คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Promise land (6927)
หิมะ
“ สีขาวจังเลยนะ ”
หนาวเย็น
“ ชอบฤดูนี้ชะมัดเลย ”
เปล่าเปลี่ยว
“ ไว้ไปเล่นหิมะกัน ”
อ้างว้าง
“ สัญญาสิ ”
ผมคงไม่อาจรักษาสัญญาได้แล้ว....ขอโทษนะครับ
ร่างหนึ่งนั่งอยู่บนพื้นหิมะสีขาวสะอ้าน มองดูมันอย่างไร้ความรู้สึกใด ดวงตาสองสีเหม่อลอย สับสนปนเป คละเคล้าไปกับความเลื่อนลอย จนทำให้บรรยากาศโดยรอบที่หม่นหมองอยู่แล้วกับแย่ลงไปอีก
มีแค่พื้นหิมะสีขาว....และท้องฟ้าสีดำมือเท่านั้น
“ ช่างตัดกันดีจริงนะ ”
มุคุโร่ล้มตัวลงนอน เส้นผมสีน้ำเงินยาวเคลียร์อยู่บนความหนาวเหน็บ เกล็ดหิมะที่โปรยปรายเกาะกุมทั่วร่าง นาทีแล้วนาทีเล่า กาลเวลาผันผ่านจนร่างทั้งร่างตกอยู่ภายใต้กองภูเขาสีขาว
หนาว.....ไม่มากไปกว่าจิตใจ
เจ็บปวด.....ไม่มากไปกว่าหัวใจที่ใกล้แหลกสลาย
เสียงฝีเท้าบางเบาเหยียบย่ำลงบนกองหิมะที่กลบร่างกายของเขาอยู่ มุคุโร่สะดุ้งลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ตกใจและแปลกใจ ที่มีผู้ไม่ประสงค์ย่างกรายเข้ามาในมิติที่ตนสร้างได้
“ ว๊าก!!!!!!!!!!! ”
คุ้นหู ไม่สิ...จำได้ขึ้นใจ เสียงที่แสนคุ้นเคย ไพเราะยิ่งกว่าดนตรีใด ๆ เสนะหูที่สุดตั้งแต่เคยได้ยินเสียงในโลกนี้มา ท้องฟ้า.....เสียงของท้องฟ้า
“ เจ็บ ๆ ” ชายร่างเล็กสัมผัสบริเวณที่ลงกระแทกพื้นไปมา
“ วองโกเล่? ” มุคุโร่เอ่ยอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตนนัก
ดวงตาสีอ่อนใสลืมมอง “ มุคุโร่? นี่มัน....ที่ไหนกัน? ”
ไม่ใช่แน่ ๆ .....ไม่มีเหตุผลอะไรที่คน ๆ นี้จะต้องเข้ามาในความฝัน ในโลกอันแสนอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวใบนี้ มันก็แค่ภาพมายา ความหลอกลวงที่ตัวของเขาเองสร้างขึ้น
น่าขัน....ผู้ที่เคยแต่หลอกคนอื่น กลับหันมาหลอกตนเอง
“ นี่คือโลกของผม ” เสียงทุ้มนุ่มตอบกลับ
ดูท่าทางว่าคนล่วงละเมิดเข้ามาจะยังคงแปลกใจกับภาพที่เกิดขึ้นตรงหน้า สึนะหันมองโดยรอบ มือเรียวเลื่อนลงสัมผัสหิมะ ค่อย ๆ บีบเบา ๆ เหมือนกับอยากรู้ว่าความขาวสะอ้านที่เห็นนั้นจะเป็นจริงได้ขนาดไหน
เย็น...
