คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : GAME (B27)
มาเล่นเกมกันเถอะ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่คฤหาสน์วองโกเล่เงียบเหงา สึนะนั่งจมอยู่กับกองเอกสารที่วางเรียงเป็นตั้งอยู่บนโต๊ะโดยไร้มือขวาคนสนิท โกคุเทระหลังจากได้รับโทรศัพท์สายตรงจากรีบอร์นก็รีบแจ้นออกไปทันที ไม่รู้ว่ามีอะไรเร่งด่วนหรือร้ายแรงจนรอเวลาไม่ได้หรือเปล่า
คิดแล้วก็อดเป็นห่วงไม่ได้ “ เฮ้อ....อยากจะโทรหาก็กลัวรบกวนจัง... ” ดวงตาสีน้ำตาลเหลือบมองโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างกาย
ในขณะที่มือเรียวกำลังจะเอื้อมคว้านั่นเอง เขาก็ต้องสะดุ้งกับเสียงเปิดประตูดังสนั่นที่กระแทกเข้ากับพนังห้องจนเชลียงด้านบนเพดานเกิดการสั่นไหวน้อย ๆ จนต้องรีบชักมือกลับอย่างรวดเร็ว
“ คะ...คุณเบล!! ” สึนะลุกพรวด รีบตรงออกไปต้อนรับแขกที่มาแบบปุบปับนั่น
ดวงตาใต้เส้นผมสีบรอนด์ทองมองไปโดยรอบ เหมือนจะควานหาใครสักคนที่หมายมาดว่าจะเจอ แต่จนสุดท้ายก็ต้องมาหยุดอยู่ที่ร่างเล็กในชุดสูทสีขาวเบื้องหน้า “ ไดนาไมต์ไม่อยู่เหรอ? วันนี้เจ้าชายอุตส่าห์จะมาเล่นด้วยแท้ ๆ ชิชิชิ... ”
“ อะ...เอ่อ...โกคุเทระคุงออกไปทำธุระด่วนเมื่อสักพักที่ผ่านมาแล้วครับ ความจริงคุณเบลน่าจะโทรมาก่อนจะได้ไม่ต้องเสียเที่ยว... ”
คนฟังนิ่งมอง ขายาวสาวเท้าเข้าไปใกล้อีกฝ่าย ใกล้ขึ้น ๆ เรื่อย ๆ สึนะเองก็ปฏิกิริยาตอบกลับไวเช่นกัน เขาถอยหนีอีกฝ่ายไปเรื่อย ๆ จนชนเข้ากับโต๊ะทำงานตนเอง “ อะ...เอ่อ... ”
เบลคว้าเขาข้อมือเล็กไว้ “ งั้นสึนะก็ไปเล่นกับเจ้าชายแทน ”
“ เห!!! ”
ดวงตากลมโตมองซ้ายมองขวาอย่างเลิกลั่ก “ แต่ว่า....แต่ว่าผมต้องทำงานนะครับ!! ”
คนที่ทำท่าจะลากอีกฝ่ายไปให้ได้เหล่มอง สึนะรับรู้ถึงความไม่พอใจบางอย่างที่ทำเอาเขาต้องเสียวสันหลังวาบ ให้ตายเถอะ....ทำไมโกคุเทระต้องหายไปตอนนี้ด้วยนะ อยากจะร้องไห้จริง ๆ
“ เจ้าชายเป็นแขก....ในฐานะสึนะเป็นเจ้าบ้าน สึนะก็ต้องรับแขกสิ ”
เล่นเอาอ้าปากเถียงไม่ออก สึนะยอมก้มหน้าก้มตามตามอีกฝ่ายไปแต่โดยดี เบลลากเข้าเดินไปทางที่ปูด้วยหินอ่อนหรูหรา ก่อนจะเดินออกมาทางสวนด้านหลังซึ่งอยู่ไม่ไกลจากส่วนของห้องทำงานเขานัก จะว่าไปก็ไม่แปลกใจนักหรอกที่พวกวาเรียจะรู้ทิศรู้ทางของคฤหาสน์วองโกเล่ได้ดีถึงเพียงนี้
