คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [ViewFinder - Ayano] I believe ( AsamiXTakaba ) -Warning NC17!-
I believe in you….
I’ll give up everything just to find you….
I have to be with you to live to breath….
You’re taking over me….
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ช่างภาพหนุ่มอนาคตไกลของเราออกมาหาภาพข่าวเด็ดๆ(หาเหาใส่หัว - -“) เขามักจะเอาใจใส่ กระตือรือร้นเกี่ยวกับมันอยู่เสมอๆ และเหมือนกับฟ้ากลั่นแกล้ง ทุกๆครั้งที่เขาพยายามทำงานอย่างสุดความสามารถมันจะต้องมีใครคนหนึ่งเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยทุกทีไป
เขายืนอยู่ฝั่งตรงข้ามโรงแรมชื่อดังระดับ 5 ดาวแห่งหนึ่ง ซึ่งทราบมาว่าที่นี่แอบเปิดบ่อนขนาดใหญ่อย่างลับๆ โดยมีมาเฟียชื่อดังเป็นคนคุมอยู่ กล้องในมือถูกทำงานอย่างรวดเร็วเมื่อสายตาอันว่องไวของเด็กหนุ่มสังเกตเห็นรถสีดำคันหรูมาจอดเทียบอยู่
คุ้นๆ...รู้สึกคุ้นอย่างบอกไม่ถูกกับรถคันงามคันนั้น เด็กหนุ่มซูมภาพเข้าไปอีกเพื่อให้เห็นได้ชัดเจนยิ่งขึ้น ประตูรถถูกเปิดออกโดยพนักงานต้อนรับ ชายหนุ่มผู้หนึ่งก้าวออกมาอย่างช้าๆ ใบหน้าคมเข้มสายตาที่ยียวนนั่นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก อาซามิ...
“ หมอนั่นมาทำอะไรที่นี่??? ” ทาคาบะกล่าวขึ้น หัวใจเต้นเริ่มไม่เป็นจังหวะ เด็กหนุ่มมองผ่านกล้องอีกครั้งนึง
ร่างสูงหายเข้าไปด้านในของโรงแรม นั่นทำเอาผู้ที่เฝ้าดูอยู่หัวเสียขึ้นมานิดหน่อย เวลาผ่านไปราวๆครึ่งชม. ชายที่เขาเฝ้ารอคอยก็ปรากฏตัวออกมาพร้อมๆกับหญิงสาวแสนสวยคนหนึ่ง ใบหน้างดงาม ผมสีดำเป็นเงา ไม่มีใครกล้าเถียงหรอกว่าเธอผู้นั้นที่ทาคาบะเห็นจะไม่สวย ถ้าเขาจำไม่ผิด นี่แหละผู้หญิงในสเป็กของเขาเลย แต่ทำไมเธอถึงมาอยู่กับอาซามิได้ละ??
“ ...... ” กล้องถูกลดลงจากระดับสายตา ดวงตาคู่งามตะลึงอย่างบอกไม่ถูก อาซามิยิ้มให้กับผู้หญิงคนนั้นอย่างอ่อนโยนแบบที่ชายหนุ่มไม่มีวันที่จะมอบรอยยิ้มนั้นให้กับเขาได้
ทาคาบะเก็บกล้องคู่ใจพร้อมหันหลังกลับไปจากบริเวณนั้น ภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ทำเอาเด็กหนุ่มลืมเรื่องงานไปเสียสนิท มันมาถึงแล้วเหรอ วันที่เขาพยายามเฝ้าภาวนาไม่ให้มันเกิดขึ้น วันที่จะต้องสูญเสียคนที่เขารักไป จริงอยู่ที่เขามักบอกกับตนเองเสมอๆว่าความรักแบบนี้มันคงไม่ยั่งยืนนัก แต่ถ้าเป็นไปได้ ก็ไม่อยากให้มันจากไปรวดเร็วแบบนี้
วันเวลาผันผ่านไปเรื่อยๆ 3 วันแล้วที่เขาไม่ได้พบเจอชายคนนั้น ไม่ได้ออกไปทำงานที่เขารัก แม้แต่เสียงก็ยังไม่ได้ยินเลยสักนิด ก็แน่ละนะ....ตัวจริงของเขาออกมาแล้วนี่ เรามันก็แค่ตัวสำรองที่ใช้หาความสุขไปเพียงวันๆหนึ่งเท่านั้น
“ ที่ผ่านมาหลงดีใจอะไรอยู่เฮอะ...ไอ้อากิฮิโตะเอ๋ย!!~ ” เด็กหนุ่มหัวเราะตัวเอง อาซามิคอยช่วยเหลือเขา แถมยังทำโน่นทำนี่(??)กับเขาตั้งมากมายก็จริงอยู่ แต่ชายหนุ่มไม่เคยบอกรักเขาเลยสักนิด ตอนแรกเด็กหนุ่มก็คิดว่าคงเป็นเพราะนิสัยของชายหนุ่ม แต่มันไม่ใช่....อาซามิไม่เคยรักเขาเลยต่างหาก