“ ของจริงนี่!! ”
มุคุโร่มองก่อนหัวเราะ นี่เขาเลอะเลือนได้ขนาดนี้เลยหรือ แม้แต่รอยยิ้ม คำพูด และการกระทำนั่น ยังดูไร้เดียงสาและสดใสไม่ผิดเพี้ยนไปจากของจริง แต่ก็นะ....ขนาดแค่หิมะเขายังทำให้เย็นได้เลยนี่นา
สึนะจ้องมองอีกฝ่าย นี่นะหรือคือมุคุโร่ในอนาคต อีกสิบปีข้างหน้าที่เขาไม่เคยเห็น ร่างกายสูงขึ้นกว่าเขาอีกแล้วสินะ เส้นผมสีน้ำเงินเข้มยาว ดวงตาสองสียังคงคมกริบมองทุกอย่างทะลุปรุโปร่ง
ใบหน้า.....ที่แสนคิดถึง
“ ตอนนี้....นายทำอะไรอยู่เหรอ? ” คนอ่อนวัยกว่าเอ่ยถาม มือทั้งสองก่อหิมะเล่นไปเรื่อย
ร่างสูงกว่าลุกขึ้นยืน ปัดเกล็ดความหนาวเย็นพ้นจากตัวอย่างลวก ๆ ก่อนจะหย่อนกายนั่งลงข้าง ๆ กัน “ ผม? ”
“ ใช่... ”
เสียงหัวเราะตามนิสัยดังเบา “ อยู่โลกที่ไกลจากคุณ ไกลเหลือเกิน... ”
จู่ ๆ ใบหน้างดงามก็ขุ่นมัวไปด้วยอารมณ์หลากหลาย เศร้าสร้อยจนอีกฝ่ายอดถามไม่ได้ มุคุโร่ยื่นมือออกไป สัมผัสปลายคางมน ช้อนใบหน้านั้น สบกับดวงตากลมโตที่สั่นไหว
“ โคลม....เจ็บมาก....นายไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ” น้ำเสียงสั่นเทาค่อย ๆ เอ่ยออกมาอย่างยากเย็น
ก็แค่ภาพมายาที่สายหมอกจอมหลอกลวงสร้างขึ้น แต่ทำไม.....ถึงได้รู้สึกปวดใจถึงเพียงนี้ ยามแค่เห็น...แค่เห็นใบหน้าของท้องฟ้าซึ่งเศร้าหมองลง
สีอันสดใส กลับกลายเป็นมืดหม่น
“ อย่า....กลับไปเสียเถอะ หายไปเสียเถอะ ” มุคุโร่พึมพำ
คนได้ยินเบิกตากว้างอย่างประหลาดใจ กลับไป.....มุคุโร่ไล่ให้เขากลับไปอย่างนั้นหรือ?? มุคุโร่ไม่ต้องการเขาอย่างที่เขาต้องการอีกฝ่ายแทบขาดใจอย่างงั้นหรือ???
“ นาย....เกลียดฉันใช่ไหม? ” สึนะก้มหน้าลง หลบสายตาที่มองมา
“ ผมไม่เคยเกลียดคุณ… ”
แค่ภาพมายา
“ แต่ผมไม่สามารถหลอกตัวเองได้ ”
ที่เจ้าตัวเป็นคนสร้างขึ้น
“ และผมก็ไม่อาจปฏิเสธได้ ”
เพื่อให้ความหวังตนเอง
“ ว่าไม่อยากอยู่กับคุณ ”
คิดถึงแทบขาดใจ
“ เมื่อผมเห็นคุณ….ผมจึงไม่อาจเป็นฝ่ายจากไปได้เอง ”
อยากโอบกอด
“ จึงขอให้ภาพมายาอย่างคุณหายไปเสีย... ”
รักมาก....มากจนไม่ต้องการที่จะหลอกตนเอง
น้ำตาหลั่งไหลจากใบหน้างาม ริมฝีปากบางสั่นระริก เก็บกด อัดอั้นจนแทบระเบิดออกมา ล้นทะลักยิ่งกว่าเปลวเพลิงของภูเขาไฟ ไม่มีอะไร....ไม่มีอะไรอีกแล้วที่จะต้องทน
วงแขนบอบบางยกขึ้นโอบกอดร่างสูงกว่า ออกแรงแน่นเสมือนว่าหากมีช่องว่างเพียงนิดสายหมอกนี้ก็จะจางหายไป ใบหน้าแนบลงบนบ่ากว้าง เสียงสะอื้นบ่งบอกถึงอารมณ์
ดวงตาสองสีฉายแววความสับสนระคนตกใจ อบอุ่น....ทำไมภาพมายาที่เขาสร้างถึงอบอุ่นได้เพียงนี้
“ วองโกเล่? ”
“ ไม่ใช่....ไม่ใช่หรอกมุคุโร่ ” เสียงหวานเว้นจังหวะ
“ ฉันคือสึนะโยชิ วองโกเล่ของนายยังไงล่ะ ”
คนที่เคยสัญญากับนายไว้...