“ เล่นอะไรก่อนดีล่ะ.... ” เสียงนั้นเอ่ยถาม
ชายหนุ่มส่ายศีรษะไปมาอย่างรวดเร็ว “ อะไรก็ได้ครับ ” ตอนนี้เขาภาวนาแค่ให้เบลรีบ ๆ เบื่อแล้วกลับวาเรียไปเสียก่อนที่จะมีอะไรไม่คาดฝันเกิดขึ้น
“ งั้นเล่นซ่อนแอบเป็นไง? แต่ใครแพ้จะต้องทำตามที่ผู้ชนะสั่งนะ! งั้นเจ้าชายจะหาก่อน สึนะไปซ่อนสิ ”
นอกจากจะรู้สึกว่าตนเองไม่มีปากมีเสียงอะไรแล้ว แค่จะเอ่ยค้านหรือเอ่ยขัดไอ้การละเล่นนี่ยังทำไม่ได้เลย!! อยากจะตบตีตัวเองนัก เป็นบอสภาษาอะไรต้องมากลัวชาวบ้านแล้วยอมทำตามเขาไปเสียหมดเนี่ย! สึนะโยชิหนอสึนะโยชิ!!....
แล้วจะให้ซ่อนที่ไหนล่ะ....คฤหาสน์ออกจะใหญ่ปานนี้ ถ้าซ่อนจริง ๆ สงสัยสามวันก็ยังหากันไม่เจอ แต่ก็ดีเหมือนกัน อย่างน้อยเขาก็จะได้ไม่ต้องอยู่ใกล้ ๆ ความน่ากลัวที่คาดไม่ถึงนี่สักพักหนึ่งล่ะ
เขาว่าที่ที่อันตรายที่สุดคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด สึนะรีบตรงกลับไปยังห้องทำงานของตนเอง อย่างน้อยในขณะที่เบลกำลังค้นหาอยู่ เขาก็จะได้แอบเคลียร์งานไปพลาง ๆ ด้วย ถือว่าได้ประโยชน์สองต่อล่ะนะ
สึนะหยิบเอกสารส่วนหนึ่งลงมากองไว้ใต้โต๊ะ แล้วเริ่มทำงานที่คั่งค้างไว้ต่อ แน่ล่ะ....ไม่ว่าใครพอเข้าโหมดมีสมาธิกับการทำงานแล้ว ก็มักจะไม่ได้ยินเสียงต่าง ๆ รอบข้างตนเอง ไม่แม้แต่จะจับการเคลื่อนไหวที่เข้ามาใกล้ตนเองได้
เบลที่เข้ามาในห้องทำงานนี้นานแล้วก็เอาแต่นั่งบนโต๊ะมองใบหน้าที่คร่ำเครียดนั่น ชายหนุ่มเห็นเงาลาง ๆ ทาบทับบนปกแฟ้มสีดำเงาก็ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมอง
“ หวา!!! ”
โป้ก!!!!
ด้วยความตกใจสึนะจึงรีบยืนขึ้นทันควัน แต่ยังไม่ทันจะพ้นใต้โต๊ะทำงาน หัวของเขาก็เสยเอาขอบไม้หนาจนต้องลงไปนั่งกุมศีรษะตนเอง รู้สึกมึนไปหมด และเสียงกระแทกนั่นก็คงดังพอ ๆ กับการเปิดประตูของเบลเมื่อก่อนหน้านี้ไม่นานแน่ ๆ
สึนะครวญครางเบา ๆ “ อูย....ทำไมคุณเบลถึงรู้ว่าผมอยู่ที่นี่ล่ะครับ?! ”
ร่างเล็กรู้สึกสงสัยเป็นอย่างมาก ถ้าหาสักพักแล้วมาเจอจะไม่ว่าเลย แต่นี่เขาเคลียร์เอกสารไปได้ยังไม่ถึงสองฉบับดีด้วยซ้ำ หากจับเวลายังไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเป็นแน่ อีกฝ่ายก็พบเขาเสียแล้ว มันเพราะอะไรกัน ไหนว่าที่ที่อันตรายที่สุดคือที่ที่ปลอดภัยที่สุดยังไงล่ะ!!!!