ในห้องอาหารสุดหรูที่จัดตกแต่งภายในตามแบบสไตล์ยุโรป หนึ่งสุภาพสตรีสาวสวยกับอีกหนึ่งสุภาพบุรุษหนุ่มหล่อกำลังนั่งรัปประทานอาหารภายใต้แสงเทียนในบรรยากาศที่โรแมนติกสุดๆ ทำเอาคนรอบข้างต่างอิจฉาไปตามๆกัน
“ เป็นอะไรไปคะ? ” หญิงสาวเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย เมื่อเห็นชายหนุ่มนั่งเหม่อลอยจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
“ เปล่า...ไม่มีอะไร ” อาซามิยิ้มให้อย่างอ่อนโยน หญิงสาวยิ้มกลับ แต่ก็ยังไม่คลายสงสัยไปซะทีเดียว
“ กำลังคิดถึงใครอยู่รึเปล่า? ” เธอถามต่อ ชายหนุ่มแทบจะสำลักไวท์ชั้นเลิศออกมาในทันทีทันใด ดวงตาสีดำคู่โตจ้องมองมาทางชายหนุ่มพลางยิ้มให้
“ ไม่มีอะไรหรอกน่า ” อาซามิหลบสายตาเธอ จะว่าไปหากใครได้เคยรู้จักและพูดคุยกับชายหนุ่มมาแล้ว และมาเห็นอาการท่าทางแบบนี้ละก็ คงจะต้องคิดว่าหญิงสาวคนนี้เป็นคนพิเศษมากสำหรับอาซามิแน่ๆ
ยิ่งโดนสะกิดมากขึ้นเท่าไหร่ อาซามิยิ่งรู้สึกกระวนกระวายมากขึ้นทุกที 3วัน...3 วันมาแล้วที่เขาไม่ได้พบหน้าและไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงของทาคาบะ ช่วงเวลาที่ผ่านมานี้เขาต้องทำงานและคอยดูแลหญิงสาวผู้นี้ตลอด เลยไม่มีเวลาไปหาร่างบางเลยสักนิด แล้วทำไมถึงไม่โทรไปหาบ้างละ??
“ ไปพาเขาคนนั้นมาสิคะ ” เธอยิ้มและหัวเราะออกมาน้อยๆเมื่อเห็นท่าทีของหนุ่มใหญ่ที่กำลังดูกระวนกระวายใจ อาซามิยิ้มรับและขอตัวออกไปโทรศัพท์แทบจะทันที
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเรื่อยๆปลุกให้ชายหนุ่มร่างบางที่กำลังนอนแผ่หลาอยู่บนเตียงตื่นขึ้น ทาคาบะลืมตาขึ้นอย่างยากเย็น รอบดวงตาเป็นรอยช้ำจากการร้องไห้ เด็กหนุ่มรู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที ก่อนที่จะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ด้วยความยากเย็น
“ อาซามิ... ” เด็กหนุ่มจำเบอร์ที่ขึ้นได้เป็นอย่างดี มันเป็นเบอร์ของผู้ที่ทำให้เขาร้องไห้และเจ็บปวดอยู่ในตอนนี้
เด็กหนุ่มกดตัดสายอย่างไม่แยแสอะไร ตอนนี้ความรู้สึกของเขาตีกันจนวุ่นวายไปหมด ทาคาบะฟุบหน้าลงกับหมอนอีกครั้ง น้ำตาเริ่มรินไหลออกมาอีก ทำไมนะ....กับอีแค่ผู้ชายคนเดียว เขาต้องมาเป็นถึงขนาดนี้ ยิ่งคิดยิ่งกลุ้มใจ
ด้านอาซามิหลังจากถูกตัดสายไปก็ยืนมองโทรศัพท์อย่างงงๆ อีกฝ่ายไม่เคยตัดสายของเขาทิ้งแบบนี้ เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ชายหนุ่มนิ่งคิดอยู่ครู่ก่อนจะสั่งให้คนสนิทไปเตรียมรถ ส่วนเขาเองก็เข้าไปด้านในเพื่อพบกับหญิงสาวอีกครั้งหนึ่ง
“ เป็นอย่างไรบ้างคะ? ” เธอถาม แต่เพียงแค่เห็นสีหน้าของอาซามิหญิงสาวก็รู้ได้ในทันที
“ ไปเถอะค่ะ ” เธอยิ้ม อาซามิไม่กล่าวอะไรเพียงแค่พยักหน้ารับ ร่างสูงรีบเดินออกไป
