ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    รวม Short Fanfiction Katekyo Hitman Reborn [YAOI]

    ลำดับตอนที่ #10 : Promise land (6927)

    • อัปเดตล่าสุด 5 ส.ค. 52


    />


    หิมะ

     

      สีขาวจังเลยนะ 

     

    หนาวเย็น

     

      ชอบฤดูนี้ชะมัดเลย 

     

    เปล่าเปลี่ยว

     

      ไว้ไปเล่นหิมะกัน 

     

    อ้างว้าง

     

      สัญญาสิ 

     

     

     

     

     

    ผมคงไม่อาจรักษาสัญญาได้แล้ว....ขอโทษนะครับ

     

     

     

    ร่างหนึ่งนั่งอยู่บนพื้นหิมะสีขาวสะอ้าน  มองดูมันอย่างไร้ความรู้สึกใด  ดวงตาสองสีเหม่อลอย  สับสนปนเป  คละเคล้าไปกับความเลื่อนลอย  จนทำให้บรรยากาศโดยรอบที่หม่นหมองอยู่แล้วกับแย่ลงไปอีก

     

    มีแค่พื้นหิมะสีขาว....และท้องฟ้าสีดำมือเท่านั้น

     

      ช่างตัดกันดีจริงนะ 

     

    มุคุโร่ล้มตัวลงนอน  เส้นผมสีน้ำเงินยาวเคลียร์อยู่บนความหนาวเหน็บ  เกล็ดหิมะที่โปรยปรายเกาะกุมทั่วร่าง  นาทีแล้วนาทีเล่า  กาลเวลาผันผ่านจนร่างทั้งร่างตกอยู่ภายใต้กองภูเขาสีขาว

     

    หนาว.....ไม่มากไปกว่าจิตใจ

    เจ็บปวด.....ไม่มากไปกว่าหัวใจที่ใกล้แหลกสลาย

     

    เสียงฝีเท้าบางเบาเหยียบย่ำลงบนกองหิมะที่กลบร่างกายของเขาอยู่  มุคุโร่สะดุ้งลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว  ตกใจและแปลกใจ  ที่มีผู้ไม่ประสงค์ย่างกรายเข้ามาในมิติที่ตนสร้างได้

     

      ว๊าก!!!!!!!!!!! 

     

    คุ้นหู  ไม่สิ...จำได้ขึ้นใจ  เสียงที่แสนคุ้นเคย  ไพเราะยิ่งกว่าดนตรีใด ๆ เสนะหูที่สุดตั้งแต่เคยได้ยินเสียงในโลกนี้มา  ท้องฟ้า.....เสียงของท้องฟ้า

     

      เจ็บ ๆ    ชายร่างเล็กสัมผัสบริเวณที่ลงกระแทกพื้นไปมา

     

      วองโกเล่?    มุคุโร่เอ่ยอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตนนัก

     

    ดวงตาสีอ่อนใสลืมมอง    มุคุโร่?  นี่มัน....ที่ไหนกัน? 

     

    ไม่ใช่แน่ ๆ .....ไม่มีเหตุผลอะไรที่คน ๆ นี้จะต้องเข้ามาในความฝัน  ในโลกอันแสนอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวใบนี้  มันก็แค่ภาพมายา  ความหลอกลวงที่ตัวของเขาเองสร้างขึ้น

     

    น่าขัน....ผู้ที่เคยแต่หลอกคนอื่น  กลับหันมาหลอกตนเอง

     

      นี่คือโลกของผม   เสียงทุ้มนุ่มตอบกลับ

     

    ดูท่าทางว่าคนล่วงละเมิดเข้ามาจะยังคงแปลกใจกับภาพที่เกิดขึ้นตรงหน้า  สึนะหันมองโดยรอบ  มือเรียวเลื่อนลงสัมผัสหิมะ  ค่อย ๆ บีบเบา ๆ เหมือนกับอยากรู้ว่าความขาวสะอ้านที่เห็นนั้นจะเป็นจริงได้ขนาดไหน

     

    เย็น...

     

      ของจริงนี่!!   