เบลชี้ไปทางบานกระจกเป็นคำตอบ “ เจ้าชายเห็นสึนะจากตรงนั้น.... ”
ดวงตากลมโตหันมองตามก่อนอ้าปากค้าง....ทฤษฏีนี้น่าจะระบุถึงระดับความโง่ของคนไว้ด้วยนะ....
“ สึนะแพ้....เจ้าชายจะเอาอะไรจากสึนะดีน้า~ ”
ไอ้เสียงสูงลากยาวนั่นทำเอาเขาผวา จะเอาอะไรก็เอาเถอะ....แต่ขอให้มันไกล ๆ จากชีวิตเขาหน่อยก็แล้วกัน “ คุณเบลอยากได้อะไรจากผมล่ะครับ? ”
“ เอาไว้ก่อนแล้วกัน....ตอนนี้เจ้าชายยังคิดไม่ออก ตาสึนะหาเจ้าชายบ้างแล้วนะ ” ว่าแล้วก็เดินออกจากห้องไปพร้อมเสียงหัวเราะเบา ๆ มันดีหรือไม่ดีกันแน่นะที่อีกฝ่ายคิดไม่ออก....
เกมซ่อนหาในครั้งต่อไปก็เริ่มขึ้นและจบลงอย่างรวดเร็ว และในทุกเกมเขาก็เป็นฝ่ายแพ้ไปเสียหมด ให้ตายเถอะ...พอเขาเริ่มหา อีกฝ่ายก็เข้ามาคว้าตัวเขาได้เสียก่อน พอเขาซ่อนบ้างยังไม่ถึงสิบนาทีก็ถูกหาเจอ นี่ตัวเขาโดนติดGPRSไว้งั้นหรือเนี่ย!!!!!!
เล่นไปเกือบสิบตา แต่เวลาผ่านไปยังไม่ถึงสองชั่วโมง!! เขากินข้าวยังนานเสียกว่าเลย “ คุณเบลไม่เบื่อหรอครับ? ” เขานี่เบื่อจะตายอยู่แล้ว
ชายหนุ่มผมบรอนด์ทำท่านิ่งคิด “ นั่นสิ....ความจริงเจ้าชายเองก็เริ่มเบื่อแล้วนะ ”
สึนะถอนหายใจอย่างโล่งอกพลางแย้มยิ้มกว้าง “ งั้นเรา... ”
“ งั้นเราเปลี่ยนมาเล่นไพ่กันดีกว่า ” ยังไม่ทันจะพูดก็โดนแทรก แถมไอ้อุปกรณ์การละเล่นเกมต่อไปก็ออกมากองตรงหน้าเป็นที่เรียบร้อย
“ ตะ...แต่ผมเล่นไม่เก่งนะครับ... ” ถึงจะฝึกไว้บ้างเพื่อเล่นตามมารยาทก็เถอะ แต่เขาไม่ชอบนี่นา...แถมเล่นทีไรก็แพ้ทุกที เลยยิ่งพาลไม่อยากเล่นไปกันใหญ่
เบลพอเห็นอีกฝ่ายทำท่าทางจะไม่เล่นจริง ๆ ก็เริ่มยื่นข้อเสนอ “ ถ้าสึนะชนะเจ้าชายได้ เจ้าชายจะยอมยกเลิกสัญญาทั้งหมดเอาไหมล่ะ? ”
เมื่อข้อเสนอที่บอกออกมามันฟังดูเข้าท่า ไอ้คนที่ไม่สนใจก็เริ่มอยากจะลอง “ แต่ผมไม่เก่งนะครับ กว่าจะชนะคุณได้ก็คง.... ”
“ ไม่เป็นไร....เราจะเล่นกัน 10 ตา หากสึนะชนะเจ้าชายได้เพียงตาเดียว เจ้าชายจะยอมสึนะทุกอย่าง ”
ทูน่าหลงเข้ามาในอวนเสียดายเกิดมาเป็นปลาแท้ ๆ ดันไม่ฉลาดเอาเสียเลย สึนะตกลงเล่นตามเพื่อหวังจะชนะสักครั้ง แค่ครั้งเดียวเขาก็เป็นอิสระ ซ้ำยังสามารถสั่งให้อีกฝ่ายทำอะไรก็ได้ด้วย โถ....แล้วไอ้คนที่ดวงทางการพนันเป็นศูนย์เนี่ย จะเอาอะไรไปชนะเขา....