“ เจอจนได้นะคะ....สิ่งสำคัญ... ” เธอกล่าวออกมาเบาๆ พลางนั่งจิบไวน์อย่างสบายใจ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นถี่ ปลุกให้ทาคาบะตื่นขึ้นจากนิทราอันแสนยาวนานอีกครั้งหนึ่ง ดวงตาคู่สวยบวมแดงจนเห็นได้อย่างชัดเจน ร่างบางค่อยๆทรงตัวขึ้นอย่างยากลำบากก่อนจะประคองตัวเองไปยังประตูห้องพัก
“ อาซามิ.... ” ทาคาบะทั้งตกใจระคนดีใจ ทำไมอาซามิถึงมาหาเขาได้ แต่พอคิดไปคิดมา รอยยิ้มที่ใบหน้าของเด็กหนุ่มก็หุบลงทันที เขาหันหลังกลับไม่ยอมเปิดประตูให้คนที่อยู่ภายนอกเข้ามาแต่อย่างใด
เสียงเปิดประตูดังขึ้น ทั้งๆที่ทาคาบะยังเดินหันหลังไปไม่ถึง 3 ก้าว ร่างบางหันไปมอง ผู้ชายคนนั้นเข้ามาได้ยังไงกัน แต่ก็แค่แว่ปเดียวเท่านั้น ทาคาบะก็หันหลังกลับมา
“ ทำไมถึงตัดสายทิ้ง....ทำไมถึงไม่ยอมเปิดประตู ” อาซามิกล่าวเสียงเข้ม ทาคาบะถึงแม้ไม่เห็นใบหน้าของอีกฝ่ายเขาก็รู้ดี อาซามิกำลังไม่พอใจ
“ นายมาทำไม?? ” ทาคาบะถามกลับ ร่างบางยังคงไม่ยอมหันหน้าให้อีกฝ่าย
“ ตอบคำถามฉันอากิฮิโตะ.... ” ร่างสูงกล่าวเสียงเย็น
“ ถึงฉันไม่เปิดประตูให้นายเข้ามา นายก็เปิดเข้ามาเองได้อยู่แล้วนี่!! ” ทาคาบะพยายามกลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมาอีกครั้งอย่างสุดฤทธิ์ อีกฝ่ายก็รู้สึกได้ถึงสิ่งนี้เช่นกัน
อาซามิยืนนิ่ง ก่อนจะคว้าข้อมือของอีกฝ่ายให้หันหน้ามาหาตน ร่างสูงตะลึงเล็กน้อยเมื่อเห็นน้ำตาของอีกฝ่าย แต่ก็กลั้นอารมณ์ให้เป็นปรกติไว้
“ ไปแต่งตัวซะ.... ” อาซิมิกล่าวก่อนจะปล่อยข้อมืออีกฝ่ายที่กำลังก้มหน้าอยู่
“ ทำไมต้องทำตามที่นายสั่ง!! ” เด็กหนุ่มปาดน้ำตาทิ้งก่อนจะถามกลับด้วยเสียงกร้าว
“ หรืออยากให้ฉันแต่งให้… ” อาซามิยิ้มน้อยๆที่ริมฝีปาก ทาคาบะหน้าแดงขึ้นมาทันที
เด็กหนุ่มทั้งโกรธทั้งอาย เขาพยายามจะคิดหาคำมาว่าคนตรงหน้าให้หายเคือง แต่ก็ต้องหยุดลง เพราะตอนนี้อะไรๆก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว เขาคงไม่มีทางที่จะทำอย่างนั้นได้ ไม่สิ...ไม่มีโอกาสเสียมากกว่า
“ แล้วผู้หญิงคนนั้นไปไหนเสียล่ะ....ถึงได้มีเวลาว่างขนาดมาหาฉันได้ ” ร่างบางหันหลัง พูดเสียงแกมน้อยใจ อาซามิตะลึงอีกครั้ง ก่อนจะยิ้ม...ยิ้มที่ทาคาบะพลาดโอกาสที่จะเห็น
“ สรุปนายจะไม่ไปแต่งตัวใช่รึเปล่า? ” อาซามิถาม รอยยิ้มนั้นยังคงติดอยู่ที่ริมฝีปาก หากทาคาบะหันมามองสักนิด ก็คงเห็นว่ารอยยิ้มที่ตนเคยคิดว่าไม่มีทางได้รับ กลับปรากฏอยู่แค่เอื้อมนี่เอง
ชายหนุ่มเดินตรงมาทางร่างที่ยืนหันหลังอยู่พลางช้อนตัวขึ้นทันที ทาคาบะที่อยู่ในอ้อมแขนทั้งตกใจและอาย เขาดิ้นไปดิ้นมา ถึงแม้จะรู้ว่าไม่สามารถต้านทานอ้อมแขนแกร่งนี้ได้ก็ตามที
“ ปล่อยฉันนะอาซามิ!! ” ทาคาบะดิ้นไปมา แต่ดูว่าร่างสูงจะไม่สะทกสะท้านสักนิด
“ ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอ....หากนายไม่ยอมไปดีๆฉันก็จะช่วยนายเอง ” อาซามิพูดหน้าตาย พลางเดินดุ่มๆไปทางห้องน้ำ
