะไร' หรอกนะ แต่มันขึ้นอยู่ที่ใจของผู้ให้ต่างหาก หากให้ด้วยใจจริงที่ปรารถนาแล้วละก็ ไม่ว่าจะเป็นอะไร ผู้รับก็ต้องรู้สึกยินดีเป็นแน่.... " อิรุกะกล่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม นารุโตะตั้งใจฟังนิ่ง
ร่างบางนั่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะมองไปยังชายหนุ่ม แววตาใสจ้องอยู่แบบนั้น จะถามก็ไม่ยอมถามเสียที ทำเอาคนที่ถูกมองหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดีในความน่ารักของลูกศิษย์
" ของขวัญน่ะ ไม่ว่าจะซื้อหรือจะทำก็มีคุณค่าทั้งนั้น ถ้าซื้อก็ต้องเสียเวลาเลือก ถ้าทำก็ต้องเสียเวลาทำ....มันอยู่ที่ใจ... " เขายิ้มอย่างรู้ทันความคิดอีกฝ่าย
" ครูฮะ...ทำเค้กเป็นไหม?? " เสียงใสเอ่ยถาม
..............................................................................................................................
......................................................................................................
...........................................................................
......................................................
..................................
.................
.......
...
.
ร่างสูงนั่งหน้านิ่วอย่างเบื่อหน่ายอยู่ในบ้านของเขา เพื่อนๆหลายคนรวมทั้งสองนินจาสาวต่างร่วมกันจัดงานวันเกิดให้ แต่ไม่ยักเห็นเงาของใครบางคน ใครซึ่งต้องการจะเจอมากที่สุดในวันนี้และวันอื่นๆ
" เป็นอะไรไปจ๊ะซาสึเกะคุง....นี่ๆกินเค้กดีกว่านะ ฉันทำสุดฝีมือเลยละ " ซากุระส่งเค้กก้อนโตรูปร่างไม่น่าไว้ใจให้
" นั่นเค้กหรืออะไรยะ....อย่างกับ....ซาสึเกะคุงทานนี่ดีกว่านะจ๊ะ " แน่นอนเมื่อสองคนนี้มาเจอกัน จากงานวันเกิดกลายเป็งานศึกวันทรงชัยเล็กๆไปแล้ว
ร่างสูงปลีกตัวออกมาด้านนอก ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว แสงสุดท้ายของพระอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้า ความมืดแห่งรัตติกาลกำลังจะเข้ามาแทนที่ ความเหงา ความเดียวดาย เริ่มย่างกรายเข้าสู่จิตใจของเขาอีกครั้ง
" ทำไมมานั่งอยู่นี่ล่ะ? " เสียงใสที่เฝ้ารอคอยที่จะได้ยินดังขึ้นไม่ห่างมากนัก ซาสึเกะหันมอง ดวงตาเบิกกว้างก่อนจะหรี่ลงเป็นปรกติ
" มาทำไม? " เสียงทุ้มเอ่ยอย่างไม่สนใจ
นารุโตะหยุดเดินแทบจะในทันที นี่หรือคำกล่าวตอนรับของเจ้าของงานวันเกิด ผู้ซึ่งเป็นคนที่เขาตั้งใจจะทำมันให้อย่างสุดฝีมือ ร่างบางก้มหน้านิ่ง กัดริมฝีปากพยายามข่มกลั้นความรู้สึกไว้
" ขอโทษที...ลืมไปว่าไม่ได้เชิญ " เสียงหวานตอบกลับ เขารู้สึกขอบคุณตัวเองที่ยังคงสะกดเสียงให้เป็นปรกติได้
" ก็รู้นี่.... " แทบอยากจะตบปากตัวเองเสียร้อยรอบที่พูดไปแบบนั้น ซาสึเกะคิด
" เอาเถอะ...ก็แค่อยากจะมาอวยพรวันเกิดให้เท่านั้น...สุขสันต์วันเกิด... " นารุโตะวางกล่องสี่เหลี่ยมใบหนึ่งไว้ตรงจุดที่เขายืน ก่อนจะเดินจากไปเงียบๆ