เรียกได้ว่าไม่ต้องโกงให้เสียแรง....อาศัยดวงธรรมดา ๆ ยังชนะได้ไม่ยากเลย
สึนะนั่งหน้าเครียด นี่เขาผิดพลาดอย่างรุนแรงเลยใช่ไหม!!! อย่าว่าแต่สิบตาเลย นี่ปาไปจะยี่สิบตาแล้ว!! เฉียดจะชนะสักครั้งก็ไม่มี ให้ตายเหอะ....ใครก็ได้ช่วยรีบ ๆ กลับมาเร็ว ๆ ที ไม่งั้นเขาต้องได้เอาเชือกรัดคอตัวเองชิงหนีตายไปก่อนแน่ ๆ
“ สึนะแพ้เจ้าชายอีกแล้วน้า.... ”
ไม่ต้องย้ำให้เปลืองน้ำลายก็เห็น ๆ กันอยู่แล้ว “ ผมไม่มีดวงเรื่องนี้จริง ๆ ด้วย.... ” ชายหนุ่มแสร้งทำคอตก
เบลมองออกไปด้านนอก ท้องฟ้าสีครามเริ่มออกสีรำไรแล้ว อีกไม่นานมันก็จะลับขอบฟ้า เวลาของเขาที่จะอยู่เล่นสนุกที่นี่ใกล้จะหมดลง “ อีกเดี๋ยวเจ้าชายก็จะต้องกลับแล้ว ไม่อยากกลับเลยจริง ๆ ชิชิชิ... ”
คนฟังแทบอยากจะกระโดดแล้วร้องเฮให้ลั่นคฤหาสน์ “ ไม่เป็นไรหรอกครับ ไว้มาใหม่ก็ได้ ยังไงผมจะบอกกับโกคุเทระคุงให้ว่าคุณเบลมาหา ”
“ ไม่เป็นไรหรอก แต่ตอนนี้เจ้าชายของทวงสัญญาจากสึนะก่อนนะ ” คนถูกทักสะดุ้งเฮือก....กะจะเนียนลืมอยู่แล้วเชียว
“ แล้วคุณเบลอยากได้อะไรล่ะครับ? ” เสียงหวานเอ่ย พยายามใจดีสู้เสือเข้าไว้
รอยยิ้มที่แต้มอยู่บนใบหน้านั้นทำเอาเขาขนลุกเกรียว ให้ตายเถอะ....เวลามองหน้าคนแล้วไม่เห็นตาเนี่ย มันยากกว่าการพยายามทำความเข้าใจสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ อีกนะ!! (<<<??)
ร่างสูงในชุดหนังสีดำเดินอ้อมโต๊ะกระจกใส ตรงมายังร่างที่นั่งอยู่ตรงข้ามกันเมื่อครู่ สึนะเริ่มกระเถิบหนี แต่ก็ยังคงรักษาท่าทีและมารยาทไว้ ใจจริงอยากจะวิ่งออกไปจากห้องให้เร็วที่สุดแล้วตอนนี้....
เบลนั่งลงข้าง ๆ พลางขยับตัวเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ บอสหนุ่มตัวเล็กพอเห็นท่าไม่ดีก็รีบลุกพรวดขึ้น แต่ดันถูกรู้ทัน มือแกร่งของอีกฝ่ายจึงฉวยเอาเอวบางไว้ “ เหวอ......!! ”
สึนะหงายหลังลงทับร่างที่นั่งอยู่ก่อนหน้านั้น ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมอง ดวงตาสีน้ำตาลมองสบกับดวงตาคู่หนึ่งที่ถูกซ่อนไว้อยู่ตลอดเวลา ในวินาทีนั้นเองที่เขารู้สึกว่านั่นเป็นดวงตาที่ดูสวยเหลือเกิน....หรืออาจเพราะเขาไม่เคยเห็นมาก่อนกันนะ?