     

    มุคุโร่มองก่อนหัวเราะ  นี่เขาเลอะเลือนได้ขนาดนี้เลยหรือ  แม้แต่รอยยิ้ม  คำพูด และการกระทำนั่น  ยังดูไร้เดียงสาและสดใสไม่ผิดเพี้ยนไปจากของจริง  แต่ก็นะ....ขนาดแค่หิมะเขายังทำให้เย็นได้เลยนี่นา

     

    สึนะจ้องมองอีกฝ่าย  นี่นะหรือคือมุคุโร่ในอนาคต  อีกสิบปีข้างหน้าที่เขาไม่เคยเห็น  ร่างกายสูงขึ้นกว่าเขาอีกแล้วสินะ  เส้นผมสีน้ำเงินเข้มยาว  ดวงตาสองสียังคงคมกริบมองทุกอย่างทะลุปรุโปร่ง 

     

    ใบหน้า.....ที่แสนคิดถึง

     

      ตอนนี้....นายทำอะไรอยู่เหรอ?    คนอ่อนวัยกว่าเอ่ยถาม  มือทั้งสองก่อหิมะเล่นไปเรื่อย

     

    ร่างสูงกว่าลุกขึ้นยืน  ปัดเกล็ดความหนาวเย็นพ้นจากตัวอย่างลวก ๆ ก่อนจะหย่อนกายนั่งลงข้าง ๆ กัน    ผม? 

     

      ใช่... 

     

    เสียงหัวเราะตามนิสัยดังเบา    อยู่โลกที่ไกลจากคุณ  ไกลเหลือเกิน... 

     

    จู่ ๆ ใบหน้างดงามก็ขุ่นมัวไปด้วยอารมณ์หลากหลาย  เศร้าสร้อยจนอีกฝ่ายอดถามไม่ได้  มุคุโร่ยื่นมือออกไป  สัมผัสปลายคางมน  ช้อนใบหน้านั้น  สบกับดวงตากลมโตที่สั่นไหว 

      โคลม....เจ็บมาก....นายไม่เป็นอะไรใช่ไหม?    น้ำเสียงสั่นเทาค่อย ๆ เอ่ยออกมาอย่างยากเย็น

     

    ก็แค่ภาพมายาที่สายหมอกจอมหลอกลวงสร้างขึ้น  แต่ทำไม.....ถึงได้รู้สึกปวดใจถึงเพียงนี้  ยามแค่เห็น...แค่เห็นใบหน้าของท้องฟ้าซึ่งเศร้าหมองลง 

     

    สีอันสดใส  กลับกลายเป็นมืดหม่น

     

      อย่า....กลับไปเสียเถอะ  หายไปเสียเถอะ    มุคุโร่พึมพำ 

     

    คนได้ยินเบิกตากว้างอย่างประหลาดใจ  กลับไป.....มุคุโร่ไล่ให้เขากลับไปอย่างนั้นหรือ??  มุคุโร่ไม่ต้องการเขาอย่างที่เขาต้องการอีกฝ่ายแทบขาดใจอย่างงั้นหรือ???

     

      นาย....เกลียดฉันใช่ไหม?    สึนะก้มหน้าลง  หลบสายตาที่มองมา

     

      ผมไม่เคยเกลียดคุณ 

     

    แค่ภาพมายา

     

      แต่ผมไม่สามารถหลอกตัวเองได้ 

     

    ที่เจ้าตัวเป็นคนสร้างขึ้น

     

      และผมก็ไม่อาจปฏิเสธได้ 

     

    เพื่อให้ความหวังตนเอง

     

      ว่าไม่อยากอยู่กับคุณ 

     

    คิดถึงแทบขาดใจ

     

      เมื่อผมเห็นคุณ….ผมจึงไม่อาจเป็นฝ่ายจากไปได้เอง 

     

    อยากโอบกอด

     

      จึงขอให้ภาพมายาอย่างคุณหายไปเสีย... 

     

    รักมาก....มากจนไม่ต้องการที่จะหลอกตนเอง

     

    น้ำตาหลั่งไหลจากใบหน้างาม  ริมฝีปากบางสั่นระริก  เก็บกด  อัดอั้นจนแทบระเบิดออกมา  ล้นทะลักยิ่งกว่าเปลวเพลิงของภูเขาไฟ    ไม่มีอะไร....ไม่มีอะไรอีกแล้วที่จะต้องทน

     

    วงแขนบอบบางยกขึ้นโอบกอดร่างสูงกว่า  ออกแรงแน่นเสมือนว่าหากมีช่องว่างเพียงนิดสายหมอกนี้ก็จะจางหายไป  ใบหน้าแนบลงบนบ่ากว้าง  เสียงสะอื้นบ่งบอกถึงอารมณ์ 

     

    ดวงตาสองสีฉายแววความสับสนระคนตกใจ  อบอุ่น....ทำไมภาพมายาที่เขาสร้างถึงอบอุ่นได้เพียงนี้ 

     

      วองโกเล่? 