“ อาบแล้วๆๆอาบเองได้ๆๆ ” ทาคาบะดิ้นอีกครั้งเมื่ออาซามิกำลังจะก้าวเข้าไปในห้องน้ำ
“ โห้....นึกว่าอยากจะให้ช่วยอาบเสียอีก ” ชายหนุ่มค่อยๆวางร่างบางลง ก่อนจะกระซิบข้างหูอย่างแผ่วเบา ทาคาบะรีบแจ้นเข้าห้องน้ำทันที
ร่างสูงอมยิ้มเล็กๆก่อนจะเดินไปทางตู้เสื้อผ้าของทาคาบะ ดวงตาสีเข้มจ้องมองเสื้อผ้าในตู้ไปมา อยู่พักใหญ่ ก่อนจะหยิบชุดที่คาดว่าจะดูดีที่สุด เท่าที่อีกฝ่ายมีออกมา
“ ทำอะไรกับเสื้อผ้าคนอื่นน่ะ! ” ทาคาบะที่อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำรีบแจ้นมาคว้าเสื้อผ้าที่อยู่ในมืออาซามิทันที
“ ทำอะไร?...ก็เลือกให้นะสิ... ” ร่างสูงขมวดคิ้วพลางจ้องไปทางร่างบางตรงหน้า
“ มองอะไร!! ” ทาคาบะนำชุดที่ถือไว้มาปิดตัวเองทันที ก่อนจะมองอาซามิกลับด้วยท่าทีระแวง
“ เปล่า...รีบแต่งตัวสิ...ไม่งั้นจะหาว่าไม่เตือน.. ” อาซามิเดินมากระซิบข้างหูของอีกฝ่าย ตอนนี้ทาคาบะหน้าแดงไปถึงใบหู ก่อนจะผลักคนตรงหน้าออกไป
ชายหนุ่มเดินไปนั่งบนเตียงนอนของทาคาบะ พลางจ้องไปยังหมอนหนุน รอยของคราบน้ำตายังคงปรากฎให้เห็นลางๆ มือใหญ่ค่อยๆสัมผัสมันเบาๆ
เวลาผ่านไปไม่นานทาคาบะก็แต่งตัวเสร็จ อาซามิยืนกอดอกอยู่ที่ประตู ร่างบางจ้องไปยังชายหนุ่ม อาซามิไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด...คงมีแต่ใจของเขาเท่านั้นละมั้งที่เปลี่ยนไป
“ ไปกันได้แล้ว... ” ชายหนุ่มพูดจบก็ฉุดมืออีกฝ่าย ทาคาบะพยายามส่งเสียงโวยวายแต่ก็ไม่สำเร็จ เขาถูกส่งขึ้นรถคันหรูสีดำอย่างง่ายดาย คันเดียวกับตอนนั้นไม่มีผิด
ระหว่างทางทาคาบะไม่ได้พูดกับอาซามิเลยแม้แต่น้อย เขาหลบตาด้วยการมองออกไปนอกหน้าต่าง อาซามิเองก็นิ่งเงียบไม่ได้บอกหรือพูดอะไรเช่นกัน....เพราะนั่นเป็นนิสัยของเขา
ทาคาบะถูกพามาที่โรงแรมสุดหรูแห่งหนึ่ง เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมอาซามิถึงต้องเลือกเสื้อผ้าให้กับเขา แต่จะให้พูดตรงๆเขาไม่ถูกกับไอ้สถานที่หรูๆแบบนี้เลยจริงๆ นอกจากจะทำงานเท่านั้น
“ งาน.... ” ทาคาบะรำพันเบาๆ ใช่แล้วงาน...เขาต้องทำงานนี่นา!!
“ ฝากด้วยนะ... ” อาซามิลากทาคาบะมาด้านหน้า เขากล่าวกับหญิงสาวที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเบาๆ
ผู้หญิงคนนี้!!ให้ตายเถอะ....เจ้าหมอนี่ยังทำร้ายจิตใจของเขาไม่พอหรือไงกัน ถึงต้องพาเขามาเจอเลย ไม่เข้าใจ ทำไมยิ่งหนียิ่งกลับเจอ ....อ๋อ...คงจะพาเรามาเป็นสักขีพยานในข่าวดีละมั้ง (คิดไปนั่น-*-)
“ สวัสดีค่ะ ” เธอยิ้มให้กับเด็กหนุ่ม
“ คะ...ครับ..สวัสดีครับ ” ทาคาบะอ้ำอึ้งเล็กๆ ยิ่งมองใกล้ๆก็ยิ่งสวย แต่...แต่ทำไมถึงรู้สึกคล้ายๆใครสักคนนะ
“ อิอิ...เป็นคนน่ารักอย่างที่บอกจริงๆด้วยสินะคะ นั่งก่อนสิคะ ” เธอหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะผายมือเชิญทาคาบะ
ทาคาบะกำลังมึนงงอย่างมาก แต่เขาก็นั่งลงอย่างว่าง่าย นี่ถ้าอาซามิอยู่แถวนี้ เขาคงจะลากหมอนั่นออกไปคุยข้างนอกให้รู้เรื่องไปแล้ว...