ซาสึเกะที่หันกลับมามองก็ไม่พบใครเลย เห็นเพียงแค่กล่องๆหนึ่งวางตั้งอยู่เท่านั้น เขาหยิบมันขึ้นมาดู เค้กกลิ่นวนิลาหอม ตกแต่งรอบๆด้วยครีมสีขาว ตรงกลางมีอักษรสีชมพูตัวเล็กๆจากครีมสตอเบอรี่เขียนไว้ 'สุขสันต์วันเกิดเจ้าขี้เก็ก ' พร้อมๆกับใบหน้าเจ้าตัวที่ถูกวาดกำลังแลบลิ้นใส่
ร่างสูงอมยิ้มน้อยๆ ถึงแม้หน้าตาจะดูไม่น่าไว้ใจเท่าไหร่ แต่เขากลับรู้สึกว่ามันเป็นของขวัญที่ยอดเยี่ยมและสวยงามเสียเหลือเกิน แล้วทำไมกัน...ทำไมเขาถึงพูดทำร้ายจิตใจคนๆนั้นได้ถึงเพียงนี้นะ
" นารุโตะ..... " ซาสึเกะวิ่งออกจากบ้านพร้อมกับกล่องของขวัญใบนั้น ดวงตาสีดำเหลือบมองบรรดาเพื่อนฝูงที่ตอนนี้หลับกันอย่างไม่เป็นท่า
เด็กหนุ่มพาตนเองกลับมาที่บ้านอีกครั้งอย่างยากลำบาก แค่คำพูดไม่กี่คำของอีกฝ่ายกลับทำให้เขารู้สึกเสียใจยิ่งกว่าคำพูดดูถูกเหยียดหยามจากคนทั้งหมู่บ้านเสียอีก ทำไมกันนะ.....ทำไมกัน.....
เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นเป็นระยะๆปลุกให้เขาตื่นจากนิทราอันเหนื่อยอ่อน นารุโตะเดินไปยังประตูอย่างช้าๆ ดูเหมือนเขาจะหมดอาลัยตายอยากกับสิ่งรอบตัวเสียหมดในตอนนี้
" คร้าบ.....เปิดให้เดี๋ยวนี้.... " ดวงตาสีฟ้าเบิกกว้างขึ้นทันทีที่เห็นผู้มาเยือนว่าเป็นใคร
" อย่าปิดนะ...โอ๊ย!!! " ซาสึเกะร้องเมื่อมือของเขาโดนประตูหนีบเข้าอย่างจัง เพราะนารุโตะพยายามจะปิดมันใส่หน้าเขา
สุดท้ายนารุโตะก็ต้องยอมให้ซาสึเกะเข้ามาด้านในแต่โดยดี เจ้าตัวเดินไปหยิบกล่องพยาบาลซึ่งมีติดไว้เสมอ เจ้าตัวทำแผลค่อนข้างเก่งด้วยซ้ำ เพราะเขามักจะทำให้ตนเองเสมอๆ ไม่มีใครคอยทำให้นี่นา....
" ถ้าไม่มีธุระอะไรอีกก็กลับไปซะ... " เสียงหวานพูดอย่างตัดเยื่อใย
" มีสิ....มี...สำคัญมากด้วย.... " เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆแต่แฝงไปด้วยความจริงจัง
นารุโตะนิ่ง เขายังคงไม่ยอมมองหน้าอีกฝ่าย ไม่ใช่รังเกียจ แต่เพราะกลัว....กลัวว่าถ้าหากเห็นใบหน้านั้น สิ่งที่เขาพยายามจะห้ามไว้มันจะเปิดเผยออกมาอีก
" ขอโทษ..... " อารมณ์โกรธเมื่อครู่หายไปสิ้น ซาสึเกะเอ่ยมันอย่างหนักแน่น
" ไม่จำเป็น นายไม่ได้ผิด ฉันมันโง่เองนั่นแหละ.... " อดทนไว้นารุโตะ....นายต้องทำได้
" อภัยให้ฉัน....ได้โปรดนารุโตะ... " เขาคว้าร่างบางมากอด
" ไม่..... " นารุโตะสะอื้นไห้ในอ้อมแขนแกร่งนั่น ซาสึเกะโอบกอดร่างบางแน่นขึ้น พลางจุมพิตลงบนเส้นผมนุ่มเบาๆ
" ฟังฉันนะ.....สิ่งที่ฉันอยากได้มากที่สุดในตอนนี้มีเพียงสิ่งเดียว....นั่นคือนาย.... " ดวงตาสีดำเช่นเดียวกับรัตติกาลจ้องมองมายังดวงตาสีฟ้า ที่ตอนนี้มองกลับด้วยแววตาหลากหลายอารมณ์ปะปนกัน
หัวใจเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ นารุโตะไม่อยากจะเชื่อหูของตนเองเลยสักนิด หากแต่สัมผัสจากอ้อมอกอุ่นและสายตาที่มั่นคงนี้ทำให้เขาไม่สามารถหลีกหนีได้ว่าสิ่งนี้จะเป็นเพียงแค่ความฝัน มันคือความจริง ความจริงที่ปรากฎอยู่เบื้องหน้านี้