เพราะมนตร์สะกดที่ดึงดูดไว้ทำให้เขาเผลอไผลไปชั่วขณะ แต่แค่นั้นก็มากพอแล้วสำหรับการเคลื่อนไหวของนักฆ่าผู้น่าเกรงขาม เบลเลื่อนริมฝีปากตนเองเข้าประกบกับริมฝีปากอีกฝ่าย ใช้จังหวะที่สึนะพยายามเปล่งเสียงร้องด้วยความตกใจ แทรกลิ้นของตนเองลงไปควานหาความหอมหวาน
มือแกร่งยังคงจับปลายคางและศีรษะที่เต็มไปด้วยผมสีน้ำตาลนุ่มไว้ในท่าที่พอเหมาะ สึนะซึ่งถูกควบคุมได้แต่ดิ้นรนไปมา สุดท้ายก็ต้องยอมให้กับรสจูบอันร้อนแรง ขาที่คาดว่าจะเป็นหลักมั่นอ่อนยวบไปหมด
ร่างเล็กทรุดลงนั่งตรงช่องระหว่างโซฟากับโต๊ะรับแขก ยังคงหายใจหอบถี่หนัก กว่าจะถูกปล่อยเป็นอิสระ ก็เล่นเอาเขาแทบขาดใจตาย
“ สึนะหวานมากเลยรู้ไหม... ” เบลก้มลงกระซิบข้างหู พลางช้อนร่างที่นั่งหมดแรงอยู่ให้ขึ้นนั่งบนตักตน
สิ่งตอบแทนที่อีกฝ่ายเรียกร้องดูท่าว่าจะมากเกินกว่าที่เขาคิดเขา ทันทีที่มือเย็นนั่นสัมผัสลงบนผิวกายใต้เสื้อเชิ้ตของเขา สึนะก็รู้ตัวในทันทีว่ามันไม่ง่ายเสียแล้วที่จะดิ้นรนหรือหลีกหนี มือเล็กพยายามยันร่างของตนให้ห่างออก
“ อะ....อย่านะครับคุณเบล...! ”
ดูเหมือนว่ากิจกรรมที่กำลังจะดำเนินไปโดยดีนั้นต้องถูกยุติลงอย่างรวดเร็ว โกคุเทระที่กลับจากงานรีบตรงดิ่งไปหาเจ้านายสุดรัก หมายมาดว่าจะพบหน้าและรายงานทุกอย่างที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วที่สุด
“ รุ่นที่ 10 คร้าบ~ ผมกลับมา.....แล้ว.... ” ดวงตาสีเขียวเหลือบมองมายังโซฟาด้านข้างโต๊ะทำงานตัวใหญ่ เห็นภาพบาดตาบาดใจที่ทำเอาเขาแทบจะงัดระเบิดคู่กายออกมาถล่มเสียตรงนั้น
“ แกทำอะไรรุ่นที่ 10!!!! ” มือขวาวิ่งรี่เข้าไปคว้าร่างเล็กที่ถูกสวมกอดไว้ อีกมือก็กำอาวุธคู่กายแน่น
สึนะดีใจกับการกลับมาของคนสนิทตนเองเสียเหลือเกิน อย่างน้อยก็ทำให้เขาพ้นวิกฤตที่เสี่ยงต่อการเสียพรหมจันทร์ตนเอง แต่ก็นะ.......พอเห็นบรรยากาศแบบนี้แล้ว ชักอยากจะผูกคอตายด้วยตัวเองจริง ๆ
“ ใจเย็นก่อนนะโกคุเทระคุง มันไม่มีอะไรหรอก.... ” มือเล็กรั้งแขนอีกฝ่ายไว้ ดูท่าว่าเขาอาจจะต้องเสียค่าซ่อมคฤหาสน์บางส่วนในเร็ว ๆ นี้แน่
“ ไม่มีอะไรได้ยังไงกันครับรุ่นที่ 10 !!! ก็ไอ้เจ้านี่มัน!!! ”