บรรยากาศยังคงเงียบ ทาคาบะไม่ได้คุยอะไรเลย เพียงแต่ตอบคำถามที่เธอถามมาเล็กน้อยเท่านั้น ในที่สุดตัวปัญหา(??)ก็โผล่มาจนได้
“ มีปัญหาอะไรรึเปล่าคะ? ” เธอถามอาซามิที่กำลังเดินเข้ามา ชายหนุ่มยิ้มให้ก่อนจะส่ายศีรษะไปมาเบาๆ รอยยิ้มแบบนี้อีกแล้ว
“ เป็นยังไงบ้าง? ” อาซามิถามเธอ ทาคาบะแทบอยากจะลุกออกไปจากตรงนี้ให้พ้นๆไปเสีย เขาทนดูภาพเหล่านี้ไม่ได้จริงๆ
“ น่ารักอย่างที่บอกไว้เลยค่ะ ” เธอบอกกับอาซามิ ชายหนุ่มมองมาทางร่างบางที่กำลังนั่งก้มหน้า
“ เป็นอะไรไปอากิฮิโตะ... ” เขาถามด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์โชคดีที่ทาคาบะก้มหน้าอยู่เลยมองไม่เห็น ทางฝั่งหญิงสาวก็กำลังพยายามกลั้นหัวเราะเมื่อเห็นท่าทางอีกอาซามิ
“ แหม...พี่ก็เลิกแกล้งได้แล้วค่ะ...คุณทาคาบะเขาโกรธแย่ ” เธอกล่าวอีกครั้งด้วยเสียงปนหัวเราะ พี่....พี่...เอ๋....ทาคาบะสงสัยขึ้นอีกเท่าหนึ่ง
เด็กหนุ่มเงยหน้ามองทั้งสองสลับกันไปมาอย่างสงสัย คิ้วเรียวแทบจะขมวดกันเป็นปม ที่หญิงสาวพูดออกไปเมื่อครู่มันหมายความว่ายังไงกันแน่
“ นี่คือ อาซามิ เรโกะ ” ชายหนุ่มกล่าวแนะนำน้อยๆ
“ ยินดีที่ได้..รู้จัก...หา!!...มะ...หมายความว่าไงอาซามิ??!!~ ” ทาคาบะลุกพรวดขึ้นทันที โชคดีที่ว่าห้องนี้เป็นห้องVIPหากเป็นห้องอาหารรวมคงได้ปวดหัวกับความเปิ่นของเด็กหนุ่มเป็นแน่
“ ก็อย่างที่นายรู้ เรโกะเป็นน้องสาวฉัน เธอไปเรียนอยู่เมืองนอก ตอนนี้เธอกลับมาเยี่ยมฉัน ” อาซามิอธิบาย ร่างสูงนั่งไขว่ห้างอย่างสบายใจ พร้อมกับจิบไวน์แพงจากแก้วหรู
“ แล้วทำไมนายไม่บอกฉัน!!ให้ฉันกัง..... ” ทาคาบะหุบปากลงเมื่อรู้ว่าตนเกือบจะกล่าวอะไรออกมา
“ หืม?...ฉันอะไร?? ” อาซามิถาม แขนแกร่งอีกฝ่ายกำลังโอบกอดร่างบางไว้
ทาคาบะหน้าแดงก่ำยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะของเรโกะน้องสาวของอาซามินั้นยิ่งทำให้เขาแทบอยากจะซุกแผ่นดินหนี นี่เขากลายเป็นตัวตลกให้สองพี่น้องนี่แกล้งหรือไงนะ!!