เขาไม่เคยเข้าใจว่าความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้นกับซาสึเกะมันคืออะไร จนเมื่อตอนที่เขามอบของขวัญให้ซาสึเกะ ตอนนั้นเองที่เขาได้รู้ว่าเค้กกล่องนั้นไม่ได้มีแต่เพียงคำอวยพร แต่หากว่ามีความรักและหัวใจของเขาอยู่ในนั้นด้วยและมันก็เกือบจะสลายไปในตอนนั้นเช่นเดียวกัน
" โกหก....นายมันคนโกหก... " นารุโตะดิ้นไปมา
ริมฝีปากบางประกบทาบทับริมฝีปากนุ่มของร่างในอ้อมแขน ดูหนักหน่วงหากแต่อบอุ่นและอ่อนโยน อตนแรกขัดขืนหากแต่ภายหลังกลับยอมรับสัมผัสนั่นแต่โดยดี หยาดน้ำใสเอ่อล้นอย่างห้ามไม่อยู่
" ได้โปรด....อย่าทำให้ฉันหวังไปมากกว่านี้... " มือเรียวกำเสื้อสีดำแน่น พลางสะอื้น
" อย่าร้องไห้....นารุโตะ...ฉันจะต้องเสียใจอีกหลายเท่าหากรู้ว่าตนเป็นต้นเหตุของน้ำตาเหล่านั้น " ซาสึเกะเชยคางอีกฝ่ายขึ้น เขาจูบซับน้ำตานั้น
" งั้นบอกได้ไหม....ช่วยพูดให้ฉันแน่ใจอีกสักครั้ง.... " นารุโตะมองไปยังดวงตาสีดำนั่นอีกครั้ง
ร่างสูงยิ้ม รอยยิ้มอันอ่อนโยนซึ่งเขาไม่เคยได้เห็นหรือสัมผัส มันช่วยทำให้จิตใจอันหม่นหมองกลับมามีชีวิตขึ้นอีกครั้ง ซาสึเกะจุมพิตเบาๆก่อนจะกระซิบข้างใบหูของอีกฝ่าย
" ฉันรักนาย....ไม่ว่าวันนี้หรือเมื่อไหร่ คำๆนี้ก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง... " นารุโตะกอดอีกฝ่ายแน่น ใบหน้าที่เปื้อนด้วยความเศร้าแปรเปลี่ยนเป้นรอยยิ้ม รอยยิ้มอันสดใสที่ซาสึเกะต้องการที่จะเห็น
' ขอบคุณ....สำหรับของขวัญที่มีค่าที่สุดในชีวิต '
..............................................................................................................................
......................................................................................................
...........................................................................
......................................................
..................................
.................
.......
...
.
" ซาสึเกะ....เค้กอร่อยไหม?? " ร่างในอ้อมแขนถามเสียงหวาน บัดนี้ร่างสองร่างต่างเปลือยเปล่าไร้ซึ่งอาภรณ์ใดๆ
" จริงสิ.... " เขาว่าพลางเอื้อมไปหยิบกล่องเค้ก ก่อนจะชิม
" อร่อยไหม??? " นารุโตะถามอย่างตื่นเต้น
แต่ไม่ทันที่จะได้คำตอบ ริมฝีปากอีกฝ่ายก็ประกบทาบทับ ลิ้นร้อนไล้วนไปรอบ รสชาติเค้กรสวนิลากับครีมสตอเบอรี่ไหลเวียนอยู่ในปากของเขา อร่อยไม่อร่อยไม่รู้ แต่มันช่างหอมหวานและอ่อนนุ่มเสียเหลือเกิน
" อร่อยไหม?.... " ซาสึเกะถามกลับ
นารุโตะได้แต่พยักหน้าก่อนจะซุกใบหน้าแดงระเรื่อนั่นลงกับอกของคนรัก บัดนี้ทุกสิ่งทุกอย่างดำเนินเข้าสู่ช่วงแห่งความสุขอีกครั้ง วันเกิดที่แสนจะเป็นสุข ความรักที่แสนอบอุ่นและอ่อนโยน....
THE END.
ความคิดเห็น