คนถูกต่อว่าลุกขึ้นยืน “ ชิชิชิ.....เจ้าชายก็แค่เล่นเกมกับสึนะเท่านั้นล่ะ ไดนาไมต์ไม่เห็นต้องโวยวายเลยนี่ ”
“ เล่นเกมบ้าบอน่ะสิ!!! บ้านแกแบบนี้เขาเรียกเล่นเกมเหรอไง!!! ”
เบลทำท่านึก “ ทำไมล่ะ....ก็สนุกดีไม่ใช่เหรอ เห็นสควอโล่กับบอสชอบเล่นกันบ่อย ๆ ”
คนฟังทั้งคู่หน้าแดงก่ำ เมื่อนึกภาพที่ไม่น่าจะยากแก่การจินตนาการเท่าไหร่นักออกมา นั่นสินะ.....ดูกี่ทีก็รู้ ให้เด็กมาดูยังรู้เลย ความสัมพันธ์ของฉลามหนุ่มและบอสแห่งวาเรีย ให้ตายเถอะ....ก็เล่นประกาศเสียโจ่งแจ้งขนาดนั้น
“ มันไม่เกี่ยวกันโว้ย!!! ” โกคุเทระตะโกนลั่น
สึนะแอบดีใจเล็ก ๆ นี่ยังดีที่เป็นโกคุเทระมาเห็น ถ้าเป็นผู้พิทักษ์คนอื่นอย่างฮิบาริกับมุคุโร่ล่ะก็.....สงสัยต่อให้โลกถล่มก็คงห้ามไม่ให้ฆ่ากันไม่ได้แน่.....แต่สรุปแล้วนี่เขาจะดีใจหรือเสียใจดีเนี่ย!!!
“ เกี่ยวสิ....ก็เจ้าชายอยากให้สึนะมาเป็นเจ้าหญิงนี่นา... ”
ไม่รู้คนพูดจะคิดความหมายไปถึงไหน แต่คนฟังได้ตีความหมายมันออกมาแล้ว และออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อตนเองเลยด้วยซ้ำ ใบหน้าหวานแดงระเรื่อจนออกสีจัด ก้มหน้าก้มตาพยายามหลบเลี่ยงสายตาที่มองมา มือขวาที่เห็นอาการแบบนั้นก็เริ่มวิตก
“ อย่าไปฟังมันสิครับรุ่นที่ 10!!! ”
ก็ไม่อยากฟังหรอกนะ.....แต่มันก็ได้ยินไปแล้วนี่นา....
เบลแย้มยิ้ม “ เจ้าชายรู้ว่าสึนะเข้าใจ เจ้าชายหมายความตามที่สึนะเข้าใจนั่นแหละ.... ”
ยิ่งได้ยินแบบนี้ก็ยิ่งเรียกให้ใบหน้านั้นแดงหนักขึ้นไปใหญ่ “ อะ....เอ่อ.... ”
“ กลับไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!!! แล้วแกไม่ต้องโผล่หน้ามาที่นี่อีก!!! ”
หลังจากวันนั้นดูเหมือนว่าเบลจะกลายเป็นแขกต้องห้ามสำหรับคฤหาสน์วองโกเล่ไปโดยปริยาย ส่วนโกคุเทระก็ติดสึนะแจกว่าปกติ เรียกได้ว่าตามติดเป็นเงาก็คงไม่แปลก ซึ่งเขารู้สึกขบขันมากกว่ารำคาน ก็นะ.....ถ้าไม่ใช่เพราะโกคุเทระ วันนั้นจะเกิดอะไรขึ้นบ้างกัน....
แต่ดูเหมือนว่าความวุ่นวายจะยังไม่จบหรอกนะ....
“ ก็บอกแล้วว่าเจ้าชายอยากให้สึนะมาเป็นเจ้าหญิง ”
============ความวุ่นวายไม่จบ แต่เราจบดีกว่า===========
ความคิดเห็น