     

      ไม่ใช่....ไม่ใช่หรอกมุคุโร่    เสียงหวานเว้นจังหวะ

     

      ฉันคือสึนะโยชิ  วองโกเล่ของนายยังไงล่ะ   

     

    คนที่เคยสัญญากับนายไว้...

     

      จำได้ไหม....เราจะมาเล่นหิมะด้วยกันอีก 

     

    ทำอะไรไม่ถูก  เป็นครั้งแรกที่คนอย่างโรคุโด  มุคุโร่ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากนั่งนิ่ง  คนที่โอบกอดเขาอยู่ตรงนี้คือท้องฟ้าที่แท้จริง  ท้องฟ้าที่เขารักและเทิดทูนเป็นที่สุด

     

    นานสองนานกว่าเสียงทุ้มที่สึนะรอคอยจะเปล่งออกมาอีกครั้ง    ไม่เคยลืม....และจะไม่มีวันลืม  ไม่ว่าสัญญาอะไร  ให้คำมั่นไว้มากมายแค่ไหน  จะกี่ร้อยกี่พันคำพูดที่ผมพูดกับคุณ  ผมไม่เคยลืม 

     

    มือแกร่งยกขึ้นโอบกอดร่างบางตอบ  โหยหา  รักใคร่  คิดถึงเป็นที่สุด  มากกว่าสิ่งใด ๆ ในโลก  แม้กระทั่งความตายยังคงไม่อาจทำลายความเชื่อมั่นที่จริงใจนี้ได้  ไม่มีวัน....

     

      ผมจะไม่ขอเอ่ยออกมา 

     

    เพราะการกระทำของผมจะเป็นเครื่องพิสูจน์

     

      สิ่งที่ผมทำทุกครั้ง 

     

    เพื่อคุณเสมอ....ไม่เคยนึกถึงใครอื่น

     

      เพราะฉะนั้น..... 

     

    ทว่าก่อนได้เอ่ยอะไรออกมา  นิ้วเรียวของอีกฝ่ายก็พลันทาบอยู่บนกลีบปากนุ่ม  สึนะส่ายศีรษะเบา ๆ รอยยิ้มอ่อนโยนที่ปะปนกับน้ำตาแห่งความสุขเผยขึ้น  บานสะพรั่งงดงามยิ่งกว่าดอกไม้ใด ๆ

     

      ฉันรักนาย... 

     

    รักตั้งแต่ครั้งแรกที่พบ...

     

      ไม่ว่าเมื่อไหร่  ตอนไหน 

     

    ไม่ว่านายจะเป็นศัตรูหรือมิตร...

     

      ฉันก็จะขอรักนายเพียงคนเดียว 

     

    รอยยิ้มนั้นจะไม่มีวันแปรเปลี่ยนไปจากจิตใจของเขา...

     

    ริมฝีปากของทั้งคู่สัมผัส  ทาบทับกันอย่างนุ่มนวลหอมหวาน  เนิ่นนานราวกับจะหยุดเวลาไว้เพียงแค่นั้น  ทั้ง ๆ ที่บรรยากาศโดยรอบช่างหนาวเหน็บ  แต่อ้อมกอดของกันและกันกลับอบอุ่น

     

    ต่อให้เวลาจะพรากพวกเขาอีกนานสักแค่ไหน...

    แต่จิตใจและความมั่นคงของพวกเขาจะนานกว่า...

     

      ผมจะรักษาสัญญาที่ให้ไว้  จะกลับไปพบคุณ  เราจะเล่นหิมะด้วยกัน  ไม่ว่าจะกี่ครั้งก็ตาม 

     

    แทนคำว่ารักทั้งหมดที่มี  มุคุโร่บรรจงจูบริมฝีปากสีระเรื่ออีกครั้ง  จนร่างนั้นค่อย ๆ จางหายไปกับพายุแห่งความหนาวเหน็บที่ถาโถมเข้ามา  ร่างสูงลืมตามองความว่างเปล่า 

     

     

     

    แต่กระนั้นก็ยังคงยิ้ม....รอยยิ้มที่จริงใจและอ่อนโยนที่สุด

     

     

     

     

     

    =====================END==================

     

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×