ทั้ง 3 นั่งทานอาหารค่ำกันต่อ จะว่าไปเรื่องทานอาหารแบบนี้เขากับอาซามิก็มักจะทำด้วยกันบ่อยๆ แต่มาคราวนี้ มันกับแปลกกว่าทุกที บรรยากาศโดยรอบรู้สึกอบอุ่น ราวกับว่าคนข้างๆเขาไม่ใช่อาซามิ แต่เป็นพี่ชายที่แสนจะรักน้องสาวคนหนึ่ง คิดแบบนี้ เขาเองก็รู้สึกอิจฉาเรโกะเหมือนกัน
“ ขอบคุณมากๆนะคะพี่ คุณทาคาบะด้วย ” เธอกล่าวด้วยรอยยิ้ม นี่ถ้าหากเขาไม่ได้ชอบไอ้บ้าจอมแกล้งนี่ เขาคงจีบน้องสาวอาซามิไปแล้วแน่ๆ
“ เรียกทาคาบะก็ได้ครับ ” เด็กหนุ่มยิ้มให้
“ ค่ะ..ทาคาบะคุง ” เธอเดินเข้าไปหอมแก้มอาซามิเบาๆก่อนจะเข้ามาหอมแก้มทาคาบะบ้าง
“ ฝากดูแลพี่ด้วยนะคะ ” เธอกระซิบที่ข้างหูร่างบางเบาๆ ทาคาบะเหลือบมองผู้ที่ถูกพาดพิงถึง
วันนี้อาซามิให้ลูกน้องคนสนิทไปส่งเรโกะตามที่น้องสาวของเขาบอก เรโกะคงอยากให้อาซามิใช้เวลาอยู่กับทาคาบะ เพื่อทดแทนเวลาช่วง 3 วันที่ผ่านมานี้
“ เฮ้ๆๆ...จะพาฉันไปไหน ฉันจะกลับบ้าน!! ” ทาคาบะโวยวายเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังถูกพาเข้าไปด้านในโรงแรมแห่งนั้นอีกครั้ง
“ แน่ใจหรือว่าอยากกลับ...อากิฮิโตะ ” อาซามิกระซิบ ร่างบางหน้าแดงขึ้นอีกครั้ง ให้ตายเถอะ!!หมอนี่เป็นพวกหมอดูรึไงนะ รู้ไปซะทุกอย่าง
เด็กหนุ่มเดินตามไปอย่างเงียบๆ อาซามิพาเขาขึ้นลิฟต์ เป็นเวลาพอสมควรทีเดียวกว่าประตูลิฟต์จะเปิดออกอีกครั้ง ถ้าให้เดา นี่คงอยู่ประมานชั้น50-60 ไม่ก็เอาเป็นว่า ชั้นที่สูงที่สุดละมั้ง
ทาคาบะมองซ้ายมองขวา ชั้นนี้ดูกว้างผิดปรกติ....ไม่ซิ...ห้องมันน้อยผิดปรกติต่างหาก มันมีอยู่เพียงแค่ไม่กี่ห้องเท่านั้น ที่ทาคาบะสังเกตเห็น
“ มาทางนี้.... ” อาซามิจับมืออีกฝ่ายเบาๆก่อนจะพามาทางอีกด้าน เขาไขกุญแจเข้าไปด้านใน
ในห้องกว้างมาก มากกว่าห้องที่ทาคาบะอยู่สัก3-4เท่าแน่ๆ โดยรอบเป็นกระจกใสเผยให้เห็นบรรยากาศยามค่ำคืนของเมืองนี้ มันสามารถมองได้ไกลจนสุดลูกหูลูกตา เด็กหนุ่มยืนมองภาพเหล่านั้นด้วยรอยยิ้ม เขาอยากเห็นมานานแล้ว....
“ อ๊ะ! ” ทาคาบะสะดุ้งขึ้น เมื่อรู้สึกถึงลิ้นร้อนๆที่กำลังเล็มเลียบริเวณหูของเขาอยู่
“ ดะ...เดี๋ยวก่อน...อาซามิ ” เด็กหนุ่มร้องห้าม
“ หืม?.....ฉันนึกว่านายต้องการซะอีก..ถึงได้ตามมาอย่างว่าง่ายแบบนี้ ” ริมฝีปากนุ่มเคลื่อนเข้าหาอีกฝ่าย ทั้งคู่สัมผัสกันเนิ่นนาน และร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ ลิ้นของทั้งสองกำลังสัมผัสกันและกันอย่างโหยหา
มือใหญ่ลูบไล้อีกฝ่าย ทาคาบะส่งเสียงครางออกมาเบาๆ ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ เสื้อผ้าของเขาถึงถูกถอดออกไปหมด เหลือแต่เพียงร่างกายที่เปลือยเปล่าเท่านั้น
“ อะ...อา...อาซามิ...ฉัน...อยากดูวิวก่อน... ” ทาคาบะพยายามส่งเสียงท้วง แต่น้ำเสียงนั้นกลับมีความหมายอีกอย่างสำหรับอาซามิ มันช่างเป็นเสียงที่ปลุกเร้าอารมณ์ของเขาให้ตื่นขึ้นได้อย่างง่ายดายเสียเหลือเกิน