“ จำได้ไหม....เราจะมาเล่นหิมะด้วยกันอีก ”
ทำอะไรไม่ถูก เป็นครั้งแรกที่คนอย่างโรคุโด มุคุโร่ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากนั่งนิ่ง คนที่โอบกอดเขาอยู่ตรงนี้คือท้องฟ้าที่แท้จริง ท้องฟ้าที่เขารักและเทิดทูนเป็นที่สุด
นานสองนานกว่าเสียงทุ้มที่สึนะรอคอยจะเปล่งออกมาอีกครั้ง “ ไม่เคยลืม....และจะไม่มีวันลืม ไม่ว่าสัญญาอะไร ให้คำมั่นไว้มากมายแค่ไหน จะกี่ร้อยกี่พันคำพูดที่ผมพูดกับคุณ ผมไม่เคยลืม ”
มือแกร่งยกขึ้นโอบกอดร่างบางตอบ โหยหา รักใคร่ คิดถึงเป็นที่สุด มากกว่าสิ่งใด ๆ ในโลก แม้กระทั่งความตายยังคงไม่อาจทำลายความเชื่อมั่นที่จริงใจนี้ได้ ไม่มีวัน....
“ ผมจะไม่ขอเอ่ยออกมา ”
เพราะการกระทำของผมจะเป็นเครื่องพิสูจน์
“ สิ่งที่ผมทำทุกครั้ง ”
เพื่อคุณเสมอ....ไม่เคยนึกถึงใครอื่น
“ เพราะฉะนั้น..... ”
ทว่าก่อนได้เอ่ยอะไรออกมา นิ้วเรียวของอีกฝ่ายก็พลันทาบอยู่บนกลีบปากนุ่ม สึนะส่ายศีรษะเบา ๆ รอยยิ้มอ่อนโยนที่ปะปนกับน้ำตาแห่งความสุขเผยขึ้น บานสะพรั่งงดงามยิ่งกว่าดอกไม้ใด ๆ
“ ฉันรักนาย... ”
รักตั้งแต่ครั้งแรกที่พบ...
“ ไม่ว่าเมื่อไหร่ ตอนไหน ”
ไม่ว่านายจะเป็นศัตรูหรือมิตร...
“ ฉันก็จะขอรักนายเพียงคนเดียว ”
รอยยิ้มนั้นจะไม่มีวันแปรเปลี่ยนไปจากจิตใจของเขา...
ริมฝีปากของทั้งคู่สัมผัส ทาบทับกันอย่างนุ่มนวลหอมหวาน เนิ่นนานราวกับจะหยุดเวลาไว้เพียงแค่นั้น ทั้ง ๆ ที่บรรยากาศโดยรอบช่างหนาวเหน็บ แต่อ้อมกอดของกันและกันกลับอบอุ่น
ต่อให้เวลาจะพรากพวกเขาอีกนานสักแค่ไหน...
แต่จิตใจและความมั่นคงของพวกเขาจะนานกว่า...
“ ผมจะรักษาสัญญาที่ให้ไว้ จะกลับไปพบคุณ เราจะเล่นหิมะด้วยกัน ไม่ว่าจะกี่ครั้งก็ตาม ”
แทนคำว่ารักทั้งหมดที่มี มุคุโร่บรรจงจูบริมฝีปากสีระเรื่ออีกครั้ง จนร่างนั้นค่อย ๆ จางหายไปกับพายุแห่งความหนาวเหน็บที่ถาโถมเข้ามา ร่างสูงลืมตามองความว่างเปล่า
แต่กระนั้นก็ยังคงยิ้ม....รอยยิ้มที่จริงใจและอ่อนโยนที่สุด
=====================END==================
ความคิดเห็น