“ ก็ดูไปสิ ” อาซามิกล่าว ริมฝีปากเขายังคงทำงานอย่างไม่หยุดด้วยความชำนาญ มือใหญ่ก็ด้วยเช่นกัน บัดนี้มันกำลังครอบครองส่วนอ่อนไหวของอีกฝ่ายไว้
เสียงครางเบาๆเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากบาง ใบหน้าของเด็กหนุ่มพิงอยู่ที่กระจก ดวงตาหลับสนิทไม่ได้มองออกไปด้านนอกอย่างที่ปากว่าเมื่อครู่ ทุกส่วนในร่างกายของเขากำลังตื่นขึ้นด้วยแรงปรารถนา ความร้อนของอีกฝ่ายกำลังส่งมาให้เขาอย่างไม่ขาดสาย
อาซามิยิ้มกริ่ม มือของเขาสัมผัสส่วนนั้นของอีกฝ่ายอย่างช้าๆ ก่อนจะเร็วขึ้นๆ มันเคลื่อนตัวอย่างเป็นจังหวะ แขนข้างหนึ่งของทาคาบะกำลังพยายามโอบกอดผู้ที่อยู่ด้านหลัง ริมฝีปากของทั้งคู่สัมผัสกันอีกครั้ง
“ อะ...อ๊า!! ” ของเหลวสีขุ่นไหลออกมาจากร่างบาง เสียงหอบถี่ดังขึ้นอย่างชัดเจน อาซามิมองดูมือของตนก่อนจะกลืนกินสิ่งที่เปื้อนมือของตนอยู่ลงไป
“ ไวจังนะ... ” ชายหนุ่มกระซิบ
“ บ้า... ” ทาคาบะกล่าวกลับด้วยเสียงหอบ
นิ้วมือของอาซามิถูกส่งเข้ามาในปากของอีกฝ่าย อีกมือก็กำลังเค้นคลึงอยู่บริเวณยอดอกสีชมพูนั่น ก่อนที่นิ้วมือที่ชุ่มไปด้วยน้ำลายของร่างสูงจะเปลี่ยนตำแหน่งและสอดแทรกเข้าไปทางด้านหลัง ทาคาบะสะดุ้งขึ้น.....
“ อะ...อ๊ะ! ” ร่างบางร้องขึ้น ความเสียวซ่านแผ่ไปทั่ว
นิ้วถูกเพิ่มขึ้นเรื่อยๆจาก1เป็น2จาก2เป็น3 มันถูกขยับเข้าขยับออกเรื่อยๆเพื่อก่อให้เกิดความเคยชินกับอีกฝ่าย ทาคาบะเองก็รับรู้ได้ถึงความต้องการของอาซามิเช่นเดียวกัน ส่วนอ่อนของร่างสูงมันชูชันขึ้นสัมผัสกับโคนขาอ่อนของเขา
นิ้วทั้งหมดค่อยๆถอนออก อาซามิขยับตัวทาคาบะเล็กน้อยก่อนจะสอดแทรกสิ่งที่ใหญ่และแข็งชันกว่าลงไป ทาคาบะเกร็งตัว เขารู้สึกเจ็บปวดกับผู้มาเยือนใหม่อย่างมากทีเดียว
“ จะ...เจ็บ!!อาซามิ!! ” เล็บคมจิกลงบนแขนของอีกฝ่าย น้ำใสไหลลงเปื้อนใบหน้าอีกครั้ง
“ ผ่อนคลายสิ....อย่างนั้น....ดีมากอากิฮิโตะ ” อาซามิปลอบประโลมอีกฝ่ายเบาๆ เมื่อรับรู้ถึงร่างกายที่ค่อยๆคลายจากอาการเกร็ง เขาก็ค่อยๆดันตัวเข้าไปอย่างอ่อนโยนที่สุด
“ อะ...อ๊ะ...อ๊า!!~ ” ชายหนุ่มขยับเข้าออกเป็นจังหวะแรงและเร็วขึ้นเรื่อยๆ แต่จู่ๆก็หยุดเอาซะอย่างนั้น
“ อา...ซามิ... ” อีกฝ่ายส่งเสียงประท้วงอย่างไม่พอใจ ร่างสูงยิ้มนิดๆ
“ ขอโทษที....ฉันคงเหนื่อยมากไป ” เขาถอนตัวออก ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงข้างๆอีกฝ่าย
“ ดะ...เดี๋ยวสิ...นี่นาย... ” เด็กหนุ่มลุกขึ้นสบสายตาของอีกฝ่าย
“ อย่างที่บอก ” อาซามิกล่าวก่อนหลับตาลง
ทาคาบะนั่งเงียบอย่างขัดใจ จู่ๆก็หยุดเฉยๆซะอย่างงั้น อารมณ์เขาก็ค้างนะสิ ให้ตายเถอะ!!..จะให้ไประบายที่ไหนเล่า!!
“ แต่ถ้านายนำก็ไม่เกี่ยงนะ.... ” อาซามิกล่าวเบาๆ ทาคาบะหันขวับมามองทันที
“ มะ...ไม่มีทาง... ” ร่างบางตอบตะกุกตะกัก
“ อืม....งั้นก็...ฉันขอนอนก่อนแล้วกัน ” อาซามิทำท่าจะนอนจริงๆ
“ ดะ...เดี๋ยวสิ!!..... ” ทาคาบะกล่าวขึ้นเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าจะเอาจริง
“ หืม? ” ร่างสูงเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
“ ฉะ...ฉันต้องทำไงบ้างล่ะ... ” ทาคาบะถามออกมา แต่ก็ไม่ยอมสบตาอีกฝ่าย
อาซามินอนเฉยๆปล่อยให้ทาคาบะเป็นคนคุมทั้งหมด เด็กหนุ่มเองก็รู้สึกกล้าๆกลัวๆอยู่เหมือนกัน จะว่าไปแล้วเป็นครั้งแรกที่เขาเป็นคนทำให้อาซามิ
มือของทาคาบะจับส่วนชูชันของอีกฝ่ายไว้ ก่อนจะค่อยๆก้มลงครอบครองส่วนนั้นด้วยริมฝีปาก เด็กหนุ่มขยับขึ้นลงอย่างช้าๆ เสียงครางเบาๆจางปากของอีกฝ่ายดังขึ้นอย่างพอใจ
“ พอ...อากิฮิโตะ.... ” อาซามิบอก ทาคาบะมองชายหนุ่มอย่างงงๆ
อาซามิขยับตัวลุกขึ้นนั่งพิงกับหัวเตียง ก่อนที่จะทำมือเป็นสัญญาณให้ทาคาบะเข้ามาหาเขา มือใหญ่จับเอวบางหลวมๆให้นั่งคร่อมตน ก่อนที่จะสอดใส่ก้อนเนื้อแข็งเข้าไปในตัวอีกฝ่าย
“ อ๊ะ!! ” ทาคาบะร้องขึ้นอีกครั้ง มือทั้งสองจับอยู่ที่ไหล่แกร่ง
“ ขยับสิ ” ชายหนุ่มกล่าวเบาๆ ร่างบางทำตาดุใส่ ก่อนจะขยับตามการควบคุมของอาซามิ
“ อ๊ะ...อ๊า...อ๊า!!!~ ” เสียงครางกระเส่าผสานกับเสียงลมหายใจหอบ จังหวะขึ้นลงเริ่มกระชั้นขึ้นเรื่อยๆตามแรงปรารถนาของแต่ละฝ่าย
“ เรียกชื่อฉันสิ.... ” อาซามิกล่าวเบาๆข้างหู
“ ระ...ริว...อิ..จิ...อ๊ะ!! ” ร่างบางกล่าว อารมณ์ตอนนี้กำลังล้นทะลักออกมาอย่างไม่อาจห้ามได้ แขนเล็กเรียวทั้งสองโอบกอดอีกฝ่ายไว้แน่น
ในที่สุดอาซามิก็ปลดปล่อยในตัวของทาคาบะ พร้อมๆกับที่ทาคาบะเองก็ปลดปล่อยออกไปเช่นกัน เสียงหอบดังขึ้น ทั้งคู่ยังคงไม่ถอนตัวออกจากกัน ร่างบางค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของอีกฝ่าย อาซามิรู้สึกอย่างไรกับเขากันแน่....คำถามนี้ยังคงวนเวียนอยู่ในใจ
ร่างสูงประกบริมฝีปากเข้าหาอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน ความอ่อนโยนนี้จะเคยมีใครได้สัมผัสบ้างรึเปล่า....การกระทำที่อาซามิทำกับเขาแบบนี้ ชายหนุ่มเคยทำกับใครบ้างหรือเปล่า?....
ทาคาบะนอนอยู่ในอ้อมกอดของอาซามิ ความอบอุ่นและความอ่อนโยนที่เขาได้รับ มันทำให้เขาปฏิเสธไม่ได้ว่า ‘รัก’ อาซามิ... แต่ตราบใดที่เขายังคงไม่แน่ใจในความรู้สึกของอีกฝ่าย เขาก็จะไม่บอกความรู้สึกของเขาให้อาซามิรับรู้เด็ดขาด
ห้วงแห่งนิทรากำลังค่อยๆกลืนกินทาคาบะทีละนิดๆ ความเหนื่อยอ่อนจากการกระทำเมื่อครู่ทำให้เด็กหนุ่มหลับลงอย่างรวดเร็ว หากยังคงตื่นอยู่ เขาจะได้เห็นสายตาที่แสนอ่อนโยนของอีกฝ่ายที่กำลังมองเขาในตอนนี้ไหมนะ?
“ ราตรีสวัสดิ์....หลับฝันดี...... ” คำข้างท้ายถูกกลืนหายไปในลำคอ อาซามิจุมพิตเบาๆที่หน้าผากร่างบาง ก่อนจะกระชับอ้อมกอดของตนแน่นขึ้น และเข้าสู่นิทราที่แสนหวานไปอีกคน...
I look in the mirror and see your face…
If I look deep enough….
So many things inside that are…
Just like you are taking over…
The end.
ความคิดเห็น